Reisverhaal «Viëtnam, good morning (3)»
Start-to-Cycle - Deel 14 - Viëtnam
|
Vietnam
|
12 Reacties
26 Januari 2013
-
Laatste Aanpassing 26 Januari 2013
Good Morning Vietnam!!!!
Deel 3 : Buon Ma Thuot – Bien Hoa : 435 km
Vrij 11 jan. 2013 :
Na het afscheid van Dirk op het luchthaven van Buon Ma Thuot sta ik er weer alleen voor.
Ik geniet nog na van een bijzonder mooie tijd met een bijzondere man.
Afscheid :
Met regelmaat wordt me de vraag gesteld hoe ik om ga met afscheid?
Het mag dan wel heel fijn zijn dat vrienden je komen vergezellen tijdens je reis, maar afscheid nemen van hen is steeds weer een pijnlijke kwestie.
Althans dat wordt verondersteld???!!!
Het is maar hoe je er met om gaat.
Lang voordat mensen me komen vergezellen tijdens mijn fietstocht doorheen de wereld.
Kijk ik uit naar het samenzijn.
Voor iemand die lang onderweg is, en zeker als je alleen reist, is het belangrijk dat je iets hebt om naar uit te kijken.
Voor mij is dat het bezoek of ontmoeten van vrienden en familie.
Op 2 momenten laaien de emoties steeds weer hoog op.
Bij het toekomen, je bent beide blij dat je elkaar ziet.
Bij het afscheid, je laat iets moois achter.
Voor mezelf is afscheid nemen allang geen pijnlijke kwestie meer.
Ik koester het, eer het en laat het los.
Wat bedoel ik daarmee :
Ik koester diep in mijn hart wat geweest is en neem het mee verder op mijn tocht.
Ik eer het door dankbaar te zijn om wat geweest is.
Ik laat alles los en ga verder met mezelf.
Met mezelf???!!!
Wanneer je samen bent met jezelf ben je nooit alleen.
Buon Ma Thuot – Da Lat een traject van 218 km door de bergen met 3 serieuze beklimmingen staan in het verschiet.
Een Engelse fietser had volgens zijn reisverhaal 4 dagen nodig om deze afstand te overbruggen.
Onder het moto wat de Engelse kunnen, kan ik ook maar dan nog veel beter.
Het gaat mij er absoluut niet om de beste te willen zijn.
Want fietsen met een prothese en 40 kg aan bagage maken dat ik geen Speedy Gonzales ben.
Door deze route goed te plannen, mijn focus op het doel te richten en door het geloof in mijn eigen kunnen gaat me het lukken om dit traject in 3 dagen te fietsen.
Vol van goede energie van afgelopen tijd ga ik de uitdaging aan.
Lees en geniet mee……
Zon 13 jan. 2013 : dag
Buon Ma Thuot - Trung Hoa - Kim Chau - Lien Son : 54 km
De ontsteking in mijn been is zo goed als genezen en waag het erop om verder te fietsen.
Het landschap veranderd gaande weg weer drastisch.
Rijstvelden omgeven door bergen, zon en vriendelijke mensen doen me genieten van het gegeven en het alleen zijn.
Dit laatste traject hadden Drik en ik nog samen willen fietsen.
Echter door zijn ziek zijn en mijn ontsteking was dit niet meer mogelijk.
Daarom geniet ik voor 3,
Dirk, mezelf en ikke!!!
Van mijn vriend Nicolas uit Roeselare kreeg ik de tip om zeker naar het Lak Lake in Lien Son te gaan.
Bedankt Nicolas het is meer dan de moeiten waard.
Om 11 uur in de voormiddag kom ik toe aan het prachtige meer (Lak Lake) in Lien Son.
Ik boek er een kamer in het Lak Resort en geniet van al het moois dat er me te beurt valt.
Wanneer je via tripadvisor of andere organisaties de recensies over Lak Resort leest, stel je vast dat er toch altijd mensen zijn die moeten klagen en zagen over de accommodatie, eten en personeel.
Dan denk ik bij mezelf mensen toch wees toch eens content en besef is hoe goed dat jullie het hebben.
Nog geen 500 m verder op leven mensen nog in houten huisjes.
Zij leven in huisjes waar wij onze kippen hun eieren niet in laten leggen.
