Reisverhaal «Van Cappadocie door het land der Koerden»
Start-to-Cycle - Deel 6 - Turkije
|
Turkije
|
8 Reacties
27 September 2011
-
Laatste Aanpassing 28 September 2011
Turkije 10/09/2011:
Het zal nooit meer zijn zoals het geweest is???!!!
Met een dubbelgevoel verlaat ik Marc en Carina.
Na een fijne week van samenzijn in Göreme-Cappadocië gaat mijn fietstocht weer alleen verder.
Enerzijds doet het pijn om deze 2 fijne vrienden met een hart van goud te verlaten.
Anderzijds heb ik mijn eigen weg, mijn eigen pad af te leggen.
Daarom ben ik dan ook weer blij om alleen verder te kunnen fietsen.
Net zoals zij, er behoefte aan hebben om terug onder hun tweetjes te zijn.
Als wijze van afscheid fietst Marc mee tot Urgup, hij neemt zelfs een deel van mijn bagage ter zijner lasten.
Daarna gaat het weer echt alleen verder.
Bij het uit fietsen van Urgup richting Develi veranderd de natuur drastisch.
Ik verlaat het land van Fred en Wilma Flinstone en fiets richting Koerdistan.
Naar aanleiding van een mail van mijn hartevriend Jeroen, één van de bezielers van de drumcirkel in Antwerpen.
Verander ik mijn manier, mijn strategie van fietsen, het is te zeggen.
Enkele weken geleden in Anamur aan de kust bij het aanschouwen van de dans van 500 overvliegende ooievaars.
Stelt Jeroen me de vraag wat dit met mij doet, wat wil dat voor jou zeggen Ludo deze ooievaars?
Jeroen weet dat ooievaars staan voor:
‘Richt je bewegingen om meer succes te hebben’
Dan wordt me plots heel veel duidelijk.
Tot nog toe heb ik veel over hoofdwegen gefietst, proberend het hogere gebergte te ontlopen.
Alhoewel ik al veel hoogte meters in de benen heb zitten.
Schrikken me de bergen boven de 1000 m af.
Wegens de grote hoeveelheid aan gewicht die Eva en ik samen mee zeulen.
In combinatie met de hitte en de grote afstanden tussen mogelijke bevoorraad plaatsen.
Is dit steeds weer een hele opgave.
Ik weet echter dat ik dit aankan.
Eerder heb ik al over bergen van 2000 m gefietst.
Door de ooiervaars en Jeroen vind ik terug de kracht en de moed om over kleine wegen doorheen het hogere gebergte te fietsen.
Vanaf dat moment voel ik me zo bevrijd.
Wederom een angst die van me afvalt.
Dank u wel hartevriend, ik zie je graag.
Verder fietsend naar Develi passeer ik kleine dorpen.
Het zijn dorpen die er anders uitzien dan ik tot nog toe gewoon ben.
Het zijn dorpen van boeren gemeenschappen.
Het vee loopt, poept en plast op het erf met alle gevolgen van dien.
Voor de vrienden die al meteen beginnen te fantaseren over poepende koeien, geiten, eenden, kippen, ezels en olifanten.
Stop even jullie fantasie, poepen heeft hier de betekenis van onze noorderburen de Nederlanders.
Om iedereen tevreden te stellen wil ik wat variëren in mijn taal gebruik.
Onderweg stop ik even om de inwendige mens te verstevigen………
Als ik terug wil vertrekken komt een vader met zijn zoon me een watermeloen toe stoppen.
Om het gewicht niet hoeven mee te dragen eet ik ze onmiddellijk op.
Met als gevolg dat het precies lijkt of ik in verwachting ben van een watermeloen.
Eva staat te schudden van het lachen.
Meiske je blijft niet lachen je moet me nog vervoeren hè, hahahaha.
Vrouwen toch i.p.v even na te denken en dan te lachen.
Het gaat verder door de bergen, doorheen de prachtige Turkse natuur over kleine rustige wegen, ik geniet en ben gelukkig.
Ik voel me meer en meer thuis in mijn nieuwe wereld.
Iets voorbij Akkoy wordt het klimwerk beloond.
Ik bereik de top op 1535 m en kijk uit over een immens vallei.
Ik trek mijn veiligheidsgordel wat strakker aan en stort me in de afdaling, heeeeeeeeeeeeeeerlijk.
