Reisverhaal «Door het hart van Koerdistan langsheen de PKK???!!»
Start-to-Cycle - Deel 6 - Turkije
|
Turkije
|
10 Reacties
19 Oktober 2011
-
Laatste Aanpassing 27 Oktober 2011
Door het hart van Koerdistan, langsheen de PKK???!!!
Cermik 2 oktober 2011:
Gisteren kregen we eindelijk nieuws van het visum bureau.
Marc, Carina en Gerjo mogen alvast de grens van Iran oversteken.
Ed en mezelf moeten nog even geduld hebben.
Onze elektronische aanvraag is ergens aan de takken van de bomen blijven hangen.
Wordt hopelijk nog vervolgd……
Vrijdag 30 september we vertrekken uit het ziekenhuis van Sanliurfa.
Na 1.30 uur arriveren terug in Siverek waar we eerder onze fietsen hebben achter gelaten.
Zondagmorgen 2 oktober, eindelijk terug fietsen.
Afgelopen maand (september) heb ik weinig gefietst.
- Een week verlof in Cappadocië: - ballonvaart.
- Marc, Carina, Ed en Gerjo ontmoet.
-Bijna een week verlof in Kahta : - Nemrut Dagi.
-Ed en Gerjo ontmoet.
-Een week op non-actief : -operatie van Ed, in Sanliurfa.
Wanneer we die zondagmorgen onze fietsen uit de stalling van het hotel halen.
Glunderen we alle drie en zijn zo blij als kleine kinderen.
Het beloofd een prachtige fietsdag te worden.
De weg gaat constant op en af richting Cermik.
Na 2 uur fietsen stoppen we om wat te eten.
We geraken er aan de praat met enkele lokale Koerden.
Ze weten ons te vertellen dat het gevaarlijk is op dit moment.
In de driehoek Diyarbakir – Ergani – Eläzig – Bingol.
De Pkk is er op dit moment redelijk om niet te zeggen zeer aktief.
Vorige week zijn er in deze streek nog 11 leerkrachten vermoord.
We overleggen even met elkaar.
Terug fietsen en een andere weg nemen is geen optie voor ons.
De bus nemen doorheen dit gebied daar hebben we ook geen zin in.
Dan blijft er alleen nog verder fietsen over.
We besluiten om van plaats tot plaats te fietsen en te overnachten in hotels.
De plaatsen waar geen hotels zijn gaan we aankloppen bij mensen om te overnachten.
Wanneer we na het drinken van thee afscheid nemen van deze mensen.
Zeggen ze ons, we hadden nooit gedacht dat mensen uit het westen zo’n een fijne en vriendelijke mensen zouden zijn.
Dit ontroerd me diep en stemt ons gelukkig.
Hoe klein onze missie ook maar is.
Vandaag hebben we een brug geslagen tussen 3 westerlingen en 4 moslims.
We zetten met een heel goed onze tocht verder.
Bergje op bergje af, het is het ideale fietsweer.
De natuur veranderd geleidelijk van het ruwe woeste maanlandschap.
Naar het groenere zachtere met hier en daar wat bomen.
Het valt op dat we door de gevaar zone fietsen.
De Jandarma (het leger) is meer en meer aanwezig.
Op cruciale punten staan check points.
De natuur blijft verbazen, we fietsen langsheen prachtige rotsformaties, doorheen groene valleien.
Het is de streek van de witte marmer.
In Cermik gaan we op zoek naar een Otel.
Ik maak een fotootje hier en een fotootje daar.
Plots komt een auto voor ons rijden, 2 jonge gasten stappen uit.
Ze doen ons stoppen één van hen heeft een machine geweer vast.
Ze zijn van de politie, aan het politie kantoor moeten we onze paspoorten tonen.
Wat is het probleem vragen we hen.
Jij was foto’s aan het maken blaft hij me toe.
Ja, meneer van de politie mag dat soms niet???
Waarvan???!!!
Niet van uw vrouw meneer de politie want daar is mijn camera te klein voor.
Laat ze zien!!!
Amaai het is precies menens hier.
Sorry meneer van de politie het was een graptje ik vind uw vrouw helemaal niet dik.
Waarom al dit gedoe vragen we hen.
Jullie bevinden zich in een gevaarlijke zone.
De PKK is hier actief.
Ze geven ons de raad gedurende de avond niet te fietsen.
Amaai, dat wordt hier nog spannend.
Ze vragen of we zin hebben in thee.
Zo zitten we even later samen thee te slurpen onder het moto de politie uw vriend.
In het begin als ik Ed en Gerjo leerde kennen, zei Ed, met ons valt er altijd wel iets te beleven.
Vriend, in die enkele weken dat we elkaar nu kennen heb je meer dan je best gedaan om mij te imponeren.
Ik val van de ene verbazing in de andere.
S’morgens als we aan het ontbijten zijn op het terras van het pension komt de Duits sprekende eigenaar ons begroeten.
De vriendelijke man vraagt als we zin hebben in thee, daar zeggen we natuurlijk niet nee tegen op een frisse zonnige morgen.
Te samen met de thee krijgen we nog opgelegde olijven, tomaten en kaas van eigen makelij voor geschoteld.
