Reisverhaal «Dubai : dinsdag 20 december 2011 – 4 januari 2012»

Start-to-Cycle - Deel 8 - Sharja - Dubai | Verenigde Arabische Emiraten | 9 Reacties 25 Januari 2012 - Laatste Aanpassing 25 Januari 2012

Dubai : dinsdag 20 december 2011 – 4 januari 2012

Na een verblijf van 16 dagen blik ik terug en schrijf ik mijn relaas.

Woensdag 4 januari 2012
Deze morgen heb ik definitief afscheid genomen van Ed En Gerjo.
Zij fietsen verder naar Oman om aldaar hun fietsen achter te laten bij een Nederlandse fietsenmaker.
Vervolgens vliegen ze naar India om gedurende 2 ½ maand rond te trekken met een moto.
Ze gaan een Enfield 500 cc huren en samen met Marc en Carina mijn Belgische maten verder reizen.

Zelf vlieg ik vanavond of liever gezegd deze nacht om 00.20 uur naar Sri Lanka.
Hierdoor verander ik een eerder gemaakt plan om samen met mijn Nederlandse fietsvrienden naar Oman te fietsen.
Vanwaar deze verandering leest u verder.

Maandag 19 december 2011 na een 12 uur durende overtocht met de ferry vanuit Bandar Abbas, Iran
Arriveren we in de vroege morgen in Sharja de Verenigde Emiraten.

Sharja is één van de 7 staatjes in de U.A.E (Verenigde Emiraten).
De andere 6 zijn Dubai – Abu Dhabi – Ajman – Umn Al Qaiwain – Ras Al Khaimah en Fujairah.

Bij de douane controle gaat het er streng aan toe.
Het heeft een beetje weg van militaristische opvoering.
Vrouwen en mannen worden apart gecontroleerd.
Wij als westerlingen krijgen voorrang op de ‘buitenlanders’.
Het zijn voornamelijk mensen uit Iran die de Emiraten binnen reizen.

Als het de beurt aan Ed, Gerjo en mezelf is wachten we een beetje gespannen af.
Na een halfuurtje is het visum voor 30 dagen van de Nederlanders in orde.
Bij mij loopt het zoals voorgaande keren weer niet van een leien daakje.
Het computer systeem blijkt er de geest aan te geven wanneer mijn gegevens worden ingegeven.

Het verwonderd me zelfs niet?
Als gans mijn verleden door een dun computer kabeltje moet passeren, kan dat niet anders dan voor problemen zorgen.

De avond voordien bij de douane controle in de Iraanse haven van Bandar Abbas werd mijn geduld ook al voor 1 ½ uur op de proef gesteld voor dat mijn paspoort werd vrij gegeven.

Terug naar het computerprobleem in Sharja.
De streng kijkende Arabische controleurs besluiten om, ons met een bus naar een ander departement te brengen waar de computers wel werken.
Enige tijd en geduld later ben ook ik de gelukkige eigenaar van een gratis visum voor een verblijf van 30 dagen in de Verenigde Emiraten.

We fietsen richting Dubai, de eerste indrukken zijn overweldigend.
Na een verblijf van 2 maanden in Iran is dit het totaal tegenovergestelde van wat we gewoon zijn.
Gigantische gebouwen van alle formaten geuren en kleuren passeren de revue.
We fietsen over brede kraak nette wegen, ik hoop dat mijn banden geen sporen na laten op het wegdek.
In Dubai druipt de weelde en de rijkdom van de glazen gebouwen af zoals bij ons de regen.
Wat een contrast, wat een contrast met Iran en het Oosten van Turkije.

Ondanks deze overdrevenheid moet ik wel toegeven dat het een aardig staaltje van architectuur is.
Wat men hier de laatste 3 jaar heeft neer gepoot is gigantisch, het is bijna op het ongelooflijke na, het is indrukwekkend.

We fietsen verder naar Mister Awad , Maricruzh en hun 2 kinderen.

Deze mensen heb ik leren kennen begin september in Cappadocië, Turkije tijdens mijn ballonvaart.
Het klikte onmiddellijk tussen ons, adressen werden uitgewisseld.
Ik vertelde hen toen dat ik onderweg was naar Dubai waar zij wonen.
Onmiddellijk werd ik uitgenodigd om bij hen langs te komen als het zover is.
4 maanden later mail ik hen.
Samen met Ed en Gerjo ben ik nog steeds welkom.

Na enkele uren zoeken, vinden we eindelijk hun huis.
Een verkeerde straatnummer leidt ertoe dat niemand ons kan vertellen waar we moeten zijn.

