Reisverhaal «Een serieus dipje doet me wankelen op de grondvest»

Start-to-Cycle - Deel 4 - Italië | Italië | 8 Reacties 17 Juni 2011 - Laatste Aanpassing 18 Juni 2011

Een serieus dipje doet me wankelen op de grondvesten van mijn eigen gevoelens en emoties.

De prachtige week van het samen zijn met de familie voor de viering van mijn 50 ste verjaardag.
In een trulli huisje in Polignano a Mare-Italië zal ik niet vlug vergeten.

Trulli huisje zijn huisjes met daken als tagines, althans volgens mijn moeder en zij kan het weten. Deze huisje zijn typische huisjes van de streek.

Het werd het absolute hoogtepunt in mijn nog jonge fiets carrière als toekomstig wereldfietser.
Niet alleen door het samenzijn maar ook door de rust van de omgeving en natuur waarin we verbleven.
Maar ook mede door mijn verjaardagscadeau bestaande uit 100 kaarten en de vele mails.

Ik had er zo naar uitgekeken en naar toe geleefd naar deze week.

Er kwam echter een einde aan het sprookje, niets ergs op zich zou je denken.
Die zaterdagmorgen 4 juni vertrok de familie al vroeg.
7.15 uur met een stralende zon verlieten ze het domein van 4 hectare.
Het domein dat voor 1 week ons aartsparadijs was.

De poort sloot zich en daar zat ik alleen, alleen te wachten tot 11 uur, tot de oplevering van de villa een feit zou zijn.
Plots kwam het, het overviel me en had me in zijn macht.
Het waren mijn eigen gevoelens en emoties die me overmeesterde.
Plots miste ik de geborgenheid en het samenzijn met de familie.
Plots verloor ik figuurlijk mijn pedalen, begon te twijfelen aan de eerder genomen beslissing om verder zuidwaarts te fietsen ipv deze dag al de oversteek naar Griekenland te maken.

Waarom verder zuidwaarts fietsen?
1.Marc en Carina mijn fietsvrienden uit Grote-Brogel vertrokken op zondag 5 juni voor hun 5 jaar durende fietstocht.
We hebben afgesproken om elkaar te treffen in Turkije op het laatste terrasje aan de grens met Iran.
Daar ik 2 maanden vroeger vertrokken ben en een 3500 tal km voorlig op hen.
Moet ik ofwel met de remmen op gaan fietsen wat me veel remblokjes en verloren energie gaat kosten.
Ofwel zoals mijn broer Dirk voorstelde verder zuidwaarts fietsen, om in een lus terug te keren en vervolgens de boot in Bari naar Griekenland te nemen.

Dit lijkt me wel een goed idee, daar ik dan wederom een jongensdroom kan waarmaken????
Als klein manneke en later als groter manneke zat ik dikwijls naar de wereldkaart te staren.
In plaats van naar prentjes van al dan niet schaars geklede meisjes.

Wat me toen al heel erg fascineerde en bezighield was weg dromen hoe het zou zijn in de hiel (zuiden) van het verre Italië.
Zouden daar mensen leven?
Zo ja, zouden dat gewone  normale mensen zijn?
Zouden daar schaars geklede meisjes rond slenteren wachtend op een jonge adonis uit het verre Hechtel?
Of zou de maffia daar alles overheersen?
Of zouden daar alleen maar E.T’s  wonen????
Vele vragen en geen antwoorden, tenzij ik zelf opzoek ga naar de antwoorden.
Daarom besluit ik om nog even verder te fietsen naar uiterste zuiden van Italië.

Dit neemt echter niet weg dat ik me niet goed in mijn vel voel als ik op zaterdag 4 juni het vakantie domein na 1 week verlaat.
Ik had er nochtans naar  uit gekeken om na een week van vakantie verder te fietsen.
Het gaat me echter niet, ik denk aan hen en aan onze week van samen zijn, mis de geborgenheid en het samenzijn.

Ik besluit om inlands te fietsen richting Castellana  Grotte.
De plaats waar je pachtige spectaculaire lijmsteen grotten kan gaan spotten.

