Reisverhaal «Turkije je bent zoals een vrouw niet te temmen»

Start-to-Cycle - Deel 6 - Turkije | Turkije | 10 Reacties 26 Augustus 2011 - Laatste Aanpassing 26 Augustus 2011

Maandag 8 augustus 2011.

In alle vroegte en stilte fiets ik Koyzegiz de Turkse badplaatsje uit.
De Jandarma ( Turkse politie) merken me niet eens op als ik hun kazerne voorbij fiets.

In de late voormiddag arriveer ik in Göcek een klein wondermooi havenplaatsje.
Het is een populaire jachthaven voor Turken, buitenlanders, international bekendheden en wereld fietsers.
Het doet me denken aan Bodrum in het klein.

Het stadje ligt aan ene kant ingesloten door de blauwe mediterrane zee.
Aan de andere kanten ligt het ingesloten door het groen beboste Taurus gebergte.
In de Ottomaanse tijd, dus heel lang geleden.
Werd de haven gebruikt, om het chroom dat er werd gedolven uit de omliggende bergen te vervoeren.

Dit is de ideale plek om mijn honger te stillen.

Ik doe wat in kopen als ik plots benaderd wordt door een vriendelijk Turkse mevrouw.
Heel fier verteld ze me, dat zij en haar  man ook fietsers zijn.
Onmiddellijk zijn we vertrokken voor een boeiend gesprek.
Ze heeft echter niet veel tijd, ze is op weg naar haar werk.
Ze is kok en kookt op één van de jachten die in de haven liggen aangemeerd.

Ik nestel me op een bank onder de palmbomen, voor een heel chique establishment.

De obers zijn er blijkbaar niet gelukkig mee, ze kijken me heel onvriendelijk zelfs vijandig aan.
Wacht heren dan heb ik nog een verassing voor jullie in petto.
Als een echte stripper trek ik me het T-shirt heel sensueel uit, laat de schouderbandjes van mijn fietsbroek zakken.
Draai wat mijn achterwerk, zet me neer en doe mijn prothese uit.
Steek mijn Epsilon fietspet hun richting uit voor een fooi.
Gechoqueerd draaien ze het hoofd, de aanwezige rijke lui laten zich wat dieper wegzakken achter hun krant.

Voila, probleem opgelost en nu maar eten.
Bokes met kaas en zelf gemaakte confituur van Eva’s moeder.
Een niet te versmaden cadeautje.
Dank u wel Janine, het eerste potje is bijna op.

De reis gaat verder door een ongelooflijk mooie natuur, langs de adembenemende mediteriaanse kustlijn.
Het klimwerk wordt meer dan beloond.

Onderweg kruis ik het pad weer van mijn 71 jarige Duitse vriend Hanz.
We zetten ons op een terras onder de koelte van een druivelaar.
Ongelooflijk wat hij presteert, te voet en met zijn karretje duwend.
Ik heb het al zwaar om bergop te geraken, wat moet Hanz dan wel niet zeggen.
Hij weet me te vertellen wanneer hij bergop wandelt dat hij  om de 100 a 150 meter moet stoppen om uit te rusten.
Berg af is nog zwaarder, daar hij geen remmen op zijn karretje heeft.
Hij heeft er zich het hoofd al over gebroken hoe hij dit kan oplossen.
Dat is toch niet moeilijk Hanz, hij kijkt me een beetje verwonderd aan?
Stop gewoon even bij een fietsenmaker en laat er remmen op monteren.
Dat ik daar nog niet aan gedacht heb, dank u Ludo voor de suggestie.

Voor hij zijn tocht aanving in februari nam hij pillen tegen een te hoge bloeddruk, een te hoge closetrol waarde evenals bloedverdunners.
Een vriend had hem gezegd, Hanz als je een tijd onderweg bent heb je al die pillen niet meer nodig.
Na een tijd kreeg de vriend gelijk?
Hanz heeft al zijn pillen in de vuilbak gegooid, hij heeft ze niet meer nodig.

Dit is niet de eerste keer dat ik dergelijke verhalen hoor.

Veel van onze westerse ziekten sluipen via stress en het jachtige leven dat we leiden ons lichaam binnen.
Eens deze factoren wegvallen en wij vrij zijn van kommer en kwel, kan ons lichaam en geest ontlast worden van onze ongezonde westerse leef –en eet gewoonten.
Daardoor hebben veel van onze kwalen en ziekten geen voedingsbron meer en sterven uit.

Let op ik wil niets veralgemenen en wil zeker niet de therapeut uithangen.
Een ding weet ik zeker, als ik naar mijn eigen lichaam en geest kijk en luister.
En beiden vergelijk met toen (voor mijn vertrek) en  nu merk ik een verschil van dag en nacht.

Vandaag krijgt Hanz te horen of zijn visum voor Syrië in orde is.

Na 2 cola’s, 2 theetjes en 2 glazen water verlaten we elkaar weer met een goed gevoel.
Het was fijn om je terug te zien Hanz, het gaat je goed vriend.

Van Fethiye gaat het weer land inwaarts.

Fethiye:

Is een moderne havenplaats die in de jaren zestig gebouwd werd.
Je kan er nog de typische Turkse sfeer gaan opsnuiven, niet dat het er stinkt.
De kleine straatjes met de vele bazaars en theehuisjes getuigen hiervan.
Op de prachtige wandel promenade kan ieder zijn schoonheid te toon spreiden.

