Reisverhaal «Yes, Yes, Yes I did it»

Start-to-Cycle - Deel 3 - Oostenrjk | Oostenrijk | 10 Reacties 23 April 2011 - Laatste Aanpassing 06 Juli 2011

eerste filmpje

Dinsdag 19/042011 na een dag van rust op aanraden van fietscollega Marc. Start ik die morgen in Nofels, gelegen 25 km voor Bludenz aan de voet van de Alpen. Het is de eerste grote uitdaging gedurende mijn tocht naar Nieuw-Zeeland.

Hans Reitsma beschrijft het zo in zijn fietroute ‘van Amsterdam naar Rome’. Het is één van de zwaarste etappes van de hele route, maar ook één van de meest indrukwekkende, met ruige bergen, bruisende beekjes, lieflijke dorpjes en vroeg in het seizoen nog volop sneeuw liggend langs de weg.

Zelf omschrijf ik het zo. Als scherpe witte hoektanden, wijsheidstanden en kiezen reiken de bergen uit het Alpen massief. Het doet mijn kippenvel verbleken ten aanzien van deze indrukwekkende mastodonten.

Net zoals de wielrenners in de ronde van Vlaanderen word ik ook aangemoedigd, alleen niet door mensen maar door de natuur wezens. Waternimfen, trollen en fauns.  

In hun aanschijn mag ik samen met mijn innerlijke gids die dag schitteren.

De top van de Albergpas die beklommen moet worden ligt op een hoogte van 1793 meter en de klim is een kleine 40 km lang.

Nota: De Albergpas bestond in de 14 eeuw al als smal pad voor lastdieren, zout  werd er vooral over vervoerd. De verbinding bleef van weinig belang, tot men in 1824  een weg aanlegde de geschikt was voor postkoetsen. Vanaf 1978 gaat het meeste verkeer door de 13,9 lange Arlbergtunnel. Deze tunnel vertrekt in Langen 10 km lager gelegen dan de top en komt aan de andere kant uit in St. Anton. Hier loopt ook een treinverbinding, waar je de trein kan nemen als je het zwaarste gedeelte van de beklimming niet wil fietsen. Daar ik geen watje ben zal er gefietst worden tot over de top, liever kraken dan breken.

Ik fiets deze dag 60 km en overnacht op 5 km van de top in Stuben am Albergpas. Het is een komisch zicht als ik hier arriveer. De skiërs in hun pakken zittend op een terras met een grote pint in hun handen. Ik in korte fietsbroek en T-shirt met mijn zwaar beladen fiets. Ik voel me juist een giro jongentje tussen al deze grote mensen. Maar dan wel een heel dol gelukkig jongentje, fier op zijn eigen prestatie. Mijn dag was weer een dag van voldoening.

Woensdag 19/04/2011 een dag van veranderingen, lees en leef je in, in mijn avontuur.

S’morgens blijken de laatste 5 km naar de top nog even stijl te zijn dan de avond ervoor. Het beloofd  een gigantische uitdaging te gaan worden om deze laatste beklimming aan te vatten.

Met alleen maar een stevig ontbijt gaat het me niet lukken, daarom moet ik slim en doordacht te werk gaan.

Zo gezegd zo gedaan. Ik stuur een mail naar Captain Kirk from Star Ship the Enterprise. Met de vraag of hij me kan op beamen en naar het verleden verplaatsen,  gelukkig is het antwoord postief. Voordat ik het weet zet ik voet aan bodem in het rustigste en gemoedelijkste dorp der Galliërs bij mijn vrienden Asterix en Obelix. Voor ik mijn vraag kan stellen word ik uit genodigd aan hun maaltijd. Ze hebben reuze honger na een dagje de Romeinen te hebben verveeld. Er ligt een evertje op de BBQ (nee niet Evert mijn collega bij Epsilon) maar een echt everzwijn. We knabbelen, smakken en schrokken, voor we het weten schieten nog alleen de beenderen over. Op hun aandringen spelen we nog een potje stapel toren bouwen met de knoken. Ik word ongeduldig want ik wil mijn vraag stellen, daarom trek ik een beetje onhandig een been weg zodat de beenderen toren door elkaar valt. Eindelijk kan ik dan mijn vraag stellen, of de eerbiedwaardige druïde Panoramix  zijn toverdrankje voor me kan brouwen zodat ik over de top van de Arlbergpas geraak. Je moet weten dat het toverdrankje van deze druïde de voorloper was van Redbull  met dit verschil dat je er geen vleugels van krijgt maar beren sterk door wordt.                                                   

