Reisverhaal «Nieuw-Zeeland : Het Noordereiland (2)»

Nieuw Zeeland | 7 Reacties 13 Februari 2015 - Laatste Aanpassing 14 Februari 2015

Het Noordereiland van Nieuw-Zeeland (2) :

Van Cape Reinga via het westen naar Te Aroha :

Cape Reinga het meest noordwestelijke punt van Nieuw-Zeeland.

Het is voor de oorspronkelijke bewoners de Maori’s een spirituele plaats......
......het is de plaats waar de ziel van de overledenen het eiland verlaat en aan de terugreis naar het land der voorvaders begint.
Het is de plaats waar de mannelijke zee en de vrouwlijke zee elkaar ontmoeten.

De Europese mens met zijn moderne beschaving heeft op Cape Reinga een vuurtoren, een power-station (electriciteit-station) en draadloze masten neer gepoot.
Het zijn de symbolen van hun materiële macht over de zee, land en lucht.

Cape Reinga, waar de Tasman zee in het westen en de Stille Oceaan in het oosten bij elkaar komen.
Vanaf de vuurtoren kan men het schouwspel gade slaan hoe beide zeeen op elkaar inslaan en gevaarlijke wateren, golven en stromen creëren.
Het is een waar en facinerend spektakel.

Dit is tevens de plaats waar ik definitief mijn fietstocht doorheen Nieuw-Zeeland aanvang.
Een tocht die me voor 1600 km in vogelvlucht van het meest noorderlijke punt Cape Reinga op het Noordereiland naar Bluff het uiterste zuiden op het Zuidereiland zal brengen.

Dinsdag 6 januari 2015 :

Cape Reinga - Houhora Heads : 85 km

Na afscheid genomen te hebben van Tessa, Nicolas en Patrick ga ik als gepland om 8.00 uur van start.

Het is telkens weer een heel gewik en geweeg hoe je je fietsroutes bepaald doorheen het land dat je wilt gaan fietsen.
Vele malen heb ik de kaart van het Noordereiland van NZ bekeken, telkens werd ik door het verre noorden aangetrokken.
De vraag die dan boven komt drijven is, loont het de moeiten om zover te gaan fietsen?
Je hoort zoveel verschillende meningen hoe het is, van zeer mooi tot niets bijzonders van steil tot zeer steile bergen en zo verder en zo voort.
Bij deze ga ik dan ten rade bij mijn eigen innerlijke raadgever, deze adviseert me om dit prachtige stukje NZ niet te vergeten.

Hoogtij of vloed verhinderd me om via ‘Ninety Miles Beach’ zuidwaarts te fietsen.
Wanneer het eb is kan je ongeveer 90 km over het harde zand van het strand langsheen hoge duinen, van Cape Reinga tot helemaal in Ahipara fietsen.

Nu dit niet mogelijk is fiets ik via de verharde Highway 1 door heel heel mooie natuur, ooit was dit heel bar land, langsheen prachtige witte zandstranden door kleine dorpjes van enkele huisjes.
Stop onderweg om de inwendige mens te versterken en om even te ontvluchten aan de brandende zon.

Woensdag 7 januari 2015 :

Houhora Heads – Ahipara : 73 km

Vermits ik in de komende dagen de miljoenen stad Auckland moet passeren en dit niet wil doen via de drukke Highway 1 fiets ik via het westen over Highway 12 en 16 richting het zuiden.
Menig fietser neemt even voor Auckland de bus of de trein om de drukte te omzeilen van deze groot stad.
Mijn uitdaging is dat om per fiets te doen, als me dat zal lukken zien we wel????
Ik heb me alvast een heel grote stadskaart aangeschaft en vertrouw er alvast op dat het me gaat lukken.

Voor het zover is gaan we eerst nog genieten.
Vandaag kampeer ik op een Maori camping in Shipwreck Bay bij het oh zo mooie Ahipara, waar ik Tessa, Nicolas en Patrick terug zie.
Het wordt een plezante weerzien en een plezante avond.

Deze area staat er bekend om om de schepen die er vergingen in vroegere dagen.

Donderdag 8 januari 2015 :

Ahipara – Rawene : 77 km

5uur30 in de morgen, het is nog donker, de groene campervan van T-N-P gaat serieus heen en weer van al hun gesnurk.

In tegenstelling tot Eva en mezelf gaan wij dan weer de dag ganse dag serieus op en neer door het heuvelachtige landschap over rustige wegen en door de adembenemende mooie natuur.