Ma 14 jan. 2013 : dag 2
Lien Son - Buon Dham - Bon Pi Ko - Don Du - Phi Lien : 84 km
In alle vroegte bij een schitterende zonsopgang spoor ik mijn Eva aan om het beste van haar te geven.
Ik neem afscheid van de mensen die ik ontmoet heb.
Gedurende de dag is het klimmen en dalen over het golvend landschap.
Het is genieten van de prachtige natuur, mensen en dieren.
(1).JPG)
Na 62 km in de vroege namiddag, kom ik aan in de plaats waar de Engelse fietser een onderkomen voor de nacht heeft gevonden.
Mijn benen voelen nog goed aan en Eva heeft er zin in.
Ik wil nog een 22 km fietsen tot het volgende dorpje (Phi Lien) waar ik van weet dat er zich een klein huisje (guesthouse) op de prairie bevind.
Dan moet ik eerst nog wel een bergpass over en een kleine 500 m klimmen, van 550 naar 1010 m.
Maar zoals dat met bergen gaat, je ziet er dingens die je thuis in de kelder niet tegenkomt.
In de late namiddag kom ik moe maar voldaan aan en zit mijn eerste klim erop.
S’avonds in een klein restaurantje waar je alleen maar soep kan eten.
Eet ik de beste noedel soep aller tijden en ontmoet ik weer mooie mensen.
Di 15 jan. 2013 : dag 3
Phi Lien - Dinh Van - Binh Thanh - An Hiep - Hiep Thanh - Da Lat : 80 km
Het beloofd de zwaarste fietsdag van de drie naar Da Lat toe te worden.
Daarom besluit ik om vroeg uit de veren te kruipen.
Om 5.30 uur kraait mijn wekker me wakker.
Een klein uurtje later lepel ik een overheerlijk noedel soepje binnen en drink een Vietnamese power koffie.
Nooit heb ik zulke sterke, straffe koffie gedronken als in Vietnam.
Om 7.oo uur klets ik Eva op de billen en vang mijn fietsdag aan.
Na 10 km wordt het klimmen geblazen van bijna 1000 m naar de 1350 meter.
Op zich zijn dit geen grote hoogte verschillen maar het stijgingspercentage is pittig en dat is wat het vermoeiend maakt.
k spreek mijn innerlijke gids aan en vraag hem of hij Jezuke wil contacteren om een rugwindje te laten blazen.
Een beetje ongeduldig kijk ik naar de takken van de bomen of ze al beginnen te bewegen.
De meters passeren millimeter per millimeter……
het is puffen geblazen………
……de takken bewegen nog steeds niet.
Op een gegeven moment kruist me in tegen over gestelde richting een jonge man op een brommer, zoals er wel honderden op een dag dat doen.
Ik begroet hem met een vriendelijke goedemorgen zoals ik er wel honderden op een dag begroet.
Deze jonge man met de brommer draait zich terug en komt gevaarlijk kort achter me aan rijden.
In mijn spiegeltje houd ik zijn doen en laten in de gaten.
Plotseling schiet ik als een pijl uit een boog vooruit.
Ik kijk naar de takken van de bomen en zie dat ze nog steeds niet bewegen, daaraan kan het dus niet liggen.
Ik kijk in mijn spiegeltje en zie dat de jongeman op de brommer zijn voet tegen mijn fietstassen zet en me volle gas vooruit duwt.
Twee mogelijkheden heb ik :
1. Ofwel scheld ik hem de huid vol en maak hem duidelijk dat een wereldfietser zich
niet bergop laat duwen.
2. Of te wel aanvaard ik het gegeven, wat voor mij niet zo simpel is.
Ik voel me beter als ik iets voor anderen kan betekenen ipv dat ik iets van anderen
moet, mag, kan ontvangen.
Dus dit is voor mij een mooi innerlijk groei moment om te aanvaarden wat deze
jongeman voor me wil betekenen.
Gebruik makend van deze engel door Jezuke gezonden.
Schakel ik mijn verzet in de hoogste versnelling en scheur met mijn ‘30 tonner diesel’ over de Vietnamese Brenner pass.
Ik houd mijn grijs toupetje vast want tegen 30 km/uur bergop fietsen daar is zelfs varkenshaar niet tegen bestand.
