Reisverhaal «Het wondermooie Sri Lanka : A Land Like No Other »

Start-to-Cycle - Deel 9 - Sri Lanka | Sri Lanka | 14 Reacties 25 Februari 2012 - Laatste Aanpassing 03 April 2012

Het wondermooie Sri Lanka : A Land Like No Other (2)

Zondag 22 januari 2012 : Kosgama

Mijn 10 daagse Vispassana meditatie zit erop.
Met een goed gevoel neem ik afscheid van de vele zielsverwanten en van het centrum.
Het is zowel fysiek als mentaal zwaar geweest.
Het heeft me tot inzichten gebracht voor het vervolg van mijn reis.

Waar ik voordien, heel erg op zag om door India te fietsen, heb ik gedurende de meditatie de gelijkmoedigheid, de kracht en de wijsheid gevonden om het land met een goed gevoel te gaan ontdekken.

Maar voor het zover is wacht er me nog een fysieke uitdaging in Sri Lanka?
Fietsen vanaf zeeniveau naar de hoogst gelegen plaats, Nuwara Elliya op bijna 1900 meter hoogte.

Waarom doe ik dit mijn eigen aan?
1.Na mijn mentale uitdaging heb ik nood aan een fysieke uitdaging.
2.Er is niets mooier dan bergen te befietsen.

Echter door 10 dagen op mijn gat gezeten te hebben, hebben mijn benen nood aan training en opwarming voor ik de uitdaging aanvat.
De komende 10 dagen ga ik me dan ook fysiek voorbereiden.

Zondag 22 januari 2012 :
Kosgama – Avissawella – Karawanella – Galigomuwa – Kegalla – Uthuwankanda : 77 km

Maandag 23 januari 2012 :

Uthuwankanda – Udamulla – Rambukkana – Katupitiya – Dambokka – Kurunegala – Maho : 88 km

Deze morgen besluit ik om langs het Pinnawela Elephant Orphanage (olifantenpark) te fietsen.
Zoals het gaat met georganiseerde toestanden, gebeurd alles op maat en aangeven van organisaties die geld willen verdienen.
Niets verkeerd mee natuurlijk want iedereen moet om den broden werken.
Echter ik houd niet van deze toestanden.

In dit olifantenpark kan men zien hoe men olifanten een badje geeft in een rivier.
Men gebruikt speciale olifanten shampoo van Zwitsal, deze schuimt niet en prikt niet in de ogen van de beestjes.
Vervolgens kan men dan met een al dan niet propere reet de olifanten gaan berijden.
Vermits mijn Eva vandaag in een jaloerse bui is waag ik er me niet aan om een olifant te bestijgen.
Met de neus in de lucht en de camera in aanslag schiet ik even een foto en zet mijn weg verder door de adembenemende mooie natuur van Sri Lanka.

Het is echter puffen, zweten en een beetje afzien over het glooiende landschap.




Dinsdag 24 januari 2012 :

Maho – Galgamuwa – Tambuttegama – Anuradhapura : 67 km

Het gegeven van deze prachtige dag is de mooie natuur.

Aangekomen in Anuradhapura gelegen aan het prachtige meer, Nuwara Wewa, ga ik opzoek naar een onderkomen voor enkele dagen.
Na lang zoeken vind ik een ‘bed’ in het Milano guesthouse, eigenlijk is het volgeboekt maar…..
Door het goede contact dat ik er onmiddellijk weet te maken doet ‘mijn vriend’ me een heel speciaal aanbod?
Er is nog 1 kamer vrij die men aan het herschilderen is en aan het klaar maken is voor de dag nadien,
het is namelijk de bruidsuite.
Doordat de kamer nog naar de verf ruikt.
Krijg ik niet alleen een fikse korting, maar mag ik ook nog eens het liefdesnest van het nog te trouwen koppeltje betreden en uit proberen.
Amaai een mens moet maar geluk hebben in zijn leven.

Dit gegeven doet me terug denken aan de tijd dat ik het bed deelde met mijn broertje Dirk.
Niet dat Dirk en ik ooit getrouwd zijn geweest.
Toen Dirk oud genoeg bevonden werd  door mijn ouders om zijn wieg te verlaten, zat ik  na 12 jaar met hem opgescheept in mijn bed.

Ik had de goede gewoonte om na een avondje stappen in mijn bed te springen.
Dit was echter tegen de zin in van broertje lief.
Nadat hij het spuug zat was geworden had de snotneus niet beter gevonden om een punaise (duimspijker) in bed te leggen.
Na wederom een avondje stappen en met een dubbele salto in bed beland te zijn, was ik vlugger uit dan in het bed.
De oorzaak was natuurlijk de duimspijker van de jonge hooligan die naast me lag.

Zijn geluk was dat hij mijn broertje was/is en dat ik hem graag zag/zie, anders had ik hem een slag van voor op zijn snuit verkocht.
Onze jonge held lapte me dit nadien nog 2 maal.
Na de 3 de keer in een punaise beland te zijn ben ik nooit meer in bed gesprongen.
Ik heb er een fobie aan over gehouden en sindsdien kruip ik heel voorzichtig in bed.
Zelfs 38 jaar later in Sri Lanka controleer ik het bruidsbed op punaises, dank u wel lieve broer.

Woensdag/donderdag 25 en 26 2012 : rustdagen

Anuradhapura – Kandy – Polonnaruwa , de driehoek, de streek van ‘The Ancient Cities’ (oude steden).

Duizende jaren oude ruïnes, Boedhistische tempels, stupa’s, meren, regenwouden, olifanten, wildparken.

Zelf kies ik ervoor om Anuradhapura te gaan bezoeken met Fernando mijn gids voor deze dag.
Als een prins vervoerd hij me in zijn tuk-tuk (driewieler).





Dit is misschien een gekke keuze daar veel toeristen een fiets huren en op ontdekkingstocht gaan per tweewieler.
Vermits ik aan rust toe ben verkies ik deze manier om de streek te verkennen voor de prijs van 3500 Sri Lanka Rupees, iets meer dan 20 euro, ticket in begrepen.
Een ticket zou verplicht zijn en is te verkrijgen in het archeologische museum.
Volgens mijn ervaring nadien kan je bijna alle sites gratis bezoeken, dus zonder ticket.

Vrijdag 27 januari 2012 :

Anuradhapura – Nuwarawewa – Maradankadawala – Dambulla : 67 km

De Boedhistische rotstempels van Dambulla laten een heel diepe indruk op me na.
De sereniteit, het spirituele, de prachtige beelden, de muurschilderingen en de ligging van de locatie.
Hoog op een berg gelegen maar toch heel goed bereikbaar per voet maken het tot een prachtig gegeven.

Deze avond ontmoet ik wederom twee speciale mensen.
Het is een jong koppeltje Shanthi en Shan ze hebben net hun Travellersstop geopend.
Het is een restaurantje waar je heel lekker en gevarieerd kan eten, ze verzorgen ook tours.
Spijtig genoeg heb ik geen foto van hen.
We laten een heel diepe indruk na op elkaar.
Shanthi brengt me in contact men Handicap International Sri Lanka.