In Kohukohu neem ik de ferry naar de overkant van de rivier naar Rawene.
Ik installeer er me voor enkele dagen op de camping waar men van op het WC een uitzicht heeft om nooit meer van de pot te willen gaan.

Ik leer er 4 koppels met hun kinderen kennen en wordt uitgenodigd om deel te nemen aan hun jaarlijkse ‘Hangi’.

Hangi is een Maori gebeuren waarbij het eten gegaard wordt in een gat in de grond.

Werkwijze :
*Graaf een gat in de grond.
*Vul het gat gedeeltelijk op met brandhout.
*Leg dikke stenen op het hout en steek het geheel in de fik.
*Laat het vuur enkele uren gedijen totdat de stenen gloeiend heet zijn.
*Neem de gloeiende stenen uit het gat, verwijder de assen en leg de stenen terug.
*Plaats een mand met vlees, een mand met groenten en een mand met eventueel je schoonmoeder op de stenen.
*Dek het gat af met bananenbladeren (te verkrijgen bij doe hetzelf Tony in Hechtel).
*Leg natte jute zakken op de bladeren en dek deze voorzichtig af met zand.
*Let het geheel voor ongeveer 3 uur en half stomen.
*Nadien is het tijd om te smikkelen.

Langer dan verwacht blijf ik in Rawene op de camping en geniet er van de gastvrijheid van de Kiwi’s.
Dear friends thanks a lot, I had a wonderful time with you and your family.

Zondag 11 januari 2015 :

Rawene - Waipoua Forrest : 62 km

In de vroege morgen fiets ik weg van de mooie camping, de mensen die ik er heb leren kennen slapen nog allemaal.
De vakantie zit erop en ik moet terug aan het werk.
Ik weet het, het is niet werken in de zin van het woord, maar de bergen zijn niet van die aard dat je er vrolijk van wordt als je geen berggeit bent.
Waar je dan wel weer vrolijk van wordt, is van de wonder mooie omgeving.

Kleine plaatsjes als Ahipara, Kohukohu, Rawene, Opononi, Omapere doen je verlangen dat je er een vakantie huisje zou hebben.
Ten minste als je van zon, zee en strand houd.

Gedurende de dag ga ik opzoek of op bezoek bij Tane Mahute.
Nee het is geen ouwe suiker tante maar een Kauri Tree (kauri boom).
Zijn of haar naam betekend in het Maori “Lord of the Forest” “Koning van het bos”.
Het is de meest bekende boom van NZ en is te vinden in het Waipoua Forest.

De omvang van deze gigant bedraagt bijna 14m, de stamhoogte is zo goed als 18m en zijn totale hoogte is 51m en een scheet.
Men schat deze ouderling tussen de 1250 en 2500 jaar oud, en wij denken dat den dikke eik op Spiekelspaai in Koersel al oud en groot is.

Tijdens de droogte in 2013 wanneer de Tane Mahute uitdrogingsverschijnselen vertoonde heeft men hem met een rietje kunstmatig 10.000 liter water toe gediend.
Hoe zou hij zich gevoeld hebben indien men hem voor te kloten 10.000 liter bier had gegeven.

Ik sla een praatje met een lokale Maori en hij weet me te vertellen dat men gedurende de avond in het regenwoud van Waipoua er de Kiwi vogels hoort roepen.
Het is Nieuw-Zeelands bekende vogel, het is een nachtvogel, hij en zij zijn blind doordat ze niet kunnen zien.
Ooit leefde er 12 miljoen van hun soort in NZ, dezer dagen is het aantal geslonken tot zeventigduizend.
Naar schatting zou de Kiwi binnen een eeuw uitgestorven zijn als men niet dringend drastische maatregelen treft.
Mijn gepassioneerde verteller bootst de roep van een mannetje en vrouwtje na, wat toch wel heel bijzonder is.
Als ik hem beschrijf dat ik een prachtige vogel heb gezien in het regenwoud weet mijn Maori gids me te vertellen dat ze vroeger de eieren van deze beschermde vogels uit haalde en op aten.
Niet alleen de eieren waren gegeerd maar ook de vogels zelfs werden bij het kampvuur en een biertje op geknabbeld, maar dat is nu verboden.