De plaats waar ik ook opzoek ga naar onderdelen voor mijn Eva.
Marc en Carina mijn fietsvrienden, hadden me eerder in de week verrast door aan mijn familie een nieuw voortandwiel (46 tanden) mee te geven.
Het voortandwiel (55 tanden) wat er oorspronlelijk opzit, kost me heel veel energie om rond gefietst te krijgen als de hellingen steiler zijn dan 10%.

Bij het vervangen van de tandwielen stelde we vast dat er één moer/bus gebarsten is en één moer/bus zot draaid.

Na telefonisch contact met Eric Schuiyt van de Vakantiefietser in Amsterdam.
Wordt ik vakkundig geholpen door lennert.
Hij weet me te vertellen dat het geen probleem is om deze bladbouten te versturen.
Althans tot aan de grens van Italië.
Dan kan het wel even duren voor de onderdelen door de mallemolen van de bureaucratie me gaan bereiken.
Het is steeds weer een waargenoegen om door de vriendelijke mensen van de Vakantiefietser geholpen te worden.
Daarom groet ik bij deze Eric, lennert, Loes, Karin en Job van harte….

Amsterdam is ook de plaats waar mijn Eva afkomstig van is.
Ja inderdaad mijn Eva is een Hollandse vanuit de Jordaan.
Zeker niet minachtend doen over de Jordaan, menig grootheden komen uit deze buurt.

Zoals mijn collega Manke Nelis met zijn vrolijke nummers als:
Oh kleine jodeljongen jij hebt voor mij gezongen…..
Oh had ik had ik maar 2 benen dan had ik ook 10 tenen…..

En de veel te vroeg overleden Andre Hazes met zijn prachtige stem en door het hart snijdende muziek.
Zijn muziek bezorgt mezelf kippenvel als vrouwen tepels groot.
Daarom dat ik zo gek ben van zijn muziek, dit zijn de keren dat ik half naakte vrouwen over mijn lichaam voel en zie dansen.

Ik stop onderweg bij een aantal ‘fietsshops’ vindt er ongeveer gelijkaardige bladbouten.
Natuurlijk zijn de mensen nieuwsgierig waar een zo zwaar beladen fiets met zijn berijder naar toe fietst.
Het blijft me verbazen hoe mensen onder de indruk zijn van mijn fietsproject.

Passerend in Alberobello het door de Unesco  uitgeroepen werelderfgoed. Met zijn uit de 14^de eeuw daterende lijmsteen huizen. 1500 van deze prachtige huizen met hun puntdaken sieren de streek.
De plaats naam Alberobello is afgeleid van Arboris Belli (prachtige bomen).
Ooit werd de streek bewoond door een eiken woud, voor de mens er de hand inzette.

In Ostuni gelegen op 3 heuvels krijg ik een prachtig oud centrum te zien omringd door olijfboomgaarden.
De oude stad zelf is opgebouwd uit gele lijmstenen, prachtige historische gebouwen sieren het oude stadsgedeelte.
Met het uitfietsen van Ostuni verlaat ik de Trulli regio.

Vervolgens fiets ik de hete droge Salento regio binnen.
Van Ostuni is het een 8 tal km dalen voor ik de kust bereik in Torre Pozzela
De nacht breng ik door op een camping, waar ik in het plaatselijk restaurant een reuze grote pizza verorber.
Ik ben blij dat ik tussen de Italianen in kan genieten van mijn maaltijd. Het verzacht de pijn van het alleen zijn en het gemis van…..

Verder fietsend langs de kustweg die de snelweg volgt bereik ik Brindisi.

Vanwaar ik landinwaarts via S.Pietro naar het prachtige Lecce fiets.
Als je doorheen lecce wandelt kan je duizelig worden van de stenen waaruit de oude stad is opgebouwd, ze glinsteren als ijs en goud.
Ik blijf er een paar dagen rondhangen en verken deze prachtige oude stad op mijn welgekende manier.
Van links naar rechts, van voor naar achter, en van boven naar onder.