Het is een hartelijk weerzien, koffie en thee worden geserveerd.
We mogen het gastenverblijf van hun huis betrekken.
Een meid en een dienstjongen staan ons ter diensten.
Dit voelt voor mezelf heel vreemd aan.

De dag nadien gaan we ons visum voor India aanvragen bij :
Emmirates Secretarial Servies gelegen in het :
Al Khalleej Center/Shopping Mall in de :
Al Nankhool Road aan het :
Al Fhaidi metro station 1

De vriendelijke Branch Manager, Mister Anas Kanaan, [email protected] +971 50 898 31 44 is ons van dienst.
Bij het betalen van 550 AED (Dhiram) = 115 euro mogen we na 10 werkdagen ons visum komen afhalen.

10 werkdagen?
Moeten we zolang in Dubai blijven voor we verder kunnen?
Inderdaad er zit niet anders op dan te wachten en de tijd zien te verdrijven.

We hebben geluk dat we 12 nachten gratis bij onze vrienden in Dubai mogen logeren, eten en drinken.

Eén van deze dagen bezoeken we de Dubai Mall het grootste shopping center ter wereld.
Wie van winkelen, duren kleding, blinkende juwelen, lekker eten, koffietjes, gebakjes en van de drukte houd komt hier zeker aan zijn trekken.
Dan nog gezwegen over de grootste aquarium ter wereld die hier gehuisvest is.

Wanneer we het shopping center uit wandelen, valt ons de bek helemaal open van verwondering, bij het aanschouwen van de Burj Khalifa, s’werelds hoogtse toren.
Op afstand valt deze 820 meter hoge gigant niet echt op tussen zijn 300 – 400 meter kleine broertjes.
Maar als je ervoor staat moet je je nek spieren serieus rekken en strekken om de top te kunnen aanschouwen.

Gedurende de avond als het donker is, is het pas echt kikken.
Wanneer de water/fontein/lichtshow van start gaat.
Op muziek en licht danst het water over de oppervlakte.
Zelfs het ongevoeligste soepkieken krijgt hier kippenvel van.

Ik dacht dat ik immuun was voor al de pracht en praal die Dubai rijk is.
Echter niets is minder waar.
Ik verberg mijn Eva achter een prachtige witte bolide.
Ik leun als een arrogante rijke stinker met een dikke sigaar en een glas cognac tegen mijn snelheidsduivel.

Al vlug trek ik de aandacht van een prachtige vrouw en haar ‘very good looking’ dochter.
Een beetje verlegen en in hun beste Engels vragen ze me om samen op de foto te gaan.
Of cource baby’s antwoord ik hen.

Ik heb de smaak te pakken en besluit om mijn Eva, mijn Santos Travelmaster in te ruilen voor een Harley Davidson.
Het geluk is aan mijn zijde, omdat het Kerst en Nieuwjaar is krijg ik er een tweede Harley met bij horende motorpoes gratis bij.

Het is lang geleden dat ik op een moto heb gezeten maar met zo’n stoeipoes aan mijn zijde zal er wat af gereden worden.
Ik geniet volop van de daar op volgende dagen.

Moto’s, motorpoezen, stoeipoesen en andere poezen doen me terug denken aan de jaren van toen.
De tijd van de Zappa in Hechtel.
Zoals ieder deftig en gerenommeerd café hadden wij ook een motoclub.

De Zappa heeft nooit een goede naam gehad.
Naar verluid zou iedereen er drugs gebruiken.
Naar verluid zou iedereen er op de grond liggen.
Naar verluid zou iedereen met iedereen dubbel dekkertje spelen, of beter gezegd op elkaar kruipen.

Eigenlijke waren we een steltje langharige lol trappers die graag heel veel bier dronken en af toe eens langs kotshoven (overgeven) gingen.
Ticky onze vriend zaliger kon het steeds mooi verwoorden.
Hij zei steeds ‘wij zijn toch lieve jongens’ dan nam hij je eens goed vast en gaf je een big hug of nu mogen we een dikke knuffel zeggen.

Eén van die weekenden gingen we naar een treffen in Moerzeke, ik zal het nooit vergeten.
Mijn broertje Dirk was toen 12 jaar en mocht voor de eerste keer mee vanachter op de moto.
Fier als ik was liet ik hem graag kennis maken met het ‘ruige’ moto wereldtje waar zijn grote, wijze, stoere, langharige oudere broer zich in op hield.

Dat weekend was er ook onze minder grote, minder wijze, minder langharige maar wel heel roodharige en heel stoere onder president Cel Vranken van de partij.

