Reisverhaal «Iran : mijn eerste indrukken, mijn eerste ervaring»
Start-to-Cycle - Deel 7 - Iran
|
Iran
|
10 Reacties
26 Oktober 2011
-
Laatste Aanpassing 27 Oktober 2011
Iran : mijn eerste indrukken, mijn eerste ervaringen.
Met dank aan Ed hoogmoed
Vrijdag 21 Oktober 2011 Dogubayazit – Turkije.
Onder een goed gesternte neem ik afscheid van Ed en Gerjo.
Mijn Nederlandse fietsvrienden blijven nog een dag wachten op een pakketje.
Een pakketje met spaken en remblokjes opgestuurd door de Karen van de vakantiefietser in Amsterdam.
Dank u Karen voor de goede en snelle service.
Mijn visum is vandaag afgelopen, ik moet vertrekken.
Waar het de dag voordien nog sneeuwde.
Vertrek ik nu bij een stralende zon wellis waar met de windstopper aan richting Iraanse grens.
De laatste 35 km over Turkse bodem, door niemandsland.
Enkele primitieve Koerdische dorpen sieren de droge steppe vlakte naar de grens toe.
Mount Ararat de 5137 meter hoge gigant steekt torenhoog boven zijn kleine broertjes uit.
Ik geniet van mijn laatste kilometers door het prachtige land der Koerden.
Aan de grens aangekomen fiets ik langs een kilometers lange kolom van vrachtwagens.
Handmatig, met de stylo verwerken de Iraanse douane beambten het papierenwerk van de vele vrachtwagen chauffeurs.
De wachttijd voor deze mensen bedraagt 1 a 2 dagen.
Aan de Turkse grensovergang geraak ik aan de praat met enkele Iraniërs.
Ze laten met voorgaan, daar gaan ze al vlug spijt van hebben.
Mijn paspoort controle blijkt algauw meer dan een controle te worden.
De dienstdoende beambte belt naarstig heen en weer.
Zou men er achter gekomen zijn:
Dat ik ooit lang haar heb gehad?
Met kapotte jeans heb rondgelopen?
In de zappa mijn stamkroeg uit mijn jonge jaren aan sex, drugs en rock and roll gedaan heb?
De vrouwen heb liggen te ambeteren?
De straat onveilig heb gemaakt door mijn moto geweld?
Of pinten gepakt heb alsof er mijn leven van afgehangen zou hebben?
Al bibberend als een kleine jongen sta ik naast de kant in een hoekje bang af te wachten op het vervolg.
Na een half uur komt er een politie agent op me af en gebaard me om mee te komen.
Ai jai jai, als dat maar goed af loopt.
Meneer den Belgische toeristen fietser denkt het zich te kunnen permitteren om 2 dagen na het verstrijken van zijn visum ongeschonden de grens over te kunnen steken?
Meneer van den Turkse grens politie, ik ben op 21 jullie het land binnen gekomen en mag 3 maanden blijven.
Vandaag is het 21 oktober dus tel maar eens op uw Turks politie vingers hoeveel maanden dat dat zijn.
Meneer het fietsertje lees maar eens in uw visum hoe lang je mag blijven.
Euh 90 dagen….
Ja en dat zijn geen 3 maanden boerke van Hechtel.
De laatste keer als ik geld ging pinnen (voor de Nederlanders) dacht ik waarom haal ik zoveel af, ik krijg dat allemaal niet meer op gemaakt.
Nu weet ik waarom ik toen zoveel heb afgehaald.
De boete om 2 dagen te laat de grens over te steken kost me 164 Turkse Lira, 67 euro.
Mijn moeder zou zeggen met betalen ben je er van af zoon.
Aan de Iraanse grens overgang wordt ik wederom in de rij der wachtende geplaatst.
Mijn paspoort wordt op een machineke gelegd om te controleren.
Er wordt gecontroleerd en gecontroleerd en ge……..
Na bijna 3 uren van controles steek ik als een fiere en gelukkige jongen de grens met Iran over.
Het is haast niet te geloven.
Wanneer ik vorig jaar mijn reis aan het plannen was en naar de wereldkaart keek.
Kon ik ze draaien en keren zoals ik wilde, Iran moest ik door.
Dit deed ik liever niet dan wel.