Hier ontmoet ik 5 Italiaanse fietsers die doorheen de streek van Salento fietsen.
Dit contact is zo intens en laat op ieder een diepe indruk na.
Ze nodigen me uit wanneer ik terug in Bari arriveer bij hen te verblijven.

Van Lecce fiets ik terug naar de kust die ik in S. Cataldo bereik.
Hier vind ik eindelijk mezelf terug onder invloed van de prachtige, indrukwekkende kustlijn met zijn kliffen en rotstranden.
De natuur brengt me terug in evenwicht, ik voel me weer goed, ik voel me eindelijk na 4 dagen  weer de oude ik.

Ik passeer kleine dorpjes  gelegen aan de kust, het is er nog stil. Veel dorpen liggen er als spook dorpen bij.
Het toeristisch seizoen moet nog beginnen, het is rustig fietsen op deze kleine kustwegen.

Deze kustlijn aan de Adriatische zee gaat de komende decennia boemen. Als paddenstoelen schieten chique hotels en vakantiedorpen uit de grond.

Wanneer ik het oude omwalde stadsgedeelte van Otranto nader is het juist of ik een fort binnenrijd.
Otranto was vroeger een heel belangrijke plaats.
Het was ooit Italisch belanrijkste havenplaats.
Dezer tijden is het in juli en augustus de drukst bezochte badplaats in het zuiden.
Ik geniet er s’middags op de boulevard van een geroosterd kippetje, bokes en een fris colatje.
Wat een leven, wat is dit genieten.

In Cape d’Otranto geniet ik van een amazing vieuw (prachtig uitzicht),hoog boven de zee heb ik zicht op de vuurtoren en de prachtige blauwe hemel en zee .

In Porto Magiano op de camping ontmoet ik 3 fietsers uit Oostenrijk, wederom blijken het fijne mensen te zijn.
Eén van hen is 70 jaar, ik schatte hem 55 a 60 jaar. Hij ziet er super fit en gezond uit.
Ik informeer me bij hen over de route die ik wil fietsen in Griekenland van Igoumenitsa naar Thessaloniki.
Ze weten me te vertellen dat deze inland route niet alleen zwaar te fietsen.
Mede veroorzaakt door het constant afwisselen van het klimmen en dalen van de steille bergen.
Maar ook door de wilde honden die in deze bergen leven en de omgeving domineren.
Zelf werden ze constant aangevallen door roedels van 5 a 6 honden.
Die je per 2 van voor, opzij en langs achter benaderen.
Wat niet alleen angstaanjagend maar ook gevaarlijk is.

Daarom besluit ik deze route niet te nemen en mijn plan aan te passen om via Patras langs de kust naar Tessaloniki te fietsen.
Dit is een hele omweg, maar ja ik heb tijd.
Alleen het wordt steeds warmer zowel in Griekenland, Turkije, Iran als in de Stan. landen die ik ga doorfietsen.
We zullen zien hoe het verder gaat verlopen?

De camping in Porto Magiano waar ik deze avond mijn groene nylon hut opsla is gelegen op 100 m van de kliffen.
Nadat ik gekookt en gegeten heb ga ik mediteren, zittend op de kant van de kliffen.

Als je geen dipjes hebt is het leven van een fietser nog niet zo slecht.
Echter door hoogte –en diepte punten te hebben leer ik meer over mezelf.

Ik fiets verder langs prachtige kustplaatjes zoals Marina di Andrano, Marina Serra, Marina di Novaglie.

Op een gegeven moment wordt ik vergezeld door 3 Italiaanse wieler toeristen.
Zij begeleiden me tot aan het uiterste zuidelijkste puntje van Italië, Kaap Sta Maria di Leuca.
Het punt waar de Adriatisch en Ionische zee elkaar ontmoeten.
Wederom gaat een jongensdroom  in vervulling, het kippenveld en de tranen in de ogen zijn de getuigen van mijn geluk en ontroering.
Wat is dit weer een ongelooflijk moment dat ik dit mag ervaren, ik ben een gelukkig mens.
Mijn dank is groot…….

