Reisverhaal «Laos : Simply Beautiful (2)»
Start-to-Cycle - Deel 16 - Laos
|
Laos
|
13 Reacties
27 April 2013
-
Laatste Aanpassing 29 April 2013
Laos : Simply Beautiful
Deel 2 : Vientiane - Houay Say : 470 km
Woensdag 3/04/13
:
Vientiane
- Phonhong – Namlik : 88 km
Na
het afscheid van mijn vriend Dree in Vientiane sta ik misschien wel voor de
grootste uitdaging van mijn trip tot nog toe.
Fietsen van Vientiane naar Luang Prabang, 400 km door het prachtige Kars
gebergte.
Dree
heeft er alle vertrouwen in dat ik zal slagen in mijn missie.
Afgelopen dagen tijdens ons samen zijn overlaad hij me met de nodige dosis aan
zelfvertrouwen.
De
volgende woorden triggeren me heel erg om van start te gaan.
“Mannen van Hechtel laten zich niet intimideren door enkele molshopen en een
kapotte thermostaat” (duidend op de hitte).
Tijdens
mijn voorbereiding van deze tocht las ik menige reisverslagen.
Een
Nederlands koppel verwoorde het als volgt :
Het is fantastische fietsen doorheen de bergen, langsheen kleine bergdorpjes
met vriendelijke mensen, lachende kinderen en prachtige natuur.
‘Route 13’ is een heel pittige weg maar een uitdaging die de moeite waard is om
aan te gaan.
Deze
2 zinnen hebben een half jaar lang in mijn hoofd rond gefietst, nu is het
eindelijk zover.
In
tegenstelling tot wat ik in andere reisverslagen las of vernam van fietsers zou
het heel hard werken zijn.
Er waren fietsers die de fietsen moesten duwen.
Andere klampten zich vast aan kleine pick-ups om de bergen over te geraken.
Nog andere overbrugde de afstand per bus.
Zelf
heb ik maar 1 keuze :
elke meter, elke helling, elke berg zal gefietst worden.
Met
de ervaring van de voorbije 2 jaar zou me dit lukken.
Intussen weet ik om te gaan en te fietsen bij hoge temperaturen en weet ik mijn
tochten beter in te delen.
Wat
me vorig jaar in Spanje overkwam zal nooit meer gebeuren.
Ik fietste en bleef maar fietsen.
Ik had rust nodig maar door de heersende omstandigheden bleef ik maar door gaan.
Tot op het moment dat ik Velilla de Rio Carrion bereikte en fysiek in elkaar
storten.
3 dagen lag ik met koorts in bed, nam 2 keer per dag een heet bad om de koude
uit mijn lijf te verdrijven.
Ik was zo leeg dat ik te moe was om mijn ogen open te houden.
Woensdagmorgen,
het is nog donker wanneer ik Vientiane verlaat.
De eerste dag is de gemakkelijkste dag zonder enig noemenswaardig opstakel.
Het golft de ganse dag rustig op en af bij een temperatuur van 44,5 graden.
Dree, je hebt gelijk met een kapotte thermostaat voelt alles minder heet aan 
Onderweg
kruis ik het pad van 2 fietsende vrienden.
Samen brengen we de nacht door in Nam Lik in het Eco Village Resort.
De bungalows zijn er ‘over priced’ maar de natuur is er adem benemend mooi.
Nam lik is gelegen aan de gelijknamige rivier aan de voet van de bergen.
Het enige wat je er hoort en ziet is de rust, de stilte, de wind en de
kabbelende rivier.
Donderdag 4/04/13 :
Nam
Lik - Hinheup - Houaymor - Van Vieng : 84 km
Vandaag
is de eerste conditie test.
Het is een pittige dag met verschillende korte klimmen die je s’avonds laten
voelen dat je gefietst hebt.
Maar ik wordt beloond voor de geleverde inspanningen bij het binnen fietsen van
Van Vieng.