Na het lezen van vele reisverslagen en het bij wonen van fietsbeurzen.
Kreeg ik gaande weg een goed gevoel over Iran.
En nu is het eindelijk zover.
Iran een nieuw en onbekend land vol met avonturen en verhalen.
De temperatuur verschillen doorheen Iran kunnen groot zijn.
De beste tijd om Iran te bezoeken is in de lente of in de herfst.
In de winter is het dan weer het aangenaamst toeven aan de kust van de Perzische Golf.
In deze periode is de vochtigheid het laagst en kan je er genieten van temperaturen van 20 graden.
Terwijl het in Tabriz in het noorden -5 graden kan zijn kan het in Bandar Abbas in het zuiden 35 graden zijn.
Tussen mei en oktober kunnen temperaturen in de woestijn en in het zuiden oplopen tot meer dan 40 graden.
Ik steek de Iraanse grens over in Bazargan, het eerste wat me te doen staat is geld wisselen.
Daar het niet mogelijk is om geld te pinnen in de ATM’s (geldautomaten) is het noodzakelijk dat je euro’s of dollars mee neemt en laat omwisselen.
Er zijn 4 mogelijkheden om dit te doen.
Ofwel in een bank, maar dan ben je al vlug een half uur bezig met allerhande papierwerk voordat je je geld in handen hebt.
Ofwel bij een officiële money changer (geld wisselaar).
Net over de grens vind je enkele van deze wissel kanoteren.
Ofwel in hotels,daar kun je je centjes ook gewisseld krijgen.
Je kan je geld ook op straat laten wisselen maar deze mensen geven je natuurlijk een veel lagere koers.
Ik zet koers richting Maku mijn eerste overnachtings plaats in Iran.
Het is weer wennen om alleen onderweg te zijn, gaandeweg vind ik mijn draai terug.
Maku is gelegen in een Canyon (kloof) tussen een fascinerend mooie rots formaties in.
Bij mijn eerste inkopen op Iraans grondgebied is het wennen aan de munt.
Ik koop er wat zoetigheden en noten, de prijs is belachelijk laag denk ik bij mezelf?
Bij het afrekeningen is het iets duurder dan ik gedacht had.
Iraniërs zeggen hun prijzen in Toman en rekenen af in Rial.
1 Toman = 10 Rial
1700 Toman = 17000 Rial = 1 euro
In het gekozen hotel heb ik al vlug een heel goede band met het personeel,
het is lachen geblazen.
De aanwezige hotelgasten nodigen me uit op thee, de eerste contacten zijn een feit.
De volgende dag zet ik koers naar Qara Ziyaeddin gelukkig zijn de plaatsnamen vertaald van het Perzich of Farsi naar het Engels.
Onderweg wil ik afdraaien om een kleine binnen weg te nemen.
Ik twijfel even of ik in de juiste richting fiets.
Ik draai terug en stop aan een politie kantoor om de weg te vragen.
De agent die ik zie zitten door een heel klein raampje gebaard me naar de deur te gaan.
De gate (poort) opent zich, hij verwelkomt me en bied me een thee aan.
Hij roept er een engels sprekende soldaat bij.
De milicien van dienst is in zijn laatste maand van zijn diensttijd.
Hij is elektronica ingenieur van opleiding we hebben al snel een goede band met elkaar.
Dit doet me terug denken aan mijn eigen leger dienst.
Waar is de tijd naar toe dat ik als snotbel van 18 jaar mijn opleiding van 1 maand genoot in Koksijde.
Koksijde het leek me de andere kant van de wereld te zijn.
Ik had gezworen om er na mijn legertijd nooit meer naar toe te gaan.
Tot dat ik er bijna 30 jaar later mijn hartsvriendin Eva leer kennen.
Na mijn opleiding ging ik voor 7 maanden naar Krefeld-Duitsland.
Hier leerde ik één van mijn vrienden de slachterszoon Filip Maes uit Bruggen kennen.
We waren 2 echte varkens bij elkaar.
Als we iemand een loer konden draaien dan waren wij er als eerste bij.
Een van die fratsen was, als onze kamergenoten in weekend gingen.
Spaghetti te koken en er de schoenen van onze kameraden mee te vullen.
Na een weekend gedroogd te hebben was het niet simpel om de spaghetti eruit te krijgen.