Het mooie van dit hele gebeuren is wanneer ik de top bereik en de jongeman wat drinkgeld wil toe stoppen dat hij dit absoluut niet wil aannemen.
Hij gebaard me, een vriendendienst is een vriendendienst en moet niet vergoed worden met geld.
Dit is mooi, niet???
Terwijl wij voor alles en nog wat, iets terug verwachten.
Zelfs dit is niet helemaal juist wat ik nu zeg, want veel van mijn vrienden, familie en kennis doen met heel veel plezier iets voor iemand anders.
Na de lange afdaling vliegen de kilometers aan me voorbij.
Het blijft genieten van de mooie dingens des levens.
Dan is het eindelijk bijna zover, nog 10 km en ik ben in Da Lat.
Ik weet niet waarom maar gevoelsmatig heb ik uit gekeken om deze plaats te bereiken.
Da Lat is gelegen in ‘the South Central Highlands of Vietnam’ op een hoogte van 1500 meter.
Het wordt ook wel de bloemenstad genoemd en het is de plaats om je te vergapen aan watervallen.
Onze zuiderburen uit Frankrijk bouwden hier in lang vervlogen tijden gigantische villa’s.
Om te ontvluchten aan het te warme en te vochtige klimaat aan de kust en wat toen nog Saigon (Ho Chi Minh) genoemd werd.
Ze genoten er tevens van de zuivere koelere berglucht.
Da Lat is anders dan de rest van Vietnam, de bergen doen je aan de Alpen denken.
Het is omgeven door enkele meren, een ‘vijvertje’ aan de rand van ‘de stad’ geeft je een heel westers gevoel.
De laatste 9 km naar Da lat toe wordt het klimmen van 1090 m naar 1500 m toe.
Prachtige verzichten over de met dennenbomen begroeide berghellingen verzachten de pijn.
Ik ben dolgelukkig wanneer ik de top bereik, en mijn uitdaging tot een goed einde breng.
Ik heb het gevoel een Zwitsers, Oostenrijks of Frans bergstadje binnen te fietsen.
Woe 16 jan. 2013 :
Het beloofd een super bijzondere speciale dag te worden om 2 reden :
1. 1.Vandaag komt mijn nieuwe Brooks zadel toe.
In 6 dagen is hij vanuit Amsterdam, bij Eric Schuiyt ww.vakantiefietser.nl
op zijn eentje met DHL tot in Da Lat gereisd.
Eva zal content zijn met haar nieuwe hoofddeksel.
Eric voor de zoveelste keer, heel erg bedankt voor jullie service.
2. Vaandag mag ik 2 bijzondere madammen verwelkomen, Mia en Renilde.
We kennen elkaar van ‘de cursus intuïtieve ontwikkeling’ bij Timotheus.
Wanneer ik vorig jaar in België tijdens een reünie te samen was met ons groepje.
Vroeg Mia me op een gegeven moment “Ludo zou je er eens willen over nadenken, ik zou graag naar Vietnam willen komen om samen met jou te fietsen”.
Onmiddellijk antwoorden ik “nee, nee ik hoef daar niet over na te denken”.
Een beetje verwonderd en angstig keek ze me aan, voor het antwoord dat ging volgen.
“Mia als je graag naar Vietnam komt zal ik je daar met open armen ontvangen”.
Twee betraande ogen vol van emoties keken me aan.
Nooit zal ik deed beeld nog vergeten, ik heb allang niemand meer gezien die zo oprecht gelukkig en ontroerd was.
In één van de daarop volgende weken kreeg Renilde van haar innerlijke gids te horen dat ze een heel bijzondere reis zou gaan maken.
De daarop volgende weken kwamen Mia, Renilde en ik enkele keren samen om de reis van hun leven te bespreken.
Waarom doet ik dit :
Het is een prachtige wisselwerking tussen de mensen die willen mee fietsen en mezelf.
Ik heb de ervaring van het fietsen en het ongepland rond reizen.
Voor zowel Stany, Dirk en nu de 2 madammen is het een unieke gelegenheid om een land ergens in de wereld te ontdekken.
Hiermee bereik ik één van mijn doelstellingen van mijn fietsproject, namelijk mensen doorheen de wereld met elkaar verbinden op een positieve manier.
Het is niet alleen een verbinding met de mensen die met me mee fietsen maar ook een verbinding met de mensen op het thuisfront.