Het Kars gebergte of het rare, maar mooie vormen gebergte doen je in
kabouterland wanen.
De dag nadien neem ik een dag vrij om te genieten van de mooie omgeving van Van
Vieng.
In vroegere jaren was dit een gegeerde plaats voor feestvierende backpackers.
Bedronken gingen ze met hun zatte patatten raften met alle gevolgen van dien.
Jaarlijks verongelukten een 22-tal van deze feestneuzen.
Dezer dagen is het rustiger en verboden in Van Vieng om nog dronken over de
rivier te dobberen.
Ik
ontmoet er 2 mooie mensen van Portugal.
Zij fietsen van Nieuw-Zeeland terug naar huis.
Zij doorkruiste de out back van Austrailië van zuid naar noord.
2 maanden en half waren ze onderweg.
Vorig jaar in mei vertrokken ze vanuit Melbourne en al die tijd hadden ze een
rugwind doorheen de woestijn.
Om de 2 a 3 dagen is het mogelijk om te bevoorraden.
Het was voor hen tot nog toe één van de mooiste ervaringen, doorheen de
Australische dessert.
Zaterdag
6/04/13 :
Van
Vieng - Vieng Thong - Kasi – Namkene : 78 km
Hoe
kan ik deze dag het best omschrijven?
Indien
je in het scheppingsverhaal gelooft zou je denken dat Onze-Lieve-Heer ofwel
dronken ofwel in een heel creatieve buis was.
Wat Hij hier heeft neer gepland tart bijna alle verbeelding.
Deze pracht krijg je echter niet zomaar op een dienblad voor geschoteld, daar
moet je wel iets voor doen.
28
km na Van Vieng wordt het klimmen en dalen over een afstand van 8 km.
In de bochten is het pittig tot zelfs steil maar nog steeds ok.
De volgende 10 km vlieg je als een pijl uit boog naar beneden.
Bij kilometerpaal 66 van die dag is het 12 km duwen geblazen op de pedalen bij
een stijging van 7 procent.
Gedurende
de dag ontmoet ik Andrew, hij reist ondertussen al 9 maanden door Azië.
Onderweg kocht hij ergens een scooter en croste door een aantal landen.
Zijn plezier was echter van korte duur
daar de motor zich op blies en de brommer geen vin meer verroerde.
Vervolgens kocht hij een fiets van Chinese makelij.
Zijn plezier was deze keer ook weer van korte duur, het ding begaf het.
Andrew fietst ondertussen met zijn 3de Chinese fiets rond in de hoop dat deze
het iets langer vol houd dan zijn voorgangers.
Andrew is nog steeds de bergen niet gewoon.
Voor hem is het nog steeds puffen, zweten en afzien geblazen.
Hij zegt niet nee tegen een gratis ritje in een pick-up.
Aan
gekomen in Nam Kene in het ‘Hot Spring Water Resort’ neem ik er een bungalow voor de nacht voor de
prijs van 7 euro.
Moe maar voldaan geniet ik van op het terras van een prachtige zonsondergang.
Zondag 7/04/13 :
Nam
Kene Village - Vieng Kham - Phou Khoun : 28 km
Wanneer
ik in de vroege namiddag Phou Khoun bereik besluit ik in het plaatsje te
overnachten.
Het is genoeg geweest voor een zonnige zondag.
Na 28 km klimmen en enkele afdalingen is het goed om te stoppen en uit te
rusten voor de volgende zware fietsdag.
S’avonds
deel ik in een plaatselijk restaurant de tafel met een fietser uit England en
een fietsend koppel uit Zwiterland.
Zij namen vandaag voor 200 km de bus door de bergen.
5900 hoogte meters waren er net te veel aan voor hen.
Vermits zij uit de tegenover gestelde richting komen staat me dit de komende 2
dagen nog te wachten.
Ik
wik en weeg bij mezelf wat ik ga doen.
Zoals eerder gezegd en gepland voor mij is er maar 1 manier om in Luang Prabang
te geraken en dat is al fietsend.