Shanthi Edirisinghe
Tour Coordinator
Tel: +94710548180
www.meetsrilanka.com

Zaterdag 28 januari 2012 :

Dambulla – Sigiriya – Gallinda – Minneriya – Giritale – Polonnaruwa : 73 km

Het beloofd een wondermooie dag te worden eens te meer door dat ik door het ‘regenwoud’ ga fietsen.
De kans bestaat er in dat ik wilde olifanten ga ontmoeten.
De locals (plaatselijke inwoners) verwittigen me om bij een ontmoeting voorzichtig te zijn daar deze prachtige dieren ‘agressief’ kunnen zijn.

Onder weg ontmoet ik niet alleen olifanten maar wederom mooie speciale mensen.
Neem nu Neil, ooit één van Sri Lanka’s grootste wielrenners.
Nu verdiend hij den broden als touroperator, hij is voor enkele weken de reisgids voor dit prachtige Engelse koppel.
Het zijn reizigers in hart en nieren, in hun jonge jaren trokken ze de wereld rond met een backpack (rugzak).

Ik heb enorm veel respect voor hen.
Zij reisden toen heel basic, zonder de snufjes van onze moderne tijd.
Nu met het ouder worden reizen ze iets meer comfortabeler.
Lieve mensen spijtig genoeg ben ik jullie contact gegevens kwijt, zouden jullie ze me willen door mailen.
Graag had ik jullie opgezocht eens ik terug in België ben.





In Sigiriya kan men een rots beklimmen.
Bij het nemen van een 1500 tal treden arriveert men boven op de top.
Men kan er genieten van een gigantisch uitzicht.
Het is een bijzonder mooie omgeving.





Net zoals Adam’s peak de heilige berg der Boedhisten en de trekpleister der toeristen, besluit ik om deze beiden niet te beklimmen
.
Adam’s peak is iets heel bijzonders, gedurende de nacht vat men de klim aan.
Warme kledij is aangeraden daar het er zelfs in de zomer koud is.
Na 5500 treden bereikt men de top en kan men in de morgen genieten van een prachtige zonsopgang.

Waarom laat ik beiden links of rechts van me liggen?

Om de rots van Sigiriya te beklimmen dient men in totaal 3000 -en voor Adam’s peak 11.000 treden te nemen (op en neer).
Ik weet van mijn eigen als ik dit wil haal ik de top van beiden.
Ik weet ook van mijn eigen dat ik hierdoor mijn grens ga overschrijden.
Ik weet ook van mijn eigen dat het ten kosten van mijn prothese been zal zijn.

In het verleden waren mijn persoonlijke grenzen er om te overschrijden.
Niets kon hoog genoeg, diep genoeg, ver genoeg, zwaar genoeg, koud genoeg of heet genoeg zijn.
Alles heb ik afgetast en overschreden, let wel op ik heb nooit geen beesterijen uitgehaald.
Waarden en normen heb ik steeds hoog in het vaandel gedragen.
Ik heb nooit enige schade van welke aard dan ook aan iemand anders berokkend.

Ik heb me op een gegeven moment zelfs afgesloten voor mijn eigen gevoelens om niet meer gekwetst te kunnen worden.
Deze grens had ik nooit mogen overschrijden.
Dit was de grootste fout in mijn leven die ik ooit heb gemaakt.
Want je eigen gevoelens zijn het grootste gemene goed wat je bezit.

Door mezelf beter te leren kennen en graag te zien moet ik geen grenzen meer overschrijden.
Dit is voor mij een verademing en een zelfbevrijding.

Daarom laat ik nu beide beklimming zonder enige wroeging of spijt aan me voorbij gaan.
Ik moet niets meer bewijzen tov mezelf.

Daarom neem ik nu ook zonder enige wroeging of spijt een ferry of vliegtuig indien ik dit nodig acht te doen gedurende mijn ontdekkingstocht doorheen de wereld.
Het is een ongeschreven regel onder wereldfietsers om zeker geen vliegtuig te nemen, een ferry kan nog net en een trein is ook al een rand geval.
Het zal me allemaal een worst wezen, ik neem en doe wat ik wil.
De wijsheid  komt gelukkig door de jaren heen.

Deze dag ervaar ik wederom een prachtige natuur en geniet ik van het leven in de natuur.












Zondag 29 januari 2012 :

Polonnaruwa – Diwulana – Welikanda – Vakaneri – Valachchenai – Kalkudha : 83 km

Na polonnaruwa richting de oostkust, veranderd de natuur drastisch, het landschap wordt vlakker.
De mensen die er wonen zijn arme landbouwers.

Aangekomen in Kalkudah aan de oostkust, een plaats die je niet mag missen volgens de reisgidsen.
Stel ik vast dat de Tsunami die er in 2004 voorbij raasde lelijk huis heeft gehouden en nog steeds zijn sporen nalaat.
Ruines van huizen, af geknakte palmbomen, wegen die men nog steeds aan het herstellen is.
Maar vooral de getuigenissen van de plaatselijke bevolking zijn nog een dagelijks gegeven van de natuurramp.

De eigenaar van het New Land Geusthouse waar ik verblijf verteld.
Een Tsunami is een zeebeving, dus een aardbeving in zee.
Eerst hoorde hij een oorverdovend lawaai gevolgd door een vloedgolf zo hoog als de palmbomen reiken.
De golf trok tot enkele kilometers het binnenland in, welliswaar niet meer als een meters hoge muur. Maar als een snelstromende rivier die de straten vulde tot aan de knieen.
In Kalkudah verloren 612 mensen het leven.
Vele huisjes werden nooit meer terug gevonden, alsook zijn geusthouse verdween.

Buiten het prachtige strand met het aards lelijke betonnen resort dat men er aan het neer planten is.
Valt er geen reet te zien of te beleven in Kalkuda.
Daar smaken verschillen is dit ook maar een persoonlijke vaststelling die niet als maatstaf dient gehanteerd te worden.

Des tijds raasde de Tsunami van Trincomalee aan de oostkust tot en met Colombo aan de westkust over een afstand van ongeveer 700 km.
Ongelooflijk is dit, niet?

Hier ontmoet ik een Franstalige Belg die enkele dagen in Kalkudah komt uitblazen.
De man heeft steeds voor Artsen zonder Grenzen en Medicin du Monde gewerkt.
Nu heeft hij zijn eigen projectje, na de Tsunami heeft hij zich een ticket gekocht en is naar deze streek gevlogen.
Hij onderwijst er nu kinderen in de Engelse taal, gratis en voor niets.
Onze ontmoeting is voor ons beide een bron van inspiratie en laat een diepe indruk na.
Ongelooflijk hoeveel positieve energie er heen en weer vliegt gedurende onze ontmoeting.
Zou je ze visueel kunnen waarnemen zou men denken dat het aan het bliksemen is.

Maandag 30 januari 2012 :
Dinsdag (rustdag)

Kalkuda – Batticaloa – Kalmunai – Karativu – Ampara : 106 km

Na 7 dagen van intensieve training,
Na 3 dagen van intensieve rust,
Na 561 km.