Dank u vriendelijke man.
De gastvrijheid blijft ons verbazen.
We spreken hem aan over het probleem van de PKK.
De Koerden zelf zijn er ook niet gelukkig mee.
De PKK is een extreme Koerdische organisatie die het niet schuwt eigen mensen te vermoorden.
De organisatie is vergelijkbaar met de ETA in het Baskenland in Spanje.
Voor ons als toeristen zou er geen probleem zijn???!!!
Als we na een korte fietsdag aankomen in het centrum van Ergani worden we belaagd door 10 tallen kinderen.
De volwassenen zien we hardop denken, wat komen die hier in Godsnaam zoeken in zo’n God vergeten gat.
De politie in burger denkt er het zelfde over.
Ze stoppen even verder.
Stappen uit hun oude witte Renault vanuit de jaren stillekes zoals je er hier duizenden ziet rondrijden.
Hun pistolen goed zichtbaar dragend, nemen ze de situatie in zich op en verdwijnen weer.
Gelukkig zien we er niet uit als PKKkertjes en laten ze ons verder met rust.
We hebben ons ondertussen de gewoonte aangenomen om s’morgens te stoppen aan het eerste tankstation om te ontbijten.
Aan elk tankstation kan je gratis thee krijgen.
Ik volg gedwee onze fietsende noorderburen want die hebben een goede neus voor het krijgen van gratis dingen.
Richting Hani als we bij een stralende zon even stoppen om op adem te komen.
Stopt er een witte oude Renault van de jaren stillekes, gelukkig zijn het geen jongens van de politie.
Een Duits sprekende Koerd spurt zijn auto uit met een tros druiven in zijn handen.
Tien minuten verder fietsen komt er een Koerdische boer zijn veld uit gelopen met een emmer vol druiven.
Nee aub nee beste boer we hebben nog zoveel druiven.
Hij blijft aandringen,
we moeten ze niet mee nemen als hij onze fles met fruitsap krijgt.
Het is een beetje een rare deal (overeenkomst), maar wij zijn verlost van de druiven.
Prachtige natuur, hel blauwe rivieren, mooie mensen en heerlijk weer kleuren onze dag.
In Hani komen we terecht in een hotel vol met leerkrachten.
Vermits we die avond absoluut geen zin hebben om onze duizendste kebab te eten.
Maken Ed en ik een kastrol met spaghetti saus voor ons en de hele bende.
Dit is smullen geblazen, het is precies als onze Turkse vrienden jaren niet meer zo lekker gegeten hebben.
Ja het zal wel, het enigste dat je in Hani kan eten is Kebab en koken kunnen onze leerkrachtjes niet.
De volgende dag gaat het onder een stralende zon verder richting Genç.
Het is puffen zweten kraken klimmen en dalen.
Een ritme vinden zit er niet, zwijg stil om in het ritme te komen.
Een bergpas van rond de 1700 meter is het toetje van de dag met als kers het constante klimmen tegen de 10 procent.
Het geluk is gelukkig aan onze zijde.
Het is het ideale fiets weer.
Het regent niet en we fietsen door een ongelooflijk mooie natuur.
Het zonnetje schijnt straaltjes van rond de 30 graden.
Mijn Eva klaagt en zaagt niet, samen genieten we van het goede leven.
God wat ben ik toch een gelukzak.
Dank U voor al het mooie dat ik mag ervaren.
Aangekomen in Genç word ik al vlug omsingeld door kinderen.
Ik heb onmiddellijk 3 bewonderaarsters die me als oefen object gebruiken voor hun engels.
Al gieberend en lachend wordt er gecomuniceerd door mijn jonge fans.
We zoeken wederom een onderkomen in een Ögretmen evi (teachers house).
De verblijven zijn er redelijk betaalbaar, 20 Turkse Lira = 8 euro/pers.
In grote steden betaal je het dubbele maar deze zijn dan ook dubbel zo goed.
Het eten is er meestal heel lekker en spotgoedkoop.
Voor geïnteresseerden op volgende link kan je de officiële teachers houses vinden van Turkije, er zijn er nog veel meer.
Bijna in elke plaats vind je er eentje.
www.ogretmenevleri.com
In de ¨Ogretmen evi van Genç krijgen we een persoonlijke begeleider.
Het manneke wijkt niet van onze zijde.
Hij is niet groot van gestalte, kijkt een beetje veel scheel.
Is heel deftig gekleed in een klein grijs pakje en een klein grijs dasje.
Naar zijn eigen denken spreekt hij als enige perfect engels.
Yes yes yes yes en nog eens yes yes yes is zijn brede woordenschat.
Het is lachen geblazen met hem.
Waar we gaan of staan, hij is er ook.
Willen we naar het toilet dan moet één van ons drieën hem afleiden zodat de andere naar de wc kan gaan.
Anders zou hij bij je op de schoot komen zitten om te zien of alles goed verloopt.
Hij is zo fier als een grijze gieter wanneer hij iets voor ons kan doen, hij heeft een hart van goud.
Trouwens het hele personeel en de directeur leggen ons in de watten.
Heel heel soms krijgen ze hier een Loneley biker (eenzame fietser) van uit het westen over de vloer.
