Reisverhaal «Viëtnam, good morning (4)»

Start-to-Cycle - Deel 14 - Viëtnam | Vietnam | 12 Reacties 20 Februari 2013 - Laatste Aanpassing 24 Februari 2013

Bien Hoa – Chau Doc

Vrienden,

Vandaag ben ik uitermate goed gezind.
Niet dat ik anders niet goed gezind ben, maar vandaag heb ik wel een reden om waanzinnig goed gezind te zijn………

Waarom blijkt later in het verhaal.

Wat vooraf ging :

Zondagavond 20 januari 2013, wanneer ik met mijn fietsgenoten Mia en Renilde toekom in Bien Hoa heb ik een abnormale pijn heb aan mijn been van de prothese.

Wanneer ik mijn prothese uit doe stel ik een serieuze ontsteking vast aan het des betreffende been.

Na een dag van rust besluit ik om Mia en Renilde alleen verder laten te fietsen.
De ontsteking is te erg en dient verzorgd te worden, het kan alleen maar genezen door te rusten.

Na 7 dagen rusten is de ontsteking voor 90 % verdwenen en ik besluit om verder te fietsen.

Maandag 28 januari 2013 :

Bien Hoa - Dong Hoa - H. Thu Duc - An Lac - Ben Luc - Tan An - Tan Hiep My Tho : 105 km

Ik neem afscheid van mijn ‘zoon’ en vriend.

Ik geef er vandaag een serieuze lap.

Ondanks dat het niet fijn fietsen is door het veel te drukke verkeer, stank, en lawaai.
Geniet ik van mijn vrijheid en het fietsen.

Ik laat letterlijk Vietnam’s grootste stad Ho Chi Minh, ex-Saigon, links van me liggen.
Met zijn 7,5 miljoen inwoners is me dat iets te veel volk op een kleine oppervlakte om doorheen te fietsen.

Tegen de avond kom ik toe in het mooie My Tho gelegen in de Mekong Delta aan de Mekong rivier.

Na opnieuw een week van platte rust ben ik de gelukkigste jongen van gans wereld.
Ik heb een nieuw vervoer middel ter mijnen beschikking gekregen???

De vriendelijke en bezorgde man van de receptie heeft me met zijn brommer naar een orthopedische winkel gebracht.
Daar vind ik een stel krukken voor de prijs van 12 euro.

Eindelijk kan ik eens uit bed zonder dat ik moet huppelen op 1 been.
Eindelijk kan ik eens buiten een frisse neus gaan halen.
Eindelijk, mijn geduld wordt beloond en herwin ik een beetje van mijn vrijheid.

Ik besluit echter niet op zijn voorstel in te gaan voor 2 redenen :
1. Ik denk binnen een week terug aan het fietsen te zijn.
2. Een ticket kost me te veel en vermits ik nog enkele malen moet vliegen voordat ik Nieuw-Zeeland bereik kan ik beter mijn geld sparen.

Ondanks dat ik 21 uren per dag op bed lig vliegen de dagen voorbij.
Ik merk voor mezelf op als je je geduld in de hand kan houden.
En je niet verdwaald in slechte gevoelens dat het allemaal wel best mee valt.

De hoogte punten van mijn dag zijn s’morgens het ontbijt en s’avonds ergens op straat gaan eten.
Iedere avond in het restaurantje ontmoet ik wel weer fijne mensen.

Door de dag komen de kamermeisjes mijn kamer poetsen en houd ik me wat met hen bezig.
Het is altijd wel lachen en genieten geblazen???!!!
Een mens zou voor minder ‘ziek’ worden, hahaha.

Het Vietnamees/Chinees Nieuwjaar op 10 februari nadert met rasse schreden.
De straten zijn gevuld met kraampjes, iedere dag tot laat in de nacht is het bloemenmarkt.
Zo vier ik 2 keer in 1 jaar Nieuwjaar, een mens moet maar geluk hebben in zijn leven.

Gedurende één van die dagen kom ik op het grandioze idee om niet bij de pakken blijven te zitten en iets aan mijn conditie te doen.
Ik besluit om dagelijks te gaan fietsen op 1 been.
Ik begin met 12 km en bouw de afstanden geleidelijk aan op.

De Mekong Delta is het ideale trainingspacour met zijn vele bruggen, met momenten is het puffen geblazen.