Vader en moeder maak jullie geen zorgen ik weet wat ik doe.
Ik wil absoluut niet de held uithangen en proberen om zolang mogelijk met losse handen te rijden.
Bijna in Develi aangekomen stopt een moeder en haar dochter me vers gebakken brood toe.
In Develi bij het vragen naar een otel (nee dit is geen schrijffout) moet ik druiven knabbelen bij een winkel uitbater.
De volgende dag richting Hanyeri is het puffen blazen en zweten, maar vooral genieten.
Het is precies of de natuur een modeshow opvoert.
Om de zoveel kilometers veranderd ze van kleedje.
Strings, jartellen, bhtjes, boxershorts, olifantenslurfslipjes passeren de reveu.
Of is het de zon die me doet hallucineren?
Ik stop even om te drinken, een Duitse Turk met een grote mercedes stopt.
‘Is alles in ortnung mein freund’ is alles in orde mijn vriend?
De man blijkt in Munchen een Turks restaurant uit te baten.
Ik woon in het volgende dorp Saraycik 8 kilometer hiervandaan.
Om hoe laat kan je daar zijn Ludo?
Dan kunnen we samen iets eten, het water loopt me al uit de mond.
IK heb ongeveer 1 uur 30 minuten nodig om de afstand en de hoogte te overbruggen.
Met een stevige handdruk en een grand merci nemen we even afscheid van elkaar.
Amaai een mens moet maar geluk hebben in zijn leven.
Ik fiets verder en passeer een dorpje van enkele huizen.
Aan één van deze huizen hoor ik gelach weerklinken van vrouwen.
Nieuwsgierig kijk ik over de muur die de koer afsluit van het straatbeeld.
Zes vrouwen zitten in een cirkel op een mat op de grond, ze hebben het grootste plezier.
Eén van hen merkt me op, staat recht en rent de straat op achter me aan.
Ze roept en tiert zodat ik zou stoppen.
Ik denk in mijn eigen, amaai wat heeft die madam zo dringend nodig dat ze zo achter me aan holt.
Het is precies alsof ik de enigste man in Turkije ben.
Ik stop en draai me om.
Vermits ik op pelgrims tocht ben wil ik me zelfs ten diensten stellen van gillende en krijsende vrouwen.
Ze leidt me binnen op de koer en doet teken dat ik me bij hen moet zetten.
Het is een gegieber en gekakkel van jewelste.
Ik geef hen één voor één de hand en kijk hen diep in de ogen.
Met veel handengebaar wordt er gecommuniceerd.
Ze geven me de mooiste en grootste tros druiven, volgens hen kan ik die gemakkelijk op.
De standaard vragen die ik al maand hoor worden nu ook weer op me afgevuurd.
Waar woon je?
Wat is uw naam?
Wat is uw beroep?
Ben je getrouwd?
Hoeveel kinderen heb je?
Wat kost je fiets?
Wat vind je van Turkije?
Waar ben je al overal geweest in Turkije?
Hoe komt het dat je hier bent met de fiets?
Hoe oud ben je?
Als ik antwoord op de laatste vraag, geloven ze me niet dat ik 50 jaar ben.
Om hen tevreden te stellen moet ik zakken tot 35 jaar.
Die vrouwen hebben echt iets nodig van mij, maar wat?
Dat moet ik nog zien uit te vissen?
Als ze te horen krijgen waar ik naartoe fiets schuiven ze me een bord met rijst en champions voor.
De leidster van het zestal zegt dat ik goed moet eten.
Als ik hen probeer duidelijk dat te maken dat ik al uitgenodigd ben op een diner.
Schiet dat in dovemans oren, zwijgen en eten luidt het verdict.
De vrouwen gieberen en lachen verder?
Ze maken heupbewegingen waarvan me de bek open valt.
Ik schuif wat onwennig heen en weer en kijk naar Eva die er totaal niet mee kan lachen.
De leidster van het zestal trekt met beide handen één van de vrouwen haar mond open.
Ze toont me het hagelwit gebit dat ze gekocht heeft in Duitsland.
Ze laat me ook het gebit van de rest van het gezelschap zien, dat duidelijk van mindere kwaliteit is.