Wanneer we in het stadje/dorpje gaan winkelen worden we bekeken alsof prins Filip en prinses Mathilde passeren.
De mensen weten niet wat ze zien met 3 bleekscheten in hun straatje.
Voor mezelf voelt het ook wel een beetje raar aan.
Als deze gebruinde, meestal ongeschoren mannen met hun donkere zwarte ogen je aanstaren als gapende koeien.
Ondertussen heb ik geleerd als je deze mensen met een brede smile (lach) en een breed hand gebaar goede dag zegt.
Ze je even vriendelijk terug begroeten en je verwelkomen in hun land.
Voordat je het weet zit je samen met hen thee te drinken en te praten.
Je verstaat elkaar wel niet maar begrijpt elkaar al vlug.
S’avonds bij het checken van mijn mails krijg ik goed nieuws via Ed van het visumbureau [email protected] doorgestuurd.
Mijn visum voor Iran is goedgekeurd.
Het is te zeggen ik hebben een nr. gekregen.
Met dit nr. kan ik in Erzurum op het consullaat van Iran een visum krijgen.
Voor Ed is er minder goed nieuws zijn goedkeuring is nog steeds niet in orde.
Geen paniek Ed dat zal ook wel weer in orde komen.
Vertrouwen hebben en positief ingesteld blijven en alles komt goed.
Van Genç fietsen we naar Bingöl het centrum van de gevaren zone van de PKK.
Dit valt ook te merken als je het centrum komt binnen fietst.
We passeren een heel grote leger kazerne.
De politie en het leger controleren gezamenlijk het in komend verkeer.
Inmiddels is ons ten oren gekomen dat de eerder 11 vermoorde leerkrachten terug verrezen zijn???!!!
Hoe kan dit?
Net zoals bij ons in België als je tegen persoon 1 ‘a’ zegt en hij moet dit verder vertellen.
Wanneer persoon 20 moet vertellen wat hem gezegd werd dan zal hij antwoorden van ‘a t.e.m z’.
Hier in Koerdistan is het niet anders.
Wat blijkt nu!
De 11 vermoorde leerkrachten zaten in een busje.
De PKK heeft de banden van het busje stuk geschoten en niet de leerkrachten.
Zo zie maar weer, niets is wat het lijkt.
In ilicalar slaan we onze tent op uit het zicht van de PKK en genieten we van een heerlijke namiddag en nacht.
De volgende 3 dagen naar Erzurum zijn 3 koningin ritten in de toer doorheen het land der Koerden.
Dag 1 om Karliova te bereiken wordt er geklommen over de 1560 m.
Onderweg wordt er gestopt voor en theetje dat gefinancierd wordt door een plaatselijke supporters club.
Onze supporters zijn alle grijze wijze mannen, vrouwen zijn er niet te bespeuren.
Dat kan ook niet die moeten wassen, plassen, voor de kinderen zorgen en op het land werken.
Dat zijn nog eens vrouwen.
Geen gezever over de moderne man, of zijn het juist wel moderne mannen?
De ongelooflijke natuur doet ons wegdromen.
Wanneer we in het drukke rommelige plaatsje Karliova arriveren worden we wakker geschud.
Wat een bende is me dat hier, niet te geloven.
S’avonds leren we er heel fijne mensen kennen.
Na een stevig ontbijt,
fietsen we de volgende morgen naar Cat over een 2320 m hoge pas.
De steilste stukken zijn 14 a 15 procent.
Bij het bereiken van de top zijn we alle drie dol gelukkig en blij.
Onderweg wordt na goede gewoonte tijd gemaakt voor een thee kransje en een zelf gemaakt diner.
In Cat aangekomen lijkt het wel of er een bom ontploft is.
Vuil en chaotisch is nog een propere omschrijving van de situatie.
Maar….. het is zoals het is en genieten van het moment.
De dag nadien fietsen we naar Erzurum.
Onderweg passeren we een hel blauw meer dat niet te bespeuren valt op onze kaart.
Gaande weg klimmen naar de 2380 m het is minder zwaar dan de dag voordien.
Toen was het constant klimmen en dalen in tegenstelling tot nu.
De natuur……, ja walt valt er nog over te zeggen.
Gelukkig word je er niet gewoon aan om al die pracht te zien en begint het ook niet te vervelen.
Na 435 km en een week fietsen van Siverek naar Erzurum.
Arriveren we eindelijk in de plaats waar we onze visums kunnen ophalen.
Het was voor mezelf een zware week.
Het was een week van fysiek afzien.
Het was een week van klimmen, dalen, stijgen en zakken.
Het was een week van commoties en emoties.
Het was een week van genieten en voldoening.
Het was een week van samenzijn met mijn Nederlandse fietsvrienden Ed en Gerjo.
Het was een week van wederom hoogtepunten.
Waar ik voordien in een angst verkeerde om hoogtes boven de 1000 meter te fietsen.
Fiets ik nu over de 2320 en 2380 meter hoge bergpassen, samen met mijn zwaar beladen Eva.
Ze is mijn waardige Santos Travelmaster.
Ik ben zo gelukkig.
Ik ben zo fier op mijn eigen ik.
Een belemmering hoeft geen handicap te zijn.