De oude stad werd in 1959 volledig verwoest door een aardbeving.
Gek genoeg bleven de eeuwen oude lycische graftombes of sarcofagen onaangetast.
Eens te meer een bewijs van de degelijkheid der bouwwerken van dienen tijd.

Het is één van de beste locaties in Europa om te duiken.
De temperatuur, zichtbaarheid op geruime diepte en de onderwater ruines maken deze plaats zo bijzonder.

Nee Sjang en Dré ik ga deze keer niet op jullie wachten zoals in 2005 in Nieuw-Zeeland.
Ik ben nog steeds niet bekomen van jullie Ierse whisky.

Ik had maanden niet meer gedronken tijdens mijn fietstocht doorheen Nieuw-Zeeland.
De laatste avonden sprak ik er af met hoger genoemde duikers-drinkers.
We beleefden er enkele onvergetelijke avonden.

Maar goed dat de zee uit zout water bestaat ipv whisky.
Anders hadden beide vrienden de zee al lang leeg gedronken.

Sjang is een jeugdvriend van uit de oude doos.
Tjonge tjonge toch waar is de tijd heen, wat hebben we toch plezier gehad.
De tijd van het kelderke bij ons thuis.
De tijd van de Zappa in Hechtel.
De tijd dat we 2 de nieuwjaarsdag, Nieuwjaar gingen wensen bij de ouders van de vrienden.
Sjang vriend weet je je dit nog allemaal te herinneren?
Maar goed dat onze fiets zo goed de weg naar huis wist.
Anders we waren nog altijd aan het zoeken waar we woonden.

Ik kan het niet laten, een kort verhaal schiet me te binnen:

Eén van die 2 de nieuwjaarsdagen gingen we weer onze beste wensen overbrengen bij de ouders van vrienden.
We waren steeds met een hele bende.
Zoals het toen destijds hoorde werd er geklonken met jenevertjes.
Het was absoluut mijn drank niet.
De smaak en de geur konden me absoluut niet bekoren.
Ik hield altijd de adem in tijdens het drinken en slikken, de smaak beviel helemaal niet.

Na de zoveelste jenever bij Sjang zijn thuis gingen we zijn buurjongen Ludo uitnodigen.
Bij het over klauteren van de betonnen platen die tussen beide huizen als scheiding stonden.
Verloor ik het evenwicht en viel met mijn zatte patatten in de mesthoop van de buren.
Rond kruipend om de uitgang van de mesthoop te vinden was ik ondertussen gecamoufleerd als een echte soldaat.
Over de geur die ik verspreidde had ik gelukkig zelf geen last van.

Terug aangekomen bij Sjang’s thuis liet ik een spoor van mest achter me.
Het liep van de voordeur via de gang naar de living over de Perzische tapijten tot in de fluwele zetels.

Zijn moeder zaliger, een vrouw van goud kon het allemaal niet deren.
Ongelooflijk als je er nu over nadenkt.

Zo kan ik nog menig verhaal vertellen over onze bewogen onbezonnen jeugd.
Dit was nog het properste verhaal, de rest bespaar ik jullie voorlopig nog.

Verder fietsend ontmoet ik gedurende de dag enkele mensen.

Fiets me de lamp uit tijdens de beklimming naar Kalkan.

Na 90 km van zweten, zwoegen, afzien, puffen en genieten stop ik iets voorbij het centrum van Kalkan in Kuru’s place.
Ik  vraag er naar de prijs van een kamer.
Ze is betaalbaar ondanks deze bijzonder mooie locatie.
Wat moet ik doen?
Blijven of verder fietsen.
Ik had gepland om nog tot in Kas te fietsen maar dat is nog 25 km en 2 a 3 uren fietsen.
Het is al 16.30 uur.
Mijn geest zegt, juu nondediuu of beter gezegd vooruit met de geit.
Ik drink even een appel thee en overleg met mijn geest en lichaam.

Ik geraak aan de praat met de eigenaar.
In vroegere dagen was hij ook een reiziger die zijn droom na streefde.
Hij is kelner geweest op verschillende cruise schepen, hij heeft de hele wereld gezien.
Met het verdiende geld heeft hij zijn restaurant en de gastenverblijven gemoderniseerd en uitgebreid.
Het wordt tijd dat hij nog eens de valiezen pakt.
Te lang op één plaats blijven plakken zint hem niet.

Ik besluit een kamer bij hem te nemen, eet er een hap, beantwoord er mijn mails, drink er enkele heerlijke frisse pinten bier.
Besluit een babbeltje te slaan met de man die in het saloon alleen zit te relaxen, en bij momenten aan zijn glas ‘water’ nipt.

Tony is zijn naam een Engelsman van rond de 60 jaar.
Het klikt meteen tussen ons.
Lust je nog een biertje Ludo, graag Tony.
Ober één biertje en een wodka.
‘Water of wodka, van ver lijkt het op elkaar.

Tony woont al 4 jaar in Turkije met zijn vrouw.
Hij heeft zijn Engeland verlaten nadat zijn naam genoot Blair het land verkracht en verkocht heeft aan de Amerikanen en Europa.

Ik vraag hem, het moet wel idyllisch mooi zijn om in zo’n prachtig land als Turkije te kunnen wonen.
Voor –en nadelen komen aanbod.