De tocht gaat verder langs de Ionische zee langzaam worden de rotsstranden vervangen door zandstranden. Het wordt geleidelijk aan vlakker om te fietsen.
maar het blijft mooi mooi en nog eens mooi.

De kustplaatjes aan de Ionische zee zijn moderner en minder authentiek dan deze aan de Adriatische zee, althans in het zuiden, naar mijn gevoel.

Torre Vado, Torre Pali, Torre S.Giovanni, Torre Suda, Torre Pizzo allen rollen ze me onder de wielen.
Niets is nog zoals het was, overal laat ik een spoor van geluk achter me.

Aankomend in het pachtige oude Gallipoli (=mooie stad in het Grieks) in de vroege namiddag. Besluit ik om mijn mondvoorraad voor de komende dagen aan te vullen in één van de winkels.
Dikke pech echter, het is siësta tijd voor de Italianen alles is gesloten van 12.30 tot 17.00 uur.
Dan maar verder naar Rivabella waar ik de camping ‘La Vecchia Torre’ opzoek.
Als ik een mijn tent  neerplant aan het strand en de omgeving ga spotten stel ik vast dat ik op één van de mooiste, zij het niet de mooiste camping in Italië sta.
Amaai mijne frak wat is het hier mooi!!!!I

Op de camping onmoet ik een fietsend koppel uit Duitsland, beide zijn halfweg de 50 schat ik.
Ik informeer naar hun verhalen, beide fietsers klinken echter niet echt enthousiast, hij ziet er bedrukt uit.
Dit is niets meer voor ons, dit is veel te zwaar voor ons om nog zo rond te fietsen met pak en zak.
Daar zijn we veel te oud voor geworden, weten ze me te vertellen.

Zo zie je maar weer dat je op leeftijd geen ouderdom kan plakken.
Mensen van 55 jaar die zich te oud voelen  om op deze manier rond te reizen.
In tegenstelling tot de man van 70 jaar die ieder jaar een andere bestemming binnen Europa fietst.
Ik heb door de maanden heen al verschillende fietsers tussen de 60 en 80 jaar ontmoet die al dan niet met pak en zak rondfietsen.
Deze mensen zien er ook heel gezond en fit uit.
Niets voor niets dat het gezegde ‘rust roest’ zoveel zeggend is.

In de bar van de camping kom ik aan de praat met de uitbaatster.
Ze blijkt Duitse te zijn en al 30 jaar in Italianen te wonen met haar Italiaanse man en kinderen.
Ze verteld me, daar er in het zuiden geen industrie is moet je voor je eigen onderhoud zorgen.
Zo runt ze met haar gezin deze bar alsook een bar in de stad.
In Italië is een bar een cafe waar je coffietjes, pintjes, snoepjes, snackjes, ijsjes en geen meisjes kan nuttigen.

In de speelgoedwinkel van de camping koop ik me een super modern, fleschi  waterpistool.
Het heeft 2 waterpatronen en werkt half of vol automatisch.
Nee het dient niet om op het strand achter de meisjes aan te zitten of beter gezegd te schieten.

Ik heb een stratetegisch plan op gesteld.
Het zal niet meer zo lang duren voordat ik het pad van wilde, kwade, blaffende, bijtende, pissende viervoeters ga kruisen.
Iedere fietser heeft zijn eigen manier om deze boosaardige honden  van zich af te houden.
Sommige gooien met stenen op de honden,
ander hebben een stok bij zich om de hondjes op andere ideeën te brengen.
Nog andere waaronder mezelf hebben een Dazer bij zich.
Dit apparaatje zendt hoog frequente signalen uit waar de kuitenbijters niet tegen kunnen en rechtsomkeer maken.
Tenzij dat ze doof zijn dan heb je natuurlijk een probleempje.
Mijn vriend de fiets kannibaal en feestvarken (zal hij jullie zelf wel uitleggen) Paul Truyens vertelde me, dat zijn ervaring hem leerde, dat sommige honden juist agressiever werden door de hoog frequente signalen van de Dazer.

