Reisverhaal «Robot gesignaleerd in Turkije???»

In Cesme een klein en gemoedelijk havenplaatsje vul ik mijn proviand aan.
Wissel mijn euro’s voor Turkse lira en zet om 11.00 uur koers naar het 85 km verder gelegen Izmir.

Eerst contacteer ik Tugçe en Suheyl uit Izmir, zei bieden via www.warmshowers.org een site waar fietsers, fietsers een bed en een douche aanbieden.
Ik vraag hen of ik bij hen mag verblijven, mijn fiets en bagage mag achter laten.
Gedurende de periode Van 10 dagen  dat Eva en ik samen door Turkije reizen.
Ik laat je nog iets weten per sms zegt Tugçe ik wil eerst overleggen met mijn man.
Voordat ik Cesme uitfietst krijg ik een positieve sms van Tugçe en mag bij hen overnachten.
Dank u wel lieve mensen.

Aan het verkeerslicht sla ik even een babbeltje met 2 Turkse toeristen op een scooter.

Wat me onmiddellijk opvalt  is dat het heel proper is, de mensen vriendelijk zijn, het heel warm is en dat ik ongelooflijk veel zin heb in een Turks avontuur.

Ik waag me er even aan  om nog eens op de snelweg te fietsen, grote verbodsborden verhinderen dit echter.

Dan maar over de kleine wegen bergje op en bergje af, ik vraag even de weg en weg zijn we.

Onderweg stopt een auto op het fietspad, ik denk in mijn eigen, kemel (= een Turkse lomperik) kan je nergens anders stoppen.
Ik moet me echter snel verontschuldigen voor mijn slechte gedachten, want de goed hartige man stopt me door het raam van zijn wagen een ijskoud flesje water toe, dank u wel meneer.

In Urla stop ik aan een plaatselijke vismijn.
Niet om visjes te kopen voor mijn aquarium, maar om ze uit geleide te doen naar mijn hongerige maag.
Ik nestel me aan een tafeltje en geraak er al snel aan de praat met Duitse – en Nederlandstalige Turken.

S’avonds om 19.00 uur kom ik aan in Izmir.
De op 2  na grootste stad van Turkije met zijn 2.480.000 inwoners volgens wikepedia.
Volgens de inwoners zelf die ik ontmoet zijn ze met bijna 3.500.000.

Het is een heel mooie moderne stad, ik voel me er onmiddellijk thuis, ondanks ik niet graag in grote steden fiets of verblijf.

Ik weet amper waar ik moet kijken, gesluierde vrouwen of vrouwen met een muts op zie ik amper.
Het zijn allemaal jonge mooie vrouwen.
Gelukkig staan er geen bomen langs de weg anders had ik ze gegarandeerd allemaal geramd met mijn rond gegaap.

Ik fiets verder tot ik wordt gestopt door 2 jonge gasten die me willen feliciteren en verwelkomen in hun land.
Ze willen mijn verhaal horen, als ze zien dat ik met een prothese fiets gaan ze helemaal door het lint.

Verder fietsend ga ik opzoek naar het adres van Tugçe en Suheyl ze wonen in Hatay-Izmir.
Even checken op de laptop waar het precies is.

Aangekomen in de straat ga ik verder opzoek naar hun appartement, stop even om de weg te vragen en de vriendelijke man antwoord me, u moet bij mij zijn.

Op het appartement word ik verwelkomd door Tugçe, Suheyl en zijn broer en een bevriend koppel.
Samen genieten we van een heerlijke maaltijd.

Het word een fijne avond van wederzijdse  kennismaking.
Ik leer hier 5 fantastische jonge dertigers kennen.

Voor het slapen gaan krijg ik de sleutels van hun appartement zodat ik de dag nadien als ze werken zijn me vrij in en uit kan begeven.
Van vertrouwen gesproken, dank u lieve vrienden.

Vrijdagavond word ik uit genodigd om samen met 8 vrienden uit gaan te eten.
Na het eten kopen we een biertje en gaan het op het gras aan het strand nuttigen.
Het wordt een reuze fijne avond, wat moet een mens nog meer hebben.