Terug op het politiekantoor.
Op een gegeven moment steekt iemand zijn hoofd door het kleine venstertje en roept.
Meneer hier uw paspoort???
Ik kijk verbaasd op en zie iemand van het hotelpersoneel uit Maku met mijn paspoort in zijn hand.
Hij was mijn paspoort vergeten terug te geven bij het uit checken en ik was vergeten om het terug te vragen.
Gelukkig was ik terug gedraaid om de weg te vragen op het politie kantoor.
Anders had de hotelbediende me 50 km verder en een halve dag later nooit gevonden.
Ik dank Onze Lieve Heer dit is een mirakel, de voorzienigheid heeft me behoed van heel veel problemen en miserie.
Verder onderweg na het verorberen van mijn boterhammen.
Stopt een Iraanse familie me fruit, noten en koeken toe.
Ongelooflijk ik ben nog maar 2 dagen in Iran.
In Dogubayazit in Turkije ontmoete ik een Australische reizigster.
Ze vertelde me, wanneer je Iraanse mensen ontmoet ze openen hun hele hart voor je.
Zo voelt het ook aan de warmte, vriendelijkheid, eerlijkheid en gastvrijheid van deze mensen is ongelooflijk.
In Qara Ziyaeddin ga ik op zoek naar een onderkomen voor de nacht.
Mensen wijzen me de weg, bellen heen en weer.
Uiteindelijk kom ik terecht bij Hassan, het is een warme en goede man.
Hij schrijft mijn naam in zijn logboek in in het Farsi’s.
Later die avond na het nuttigen van een avondmaal maak ik al snel nieuwe vrienden en zit te samen met de eigenaar en zijn personeel thee te slurpen.
Onderweg naar het hotel ontmoet ik de dierenarts Akbari, hij bied me thee aan, het wordt een gezellige avond.
De volgende dag zet ik koers naar Marand een stad met enkele honderduizende inwoners.
Afgelopen dagen fietste ik door prachtige natuur van bergen en weidse valleien.
De natuur blijft boeien en verassen.
Schoolkinderen begroeten me s’morgensvroeg luidkeels langs de weg.
Er komt een jongetje uit het veld gehold en doet teken om te stoppen.
Ik bied hem een snoepje aan en tot mijn grote verbazing wil hij me de hele zak uit mijn handen trekken.
Ik doe teken 1 snoepje of geen snoepje, hij neemt geen vrede met eentje dan wordt het geentje beste vriend.
Ik zie in zijn ogen dat hij het hier niet wil bij laten.
Ik bedek mijn geldbuidel zodat hij hier niet mee aan de haal kan gaan.
Als ik hem wegstuur probeert hij het zakje met mijn regenkledij te jatten.
Nu word ik pas goed boos.
Ik kan echter niet snel genoeg van mijn fiets.
Voordat ik van mijn fiets ben heeft hij iets anders van mijn fiets gerukt en gaat ermee vandoor.
Als hij een stuk verder op in het veld merkt dat het elastieken zijn die hij gepikt heeft.
Doet hij teken dat hij ze me wil terug geven en dat het hem spijt.
Naar mijn gevoel is deze jonge duivel op weerwraak uit.
Ik laat het zoals het is en fiets verder.
Dit is voor mij een teken dat ik alert moet zijn en moet oppassen.
Enkele uren later kom ik een Japanse collega tegen.
Hij doet zijn verhaal:
Hij fietste via zijn thuis land naar het buurland China door India naar Iran en neemt de vlieger naar Istanbul.
Hij zit ermee dat het in die streek sneeuwt.
In de buurt van Teheran is zijn fiets gepikt geweest.
Het is zijn eigen schuld zo verteld hij me.
Hij had ergens wild gecampeert en zijn fiets niet aan een boom of paal vastgemaakt.
Dit is een tweede waarschuwing, goed op je spullen letten is de
boodschap.
Op een bevolking van 80 miljoen inwoners zullen er heus wel enkele bij zijn die niet deugen.
Mensen claxoneren en moedige me aan, stoppen en vragen waar ik vandaan kom.
Bieden thee en eten aan.
Eerder las ik van Remco, Petra en andere fietsers dat je gewoon weg niet kan ingaan op iedere uitnodiging.