Daarom heb ik een plan B opgesteld.
De benodigdheden om dit plan te doen slagen zijn, en daar komt het 1 waterpistool,  tabasco en water.
Gebruiksaanwijzingen zijn simpel:
Vul het waterpistool met water en tabasco,
goed schudden voor gebruik,
bij het hebben van moeilijkheden met honden en wilde vrouwen  of wilde honden en vrouwen.
Richt het pistool op de ogen en schieten maar.
Mocht dit ook niet werken, doordat  moderne honden, uitgerust met ruitenwissers voor de ogen,  je voor een nieuw probleempje kunnen stellen.

Heb ik een plan C op gesteld:
Zorg steeds dat je een luier aan hebt tijdens het fietsen.
Indien voorgaande plannen niet werken ga je automatisch in je broek doen.
Heel waarschijnlijk gaan de honden dan lopen van de stank die je luier voortbrengt.

In Taranto verlaat ik voorgoed de prachtige kustlijn van het zuiden en fiets landinwaarts naar Bari. Waar ik binnen enkele dagen de boot naar Patras in Griekenland neem.
Ik fiets door de grote binnenstad van Taranto met zijn vele inrichtingsstraten, het is niet simpel je weg te vinden.
Gezwind en amuserend  fiets ik straatje in straatje uit.
Het is een mooie binnenstad, maak wat foto’s terwijl ik fiets.
Fluit eens op de vrouwen.
Daar ik niet goed kan fluiten schiet de spuug me tussen de lippen uit op de nette afgeborstelde dametjes.
Neem een klein manneke zijn ijsje af tijdens het voorbij fietsen.
Sla een portier dicht van een auto op het moment dat een vrouw met haar verse taart in de handen de auto wil  uitstappen.
De slagroom hangt vingerdik op raam, oh wat heb ik toch een lol.
Als het taart van bij Jean-Paul van de bakker, Martine Mentens of Chris van Delecta was geweest had ik dit zeker niet gedaan.

Ik concentreer me op mijn compas op het stuur dat ik gekregen heb van Eric Schuiyt van de vakantiefietser in Amsterdam. Dank u wel Eric, het heeft me al heel veel diensten bewezen.

Op een gegeven moment als ik aan de verkeerlichten aan het wachten ben, stopt naast me een oud manneke op een oud brommertje met 2 oude kastdeurtjes bevestigd op één van de oude pedaaltjes.
Hij bekijkt mij ik bekijk hem hij vraagt waar ik naar toe fiets, Bari zeg ik hem.
Hij zegt en doet teken dat ik hem moet volgen want hij tuft met zijn oud brommertje ook die richting uit.
Zo krijg ik op een heel heel cruciaal punt in de stad uit geleiden, het manneke stopt met momenten kijkt achterom en kijkt heel fier of ik hem nog volg.
Na een 4 tal km tuft hij een andere richting uit, we nemen eerst nog even afscheid en dank hem heel hartelijk.
Hij is heel fier en ik heel blij en dankbaar….

In Bari aan gekomen bel ik Gianni op één van de vijf fietsers die ik eerder in Lecce ontmoette.
We spreken af aan het station aan het fontein, spannend het doet me denken aan een afspraakje hebben met een meisje.
Het is een fijn en hartelijk weerzien.
Ik mag voor één nacht bij hem in Vila Armensi verblijven.
Gianni huurt samen met zijn vriendin Roberta en vrienden Nico en Rochella een bovenverdieping met een heel prachtig groot balkon.
Ik maak kennis met 4 prachtige mensen van rond de 27 jaar.
Deze hoger opgeleide jonge mensen hebben een hart van goud.
Het logeer bed wordt gespreid in de eetkamer, ik voel me als een koning te rijk, dat dit me te beurt mag  vallen.

Deze avond beloofd geen gewone avond te worden.
Er vind een critical mars (belangrijke optocht) plaats in het centrum van Bari.
Ik wordt door Gianni uitgenodigd om deel te nemen.
Wat houd dit in:

Vooral eerst is het een samenkomst van fietsers die protesteren tegen het gebruik van de auto in de stad.
Mensen zijn gewoon om per auto naar de 200 meter verder gelegen bakker te rijden.
Ze protesteren ook voor een fietsvriendelijker Bari.

