Reisverhaal «Nieuw-Zeeland : Het Zuidereiland (2) »

Nieuw Zeeland | 6 Reacties 19 April 2015 - Laatste Aanpassing 22 April 2015

The Rainbow – Molesworth Track :

10 jaar geleden wanneer ik deze tocht voor het eerst fietste was het mijn grootste uitdaging op het Zuidereiland.
Al die tijdlang heb ik er heel erg naar uit gekeken om deze track op nieuw te fietsen.

Het is een tocht van 315 km doorheen de bergen over onverharde wegen met de meest verbeeldingswekkende verzichten door het bijna onherbergzame landschap van het Zuidereiland.
Een tocht die mij doet watertanden, verlangen naar de natuur, de stilte en de uitdaging.

The Rainbow Track :

St. Arnaud – Hamner Springs (of omgekeerd):

Leid/lijd je langsheen het Rainbow ski gebied,
een oude pilonen route,
door Rainbow Station en Hells Gate (de poort naar de hel)!!!!
Rivieren kruisen je pad en moeten doorwaad worden.

Dit jaar blijkt de route heel erg ruw te zijn door de vele berg of aard verschuivingen.
Eigenlijk is het een 4x4 route maar mountaine bikers gaan er opzoek naar het avontuur.

The Molesworth Track :

Hamner Springs – Blenheim (of omgekeerd) :

Gaat door Molesworth Station, Nieuw-Zeelands grootste farm (boerderij) met een oppervlakte van 180.787 hectare.
10.000 Agnus runderen knabbelen er het ganse jaar door aan het gras.
1 stier helpt 25 koeien aan een kalf.

Wie is het beste af, de stier of de wereldfietser?
Ik zou zeggen de wereldfietser, hij doet het wel niet zo vaak als de stier maar zijn biefstukken en edele delen belanden temiste niet op het bord van een Nieuw-Zeelander.

Het gebied rond Molesworth bevind zich op een hoogte tussen de 549m en 2100m.
Molesworth Station zelf is gelegen op 900m.

The Island Saddle gelegen op een hoogte van 1347m is de hoogst bereidbare publiek toegangkelijke weg op het eiland.

Beide tracks : zijn open van 26 december tot en met paasmaandag 17.00 uur, dit jaar is dat t.e.m 6 april.

Wat vooraf ging :

Westport, 28 maart in het jaar 2015 :

Een Belgische fietser is onderweg door het eiland waar hij lang geleden zijn hart aan verloren heeft.
Hij besluit tezamen met zijn Eva voor een heel goede reden de bus te nemen van Westport naar Glenhope.
Samen overnachten ze in het Bikepackers Guesthouse Hu Ha.

Wanneer ik de deur van het guesthouse in trap, euh ik bedoel binnen treed stel ik vast dat ik hier 10 jaar geleden tijdens een gietende regen onderdak heb gekregen.
Het is fijn om oude bekende per toeval terug te ontmoeten, het wordt een reuze gezellige avond.

Glenhope, 29 maart in het jaar 2015 :

In de vroege morgen tussen de buien door zet ik koers naar St. Arnaud, het vertrekpunt van mijn tocht in één van de komende dagen.
Wanneer ik er toe kom gaan de hemelsluizen open.
De goedhartige eigenaar van de Alpine Lodge is zo onder de indruk van mijn avontuur dat hij me een heel cozy kamertje toe bedeeld aan een spotprijs.
Voor de zoveelste keer gedurende mijn tocht ben ik zeer blij en dankbaar voor het geul gebaar.

Wederom tussen de buien door ga ik me in de DOC i-site (info-center) bevragen naar het weer voor de komende dagen.
Het verdikt luid regen, buien, motregen.......
Met andere woorden ‘It will rain cats en dogs’.

Zelf zou ik zeggen, niet panikeren, we zullen morgenvroeg wel zien.

Maandag 30 maart 2015 :

St. Arnaud – Sedgemere Sleepout : 61 km

In de vroege morgen steek ik het hoofd uit het raam om de temperatuur en de weersomstandigheden waar te nemen.
Mijn neus voelt onmiddellijk koud aan, het ziet er grijs en bewolkt uit.

Ik ga ten raden bij mijn innerlijke gids, hij zet het licht op groen, ik jump in mijn fietskleren, sla een ontbijt achter de kiezen, zadel Eva en tegen dat ik vertrek priemt de zon haar eerste stralen over mijn verkleumde knieën.