Je geraakt anders geen meter vooruit bij wijze van spreken.
Nu ervaar ik echt dat het zo is, ongelooflijk is dit.
Aangekomen in een voorstad van Marand wordt ik uitgenodigd op thee door een taxi chaffeur.
Hij heeft me eerder zien fietsen in de buurt van de grens.
Hij wil me leren kennen en een babbeltje slaan.
Hij heeft een wondermooie Iraanse schone bij zich, het klikt onmiddellijk tussen ons.
Ze is onder de indruk van mijn fietsproject en luistert dan ook vol interesse.
Haar droom is ook om ooit met de fiets de wereld in te trekken.
Aangekomen in Marand krab ik mee even onder de oksels en in het haar.
Het is groot er is veel volk en nog meer verkeer.
Een jonge man wijst me de weg naar een guesthouse, hij rijd voor me op met zijn auto.
Het enigste dat ik moet doen is volgen en hard trappen.
Bijna aan het hotel aangekomen zegt weer iemand anders dat ik naar een teachers house moet gaan om te overnachten.
Vermits dat dit mijn favoriete overnachtings plaatsen zijn verander ik van richting.
Iemand met een auto begeleid me nu ook weer.
Het is nu weer alleen maar volgen en hard trappen.
Onderweg rijd een jonge man naast me, hij vraagt door het raam van zijn auto waar de reis heen gaat.
Naar het teachers house zeg ik hem, volgen maar gebaard hij me.
Allee vooruit al twee volg wagens die voor me uit rijden.
Op een gegeven moment stopt de jonge man en zegt me, jou bestemming ligt verder door.
Ik woon hier als je wil mag je bij mij gratis en voor niets logeren.
Ik laat je deze avond de stad zien en we maken kennis met mijn familie.
Na 112 km gefietst te hebben ben ik eigenlijk te moe om nog veel animatie rond mijn hoofd te hebben.
Ik besluit toch om met hem mee te gaan.
Die avond laat hij me de stad zien vanuit een hoger gelegen gedeelte.
Dit is meer dan de moeite waard.
Nadien pikken we zijn vrouw en zijn broer op.
Zijn broer Mehrdad vraagt of ik het zie zitten om naar de klas van zijn vader te gaan.
Zijn vader is leraar engels, het zou fijn zijn indien de leerlingen hun Engels eens konden uittesten op een westerling.
Ik stem toe.
Tot mijn grote verbazing stap ik een klas binnen met meisjes tussen de 17 en 23 jaar.
Hier voel ik me onmiddellijk op mijn plaats.
De vragen vliegen me rond de oren.
Ik merk dat er iets leeft bij deze jonge vrouwen.
Even ter informatie, alle vrouwen zijn verplicht in Iran om een hoofddoek te dragen.
Ze vragen mijn mening hier over.
Ik antwoord, ik heb jullie cultuur en religie te respecteren.
Dus wie ben ik om hierover een oordeel te vellen.
Als ze me toch om een persoonlijke mening vragen.
Antwoord ik hen dat ik het een beperking van de vrijheid van de vrouw vind.
De leraar stopt het gesprek hier omtrent, er mogen geen vragen meer gesteld worden over dit onderwerp.
Ik zie in de ogen van de jonge vrouwen dat ze niet akkoord gaan en verandering willen.
Na het vragen uurtje gaan we huiswaarts en is het eindelijk tijd om te eten.
Na het eten komt de familie nog langs om goede dag te zeggen en kennis te maken.
Hoe kan het ook anders, thee en zoetigheden komen er ook aan te pas.
Het wordt een fijne en gezellige avond.
S’morgens na een veel te korte nacht en na het ontbijt neem ik afscheid van een fijne familie.
Dank u lieve mensen dat ik mocht genieten van jullie gastvrijheid.
Bij het uitrijden van Marand stop ik nog even om wat mondvoorraad in te slaan en nog een haptje te eten.
De winkelier bied me een stuk van zijn vers gebakken brood aan dat de bakker hem net is komen brengen.
Een klein stukje brood lust ik wel ja.
De winkelier geeft me uiteindelijk 3 vierde van zijn brood mee.
Ik kom er niet onderuit, mee nemen zegt hij.