Cel sneed een onderwerp aan waarmee hij indruk wilde maken op mijn broertje van 12 jaar.
Hij begon over motorpoezen tegen Dirk.
Gaf er heel ‘vakkundige’ uitleg over.
En aan het eind van het verhaal vroeg mijn broertje wat nu eigenlijk een motorpoes is.
Dit achtervolgt onze Cel heden dagen nog steeds.

Ondanks dit alles zit ik met een probleem of beter gezegd met een uitdaging in mijn hoofd.
Een week terug heb ik de knoop door gehakt om naar Sri Lanka te vliegen.
Mijn gevoel, mijn intuïtie lonkt al zolang naar Sri Lanka.
Deze reis bestemming zit echter niet in mijn voor op gesteld plan.
Mijn ego wil eerst een grondige reden hebben waarom ik zo nodig intuïtief naar Sri Lanka toe wil .
Naarstig ga ik opzoek en vind een grondige reden om mijn ego te sussen.
Ik heb besloten om te gaan mediteren in Kosgama.
Het is een 10 daagse Vipassana meditatie curcus www.sobha.dhamma.org
In het verleden heb ik reeds 2 tiendaagse curcussen bij gewoond in Dilsen, Belgie.
Het grootste gedeelte van de dag tussen 4.00 uur en 21.00 uur ben je al zittend aan het mediteren.
Hat is niet toegelaten om gedurende deze periode te praten, elkaar aan te kijken of je vrouwelijke collga’s het hof te maken.
Voor de meditatie cursus in Kosgama heb ik me ingeschreven om te mogen dienen.
Dit houd in koken, serveren, afruimen, afwassen enz…
Je stelt je ten dienste van je collega’s zodat zij ten volle kunnen mediteren.
Op 11/01/2012 tem 22/01/2012 vind de cursus plaats, ik kijk er heel erg naar uit.
Dit heeft wel gevolgen voor mijn verdere reis.
Indien ik naar Oman zou fietsen en vandaar naar Sri Lanka zou vliegen zou ik wellicht niet tijdig in Kosgama geraken.

Dit risico wil ik niet nemen en besluit om vanuit Dubai naar Sri Lanka te vliegen.
Ik heb het gevoel dat dit een goede beslissing is.
Ik heb het gevoel dat mijn reis, deel 1 in Dubai wordt afgesloten, het is tijd om aan deel 2 en een nieuw avontuur te beginnen.

Kerstdag, een tijd die me doet denken aan mijn familie.
Ieder jaar kijken we met ons allen uit naar deze dag.
Het is een dag van gezellig samenzijn, lekker maar niet overbodig eten, cadeautjes, lachen en plezier maken.
Dit jaar ben ik er echter niet bij.
Met weemoed denk ik aan hen.

De Kerstman is me echter niet vergeten hij komt me in hoogst eigen persoon bezoeken en overladen met geschenkjes.
Wat niemand weet is dat deze goed Heilig man getrouwd is een dochter heeft, zij vergezellen hem.

Enkele weken geleden kreeg ik een smsje van Dirk Goré mijn vriend en werkgever.
Met de vraag waar ik rond de kerstdagen vertoef?
Om een lang verhaal kort te maken de omstandigheden maken dat zowel Dirk en zijn familie, als ik in dezelfde periode in Dubai zijn.
Je moet je niet afvragen, wat dit gegeven, zowel bij Dirk als mezelf teweeg brengt.
Een mooier kerstcadeau kan een mens zich niet wensen als je na bijna 9 maanden onder weg te zijn dit te horen krijgt.

Kerstdag het is een heel hartelijk en intens weerzien, woorden schieten me hier te kort.

Dirk de Kerstman heeft prothese onderdelen, cadeautjes, zoetigheden en materiaal voor Ed en Gerjo bij zich.
Als rasechte Limburger brengt hij me als fietsende wereldburger ‘Het Belang Van Limburg’ mee.

Enkele dagen voor kerstdag hadden mijn collega’s het jaarlijkse kerstfeestje bij Toon in The Pub in Peer.
Ze hebben niet beter gevonden om de hele avond te filmen.
De uitspattingen op een USB stick te zetten en aan Dirk mee te geven.
Ik moet jullie niet vertellen dat het in begin van de avond er nog heel fatsoenlijk en proper aan toe gaat.
Naarmate de avond vordert zie je mensen, gezichten, uitdrukkingen en onderwerpen veranderen.
Het is lachen geblazen.

