Reisverhaal «Cappadocie een hoogte punt in alle opzichten»
Start-to-Cycle - Deel 6 - Turkije
|
Turkije
|
6 Reacties
18 September 2011
-
Laatste Aanpassing 19 September 2011
Cappadocië een hoogtepunt in alle opzichten.
Turkije: 02/09/2011
Samen met mijn fietsvrienden Marc en Carina fiets ik via de Ihlara-vallei Cappadocië binnen.
Eén maand vroeger dan gehoopt en gepland ontmoet ik hen in Aksaray.
Het wordt een blij weerzien na 5 maanden.
Göreme wordt de uitval basis voor de komende 8 dagen.
We verblijven 2 nachten in een cave (grot) hotel.
De overige nachten vinden we een onderkomen in het Dora-hotel.
Voor 10 euro/nacht zonder privé badkamer, met ontbijt nestel ik me in mijn kamertje.
Op het dakterras kijken we uit over het wondermooie Göreme.
We genieten s’morgens bij de opkomende zon van de talloze op stijgende luchtballons.
Het ontbijt is er een ware streling voor de smaak pupillen.
Ed en Gerjo onze Nederlands fietsvrienden komen ons voor enkele dagen vergezellen.
Met zijn vijven maken we Göreme onveilig, het is te zeggen we eten, drinken en genieten van de goede dingens des levens.
Via skype sta ik die zaterdagavond in verbinding met de Schans in Hechtel.
Deze avond vind het 50-jarige feest plaats, ik spreek met menig van mijn leeftijdsgenootjes.
Iedere morgen zittend op het dakterras met een lekkere warme koffie in de handen, droom ik weg bij het aanschouwen van de luchtballons.
Vliegen het is een jongensdroom van kinds af aan.
Vliegen het heeft me nachten het leven gered.
Vliegen het heeft me ontelbare keren verlost van de achtervolgende stieren in mijn dromen.
Oh kon ik toch maar vliegen.
Als kleine jongen kroop ik iedere nacht bang in bed.
De nacht een strijd op leven en dood.
Deze strijd zal ik voeren tot ik bijna 30 jaar ben.
Plots stond ik die nacht weer in een weide met honderden stieren.
Was het mijn flapperende rode onderbroekje of waren het mijn flapperend flaporen die de stieren hun aandacht trok?
Ik weet het niet, één ding weet ik wel, ik moest rennen voor mijn leven.
Als een gek klapperde ik zoals een vogel met mijn armen.
Door de snelheid van het lopen en mijn klapperende armen steeg ik op en vloog ik weg.
Steeds op het laatste nippertje kon ik ontkomen aan deze 800 kg wegende bullebakken (stieren).
Nat van het zweet werd ik s’morgens dan wakker, blij dat ik nog leefde, blij dat ik kon vliegen.
Mijn flaporen, ik hoor Stany, Jean, Riet en Rita al lachen.
Tot mijn achtste levensjaar was ik gezegend met een paar dienbladen van oren.
Menig olifant zou jaloers zijn op mijn uitgebouwde oren.
Ging ik als kind met mijn ouders op bezoek in de Antwerpse zoo moest ik oppassen dat de verzorgers me niet aanzagen als een olifanten jong.
Als kind droeg ik altijd een muts, mijn schande bedekkend.
De school het was een ware nachtmerrie.
Oh kon ik maar vliegen, vliegen naar een vredige wereld zonder haat, nijd en pesterijen.
Die zomer was het eindelijk zover, ik ging onder het mes mijn oren werden getoupeerd (gekort wiekt).
Na de operatie werd mijn hoofd en oren vakkundig ingezwachteld.
Ik werd voorzien van een appelsienen netje om het geheel bij elkaar te houden.
Zelfs in het ziekenhuis werd ik nog gepest met mijn niet meer bestaande flaporen.
De jongeman zou echter nooit meer lachen met deze gek zijn gebrek.
ik verkocht hem een vuistslag recht op zijn pas geopereerde appendix.
Een onderhoud met de hoofdverpleegster was mijn beloning voor mijn helden daad.
Donderdag 8 september 2011 het is eindelijk zover.
Na veel wikken en wegen heb ik besloten om mijn jongensdroom in vervulling te laten komen.
Marc vergezeld me als dienstdoend fotograaf om 5.20 uur naar de plaats van bestemming.
De plaats waar het gaat gebeuren, de plaats waar de ballon opstijgt, de plaats waar mijn droom in vervulling gaat komen.
Het is indrukwekkend te zien hoe de vele ballons worden gevuld met warme lucht.
De rode gloed van de vlammen kleuren de schemer van de morgen.
Mensen popelen, lopen zenuwachtig rond, de adrenaline stijgt.
Het is eindelijk zover, het startsein wordt gegeven.
Een heel gelukkig jongetje van 50 jaar zonder flaporen klautert in de mand van de ballon.
Oh wat is dit genieten, Marc en zijn camera zijn mijn getuigen.