Gedurende
de dag ontmoet ik Olivier, hij ziet eruit zoals zijn naam klinkt.
Een jonge goed lachse man die van het leven geniet.
4 jaar geleden verliet hij zijn ‘heimat’, het land van de ‘bradwursten,
sauerkraut, bier und snaps’.
Afrika, Latijns Amerika, Nieuw-Zeeland, Canada……
…… hij doorkruiste de wereld van links naar rechts en van noord naar zuid.
Hoe
lang en hoe ver hij nog door gaat weet hij nog niet?
Een jaar is niets en vliegt voorbij zonder dat je het weet.
Maandag
8/04/13 :
Phou
Khoun - Koi Ka Cham : 80 km
Wat
beleef je, wat gaat er door je heen als je 54 km klimt, daalt en vervolgens nog
eens een lange klim fiets tot je tong bijna tussen de riem van je fiets hangt?
De
volgende foto’s beschrijven mijn dag.
Het is grappig wanneer deze 3 jonge gasten mijn pad kruisen.
2 Engelse vrienden en een Spanjaard.
Het geluk druipt hen van het gezicht.
Wanneer ik hen vraag waar ze gaan overnachten?
Halen ze alle drie de schouders op.
Wanneer ze mij vragen waar ik ga overnachten haal ik eveneens de schouders op.
Wat maakt het ook uit wanneer je een tent bij je hebt.
Je eigen vrijheid, bepaald waar je dag eindigt……
…… in een guesthouse of in de vrije natuur.
Wanneer ik mijn dag overloop moet ik steeds weer lachen wanneer bussen vol van
toeristen langs me door razen.
Ze kunnen niet snel genoeg van punt A naar punt B reizen.
Ramen zijn zorgvuldig afgeschermd door gordijnen, zodat de zon de ogen niet
verblind en de warmte de gekoelde lucht niet opwarmt.
Ik
wil niet oordelen welke manier van reizen het beste is.
Iedereen moet doen wat hij graag doet.
Eén ding weet ik zeker de vrijheid die je met een fiets ervaart, gepaard gaande
met de belevenissen kunnen nooit geëvenaard worden in een hightech bus.
Dinsdag
9/04/13 :
Koi
Ka Cham - Xiang Ngeun - Luang Prabang : 50 km
Ik
ben dol gelukkig wanneer ik in de vroege morgen mijn tent op breek.
Nog
1 dag fietsen en ik heb mijn doel bereikt.
Ik hoef me geen eens te jagen om Luang Prabang te bereiken.
Het enige wat ik nog moet doen is 12 km klimmen, 17 km af dalen, 2 km klimmen,
8 km af dalen en genieten van een prachtige fietsdag.
Onderweg
ontmoet ik Koen uit Dilbeek en Maarten uit Turnhout.
Zij reizen voor 3 weken op de scooter doorheen zuid-oost Azië.
Het is steeds weer bijzonder om land genoten te mogen begroeten.
Onderweg wil ik mijn drinkbus vullen aan één van de waterreservoirs die je
onderweg passeert, echter deze staat droog
Wanneer ik een heel klein dorpje passeer en vraag om water wordt ik er als een
eregast ontvangen.
Zouden wij dit thuis ook doen met een even brede glimlach?
In de late namiddag kom ik toe in de Unesco Wereld Erfgoed plaats Luang
Prabang.
Ik kan met geen woorden beschrijven hoe gelukkig en fier dat ik ben op mezelf
voor de geleverde prestatie.
Wat
door vele fietsers als een zwaar parcours werd ervaren, ondervond ik als fitte fietser,
een fantastische maar doenbare uitdaging.
Alles hangt af van je conditie en je eigen dag indeling.
Maar in het bijzonder van je mentale weerbaarheid ten aanzien van het parcours.
Ik
ga de komende dagen genieten van een welverdiende rust in het bijzonder mooie
Luang Prabang.