Eens te meer een bewijs.
Eens je, uit je eigen angsten treed kan je alles aan.
Het is een kwestie je te viseren op je doel en te geloven in je eigen kunnen.
Ik krijg geleidelijk meer en meer antwoorden op mijn 3 vragen.
-Wat is mijn doel.
-Wie ben ik.
-Wat is mijn naam.
Vader ooit heb ik tegen jou gezegd dat ik niet blij was met mijn voornaam, dat ik hem niet graag hoorde, dat ik hem dom vond.
Het spijt me heel erg als ik je met deze woorden gekwetst heb.
Nu durf ik luid op en met heel veel fierheid te zeggen dat mijn naam LUDO LINDEN is.
Voor mezelf klinkt hij nu als een rots in de branding.
Mijn naam is een synoniem voor volharding en doorzetting.
Ik heb me deze reis enkele malen de vraag gesteld :
Stel dat je de keus zou hebben om terug 2 benen te hebben wat zou je doen.
Telkens kom ik redelijk snel tot het zelfde antwoord.
Waarom zou ik terug 2 benen moeten hebben?
Ik heb nu al 28 ½ jaar een prothese, dat is 7 ½ langer dan ik ooit 2 benen heb gehad.
Mijn prothese is ondertussen een deel van mij geworden, dat bij mij hoort.
Wat zou ik doen zonder prothese, ik weet het niet?
Lichamelijk gezien zie je er natuurlijk minder aantrekkelijk uit dan met 2 benen. Maar so wath ik krijg er geen tand –en hoofdpijn door.
Vermits ik altijd al anders heb willen zijn dan iemand anders is het goed zoals het is.
Mijn prothese brengt me zoveel positieve dingen in mijn leven.
Bijvoorbeeld nu tijdens mijn reizen merk ik dat mensen sneller contact zoeken en vragen stellen.
Dan gaat het mij helemaal niet om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Want dat interesseert me geen r..t.
Het mooie is het contact dat je krijgt en mensen met elkaar kunt verbinden.
Zowel onderweg in de wereld als op het thuisfront.
En dat is nu juist één van mijn doelstellingen van mijn fietsproject.
Mensen met elkaar te verbinden op een positieve manier.
Enkele vrienden van mij zijn zwaar ziek op dit moment.
Het zijn mensen met een ongelooflijk positieve instelling.
Ik heb deze week veel aan jullie gedacht en voor jullie gebeden.
Jullie wilskracht om te genezen zal vruchten af werpen, blijf geloven in jullie genezing.
In gedachten ben ik bij jullie.
Voor mijn vertrek, bij het lezen van de vele reisverslagen viel het me het volgende op.
Eens dat je in bepaalde landen in de malle molen van de bureaucratie verzeild geraakt je nog niet aan wal bent.
Dit hebben we zelf aan de lijven mogen ondervinden.
Maandagavond 10/10/2011 nadat we genesteld zijn in de Ögretmen evi van Erzurum.
Besluiten we om nog vlug langs het postkantoor de toegestuurde pakjes af te halen.
Ed heeft een pakje met zijn camera, fietsbanden en Gerjo’s schoenen laten overkomen.
Marc, Carina en ik hebben in Nederland bij De Zwerver landkaarten besteld voor de komende landen.
Tot onze verbazing zijn er geen pakjes.
We krijgen in de plaats een telefoonnr. In onze handen geduwd.
Ring ring ring ring ring verdomme toch geen antwoord.
Dan maar wachten en morgen nog eens proberen.
De stem aan de andere kant van de lijn geeft ons een adres.
Het is het adres van het douane kantoor???!!!
Taxi brengt u ons even naar…..
De taxi chauffeur zet ons ergens af, er valt heel veel te zien behalve een douane kantoor.
Na veel vijven en zessen van zoeken en niet vinden zie ik een politie auto passeren.
Ik roep en doe teken op de arm der wet dat ze moeten stoppen.
Vol gaan ze in de remmen en aanhoren ze ons verhaal.
Stap maar in beste ‘toeristen’ we brengen jullie wel even naar het douane kantoor.
Ongelooflijk wat we in het busje der wetsdienaren beleven.
De politie chauffeur en de politie co-piloot bellen druk heen en weer met hun gsm???!!!
In Nederland en België is dat verboden vrienden van de politie.
Het is lachen geblazen als de politie co-piloot een muziekje via zijn gsm laat spelen.
Hij vraagt of we het kunnen pruimen (of we er van kunnen genieten).
Als we ja zeggen begint hij volmondig mee te zingen en maakt hij dans bewegingen met zijn armen en hoofd.
Ze begeleiden ons tot aan de douane bureau van de verantwoordelijke ambtenaar.
Hier komen we te weten dat een pakket opgestuurd vanuit het buitenland en met een waarde boven de 75 euro je 18 procent aan invoerrechten of taxen moet betalen.
Ga je echter je pakket binnen de maand na dat je in Turkije aankomt afhalen moet je niets betalen.
Voor mij betekend dat ik op de som van 123 euro 55 Turkse Lira(plus minus 20 euro) moet betalen.
Voor Ed echter is de pil die hij moet slikken heel bitter.