Je kan al bijna niet meer van een gebit spreken daar er zich maar enkele tanden in ieder van de vrouwen hun eetkamer bevinden.
De vrouwen kijken me allen nogal verliefd aan, nadat ze me nog eens gevraagd hebben of ik getrouwd ben.
De vrouwen gieberen en lachen verder?
De heupbewegingen nemen in intensiteit toe!!!
Zouden ze me willen laten zien hoe goed hun fysiek is, of zouden ze iets nodig hebben?
Niet goed wetend wat ik moet doen eet ik nog wat druiven en rijst.
Ik bijt me bijna op mijn eigen vingers, rustig ludo.
De leidster doet me een voorstel???!!!
Elk van de vrouwen zal me een dag en een nacht verzorgen, eten en drinken geven en..….
De vrouwen gieberen en lachen verder.
Ik kan nog met moeite hun heupbewegingen volgen.
Het voorstel geld enkel als ik hen een nieuw gebit bekostig.
Nu komt het eruit, ik wist dat ze iets nodig hadden.
Ik droom, ik droom en ik droom.
Als jongen was ik heel erg geïnteresseerd in de stripverhalen van Alladin.
Hij vloog steeds op zijn vliegend tapijt naar de mooiste plaatsjes.
Plots zit ik in de woestijn te midden van een harem met zes vrouwen.
Eindelijk, hier droom ik al zolang van, mijn geduld wordt na die tijd van wachten eindelijk beloond.
De woestijnwind blaast zachtjes doorheen de dunne witte met kant afgewerkte tent.
De eerste zonnenstralen van die dag warmen mijn lichaam op.
Zes beeld mooie schaars geklede vrouwen betreden de tent.
Voorzichtig nemen ze mijn armen vast en beginnen me te wassen.
Van kop tot teen wordt ik zorgvuldig en met de nodige aandacht waar het hoort sensueel gemasseerd.
Vervolgens word ik in een draagstoel naar een aanpalende tent binnen gedragen.
Een buffet van exotisch fruit lacht me toe.
Of zijn het de naakte vrouwen die met fruit bedekt zijn die me toe lachen?
Met mijn tong lik ik het sap van een verse ananas op, die van een vrouwenborst af dreigt te druipen.
In haar navel maakt een dikke lekkere rode kers me waterachtig.
Een lychee op haar venus heuvel knip oogt naar me.
Oh oh oh wat is dit genieten…..
Op de achtergrond trekt een vervelend schuifelend geluid mijn aandacht.
Ik ontwaak, het is Eva die met de banden van mijn Santos Travelmaster heen en weer zit te bewegen.
Het is hoogtijd dat ik verder fiets, na een uur is het goed en wel geweest.
Ik bedank mijn 6 verliefd kijkende vrouwen voor al het lekkere eten en het fijne gezelschap.
Ze stoppen me nog vlug een zakje met eten toe.
Met een bede smile (lach) en een mond zonder tanden nemen we afscheid van elkaar.
Sorry dames voor jullie gebit maar ik moet echt verder naar mijn volgende afspraak.
Veel te laat arriveer ik in het 1720 m hoog liggende plaatsje Saraycik.
Ik stel echter vast dat het dorp zelf een heel stuk lager in een vallei ligt.
Verdomme, dat ook nog.
Ik heb geen zin om af te dalen, om nadien weer terug naar boven te moeten fietsen.
Aan de andere kant, ik heb mijn woord gegeven aan de man dat ik zou komen eten.
Ik overleg met mijn eigen ik en besluit mijn gegeven woord te houden.
Ik fiets het dorpje binnen, het is precies alsof ik terug in de tijd wordt gebeemd (geplaatst).
De kippen lopen al kakelend over de onverharde wegen als ik hen passeer.
De mensen kijken al even verbaasd, kinderen lopen weg en verbergen zich achter moeders rok.
Ik ga op zoek naar de woning van mijn gastheer, vraag even de weg.
Mijn vriend heeft mijn aanwezigheid in het dorp al opgemerkt en komt me te gemoed gewandeld.
We schudden elkaar de hand, het hele dorp verzameld zich rond ons.
Ik word er hartelijk verwelkomd en binnengeleid in een huis vol met mensen.
Het is zowel voor hen als voor mij een hele eer en een bijzondere gebeurtenis.