Dit merk aan de reactie op mijn blog.
Dit is waar onze maatschappij zo een nood aan heeft.
We moeten uit onze individualistische schelp geraken en ons terug proberen te verbinden met elkaar.
Daar ligt voor me zelf ook de verandering die nodig is die de Maya’s in Peru lang geleden al aangekondigd hebben.
Zoals we zelf hebben kunnen vaststellen is onze wereld niet vergaan op 21 december 2012 zoals zij voorspelde.
Voor mezelf is wat de Maya’s bedoelde niet dat de wereld letterlijk zou vergaan maar dat we deze in onze huidige hoedanigheid niet meer zullen ervaren zoals ze was.
Ik denk dat we ondertussen zelf bewust genoeg zijn dat we dringend anders met onze natuur om moeten gaan dan we bezig waren.
Niet alleen met de natuur moeten we anders om gaan maar ook met ons zelf.
Er zijn genoeg mensen die zoekend zijn naar hun diepere innerlijke zelf.
Status, geld, auto’s, grote huizen, overvloedig bedekte tafels en toch zijn we dikwijls niet tevreden.
In onze westerse maatschappij missen we iets dat je vooral in Azië terug vind, spiritualiteit en geloof.
Ik merk gedurende mijn reizen hoeveel jonge mensen op een andere manier reizen.
Onze jeugd, onze jonge mensen ze zijn anders dan de oudere generatie.
Ze koppelen het reizen aan spiritualiteit en dat is heel goed.
Ze gaan opzoek naar hun zelf wat een meerwaarde geeft in hun latere leven.
Niet alleen het spirituele is een verrijking voor hun zelf, maar ook het leren kennen van andere culturen draagt bij tot persoonlijke groei en het leren leven in een multiculturele wereld.
Ooit zag ik een documentaire van een professor die de stelling verdedigde dat mensen die reizen mensen zijn die de maatschappij ontvluchten en niet meer van deze tijd zijn.
Deels heeft de man gelijk daar reizigers niet bijdragen aan het maatschappelijke systeem en alleen maar geld kosten.
Anderzijds hoeveel mensen geraken niet uit geblust door de druk van onze westerse maatschappij???
Krijgen daarbij een burn-out, geraken depressief, vallen uit van hun werk.
Kost dat de maatschappij dan geen geld???
Ik ben ervan overtuigd dat reizen een meerwaarde aan je leven geeft.
Het laad niet alleen je batterijen op maar brengt je ook tot andere inzichten.
Ik merk dat reizigers een heel andere kijk op de wereld krijgen en meer verdraagzaam met andere culturen omgaan.
Onze maatschappij heeft dingend nood aan verandering, positieve energie en een systeem waarbij spiritualiteit en geloof niet naar de achtergrond wordt verdrukt.
Amen.
Woensdag 16 januari, gedurende de dag krijg ik een telefoontje van de receptie van het Best Western Da lat hotel waar ik verblijf.
Aan de andere kant van de lijn klinkt de opgewekte stem van Mia, we zijn er.
Als een hazenwind spurt ik van het vierde verdiep naar de receptie om 2 stralende madammen te begroeten.
Het is een hartelijk weerzien.
.JPG)
Vrij 18 jan. 2013 :
Da Lat - Hiep Tanh - Lien Nghia - Di Linh - Bao Loc : 110 km
Na een dag van rust en het verkennen van Da Lat is het tijd om onze uit geruste spieren te laten doen waarvoor ze gekomen zijn fietsen, fietsen en nog eens fietsen.
Na een stevig ontbijt in alle vroegte plukken we de dag.
Na de eerste 5 km is het 9 km dalen van 1500 naar de 1090 m.
De overige 95 km gaan vals plat naar onder afgewisseld met enkele korte stijgingen.
Het is gewoonweg genieten de hele dag door.
Gaande weg verlaten we de bloemenstreek en fietsen we langs koffie –en thee plantages omringd door de prachtige bergen van de ‘Central Highlands’.
Onze 2 madammen voelen zich op hun best, ze fietsen me gewoon uit het wiel.
Trots, fier en voldaan kijken ze naar elkaar om te zeggen, we zullen dat wereldfietserke eens leren fietsen.
Maar wat zij niet weten is dat ik de ganse dag een gigantisch uitzicht heb op een stel billen om u tegen te zeggen.