Hij moet 150 euro tax betalen op zijn eigen camera en schoenen.
Dit komt omdat op het invoer document, het verzekerde bedrag vermeld staat.
De douaantjes bereken de verschuldigde tax aan de hand van het vermelde bedrag.
Stel nu meneer van de douane, dat we de pakjes naar een hotel hadden gestuurd dan hadden we geen invoer taxen betaald?
Dat hebben jullie goed gezien fietsertjes, maar daar is het nu te laat voor.
Onze lijdens weg is echter nog niet geleden.
Het verschuldigde bedrag moeten we ergens anders in Erzurum gaan betalen.
Met het betalingsbewijs moeten we dan terug naar de Douane gaan.
Van de douane krijgen we dan een document waar we onze pakjes met kunnen afhalen.
Op het postkantoor aangekomen geven we heel fier en blij onze documenten af.
We worden bij de chef van het kantoor ontboden, hij belt druk heen en weer op zoek naar onze pakjes.
Lieve toeristjes er stelt zich een ander probleem.
De pakjes zijn in een ander postkantoor aangekomen.
Niet te geloven niet te geloven niet te geloven.
We nemen een taxi naar het des betreffende kantoor waar we na het betalen van nog eens 2 Turkse Lira per pakje het betreffende overhandigd krijgen.
Als we naar een taxi vragen op het postkantoor worden we per postauto naar onze bestemming gevoerd.
Een ganse dag heeft het ons gekost om 2 pakjes af te halen.
Gewoonlijk zit het venijn in de staart, deze keer is het niet anders.
Een derde pakje opgestuurd door Marc en Carina vanuit Göreme Turkije is spoorloos.
Zonder barcode is het pakje niet te traceren, een naam en adres volstaan niet.
Niet te geloven niet te geloven niet te geloven.
En dit Turkije staat op de wip om Europa te vervoegen.
Dit gaat ons allen nog heel veel zuur verdiende boterhammen kosten.
Ik wil geen woord slecht zeggen over de Turken en Koerden.
Maar het staats apparaat is een logge instelling.
We klagen en zagen dikwijls over ons eigen land België en Nederland.
We betalen inderdaad veel belastingen en alles is heel duur.
Maar bij ons is alles wel super georganiseerd.
Vandaag viel er ons nog iets op wat tot nadenken zet en het vermelden waard is.
Op het douane kantoor geraakte we aan de praat met een heel vriendelijke moslim bediende.
Ze wist ons te vertellen dat ze buiten het kantoor een hoofddoek draagt.
Waarom draagt u dan geen hoofddoek binnen in het kantoor mevrouw de moslim???!!!
Omdat het verboden is!!!
Gek is dit terwijl er bij ons zo’n hetze is omtrent het dragen van hoofddoeken in openbare gebouwen.
Is het in Turkije net verboden om ze te dragen op deze plaatsen.
Wat valt er verder nog op in Erzurum:
De stad ligt op een hoogte van 1950 meter en telt bijna 400 000 inwoners.
Het heeft één van de ruigste klimaten in Turkije.
Korte hete zomers en lange koude dagen met veel sneeuw in de winter.
De eerste sneeuw valt al in oktober.
In november is er alles bevroren en alles ontdooid pas in april.
Er bevind zich een bekend ski oord, Palandöken.
In de streek lopen wolven rond, daarom dragen de schaapshonden halsbanden met 20 cm lange vlijmscherpe pinnen.
Het heeft één van de grootste universiteiten in het land.
Er zijn veel scholen en dus ook veel scholieren in uniformen.
Er zijn veel overheidsgebouwen waar het logge staats apparaat gehuisvest is.
Er zijn veel politie posten en veel jandarma (leger) posten gekazerneerd.
Er zijn veel winkeltjes en veel eetzaakjes.
Er zijn veel verschillende culturen, een 81 tal.
Er zijn veel mooie vrouwen al dan niet gesluierd die niet uit de kleren willen gaan voor mij.
Het is een echte moslim stad die op de zijde route ligt en lonkt naar het Westen.
Men kan er zich vergapen aan de citadel met zijn moskee, het leger voelt zich thuis op deze plaats.
Eén van de intersantse beziendswaardigheden is de koraanschool Yakutiye Medrese.
Deze is gebouwd in 1304-1316 door een nazaat van Djengiz Khan.
De Ulu Cami moskee, is de grootste, is hij ook de beste dat kon ik niet achterhalen.
Ze dateert uit 1179.
De allergrootste, de allermooiste trots der stad is de Seltsjoekse koraanschool.
Eén ding is spijtig het plaatje waarop het bouwjaar vermeld staat is men verloren.
Dus het is gissen hoe oud dit gebouw is.
Vermits de Turken niet goed zijn in schatten en denken dat je met de fiets op één uur 60 km door de bergen kan fietsen.
Geloof ik ook niet hoe oud dit gebouw is.
Dus het blijft verder gissen en pissen tenminste als je moet.
Donderdag 13/11/2011 Ik zit in de lobby van het teachers house tussen de Turkse en Koerdische leraars/leraressen mijn verhaal te tikken op mijn Hp notebook.