We nemen plaats aan een tafel vol met eten, de vrouwen zonderen zich af.
Al de lekkernijen zijn van eigen makkelij, gewonnen uit eigen tuin of van eigen dier.
Ik heb me al dikwijls afgevraagd hoe deze mensen in de bergen kunnen overleven.
Ze voorzien gewoon volledig in hun eigen levensonderhoud.
Buiten op het dak terras wordt ik nadien hartelijk verwelkomd door de buren bij een heerlijke Turkse thee.
Er wordt druk gepraat, gediscussieerd en gelachen.
Een oudere man van 80 jaar zit met een triestige blik voor zich uit te staren.
Mijn gastheer verteld me dat de man zijn vrouw 2 dagen voordien overleden is.
Als onze blikken elkaar kruisen zie ik de pijn in zijn hart.
Ik ondersteun hem energetisch, ik sta recht en neem hem vast.
Zonder woorden springen de tranen in ons beider ogen.
Ik neem met heel veel respect afscheid van deze fijne mensen.
Bezorgd als ze zijn stoppen ze me nog een zak met tomaten, komkommers, pepers, brood en zout toe.
Ik kan amper nog mijn emoties bedwingen.
Ongelooflijk wat ik hier en in Turkije mag ervaren.
De vriendelijkheid, de gastvrijheid die deze mensen me aanbieden is niet te vatten.
Wij als rijke westerlingen kunnen nog heel veel leren van deze moslims.
Het enige wat wij weten over hen is dat ze een lange baard en een geweer hebben.
Dat ze iedereen die blank is overhoop schieten, althans dat doet men ons geloven.
We mogen dan wel heel veel geld hebben, in een groot huis wonen met de mooiste auto’s rondrijden.
Maar de warmte en gastvrijheid die deze mensen aan vreemden aanbieden zullen wij nooit aan hun aanbieden.
Je kan hier eender waar op elk tijdstip van de dag aan bellen, ze zullen je steeds helpen.
Om 17.00 uur gaat mijn fietstocht verder.
Nog 6 kilometer fietsen en 270 m stijgen om de top van 1990 m te bereiken.
Nog een tweetal uurtjes en het begint donker te worden.
Met momenten is het stijl, ik fiets al zigzaggend over de weg om het stijgingspercentage te breken.
De natuur blijft me verwonderen.
Onderweg doet een bestuurder van een auto me stoppen.
Hij zegt iets, ik versta dat hij van Polen is.
Ah dat is tof deel ik hem mee.
Nee nee zegt de brave man ik ben van de polis (politie).
Hij toont me zijn identiteitskaart.
Ah, dat is niet tof deel ik hem mee in het Nederlands, hij verstaat me toch niet.
Wat nu?
Is er iets niet in orde met mij of Eva.
Nee nee zegt meneer van de Polis.
Ik wilde gewoon even een praatje met je maken en je dit koekje geven.
Heel erg bedankt brave man.
Het begint te schemeren als ik de top bereik. Ik maak er nog enkele foto’s.
Een auto stopt, 2 toffe jonge gasten vragen me of alles in orde is.
Is hier ergens iets om te slapen vraag ik hen.
Enkele kilometers verder ligt een heel klein dorpje Hanyeri genaamd.
Die mensen helpen je ongetwijfeld verder delen ze me mee.
In het dorp aangekomen stop ik aan het eerste huis.
Ik vraag aan de eigenaar die op zijn terras zit of hij Duits spreekt.
Ja ja is zijn antwoord, oef dat is geluk hebben.
Mag ik hier mijn tent opslaan vraag ik hem.
Hij verwijst me naar een aanpalende weide.
Ik vind er een perfect plaatsje om mijn tent op te zetten.
De volle maan schijnt in al zijn glorie over mijn groene villa.
De wind blaast tussen de bergen door.
Na een bijzonder mooie dag kruip ik om 20.30 uur moe maar voldaan in mijn slaapzak.
S’morgens in alle vroegte kruip ik op handen en voet (vermits ik er maar 1 heb) mijn tent uit.
Ik wrijf me de slaap uit de ogen en hoor net boven me een gekwetter van vogels.
Ik moet nog even wennen aan het felle licht.
Wanneer ik naar boven kijk zie ik een 10-tal ijsvogels hun ochtend gymnastiek voor me opvoeren.