Zelfs een geheel onthouder als ik wordt hierdoor zwaar op de proef gesteld, gelukkig weet Eva me te bedwingen.
In Bao Loc onze stopplaats voor deze nacht bevinden we ons in het centrum van de wereldberoemde B’lao thee.
Za 19 jan. 2013 :
Bao Loc - Da M'Ri - Tan Phu - Dinh Quan - Ap Binh Hoa : 90 km
Het is de hele dag golvend dalen van 820 m naar een paar honderd meter.
Het einige wat parten speelt is de hitte,
nee niet van de 2 madammen want die laten de hele dag het nakijken na.
Voor de rest is het een beetje free wheelen (Dirk zijn uitdrukking) en genieten geblazen.
Zo 20 jan. 2013 :
Ap Binh Hoa - Gia Tan - Gia Kiem - Dau Giay - Trang Bom - Bien Hoa : 80 km
Gedurende de dag passeren we een stok oud vrouwtje dat lotjes verkoopt voor haar eigen levensonderhoud.
Negentig graden gebogen over haar wandelstokje bied ze haar waar aan.
Wanneer ik bij haar stop,
haar wat geld en brood toestop is het alsof ze het grote lot in de loterij heeft gewonnen.
In wat een gekke, oneerlijke, slecht verdeelde wereld leven we toch???!!!
S’avonds aan gekomen op het hotel kan ik niet meer…….???!!!
Nee niet omdat ik ons 2 madammen niet kan volgen.
De ontsteking van weleer steekt weer de kop op, verdomme toch.
Wanneer ik mijn prothese uit doe, kijk ik tegen een olifanten poot aan, zo dik is de zwelling ondertussen al geworden.
Dit ziet er echt niet goed uit!!!
Bezorgd als mijn 2 vrouwelijke metgezellen zijn schieten ze onmiddellijk in actie.
Ijs wordt aan gevoerd om op mijn been te leggen,
ze duwen me een frisco in de mond tegen het wenen,
mailen onmiddellijk naar een spirituele vriendin die me op afstand read (leest).
Het verdict luid,
rusten, rusten en nog eens rusten,
kompressen leggen met groene klei, honing of rauwe tofu,
en de lever warm houden.
Onmiddellijk vangen ze een zwerm bijen en beginnen ze ze te melken voor de honing. Rare wezens die vrouwen, ik laat ze maar begaan.
De parkwachter van het hotel wordt naar de markt gestuurd voor tofu.
Groene klei wordt er niet gevonden,
niet moeilijk in een land waar het zand zo rood is als roze olifantjes.
Ma 21 jan. 2013 :
We nemen een gezamenlijke rustdag en wachten af.
S’avonds nemen we een beslissing voor de komende dagen.
Di 22 jan. 2013 :
In alle vroegte met een beetje heel veel heimwee wuif ik Mia en Renilde uit.
Ze zetten hun reis alleen verder voor onbepaalde tijd tot dat ik genezen ben.
In tussen tijd gaan ze de tunnels van Cu Chi bezoeken, 40 km ten NW van Bien Hoa.
Deze tunnels stonden hoog op mijn verlanglijstje om te bezoeken maar het lot beslist er anders over.
De tunnels werden gebruikt tijdens de Vietnam oorlog door de Vietcong en het Noord Vietnamees leger.
Het is een immens netwerk dat bijna het hele land doorkruist.
Het zwaarte punt van de 300 km aan onderaardse gangen is terug te vinden in het Cu Chi district bij Ho Chi Minh (voormalig Saigon).
Het complex bestaat uit verschillende niveaus dmv deuren met elkaar verbonden en beveiligd met boobytraps.
Boobytraps zijn de voorlopers van de fluit bommekes waar we vroeger als kind met speelde.
De gangen waren meestel zigzaggend met bochten uit gegraven om explosies te minimaliseren.
Hier en daar werd er eene courbe in gebouwd.
Chauffage mannen zoals mijn vriend Jos de magazijnier bij Epsilon, mijn schoonbroer Eddy en niet te vergeten mijn eigen vader weten waar ik over praat.
Eene courbe is een U die in de gangen werd gegraven en met een reuze gieter (volgens mijne fantasie) vol met water werd gegoten om gifgassen in de gangen tegen te houden.
