Reisverhaal «Oost-Timor : De ongekende en ongerepte parel (2)»
Oost Timor
|
7 Reacties
30 Juli 2014
-
Laatste Aanpassing 31 Juli 2014
Aturo Island :
Mijn reis krijgt een totaal andere wending dan ik voordien gedacht had.
Een ruwe schatting zou me hoop en al 14 dagen door Oost-Timor laten fietsen.
Het lot beslist er echter anders over.
Na het lezen van de blog van Tom en Mina www.opdentandem.net
Kom ik tot de vaststelling dat het geen lachertje is om van het noorden naar het zuiden te fietsen.
De wegen door de bergen zijn er niet alleen onwaarschijnlijk steil, 20 a 25 procent, maar ook verschrikkelijk slecht.
Dit in combinatie dat kinderen in het binnenland rond Viqueque je bekogelen met stenen.
Maken dat ik beslis om geen rondje Oost-Timor te fietsen.
Ik heb gewoon weg geen zin om me liggen af te beulen en laten te bekogelen met stenen door een hoop snotneuzen.
Ik heb dit al ooit eens meegemaakt in het voormalige Joegoslavië.
Weet je je dat nog te herinneren Mathilde?
Amaai dat is lang geleden.
Door de ontmoeting met mijn Portugese vriend Hugo in Dili, Oost-Timor.
Besliste ik eerder al, om van Dili naar Jaco eiland te fietsen en aldaar enkele dagen te vertoeven.
Ik heb het me niet beklaagd want dit hoort tot nog toe tot één van de mooiste plekjes en natuurzichten op mijn fietstocht doorheen onze wonderwereld.
Volgens Hugo zou het eiland Atauro nog zo een pareltje zijn om te ontdekken.
De absolute rust, de prachtige natuur en vriendelijke mensen zouden je in een andere wereld doen wanen.
Het eiland met zijn kleine dorpjes worden bewoond door amper 10.000 mensen en is een scheet groot, 25 km bij 9 km.
In de tijd dat het nog een Portugese kolonie was, werd het eiland gebruikt als gevangenis.
Dit is ook niet de slechtste plaats om er als gevangene gekazerneerd te worden.
Zo gezegd zo gedaan plan ik een trip naar Atauro.
Eén maal per week op zaterdag kan je met de ferry “The Nakroma” voor enkele dollars de oversteek van Dili naar het ‘aardsparadijs’ maken.
Vermits dat zaterdag al gepasseerd is boek ik samen met Eva een zitje op de boot van Tony voor 45 US Dollar.
Tony is een Australiër die met toeristen in Atauro gaat duiken en snorkelen.
Zijn nummer is +670 77 23 09 65
Dit is misschien gemakkelijk als je er eens een verlengd weekend er op uit wil trekken.
Zeker een aanrader waar je geen spijt van zal krijgen.
Maandag 21 juli :
7.00 uur Eva en ik staan ongeduldig te trappelen om de oversteek naar Atauro te maken.
Zou je niet als je zo’n immens mooi zicht op het eiland hebt.
In Barry’s Place reserveer ik 3 nachten in een tent op een neuslengte van het strand vandaan.
Dat het genieten geblazen is bij de golvende zee bij een prachtige zonsop –of ondergang zal onderhand wel afgezaagd klinken.
Maar ik kan er ook niet aan doen dat het zo is.
De komende dagen trek ik er met de fiets op uit en stel vast dat de wegen er nog slechter dan slecht en nog steiler dan steil zijn.
In het dorpje Vila, de hoofdplaats van het eiland ga ik een project bezoeken waar vrouwen met een spraak –en hoor belemmering, in een naai atelier, allerlei prachtige dingen maken.
Een Italiaanse en Braziliaanse pater baten hier tevens een klein guesthouse met een restaurantje uit.
Je kan er naar horen zeggen de beste pizza van het eiland eten.
Dat zal waarschijnlijk ook niet anders kunnen als er maar 1 restaurant is waar je pizza kan eten.
Gedurende de dagen dat ik op het eiland ben drapeert de rust zich als een zijde laken over me heen.
Ik leer er weer fantastische mensen kennen.
Zoals dit mooi Fins koppeltje met de onuitspreekbare namen.
Deze 2 jonge mensen reizen voor enkele maanden doorheen Azië.
Hun volgende reis zal ook eentje per fiets worden.
Dit is weer zo’n ontmoeting waarvan je weet dat je op een goede dag elkaar weer ergens in de wereld zal ontmoeten.
Het is ongelooflijk wat voor een energie er uit gaat als je met elkaar praat en elkaar in de ogen kijkt.
Eigenlijk leer ik dezer dagen weer veel fijne mensen kennen.
Zoals Ann en Ken die hun eigen vrijwilligers project hebben in Oost-Timor.
Richard en zijn vrouw die een project voor locale mensen willen opstarten op Atauro.
Beide koppels zijn Australische farmers (boeren) die me uitnodigen om te komen logeren als ik eind dit jaar bij hen in de buurt ben.
Dan heb je nog John en zijn vrouw die hun dochter bezoeken, zij werkt voor het Rode kruis in Oost-Timor.
Samen met enkele van hen maak ik een trip naar een dorpje in de bergen waar er vandaag een markt is.
Op weg er naar toe is de natuur adembenemend mooi.
Het worden onvergetelijke dagen.
Ik ben weer een herinnering en een prachtig eiland rijker.
Oost-Timor zal nooit meer zijn wat het ooit was in mijn hoofd, een eiland van kannibalen.
Maar een land waar ik hoop ooit naar terug te keren, want er valt nog heel veel te ontdekken.
Atauro, Atauro
eiland van de duizenden sterren, lachende gezichten en vriendelijke mensen.
eiland van de zon.
eiland van de armoede.
eiland waar de vreemde blanke man als een koning wordt begroet.
eiland waar het leven nog maar 1 versnelling kent.
eiland om weg te mijmeren in het geluid van de golven.
eiland om je geliefde te liefkozen of jezelf graag te zien.
eiland dat je nooit meer zal los laten als je het ervaren hebt.