Zaterdag 23 juli is de grote dag, Eva komt via een binnenlandse vlucht van  Istanbul naar Izmir.
Samen met Tugçe en Suheyl gaan we haar in de namiddag oppikken van de luchthaven.
Het is een fijn weerzien na 4 maanden.

Samen gaan we naar Izmir centrum (Konac pier) om dit heugelijk samenzijn op een idyllisch mooie plaats te vieren.

Maandag nemen Eva en ik de trein naar Selçuk we huren er een brommer en gaan Efes bezoeken.

Efes of Ephesus  is een heel oude stad in de buurt van Selçuk.
6000 jaar voor Christus zouden er al mensen gewoond hebbben.
Het was in eerste instantie een Griekse en later een Romeinse stad.
The Temple of Artemis is één van de zeven wereld wonderen.
In de eerste eeuw voor Christus woonden er 250.000 mensen, wat de stad tot de 2 grootste in de wereld maakte.

Die avond eten we toevallig in één van de beste eet gelegenheden, niet dat het chique was maar wel heel lekker.
We leren er een koppel uit Austalië kennen en hebben samen een fijne avond.

Dinsdag 26 jullie tuffen en puffen we naar het 70 km verder gelegen natuurpark
www.dilekyarimadasi.com
Het heeft een oppervlakte van 27.675 hectares.
Is gelegen aan de zee  tegenover het Griekse eiland Samos.
Er leven in zee everzwijnen, wilde koeien, wilde paarden, hyena’s, lynx, arenden….
Op land treft men er dolfijnen, zeehonden, schildpadden, visjes en walvissen aan.

Wild camperen is er strikt verboden.
Ik ben dan ook heel blij dat ik het wildste roofdier van onze Belgische kust bij me heb.
Het is een 33 jarige tijgerin die luistert naar de naam Eva.

Ze doet uitspraken zoals:

*Je bent niet beter en niet slechter ben dan iemand anders.

  Zelf had ik gehoopt dat ze zou zeggen? Ludootje je bent gewoon weg de beste.

*k go jen a bok up je mulle geven,
  da je tans in twi reekn ut je gat marcheern.

 In het Nederlands vertaald klinkt dat als volgt;

*ik zal je een slag op je muil geven,
  zodat je tanden in twee rijen uit uw gat marcheren.

Lieve mensen van het thuisfront, degene die Eva kennen zullen heel erg verschieten van haar uitspraken.

Ik kan jullie echter geruststellen, het komt doordat ik haar soms zover drijf dat ze zich wel moet verdedigen.
Anders eet ik Eva met huid en haar???!!!
Natuurlijk niet van de honger, maar ze doet de grizzly beer in mij ontwaken.

Terug naar het natuurpark:

Als goede Belgen negeren we het verbod om wild te camperen.

De eerste nacht slaan we de tent op vlak aan de zee.
We worden ontdekt door een plaatselijke strand uitbater.

Gelukkig zegt Eva één van haar befaamde uitspraken.
Wellis waar niet in het Turks maar de brave man weet onmiddelijk waarover het gaat.
Met één hand voor de mond en één hand voor zijn kont druipt hij af nog voordat Eva kan toe slaan.

De tweede nacht worden we uit genodigd door onze strand uitbater om bij hem op het strand te logeren.

We genieten van een paar heerlijke dagen op onwaarschijnlijk mooie stranden.

Donderdag rijden we naar een camping in de super toeristische badplaats Kusadasi.
Ongelooflijk hoe druk deze plaats is, een heel contrast met het natuurpark.
Op de camping leren we 4 fietsers kennen.
3 Amerikanen en 1 Duitser die elkaar ontmoet hebben en voor 1 week samen fietsen.
Ze fietsen hoofdzakelijk s’nachts, daar het door de dag voor hen veel te warm is.
Het Amerikaans koppel fietst voor 1 maand doorheen Turkije.
Fritz en Berth fietsen beiden naar India.
Met Fritz heb ik nog contact en we hopen elkaar onderweg te ontmoeten.

Vrijdag avondavond brommeren we terug naar Selçuk waar we onze scooter inleveren.
Nemen er de bus naar Denizli-Pamukkale en verblijven er 2 nachten.