Hij heeft echter ook zijn kruis te dragen.
Zijn vrouw is ernstig ziek, Tony zelf kan het niet meer aan.

Het zonder werk zitten maakt het alleen nog maar erger.
Hij zit ganse dagen achter de computer.
Sinds de ziekte van zijn vrouw 2 jaar geleden rookt hij 6 pakjes sigaretten per dag.

Tony praat en praat en praat.
Hij lucht zijn hart en excuseert zich voor zijn veel gepraat.
Geen erg Tony, ik luister graag naar jou verhaal.
Hij staat recht en schud me de hand om me te danken.
Ik ben zo blij dat ik je mag ontmoeten Ludo.
Dat is wederzijds Tony.

Hij was er zeker van dat ik een Engelse zakenman was.
Tot dat ik rechtstond om een wandeling te maken en zag dat ik een prothese had.
Toen begon hij te twijfelen, een zakenman met een prothese dat klopt niet?

Als ik hem vertel dat ik vanuit België naar Nieuw-Zeeland fiets stijg ik des te meer in zijn aanzien.
Dat is niet nodig Tony, ik ben maar een ‘gewoon’ bevoorrecht iemand die zijn dromen kan na streven en voor het goede doel fiets.

Hij vraagt me hoe ik in Gods naam in deze plaats terecht ben gekomen.
Als ik hem vertel dat ik twijfelde tussen verder fietsen of blijven.
En het me plots duidelijk wordt waarom ik hier ben.
Ik zeg hem, het is om jou te ontmoeten.
Dan wordt het hem allemaal te veel.
Hij krijgt de waterlanders in de ogen en verbijt zijn emotionaliteit.
Hij staat recht en schud me wederom de hand en betuigd zijn dankbaarheid.
Deze menselijke oprechtheid had hij nooit verwacht.
Tony zelf is ook een gevoelsmens die op een eerlijke manier met mensen tracht om te gaan.

Ludo je kan je niet voorstellen hoe blij dat ik ben om je te ontmoeten.
Eindelijk nog eens met iemand praten, die iets te vertellen heeft, die voor iets staat en die de uitdagingen niet schuwt.

De avond vordert, als ik een rondje wil betalen is hij me te vlug af.
Niets ik betaal zegt Tony jij bent mijn gast, dank u wel vriend.

Zelf heeft Tony de wereld al afgereisd.
Hij is logistiek medewerker, hij organiseert en coördineert logistieke opdrachten voor zijn baas.
Volgens eigen zeggen is hij de beste.
Hij schuwt geen enkele opdracht.
Irak is zijn favoriete werk terrein.
Ooit heeft hij met een vrachtvliegtuig een gigantisch bedrag aan cash geld naar Irak gebracht.
Geen simpele opdracht maar hij heeft ze tot een goed einde weten te brengen.
Hij werd op de luchthaven ontvangen door de plaatselijke autoriteiten en een generaal van het leger.
Hij werd er overladen met cadeaus.

Hij wil terug aan het werk, hij heeft de uitdagingen nodig om te kunnen leven.

Een vriend heeft hem beloofd, om een groot bouw project in Irak te leiden.
Ik heb dit soort van uitdagingen nodig, anders kwijn ik weg.
Alvast heel veel succes Tony.

Ludo stuur me een mail zodat ik je gegevens heb en je kan volgen doorheen de wereld.

We nemen afscheid van elkaar.
Voorheen waren we vreemden, nu zijn we vrienden die elkaar zeker nog ergens in de wereld gaan treffen. 

De dag nadien fiets ik naar Kas, het klimmen en dalen volgen elkaar op.
De spectaculaire verzichten wisselen elkaar af.
Jongens  jongens een mens zou nog krom zin krijgen (= een slecht humeur) van deze wonderbaarlijke natuur.

Een haven plaatsje van een 4500 inwoners.
Het heeft zijn eigenheid grotendeels weten te behouden.
Tot 1923 woonden er hoofdzakelijk Grieken, zoals we reeds weten werden deze door de tijd heen verdreven door de Turken.

Voor mezelf is het er iets te druk, doe er inkopen en fiets naar een camping iets buiten het centrum.
Ik word er eerst nog aangesproken door een over enthousiaste Fransman.
Heel fier verteld hij me dat hij enkele dagen voordien een Amerikaanse fietster ontmoette.
Het arme meisje zag het niet meer zitten wegens de ondraaglijke hitte.
Als oplossing heeft ze de vlieger naar Istanbul genomen om langsheen de Zwarte Zee te fietsen.
Het spijtige voor haar is dat daar dezelfde temperaturen heersen.

Kas camping, ik zet Eva onder een olijfoom uit de zon, ontdoe haar van de ballast.
Spreid mijn matrasje voor de komende nacht.
De camping op zich is niets bijzonders maar ze heeft haar charme wel.
Ze heeft een bijzonder mooi strand, een strand zoals ik me herinner van Volos in Griekenland.

Jan en Teuni weten jullie zich dit nog te herinneren?
Ik mis jullie, jullie gesprekken, jullie heerlijke koffies en koekjes.
Gelukkig hebben we per mail nog geregeld contact met elkaar.
Het gaat jullie goed vrienden.