Ik wrijf me nog eens goed in de ogen.
Van links naar rechts, van voor naar achter, van boven naar onder voeren ze hun dans in de lucht op.
Ik weet niet wat ik zie, maar weet wel dat dit heel heel bijzonder is.
Ik fiets het dorp uit door eeuwen oude bossen, wegen en bergen rollen aan me voorbij.
Onderweg stop ik naar goede gewoonten in dorpjes om even de dorst te lessen maar vooral om er de sfeer op te snuiven.
Mensen nodigen me uit om thee te komen drinken.
In Göksun raak ik aan de praat met een man, een heel fijne man.
Hij bied me thee, koffie, een maaltijd en een bed aan.
Doordat ik plannen heb om in de stad een vrije dag te nemen ga ik niet in op zijn voorstel.
Ik zie en voel dat hij het zeer spijtig vind.
Ikzelf ook maar soms moet je je bij je gemaakte plan houden.
Andere momenten moet je er al eens van af wijken.
Wanneer ik de stad binnen fiets wordt ik uit de hoogte verwelkomd door een 10 ijsvogels.
Dit is de tweede keer vandaag, wat een ballade wat een schouwspel.
Na mijn rustdag fiets ik verder richting Elbistan.
Tot in Nurhak is het niet fijn fietsen, langsheen drukke vieze wegen.
Een stort dat uren en kilometers in de wind stinkt.
Verpest de schoonheid der natuur en mijn neusgaten.
Het kan niet elk moment van de dag feest zijn, dit hoort er ook bij.
Verder fietsend passeer ik enkele hutjes of tentjes gemaakt uit plastiek.
Ik zie er een man druk bezig zijn met hout sprokkelen, ik fiets verder.
Blijkbaar heeft hij me opgemerkt en hoor hem in de verte roepen.
Ik doe teken dat ik geen tijd heb en door fiets.
Hij blijft maar roepen dat ik een thee moet komen drinken.
Allee vooruit dan maar.
Ik draai me om en fiets terug.
Hallo my friend come and drink thee, (hallo mijn vriend kom en drink thee).
Azi heeft deze morgen enkele visjes gevangen en nodigt me uit om ze samen
te verorberen.
We eten en praten, we voelen ons goed bij elkaar.
Hij bied me aan om te blijven logeren zolang als ik maar wil.
1 dag, 1 week, 1 maand, 1 jaar het maakt hem niet uit.
Azi laat me heel fier zijn groenten tuin en zijn stuk grond zien waar hij 500 fruitbomen heeft opgepland.
Ludo heb je een idee waarom ik dat zwaailicht aan mijn tuinhuisje heb hangen.
Nee Azi hoe zou ik dat nu moeten weten.
Hier komt toch bijna geen mens.
Of is het om de wilde everzwijnen te waarschuwen als je vrouwelijk bezoek hebt?
Nee maar het schrikt de everzwijnen wel af, waardoor ze uit mijn groenten tuin blijven.
Hij toont me zijn beide paspoorten.
Ik stel vast dat hij een kolonel is van het Tjsetjseens leger.
Amaai ik bevind me hier in wel heel bijzonder gezelschap.
15 jaar geleden is hij het land uitgevlucht, hij kon het geweld en de oorlog met de Russen niet meer aan.
Hij heeft zich in Turkije in Nurhak een stuk grond gekocht.
Hij leeft nu in de bergen en in de natuur, dit is zijn leven.
Azi heeft nog grootste plannen.
Het dal aan de overkant van de weg gaan ze binnen enkele maanden vol met water laten lopen.
Er is een dam gebouwd, eens er zich een meer heeft gevormd gaat hij op zijn land een hotel bouwen.
Ludo het gebied waar je nu doorheen fietst bestaat uit 25 dorpen bevolkt door Koerden, Tjsetjsenen en Armeniërs.
De natuur is er onbeschrijflijk mooi.
Twee neven van hem komen ons begroeten, het is lachen geblazen.
Wat is het leven toch mooi, je kent elkaar van haar of pluim en je hebt het grootste plezier.
Azi zegt, mocht je onderweg lastig gevallen worden laat dan de foto van mijn neef zien.
Hij is zo lelijk dat er iedereen van gaat lopen.
Van je eigen familie moet je het hebben zelfs in Turkije.