Zaterdag morgen nemen we de bus naar de noordelijke ingang van Pamukkale.
We dalen af  via de oude stad naar de warmwater bronnen (35°).
We draaien en keren ons enkele uren in deze heerlijke natuurlijke bronnen van het werelderfgoed van de Unesco.

Zaterdagavond laten we ons met een ei in het gat knippen en kappen door 2 plaatselijke Turkse coiffeurs.

Zondag sporen we per trein terug naar Izmir en verblijven samen nog een nacht bij Tugçe en Suheyl.

Maandag nemen we afscheid van elkaar.
Eva vliegt terug naar Istanbul waar ze nog 2 dagen de buurt gaat onveilig maken.
Daarna vliegt ze door naar India om gedurende 3 weken in Calcutta bij Moeder Theresa vrijwilligers werk te gaan doen in het huis der stervende.

Lieve Eva,

Heel erg bedankt voor deze 10 mooie dagen van samen zijn.
Ik heb er heel erg van genoten.
1 ding licht me echter zwaar op de maag, dat ik al die tijd verloren heb met backgammon (tabla).

Ik zie je graag en mis je,
tot…...

Om speculaties de wereld uit te houden,
dit is gebaseerd op een diepe innige vriendschapsband.

Ik blijf nog 2 nachten bij Tugçe en Suheyl.
Ik word de laatste avond uitgenodigd voor een afscheidsmaaltijd.

De Ramadan is sinds 1 augustus begonnen.
Dat betekend dat de moslims tussen zons op -en zons ondergang niet eten en drinken.
Dit is van s’morgens 4.30 uur tot 20.30 uur.
Geloof me in deze hitte is dit niet zo evident.

Na een vakantie van 12 dagen neem ik afscheid van 2 hele fijne vrienden, Tugçe en Suheyl.

Dear Tugçe and Suheyl,

How can we/I thank you for your hospitality.

It was a great honor to stay with you both.

You both have a big heart, a heart of gold.

People like you connect people from different cultures and religions together.

Goodbye dear friends,

Inshalah,
Ludo en Eva.

Ik vertrek woensdag 3 augustus om 5.30 uur en zet koers  naar Selçuk  via de 550 een vierbaans weg met een brede pechstrook.
Waarom zo vroeg?
Het  is heel  warm,  en ik wil het grootste gedeelte gefietst hebben voor het middag is.

Het is weer wennen na mijn verblijf bij Tugçe en Suheyl  en het samenzijn met Eva.

Ik geniet tijdens de dag  van de prachtige natuur, bergen en het fietsen langsheen de perzik boomgaarden.

In Torbali stop ik aan een 3 sterren hotel om er een koffie te drinken.
Het is niet altijd even simpel om in het land der thee drinkers een koffie te vinden.
Ik geraak er aan de praat met de jonge hotel bediende, we verstaan elkaar wel niet maar begrijpen elkaar wel.
Hij woont een 1000 km verder en toont hiel fier de plaats op mijn landkaart.
We nemen afscheid en zijn beiden blij dat we elkaar ontmoet hebben.
Hoeveel is het voor de 2 koffietjes vriend?
Niets, het was me een waargenoegen.

2 km verder roept een vriendelijke man op me, kom een thee drinken.
Recep Karabag heeft 18 jaar in Munchen-Duitsland gewoond.
Hij is blij dat hij nog eens Duits kan praten.
Hij vertaald mijn verhaal in het Turks voor zijn vrienden.
Stuur me een kaartje, met je foto als je in Dubai bent.
Na het afscheid vraag ik wat ik moet betalen, niets je bent mijn gast.

In Selçuk ben ik terug op vertrouwde bodem.
De mensen van het boomerang guesthouse verwelkomen me, fijn dat  je terug bent.
Wil je dezelfde kamer?

In de namiddag bereik Cine een stadje met iets meer dan 20.000 inwoners.
Het ziet er als een typisch ouderwets Turkse plaatsje uit.
De plaatselijke economie hangt af van Quartz -en Amethyst mijnen,  houtnijverheid en landbouw.
In 1995 werd er een dam gebouwd voor een elektriciteit centrale en voor de irrigatie van de gronden.