Gekend om zijn vele tempels, monniken, het Koninklijke paleis, de Mekong
rivier, de bamboebrug, de watervallen, de dure hotels en ‘goedkope’
guesthouses,……
13-14-15
april is het het Songkran festival of Lao Nieuwjaar nog beter gekend als het waterfestival.
Wanneer het me iets te druk wordt naar mijn goesting in Luang Prabang zadel ik
Eva en trek naar rustiger oorden.
Mijn
volgende target is Chiang Khong, de meeste noordelijke grensovergang van Laos
naar Thailand.
Vanuit
Luang Prabang heb je een aantal opties om daar te geraken :
1.Via
Nong Khiao - Oudomsay – Luang Namtha :
Ivan een Servische collega wist me te vertellen dat de weg tussen Nong Khiao en
Oudomsay heel slecht en steil is.
Hij zou zeker niet weer voor deze route kiezen.
2.Je
kan ook de boot nemen in Nong Khiao tot in Muang Khou en vandaar via Oudomsay –
Luang Namtha naar de grens fietsen.
3.Of
via een 2 daagse boottocht van Luang Prabang naar Chiang Khong varen.
4.Vermits
ik geen zin heb om 2 dagen op een boot te zitten kies ik voor mijn eigen optie.
Ik plan om van Luang Prabang naar Pak Beng te fietsen via route 4B en 4A. In
Pak Beng neem ik dan de boot verder naar Chiang Khong.
Maandag
15/04/13 :
Luang
Prabang - Tat Lè : 40 km
In
alle vroegte geraak ik per overzet aan de andere kant van de Mekong.
Het is vreemd, ik ben ondertussen al een uurtje aan het fietsen en de verharde
weg die er volgens mijn kaart moet zijn is er niet!!!!
Gedurende
de dag passeer ik enkele kleine dorpjes en hoor steeds weer kinderen in de
verte roepen ……
…… falang, falang, falang……
Proefondervindelijk weet ik ondertussen dat het geen goed voorteken is wanneer
kinderen dit roepen.
Vermits het nog steeds het waterfestival is ben ik drijfnat bij het passeren van
deze kleine snotapen.
Ze bekogelen me traditie getrouw met scheppen vol van water.
Telkens
weer moet ik verder op, even stoppen om mijn schoenen leeg te kappen en mijn
sokken droog te wringen.
In
vroegere dagen betekende falang ‘Fransman’.
Dezer dagen refereert het naar ‘buitenlander’.
Gaande
weg moet ik iets doen wat ik haat.
Ik moet Eva duwen……
……nee niet om dat ze te lui is vandaag.
Maar om rivierbeddingen te doorkruisen en 2 keer omdat de helling veel te steil
is.
Telkens heb ik weer geluk dat er juist kinderen zijn om een handje toe te
steken.
Bij
de laatste keer van het doorkruisen van een bedding geraak ik aan de praat met
2 broers.
Ik vraag hen hoe ver het nog is tot het volgende dorp.
Heel fier vertellen ze me dat hun dorp vlak bij is.
Ik
vraag hen om mijn tent in hun dorp mogen op te slaan.
Geen probleem meneer je mag zelfs bij ons in huis slapen.
Zo breng ik op een heel bijzondere manier mijn nacht door in een heel klein
dorpje ergens in de bergen.
Vermits
het nog steeds Nieuwjaar is zit ik na het avondmaal te samen met locale mensen
te vieren en BeerLao te drinken.
Heel
moe na een mooie prachtige maar zware fietsdag vallen mijn ogen dicht.
Dinsdag
16/04/13
Tat
Lè - Phou Vaisom : 33 km
Na
het ontbeid neem ik afscheid van de familie die me onderdak gaf.
Voor de tweede dag zet ik mijn tocht verder door de ongelooflijke mooie bergen
in het binnenland van Laos.
Echter de dag wordt gekenmerkt door veel duwwerk over de steile berghellingen.
Voor
het vallen van de avond sla ik mijn tent op langs de kant van de weg.