Als ik er zo over nadenk is dit toch wel heel erg fantastisch.
Na bijna 9 maanden ben ik nog steeds één van hen, ik ben nog steeds hun collega en vriend.
Op het bedrijf bevind er zich een hoekje met een toog.
Iedere vrijdag sluiten de collega’s hier de week af.
In dit hoekje hangt een wereldkaart met stippen op waar ik me in de wereld bevind.
Reisverslagen worden afgeprint en in een map bewaard.

Epsilon een bedrijf met een hart vol van positieve energie.
Dank u wel iedereen.
De pluim om op ieders pet te steken zal ik naar mijn vriend, magazijnier en voorzitter van de fanclub Jos sturen.
Het gaat jullie allen goed.

Terug naar Kerstdag, we trekken met zijn vieren de stad in en hebben een fantastische avond.
We gaan heel lekker eten in café Paris.
We eten iets wat een echte Belg na bijna 9 maanden wel heel erg heeft mist.
Jawel een lekker Argentijnse steak met frieten.

Nadien bewonderen het schouwspel van water, licht en muziek aan de indrukwekkende Burj Khalifa.

Twee dagen nadien gaan Dirk en ik een museum bezoeken over de geschiedenis van Dubai.
Terwijl de dames gaan doen wat vrouwen heel graag doen, winkelen.
Het is fascinerend te zien hoe Dubai gegroeid is van een kleine gemeenschap van Arabieren tot een wereld metropol.
Dit heeft natuurlijk zijn keerzijde, volgens Mister Awad onze gastheer zijn de oorspronkelijke bewoners niet blij met deze groei van hun Dubai.

Veel van hun waarden en normen staan in schril contrast met het modaine Dubai.
Die avond praten Dirk en ik heel veel, er valt veel te vertellen.

Nadien gaan we nog eens lekker eten met ons vieren en wordt het weer een bijzonder mooie avond.

De dag van hun vertrek neem ik met pijn in het hart maar met een heel goed gevoel afscheid van Dirk, Daniël en Veronique.
Heel erg bedankt voor jullie ontmoeting, ik heb er heel erg van genoten.
Het gaat jullie goed en tot in België.

Donderdagavond 29 december 2011 krijgen we goed nieuws van het visum bureau.
Onze visums zijn in orde en mogen ze op zaterdagmiddag met een zekerheid van 99 procent in ontvangst gaan nemen.

Zaterdagmiddag 31 december als we arriveren op het visum bureau wordt er ons gevraagd om nog een uurtje geduld te hebben.
De koerier is onderweg met onze visums vanuit de ambassade.
Ik ga alvast een vlucht naar Sri Lanka boeken in het reisbureau.
Na een uur gaan we terug en wachten we dol gelukkig op onze visums van India.
Mister Kanaan komt ons lijkbleek meedelen dat de koerier onze visums niet bij zich heeft.
Naarstig neemt hij contact op met de ambassade.
Er moet alleen nog maar een stempel in het paspoort gezet worden maar dat zal niet meer voor dit jaar zijn.
Wat een teleurstelling, wat een ontgoocheling.

Erger nog ik heb al een vlucht geboekt voor de volgende dag naar Sri Lanka.
Ed loopt vlug naar het reisbureau om de vlucht te annuleren.
Gelukkig wordt ze tot een nader te bepalen datum uit gesteld.
Dank u Ed en reisbureau mensen.
Nu nog het hotel in Sri Lanka contacteren om het bed te verplaatsen of beter gezegd een andere datum vastleggen.

Oudejaarsavond brengen Ed, Gerjo en mezelf heel rustig door.

Het hoogtepunt deze avond is het gigantische vuurwerk op de Burj Khalifa

Het is heel indrukwekkend om vuurpijlen van op een 820 meter hoge toren zien af te schieten.

Na een verblijf van 12 dagen bij onze vrienden Mister Awad en Maricrush ruilen we op zondag 1 december 2012 ons gastenverblijf in voor een jeugdherberg.
Andere gasten komen ons aflossen.

The Dubai Youth Hostel is gelegen aan de Al Nahda Road tussen Al Mulla Plaza en het Al Bustan Centre vlakbij bij het metro station ‘Stadium’.
Ik betaal voor een singelroom 40 euro, Ed en Gerjo voor een double room 50 euro.
Dit is geld genoeg maar naar Dubai normen is dit heel goedkoop.
In het winkelcentrum ‘LuLu’ gelegen op loopafstand kan je op de eerste verdieping heel goedkoop en lekker eten.

Voor wie zich allemaal afvraagt waarom al deze ‘nutteloze’ informatie.
Deze kan nuttig zijn voor mensen die reizen, vandaar.