Ik heb er ontzettend veel zin om er een lap op te geven en de stenen van onder mijn banden te laten sputteren.
Geladen als een muilezel met eten voor 7 dagen verlaat ik de bewoonde wereld.

Tot aan de afslag naar de Rainbow ski piste is de weg nog verhard, nadien begint de echte uitdaging over de ruwe gravel wegen.

De rust waar ik zo naar gehoopt en verlangt heb is al vlug verdwenen wanneer 51 schoolmeiden van 17 a 18 jaar op hun mountaine bikeskes in korte broekjes me vergezellen.
Het is niet zo simpel om te concentreren.
Met één oog probeer ik de gaten in de weg te ontwijken en met het andere oog probeer ik een glimp op te vangen van al het vrouwelijk schoon.

Gedurende de dag passeer ik Rainbow Homestay waar een madam voor 2 dollar het hek van haar land open stelt.
De Rainbow Track loopt namelijk door haar eigendom.

Het landschap is onbeschrijflijk mooi maar de onverharde wegen zijn gedecoreerd met gaten, putten, stenen en alles wat het fietsen bemoeilijkt.
Gelukkig zijn er nog de schoolmeisjes die het decor een extra cachet geeft.

Wanneer ik Hells Gate passeer met zijn hoge rechte rotswanden en steile afgronden voelt de fietser zich in zijn nopjes.

Gedurende de late namiddag wanneer ik de hut van Sedgmere bereik besluit ik er het bijltje bij neer te leggen en mijn slaapzak te spreiden in één van de zes bedden die deze overnachtingsplaats ter beschikking stelt.

Ik blijk er niet alleen te zijn en maak er kennis met Haley, een 18 jarige Canadese fietster.
Haley heeft een sabbat jaar genomen voordat ze haar universitaire studies aanvangt.
Heel fier vertelt ze me dat ze voor de eerste keer in haar leven onder moeders rok vandaan is.
Ze heeft besloten om Nieuw-Zeeland op haar eentje per fiets te verkennen, van een bijzondere meid gesproken, dit is eentje van formaat.

Alsof het nog niet genoeg is om de nacht met één achtienjarige door te brengen dagen de 51 schoolmeiden ook nog eens op.
Zij slaan hun tent naast de hut op......
.......van een feest gesproken.
De eenzame fietser waant zich in de zevende hemel met al dat jonge vrouwelijk geweld.

Dinsdag 30 maart 2015 :

Sedgmere Sleepout – Historic Acheron Accomodation House : 68 km

Na het afscheid in de vroege morgen heb ik andere katten te geselen......

.....het beklimmen van de Island Saddle (Alpine Pass) 1347m.

Na de nodige vitaminen van afgelopen nacht waan ik dat ik kan vliegen.
Met 2 vingers in de neus en na enkele keren de fiets geduwd te hebben bereik ik de top.

Ik trakteer mezelf op een heerlijke picknick met een waanzinnig uitzicht over de vallei.

Meer dan ooit besef ik dat ik niet gemaakt ben om de toeristische attracties af te schuimen, maar om ‘niet plat gelopen paden’ te fietsen en de schoonheid, stilte en de eenvoud ervan te ervaren.

Een bijzondere ervaring valt me te beurt wanneer ik er een energetische meditatie doe.
Deze meditatie houd in dat ik me door middel van de voetchakra’s verbind met de aard energie van de Island Saddle.
Met het 7^de chakra of het kruin chakra verbind ik me met de heersende kosmische energie.
Afwisselend laat ik beide energië door mijn lichaam stromen om ze afsluitend laten samen te komen in het 3^de chakra of de navel chakra, ook wel de zonnevlecht genoemd.
Dit is zeer krachtig, daar de zonnevlecht het centrum van onze emoties is en de energiecentrale is waaruit we onze kracht putten.

Naast me heb ik een appel liggen, wanneer ik hem na de meditatie wil nemen om op te eten voel ik de energie in mijn lichaam overgaan in de appel.
Dit is toch wel heel bijzonder voor mezelf.
Voor mij is dit het bewijs hoe krachtig de meditatie is en hoe je jezelf de nodige engergie kan toe dienen zonder naar de dokter te gaan om je vitesse pillen laten voor te schrijven.

Gedurende de dag passeer ik Jack’s Pass waar ik 10 jaar geleden genoodzaakt was om 2 dagen en nachten mijn tent op te slaan wegens een onweer dat ik nooit zal vergeten.