Wanneer ik verder onderweg stop in een Armeens dorp om er de moskee te fotograferen, wordt ik onmiddellijk belaagd door kinderen.
Ik geraak er aan de praat met een jonge gast.
Het volgende uur zit ik samen met hem in het plaatselijk winkeltje te praten.
Na een lange klim voelt mijn keel aan als schuurpapier.
In Kapidere Istasyonu wil ik stoppen voor een frisdrankje.
Ik word er onmiddellijk verwelkomd door de plaatselijke bakker en zijn personeel.
Voor ik het goed besef zit ik in zijn bakkerij aan de thee en aan de Turkse pizza.
Ik moet er echter goed op mijn woorden letten.
Het zijn allemaal voetval liefhebbers, echter van 2 revaliserende ploegen.
Anderlecht, Brugge, Genk, Gent, Liege ze kennen al de Belgische ploegen.
En wij maar denken dat het Belgische voetbal niets voorstelt.
Zelfs de Koerden kennen onze ploegen.
Na een dag van 100 km fietsen door adembenemende natuur arriveer ik eindelijk in het rommelige plaatsje Gölbasi.
De volgende morgen na een heerlijk ontbijt gaat het richting Adiyaman.
Onderweg aan een waterbron geraak ik er aan de praat met een Turk die in Zwitserland woont.
Ah zegt hij, ik ken je, je bent op de Zwitserse TV geweest.
Allee vooruit, wat heb ik nu gewonnen een elektrische fiets?
Mijn Eva zal niet echt tevreden zijn als ze plaats moet maken voor een flachy babe met een moteurke?
Bij mijn volgende pits stop wordt ik getrakteerd op een tros druiven.
In Adiyaman kom ik aan in een ‘moderne’ hoofdstad van de gelijknamige provincie.
Deze stad doet me denken aan Hasselt met zijn brede groene boulevard.
De stad wordt hoofdzakelijk bevolkt door Koerdische mensen.
Ik stop even om uit te kijken naar een onderkomen voor deze nacht.
Ik verberg me vlug achter een vuilbak container.
Camoufleer me met het huisvuil dat ik over me heen drappeer zodat ik niet opval en niet gezien wordt.
Ik stel me voorzichtig recht en kijk juist met mijn ogen boven de rand van de container.
Achter me roept iemand, hey you come here and drink thee with me (he jij daar kom hier en drink thee met me)
Verdomme toch kan ik dan nooit eens alleen zijn.
Zo zie je maar, mensen thuis stellen me soms de vraag ben je nooit eenzaam en alleen.
Nee daar krijg ik gewoon geen kans voor.
Ik word er tegelijkertijd aan gesproken door Atilla een pracht van een kerel.
Terwijl we thee zitten te drinken wordt Atilla gebeld door zijn baas.
Waar blijf je man, je middag pauze is al lang voorbij.
Atilla vraagt me, kom met me mee dan heb ik een goed excuus voor mijn te laat zijn.
Tevens stel ik je voor aan mijn baas en mijn collega’s.
Zo gezegd zo gedaan, ga ik met hem mee en wordt voor 1 uur een bediende bij zijn werkgever.
Amaai als je het werken niet meer gewoon bent word je er toch wel heel erg moe van.
Fietsen gaat me een heel stuk beter af merk ik op.
Atilla belt alle otels en pensions af voor het goed koopste onderkomen te vinden.
Als ik op mijn bed lig te skypen met mijn broer Dirk, wordt ik via de huistelefoon verzocht om onmiddellijk naar de receptie te komen.
How how how, Turkse vrienden niet jagen achter pa linden (mezelf), dat heb ik niet graag.
In de lobby wacht een journalist van een Turkse krant op me, hij wil een interview afnemen?
Samen met de manager die als vertaler Engels-Turks fungeert wordt ik op de rooster gelegd.
Als ik informeer, op wie zijn aanvraag hij hier is weet hij me niet te antwoorden.
De manager weet ook al van niets?
Raar is dit?
S’avonds wordt ik door Atilla uitgenodigd om de specialiteit van de streek te gaan proeven.
Ijscreme en Künefe, heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlllllllllliiiiiiiiijjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjkk.
Nadien zijn we bij zijn zus uitgenodigd, ik word hartelijk ontvangen door de familie.