Ben ik klaar om aan mijn fysieke uitdaging te beginnen en bevind mezelf fit genoeg.
Ik fiets van de Oostkust richting binnenland met als focus en uitdaging Nuwara Eliya 1900 m hoger gelegen.

Woensdag 1 februari 2012 :

Ampara – Inginiyagala – Wadinagala – Siyamballanduwa – Obbekota : 92 km

In obbekota logeer ik in Queens Inn de naam klinkt mooier dan de plaats is.
Volgens de Lonely Planet zijn de mensen die het uitbaten het fijnste koppeltje dat je gedurende je Sri Lanka reis zal ontmoeten.
Het zijn inderdaad heel lieve en fijne mensen het gevoel en contact zitten onmiddellijk goed.
Ik mag de grote kindervriend uithangen met de kinderen.
Het is altijd weer lachen geblazen met deze kleine bruine opdondertjes.
 

Met heel veel liefde en zorg wordt er me een avondmaal en een ontbijt bereid en voor geschoteld.
Voor mezelf gaat deze liefde met heel veel smaak door mijn mannelijke maag.

Het afscheid gaat gepaard met de nodige emoties.





Donderdag 2 februari 2012 :
Vrijdag (rustdag)

Obbekota – Monaragale –Kumbukkana – Buttala – Wellawaya – Ella : 70 km

De klim wordt defentief ingezet naar ‘The Hill Countrys’ zoals de Lonely Planet het noemt.
De locale mensen noemen het ‘The Up Country’ .
Zelf zeg ik er niets tegen want ik heb mijn adem nodig om me naar boven te fietsen.
Ik ben ondertussen echter fit genoeg om te genieten van het prachtige landschap met zijn adembenemend mooie bergen.
Dit is mijn ding, hier voel ik me thuis in de bergen.
Het is klimmen, zweten, zwoegen, afzien en genieten.

Wanneer ik stop om even uit te blazen, een frisse Cola te drinken en/of een lekkere rijstschotel te eten.

Weet ik dat ik eerst moet uitleggen wat me overkomen is en hoe lang het ongeval geleden is.
Waar ik vandaan kom.

Dan moet ik uitleggen waarom ik niet getrouwd ben en geen kinderen heb.
Als ik dan vertel dat dat een doelstelling is voor mijn volgende 50 jaren die ik nog te leven heb.
Schieten ze allemaal in de lach en zie ik ze denken, wat is me dat voor een rare kwezel.
Een kwezel is iemand met een prothese die de wereld doorkruist per fiets.
Hij of zij hoeft ze per definitie niet alle vijf op een rij te hebben.

Vervolgens willen ze weten hoeveel mijn Eva waard is?
Vermits ik de mensen hun ogen niet wil uitsteken zeg ik hen dat mijn Santos Travelmaster een cadeautje van mijn vader is.
Dus vader vermits je geen dommerik bent vermoed ik dat je deze hint wel snapt.

Als ik de nieuwsgierige omstanders dan vraag hoeveel dat ze denken dat mijn juweeltje waard is.
Dan antwoorden ze altijd hetzelfde, very  very expensive, heel heel erg duur.
Bij een schatting komen ze tot een bedrag van 20 000 Sri Lanka Rupees ongeveer 150 euro.
Dan kan ik vervolgens verschrikkelijk hard beginnen te lachen ofwel beseffen wat voor een rijke stinkerd en een ontzettende gelukzak dat ik wel niet ben.
Telkens word ik dan heel klein en nederig en dank Onze Lieve Heer dat ik in het rijke westen in een goed nest terecht ben gekomen en dat ik kan doen wat ik zelf wil doen.

In de late namiddag arriveer ik in Ella, veel te laat om nog een goedkoop onderkomen te vinden.
Verdoemme denk ik in mijn eigen, het zal toch niet waar zijn dit gaat me geld kosten.
Uiteindelijk kom ik terecht in het prachtige en rustig gelegen Country Comfort Hotel.
De naam alleen al doet me in eerste instantie twijfelen om er te blijven.

Maar zoals het al gedurende 10 maanden van mijn fietsreis gaat heeft dit ook weer zijn reden waarom ik hier terecht kom.

Het is een familie hotel,  het gevoel en het contact met de uiterst vriendelijke eigenaars zit onmiddellijk goed.
De prijs daar en tegen zit totaal niet goed.
Ik excuseer me en leg uit dat dit boven mijn budget is.
De eigenaar vraagt wat ik wil betalen voor een nacht?

Ik weet dat mijn maximum prijs van 2500 RPS (17 euro) veel te laag is voor dit verblijf.
Wonder boven wonder zegt de eigenaar toe, normaal gaat deze kamer niet weg aan deze prijs zegt hij.
Echter voor jou maak ik heel graag een uitzondering.

Ik leer er de staf kennen en ben blij dat ik hier terecht ben gekomen.
Het geeft me onmiddellijk een thuis gevoel.

De volgende dag wanneer ik besluit om op deze bijzondere plaats een rustdag te nemen.
Leer ik er 2 heel heel bijzondere mensen kennen Hester Clerx en Maarten van Opstal.
Afkomstig uit Breda, Nederland en wonende in Kapellen bij Antwerpen, België.





We geraken s’avonds in het restaurant aan de praat.
Ik mag bij hen aan tafel aanschuiven het wordt een avond om nooit meer te vergeten.
We praten praten en praten.
Al vlug komt het spirituele, gepaard gaande met de nodige energie, respect en bewondering voor elkaar naar boven.
Je voelt je al vlug zielsverwanten.
Lieve Hester en Maarten dank voor deze heel bijzondere ontmoeting, ik hoop dat het jullie beiden goed gaat.
Hopelijk kunnen we elkaar ontmoeten wanneer ik in ……… naar huis kom.

Zaterdag 4 februari 2012 :

Ella – Bandarawela – Welimada – Nuwara Eliya : 63 km

Na een innig afscheid van Hester, Maarten, de vriendelijke eigenaars van het hotel en mijn vrienden van de staf.
Vul ik nog even mijn knorrende maag om dan vroeg van start te gaan voor de Koninginnen rit op Sri Lanka.

Gedurende de dag wordt ik aangemoedigd door vele mooie mensen.









Enkele onder hen zijn ondertussen goede vrienden geworden.
Amila I’m very happy that we met each other.
Thanks a lot my dear friend.

Tijd voor een dip zit er niet in.

Veel te laat in de namiddag arriveer ik na twee dagen klimmen, 130 km verder en bijna 1900 meter hoger in Nuwara Eliya.





Nu begrijp ik ook waarom deze plaats ‘Little England’  (Klein England) wordt genoemd.
Uitleg is waarschijnlijk overbodig?
Overal waar je kijkt zie je ‘Cottages’ Engelse woningen.
Het is tevens de streek van de thee plantages.





Ik heb het ongeluk dat het een verlengd weekend is in Sri Lanka en tevens hun nationale feestdag.
Het is superdruk in Nuwara Eliya, alle kamers zijn volgeboekt.
64 jaar geleden hebben ze de Engelse met hun klikken en klakken het land uitgejaagd.

Na de Arabieren, Nederlanders, Portugezen winkelen ze nu definitief de laatste bezettingsmacht het land uit namelijk  de Engelse.