Het is in Kas dat ik een mail ontvang van Ed Hoogmoed, hij en zijn vrouw Gerjo fietsen gedurende 2 jaar naar Australië www.ed-gerjo.reismee.nl

Ze fietsen met momenten samen met Marc en Carina
www.tangatanga.com/cycle2gether/

We gaan elkaar allen treffen in Erzurum waar we onze visums voor Iran kunnen ophalen.
Het plan is om daar samen te komen op 1 Oktober en de grens met Iran over te steken op 15 Oktober.

Ed regelt voor ieder van ons de Visum formaliteiten van Iran.
Gelukkig dat Ed dit allemaal wil regelen, ik merk op dat het allemaal niet zo eenvoudig is.
Dank u wel Ed, zonder uw hulp kon ik mijn Iran Visum op mijn buik schrijven.

We hebben elkaar al enkele malen via skype gesproken.
Ik kijk er heel erg naar uit om deze toffe fietsende Nederlanders te ontmoeten, alsook Marc en Carina.

De volgende avond ga ik op het strand van Demre slapen.
Links en rechts, op een afstand van me af zitten Turkse families s’avonds het einde van de Ramadan dag te vieren.

S’morgens word ik gewekt door de regendruppels, na 4 maanden ben ik bijna vergeten dat je nat word van de regen.

Ik fiets verder….
In Finike word ik gewaarschuwd voor over stekende schildpadden.
Of zou het bord beteken dat het dragen van een fietshelm verplicht is?

Vanaf Kumluca is het weer serieus klimmen geblazen.
Dit in combinatie met de zon heeft een rare uitwerking op mij.

Onderweg probeer ik mijn dorst te lessen aan een bron met droog water.
Er stopt een camionette met 3 werkmensen, één van hen zijn vrouw heeft ook een prothese.
Heel geïnteresseerd wil hij weten hoe mijn prothese werkt.
Sorry meneer daar kan ik u verder geen uitleg overgeven ik ben gestopt met werken.

Bijna boven aan de top aangekomen stop ik voor een heerlijke frisse Ice tea.
Ik word er verwelkomd door een goed lachse Turk.
Als hij verneemt dat ik uit België kom spreekt hij me aan in het Nederlands.
Ik kom te weten dat Amsterdam zijn favoriete verblijfplaats in Europa is.
Je kan er alle geneugten des levens vinden die een mens nodig heeft.
Hij is verkikkerd op de jointjes die je er kan roken.
Heb je iets nodig voor onderweg Ludo, nee dank u wel vriend.
Ik zie ze zo al vliegen tijdens het klimmen, zonder dat ik nog jointen ga roken.
Stel je voor, waar zou ik dan gaan uitkomen.
Dan nog liever een Ierse Whisky met Sjang en Dré drinken, hahaha.

Ik informeer me bij hem naar een camping of slaapgelegenheid in de buurt.
20 km verder ligt het ‘panorama hotel-camping’.
Je kan er heel goedkoop slapen en voor 50 Turkse Lira gaat er een lekker Turks meisje met je mee.
Ze laat je genieten van haar panorama.
Allee vooruit bedankt voor de informatie vriend, het is blijkbaar een man van de wereld.

Boven op de top fiets ik het wondermooie Olympos Beydaglan natuurpark binnen.
Eeuwen oude bomen geflankeerd op de omliggende bergen sieren de omgeving.
In het park ligt Phaselis een plaatsje dat ontstaan is 700 jaar voor Christus.

Het is heerlijk afdalen in deze wonderbaarlijk mooie natuur.

Iets voor Kemer merk ik een kuikentje op langs de kant van de 4-baansweg.
Voorbij fietsend fluistert Sint-Franciscus de bescherm heiligen der dieren me in het oor.
Ludo draai terug want deze kleine bengel verkeerd in levensgevaar.
Ik trek mijn Eva aan de teugels en laat haar stoppen en terug draaien.
Hij is ondertussen al tot het midden van de weg gehuppeld.
De auto’s, bussen en vrachtwagens razen langs hem door, ik hou mijn hart vast.
Ik pluk hem van de weg, ah wel calimero waar gaat de reis naar toe?
Met zijn eier schaaltje op het hoofd, zijn strand stoeltje en de zonnecreme is hij onderweg naar het strand weet hij me te vertellen.
Ik kijk rond me heen om te zien waar hij vandaan gekomen kan zijn.
Zie zijn familie in het 5 meter lager gelegen kippenhok bang toe kijken.
Ik daal af en breng calimero terug waar hij thuis hoort.

Nu alleen maar hopen dat men na 6 weken van calimero geen chicken wings of drumsticks maakt.

Na mijn eerdere redding van de 7 puppies in Italië is dit mijn 2 de dierlijke reddingsoperatie.

Het valt me op dat ik gedurende mijn reis bescherming geniet van St-Franciscus.

Menig fietser heeft last van los lopende wilde honden.

Zelf heb ik er nog geen enkele keer problemen door gekregen.
Meestal lopen ze met een grote boog om me heen.
Of, als ik op hen roep en fluit lopen ze een eind met me mee.

 
Degene die dan al blaffend als een held achter me na hollen trakteer ik op een verrassingsaanval.
Deze bestaat eruit om plotseling het stuur om te gooien en achter hen aan te fietsen.
Met de staart tussen de benen verdwijnen ze dan.
Mijn geheim wapen, het waterpistool met tabasco heb ik lang geleden weg gegooid.