De ballon probeert op te stijgen, de mand sleept over de grond.
Het gevaarte hijst zich de lucht in.
Mijn kippenvel doorprikt bijna de ballon, de tranen springen me in de ogen.
Oh wat is dit genieten, ik kan het bijna niet geloven ik vlieg, eindelijk ik vlieg.
Na al die jaren, zonder dat er stieren achter me aan zitten, ik vlieg.
Alles valt van me af, jaren van nachtmerries en angsten laat ik achter.
Samen met mijn jongensdroom vlieg ik door een onbeschrijflijk mooie natuur, omringt door tientallen luchtballons.
Ik wil een gat in de lucht springen van gelukkig zijn.
We stijgen tot een hoogte van 12OO m, dalen dan weer tot aan de toppen van de abrikoosbomen.
Vliegen tussen de prachtige klaksteen pilaren van Cappadocië.
Oh wat is dit genieten,
gelukkig zijn…
gelukkig zijn,
daarvoor wil ik alles geven
weg wat teveel is
geen stres aan mijn lijf
Gelukkig zijn
……….
Raymond Van Het Groenenwoud
Na een uur is mijn droom een feit, althans dat is de bedoeling.
Na een mislukte landingspoging gaat de ballon terug de lucht in voor een half uur.
Zo krijg ik voor mijn 110 euro meer dan waar voor mijn geld.
Samen met mijn ballongenoten worden we getrakteerd op Turks ‘champagne’ het etiket verraad echter zijn ware aard.
Turkse schuimwijn doet ons even terug in hogere sferen belanden.
Ik spreek mijn donker gekleurde metgezellen aan.
Ze zijn iets of wat terug houdend.
Eerder had ik opgevangen dat ze van Dubai afkomstig zijn.
Ik vertel ze, dat ik rond de eindejaars feesten door hun land fiets, het ijs dadelijk gebroken.
Ik krijg onmiddellijk een uitnodiging om Nieuwjaar samen met hen te vieren in Dubai.
Indien ik door Abu Dhabi (Verenigde Emiraten) fiets ben ik daar ook welkom.
Andere reizigsters mengen zich, adressen en uitnodigingen volgen.
De wereld lijkt één grote reizende familie te zijn.
Mensen nodigen elkaar uit en voelen zich vereerd met een bezoek.
Eén van de volgende dagen fietsen Marc en ik door een nooit geziene natuurpracht van Cappadocië.
Van Göreme gaat het naar het beroemde Avanos, het dorpje van de pottenbakkers.
In Zelve krullen me de tenen van verbazing en verwondering.
Jezuke moet in dienen tijd in een toch wel heel creatieve bui geweest zijn.
Ongelooflijk wat hij hier heeft gepresteerd, of is het de evolutie van de natuur die dit heeft geboetseerd en gekneed?
Urgup een heel mooi ‘lay back’ stadje (gemoedelijk stadje) waar je je dadelijk thuis voelt.
We likken er alsof ons leven er van af hangt???
Aan een ijsje natuurlijk,hahaha.
Via het openluchtmuseum dalen we af, terug langs een zeer steile kassei weg naar Göreme.
Stoppen er even om ons te vergapen aan wederom een prachtig natuur decor.
Worden er aangesproken door een vriendelijk Nederlands koppeltje, dat Turkije per bus verkend.
Fier vraagt de jonge man op welke stad wij naar Turkije zijn gevlogen.
Vriend zien wij eruit als bus toeristen die naar Turkije zijn gevlogen.
We zijn per fiets hier, dit kan hij niet bevatten.
Als ik een bijzondere foto wil maken word ik afgeremd door een moeder en haar dochter.
Om de hoek zit groetmoeder blijkbaar de plaatselijke fauna en flora water te geven (psssssssssssssssss).
Zondag 11 september is het Cappadocië sprookje een feit.
Ik neem afscheid van 2 heel bijzondere mensen Marc en Carina.
We hebben samen een ongelooflijk mooie tijd door gebracht.
Carina ik hoop dat je voet snel hersteld is zodat we samen door Iran kunnen fietsen.
Marc fietst maandagmorgen nog enkele uren met me mee.
In Urgup gaat het alleen verder, met een heel klein hartje neem ik afscheid van een heel bijzondere man.
Marc mijn vriend ik mis je, we hebben veel gelachen, plezier gehad, lekker gegeten en genoten van elkaars aanwezigheid.
Tot binnenkort, tot aan de grens met Iran op het laatste terrasje.
Deze beide mensen waren fietsmaten zoals we elkaar noemden.
Het werden vervolgens fietsvrienden, nu zijn we vrienden.
Dank voor alles.
|
|
|
Wijsheid wordt je niet in de schoot geworpen.
Je zult haar zelf moeten ontdekken na een reis die niemand voor jou kan maken of jou kan besparen.
Barbara Ann Kipfer (ingestuurd door: Joke van den Brenk, Arnhem NL)
|