Het onderaards tunnel complex was voorzien met valkuilen, granaten en scherpe bamboestokken om indringers op afstand te houden.
Valse gangen leiden tot de tanden gewapende strijders die de tegenstanders doorzeefde met patatten en sosiezen (salami’s), euh ik bedoel met kogels.
Als dit alles nog niet voldoende was jaagden men allerhande wilde dieren vanuit het oerwoud door de smalle gangen.
Ik denk dan zelf aan dinosaurissen, mammoeten en verloren gereden wereldfietsers.
In het complex waren slaap –en eetruimtes,
een hospitaal met operatiezaal,
werkruimtes, opslagplaatsen voor munitie en voedsel,
een theater ter ontspanning,
een glazenstraatje zoals in Gent waar er meisjes van plezier te vinden waren voor de soldaten die liever met iets anders schoten dan met hun geweer.
De levensomstandigheden waren er erbarmelijk, de stank ondragelijk.
Maar goed dat deze periode verleden tijd is maar zeker niet vergeten mag zijn. Tegenwoordig merk je nog heel weinig van dit wrede verleden van Vietnam.
De dagen vliegen voorbij ik rust me bijna een ongeluk,
houd me bezig met naar Eva te staren,
sponsen onderbroekjes voor ons Rita te breien,
op de meisjes te fluiten,
s’morgens en s’avonds op één been naar het restaurant te huppelen als eene ouwe grijze kangaroe.
Nee ik heb geen krukken bij me.
De Christelijke of Socialistische Mutualiteit kennen ze hier niet, waar je krukken kan huren.
De Vietnamese houten krukken om onder de oksel te gebruiken komen bij mij juist tot iets voorbij mijn knieën.
Ik hoor ons moeder al denken hoe kan dat?
Moeder als je naar de foto’s van Dirk kijkt in een vorig verhaal weet je waarom.
Ik ontmoet dezer dagen weer bijzondere mensen :
Quang, een jonge gast van 27 jaar en manager van het hotel.
Zijn vrouw, kind en familie wonen 8 uren bus rijden verwijderd van hem.
Eens om het half jaar kan hij maar naar huis om hen op te zoeken.
Hij werkt lange dagen voor het beetje geld dat hij verdiend.
Zijn dag bestaat uit 15 werkuren,
dit 7 dagen (=105 uur) in de week,
per maand (30 dagen=3150 uur) verdiend Quang 200 dollar=150 euro
Dan mag hij zich nog bij de gelukkige prijzen dat hij gestudeerd heeft.
Hanh, is om en bij de 23 jaar,
ze is de dochter van haar vader en moeder die het hotel bezitten,
studeert management en werkt part time in het hotel,
ze zorgt dat Mia, Renilde en ikke niets te kort kwamen,
nadat Mia en Renilde vertrokken zijn zorgt ze voor zakdoeken om mijn tranen op te dweilen.
zij is de enige die vloeiend Engels spreekt,
ze is een schat van een meiske.
Ze heeft een hondje,
het lijkt op een grote vleermuis,
vrouwen noemen het een Chiwawa,
mannen zeggen er een ‘kutjeslikker’ tegen,
I am very sorry knorry,
ik weet dit is ongehoord maar ik kan het niet laten.
Dan heb je nog mijn grooooootste vriend met zijn onuitspreekbare naam.
Mijn vriend is 25 jaar jong,
hij is ober, kok, masseur en manusje van alles en nog wat in het hotel.
Op 3 jarige leeftijd verloor hij zijn vader,
het doet hem nog steeds zeer.
Van het eerste moment dat we elkaar ontmoeten klikte het tussen ons.
Gedurende de dag wandelt hij mijn kamer in en uit om een babbeltje te slaan,
om te zien of ik iets nodig heb nu ik geen prothese niet meer kan dragen.
Eén van die keren komt hij weer binnen en vraagt of ik een gratis massage wil.
Een andere keer komt hij met een grote kastrol aandraven en vraagt of ik eens willen ruiken.
Zijn klaar gemaakte makreel ruikt gewoon weg verrukkelijk,
heel fier zegt hij “deze ga ik in de loop van de avond voor jou serveren”.
De dag nadien neemt hij me mee vanachter op zijn brommer,
om een toertje door het stad te maken,
althans dat denk ik.