In een ijl tempo maak ik dat ik binnen ben.
Vliegen, muggen, bijen en wespen proberen aan mijn gespierde fietsersbenen te
knabbelen.
Wind en regen jagen door de bergen langs mijn tent heen.
Mijn oorstoppen zorgen enig sinds voor een relatief rustige nachtrust.
Woensdag
17/04/13 :
Phou
Vaisom - ??? (Hongsa) : 18 km
Fysiek
nog niet helemaal hersteld zijnde van afgelopen dagen breek ik mijn tent op.
Ontbijt stel ik nog even uit want alles wat vleugels heeft, zoemt en steekt
heeft het op mijn fel begeerde lijf gemunt.
Als
een raket schiet ik in de pedalen, maar niet voor lang.
De steile berghellingen remmen Eva af en wederom ben ik genoodzaakt om te
duwen.
Mijn
benen worden slap van de honger, ik vul ze met muesli, yoghurt en een
chocomelkske.
Vol van nieuwe energie vang ik de zoveelste klim aan, maar niet voor lang het
is weer duwen geblazen.
Het
zweet parelt me in de ogen.
Mijn T-shirt voelt aan als een natte schotelvod.
Mijn fietsbroek lijkt meer op een vol gepiste baby pamper.
Oh wat heb ik een dorst, met kleine slokjes stel ik mijn mond tevreden.
Stap
per stap, duw per duw haal ik een snelheid van 2 km per uur.
Om de 3 m moet even ik rusten, ik zie af.
Oh wat is de natuur prachtig maar ik kan er amper van genieten.
Ik
ben nog maar half weg tussen Luang Prabang en Hongsa, het zwaarste moet nog
komen een berg van bijna 1400 meter.
Ik
bid mijn zoveelste ‘weesgegroet’.
Ik vraag hulp aan mijn innerlijke gids om me niet in de steek te laten.
De
honger slaat weer toe van al het zware labeur.
Koken kan ik niet want ik heb zo goed als geen water meer.
Droge volkoren beschuiten probeer ik door te slikken met enkele druppels water.
Bij
elke bocht die ik passeer volgt weer een volgende helling.
Het wordt steeds steiler en steiler.
Gaande weg moet ik een gedeelte van de bagage afladen en te voet naar boven
brengen.
Het is te steil om Eva met al haar gewicht in één keer naar boven geduwd te
krijgen, oh wat zie ik af.
De zon vreet aan me, de dorst doet mijn hoofd tollen.
Ik stel het drinken van enkele druppels water zolang mogelijk uit.
Het volgende dorp ligt op 30 km.
Aan dit tempo zal het nog een dag duren voor ik dat bereik.
Ik
bid en bid, ik vertrouw er op dat Onze-Lieve-Heer me niet in de steek laat.
In
de verte hoor ik enkele Jeeps, wanneer ze me passeren doe ik teken om te
stoppen.
Ik steek mijn lege fles water in de lucht als teken van hulp.
Volle gas scheuren ze aan me voorbij.
De
moed zakt me in de schoenen.
De tranen springen me in de ogen van ontgoocheling.
Ik probeer niet te wenen want ik kan het vocht niet missen.
Ik
bid en vraag vergiffenis voor hen, omdat ze iemand in nood niet helpen.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat hulp me zal redden, maar ik heb eerst
mijn weg nog af te leggen voor het zover is.
Totaal
uit geput zet ik me langs de kant van de weg.
Waar ik ook kijk, ik zie alleen maar bergen, bergen, bergen en nog eens bergen.
In het noorden, oosten, zuiden of westen mijn wereld bestaat momenteel alleen
maar uit toren hoge bergen.
Zitten
blijven is geen oplossing ik moet verder.
Enkele uren passeren, mijn zicht wordt wazig, mijn buik grolt als een hongerige
beer, mijn mond en keel voelen aan als schuurpapier, mijn benen zijn net 2
jojo’s.
Ik
blijf bidden en vertrouwen, de moed verliezen is geen oplossing.