Wanneer ik afscheid neem van mijn Maori vriend en hem bedank voor zijn babbeltje wijst hij naar een groepje Nederlandse toeristen die juist toekomen en begeleid worden door een vriend van hem.
“Ludo als je iets heel bijzonders wilt horen moet je terug het bos in gaan en die groep volgen”.
“Mijn vriend die heel spiritueel is gaat dadelijk zingen bij de Kauri Tree om de Spirit’s te eren”.
Wanneer ik zijn suggestie opvolg en luister naar de gezangen gaan de haren me recht op de armen staan, zijn stem gaat door merg en been.
Enkele van de Nederlandse toeristen staan te bulderen van lachen tijdens het zingen, wat naar mijn weinig respect vol overkomt.
Wanneer ik dit later vertel aan mijn Maori vriend zegt hij, dat dit niet verstandig is daar de gids de kracht heeft om slechte energie over desbetreffende personen te plaatsen.

Maandag 12 januari 2015 :

Donnellys Crossing – Dargaville : 62 km

Door dat ik nu met een andere type van buitenband fiets is het geleden van april 2014 dat ik nog eens kapotte band heb gehad.
Het voelt dan ook vreemd aan als ik opzoek moet gaan naar de plakkerkes om mijn band te plakken.

Voordien fietste ik altijd met een Swalbe Marathon Extreme en had elke 14 dagen een kapotte band.
Nu ik met de Swalbe Marathon Mondial fiets zijn kapotte banden een zeldzaamheid geworden.

Dinsdag 13 januari 2015 :

Dargaville – Kaiwaka : 85 km

Gedurende de dag verlaat ik in Brynderwyn de rustige en mooie State Highway 12 en raast het verkeer me weer langs de oren over Highway 1.
Wanneer ik gedurende de avond geen campingplaats vind vraag ik in Kaiwaka naar de prijs van een bed in een motel.
120 NZD klinkt het uit de mond van de goedlachse receptioniste.
Oeps madam dat is ver boven mijn budget, dat kan ik niet betalen, is er geen andere mogelijkheid?
Ze denkt na......
......en verwijst me verder naar de winkelbediende van de plaatselijke supermarkt.
“Zeg tegen de meisjes daar dat ik u gestuurd heb en vraag hen om te mogen kamperen op het grasveld van de lagere school”.
“Daar is ook een douche, Wc, drinkbaar water en het is er heel rustig.
Zo gezegd zo gedaan en een uurtje later sta ik voor 5 NZD op een prachtige locatie.

Het geluk is echter van korte duur want ik stel vast dat ik een gat in mijn achterband heb.
Vermits ik geen reserve band bij me heb en de dichts bijzijnde fietsenwinkel op 100 km ligt moet ik de TVP of TUP methode toepassen (Tirez votre plan, trek uw plan).

Woensdag 14 januari 2015 :

Kaiwaka – Wellsfort 30 km

Aangekomen in het stadje Welsfort ga ik op zoek naar een fietsenmaker voor een band......
.......er echter is geen fietsenwinkel.
Dan maar naar de bandencentrale......
......die hebben alleen maar autobanden.
Wat nu gedaan, ik kan niet verder fietsen want mijn binnenband puilt uit de buitenband......
Dan maar aankloppen op het politiekantoor om het één en ander uit te vissen.

De supervriendelijke vrouwelijke politie beambte helpt me graag verder en vist uit dat ik nog 70 km moet fietsen tot bij de 2 dorpen verder gelegen fietsenhandelaar.
Wanneer ik haar meld dat ik onmogelijk nog zo ver kan fietsen vist ze verder en stelt vast dat wanneer ik de bus wil nemen dat ik de dag voordien een online reservering moet maken.
Shit Ludo het zit niet echt mee......
Geen paniek zegt ze, ik ga even ten raden bij de collega’s.
Met een brede glimlach keert ze terug, “indien je anderhalf uur kan wachten brengt één mijn vrouwelijke collega’s je met de politie wagen naar het volgende dorp wat half weg gelegen is”.
Mmmmhh denk ik bij mezelf, dat kon nog wel eens plezant worden om met een vrouwelijke politie agente en haar handboeien de baan op te gaan.....
.......foei Ludo hou je manieren.

Wanneer na al die tijd wachten Eva niet in de wagen blijkt te passen is de pret vlug over en komt er een einde aan mijn wilde fantasie.