Aan gekomen aan een grote supermarkt parkeert hij in de garage.
Hij zegt me, we gaan een kip kopen die ik voor jou vanavond ga klaar maken.
Ik kijk hem verwonderd aan en gebaar hem dat ik niet kan stappen zonder prothese.
Geen nood gebaard hij, leun maar op mijn schouder.
Zoals Peppy en Kokky het komische duo huppelen we door een immens grote supermarkt op zoek naar “chicken drumsticks”.
Het is lachen geblazen bij het aanzien van de blikken verwonderde mensen.
Tussen door leert hij me Vietnamees en ik hem Engels.
De eerste momenten bij onze kennismaking noemt hij me met de voornaam,
gaande weg noemt hij me “father” vader.
Ik kan u verzekeren als je zelf geen kinderen hebt dat je hart breekt als zo’n jongen, die zijn eigen vader amper heeft gekend je aanziet als zijn vader.
Niet voor niets is er een zeer groot wederzijds respect tussen ons.
Op een mooie morgen aan het ontbijt ontmoet ik een Amerikaan uit Utah.
Hij pendelt al drie jaar op en neer tussen Amerika en Vietnam om zijn huwelijk met zijn Vietnamese schoonheid geregeld te krijgen.
Hij is zo gelukkig,
Het papieren werk is eindelijk in orde, deze week gaan ze trouwen.
Gedurende de dagen dat ik op bed lig te rusten om mijn been te laten genezen.
Passeert er geregeld een uit de kluiten gewassen westerling voor mijn raam door.
Hij word telkens op gepikt door een mooi Vietnamees meisje.
Ik probeer niet te oordelen hoe zijn verhaal in elkaar zit.
Mijn ego fluistert me al vlug in het oor,
dat het een vieze ouwe vetzak is die turnoefening doet op jonge meisjes en vrouwen,
“hij is een sextoerist” vervolgd mijn ego.
Eén van de daar op volgende dagen komt deze man binnen wandelen in het restaurant van het hotel.
We begroeten elkaar,
hij vraagt of hij mag aanschuiven aan mijn tafel.
Natuurlijk gebaar ik hem.
Mijn ego fluistert, “hij komt je een meisje aanbieden”
“hou je bakkes sis ik hem tussen mijn tanden door”.
Ik maak kennis met John uit Minnesota, USA.
Gaande weg leer ik een heel zachtaardige man kennen.
John komt al heel heel heel lang naar Vietnam.
Hij heeft verschillende jaren Engelse les gegeven hier in Bien Hoa.
De eigenaar van het hotel was één van zijn eerste leerlingen en woont nu in Amerika,
ze zijn na al die jaren heel goede vrienden geworden.
John heeft voor vele jaren een organisatie gehad,
hij hielp Vietnamese gezinnen emigreren naar Amerika.
De laatste jaren organiseert hij reizen voor Amerikaanse oorlogsveteranen van de Vietnam oorlog.
Deze mensen hebben na al die jaren behoeften om de plaatsen terug te zien waar ze ooit gevochten hebben en hun makkers gesneuveld zijn.
Op een reünie/verbroedering van Amerikaanse -en Vietnam strijders,
kwam John aan de praat met een ex- Vietnam commandant.
Tot John’s grote verbazing komt hij tot de vaststelling dat ze beiden ooit tegenover elkaar hebben gestaan en elkaars peloton beschoten hebben.
Wat gaan we nu doen zegt John al lachend tegen zijn ‘ex-vijand,
gaan we weer op elkaar schieten of……….
Beide mannen kijken elkaar diep in de ogen,
reiken elkaar de hand,
vallen in elkaars armen, omhelzen elkaar innig en slaken een diepe zucht van opluchting.
Met de tranen in de ogen verteld John me zijn verhaal.
Hij voegt er nog aan toe,
het moment dat hij de commandant omhelsde kon hij eindelijk na meer dan 30 jaar het verleden los laten en verder gaan met zijn leven zonder nachtmerries te krijgen of in paniek te slaan als hij een dode hond op straat zag liggen.
Ik fluister mijn ego toe “waar ben je nu held, met je vooroordelen”.
John kwam voor het eerst als jonge soldaat in 1968 naar Vietnam om te vechten.
Nu komt hij alleen nog naar Vietnam om vrienden te bezoeken.