De Engelse kwamen zich lang geleden eind 18 eeuw moeien in Sri Lanka, ze raakten er slaags met de Nederlanders en de Fransen.
Gaandeweg kregen ze de macht over het gehele eiland.
In de streek van Nuwara Elyia starte ze met koffie plantages.
Door een ziekte onder de koffie bonen kelderde heel het project.

De Engelse schakelde over op thee en dit bleek later en nu nog steeds een gigantisch succes te zijn.
Om het enorme werk op de plantages op te knappen haalden de Engelsen mensen uit India, de Tamils.
De Tamils die in de plantage werken zijn nog steeds een aanvaarde bevolkingsgroep.
De Tamils die leidinggevende functies bekleden hadden echter een groot probleem.
Na de onafhankelijkheid in 1948 wanneer de Engelse het land werden uitgejaagd.
Werden de Tamils die een leidendgevende functie hadden verdreven naar het Noorden en Oosten.
Dit had als gevolg dat er later een burgeroorlog uitbrak tussen de Tamils en de Srilankees die bijna 30 jaar lang geduurd heeft.
Gelukkig is hier 3 jaar geleden een einde aan gekomen.

Het ministerie van Buitenlands zaken vaardigt nog steeds een negatief reisadvies uit voor het noorden en het oosten.
Daar ik niet steeds alles geloof tot ik het zelf heb ervaren kan ik met 100 procent zekerheid zeggen dat Sri Lanka veilig is.

Deze groene parel in de Indische Oceaan verdiend om bezocht te worden.
De mensen hebben geleden, er is nog steeds veel armoede.
Desondanks lachen ze steeds, ze zijn zo ongelooflijk vriendelijk.
Het is een land naar mijn hart.

Zoals ik eerder vertelde arriveer ik veel te laat in Nuwara Eliya.
Alle hotels en geusthouses zijn vol.
Geen paniek 1 bed moet er ergens te vinden zijn maar waar?
Ik waag een poging in het St. Andrew’s Hotel, één van de duurste hotels van de streek.
Het is een prachtig koloniaal gebouw met een wondermooie tuin.
Ik denk bij mezelf dit is spek voor mijn bek, hier hoor ik thuis.
Ik fiets het domein op en vergaap me aan de prachtige locatie.

Aangekomen aan de ingang van het paleiselijke hotel wordt ik verwelkomd door een ‘boy’ (jongen) gekleed in een lange zwarte pitelaar.
Kan ik u van dienst zijn meneer?
Graag, heeft u nog een kamer voor de nacht?
Met of zonder kamermeisje, meneer?
Euh, met kamermeisje indien ze mijn fietskleren kan uitwassen.
Meneer een kamermeisje dient niet om uw bezwete stinkende fietskledij uit te wassen.
Oh nee???
Nee meneer, ze verwent je voor een nacht.
Verwennen, verwennen ik heb geen tijd om verwent te worden.

Wat is de prijs zonder het kamerding dat mijn kledij niet wil uitwassen?
180 dollar, maar om dat je geen tijd heb kan ik u de kamer geven voor 150 dollar.
Amaai mijne frak, dit is juist boven mijn budget.
Vermits ik 4 jaar onderweg ben probeer ik een beetje op mijn centen te letten jongen.

Geen probleem meneer, mag ik u dan een tas warme soep op ons terras aanbieden.
Euh, is dat met of zonder kamermeisje vraag ik de jongen???
Met mijn bezwete kleren en zonder kamermeisje stap ik het terras op.
Nestel me tussen de rijke lui der aarden en geniet er van een heerlijk gratis kopje soep.
Wat is het leven tocht goed en mooi.

Nu alleen nog een bed versieren of het kamermeisje versieren, welk van de twee zou het beste zijn???

Zondag 5 februari 2012 :

Nuwara Eliya – Ambewela – Pattipola – Totapola – Horton Plains – World End – Zelfde weg terug : 55 km
Het is veel te druk in Nuwara Eliya, ik besluit om te vertrekken en naar de Horton plains en World’s End te fietsen.
Althans dat is het plan.

The Horton plains :
Is een prachtige uitgestrekte vlakte gelegen op een hoogte rond de 2100 meter.
Het is een vreemde stille wereld met wilde graslanden, dicht begroeide bossen en uit het landschap stekende rotsen, watervallen en mistige meren.
Het landschap is heel divers alsook de wilde dieren, het enigste dat je er niet ziet zijn kamermeisjes.
Men kan er gaan bergbeklimmen op de Kirigalpotta (2395) en de Totapola (2359).

World’s End : Is het enigste natuurpark in Sri Lanka waar bezoekers zonder begeleiding of gids mogen verstoppertje spelen.
Je kan er prachtige wandelingen maken en je vergapen aan watervallen en kamermeisjes die er de was doen.

Er bevinden zich enkele basic trekkers hutten, een hotel en een camping om de nacht door te brengen.
Volgens mijn wegenkaart kan je er volledig door uit fietsen, ik heb er wel zin.
Ik zadel mijn Eva en samen gaan we op weg naar dit uitzonderlijk mooie stukje natuur.

Het enige nadeel van het fietsen van kleine wegen in Sri Lanka is dat ze zo verschrikkelijk slecht zijn.
Het kost me 6 uren om 32 km af te leggen.





De natuur in dit kleine stukje van het binnenland is zo variërend mooi.
Zo passeer ik eerst het gebied waar mensen groenten verbouwen.
Je ziet dat deze landbouwers een hard en zwaar bestaan hebben.





In Ambewela fiets ik door ‘Ambewela station’ het is één grote weide met grazende runderen onder de palmbomen.
Verse melk is er het handelsprodukt.

Voor ik de ingang bereik van het Horton Plains National Park moet er nog geklommen worden en wat voor een klim.
Dit is steil, dit is ongelooflijk steil, dit is bijna niet te fietsen, dit lijkt wel een muur waar ik tegen op moet en dat met 40 kg bagage.

Mensen moedigen me aan, klappen in de handen en schieten spontaan in de lach bij het zien van mijn afzien.
Volhouden denk ik bij mezelf, het is maar 4 a 5 km klimmen tegen 15 procent.
Ik bijt me vast in mijn eigen geloof van kunnen.

Halver weg stop ik even om uit te blazen, ik ben zo moe dat ik bijna niet meer kan blazen.
Een groepje van feestvierende jongeren bied me sigaretten en arak (sterke drank) aan.

Aangekomen aan de ingang van The Horton Plains ben ik een heel gelukkige jongen.
Ik heb het weer al eens gedaan denk ik bij mezelf.
Wat een prestatie, ik ben echt heel erg fier op mezelf.
Bal me de vuisten en slaak een kreet van voldoening.
Mensen spreken me aan drukken hun waardering en bewondering uit.





Ik leg mijn plan uit aan de wachters aan de ingang.
Er reizen echter een aantal problemen of uitdagingen.

Ten eerste de toegang bedraagt 3000 RPS (ongeveer 20 euro).
Als ik hen uitleg dat ik alleen maar doorheen het natuurpark wil fietsen en niet wandelen.
 Lijkt het wel een dovemans gesprek te zijn.
Echter de weg die ik wilde nemen is er niet meer en kan er dus ook niet doorheen fietsen???