De mensen in de buurt weten niet wat ze zien.
Eerst zien ze me op 1 been rond huppelen, een week later op de krukken en nu zien ze me op 1 been met de fiets rond crossen.

Dinsdag 19 februari 2013 :

Ik neem contact op met dokter Cornelissen om de situatie te evalueren.
Ik kan bijna mijn oren niet geloven bij het aan horen van haar diagnose!!!
Ik mag mijn prothese na een maand eindelijk weer terug aan doen, joepie de poepie.

S’avonds ga ik voor het eerst weer op 2 benen naar mijn favorieten restaurant.
De mensen die me er kennen weten niet wat ze zien.
Al die tijd hebben ze me op 1 been gezien.

Oh wat is het leven toch mooi :

30 dagen geleden stak een ontsteking figuurlijk een stok in Eva’s wielen.
Al die tijd was ik aan gewezen op mijn bed.
De eerste 14 dagen huppelde ik s’morgens en s’avonds op 1 been naar het restaurant, voor de rest lag ik op mijn rug met het been in de lucht.
Een week later croste ik rond op krukken en herwon een beetje van mijn vrijheid.
Enkele dagen later begon ik op 1 been te trainen.
30 dagen later wandel ik als een fiere pauw op 2 poten met de staart in de lucht door de straten van My Tho.
Nog enkele dagen blijf ik hier om het rustig aan te doen.
Zaterdag 23 februari laat ik me naar het 180 km verder gelegen Chau Doc aan de grens met Cambodja voeren.

Maandag 25 februari steek ik per ferry de grens met Cambodja over om die dag in de hoofdstad Pnhom Penh toe te komen.
Want op dinsdag 26 februari is de vervaldatum van mijn Vietnamees visum verstreken.

Ik kijk heel erg uit naar Cambodja en vooral naar de projecten van Handicap International (HI) die ik er mag/kan gaan bezoeken.

Johanna en Wendy van HI in België hebben me in contact gebracht met Jeroen en Benjamin de mensen van HI in Cambodja.
Volgende week gaan we concreet bekijken wat er kan gebeuren.
Heel heel erg bedankt lieve mensen.

…………daarom, daarom ben ik vandaag waanzinnig goed gezind, ik kan weer verder de wereld gaan ontdekken, ervaren en genieten van het onderweg zijn.

Een crisis is een stormachtige overgang naar een andere realiteit.Zodra je deze realiteit aanvaardt, is de crisis voorbij.

Enkele dagen geleden ontving ik een schokkende mail van Loes van de vakantiefietser uit Amsterdam, de geboorteplaats van Eva mijn Santos Travelmaster.

Lars de Wit een Nederlandse wereldfietser zou een ongeval hebben gehad in Chili.
Artsen vrezen voor zijn onderbeen, af gelopen maandag viel het verdict………!!!!

Op zijn blog ging ik opzoek naar zijn ongelooflijk verhaal……
…… een verhaal dat je normaal alleen maar in documentaires te horen en te zien krijgt……

Lars verteld :

50 km voor San Pedro de Atacama zette ik mijn tent op in een droge rivier bedding.
Ik dacht er verder niet bij na, zo simpel is dat.

Deze avond/nacht zou ver van het normale verlopen……

Toen ik aan het lezen was, na het avond eten, in mijn tent, hoorde ik lawaai, een rommelend geluid en ik voelde de grond een beetje bewegen, net als met een aardbeving.In eerste instantie dacht ik dat er misschien een truck passeerde, maar het geluid bleef.
Dus ik keek uit mijn tent en was geschokt van wat ik zag, aan de rechterkant van de voormalige droge rivier, was er een zeer sterke en snelle beweging van water, modder en stenen.

Oh boy, dit is niet goed dacht ik, ik moet hier weg en begon als een gek mijn fietstassen te pakken.
Maar halverwege was het water al onder mijn tent, dus ik liet mijn tent, redde eerst mijn fiets door het naar een hoger deel in de rivierbedding te brengen (later werd hij daar terug gevonden, als ik het geweten had zou ik er gebleven zijn.... ) ik ging weer terug naar mijn tent voor mijn tassen, pakte 4 van hen, waadde door het enkel diepe water naar de hoger gelegen delen, waar mijn fiets veilig lag en probeerde de enorme stroom over te steken, met mijn tassen, naar de andere kant (slechts 6 meter), maar je raad het alvast, ik denk, dat het water / modder me pakte...