In Camyuva fiets ik naar het strand om een slaapplaats te vinden.
Ik stel vast dat ik me op Russisch grondgebied bevind, althans zo lijkt het toch.
Grote hotels gevuld met Russische medemensen vullen dit dorp en deze kust.
De sfeer die er heerst is heel anders dan dat ik tot nog toe gewoon ben.
Uit nieuwsgierigheid stop ik aan één van de vele mega hotels en vraag er naar de prijs van een kamer.
Deze is zo belachelijk hoog dat ik in de lach schiet als de receptionist me de prijs meedeelt.

Het wordt donker even buiten het dorp waag ik nog één maal mijn kans  om iets te vinden.
Ik vind er een kamer in het deja vu hotel, ik ben de enigste gast.

Eén van de volgende dagen bereik ik een stad waar ik voorheen liever niet wilde zijn.
Het is een mega badplaats met 1.100.000 inwoners zonder de toeristen mee gerekend.
 Ik ga er opzoek naar de camping van Antalya.

In eerste instantie wil ik er mijn tent opslaan, wegens zijn eigenaardig karakter bedenk ik me en fiets verder richting de oude stad van Antalya.

Onderweg kom ik Jaco een eigenaardige Fransman tegen.
Hij is vriendelijk en blij me tegen te komen.
Hij helpt me zoeken naar een kamer.
In het pansiyon (=Turks voor pension) waar hij logeerd is er nog een kamer vrij voor 8.50 euro.
Het enige nadeel is dat er geen ramen in de kamer zijn.
Bedankt Jaco maar ik zoek nog wat verder.
In de oude binnenstad aangekomen krijg ik mee een goed gevoel om er een aantal dagen te blijven.
In pansiyon Anatolia vind ik mijn onderkomen bij twee heel vriendelijke zusters.

Jaco vraagt of ik zin heb om samen iets te gaan eten, hij nodigt me uit.
Ik wimpel het echter af, hij word me iets te aanhankelijk en neemt me te graag vast.
Ik ben nog geen 5 maanden onderweg, zo vlug wil ik me ook weer niet binden.

Ik beleef 2 heerlijke dagen bij de zusters.
Eén van hen naait mijn gat???!!!
Eindelijk, ik ben er al zo lang op zoek naar, nu is het eindelijk zover.
Voordat jullie fantasie de vrije loop neemt verklaar ik me nader.
Een tijd terug is er een heel klein gaatje ontstaan in mijn fietsbroek, het wordt steeds groter en groter.
Eén van de zusters is naaister en ontwerpt kledij.
IK vraag haar of ze mijn gat in de fietsbroek kan naaien, vandaar dat ik zo blij ben dat ze mijn gat naait, hahaha.

Ik leer er de Duitse Gaby een gepensioneerde lerares kennen, het is een fijn mens.
Eén van de twee Australische backpackers die ik er ontmoet is al lang onderweg.
Rusland is zijn favoriete land bij uitstek, hij door kruiste China en Mongolië.
Na Turkije staat Berlijn op zijn verlanglijstje, hij wil er gaan wonen.
Hij is uit gekeken op Sidney-Australië.

De oude binnenstad is meer dan de moeiten waard om te bezoeken.

Zoals gewoonlijk geraak ik er weer aan de praat.
Een Turkse jonge man probeert er volk te lokken om in zijn restaurant te komen eten.
Het jonge vrouwvolk krijgt extra aandacht van hem, geen gemakkelijke job als je het goed en serieus wil aanpakken verteld hij me met een brede lach.

Zijn beste vriend heeft ook een motor ongeval gehad en heeft ook een linker onderbeen prothese.
Hij is nu één van de beste suffers.
Iemand anders mengt zich in het gesprek, ik heb ook een linker onderbeen prothese verteld hij heel fier.
Binnenkort ga ik naar Duitsland en krijg het beste materiaal dat er op de markt is.
Ik krijg een voet van Otto-Bock.
Dit is ook de firma die me wereldwijd support of ondersteuning geeft.
Met speciale dank aan de mensen van Otto-Bock uit Son en Breugel-Nederland en mijn eigen prothese maker Bert.

Tussen Antalya en Alanya val ik van de ene verwondering in de andere.
In de verte aan de kust zie ik mega gebouwen , met daken als torens van kastelen en paleizen van sjeiks, het ene nog groter dan het andere.
Het maakt me nieuwsgierig en ik fiets er op af.

Aldaar aangekomen valt me de bek helemaal open van verwondering.
Het zijn mega hotels-resorts-spa toestanden, ik krijg de titels der hotels amper gelezen, zo lang zijn ze.

Dit heb ik nog nooit gezien, amaai wat een pracht en praal wordt hier tentoon gespreid.
Het ene moment voel ik me juist Alice in wonderland en het andere moment een heel klein simpel wereldfietsertje.
Mensen liggen met trossen aan de zwembaden van deze gracieuze hotels.
Of ze worden luidkeels door een megafoon aan de draai gehouden, en staan in rijen, alsof ze bij het leger zijn, op commando te bewegen.
Ik weet echt niet wat ik zie.

Ik moet opletten dat ik de overstekende en paraderende badgasten in hun minuscule kleine lichaamsbedekking niet tussen de billen in fiets.
Ik weet echt niet wat ik zie.