Plotseling
hoor ik een karavaan van jeeps naderen.
Ik kan mijn oren niet geloven, mijn gebeden zijn aan hoort.
Eén
voor één stoppen ze en geven me water, appelsiensap, melk, koffie en een brood.
Mijn geluk kan niet op, ik dank hen met gans mijn hart.
Heel fier poseren ze naast me als hun fototoestellen vast leggen wat hun ogen
niet kunnen geloven.
Een wereldfietser die een 4x4 route probeert te overbruggen.
Ik
moet jullie eerlijk bekennen, als ik dit op voorhand had geweten had ik zeker
deze weg niet genomen.
Er zijn grenzen, het moet doenbaar en plezant blijven.
Wanneer
mijn Thaise redders uit het zicht verdwijnen, geniet ik van hun geulen giften.
Vol
van goede moed zet ik mijn weg verder.
Een uurtje later stop ik bij enkele jonge gasten langs de kant van de weg.
Ik vraag hen hoe ver het nog is tot het volgende dorp, ze verstaan er geen reet
van.
Ze stoppen me één van hun saté’s toe.
Wanneer ik hen vraag welk vlees het is schieten ze in de lach.
Wat kan het mij ook schelen, mijn lichaam heeft het gezouten vlees nodig.
Ik
ga opzoek naar een plek om mijn tent neer te poten.
Wanneer ik een mooi stukje aan het inspecteren ben hoor ik een jeep naderen.
Ik
spurt als een op gejaagde haas naar de weg toe.
Doe teken dat ze moeten stoppen en vraag hen als ze me willen meenemen naar Hongsa.
Natuurlijk, met heel veel plezier nemen we je mee.
Ik vraag het nog eens want ik kan mijn oren niet geloven.
Ik bied hen zelfs geld aan om zeker te zijn dat ze niet van gedachten
veranderen.
De
Thaise vader en zoon willen onder geen enkele bedding ook maar iets aan nemen.
Een
kwartiertje later ligt Eva boven op het dak en zit ik achter in de bak op weg
naar Hongsa.
Wat ik dan de volgende 2 uur te zien krijg doet mijn bek open vallen van
verbazing.
Ik wist dat het zwaarste nog moest komen maar dat het zo erg zou zijn had ik
nooit gedacht.
Verschillende keren moesten ze terug schakelen naar de kleinste versnelling om
over de steile hellingen en bergen te geraken.
Ik
weet niet of ik dit overleeft had, als deze vriendelijke mensen me niet hadden
mee genomen.
Ik dank hen voor het redden van mijn leven.
Bij
ons afscheid drukken ze hun respect uit met de volgende woorden.
Voor ons ben je een ontdekkingsreiziger die voor ‘Discovery channel’ de wereld
aan het verkennen is’.
Zwaar
aan geslagen blijf ik enkele dagen in het Jumbo guesthouse in Hongsa om te
bekomen van mijn ervaring.
Het is nodig want door de beten van de vliegen en muggen is mijn enkel heel op
gezwollen en trekt het gevoel uit mijn voet.
Ik
ben ervan overtuigd dat mijn gebed, het vertrouwen, mijn gelijkmoedigheid en
mijn doorzettingsvermogen geleid hebben tot deze positieve afloop.
Ik
dank mijn engelbewaarder dat ik mijn reis kan en mag verder zetten.
Zaterdag
20/04/13 :
Hongsa
- Muang Ngeun – Pakngeuy - Pak Beng : 52 km
Voor
mijn vertrek uit Hongsa schuim ik het internet af om de road conditioning te
checken.
Tussen Muang Ngeun en Pakngeuy valt er een helling te overbruggen met een
stijgingspercentage van 10 – 12 – 13 – 17 tot 20 procent.
Met
de ervaring van de afgelopen dagen in het achterhoofd besluit ik om dit
gedeelte niet te fietsen of beter gezegd niet te duwen.