Maar ook , er wordt op zondag en maandag een referendum gehouden in Italië, een zeer belangrijk referendum weten me deze jonge gemotiveerde twintigers te vertellen.
Tijdens de fietsmars wordt er ook op geroepen om tegen een aantal punten te stemmen tijdens het referendum.

*Tegen het bouwen van een kerncentrale in Italië
*Tegen het privatiseren van het drinkwater.
*Tegen  Berlusconi (=eerste minister van Italië), hij die steeds de wetten weet aan
te passen en naar zijn hand te zetten.
De informatie die in Italië op tv te zien is en in de kranten te lezen is is zeer partijdig, gekleurd en onjuist.
Dit is mogelijk doordat Berlsuconi alle grote tv stations in handen heeft.

Het is een prachtige avond, met een honderdtal fietsers fietsen we door de stad en leggen met momenten het drukke verkeer stil.
Amaai ongelooflijk dat ik dit mag mee maken.

Ik leer weer nieuwe mensen kennen zoals:
*Allain uit Parijs die sinds enige jaren in Bari woont en een eigen fietskoerier bedrijfje runt.

*Davide en zijn vrouw die binnen een week hun eigen CICLO SPAZIO gaan openen.
Een winkel, een plaats waar fietsers hun eigen fietsen kunnen herstellen, zich kunnen informeren over van alles en nog wat en eventueel kunnen blijven slapen.
www.ciclospazio.it
www.partenovelox.com

*Leo die voor de kost met Riksja’s toeristen door de stad fietst.
Riksja’s zijn typische Indische fietsen waarbij het voorste deel uit een fiets bestaat en het achterste deel uit een kar/koets.
Waarbij 2 mensen in de koets/kar kunnen plaatsnemen.
Hij en zijn vouwtje verwachten  in juli hun eerste kindje,  een dochtertje. Alvast gefeliciteerd lieve mensen

*Leo’s vrouwlijke collega uit Mexico die sinds 1 jaar in Bari woont.
Is  Bari veel te klein in vergelijking met Mexico city.
Ze heeft voordien 9 maanden op een cruise schip gewerkt.
Ze houdt ervan om alleen te reizen.
Om vrij en ongedwongen te kunnen doen wat ze wil doen.

*Jens uit Kopenhagen die een jaar Engelse les heeft gegeven in Bari en met pijn in het hart half juli naar huis vliegt.

*En nog enkele fietsers waarvan me de namen ontgaan.

Moe maar voldaan ga ik na een dag van 135 km naar bed, de jonge lui gaan s’nachts nog naar een party, dit is iets teveel voor den ouwe taaie uit Hechtel.

S’middags als het jonge geweld met kleine ogen de dag aanschouwen zijn mijn ogen al vele uren open.
Gianni leert me echte Italiaanse risotto koken.
Met zijn vijven delen we de maaltijd, mmmm…… lekkel lekkel lekkel mij horen ze even niet, ja… een wijntje graag.
Wat is dit weelde, lekker eten, fijn en goed gezelschap en een onderkomen hebben.
Na het eten deelt Gianni me mede dat ik mag blijven zolang als ik wil, ja ik mag zelfs een maand blijven.
Wohw, fantastisch dit is echt fantastisch.
Hij overhandigd me zelfs de sleutel van de deur.
Ik zeg how how how wacht even, vertrouwen jullie me zomaar.
“Het is ok Ludo” zegt Gianni we vertrouwen jou, je bent ok.
Uiteindelijk blijf ik er 3 nachten, ik was aan rust toe en heb deze gevonden bij mijn ondertussen Italiaanse vrienden voor het leven.
Ze zijn heel erg welkom in de Comansweg in Hechtel wanneer ze ooit Belgie bezoeken.
Alsook bij mijn vriend Stani in Bali weet hij me vertellen, dank u vriend.
Gedurende de dag laten Gianni en Nico me het oude stadsgedeelte van Bari zien, eten we er een pizza, drinken er een biertje.
Door de dag en s’avonds komen er vrienden van hen langs, het is fijn vertoeven tussen deze mensen ze zijn heel vriendelijk en gastvrij.