Een oudere officier van de arm der wet komt zich met het “probleem” moeien en bied me een lift in zijn jeep aan.
“Ludo wat is er eigenlijk aan de hand met uw fiets”.
Wanneer ik hem het hele verhaal uit de doeken doe zegt de hulpvaardige agent.
“Wacht eens even, ik denk dat ik nog enkele reserve banden in de garage heb liggen, indien het de juiste maat is mag je ze hebben”.
Even later komt de agent met 2 spik splinter nieuwe achterbanden en een nieuwe binnenband aandraven.
“Hier Ludo, gratis en voor niks voor jouw, ik help je graag verder”.
“Ik heb 14 mountain bikes, ik doe aan jeugdwerking vandaar het materiaal”.

“Ik ben zelf een ook fietser en als ik wereldfietsers als jou tegen kom nodig ik ze graag uit bij mij thuis”.
Vorig jaar heb ik 18 verschillende nationaliteiten bij mij thuis te slapen gelegd”.

Van harte dank ik de man.
Zijn afscheidswoorden treffen me toch wel erg en bewijzen waar ik zelf heel sterk in geloof.
“Gisteren heb ik van iemand iets waardevols en voor niets gekregen, zegt hij, vandaag ben jij de gelukkige die ik wel bedelen en verder helpen”.
Zo zie je maar weer en dat ervaar ik al bijna 4 jaar gedurende mijn reis.
Als je iets met je hart geeft zonder er ook maar iets voor terug te verwachten het altijd naar je weerkeert op een nog meer bijzondere manier.

Het is toch wel frappant, ik heb er afgelopen dag en uren op vertrouwd dat alles in orde zou komen, ja ik heb zelfs vader om hulp gevraagd.
En zie, alles komt uiteindelijk in orde.
We maken ons soms te vlug zorgen......
.......door te vertrouwen en door in over gave durven te gaan opent er zich een nieuwe wereld, daar ben ik van overtuigd.
Dat heb ik geleerd en zovele keren mogen ervaren gedurende mijn reis.

Evatje, op de foto hieronder zie je Mel de beeldhouwer hij heeft het lepeltje voor Nino gemaakt.
Mel heb ik ontmoet in Wellsfort in een herberg wanneer ik er voor een slaapplaats voor de nacht ging kijken.
Het is een heel bijzonder man en doet me aan jou vader denken.

Donderdag 15 januari 2015 :

Wellsfort – Parakai : 67 km

Het is vandaag weer een heel heel pittige fietsdag, gelukkig heb ik nieuwe banden en vlieg ik als een ware berggeit langsheen de berghellingen naar boven.

In Parakai op de camping ontmoet ik 2 Italiaanse fietsers, het zijn eigenlijk niet 2 echte fietsers.
Ze hebben beiden 8 maanden in Auckland gewerkt en zijn vandaag voor hun eerste dag op weg doorheen NZ.
De potten en pannen, schoenen, een plastieke emmer vol materiaal en niet uitziende tassen bengelen aan hun fiets.
Het is lachen geblazen als ik hen zo zie fietsen, het eerste contact zit snor, één van hen is een kok en daar ligt dan onmiddellijk het raakvlak van ons gesprek en samenzijn.

Ik ontmoet er ook André, een Nederlandse fietser die samen met zijn vrouwtje voor 8 weken over beide eilanden crossen.
Wanneer ik kennis maak met André is hij wat mis moedigt, zijn vrouw ligt al enkele dagen in ziekenhuis in Auckland.
Gedurende één van hun eerste dagen in NZ kreeg ze een ontzettende pijn in de buik tijdens het fietsen.
Ze kon niet meer op of neer, artsen staan blijkbaar voor een mysterie want ze kunnen geen diagnose stellen.

Zo heeft iedereen die ik ontmoet zijn verhaal, zijn leven, zijn overtuiging en leer daardoor heel diverse mensen kennen.

Vrijdag 16 januari 2015 :

Parakai - Ambury Regional Park, Managere : 85 km

Vandaag kan het nog wel eens een heel bijzondere en spannende dag worden.
Ik plan om me al fietsend een weg te banen door Auckland, ik ga dat doen via de westkant van de metropole met zijn bijna anderhalf miljoen inwoners.
Dit lijkt me als afsluiter van mijn trip een heel mooie uitdaging en toch zeker omdat dit bij aanvang van mijn fietstocht één van mijn grootste angsten was, fietsen door een mega grootte stad.