Amaai dat moet hier niet goedkoop zijn om te logeren.

Mensen parkeren hun eigen in een strandstoel, die netjes op een rij aan het strand staan opgesteld.
Het lijkt of de trein der badgasten elk moment kan vertrekken richting zee.
Elk hotel heeft zijn afgebakend privéstrand met eigen volleybal veld.
Ik weet echt niet wat ik zie.

Het lijkt allemaal zo surrealistisch.
Ik weet echt niet wat ik zie.

Ik stop even op de boulevard om het allemaal tot me door te laten dringen.
Er passeert een echtpaar met 2 kinderen ze weten niet wat ze zien.
De vriendelijke mevrouw kijkt me vriendelijk en uitnodigend aan.
Arife Gürbey is haar naam, een Turkse familie die in Duitsland woont.
We maken kennis, het is wederom een kort maar fijn contact.
Ze kennen de streek en geven me een adres om te logeren in Mersin.
Dank u mensen, ik blij met ons kort intens contact.

Alanya-Anamur een fietstocht van 132 km staat er die dag op het programma.
Op de landkaart te zien kan dat wel eens te hoog gegrepen zijn.
Het is heuvelachtig, en geen klein beetje.
Tevens is men aan de weg aan het werken.
Men is er de weg van 2 naar 4 rij vakken aan het verbreden.
De mensen raden me ten stelligste af om dit traject te fietsen.

Men is trouwens  de weg langs de kust van Izmir tot in Mersin aan het verbreden of tunnels door de bergen aan het graven.
Dit gaat over een afstand ongeveer 1300 km.
Deze gigantische infrastructuurwerken kosten wellicht tonnen vol met geld.
Het gaat Turkije goed heb ik de indruk.

Een stuk na Alanya is het gedaan met het verkrachten en ontsieren van de natuur door de hotel mastodonten.
Ik kan weer ten volle genieten van de natuurpracht.

Onderweg word ik in de verte uitgenodigd door een familie, om bij hen op het terras een thee te komen drinken.

Na 70 km fiets ik voorbij een pensionnetje in Ucan.
Ik ben moe, de zon en bergen laten zich gevoelen.
Normaal heb ik nog 60 km te gaan, maar het is al 14.00 uur, het heetst van de dag is aangebroken.

Ik draai terug, vraag naar de prijs, bekijk de kamer en laat me op het heerlijke bed zakken en val in slaap.
De vriendelijke eigenaars spreken geen woord Engels.
Ik heb geluk, er komt een meisje naar me toe en stelt zich voor.
Ze woont in Hongarije, studeert de Turkse taal en geschiedenis, en spreekt goed Engels.
Ze verblijft gedurende een maand bij deze familie.
Het wordt wederom een fijne avond.

Ik eet 2 maal met de familie mee, nuttig s’morgens een ontbijt.
Voor de prijs van 11 euro is de hele rekening betaald, ongelooflijk.

De dag nadien merk ik op dat het een wijze beslissing was.
Om niet verder te fietsen naar Anamur.
De 60 km die nog volgen zijn zwaar, heel zwaar maar oh zo mooi.
In Nieuw-Zeeland ervaarde ik meermaals zintuiglijke orgasmes.
Wat ik hier te zien krijg zal er niet ver van af zijn.

Afgedaald uit de bergen aanschouw ik iets wat ik nog gezien heb.
Het zijn zonder overdrijven 500 ooievaars die hun vliegkunsten ten toon spreiden.
Dit is de bekroning van een dat hard labeur.

In de late namiddag arriveer ik in Anamur een typisch gemoedelijk Turks badplaatsje zonder buitenlandse toeristen.
Algauw verneem ik dat de mensen hier dat niet zo leuk vinden.
Voor dat de Westerse toeristen door de tour operators in de superhotels rond Antalya en Alanya neer werden gepoot.
Kwamen deze toeristen ook naar Anamur, maar dat is allang verleden tijd.
De middenstand hier en op andere plaatsen is niet blij met de gang der zaken.
Vele van hen moeten hun zaak sluiten, wegens gebrek aan cliënteel.

Ik nestel me voor enkele dagen in de haven van Anamur.
Ik eet er mijn beste kebab tot nog toe.
Geniet er van de rust en gezelligheid.
Nestel me door de dag in het park onder de bomen tussen de Turken in.
Begin er te schrijven aan een nieuw verhaal.
Als ik via skype een oproep krijg van het thuis front beginnen de mensen te lachen.
Ze denken echt dat ik van een andere planeet kom als ik tegen mijn laptop of netbook begin te praten ipv tegen hen.

Mijn netbook, een cadeau dat ik niet meer zou kunnen en willen missen.
Dank u vriend ik ben er nog steeds heel erg blij mee.

In Anamur kan je de ruïnes van de oude stad Anemurium gaan bezichtigen.
Deze stad floreerde tussen 100 en 600 jaar voor Christus.
Alsook de schildpadden die er over het strand crossen.
Of het Marmure kasteel gaan aanschouwen.

Sinds ik veel prachtige kastelen in Schotland heb bezichtigd.
Laat ik me niet meer gemakkelijk verleiden om dat ergens anders te doen.
Vader en ludo weten jullie nog???

De streek rond Anamur is het centrum van de bananenteelt.