Terug gebeamd naar Stuben am Arlbergpas spring ik op Eva (mijn Santos Travelmaster) stamp op haar pedalen en vertrek. Ik kijk rond me en zie dat skiërs verdwaasd rond zich heen  kijken, ze bukken zich voor in hun gedachten een aan komende sneeuwlawine. Niets is echter wat het lijkt, het is het asfalt dat van onder mijn banden in het wilde weg rond hun oren vliegt. Zo zie je maar wat het drankje van mijn vriend Panoramix de eerbiewaardige druïde te weeg kan brengen.

Tijdens de beklimming gutst het zweet uit mijn poriën. Ik stel me de vraag, is het lui zweet of is het de drank vanuit mijn jeugd die ergens diep verborgen in me zit en er nu uitkomt? Wie zal het zeggen, de waarheid zal zoals altijd wel ergens in het midden liggen.

In St. Christoph bereik ik de top aangemoedigd door mensen die langs de weg me gade slaan. De tranen springen me in de ogen van blijdschap. I did it, mijn eerste grote uitdaging is een feit. Deze keer verbleekt mijn kiekenvel niet meer ten aanzien van deze prachtige bergen. Ik word opgenomen in hun erelijst der fietsers.

De afdaling wordt een prachtige bekroning van mijn hard labeur. Onbeschrijflijke mooie natuur, kolkende rivieren en prachtige dorpen lachen me toe. Wederom voel ik me koning terrijk in mijn jonge bestaan als toekomstig wereldfietser.

Gedurende de daarop volgende uren en kilometers ontmoet ik 6 bepakte fietsers.

Gerard uit de buurt van Luxemburg die naar Zuid-Tirol fiets, en naar zijn zeggen 12 uur per dag doet wat hij graag doet, fietsen.

Jason uit Canada woonachtig in Oosterijk fietst naar zijn vriendin in Zuid-Tirol. Samen fietsend weet hij me te vertellen dat hij 6 maanden geleden terug is gekomen van een jaar fietsen doorheen Azië. Drie jaar ervoor was hij voor de eerste keer een jaar gaan fietsen door Rusland, China en Mongolië. Geboeid luister ik naar zijn verhalen, ervaringen en tips.

In de verte zien we een koppel langs de kant zitten genietend van hun break. We stoppen het zijn Anna und Carten Toll aus Deutsland www.tollimsattel.de Ze zijn vorig jaar in de zomer vertrokken voor een fietstocht doorheen Europa hun tocht eindigt dit jaar in Oktober. Door de koude winter en het slechte weer zijn ze gedurende die periode overgevlogen naar de warmere Caribiën om aldaar naar hun zeggen de verschriklijke steile bergen te fietsen.

Onderweg ontmoeten Jason en ik 2 fietsende vrienden die ons de weg vragen.

Verder onderweg stoppen we om inkopen te doen voor deze avond en de volgende morgen. Daarna scheiden onze wegen van elkaar, hij fiets verder tot aan de voet van de Reschenpas en gaat er wild camperen. Ik heb er 60 km opzitten en besluit mijn tent vanonder de spinnen webben te halen en op te slaan in Ried op een camping. Hier begint voor mij na 18 dagen een nieuw hoofdstuk na de hartverwarmende ontmoetingen van fiets collega’s, het oversteken van de Arlbergpas, het samen fietsen gedurende de eerste week met mijn moeder en de talloze hotels en pensions.

Morgen staat de beklimming van de  2 de Alpenpas op het menu, de Reschenpas.