Tijdens één van deze dagen wanneer ik in mijn tent zat te schuilen vloog er een helicopter laag over.
In mijn gedachten deed hij een controle vlucht opzoek naar fietsers die zich in het noodweer bevonden.
Vlug stak ik mijn hoofd naar buiten en deed teken op de piloot dat alles ok was.
Hij vloog weg......
......om even later terug te keren en te landen op een korte afstand van mijn tent vandaan.

Shit, dacht ik bij mezelf, zou die snuggere piloot mijn signaal niet begrepen hebben?
Vlug trok ik mijn kleren en prothese aan en spurtte, allee hinkte, in de regen naar hem toe.
Half buiten adem probeerde ik hem uit te leggen dat ik door het weer genoodzaakt was om enkele dagen halt te houden op Jack’s Pass.
Niet goed begrijpend keek hij me met grote ogen aan en zei.......
......ik ben een boer en wil mijn vee aan de andere kant van de bergen controleren.
Het noodweer belet me echter, om over de toppen te vliegen waardoor ik genoodzaakt ben om hier te landen.

Amaai vertel ik hem, de boeren bij ons in België gaan met de fiets of tractor naar hun koeien toe.
Het volgend uur werd een gezellig samen zijn met de vliegende boer zonder laarzen aan maar een leren piloten muts op zijn hoofd.

Terug naar het heden op Jack’s Pass.....
......ik heb 2 mogelijkheden :

ofwel fiets ik naar het dichtbij gelegen Hamner Springs, neem er een bed voor de nacht, geniet er van een heerlijke douche, trakteer mezelf op een ‘delicious mail’ en ga nadien met mijn vermoeide fietserslijf in de natuurlijke hete bronnen liggen.

ofwel fiets ik gewoon door en ga ergens in mijn tent onder de sterrenhemel genieten van mijn noedel soepke.

Yep, zoals jullie al kunnen raden kies ik voor optie 2.
Waarom?
Wanneer ik naar Hamner Springs zou fietsen ga ik aan mijn doel voorbij en begeef ik me uit de energie die je ervaart door de track aan één stuk te fietsen.
Niet voor niets heb ik voor een week eten met me meegenomen.

Ik weet van andere fietsers dat ze van de track afgaan om niet zoveel gewicht aan eten te moeten meesleuren en zichzelf te trakteren op enige luxe.
Wat goed, minder goed of beter is daar oordeel ik niet over.
Iedereen moet doen wat hij/zij denkt dat goed is voor hem/haar, daar ligt de kunst van het genieten.
Voor mezelf is het de uitdaging om mijn grenzen af te tasten en ze eventueel te verleggen.

S’avonds sla ik de tent op aan het Historisch Acheron Accomodation House.
Nee, dit is geen 5 sterren hotel maar een oude cottage (huisje) gebouwd in 1862.
Het was een overnachtingsplaats voor reizigers en boeren die tussen Nelson en Canterbury reisden.
Voor een bed, maaltijd en een plaats voor hun paard in de stal betaalde ze toen 25 cent.
Ik betaal nu 6 NZD om er mijn tent op te slaan, om mijn eigen eten te koken en Eva in open lucht te laten bivakkeren.

Sorry, ik ben vergeten mijn fietsbroek uit het beeld te halen.
Hou je hand er maar op dan zie je ze niet, wel niet vergeten je handen te wassen want ik heb juist de was gedaan.

Woensdag 1 april 2015 :

Historic Acheron Accomodation House – Historic Molesworth Cob Cottage : 62 km

5.30 uur in de morgen mijn biologische wekker trekt me aan de oren, het is nog pikdonker, de sterren flikkeren hoog aan de hemel, het is 1 graad boven nul.
Verdoeme denk ik bij mezelf is dit een april grap of droom ik.
Nee Ludo het is tijd om in actie te schieten, gehuld in enkele lagen warme kleding ruim ik mijn tent op en laat het water voor een koffie op mijn vuurtje koken.

Verdoeme wat ben ik toch een gelukzak, voor hetzelfde geld fietste ik nu naar mijn werk.
In plaats daarvan fiets ik nu door één van de mooiste plekjes van Nieuw-Zeeland.

Al fluitend bereik ik de top van Isolated Saddle, maak er vreugde dansje en probeer er even te vliegen.

Het lachen en fluiten gaat me over wanneer ik Wards Pass (1145m) bereik.
Bij het eerste aanzicht lijkt hij steil maar doenbaar, wanneer ik de klim aanvang moet ik al vlug uit het zadel springen.
Geladen met 45 kg op de fiets geraak ik de 15% steile klim niet al fietsend op.