Dus ik werd meegesleurd in de rivier en keek de dood in de ogen.
Ik heb geprobeerd om recht blijven te staan en te ademen, maar soms werd ik voor seconden mee onder gesleept, en draaide rond.

Op een gegeven moment dacht ik, oke, misschien zal ik niet het overleven en sterven.
Fijn.
Maar als ik iets te zeggen heb NIET door verdrinking.
Dat leek zo'n slechte manier om te gaan.
Dus ik vocht en vocht, modder in mijn ogen, oren, mond, zelfs longen (later heb ik een paar kleine steentjes opgehoest) ik slaagde erin om me boven te houden.

Na 2 of 3 verschrikkelijke kilometers slaagde ik er eindelijk in om naar het land te kruipen en neer te liggen.
Nu, in het water had ik al gezien dat mijn rechterbeen in een vreemde hoek stond.
Het was zwaar gebroken.

In het water verloor ik mijn bril, dus ik kon niets zien.
Donker.
Het regende een beetje.
Zo koud.
Niet wetend waar naar toe te gaan (en hoe, ik kon niet lopen!)
Enkele lichten om me heen, ver ver weg ...

Dus ik lag daar en wilde sterven, ik zag geen andere oplossingen meer ...

Maar het was zo koud en ik dacht aan mijn familie.
Ik dacht, nee Lars, je kunt hen dat niet aandoen, misschien zullen ze je hier nooit vinden en die onzekerheid kon ik hen niet aandoen.
Ik denk dat mijn liefde voor mijn familie me gered heeft...

Dus ik begon te kruipen, langs de kant van de rivier.
500 keer kroop ik en ruste een tijdje.
500 keer meer.
enzovoort enzovoort.
Met een zwaar gebroken onderbeen, op blote handen en blote knieën, door een zanderig, rotsachtig gebied.
O het was zo pijnlijk.

Later kwam ik erachter dat ik 7 uur gekropen heb voordat uiteindelijk de politie me gevonden heeft (nou ja, ik kroop naar de lichten van hun patrouillewagen) en ik was gered.

Maar helaas kunnen ze mijn been niet redden.

Dus morgen ochtend heb ik met mijn eerste (yeah!) Amputatie, net onder de knie hebben ze me beloofd.

Moet nu gaan voor een was-sessie die ik al te graag onderga.

Groeten Lars

'... een mens is het gezondst en gelukkigst als hij onderweg is ' ( Bruce Chatwin )

Ondanks wat Lars heeft mee gemaakt sluit hij af met een zin die me door merg en been gaat.

Ik ben zwaar ontroerd en getroffen door zijn verhaal.

Afgelopen maandag 18 februari na de operatie werd Lars wakker en keek onder de lakens………

……tot zijn grote verbazing zag hij 2 benen.

De chirurg wist hem te vertellen dat het niet nodig was om zijn onderbeen te amputeren en dat ze het waarschijnlijk kunnen redden door hem nog 5 of 6 keren te operen.

Lars bij deze wens ik u heel veel sterkte en beterschap.

Ik heb dit verhaal niet op om mijn blog geplaatst om sensatie te zoeken.
Maar uit respect en bewondering voor een heel bijzondere wereldfietser.
Ik weet wat het is om de dood in de ogen te kijken, na een motor ongevel 30 jaar geleden waarbij ik mijn onderbeen verloor.

Dus mij hoor je niet klagen dat ik een maand in bed heb moeten liggen met een ontsteking.

Twijfel niet aan het blauw van de hemel als boven jouw dak donker wolken drijven.

*90 dagen was ik in Vietnam :

*25 dagen nam vakantie.
*39 dagen was ik aan het bed gekluisterd door een ontsteking.
*26 dagen zat ik in het zadel en genoot te samen met mijn Eva.

*2364 km fietste ik doorheen het prachtige land, genoot van het lekkere eten, van de vriendelijkheid der mensen en van een land dat in de top 5 staat van de reeds bezochte landen.

Volgende mensen zou ik willen danken :

Stany, Dirk Gorre, Mia en Renilde om te vergezellen.
Dokter Cornelissen voor haar medische adviezen.

Johanna Plas van Handicap International om mijn verhalen iedere 14 dagen naar HBVL te sturen.
Handicap International België om me in contact te brengen met Handicap International Cambodja.
Mezelf om het geduld op te brengen om mijn been te laten genezen.