Verder fietsend door de bergen zie je de huisjes tegen de heuvelruggen liggen.
Ze zijn omringd door de banenplantages.
Oh wat is de natuur mooi, per fiets ervaar je deze pracht des te meer.

Mijn hart doet plotseling heel erg pijn, het begint bijna te bloeden van verdriet.
Sorry, maak jullie geen zorgen.
Eeuwen oude bomen worden geveld, heuvelruggen worden afgegraven, ravijnen worden gevuld met steenpuin.
Bergen worden doorboord voor de doorgang van tunnels.
Oude kronkelende wegeltjes worden afgesloten en maken plaats voor ‘mooie’ brede 4-baanswegen.
Ver weg van het prachtige zicht over de hel blauw-groene zee.
Het beeld dat ik zie is bijna niet te vatten, zo onwerkelijk ziet het eruit.

De natuur wordt wederom verkracht en misvormd door de mens ten behoeve van….

Ik fiets verder, klimmen en klimmen en klimmen, de zon brand het is heet.
Ik schuif tergend langzaam omhoog in mijn kleinste verzet.

Een jonge man rijd me met de auto voorbij en claxonneert.
Even verder stopt hij en rijd achter uit?
Waar ga je naartoe vraagt hij in het Turks?
Naar Mersin antwoord ik hem, de man bekijkt me en doet teken om de fiets en de bagage in de koffer te steken en met de auto mee te rijden.
Als ik zijn gulle voorstel afwijs begrijpt hij er niets van.

Gebruik makend van deze korte rustpauze gaat het verder richting top.
Bijna boven aan gekomen rijd er een oudere man langzaam langs me op.
Vanachter zijn stuur doet hij teken om de fiets in te laden en mee te rijden met de auto.

Ongelooflijk, het blijft me verbazen hoe vriendelijk de mensen hier zijn.
Ze moeten er zelfs geen moeiten voordoen, het komt uit de grond van hun hart.
Hoeveel onderons, waarbij ik mezelf reken.
Zouden in België aan een Turk gaan vragen of hij zou mee willen rijden in onze auto.
Laat staan dat we zijn fiets nog in onze koffer zouden steken?

Even voor Büyükeceli zie ik een mountin-bike met 2 tassen en een tent erop langs de kant van de weg staan.
Ik kijk rond en zie een Turk op een terras van een restaurant zitten???
Raar is dit, ik kan me niet inbeelden dat het zijn fiets is???

Ik neem pols hoogte maar zie geen westerse fietser, raar is dit???
Plots wordt mijn naam geroepen, hey Ludo, how are you (hoe gaat het met je)?

Het is Bert de 24 jarige Amerikaan uit Arizona.
Precies een maand geleden heb ik hem ontmoet in Kusadasi met nog enkele ander fietsers.
Ik was er op reis met Eva en onze gehuurde scooter.

We schudden elkaar de hand en geven 2 dikke kussen op elkaars wangen.
Wat een verassing, wat een fijn weerzien.

We praten bij,
Bert begon enkele maanden geleden aan een tocht door Europa met de rugzak.
Onderweg in Servië ontmoete hij een groep Engelse fietsers.
Hij vraagt of hij mag mee fietsen met hen, natuurlijk mag je dat Bert.

Euh, ik heb wel geen fiets zegt Bert.
Ga er dan ene kopen je hebt 1 dag de tijd en dan fietsen we verder.
Bert gaat op zoek, koopt een tweedehands moutin-bike, 2 zijtassen een rekje en een tent.
De dag nadien vertrekt Bert te samen met zijn nieuwe Engelse vrienden.
Hij fiets een aantal dagen met hen mee.

In Istanbul leert hij 3 andere fietsers kennen waar  hij een week met samen fietst.

Voor de komende dagen plant hij om in Mersin de ferry te nemen naar Libanon, om aldaar zijn visum voor India in orde te maken.
Het verbaasd hem ondanks dat hij Amerikaan is dat hij zo gemakkelijk een onderkomen kan vinden.
Via warmshowers.org vind hij 3 slaapplaatsen, uitdrukkelijk vermeld hij dat hij Amerikaan is.
Dit is voor de gastheren geen enkel probleem.
Bert vraagt me hoe ik erover denk.
Ik zeg hem, Bert dit is eens te meer een bewijs.
Het beeld dat we krijgen via de tv over andere landen en culturen klopt niet altijd.
We zien alleen maar de slechte dingen, worden bang en zien overal gevaar.

Ik stel hem gerust, degene die jou ontvangen zijn ook reizigers en weten al te goed dat jij als reiziger niet de Amerikaanse regering vertegenwoordigd.

Ik wil hier zeker niemand kruisigen of vingerwijzen.
Maar ik merk dat ik een ander beeld en gevoel aan het krijgen ben.
De wereld is nog niet zo slecht.

We fietsen samen verder, stoppen aan een restaurant aan de kust.
Vragen of we er de nacht op het strand mogen brengen.
Eten er een hap en praten en praten.

S’morgens vroeg na een bijna slapenloze nacht, door de muggen en strandvlooien vertrekken we.