Het volgende uur is het duwen, duwen, en nog eens duwen geblazen......
.......even uitrusten, rondkijken en dan weer van hetzelfde liedje......
duwen, duwen, en nog eens duwen......
.......even uitrusten en rondkijken, dit herhaald zich ongeveer een keer of honderd.
Maar niet geklaagd want als ik boven ben wordt ik gezegend met een bijzonder mooi uitzicht.

S’avonds sla ik de tent op aan het Historische Molesworth Cob Cottage dat gebouwd is in 1866.

Donderdag 2 april 2015 :

Historic Molesworth Cob Cottage – Camden Station : 53 km

Dat ik op een hoogte van 900m kampeer heb ik geweten wanneer ik mijn tent uitkruip en ze probeer op te ruimen.
Een dun laagje ijs doet het zeil glinsteren bij volle maan en kraken wanneer ik ze opplooi.
In mijn korte fietsbroek en met handschoenen aan zet ik me een warme kop koffie.
Ik ga met mijn billen boven het vuurtje staan om me een beetje op te warmen.

Wanneer het eerste daglicht aanbreekt zet ik alweer koers naar mijn volgende bestemming en geniet van de onwaarschijnlijke mooie natuur van Molesworth.

In de vroege namiddag kom ik toe op een bijzondere plaats waar ik 10 jaar eerder ook gelogeerd heb, Camden Station.
Het is een boerderij met Backpackers accommodation, het ziet er nog precies hetzelfde uit als voordien.
Ik logeer in dezelfde kamer in hetzelfde bed, niets is er veranderd, ongelooflijk is dat.
Het is wederom een hartelijk weerzien, het weerzien is zelfs zo hartelijk dat ik een bad mag nemen samen met de boerin.

Vrijdag 3 maart 2015 :

Camden Station – Blenheim : 71 km

Het is nog hartstikke donker wanneer ik van wal steek.
Aan één kant ben ik blij en heb er ontzettende zin.
Aan de andere kant ben ik een beetje minder blij doordat het mijn laatste dag is voordat ik terug de bewoonde wereld binnen fiets.

Maar voor het zover is ga ik nog genieten van wat komen gaat.
Gedurende de dag op de top van één van de zovele bergen die me ondertussen onder de wielen is gerold ontmoet ik Mike.

Mike heb ik enkele weken geleden ergens in een backpackers hostel ontmoet.
Hij is een ras echte Londenaar van om en de bij de 35 jaar en ziet super fit uit.
Het is een bijzonder interessant man in die zin, hij is ingenieur en werkte ooit voor Triumph.
Mike ontwikkelde voor het merk, de moto met de riemaandrijving.
Niet voor niets is hij heel erg geïnteresseerd wanneer hij ziet dat mijn Eva ook voorzien is van een gelijkaardige ‘chartel’.
Voordat Mike aan zijn fietstocht doorheen Nieuw-Zeeland begon werkte hij bij Mercedes als Formule 1 specialist.
Hij had er genoeg van en had nood aan een ommezwaai in zijn leven.
Hij diende zijn C4 in, kocht hem een fiets, een vliegticket, en begon te fietsen.......
.......natuurlijk na dat hij geland was.

Nadat ik me ik geïnformeerd heb bij Mike weet ik dat er 2 opties zijn om naar Blenheim te fietsen.
Ofwel de laatste 30 km over de verharde weg via Seddon,
ofwel via de de onverharde Taylor Pass, die volgens mijn collega fietser heel erg steil is.

Natuurlijk kies ik voor de 2^de optie en stel vast wanneer ik de Pass over ben gefietst dat ik nog steeds mijn 2 vingers in mijn neus heb zitten.
Ik moet lachen bij mezelf, Mike die hetzelfde traject op zijn koersfiets met 2 fietstassen fietste ervaart deze route als zwaar en steil.
Eva en ik zijn geladen met 5 fietstassen en 40 kg, spelen onderweg tijdens de beklimming even een spelletje ‘mens erger je niet’ en ervaren deze klim als een lachertje.

Ik zou zeggen, wie is hier super fit?
Diene Engels man met zijn 2 benen of diene halve van Hechtel?

Het decor veranderd gaande weg van het ruwe onherbergzame landschap naar het landschap waar men rode en witte wijn maakt.