Op zoek naar een onderkomen fiets ik door de straten van de plaatselijke markt, de mensen weten niet wat ze zien.
Van alle kanten wordt ik er aan gesproken.

De volgende morgen  heel vroeg, als het nog donker is belaad ik Eva met mijn tassen.
De nachtwaker die ligt te slapen op de zetel in de hal van het hotel wordt wakker.
Sorry als ik je wek makker maar hoort een nachtwaker niet te waken ipv te slapen?

De dag vordert, wat een mooie natuur mag ik ervaren.
Het klimmen en de hete zon laten zich gevoelen.
Gelukkig passeer ik na enkele uren fietsen een klein dorpje.
Aan het plaatselijke kerkhofje vind ik een kraan met lekker fris water, heerlijk die verkoeling.
Het onkruid bedekt bijna alle graven.
Is men hier de overledenen of het onkruid vergeten?

In Yatagan het centrum van de witte marmer industrie moeten mijn batterijen nog eens opgeladen worden.
Ik nestel me op een terras en bestel aan moeder een bord heerlijk koude watermeloen.
Vader komt me begroeten en serveert me 2 heerlijk verse komkommers van eigen teelt, dank u pa.

Bijna in Mugla aangekomen moet  ik nog een serieuze beklimming doen als ik bevangen wordt door de zon.
Ik trek de handrem op, koop me in een benzine station een koude cola en eet er wat.
Ik wordt er getrakteerd op thee door de pompbedienden.

Mugla een universiteit stad met een 62.000 tal inwoners.
De nieuwe appartement gebouwen verdringen het oude stadsgedeelte.
Ik fiets langs een sportstadion en zie dat er mensen in een rolstoel aan het boogschieten zijn.
Ik fiets naar hen toe en begroet ze allemaal.
Heel fier verteld één van dat hij Turks kampioen is en in het nationale team zit.

S’morgens na het ontbijt begin ik aan een korte fietsdag.
Althans dat is het plan om na een 25 km mijn tent op te slaan in Gökova aan de zee.
Daar aangekomen in de vroege voormiddag heb ik geen zin om al te stoppen en fiets verder.
Ik heb het gevoel dat er iets staat te gebeuren onderweg.

Enkele uren later zie ik in de verte een fietser???
Als ik korter bij komt veranderd de fietser in een Turk met een kruiwagen???
Als ik naast hem fietst veranderd de Turk met zijne kruiwagen in een wandelaar met een karretje!!!
Ik stop even verder onder een boom uit de zon, hij passeert me en nodigt me uit om even verder op een terras halt te houden.

Op het terras van de plaatselijke kapper besteld Hanz een fles water.
Sorry meneer het is Ramadan, hier is niets te krijgen, misschien aan de overkant wel.

Hanz is een 71 jarige pelgrim uit Duitsland, ik schat hem 60 jaar.
Hij wandelt van Munchen naar Jeruzalem, hij vertrok op 15 februari.
Wanneer hij aankomt weet hij niet en dat maakt ook niet uit.
In maart heeft hij afgezien met het slechte weer.
In Servië had hij te kampen met de typische Kosava wind.
Zijn karretje met materiaal werd gewoonweg omver geblazen.
De 2 fietsers die hij er ontmoet moeten hun tandem duwen.
Het verkeer moet er in blok rijden tegen een lage snelheid, zo krachtig is deze wind.

Iedereen raden hem af om door Albanië te wandelen, hij heeft er alleen maar fijne vriendelijk en gastvrije mensen ontmoet.

Hij wil door Syrië wandelen, een visum krijgen met de onlusten die er nu heersen is bijna onmogelijk.
De overheid wil er geen buitenlandse potten kijkers hebben.
Zijn zoon neemt contact op met de Syrische overheid en doed het verhaal van zijn vader.
Het antwoord luid we verwelkomen u graag meneer.

Het maakt allemaal niet uit wat je wil doen of bereiken in je leven verteld Hanz me verder nog.
Als je gelooft in je eigen kunnen en doel kan je alles bereiken.
Dit kan ik hem volmondig bevestigen.