  Het wordt onmiddellijk een aantal km klimmen.                                                           
Bert verdwijnt al vlug uit mijn zicht.                                                                                
Ik kan het jonge geweld niet bijhouden.                                                                       
Boven aangekomen wacht hij op me.                                                                          
  Ik zeg hem om door te fietsen en niet te wachten  op mij.                                        
Hij moet deze dag 130 km fietsen, om in Mersin tijdig aan de ferry te geraken.
Zijn plan is om tot de middag te fietsen tot dat het heet wordt en de rest               gedurende de nacht te fietsen.                                                                                                                                                      

Binnenkort komt zijn vader hem vergezellen, ze gaan samen door Azië fietsen.
Fantastisch niet, als je dat met je vader kan doen.
Zijn vader heeft hem leren moutin-biken, nu gaat hij zijn vader leren wat het leven van een wereldfietser inhoud.
Met kerstmis vliegen ze samen terug naar huis voor de eindejaarsfeesten.
Bert gaat dan een aantal maanden werken en wat geld verdienen.
In april vertrekt hij terug.
Volgens Bert is fietsen de beste manier om te reizen en de wereld te verkennen.
Daarom, tot volgend jaar Bert, tot ergens in de wereld.

We nemen afscheid van elkaar en ieder fietst zijn weg zijn doel tegemoet.

Wat is het leven toch mooi, elke dag andere ontmoetingen andere gebeurtenissen.

Genietend fiets ik alleen verder, en denk na over mijn ontmoeting met Bert.

Na Silfke een beetje een vervuilde rommelige stad met een 53.000 inwoners.
Gaat het bijna vlak verder tot in Mersin.
Tussen Silifke en Mersin floreert vooral het Turkse toerisme.
Je vind er voor ieders portemonnee een onderkomen.
Van de dure 5 sterren hotels tot de eenvoudige pensions.

In de vroege namiddag na bijna 100 km fiets ik de moderne voorsteden van Mersin binnen.

 
Ik ga er onmiddellijk opzoek naar het postkantoor in de haven.
Ik heb een maand geleden een pakje besteld bij Roel van A-bikes in Leuven.
Joepie, het is heelhuids toegekomen, dank u Roel.

Als ik opzoek ben naar een kamer vraagt een vriendelijke jonge man of ik hulp nodig heb.
Hij bied me een onderkomen aan in zijn huis aan de kust.
Heel fier zegt hij, ik heb ook een zwembad.
Dat komt hier dik in orde althans dat denk ik.
De brave man woont echter 30km van Mersin vandaan.
Dag en bedankt vriend, spijtig maar dat zie ik niet zitten.

In Mersin check ik mijn mails, ik een ontvang er één van Bert de fietser uit Arizona.
Raar is dit???
Normaal zou hij op de ferry naar Libanon moeten zitten.
Hij laat me weten dat de overtocht uit gesteld is t.e.m 5 september.
Vermits een gedreven fietser niet gemakkelijk een week met zijn vingers gaat draaien.
Neemt hij de ferry naar Cyprus en zal wel zien hoe zijn reis verder verloopt.

Mijn nieuwe bril heeft zijn plastiek neusvleugeltjes verloren.
Ik ga er opzoek naar de Johan Husson ( mijn opticiën uit Peer) van Turkije.
Voor de prijs van euro 1 euro worden er 2 nieuwe bumpers (neusvleugels) gemonteerd.

S’avonds als ik door de bazaar wandel en op zoek ben naar een nieuw heuptasje of moneybelt.
Breekt het linkeronderbeen van mijn leesbril af.
Verdorie toch, wat nu.
Ik vraag aan een Engelssprekende Turk waar ik de bril kan laten herstellen.
Hij gaat met me mee naar een man die alles kan.
Daar aangekomen houd ik mijn hart vast.
Wat is me dat hier.
Zijn winkeltje of beter gezegd zijn rommelkot steekt vol van de vloer tot aan het plafond met rommel.
Zelf zou ik het afval durven te noemen.

De klusjesman haalt er zijn slijpschijfje en gasbrander bij.
Oei Oei wat gaat er nu allemaal gebeuren?

Hij slijpt een stuk van het afgebroken been af, neemt zijn gasbrander en soldeert het aan de bril vast.

Eerlijk gezegd ik moet heel goed kijken of ik zie niet waar de bril hersteld is.
Dank u meneer de alles kunner.
Voor 2 euro ben ik gesteld, drink geld neemt hij niet aan.

Op de 4 de laatste avond van de Ramadan.
Word ik door een man van het hotel waar ik logeer.
Uitgenodigd om gaan te eten, samen met een vriend.

Soep, groenten schotel en één meter pizza staan op het menu.

 
Het wordt een wonderbaarlijk mooie avond.
We praten over de Islam en het Christendom.
Over Amerika, Europa en Turkije.
Over de aanpassing die Turkije moet doen om bij de EU te mogen komen.
Over het gevolg van moorden, verkrachtingen en het al dan niet uitvoeren van de doodstraf.

Ik ben nog niet zeker of de gewone Turk zo staat te springen om bij Europa te komen.
Deze vaststelling doe ik niet alleen op basis van dit gesprek.

Morgen gaat de fietstocht verder van Mersin richting Kayseri.
ik verlaat voorgoed de kust en fiets de bergen van het binnenland in.
Dit betekend klimmen van 0 tot bijna 2000 meter.
Hier begint weer een nieuw avontuur.

Voor het zover is nog even een frisse duik nemen.

Ik ben jullie nog niet vergeten collega’s.

Geluk
het enig dat verdubbelt
als je het deelt.

met dank aan Eva xxx