Het probleem is dat je je met de fiets niet op de snelwegen mag begeven.
Het zijn net nu die snelwegen die je over de rivier leiden om de stad uit te geraken.
Een andere mogelijkheid om uit de stad te geraken en het drukke verkeer te vermijden is met de bus, trein of boot.

Vroeg in de morgen verlaat ik de Hotspring campsite in Parakai en fiets richting Auckland.
In Kumue sla ik af de bergen in via Waitakere, Waiatarua over de Senic Drive naar Titirangi.
Het is een prachtige en adembenemende mooie rit.
In het Arataki visitor center ga ik genieten van het uitzicht over het Waitakere Regional Park het 16.000 hectare grote regenwoud.

Aan volgende info heeft niemand iets behalve zij die op een veilige en plezante manier door Auckland willen fietsen.
Er zijn ongetwijfeld nog andere mogelijkheden maar ik deed het via deze weg.

Na genoten te hebben van het uitzicht over het regenwoud fiets ik verder via de suburb (wijk) Hillsborough, langs de Frederick Str of Hendry Ave naar Seacliffe Rd, Orpheus Dr, Onehunga Harbour Rd, over de voetgangers –en fietsersbrug (loopt parallel met State Highway 20) door Coronation Rd naar de suburb (wijk) Mangere Bridge.

In het Ambury Regional Park van Mangere Bridge sla ik me de tent op en geniet van de rust, de zonsondergang en het wolkenspektakel.

Zaterdag 17 januari 2015 :

Ambury Regional Park, Managere – Miranda : 89 km

Gisteren op een cruciaal punt aan de rand van Auckland wanneer ik het stadsplan aan het bekijken ben spreekt me een vriendelijke man aan.
“Hé mate, can I help”, Hé vriend kan ik u helpen.
Wanneer ik hem uitleg dat ik probeer om zonder kleerscheuren door de stad te fietsen.
Toont hij me de weg die ik te volgen heb om mijn wens in vervulling te zien gaan.

Vroeg in de morgen voor het drukke verkeer op gang komt vervolg ik mijn weg van het Ambury Regional Park in Mangere Bridge naar de Coronation Rd, Miller Rd, Walmsley Rd, Favona Rd, James Fletcher Dr, Tui St, Kaka St naar de Great South Rd die me verder door de voorsteden van Auckland de stad uitleid naar Manukau, Papakura.
Vervolgens kan je via Clevdon naar Miranda fietsen wat een heel mooie toeristische weg is of via Bombay en State Highway 2 naar Mangatawhiri naar Miranda wat iets korter is.

In Miranda op de camping ga ik enkele dagen genieten van de Hot springs (heet water bronnen).

Wanneer ik op zondagavond in de keuken van de camping mijn pot wil koken komen er enkele net geklede mensen naar me toe.
“Meneer je gaat toch niet koken, mijn ouders zijn vandaag 40 jaar getrouwd, we hebben een feest hier en er is eten genoeg”.
“Neem je een bord, schep het vol en laat het je smaken”.
Wow, een mens moet toch niet knap zijn om geluk te hebben.
Na mijn bord leeg gelepeld te hebben wordt er me een stuk taart en een koffie onder de neus geschoven.
Ik geraak er aan de praat met een vriendelijke mevrouw die in de buurt van de camping woont.
“Ludo, zegt ze, ik zou je graag morgenvroeg bij me thuis uitnodigen voor een stevig ontbijt, jij als fietser hebt dat nodig”.
Shit man, een mens moet toch maar geluk hebben in zijn leven.
Dit is nu waar de Nieuw-Zeelanders bekend om staan, hun gastvrijheid, vriendelijkheid en hulp zaamheid.

Maandag 18 januari 2015 :

Miranda – Te Aroha : 62 km

Na een stevig ontbijt fiets ik onder een goed gesternte verder naar Te Aroha.

Het doet weer deugd om terug ‘thuis’ bij Jan en Lucie te zijn, ik geniet ten volle van hun gastvrijheid en het samenzijn, we hebben een heel goede tijd samen.

De komende dagen plannen Jan, Jim en mezelf om voor 5 dagen door de Coromandel te fietsen.
Het noodlot slaat echter voor de 4^de keer toe en wederom is Jan niet in staat om samen te fietsen.