De volgende optie is blijven slapen in het natuurpark.
Echter de camping is niet meer bestaande, het hotel is gesloten en de trekkershutten zijn volgeboekt.
Verdoemme toch dan heb ik echt een probleem.
Ik vraag aan de wachters als ik aan de ingang mijn tent mag op slaan.
Daar het veel te laat is om terug te fietsen.
Nee luidt het antwoord.
Verdoemme toch dan heb ik echt een serieus probleem.

Er zit niets anders op dan te terug te keren.
Echter het is al vrij laat maar er zit niets anders op.

Het wordt stillaan heel erg mistig, het is te gevaarlijk om door te fietsen en besluit om in Pattipola op zoek te gaan naar een kamer.
Ik begeef me naar het plaatselijke treinstation en vraag aan de stationmeester als ik er kan blijven slapen.
Nee luid het antwoord.





Ik blijf aandringen, hij belt wat rond en uiteindelijk vind hij een kamer in het dorp.
De kamer lijkt meer op een varkensstal en de prijs die men er voor vraagt staat absoluut niet in verhouding.

Ik besluit om verder te fietsen.
Laat in de avond als het al donker is, arriveer ik zonder licht terug in Nuwara Eliya en ga er wederom opzoek naar 1 bed in de volgeboekte hotels.

Maandag 6 februari 2012 :

Nuwara Eliya – Nanu Oya – Lindula – Kotagala – Hatton : 52 km

Het kost me 1 volledige dag om 52 km af te dalen.
Niet dat het steil is maar de omstandigheden van de weg laten het gewoon niet toe om als een hazewind naar onder te vliegen.

De pijn wordt verzacht door de natuurpracht in de vorm van de theeplantages gelegen tegen de bergen.

Dinsdag 7 februari 2012 :

Hatton – Ginigathena – Karawanella – Dehiowita – Avissawella : 77 km

Vandaag passeer ik een rubberplantage waar een vrouwtje op nog authentieke wijze de rubber van de bomen melkt of aftapt.

Geraak ergens aan de praat met een dokter die voor de staat werkt.
Het leven is duur in Sri Lanka weet hij me te vertellen.
Alles wordt maar duurder en duurder, de lonen worden niet aangepast.
Zelf verdiend hij 20 000 Rupees ongeveer 150 euro per maand.

Woensdag 8 februari 2012 :

Kosgama – Hanwella – Nawagamuwa – Kaduwela – Talangama – Kollupitiya (Colombo) : 62 km

Rond 12.30 uur kom ik toe in Colombo de hoofdstad van Sri Lanka.
Zoals het gaat met hoofdsteden en grote steden is het hier ook veel te druk.
Ik besluit om even langs de Indische ambassade te gaan om me te informeren over een nieuw visum.
Daar ik al een visum heb, aangevraagd in Dubai en er al 1 maand van versstreken is wil ik een nieuw aanvragen.

Indian Visa Office
433 Galle Road
Colombo.
+94 (0)11 450 55 88
www.vfs-in-lk.com

Voor het aanvragen van een visum zijn de openingsuren van 9.00 – 14.00 uur van Ma. tem Vr.
Voor het afhalen van het visum breng je 1 week na het indienen van je application form je paspoort om 8.00 uur op het office binnen.
Dezelfde dag om 17.30 uur mag je het weer komen afhalen met het felbegeerde visum en stempel erin.
Je krijgt echter geen visum voor 6 maanden maar voor 3 maanden dat onmiddellijk in dienst treed.

Vergeet niet voor het aanvragen van een India visum heb je 2 pasfoto’s van 5 cm bij 5 cm nodig.

Indien je geen computerfreak bent en geen application form krijgt gedownload via het internet.
Is het mogelijk om bij het tegenoverliggend visum bureautje je papieren te verkrijgen en in te laten vullen.
In reisgidsen wordt nog al eens vermeld dat je deftig gekleed moet zijn bij het aanvragen van een visum.
Echter ik ga het zonder problemen te krijgen het visum aanvragen in mijn korte fietsbroek en bezweet T-shirt.

Vervolgens ga ik op zoek naar een kamer wat niet zo simpel is in Colombo, tenminste als je aan een redelijke prijs wil slapen.

Vermits ik 5 werkende dagen (1 week) op mijn visum moet wachten besluit ik om naar de zuidkust te fietsen.

Zaterdag 11/02/2012 :

Colombo, Dehiwala, Moratuwa, Kalutara, Beruwala, Ambalangoda, Hikkaduwa : 102 km

Op weg naar mijn bestemming van dag ontmoet ik ze eindelijk……
………mijn helden van Sri lanka.
De jonge wielrenners gehuld in hun kleurrijke outfits (fietskledij).
Met kuiten als kokosnoten, billen als heerlijke rijpe watermeloen en een achterwerk als malse papaja’s.

Oh was ik maar een vrouw, ik klampte me vast aan hun elastische fietsbroekjes.
Liet me mee glijden over de wegen en droomde weg in de zucht van hun welgevormde perfecte zitvlak.
Mijn lichaam over gevend aan deze jonge tengere spierbundels.
Het zweet in elkaar vermengend,
onze lichaamsgeuren en kleuren,
de extase laten gebeuren.
Oh was ik maar een vrouw, ik bleef ze allemaal trouw………
…………mijn helden, mijn licht getinte goden ik heb van jullie genoten.





Al dromend fiets ik verder en sla de vissers gade.
Het zijn vissers die nog vissen op de traditionele manier.
Ver uit de kust werpen ze hun net in zee.
De twee uit einden brengt naar het strand.
10 mannen links en 100 meter verder rechts nog eens 10 mannen.
Langzaam in schokbewegingen wordt het net ingehaald.
De schokbeweging veroorzaakt een geluid voor de vissen wat maakt dat ze in het net blijven rond zwemmen, ze durven niet uit te zwemmen.





Hier op het strand ontmoet ik een man die zijn been verloren is gedurende de burgeroorlog, hij trapte op een mijn.
Bij het zien van mij als gegeven toont hij heel fier zijn voorhistorische prothese.
Hikkaduwa een voor mezelf aangename toeristisch badplaats.

Zondag 12 februari 2012 :

Hikkaduwa – Galle – Weligama – Mirisa : 59 km

In Galle bezoek ik het oude koloniale fort, gebouwd in 1663 door de ‘Duch people’ (Nederlanders).
Het is een site met een opp. van 36 hectare en is voor één derde in handen van buitenlanders.
Het bestaat uit prachtige gebouwen, winkeltjes, cafeetjes en een onbetaalbaar duur hotel.
Vroeg in de morgen bezoek ik deze bijzonder mooie locatie.
Bijna alleen rond wandelend droom ik weg.

Het is verbazendwekkend hoe dit fort  de Tsunami van 2004 heeft overleefd.
Dit is een pluim voor de Nederlanders.
Water, kaas en veel te ligt bier is hun specialiteit.





Het bekende Unawatuna beach negeer ik en vestig me voor een nacht in het kleine Mirisa.