Vermits ik in het verleden een D-curcus (leraren opleiding) genoten heb voel ik me al snel thuis tussen mijn bruin getinte collega’s.
Excuse me sir, can I practice my English with you – excuseer me meneer, mag ik mijn engels oefen met u.
Ik kijk omhoog en kijk recht in de donkere ogen van de 20 jarige schone Elif.
Natuurlijk antwoord ik haar, je mag nog veel meer met me oefenen.
In België zeggen we op een oude fiets moet je leren rijden, maar dat begrijpt ze niet helemaal.
Amaai, dat wordt eerst nog de steun wieletjes monteren voordat er gefietst kan worden.
Het ijs is onmiddellijk gebroken.
We praten en praten, oefenen en oefenen, praten en praten, oefenen en oefenen.
Het wordt een heel boeiende namiddag.
Politiek, religie, de verschillen tussen onze godsdiensten, reizen, lachen en goed bij elkaar voelen het komt allemaal aanbod.
Eén belangrijk ding springt naar voren.
We zijn beiden van mening dat reizen heel belangrijk is.
Zodat we beter de culturen en godsdiensten van elkaar leren kennen en begrijpen.
In deze wereld van onverdraagzaamheid en intolerantie moeten wij als gewone stervelingen elkaar tegemoet komen.
Amen.
Ze laat me de schoonheid van haarzelf en de stad zien.
We spenderen enkele uren in het museum voor oude tradities.
Bezoeken van alles en nog wat, drinken thee en eten Turkse lekkernijen.
Zoals bij elk mooi verhaal kwam er een varkentje met een lange snuit en het vertelseltje is uit.
Elif ik ben blij om je ontmoet te hebben, het gaat je goed met je verdere medische studies en leven.
Vrijdag 14/10/2011 de grote dag, het uur der waarheid is aangebroken.
Rond 10 uur arriveren we voor de derde keer deze week op het Iraans consulaat.
We zijn welgeteld 15 minuten binnen geweest, blij als 3 kleine kinderen stappen we heel fier naar buiten met het Iraans visum in ons paspoort.
We kussen en feliciteren elkaar van blijdschap.
Spijtig genoeg is Marc en Carina niet bij ons.
Normaal gezien hadden we met ons vijven de visums afgehaald.
We weten ondertussen dat zij nood gedwongen terug in België zijn.
Het positieve is dat er een diagnose gesteld is van het probleem in Carina’s voet.
Hun voorlopige planning is om begin november naar India te vliegen.
Het land gedurende 3 maanden per moto/brommer te verkennen.
Daarna door naar Nepal te vliegen en hun project – Shangrila home vzw - te bezoeken en te ondersteunen.
Vervolgens in maart terug naar België te vliegen om hun fietsen op te pikken.
En hun fietsreis in Iran verder te zetten.
Veel succes met je herstel Carina en geniet van India en Nepal te samen met Marc.
Wie weet zien we elkaar ergens op een kruispunt in de wereld?
Het gaat jullie goed vrienden.
Terug naar onze visums van Iran.
13/10/2011 - 11/01/2012 tussen deze 2 datums moeten we de grens van Iran oversteken om er vervolgens 30 dagen mogen rond te fietsen, af gezien van een eventuele verlenging.
Wat vooraf ging op dinsdagmorgen gaan we ons visum aanvragen.
Ed zijn code is niet toegekomen op het consullaat, men gaat de zaak onderzoeken.
We krijgen alvast een formulier dat ingevuld moet worden.
We laten eveneens 2 pasfoto’s ter plaatsen.
Op de bank in de stad moeten we elk 50 euro gaan betalen.
Met het reçu van betaling krijgen we normaal gezien de dag nadien ons visum.
Woensdagmorgen de Iraanse consullaat medewerkers stellen ons het volgende voor.
Indien jullie het visum binnen de 2 dagen willen hebben moeten jullie nog eens 30 euro op de bank gaan storten.
Indien we een week kunnen wachten moeten we niets extra betalen.
We kiezen voor de eerste optie.
Ed zijn code is gelukkig ook toegekomen, het probleem lag in Teheran.
Woensdagmorgen met het reçu van de bank stappen we naar het consullaat.
In een wip stappen we met het visum in de handen naar buiten.
Totale kost voor het visum: 45 euro voor het visum bureau in NL
80 euro voor het Iraans consullaat
125 euro totaal, niet echt goedkoop.
Mijn Turks visum is nog 1 week geldig, Ed stelt voor om het laten te verlengen.
Bezige Ed heeft uitgevist waar de verlenging kan gebeuren.
We stappen bij de vreemdelingen politie binnen en vragen om een verlenging.
Het gaat minder makkelijk dan we gedacht hadden.
Een verlenging van 10 dagen wordt in uitzonderlijke en om dringende reden toegekend.
Een verlenging van nog 3 maanden is geen enkel probleem.
Maar….. dan moet ik de provincie Erzurum verlaten en een verblijfs adres opgeven waar de politie me kan komen controleren.
Meneertje van de vreemdeling politie je moet toch niet tot 3 kunnen tellen.
Om te kunnen begrijpen dat ik geen vast adres kan opgeven.
Enigste optie die er nog overblijft is binnen de zeven dagen het land uit te fietsen.