Ongelooflijk de goed hartse man geeft bijna zijn hele ontbijt weg.
Heel erg bedankt vriend.
Even verder op een rustig plaatsje eet ik een hapje.
Binnen de kortste keren ben ik omringd door mensen die me komen begroeten en welkom heten in hun stad in hun land.
Het blijft me steeds diep ontroeren deze welgemeende gastvrijheid.
Ik zet verder koers naar Tabriz via een heel drukke 4 baans weg.
Het is niet fijn fietsen in al deze drukte.
De vrachtwagens razen langs me door, de uitlaat gassen cirkelen als een wervelwind rond mijn reukorgaan.
Dit vind ik echt niet leuk.
Aan gekomen aan de rand van de miljoenen stad Tabriz krab ik me wederom onder de oksels en in het haar.
Ik vraag aan mijn innerlijke gids om me te begeleiden in deze wirwar van straten en verkeer.
Als ik op een cruciaal punt sta en het even niet meer weet waar naar toe.
Stopt iemand en bied me zijn hulp aan.
Graag had ik naar de bazaar in het centrum geweest, zeg ik hem.
Volg me maar zegt de vriendelijke man.
In een wip sta ik op de plaats van bestemming.
Als ik hem vraag als hij soms een guesthouse weet hoef ik hem wederom maar te volgen.
Dank u vriendelijke man, hij is leraar technieken aan de universiteit.
Uiteindelijk na 3 uren vind ik een onderkomen voor de nacht.
De meeste guesthouses zijn volzet of kunnen mijn Eva niet herbergen.
Moe maar voldaan neem ik een douche, eet een pizza en kruip onder het wol.
De volgende dag zie ik Ed en Gerjo terug in Tabriz, het is weer een fijn weerzien.
Tabriz, het is de derde grootste stad na Teheran en Esfahan.
Het is een wereldstad van formaat.
Je vind er gewoon weg alles.
Van moderne stijl volle kledij, trendy horloges, alle soorten gsm’s, platte beeldschermen, sexy lingerie tot rollen wc papier.
Die wel duur zijn omdat de Iraniër geen wc papier gebruikt, het is eigenlijk een luxe artikel.
Ik vind er zelfs de Panasonic batterij voor mijn polar fietscomputer.
Ik heb gezocht in Italië, Griekenland en Turkije.
Eva heeft verscheidene winkels in België afgeschuimd, heel erg bedankt Eva.
Nergens was er een batterij te bespeuren.
In Tabriz ga ik de eerste gsm winkel binnen en binnen de 2 uren was ik in het bezit van de bewuste batterij.
Het is een heerlijke stad om er enkele dagen te vertoeven.
S’morgens en s’avonds is het er ongelooflijk druk.
De vrouwen zijn slank, modern gekleed en mooi opgemaakt.
Ze zijn zich heel erg bewust van hun schoonheid.
We nemen een paar dagen vrij en gaan de Blue Moskee bezoek
We crossen rond in de grootste bazaar die Iran rijk is.
Deze bazaar is uit geroepen tot werelderfgoed van de Unesco.
Het heeft een oppervlakte van 7 vierkante kilometer.
Een toilet zoeken en vinden is geen gemakkelijke opdracht.
Voor de rest vind je er alles, je kan het je nog niet zo gek bedenken.
Neem nu bijvoorbeeld runderpoten, varkensoren en olifantenkloten.
Dit was mijn relaas van mijn eerste 4 dagen in Iran.
Oordelen jullie zelf maar als het veilig genoeg en de moeite waard is om te genieten van een bijzonder land met een bijzonder volk.
De Iraniërs zijn bijzonder trotse mensen, ze zijn heel fier op hun land en vinden het een eer dat je hun land bezoekt.
Het hele kleine nietige fietsertje in de verte ben ik zelf.
Met dank aan Ed Hoogmoed.
NOTA :
Een extra fotoreeks volgt in de toekomst, deze pagina is vanuit Iran niet toegangkelijk alsook facebook.
Mensen die me dus via facebook berichten zullen 2 maanden geduld moeten hebben voor ik ze nog kan antwoorden.
Dank voor jullie begrip.
Macht zei tegen de wereld: 'Je bent van mij'.
Liefde zei tot de wereld: 'Ik ben de jouwe'.
De liefde won.