Wanneer ik even stop om stiekem wat druiven van de ranken te plukken en op te knabbelen wordt ik aangesproken door een fietsende madam.
Verwonderd, bezorgt en geïnteresseerd informeert ze zich naar mijn wedervaren.
Ze kan haar oren bijna niet geloven en is blij te horen dat het leven niet stopt met een prothese.
Haar vader’s been is namelijk 3 dagen geleden geamputeerd.
Deze ontmoeting had ze net nodig, in volle vaart fietst ze naar het ziekenhuis om haar vader het goede nieuws te vertellen.

14 dagen geleden ontmoette ik in Picton een fietsend koppel uit de Nederlanden.
Zij kruiste eerder het pad van een Belgisch-Tsjechisch koppel dat in Blenheim een Backpackers hostel runt en een zwak heeft voor fietsers.
Dit is een goede reden om Vinnie en Svatka op te zoeken in hun Copper Beech Backpackers.
Ik heb het geweten dat ze een zwak hebben voor fietsers.
Gratis en voor niets poot ik mijn kleine villa neer op hun groene grasmat en wordt er onthaald en verwend zoals een echte wereldfietser het graag heeft.

Lieve lieve vrienden jullie hart is groot, ik ben weer 2 bijzondere mensen rijker.

Zaterdag 4 april 2015 :

Blenheim – Renwick : 27 km

Na enkele droge tranen, een brede glimlach en een dikke knuffel neem ik afscheid van Svatka en Vinnie en fiets weer verder naar mijn volgende ontmoeting.

Een ontmoeting waar ik heel heel lang naar uitgekeken heb.

10 jaar geleden voordat ik de Rainbow – Molesworth Track ging fietsen verbleef ik bij Pam en Paul in hun Watson’s Way Backpackers in Renwick.
In die tijd had ik nog 2 prothese’s bij me in het geval dat er eentje het zou begeven.
Omdat ik toen ook al voor 7 dagen eten met me mee sleurde om de Track te fietsen en geladen was als een muilezel liet ik mijn 2^de prothese bij Pam en Paul achter.
Ze waren zo onder de indruk en moesten er zo om lachen dat we sindsdien een bijzonder band hebben met elkaar.
Het gekke van het hele verhaal is dat we elkaar 10 jaar lang niet meer gehoord of gezien hebben.

Ik weet zelfs niet of ze hun gasthuis nog uitbaden of als ze het over gegeven hebben aan iemand anders.

Wanneer ik in de vroege namiddag hun erf op fietst komen Paul en Pam met een brede glimlach naar buiten.
How is your leg going?
Hoe gaat het met uw been.

Het is een heel hartelijk en fijn weezien.

Enkele dagen verblijf ik bij hen en we genieten van onze vriendschap.

Pam en Paul proberen al anderhalf jaar hun gasthuis te verkopen omdat ze beide de gezegende leeftijd van 76 en 80 jaar hebben bereikt.
14 jaar lang bade ze met hart en ziel hun hostel uit, kregen 44.000 gasten over de vloer die samen 88.000 keren in hun bedden rond woelden.
Het is tijd om de fakkel aan iemand anders door te geven daar ze zelf nog willen gaan reizen.

Wanneer ik tegen Paul zeg, “Paul ik weet waarom je tot nog toe je gasthuis niet verkocht hebt gekregen”.
“De verkoop liet op zich wachten omdat wij elkaar nog moesten ontmoeten”.
Met een brede glimlach kijkt hij me diep in de ogen aan zegt, “my dear friend don’t wait again another 10 years to visit us”.
“Vriend, wacht weer geen 10 jaar om ons te bezoeken”.

Nog één keer kijk ik achter om en zwaai tot een volgend weerzien.

Wat is het leven toch mooi als mensen je met open armen ontvangen, je bedelen met hun vriendschap en je een thuis geven ver weg van je eigen familie.
Op zulke momenten mis ik mijn vader, wat zou hij fier zijn op zijn zoon.

Fietsinfo :

*St. Arnaud - Old Rainbow Homestead - Coldwater Creek - Sedgemere Sleepout :
 afstand 61 km - stijgen 995m - dalen 656m

*Sedgemere Sleepout - Island Saddle - Jacks Pass - Acheron Accomodation House :
 afstand 68 km - stijgen 460m - dalen m

*Historic Acheron Accomodation House - Isolated Saddle - Wards Pass - Historic  Molesworth Cob Cottage :
 afstand 62 km - stijgen 810m - dalen 779m

*Historic Molesworth Cob Cottage - Camden Station :
  afstand 53 km stijgen 826m - dalen 1233m

*Camden Station - Blarick - Taylors Pass – Blenheim :
  afstand 71 km stijgen 763m - dalen 1165m