Alhoewel
het een perfect verharde weg van Thaise makelij is heb ik geen zin om me de
ziel uit het lijf te duwen.
Aangekomen
in Muang Ngeun laat ik me vervoeren in een pick-up om deze afstand te
overbruggen.
Het kost me wel wat geld, maar ik heb geen zin om de nacht door te brengen in
Muang Ngeun.
Een andere mogelijkheid is om toch te overnachten in deze plaats en de volgende
dag de bus te nemen naar Pak Beng, wat merkelijk goedkoper is.
Aan
gekomen in Pak Beng installeer ik me in de Mekong River Lodge.
Het is zo een prachtige plaats met uitzicht op de Mekong dat ik besluit om er
enkele dagen te blijven.
Ik ben nog steeds niet 100 procent herstelt van het afgelopen avontuur.
S’avonds
deel ik mijn terras met 4 monniken, het wordt een schitterende avond en besef
waarom ik hier terecht ben gekomen.
Dinsdag 23/04/13 :
Pak
Beng - Houay Say :
Na
het ontbijt begeef ik me naar de pier van Pak Beng om er om 8.30 uur de slow boat
naar Houay Say aan de Thaise grens te
nemen.
Prijs 110.000 Kip + 25.000 Kip voor mijn reisgezellin.
Een
jonge man bied zijn diensten aan, om Eva en mijn bagage aan boord te brengen.
Wat ik dan te zien krijg tart elke verbeelding.
Hij neemt mijn Eva bij de billen en heft haar op met bagage en alles.
Zo wandelt hij met haar op zijn nek de trappen af naar de boot.
Te weten dat dit een totaal gewicht van 60 kg is.
Ongelooflijk
hoe sterk deze kleine tengere mensen zijn.
Het is een prachtige 8 durende boottocht over de Mekong rivier.
Gedurende
de tocht vertoef ik in goed gezelschap van oa Sara uit Oostenrijk, Olly uit
England en Joris uit Nederland.
De tijd doden we door te kaarten.
Het voelt een beetje vreemd aan want het is mijn allerlaatste dag in Laos.
Ik heb heel erg genoten van dit mooie land.
De 4000 eilanden, Thakhek, Vientiane, Vang Vieng, Luang Prabang en Pak Bek
konden me heel erg bekoren.
Noord Laos is heel mooi om te fietsen maar je krijgt er wel heel dikke kuiten
van.
De maanden maart, april, mei zijn er bloedheet.
In juni begint er het regenseizoen voor enkele maanden.
38
dagen vlogen voorbij of als het niets was.
18 dagen vergat ik s’morgens op te staan om te gaan fietsen.
20 dagen stond Eva ongeduldig naast mijn bed te trappelen om te fietsen.
1693 km lang droop het zweet me van het lijf.
Mislukkingen maken
je nog geen mislukkeling.
Via deze weg wil ik de familie Appermont mijn enige deelneming
betuigen bij het overlijden van hun dierbare vader Gustaaf Appermont, hij
bereikte de gezegende leeftijd van 93 jaar.
Pa Gustaaf is niet meer,
Al die jaren was je het boegbeeld van je kroostrijke familie.
Te samen met Maria vierde je enkele jaren terug nog jullie 60 jarige diamanten
bruiloft.
Pa Gustaaf 28 jaar lang heb ik je mogen kennen.
In de begin jaren keek je argwanend wanneer ik Beverst kwam binnen gereden.
De jaren verstreken en mijn apenstreken verdwenen, je zette de deur op een
kier.
Pa Gustaaf gaande weg nam je me op in je eigen familie en aanzag
me als één van je zonen.
Koffie, je eigen gebakken taart, je overheerlijke verse soep, het jaarlijkse
familie feest in de Ardennen, je lach, je grappen en grollen.
De tranen rollen, het doet pijn.
Pa Gustaaf je lijden is verzacht.
Moge je ziel herboren worden in een even mooi mens als je zelf was.
Ik zie je graag en zal je missen,
ludo