Maandag 13 februari 2012 :

Mirisa – Bentota : 100 km

Vermits ik woensdag 15 februari terug in Colombo moet zijn voor mijn visa draai ik mijn Eva om klets haar op de billen en fiets terug richting de hoofdstad.

De nacht breng ik door in een bijzonder mooi geusthouse  (hotel Hamedan) gelegen aan de rivier in Bentota.
Dit is zo’n rustgevende mooie plaats, met zeer vriendelijke mensen en heel lekker eten.
Spijtig genoeg kan ik er niet blijven om een dag te relaxen.

Dinsdag 14 februari 2012 :

Bentota – Colombo : 68 km

Terug aan gekomen bij mijn vrienden in het Juliana hotel in Colombo wordt ik er met open handen ontvangen.
De bijzonder vriendelijke receptionist weet me te vertellen.
Ludo weet je hoe het komt dat je zowel vorige keer als deze keer ondanks dat het hotel volgeboekt is een kamer krijgt.
Ongeacht je handicap ben je een bijzonder iemand met een ongelooflijk positieve uitstraling.
Ik vind het zo fantastisch en ben onder de indruk van je fietsproject weet mijn vriend me te vertellen.
Met dit als gegeven ben ik naar mijn baas gestapt en hij heeft ervoor gezorgd ondanks dat we geen plaats meer hebben dat er toch een kamer voor jou is.
Heel heel erg bedankt dierbare vrienden, dit waardeer ik heel erg.

Waarom vermeld ik dit?
Niet om aan status verheffing te doen maar om te laten zien hoe het is om positief door de wereld te fietsen.
Een positieve ingesteldheid opent de harten van mensen die je ontmoet.

Woensdag 15 februari 2012 :

Colombo

De grote dag, in alle vroegte en in de regen begeef ik  me naar de ambassade.
Lever er mijn paspoort in en s’avonds om 18.00 uur ben ik de trotse eigenaar van een nieuw visum voor India.
Het kost me wellis waar 37 euro maar ik kan voor 3 maanden door India fietsen.

In eerste instantie wil ik online een vlucht boeken, ‘one way’  (enkele lucht).
Mijn gevoel zegt me dat dit om problemen vragen is daar mijn fiets ook mee moet.
Vervolgens begeef ik me naar een reisbureau waar ze weten te vertellen dat de vliegmaatschappij me niet zal meenemen met een ‘one way’ ticket en een toeristen visum?

Voor een toeristen visum moet je ofwel een return ticket ofwel een ticket boeken om verder door naar een ander land te vliegen.
Dit gaat me onverwacht veel geld kosten.

Met een transit visum en een ‘one way’ ticket willen ze me wel meenemen.
Echter een transit visum is maar voor 3 dagen geldig en daar geraak ik niet mee door India gefietst.

Het positieve is indien ik online een ‘one way’ ticket had geboekt zou ik heel veel poblemen hebben gehad op de luchthaven.
Het reisbureau weet me te melden de maatschappij had me dan in alle waarschijnlijkheid niet mee genomen.

Het reisbureau verwijst me verder door naar de vliegmaatschappij gevestigd in het World Trade Center in de buurt van het Hilton hotel.
Hier ga ik me verder informeren aangaande de regels voor het meenemen van mijn fiets alsook het soort van ticket.

De vriendelijke mevrouw van Sri Lankan airlines weet me te vertellen dat ik Eva in een plastiek mag wikkelen.
Ze hoeft niet in een kartonnen doos te zitten om mee op het vliegtuig te mogen.
Overgewicht kost 800 RPS/kg ongeveer 6 euro/kg.
Een return ticket is echter noodzakelijk.
Een gedeelte van de som kan terug worden gevorderd (daar ik niet terug vlieg) op volgende email adressen.
Naar beide adressen mailen en onderstaande documenten bijvoegen.

[email protected]
[email protected]

-Kopie van het paspoort
-Ticket nr.
-Naam
-Rekeningnr.
-Een mail schrijven waarin je vermeld waarom je het geld terug wil vorderen van de terugvlucht.

Een mens moet maar geluk hebben:
Ik dacht dat online een ticket boeken het beste koop was/is.
Via het reisbureau een ‘one way’ ticket boeken is het beste koop.
Via de vliegmaatschappij een ‘return ticket’ boeken is het beste koop.
Hier kom ik ook te weten dat je een deel van het bedrag van het ticket kan terug vorderen.

Als alles verloopt zoals het moet verlopen vlieg ik op dinsdag 21 februari naar Dehli, India.
Waarom Dehli, India.

Mijn eerste plan was om van het zuiden naar het noorden te fietsen via de oostkust over een afstand  van 5000 km.
Marc,Carine, Ed en Gerjo die momenteel met een moto doorheen India aan het toeren zijn weten me te melden.
Dat het niet alleen zeer druk is op de wegen maar ook heel erg gevaarlijk.
Ze zijn 2 jonge gasten per fiets tegen gekomen die India in de omgekeerde richting doorkruisen.
Ze vertellen, hadden we het geweten dan hadden we dit nooit per fiets gedaan het is ontzettend zwaar fietsen.

2 mogelijkheden heb ik, ofwel voer ik mijn plan uit, ofwel overweeg ik mijn plan en pas het aan.
Ik kies voor de 2de optie daar de verkregen informatie komt van vrienden die tevens ervaren reizigers zijn.
Het nieuwe plan is om naar Dehli te vliegen en het in het noorden te gaan fietsen.
Om alzo de weg naar Nepal en Tibet verder te zetten.
Zelf vind ik het een heel goed plan en een wijze beslissing van mezelf.
Mede doordat het stillekes aan hoog zomer en heel warm wordt in India.
Dank u vrienden voor de nuttige info.

Donderdag 16 februari 2012 :

Colombo – Dalugama – Hendala – Pamunugama – Ja Ela – Seeduwa – Katunayka - Negombo : 55 km

De laatste dagen op Sri Lanka besluit ik door te brengen in Negombo aan de westkust.
Vermits ik mijn zwembroek vergeten ben in België ga ik niet zwemmen.
Vermits ik zonnecrème factor 50 heb hoef ik niet op het strand in de zon te gaan liggen.
Met deze factor heeft de zon toch geen vat op je en je bruint niet.

Eén nacht permitteer ik  het me om in het prachtige Ice Bear Guesthouse te gaan logeren.

Bij mijn vertrek de volgende morgen leer ik er de Zwitserse eigenaar kennen, een heel bijzondere man.
Hij verteld, bij het zien van uw zwaar beladen fiets dacht ik dit is geen gewone reiziger.
Nu ik u ontmoet krijgt u mijn respect en  stel vast dat je een bijzonder iemand bent.
How, how  Garry ik ben geen Zwitserse kaas met gaatjes maar een eenvoudige wereldfietser in wording.

Vol van belangstelling luistert hij naar mijn verhaal.
De vriendelijke eigenaar bied me een uitgebreid ontbijt aan, ik geef mijn staf de opdracht om het voor u klaar te maken zegt hij.