Normaal mag dat geen problemen zijn om de 320 km te overbruggen.
Zij het niet dat ik gisteren een beetje ziek geworden ben en diaree heb.
Niet het meest praktische als je moet fietsen en je je wat flauw voelt.
Maar…… wat moet moet, dus we gaan ervoor.
Vrijdagmorgen nog een beetje sip zadel ik Eva.
In alle vroegte ontbijt ik en neem afscheid van Ed en Gerjo.
Dank u vrienden voor de fijne tijd.
Jullie hebben voor me gezorgd alsof ik uw eigen zoon zou zijn.
Ik heb veel van jullie geleerd.
Het gaat jullie goed en hou het veilig.
Met een ei in mijn gat, gaat na een maand van samenzijn mijn reis weer alleen verder.
Het is weer heel erg wennen aan het alleen zijn.
Bij het uitrijden van Erzurum word ik begeleid door 5 pikzwarte kraaien.
Eens de stad uit gefietst zie je weer het schrille contrast met de armoede.
Mensen leven in gammele huisjes.
Zelf zou ik het eerder kippen –of varkens hokken willen noemen.
De mensen leven een hard bestaan, vooral tijdens de winter.
Terwijl het bij ons normaal is om de radiator open te draaien bij koud weer.
Stoken ze hier gedroogde koeienvlaaien om de kachel heet te krijgen.
Je ziet naast de weg meters hoge gestapelde torens van gedroogde vlaaien.
Verder fietsend door het mooie berglandschap zie ik de boeren hun oogst oosten.
Witte kolen als kanons kogels groot liggen naast de weg in de stalletjes te koop.
Radijzen zo groot als appels, aardappels zo groot dat je beide handen nodig hebt om ze te dragen.
Patatten het doet me terug denken aan mijn jeugd, maar dat verhaal kennen jullie ondertussen.
Vreemd voelt het aan om jongens van mijn ouderdom van toen zien doen wat ik toen deed.
Patatten oprapen en in de kar zwieren.
35 jaar later gebeuren nog steeds dezelfde dingen.
Boeren lossen hun geoogste bieten op een wel heel bijzonder manier.
Verder fietsend stel ik vast dat de herfst zijn intreden doet, de bladeren van de bomen zijn aan het verkleuren.
Dit voelt heel vreemd aan.
Wanneer ik 7 ½ maanden geleden uit Hechtel – België fietste moest de lente zijn intreden nog doen.
Later doorheen Duitsland hadden de bomen al kleine groene blaadjes.
In Griekenland begon de zomer en in Turkije de herfst.
De natuur veranderd en de seizoenen gaan hun gang.
En wat doe ik, nog steeds hetzelfde als 7 ½ maanden geleden.
Fietsen, fietsen en nog eens fietsen.
Maar als ik dieper nadenk merk ik ook een evolutie in mezelf.
Ik vertrok in Hechtel, liet mijn oude leven achter me en fietsen naar een nieuw leven.
Ik groeide en bloeiden open net zoals als de natuur.
In Horasan aangekomen ga ik opzoek naar een Ögretmen evi.
De mensen zijn zo vriendelijk en stellen me voor om me telefonisch eten te bestellen.
Zodat ik niet de stad in moet, dit lijkt me een goed idee.
Maar eerst even mezelf onder de douche stoppen en dan zullen we verder zien.
Na een heerlijke verfrissing besluit ik om toch de stad in te trekken.
Op het drukke kruispunt kijk ik rond opzoek naar een eet gelegenheid.
Plots hoor ik mijn naam scanderen en zie op loop afstand Ed voor me staan.
Dit doet raar als je je daar niet aan verwacht.
Het is een fijn en vrolijk weerzien.
We eten samen en nemen opnieuw afscheid van elkaar daar zij in een ander otel slapen.
Wanneer ik s’morgens vertrek en hun hotel passeer staan ze ook vertrekkens klaar.
Ons lot lijkt aan elkaar verbonden te zijn en besluiten dan maar gezamenlijk verder te fietsen.
De volgende 65 km naar Eleskirt hoort tot één van de mooiste ritten tot nog toe.
Hier krijg ik voor het eerst een einde wereld gevoel.
Zintuigelijke orgasmes volgen elkaar op, gewoon weg ongelooflijk hoe mooi de natuur kan zijn.
Ik moet de billen serieus dicht nijpen om mijn ontstane emoties niet samen met de nog niet herstelde diaree naar buiten te laten vloeien net zoals de koeien.
De absolute bekroning van de dag is om het hoogste punt op 2210 m te over stijgen.
Onderweg zien we ook minder prettige dingen zoals de arme bouwvallige dorpjes.
De kinderen met hun rare bijna misvormde gezichtjes.
Je ziet inteelt is hier de normaalste zaak van de wereld.
Een kind vraagt onderweg voor de eerste keer niet om geld maar om een stylo.
Gek is dit, enkele dagen geleden heb ik van iemand een zilveren balpen gekregen.
Het was van een man die op een bank werkte en me een thee aanbood.
Nu geef ik mijn oude pen ook weer verder, juist of alles moet zijn zoals het moet verlopen.
In Agri overnachten we in de laatste grote stad van Turkije op mijn/onze route.