Wat gaan we drinken natuurlijk thee.
Het is zoals mijn Nederlandse fietsvriend Ed zegt.
In Turkije begint alles met een thee.
Word je uitgenodigd door iemand dan drink je thee als verwelkoming, als kennismaking, als start bij het begin van een gesprek en of discussie.
Thee heeft hier echte sociale functie.
Thee is gewoonweg niet weg te denken in het dagelijkse leven.
Eens als je dit door hebt en je overgeeft aan thee voel je je ongemakkelijk als er geen thee is.
Moeder en dochter serveren popcorn, zoetigheden en vers fruit.
Je word hier behandeld als een gast in de puurste betekenis van het woord.
Het maakt zelfs niet uit dat je een christen, protestant, orthodox of een ezel bent.
Als je als mens, als vriend komt ben je meer dan welkom.
Zij beseffen al te goed dan hun God dezelfde persoon is als onze God alleen met een andere naam.
Zij keuren het geweld en de radicale moslims ook niet goed.
De aanwezige kinderen, het is fascinerend om als westerling toenadering tot hen te vinden.
Met een paar onnozele trucjes is het ijs vlug gebroken en je bent vetrokken voor een heerlijke avond.
Bij het afscheid drukken we elkaar de hand, maar ook de twee zijdelingse hoofd of wang kussen.
Als teken van vriendschap en respect voor elkaar.
Gedurende mijn verblijf in Turkije heb ik gemerkt als de mannen je dit aanbieden dan ben je diep doorgedrongen in hun hart.
Het beroerd me telkens heel erg als deze eer me te beurt valt.
In Katha spreek ik af met mijn Nederlandse fietsvrienden Ed en Gerjo.
Vermits dat het maar 30 km fietsen is van Adiyaman naar Kahta geniet ik van mijn dag.
In Adiyaman ga ik eerst nog de ruïnes van Perre bezichtigen.
Het is een stad gebouwd in de rotsen.
Ze zou haar hoogtepunt gekend hebben juist voor –en na Christus.
Het is een plaats die lag op een kruispunt waar reizigers overnachten of een tijdje verbleven om op krachten en tot rust te komen.
Iets voor de middag zit mijn schoolreis erop en fiets ik terug naar Adiyaman om wat mondvoorraad in te doen.
Bij een klein winkeltje leer ik mijn vriend Fatih kennen.
Een toffe gast van half over de twintig, een reiziger in hart en nieren.
Hij heeft al heel veel landen afgereisd.
Fatih verkiest reizen boven geld vergaren.
Het klikt onmiddellijk tussen ons, we zijn vertrokken voor een hele tijd mondeling reis plezier.
Hij heeft Iran ook al bereisd, een pracht van een land waar hij zeker nog eens terug naar toe gaat.
Mijn vriend bestaat erop dat ik zijn Lonely Planet (reisgids)van Iran meeneem.
Zo gaat dat nu eenmaal onder reizigers.
Als je iemand kan helpen is dat het grootste en edelmoedigste wat je voor elkaar kan doen.
Hij verteld me dat hij de Lonely Planet heeft gekregen van een Nederlandse vriend uit Amsterdam.
Hij draagt me op om er zorg voor te dragen en hem terug te laten reizen naar Nederland als ik ooit huiswaarts keer.
Komt in orde Fatih maar je vriend zal nog wel even geduld moeten hebben.
Ludo heb je honger, mijn moeder en zuster zijn juist vers brood aan het bakken.
Kom even mee dan gaan we thuis een haptje eten.
Aangekomen op de binnenkoer bij zijn familie begroeten we elkaar.
Tafel, stoelen, thee, vers brood worden klaar gezet en het smullen kan beginnen.
Fatih verteld, het ziet er hier buiten niet uit, ik weet het.
Maar binnen is het kraak net.
Ik heb nog broers een zussen.
Twee van hen zijn brio-ingenieur, mijn zus die daar op de grond brood zit te bakken is computeringenieur.
Ze roept ons toe, vandaag ben ik broodingenieur.
Ik neem afscheid van de familie en dank hen voor hun gastvrijheid.
In de late namiddag kom ik aan in Katha en wordt er in het teacher’s house (leraars huis) verwelkomt door Ed en Gerjo.
Het is wederom een fijn weerzien.