Hij wandelt uit geloofs overtuiging en om familiale reden naar Jeruzalem.
In het verleden wandelde hij al naar de bedevaartsoorden Santiago de Compostela en Lourdes.
Rome gaat zijn volgende uitdaging worden.
Ik luister vol bewondering en respect naar zijn verhaal.

Mijn dochter baarde 16 jaar geleden een kindje.
Tijdens het geven van borstvoeding in de één van de eerste levens dagen kreeg het babytje een hersenbloeding.
Sindsdien is ze blind, hoort niets meer en is ze verlamd.
Ze ligt nu al bijna 17 jaar in bed, het is moeilijk om dit met je mee te dragen als grootouders, ouders en als kind zelf.
Hanz is geëmotioneerd, hij veegt de tranen uit zijn ogen en bijt zich op de lippen.
Het raakt me ook heel diep, de tranen springen me ook in de ogen.

Dit is weer een zeer bijzondere ontmoeting, en weet nu waarom mijn geplande korte fietsdag anders moest verlopen.

Na een stevige handdruk, waar de energie van afvonkt nemen we afscheid van elkaar.
Ieder gaat zijn eigen weg, zijn eigen doel tegemoet.

Ludo, ik wens je een behouden thuis komst.
Dank u Hanz, voor u ook.
Dank dat ik u mocht tegen komen op mijn pad, je bent weer één van die mensen, één van die mijlpalen die mijn reis kleuren.

Ik fiets verder en denk lang na over de ontmoeting met Hanz.

De brandende zon schud me wakker.
Ik fiets tussen de sinaasappel bomen door, mmmm…. tijd voor een op knappertje.
Ik heb wel zin in 2 lekkere appelsienen, ik stop bij een vriendelijke mevrouw langs de kant van de weg.
Ik zie dat ze ook vers geperst sap verkoopt.
Wowh…. 2 grote koude glazen verfrissen met gemak mijn over verhitte lichaam.
Ik dank mevrouw, ze stopt me nog vlug 2 appelsienen toe voor ik vertrek.

In de namiddag stop ik in Koycegiz aan het gelijknamige meer,  het is een klein  fijn gezellig Turks badplaatsje  tussen de bergen gelegen.
Het is er adembenemend mooi, ik ben mee verkocht aan deze plaats en neem er mijn geplande rustdag.
Er zijn praktisch geen buitenlandse toeristen te bespeuren, joepie.
De bedoeling was om verder door te fietsen tot andere kant van het meer naar Dalyan.
Dalyan is echter heel toeristisch en veel duurder, mijn rekening is dus vlug gemaakt.

Zondagmorgen 7/08/2011 het beloofd een bijzondere dag te worden, hij begint alvast goed.
Ik heb me kunnen uitslapen, ik sta om 7.30 uur op.
Geniet van mijn ontbijt aan het zwembad van het hotel bij een stralende zon.
Zet nadien de laptop op om mijn verhaal verder te schrijven.
Op een gegeven moment belt mijn zus Nicole me via skype.
Mijn schoonbroer Eddy en hun zoontje Kim met zijn vrouwtje Stephanie zijn er ook.
We babbelen wat, ik laat via de webcam de omgeving zien en laat ze watertanden.
Dan ontroeren Kim en Stephanie me met hun mededeling.
De tranen springen me in de ogen van blijdschap, ze verwachten hun eerste kindje.
Hopelijk wordt het geen varkentje,hahaha.
Waarom zeg ik dit?
Ze hebben 2 varkens als huisdier.

Maandag morgen heel vroeg verlaat ik deze mooie en gemoedelijke badplaats.

Ik zou dit verhaal willen eindigen met een prijsvraag.
De winnaar mag een week gratis mee fietsen in het oh zo mooie Turkije.

Wie is dit:

1.Moeder overste
2.Een Arabier
3.Een gek
4.Een verstandige Belgische fietser die zich beschermd tegen de zon en die fietst voor ‘Handicap International’ en ‘Leven en Liefde’

Het gaat jullie allen goed,
tot hoors en ziens,

In Shalah, als God het beliefd,
ludo