Maandag 2 december 2012 voor de tweede maal gaan we ons beloofde visum afhalen.
We houden echter ons hart vast, eerst zien en daarna geloven.
We kunnen onze oren bijna niet geloven als we te horen krijgen dat het visum nog steeds niet in orde is.

Dinsdag 3 december 2012 na 14 dagen van wachten krijgen we eindelijk ons visum overhandigd.
We hebben de pech dat de feestdagen juist in de periode van de visum aanvraag valt.
Dit verklaard het abnormaal lang wachten.

Bij het bekijken van ons visum zien we dat het ‘maar’ voor 3 maanden geldig is en dat het met onmiddellijke ingang van start gaat.

Het visum bureau had ons echter beloofd om voor een visum van 6 maanden te zorgen.
Dit zou betekend hebben dat we binnen deze periode, 3 maanden effectief in India konden blijven.

Dit is een dikke tegenvaller vermits het visum van Sri Lanka en India nu gelijktijdig aan het lopen zijn.

Ik sta voor een verscheurende keuze tussen de duur van het verblijf in beide landen.
We zullen wel zien, de toekomst zal het uitwijzen.

Ik ga opnieuw mijn vlucht vastleggen bij Sri Lankan airlines en kan op donderdagmorgen/nacht 5 december naar Sri Lanka vliegen.
Er stelt zich echter een probleempje.
De vluchten in economy klasse zijn voor de komende week vol geboekt.
Er zit niet anders op dan business te vliegen of nog een week in Dubai te verblijven.
Vermits ik geen zin heb om nog langer te blijven kies ik voor de eerste optie.
Dit ticket is natuurlijk duurder maar heeft het voordeel dat ik in totaal 54 kg aan bagage mag mee nemen fiets in begrepen.
Wanneer ik economy zou vliegen mag het totale gewicht maar 37 kg bedragen.
Dit houd in dat ik zou moeten bij betalen voor overgewicht.
Dit te samen met de kost van een week extra verblijf in de jeugdherberg zou ik evenveel kwijt zijn.

Woensdagmorgen 4 januari 2012 in alle vroegte neem ik met een goed gevoel afscheid van Ed en Gerjo.

Na 3 maanden van samenzijn, ‘lief en leed’ gedeeld te hebben scheiden onze wegen van elkaar.
Het gaat jullie goed vrienden, we zien elkaar zeker nog terug.
Wanneer???!!!
Dat zal de tijd uitwijzen.

20.00 uur ik begeef me per taxi naar de luchthaven.
Ik wil goed op tijd zijn om eventuele onvoorziene omstandigheden kunnen op te vangen.

21.00 uur ik begeef me door douanecontrole.
Eva wordt samen met de bagage door de scanner ‘geduwd’.
Waarom geduwd???!!!
Ze heeft er weinig zin in, half weg de scanner blokkeert ze het systeem.
Met enig duw en trekwerk geraakt ze gelukkig door de scanner.

Bij het inchecken weet ik de verantwoordelijke te overtuigen dat het voor Sri Lankan Airlines niet nodig is om mijn fiets in een doos te steken.

Verwonderlijk dat alles zo vlot en van een leiendaakje verloopt.

Ik begeeft me naar de lounge van Sri Lankan Airlines.
Beetje onwennig zoek ik me een rustig plaatsje.
De deftig geklede en met sierraad behangen medereizigers bekijken me een beetje raar.
De dames houden allen heel fier hun chique handtassen angstvallig en stevig vast.
Ik val onmiddellijk op tussen dit gezelschap met mijn twee fietstassen en een rugzak.
Ze doen zich allen tegoed aan het gratis buffet, ze eten en drinken of er hun leven van afhangt.
Als ‘simpel’ wereldfietserke in spé houd ik het bij een cappuccino met een gebakje.

Bij het instappen van het vliegtuig drapeer ik me neer in mijn brede luxueze zetel.
Heren en dames van hogere klasse kijken me vragend aan, wat in Godsnaam doet die rare kwast hier in onze business class.
Na het opstijgen krijgen we heerlijk eten opgediend op borden in tegenstelling tot de plastic bakjes in economy class.
Het heeft toch wel iets.

Hopelijk kan ik nog even een uiltje vangen voor dat we na 5.00 uur vliegen voet op Sri Lankanese bodem zetten.

Wijsheid is niet te koop.
Je kunt haar alleen verkrijgen door het leven te leven.
Met wijsheid komt kracht, moed, zekerheid en een altijd groeiende rust.