Voor ik van start ga met Jim een vriend van Jan waarschuwt hij me, “Ludo, let op want de Coromandel is één van de mooiste stukjes natuur op het noordereiland”.
Na afloop zal blijken dat Jan gelijk heeft.
Als je tegen de mensen zegt dat je in de Coromandel gaat fietsen zeggen ze allemaal hetzelfde, oeijejoei je gaat toch niet door de Coromandel fietsen daar is het steil en zwaar om te fietsen.
Jan, steekt me voor het vertrek alvast een hart onder de riem “Ludo, er is niets dat jij niet aan kan”.
Wederom moet ik hem gelijk geven, het is inderdaad pittig fietsen en op sommige plaatsen een beetje steil, maar voor mezelf was het heel prachtige en doenbare fietstocht.

M’n compagnon Jim is 75 jaar, hij is een ongelooflijk goede fietser.
Over een afstand van 40 km fietst hij me op een achter stand van 45 minuten.
Mijn voordeel is dan weer dat ik s’morgens heel vroeg uit de veren geraak in tegenstelling tot hem.
Hierdoor zijn we s’middags op dezelfde plaats om te lunchen.
Jim is op zijn 40ste uit England vertrokken en heeft 15 jaar lang samen met zijn vrouw de Kaap’ren gevaren (=de Oceanen afgezeild).
Sinds 7 jaar heeft hij zich in Nieuw-Zeeland gesetteld maar zijn hart gaat nog steeds naar het ruime sop, de open zeeën, het avontuur en de rust.

Na het Coromandel fietsavontuur wordt ik weer met open armen door Lucie en Jan thuis ontvangen.

De dagen vliegen voorbij, voor ik het weet zijn we 2 weken verder.

Liefste beste Lucie en Jan, hoe kan ik jullie danken.
Niets was jullie teveel, ik heb geleefd als een God in Frankrijk, gegeten of er mijn leven van af hing, ijsjes, taartjes, gebakjes, verse koffie, 5 kg nam ik in lichaamsvolume toe, wanneer ik mezelf bekijk op de foto’s van de laatste week neemt mijn hoofd meer plaats in op de foto dan voordien, wat wil dat zeggen......???

Ik hoop jullie snel terug te zien maar dan niet voor 14 dagen......
Hou jullie goed en altijd welkom bij ons moeder op de Hasseltsebaan in Hechtel.

Als de droom sterft in de mens, sterft de mens zonder zijn droom geleefd te hebben .

Fietsinfo :

Cape Reinga naar Te Aroha via het westen :

*Cape Reinga - Te Kao - Pukenui - Houhora Heads : 85 km – 974m klimmen – 1187m dalen.
*Houhora Heads - Awanui – Ahipara : 73 km – 355m klimmen – 354m dalen.
*Ahipara - Herekino - Broadwood - Kohukohu - Rawene : 77 km – 928m klimmen – 894m dalen.
*Rawene - Opononi - Omapere - Donnellys Crossing : 62 km – 949m klimmen – 912m dalen.
*Donnellys Crossing - Mamaranui – Dargaville : 62 km - 698m klimmen – 771m dalen.
*Dargaville - Ruawai - Brynderwyn – Kaiwaka : 85 km – 698m klimmen – 679 dalen.
*Kaiwaka - Te Hana – Wellsfort : 30 km – 427 klimmen – 384 dalen.
*Wellsfort - Kaukapakapa - Hellenville – Parakai : 67 km – 895 klimmen – 955 dalen.
*Parakai (via SenicDrive nr 15) - Woodhill - - Waitakere - Waitarua - Arataki - Swanson - Henderson - Ambury Regional Park : 85 km – 1144m klimmen – 1104m dalen.
*Ambury Regional Park, Mangere - via (3) Great South RD to papatoetoe - Manukau - Papakura - Drury - Rokeno - Mangatangi – Miranda : 89 km – 633 klimmen – 643 dalen.
*Miranda - Te Aroha : 62 km - 98m klimmen – 50m dalen.

De Coromandel :

*Te Aroha - Paeroa - Thames - Whakatete Bay – Tapu : 75 km.*Tapu - Kereta – Coromandel : 42 km – klimmen 535m – daen 532m.*Coromandel - Te Rerenga - Kuaotunu - Whitianga (ferry) - Cooks Beach – Whenuakite : 64 km – klimmen 937m – dalen 953m.
*Whenuakite - Tairua – Opoutere : 49km – klimmen 613m – dalen 622m.
*Opoutere - Whangamata - Whiritoa - Waihi - Paeroa - Te Aroha : 90 km – klimmen 713m – dalen 643m.