Zo ook de jonge vrouw die hem komt oppikken met de brommer.
De daarop volgende dagen evalueer ik mijn ontsteking en schrijf me telkens een extra ziekendag voor.
Gedurende al die tijd blijf ik in contact met Mia en Renilde.
Vrijdagavond 25 januari valt dan de definitieve beslissing!!!
De fietsgekke Limburgse madammen moeten verder.
Op vrijdag 1 februari vliegen ze al naar huis vanuit Phnom Pemh, Cambodja.
Er wordt nog een voorstel gedaan om elkaar te zien in in Chau Doc aan de grens met Cambodja.
Ik wik en weeg hun voorstel af en besluit om hen alleen verder te laten fietsen.
Mocht ik hen toch willen vervoegen aan de grens met Combadja.
Zou dat betekenen dat ik in 3 dagen, van Bien Hoa waar ik te bed lig, tot Chau Doc nog 245 km moet fietsen.
Op zich vormt dat in normale omstandigheden geen enkel probleem.
Echter met een ontsteking die zo goed als genezen is wil ik het de eerste fietsdagen rustig aan gaan doen.
Een andere factor die nog een rol speelt is dat ik de Mekong Delta (=zuid- vietnam) op een rustige manier wil ontdekken.
Daarom lieve Mia en Renilde wens ik jullie nog een fijne laatste fietsweek toe.
Af gelopen dagen heb ik veel kunnen nadenken.
Ik ben op zoek gegaan naar de reden, naar de diepere betekenis waarom ik een ontsteking heb gekregen op het moment dat jullie in Vietnam zijn.
Dit is geen toeval!!!
Ik kom tot volgende 2 vaststellingen :
1.Sinds ik aan mijn spirituele zoektocht bezig ben geloof ik niet meer in toeval.
Alles wat gebeurd in ons leven gebeurd met een reden.
Door bewust te worden en dichter bij je innerlijke zelf te komen wordt je ervan bewust waarom toeval ook zijn reden heeft om jou te ontmoeten.
Afgelopen week heb ik een ‘gevecht’ geleverd diep binnen in me.
Het was niet makkelijk om mezelf aan het bed te kluisteren en jullie zien weg te fietsen.
Enerzijds voelde ik me verantwoordelijk om jullie doorheen Vietnam te begeleiden. Anderzijds was ik er me heel erg van bewust dat ik moest rusten en dus moest kiezen voor mezelf.
Dit was voor mij een erg moeilijke beslissing.
Mia en Renilde jullie hebben me geholpen om voor mezelf te kiezen en voor mezelf te zorgen.
Meer dan ooit ben ik er me van bewust geworden hoe belangrijk het is om goed voor jezelf te zorgen.
Ik zou het volgende nog willen meegeven.
Jullie hebben deze reis het grootste deel zonder mij gefietst en beleefd.
Jullie zijn op 11 februari naar Ho Chi Minh in Vietnam gevlogen,
vervolgens door deze drukke metropol gefietst,
van daaruit de boot genomen,
langs de kust op gefietst,
de bus genomen,
en tot in Da lat door de bergen gefietst.
We zijn samen af gedaald uit de bergen van de Centrale Highlands.
Nu zijn jullie op weg naar Cambodja, een ander land dan waar jullie toekwamen.
Dit gaat jullie nu ook weer lukken daar ben ik overtuigd van.
Beseffen jullie wel goed welk een bijzondere en sterke vrouwen dat jullie zijn.
Deze reis zal jullie de nodige kracht en sterkte geven om te doen wat jullie willen en moeten doen in de toekomst.
Ik heb heel veel respect en bewondering voor jullie.
Ik ben blij dat ik enkele dagen met jullie heb mogen samen fietsen.
Zonder dat jullie beseffen heb ik het één en ander van jullie geleerd.
Waar of wanneer,
jullie zijn steeds van harte welkom het was me een waar genoegen om jullie te mogen ontmoeten.
Het gaat jullie verrekkes goed,
Schuif de angsten opzij, geloof in jezelf want jullie hebben zo veel meer in je marge dan jullie zelf denken.
Het leven wordt niet rijker door vrij te zijn van emoties,
wel door vrij met emoties om te gaan.
In elke ervaring, positief of negatief,
schuilt er een verborgen schat aan informatie.