Euh, heel erg bedankt meneer maar ik moet u iets bekennen.
Ik ga uw guesthouse verlaten en het inruilen voor een goedkoper onderkomen.
Voor mij is dat geen enkel probleem zo verteld hij, het aanbod blijft gelden.
Nadat ik in gecheckt ben in het goedkopere guesthouse geniet ik van een heerlijk ontbijt in het Ice Bear Guesthouse.
Dank u wel Garry.

In mijn nieuw onderkomen leer ik een heel bijzondere man kennen.
De Nederlandse muzikant Clemens van de Ven.
Een man van de wereld, een man die zijn wereld kent, een man die wereld heeft afgereisd.
Clemens is een wijsman met een hart van goud.
We worden al snel vrienden.





Mijn vriend weet me te ‘overhalen’ na maanden van geheel onthouding een pintje te drinken.
Amaai, wat smaakt dat goed, dat is zeker zo goed dan een pak slaag zo’n pintje.

Op zondagnamiddag speelt Clemens te samen met Henk een namiddag sessie in Dolce Vita.
Dit is voor mezelf een heel speciale ervaring.
Na 10 maanden van fietsen zit ik nu in Negombo aan het strand op een terras.
Geniet er van een biertje en live muziek  samen met vrienden





Hier leer ik Henk kennen die 8 jaar geleden naar Sri Lanka op vakantie ging met zijn vrouwtje.
Zij verloren er hun hart en zijn er blijven wonen.
Ze zijn er een project opgestart om kinderen te laten studeren onder financiering van westerse mensen.
Eén van hun ‘kinderen’ studeert ondertussen aan de universiteit voor haar doctoraat.
Het toeval wil dat haar studies betaalt wordt door een echtpaar dat beide doctors zijn.
Zowel Henk als de doctors zijn heel fier.

Clemens heeft al verschillende malen door India gereisd, in de jaren 70 reisde hij er al naar toe.
Hij zegt me Ludo, India gaat je bevallen het is een zo bijzonder land, met al zijn geuren, kleuren en gebeurtenissen.
Je kan er makkelijk een dag op een terras gaan zitten en je een oog uit lachen met wat je allemaal te zien krijgt.
India is de moeiten waard het maakt een echte man van je zo weet Clemens me te vertellen.
India is een goede leerschool om verder de wereld in te fietsen.

Clemens je bent ondertussen al weer thuis aan het repeteren met je band, hou gaat je goed man.
Ik ben heel blij dat ik je mocht ontmoeten.
Je hoort ondertussen bij die mensen die ik moet ontmoeten om mijn reis verder te kunnen zetten.
Dank voor uw vriendschap en wijsheid die ik mocht ervaren.

Zondagmorgen besluit ik om ergens op het strand een ontbijt te nuttigen.
Hier ontmoet ik een Duitse fietser, zijn 9 maanden durende fietstocht zit erop.
We praten en praten, als ik mijn verhaal doe en hem vertel dat ik nog een week op Sri Lanka blijf en op dindsdag 21 februari naar India vlieg.
Bekijkt hij me heel bedenkelijk en zegt, dinsdag 21 februari is overmorgen Ludo???!!!

Shit, shit, shit, shit en nog eens shit vergeef het me dat ik even mijn gelijkmoedigheid verlies.
Wat voor een soepkieken ben ik ook dat ik zo de tijd uit het oog kan verliezen.
Dit is mijn grootste probleem van de laatste maanden ik heb gewoon geen benul en besef meer van tijd of dagen.

Eigenlijk, nuchter bekeken is dat geen probleem.
Als je zo tijdloos kan leven zonder enig besef van…………….
Zonder zorgen, zonder stress, zonder…………….
Heerlijk is dat, niet?

Het positieve van dit voorval is dat ik op het juiste moment weer de juiste persoon ben tegengekomen die me wijst op………….
Zo verloopt mijn reis nu al 10 maanden, het is ongelooflijk wat ik allemaal meemaak en beleef.
Eens je bewust leeft en energetisch onderweg bent gebeuren er wonderbaarlijke dingen met je.

Dan denk ik terug aan iemand waarvoor ik heel veel respect en bewondering heb.
Phillip Vandevorst van Timotheus, in één van zijn meditaties zegt hij “we zijn meer dan ons fysieke lichaam alleen”.
Dit ondervind ik dagelijks.

Zondagmiddag fiets ik naar de luchthaven en herboek mijn vlucht naar 29 februari?
Waarom?
Ik heb wegenkaarten van India, Nepal en Tibet besteld bij Reisboekhandel  De Zwerver, deze zijn nog niet toe gekomen.
En, ik heb nog geen zin om Sri Lanka te verlaten, het bevalt me hier heel erg goed.
Het toeval wil en vermits ik allang niet meer in toevalligheden geloof.
Moet het wederom zijn zoals het moet zijn.
Mijn dierbare vrienden Marc en Carina vliegen op 27 februari van India naar Sri Lanka.
Het zal een fijn en vrolijk weerzien zijn, geloof me.

Dinsdag 21 februari 2012 :

Negombo – Chillaw – Kulipitiya – Dandagamuwa – Pannala – Kankotuwa – Negombo : 142 km

Na afscheid genomen van mijn vriend Clemens van de Ven besluit ik om een toerke te doen met het fietske.
Onderweg bezoek ik een Hindoe tempel, eet ergens rice en curry, laat mijn haar knippen, praat links en rechts wat met de mensen.
Drink en eet wat kokosnoojtes, plas tegen een boom, krab me eens in het haar en onder de oksels.
Geniet van een wondermooie dag en stel vast dat mijn toerke langer uit gevallen is dan ik gepland heb.
142 km verder en veel te laat arriveer ik in het donker zonder licht terug in Negombo.
Een nieuw afstandsrecord is gevestigd, proficiat jungske van Hechtel.

De daar opvolgende dagen ontmoet ik weer heel bijzonder mensen.
Op een avond zit ik op een terras wat te terrassen en te genieten van wat er te genieten valt.
Op een gegeven moment spreekt me een Nederlands koppel van om en bij de 60 a 65 jaar aan.
We zijn vertrokken voor een avond reisplezier, mijn bek valt gewoon open van de reizen en verhalen die deze mensen gemaakt hebben.
In de jaren 70 reden ze al met een VW busje volledig over land van Nederland naar India.
Ze hebben ondertussen de wereld in alle richtingen al doorkruist.

De dag nadien deelt een fietsend koppel van ongeveer 60 jaar een kamer in het zelfde guesthouse waar ik mijn onderkomen heb gevonden.
Karla en Karl uit Munchen, Duitsland worden al vlug vrienden
Het zijn wederom mensen die je moet ontmoeten om je reis verder te kunnen zetten.
Het is een verrijking dat ik deze mensen mag ontmoeten.
Dit zijn voor mij de echte wereldreizigers net zoals  het Nederlands koppel.