Moe maar voldaan blik ik vanonder mijn donzen slaapzak terug op een bijzonder mooie dag.

Donderdagmorgen ik ben wakker geworden om 5.00 uur, heb me nog 1 uur in bedwang kunnen houden voor ik aan mijn nieuwe dag taak begin. Het is koud, maar mijn nieuwe Light wave tent wordt met liefde gepakt en gezakt.

Ik drink nog even een koffietje om me op te warmen, bij de bevallige eigenares van de camping voor ik definitief van start ga.

Tot Pfunds loopt de route door het dal van de woest schuimende Inn, langs schattige  dorpjes, kerkjes, weiden vol wilde bloemen en berghellingen met donkere bossen.

Na Pfunds maak ik een kleine omweg via Zwitserland om de drukke hoofdweg naar de Reschenpas te vermijden.

De Reschenpas is één van de laagste passen over de hoofdkam van de Alpen 1520m voor de fietsroute. Het is een zeer oude verbinding, uit bodemvondsten blijkt dat in de bronstijd het handelsverkeer al via deze pas plaats vond. Gedurende de middeleeuwen reisden de Duitse keizers langs deze weg naar Rome. De prachtige Via Claudia Augusta weg begint ergens in Duitsland en eindigt in Rome. Net als Hannibal verplaats ik me nu ook via deze parchtige routen maar dan wel met mijn eva i.p.v olifanten. 

De zon schijnt heerlijk, de geur van de dennenbossen doet me terug denken aan mijn kindertijd. De tijd dat we te voet of per fiets naar de begijnenvijvers (de wijer) in Hechtel door de bossen trokken.  Gingen ravotten in de duinen en thuis achter zakdoek gingen leggen met pater Bollen samen met mijn zussen, neven en nichten. Mijn broer Dirk mocht toen nog niet mee doen. Hij moest eerst nog uit mijn vader komen om vervolgens goede dag te zeggen bij mijn moeder om daarna in Lommel in het moederhuis geworpen te worden. Dat waren nog eens tijden, toen.

Met geen woorden is de prachtige natuur te beschrijven die me doorheen deze ongelooflijke mooie dag leidt. Op het ritme van Stef Bos??? Ik zing, ik spring, ik dans, ik lach, fiets ik verder. Na de honderdste keer schakel ik over op mijn eigen versie van Ramses Shaffy, laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan zo ik heb het altijd al gedaan. Mijn tenen krullen van  geluk, het zijn er wel maar vijf maar ze krullen wel voor tien.

Plots word ik na een telefoontje van Stany terug met beide voeten naar de realiteit gebracht. Rolstoel atleet Johan Hendriks is dood aangetroffen in zijn ligfiets. Ik kende de man niet persoonlijk maar had al veel over hem horen praten, een top atleet in hart en nieren.

De pedalen kwijt fiets ik verder.

Boven op de Nobertshöhe 1405m volgens het paatselijk bord, 1454m volgens Hans Reitsma’s fietsroute en 1430m volgens mijn eigen hoogte meter. Op deze hoogte ontmoet ik 2 jonge Duitse gasten die ergens van in Duistland 460km in 4 dagen naar het Garda meer fietsen. We delen onze verhalen waarna we elk op ons eigen tempo de weg verder zetten.

Tussen Nauders en de top van de Reschenpas op 100 m van de Italiaanse sla ik mijn tent op. De aanwezige skiërs weten niet wat ze zien als ik bij hen stop op de camping. Voor de zoveelste keer doe ik fier mijn verhaal.

Afgelopen dagen stopten mensen me cadeautjes toe. Van een man kreeg ik speciale Alpen zeep volgens hem kon ik dat wel goed gebruiken, ging hij misschien op de geur te werk?

 Van een goed uitziende pension eigenares kreeg ik een hoofdband in naam van de plaatselijke skieclub.

Overal waar ik stop spreken mensen me aan, ben benieuwd voor Italië. Een Italiaanse fietsende tolk is van harte welkom om me te vergezellen. Het mag een vrouw zijn en als het niet anders kan ook een man met vrouwelijke neigingen.