De dag van mijn vertrek is aangebroken  maandag 13/06/2011 om 20.00 uur neem ik de boot naar Patras.
Tijdens de dag ga ik nog even inkopen doen voor de komende dagen.
Ik ga ook opzoek naar een nieuwe cronometer, mijn dure polar CS500 heeft me al in de steek gelaten na goed 4 maanden.

S’middags deel ik nog een maaltijd met Niko.
Niko is grafisch ontwerper net als Gianni en Rochella, Roberta is architecte.
Nico spuit ook graffiti  en laat dan ook trots één van zijn werken in de stad zien.

Als afscheid schudden we elkaar de hand en nemen elkaar stevig vast als waardering en respect voor elkaar.

Van beide meisjes had ik eerder al afscheid genomen……..???????!!!!!!!
Ja ja ja voor de nieuwsgierige onder jullie die willen weten hoe, mogen me altijd mailen, ha ha ha.

Onderweg naar de haven toe ontmoet ik nog mijn Mexicaanse supporster, Allain de Parijse facteur en mijn vriend leo en zijn collega’s.
Ik neem afscheid van mijn vriend Leo waar ik gevoelsmatig een heel sterke band mee heb. Zonder enige gegevens uit te wisselen wensen we elkaar het beste.
Leo roept me nog toe, Ludo wij gaan elkaar zeker nog eens ergens in de wereld ontmoeten.

Gianni ariveert 2 uur voor mijn vertrek met de trein in Bari, hij is voor het referendum in Foggia moeten gaan stemmen.

Hij is nog net op tijd aan de haven, hij is er speciaal naar toegekomen om afscheid te nemen.
Het is een ongelooflijk innig en warm afscheid tussen 2 vrienden die elkaar goed 3 dagen kennen.
Dan nog eens bijna de helft in ouderdom schillen.
Die tijdens het korte samenzijn vrienden geworden zijn met een enorm respect voor elkaar.
Na een brede glimlach, elkaar diep in de ogen kijkend een stevige knuffel.
Springen we beiden op onze fietsen steken de vuisten in de lucht en weten dat het goed is.
We gaan elkaar zeker ooit terug zien.

Met een heel goed gevoel verlaat ik Italië na:

2400 km
27 gefietste dagen
22 vakantie of rustdagen

Ik heb er veel fijne mensen leren kennen.
De Italianen zijn heel fijne vriendelijke gastvrije mensen.
Ze hebben de meest lekkere koffie, pizza’s en ijs

De automobilisten en vrachtwagenchauffeurs zijn heel hoffelijk in het verkeer ten overstaande van fietsers.
Ik heb me geen enkel moment me onveilig gevoeld.

Het is een prachtig land waar ik met heel veel plezier heb rond gefietst.

De staat van de gewone wegen is er erbarmelijk, de autosnelwegen zijn goed.  

Er ligt heel veel vuil langs de wegen en in de meeste dorpen en steden.

Als ik vraag aan mijn Italiaanse vrienden fietsers waarom ze s’avonds niet met licht fietsen.
Antwoorden ze me dat het zo wie zo gevaarlijk blijft met of zonder licht.

Ze durven nogal eens door het rode licht te fietsen.

Claxonneren doen ze heel graag, vooral als je niet snel genoeg aan het verkeerslicht vertrekt als het op groen springt.

Ze moedigen me met heel veel respect aan als fietser, en vooral  de wielertoeristen.

Ze vinden zichzelf meestal gek.

Hun gesprekken heb ik steeds met veel plezier aanhoort en bekeken. De mimiek, de gebaren, de manier van praten is gewoonweg  fantastisch.

Heel veel Italianen lijden aan overgewicht door hun liefde voor het lekkere eten.

Er zijn heel knappe vrouwen en mannen.

Ciao arivederchi Italy,

ludo