S’morgens heel vroeg klopt Ed op mijn deur.
Ludo vertrek maar we blijven hier Gerjo is ziek.
Zo vang ik in alle vroegte de laatste rit doorheen Turkije aan.
De laatste 100 km naar Dogubayazit beloofd een lange en bewogen dag te worden.
De eerste 22 km naar Tasliçcay zijn zwaar door het constante klimmen en dalen.
Plots regent het stenen rond mijn oren???!!!
Ik kijk naar boven, naar onder, naar links en naar rechts en stel vast dat een aantal kinderen me aan het bekogelen zijn.
Ik spring van mijn fiets en ga achter hen aan, het jonge geweld is me echter te vlug af.
Verder fietsend wordt ik tot 3 keren toe door telkens 3 razende honden aangevallen.
Ze blaffen, grollen en bijten als gekken in mijn fietstassen.
Dit is de eerste keer dat ik zoiets mee maak, raar doet dat.
Maar goed dat ik geen diaree meer heb, want anders ik weet het niet?
Het zou er lief uitgezien hebben.
De rust is ondertussen weer gekeerd, de zon schijnt en de natuur is opgewarmd.
In de verte zie ik een beladen fietser op me afkomen.
Dat is lang geleden dat ik nog eens een wereldfietser ontmoet heb.
Het maakt het allemaal des te mooier omdat het een Belg uit Brussel centrum is.
Hij heeft zijn toertje rond de wereld er bijna opzitten.
4 jaren geleden vertrok hij vanuit Canada naar Ushuaia (het verste punt van Latijns Amerika).
Stak de grote plas over om via Australië – Azië – de Stan landen door Iran naar Turkije richting België je fietsen.
Ik merk dat hij reis moe is, hij denkt even om een stuk met de bus te doen.
Hij zegt zelf dat hij lui is geworden, met de aankomst in het vooruitzicht en 70.000 km in de benen is het wel geweest.
We nemen afscheid, gek is dit hij fietst naar huis.
Zijn avontuur zit er op en ik moet nog beginnen aan mijn grote uitdaging en avontuur.
Na 50 km fietsen steek ik de 2020 meter hoog gelegen Ipek Greçidi over.
Na de top fiets ik weer doorheen een fantastisch mooi landschap.
In de verte zie ik de hoogste berg van Turkije liggen Mount Arat een kanjer van over de 3000 meter.
De berg met de eeuwige sneeuw wordt hij wel eens genoemd.
De zon schijnt, de top ligt gehuld in de wolken en het leven is mooi.
Wat moet een mens nog meer hebben.
Een theetje natuurlijk, ik stop aan een restaurant en wordt er door de uitbater uitgenodigd en getrakteerd op één van mijn laatste Turkse thee’s.
Laat in de namiddag kom ik aan in Dogubayazit, ik ga hier enkele dagen blijven.
Op vrijdag 21 oktober verloopt mijn visum voor Turkije en fiets ik het land uit om na 35 km de grens met Iran over te steken.
Spannend is dit, net als het land der Koerden kijk ik met enige terughoudendheid naar deze nieuwe uitdaging.
Maar tegelijkertijd verlang ik ook weer naar een nieuw avontuur, naar nieuwe uitdagingen en nieuwe ontmoetingen.
Wie onderweg is, vernieuwt zich met elke stap.
Weetjes :
Op donderdag 21 juli 2011 fietste ik Turkije binnen Cesme – Izmir.
Op vrijdag 21 oktober 2011 fiets ik Turkije uit via Dogubayazit.
3 maanden en 3166 km heb ik er met heel veel plezier rond gefietst.
In totaal heb ik nu 8172,50 km op de teller staan.
Niet slecht voor een eenvoudig en simpel fietstertje vanuit Hechtel zou ik zelf zeggen.
Ik heb er heel veel bijzondere mensen leren kennen waaronder.
Tugçe en Suheyl Demir Cerçci mijn vrienden uit Izmir.
Atilla Goksu mijn vriend uit Adyaman.
Fatih Demir mijn reizende vriend uit Adyaman.
De vele onbekende mensen die me te eten te drinken en een onderkomen gaven.
Het is een prachtig land om te ontdekken met heel vriendelijke en gastvrije mensen.
Oost-Turkije is meer dan de moeiten waard om eens rond te neuzen.
Is het gevaarlijk bij de Koerden?
Daarop zou ik op antwoorden is het gevaarlijk in België?
Indien je geen geld hebt wel, want dan verhonger je je.
De Koerden en de Turken zouden je nog te eten geven.
Alles begint bij een thee, een kennismaking, een gesprek, een disccusie.
Een Turk is geen Turk zonder zijn thee en sigaretten.
Roken of dompen als een Turk is een niet misplaatst gezegde.
Ze rijden graag heel hard met de auto.
Voorrang aan voetgangers en fietsers geven staat niet in hun woordenboek.
In de zomer is het bloedheet en een kunst om ongeschonden en onverbrand je vermoeide lichaam te slapen te leggen.
Wederom een land naar mijn hart.
U kan
mijn reisroute volgen door op voorgaande link (=onderlijnde tekst) te klikken.
Allah Korusun