Karl en Karla reisden in de jaren 70 al naar Papuya-Guinea.
Ze landen er met een vliegtuigje op een grasveld.
De plaatselijke bevolking stond hen op te wachten.
De kinderen hielden hun handen voor de ogen en begonnen te wenen.
Zo’n witte mensen hadden ze nog nooit gezien.
De mannen droegen er toen nog peniskokers, daar mag ik alleen maar over dromen.
Het dragen van een peniskoker zou nog wel iets voor mij zijn.
Ongelooflijk ik ken deze beelden alleen maar van National Geographics.
Ik ben blij  om deze pioniers onder de wereldfietsers te mogen ontmoeten en te aanhoren.
Dit is nog maar 1 van de vele reisverhalen die me onder de neus worden door geschoven.





Een volgende dag leer ik Siggi kennen hij is een gepensioneerde Duitse leerraar.
Het gevoel en contact zitten onmiddellijk goed.

Mijn leven wordt iedere dag meer en meer verrijkt met ontmoetingen en de wijsheid die het meebrengt.
Een mens zou bijna geen ander leven meer willen leven.

Ik krijg geregeld mails van vrienden die me vragen of ik me soms niet alleen of eenzaam voel.
Kunnen jullie nu begrijpen dat ik geen tijd heb om te vereenzamen, fantastisch niet?

De dagen vliegen als een wervelwind aan me voorbij, als ik niet fiets heb ik mijn tijd nodig om mijn boekhouding bij te werken en mensen te ontmoeten en te genieten van het goede leven.

Zaterdag 25 februari 2012 :

Mijn vriend Henk nodigt me uit voor een speciale gebeurtenis in de buurt waar hij woont.

Wat vooraf ging :
30 jaar geleden brak hier een epidemie van waterpokken uit.
Vele mensen overleefde dit spijtig genoeg niet.
Na heel veel en heel lang bidden aan de heilige St. Sebastian verdwenen de pokken.
Sindsdien wordt dit jaarlijks herdacht.

Een 12 koppig bestuur gaat de buurt af om geld en voedsel in te verzamelen.
De vrijdagavond en nacht wordt er de gekookt voor de dag nadien.
500 kg rijst met de nodige groenten en vis gaan de kookpot in.

Zaterdagvoormiddag wordt de heilige St. Sebastiaan en de stichter van de gebeurtenis herdacht, hij is ondertussen ook al overleden.

De hele buurt schuift nadien aan bij de voedsel bedeling.
Dit heb ik nog nooit gezien en meegemaakt, het laat een diepe indruk na op me.

Zouden wij ons kunnen voorstellen dat we na een misviering in ons dorp aanschuiven met een kom om voedsel te krijgen???!!!
Onvoorstelbaar is dit en hier leven ze ook in het jaar 2012.

Dit doet me denken aan een eerdere ontmoeting met een man van Sri Lanka.
Hij stelde me de vraag hoe het land me beviel.
Vol lofzang verklaarde ik mijn liefde voor Sri Lanka.
Vervolgens zei hij me, jij als toerist bent na X-aantal tijd weg.
Maar ik, ik moet hier dagelijks leven.
Ik ben gedeeltelijk verlamd en krijg van niemand geen rooie cent.
Dit is de andere kant van het land dat jij zo mooi vind.

Geloof me dan wordt je stil, dan wordt je heel stil.
Ik spring op mijn fiets met een heel slecht gevoel, ik probeer gelijkmoedig te blijven maar de tranen springen me in de ogen.

Nadien bied Henk me nog een pintje aan bij zijn thuis en we praten over de dingens des levens.
Henk bedankt voor deze mooie dag.
Het doet me wederom beseffen wat een geluksvogel  ik wel niet ben daar ik mijn droom te kan waarmaken.

Ik geniet nog van mijn laatste dagen op Sri Lanka.
Het is een land waar ik zeker naar terug zal keren, het is een land naar mijn hart.

In totaal was ik 56 dagen in Sri Lanka, van deze 56 dagen ging ik :
10 dagen mediteren
23 dagen nam ik verlof
23 dagen vergat ik niet om te gaan fietsen
1921 km legde ik af in dit prachtige land.
13.345 km ben ik inmiddels verwijderd van de Comansweg 77 in Hechtel, mijn thuisbasis.

Omring jezelf met positieve mensen,
want je wordt uiteindelijk als de mensen met wie je omgaat.

Bij de vorige zinnen dacht ik dat mijn verhaal geschreven was in Sri Lanka.
Echter…………

Zondagnacht 01.00 uur word ik wakker, het is heet ik kijk hoe laat het is en sluit mijn ogen.
Zondagmorgen 05.00 uur word ik wakker van het gezoem van de muggen.
Raar vind ik dit want de avond voordien heb ik gespoten tegen deze vervelende vliegende zoemende ‘helicopters’.
Ik open me de ogen en zie dat mijn buitendeur open staat en denk bij mezelf.
Niet moeilijk dat er muggen in mijn kamer rond crossen.
Onmiddellijk valt mijn frank, dit ziet er niet goed uit want de avond voordien had ik de deur gesloten.
Ik kijk rond en zie het venster naast de deur ook open staan, terwijl ik dit ook gesloten heb.

Ik kijk onmiddellijk naar mijn portefeuille die naast me lag.
Ik zeg wel degelijk lag want lag is de verleden tijd van liggen.
Ik begrijp onmiddellijk dat er ingebroken is in mijn kamer terwijl ik sliep.

Ik loop naar buiten en vind mijn rugzak naast de deur op een stoel.
Mijn camera en gsm die erin zaten zijn verdwenen.
Mijn portefeuille ligt gesloten naast de rugzak, ik kijk en zie……………….
Al mijn geld dat erin zat is verdwenen.

Gelukkig, gelukkig, gelukkig hebben ze mijn prothese, credit cards, paspoort, vliegticket en mijn laptop niet mee genomen.
Jullie zullen misschien lachen omdat ik mijn prothese vermeld.
Hier zijn vele mensen met een amputatie.
De prothese die ik draag kennen ze absoluut niet, het is voor hen een supersonisch iets.
Het zou me niet verwonderd hebben mochten ze het hebben meegenomen om te verkopen.

Met veronderstellingen maken ben je niets.
Maar mocht mijn prothese weg geweest zijn dan had ik zoals een flamingo op één been naar moeten vliegen.

Het positieve is dat het een goede les is naar de toekomst toe.

De avond voordien werd er geprobeerd bij mijn Duiste vrienden Karl en Karla in te breken.
Ze sliepen met het raam open, op het moment dat iemand zijn arm door het raam stak om iets uit de kamer proberen te nemen werd Karl wakker.
Hij herkende hem, maar ga maar eens iemand beschrijven dat is niet zo simpel.

Dit overkwam me in het guesthouse Sea Joy in Negombo.
Ik wil deze mensen absoluut niet zwart maken want het zijn hele fijne mensen.
Ze zijn trouwens heel aangedaan door dit gebeuren.
Het zal wellicht niet het enigste guesthouse zijn dat met diefstal te maken heeft.

De duurdere guesthouses en hotels hebben een security guard.
Het geeft alvast een bepaald veiligheids gevoel.
Alhoewel dat men niet weet of ze s’nachts niet slapen.

Vader en moeder maak jullie geen zorgen.
Ik ben geen kleine jongen meer en trek mijn plan.
Ik heb mijn onderbroeken nog en kan dus nog op straat komen.
Het gaat jullie allemaal goed en mezelf ook.

ludo