Een teacher’s house is een plaats waar leerkrachten goedkoop kunnen overnachten en eten.
In elke plaats bevind zich zo een teachers house.
Vaak geven leerkrachten ver van huis les.
Toeristen mogen er ook overnachten maar betalen meer.
Het eten is er spot goedkoop en heel lekker.
Terwijl ik dit verhaal schrijf in de wachtzaal van het ziekenhuis van Siverek ligt mijn fietsvriend Ed aan een bakster.
Enkele dagen geleden heeft hij iets verkeerd gegeten of gedronken.
Hij heeft verschrikkelijke pijn in de buikstreek.
Volgens de dokters is alles in orde, je hoeft echter geen dokter te zijn om te zien dat het helemaal niet in orde is.
Eergisteren zijn we hier al geweest, de diensdoende arts een genicoloog vond ook dat alles normaal was.
Het enigste normale in dit ziekenhuis is dat de dokters niet bekwaam zijn.
Met een ‘natte vinger’ stellen ze diagnose.
Ed vriend hopelijk ben je snel beter zodat we weer verder kunnen.
Van het openbaar ziekenhuis Siverek zijn we via de baas van het hotel waar we logeren in een privé kliniek beland.
Daar stelt men vast dat Ed veel gas in de buik heeft zitten?
Hopelijk aanzien ze hem niet als een gasbel die ze kunnen exploreren.
Sorry vriend, dit is geen leed vermaak maar een kwestie om er een beetje de humor in te houden.
Verder ontdekt men dat hij stenen op de nieren heeft en er iets mis is met de apendix.
Operatie binnen de 24 uren is noodzakelijk.
Amaai dat wordt plots een heel stuk ernstiger.
Ed overlegt met zijn vrouw Gerjo ze bellen de reisverzekering, om te zien wat kan of niet kan.
Ed beslist om zich laten te operen in Turkije.
Hij wordt verwezen naar een groot modern privé ziekenhuis in Sanliurfa.
Gelegen op 80 km van Siverek en een kleine 60 km van de Syrische grens.
Ik beslis om hen te vergezellen, zo verhuizen we met ons 3 naar een ziekenhuiskamer.
Niemand spreekt er Engels, niet simpel om uitleggen als je probleem hebt met je nieren.
Wachtend in de inkomhal, spreekt ons op een gegeven een anesthesist in het Engels aan.
Oef wat een opluchting.
Een vriendelijk Koert volgt het gesprek en merkt op dat we Nederlands spreken.
Zelf woont Aziz al 15 jaar in Arhnem, hij is naar Nederland gevlucht.
We maken ook kennis met zijn broers, de ene is hoofd van de vakbond in Turkije en de andere is een historicus.
We bevinden ons in bijzonder gezelschap.
De historicus gaat ons de komende dagen Sanliurfa laten zien, het moet een bijzondere mooie stad zijn, ik ben benieuwd?
Plots komen er verschillende ambulances en mensen binnengestormd.
Er is een ongeval met verschillende dolmussen (bussen) gebeurd.
Maandag morgen de chirurgen gaan Ed verder onderzoeken, hij blijkt buiten de nierstenen ook nog gal stenen te hebben.
Als alles volgens plan verloopt zou hij na 5 dagen weer de ouwe Ed Hoogmoed zijn.
Zo zie je maar het ene moment is alles in orde en het andere moment heb je nier –en galstenen te verwerken.
Succes met je operatie zo dadelijk Ed.
Mijn fietsvrienden marc en Carina zijn ondertussen terug in België.
Carina’s huisarts vond het beter dat ze terugkeerde om de oorzaak van haar gevoelloze voet te laten onderzoeken.
Carina weet ondertussen dat ze de ziekte van Lime heeft.
Ze is in behandeling en hoopt na 6 weken terug op de fiets te zitten.
Hopelijk treffen we dan elkaar ergens in Iran.
Carina veel beterschap en tot…….
Marc vriend het wordt tijd om nog eens een koffietje, een taartje en ijsje te nuttigen.
Tot binnenkort vrienden, ik mis jullie.
Dit was een overzicht van het leven van wereldfietsers.
Als je een beetje loslaat, zul je een beetje geluk kennen.
Als je veel loslaat, zul je veel geluk kennen.
Als je alles loslaat, zul je vrij zijn.