Vrijdagmorgen, berenkoud echt berenkoud op een hoogte van 1500 m.

Buiten spelend als kind in de sneeuw en in de koude. Leerden mijn vader me dat ik mijn armen zo hard mogelijk rondom het lichaam te slaan. Op deze manier was het mogelijk om je eigen op te warmen. Dit heb ik dan ook deze morgen gedaan, het helpt nog steeds. Dank u vader.

Ondanks zijn wijze raad heb ik toch nog een warme douche genomen voor mijn vertrek.

Als ik Zuid-Tirol binnen rijd bedenk ik me plots hoe belangrijk ik het zelf vind dat je je eigen aanpast aan cultuur en leef gewoontes van het desbetreffende land. Zo gezegd zo gedaan stop ik bij de eerste en de beste souvenir shop en koop me een tiroler pakje. Ik verwissel het ter plaatsen in de winkel met mijn fietstenu. Een beetje onwennig zet ik mijn tocht verder, kilometer per kilometer wordt het me stilaan duidelijk dat ik de enige ben in Tirolerland die zich aan past aan de cultuur. Wijselijk besluit ik me te ontdoen van mijn karnavals uitrusting en gewoon mijn eigen te blijven.

Gedurende mijn tocht passeer ik romantische burchten en ruïnes, eeuwenoude dorpskerkjes en uitgestrekte appelboomgaarden tegen een decor van hoge bergen.

 De boomgaarden staan in de bloei, ik waan me in de Limburgse fruitstreek.

In Glurns besluit ik de oude omwalde stad te bezoeken. Vijftig meter binnen de stadsmuren merk ik dat het hier toch wel heel erg druk is. Ik vraag heel vriendelijk aan Eva als ze rechtsomkeer wil maken want dit is echt mijn ding niet.

Verder fietsend ontmoet ik een man die pas op pensioen is, hij wil fietsen van Zuid-Tirol naar Estland, vertrek datum eind mei.  Zijn maat daar en tegen wandelt de wereld af zonder enige frank ik bedoel euro op zak, hij doet  hier en daar wat klusjes onderweg en wandelt weer verder.

In Naturns sla ik mijn tent op. Het wordt tijd dat mijn kleren in het wasmachine belanden maar 4 euro dat vind ik nu weer net iets teveel. Ik leg aan de camping eigenares uit dat ik mijn kleren dan wel mee onder de douche in neem zoals ik het gewoonlijk doen. Ik weet niet waarom, maar na mijn pleidooi mag ik de kleren gratis in de machine steken en krijg ook nog de nodige waspoeder mee.  Je zou denken dat het door mijn onschuldig jongens snoetje komt?

S’avonds ontmoet ik een man en zijn gezin die me vragen of ik met die zwaar bepakte fiets rond cross. We doen elk ons verhaal, zijn vriend zijn zus ging zoveel jaren geleden trouwen in Japan met een Chinees, ik bedoel met een Japanner. De vriend zou een half jaar vrij nemen om met de moto naar Japan te rijden, om alzo de bruiloft van zijn zus bij te wonen. De vriend is ondertussen al 10 jaar onderweg.

Vader, moeder jullie moeten zich nu niet onmiddellijk zorgen beginnen te maken. Zo lang blijf ik echt niet weg, ik begin nu al heimwee te krijgen. En als jullie dat niet geloven dan maak ik jullie iets anders……..

__________________________________________________________________________________________________
U kan Ludo's reisroute volgen door voorgaande onderlijnde tekst te klikken.
Een nieuwe pagina zal geopend worden met daarin de route weergegeven.
Of u kan in het linker menu in "MIJN PAGINA's" en "Ludo's reisroute" er ook naar navigeren.

Weetje: voor diegene die Google Earth geïnstalleerd hebben of voorgaande map in Google Earth willen bekijken kunnen in Google Maps rechtsboven op klikken.
Je kan van nu af aan je hartje in Google Earth ophalen.

Wordt heel waarschijnlijk nog vervolgd,

Toen kwam er een varkentje met een heel lange snuit en het vertelseltje is uit.

.