Reisverhaal «Incredible Iran, 900 km Esfahan, Yazd, Shiraz»

Start-to-Cycle - Deel 7 - Iran | Iran | 12 Reacties 12 December 2011 - Laatste Aanpassing 12 December 2011

Incredible Iran : 900 km Esfahan – Yazd – Shiraz

Donderdag 24/11/2011 : Esfahan - Kupayeh

De dag van ons vertrek bij Behnam’s familie na een verblijf van 7 dagen.
Waterlanders, snottebellen en krokodillen tranen zijn van de partij.
Het afscheid is emotioneel en pijnlijk, niemand kan zich bedwingen.
Kussen, innige omhelzingen, stevige handdrukken, goede voornemens voor een wederzien doen het afscheid een feit zijn……….

Nog vlug enkele foto’s voor het album ter herinnering van de mooie voorbije week.

Het voordeel van een pijnlijk afscheid is dat je iets voor elkaar hebt betekend.
Dat de vriendschap diep geworteld in je hart een ere plaats krijgt.

Met de zon in de ogen fietsen we richting het oosten naar onze volgende bestemming.
De smog hangt als een dikke sluier over de stad.
Het industrie gebied en het drukke verkeer beleven hoogdagen.

Mensen claxonneren en moedigen ons aan.
Blij dat ik terug op de fiets zit, geniet ik van mijn vrijheid.
Het lijkt een perfecte fietsdag te worden.

Tot……
plots een Jeep stopt, 3 politiemannen en 2 soldaten met geweer in aanslag vragen naar onze paspoorten.
Na een hoop gepalaver en gezever moeten we de arm der wet volgen naar het politiekantoor………
Na anderhalf uur zetten we terug koers richting het oosten.

S’avonds in het pension……
er klopt iemand op de deur.
Kom binnen, ik moet nog wel mijn broek aantrekken roep ik.
Twee Iraanse muziek leraars stappen binnen.
Heb je zin in een theetje, vragen ze?
Natuurlijk antwoord ik hen.
Al vlug gaat het over politiek.
Deze jonge mensen zijn het absoluut niet eens met de overheid.
Ze vertellen, zonder deze overheid zouden we het beste en mooiste land ter wereld hebben om in te wonen.
Alhoewel zij niet kunnen vergelijken want ze zijn nog nooit de Iraanse grens overgestoken.
Mensen zijn niet gelukkig………
Na de revolutie zijn de mensen triestig geworden.

De muziekleraars nodigen ons uit, om naar hun Iraanse muziek te komen luisteren.
Zij en enkele vrienden repeteren deze avond in het pension waar we verblijven.
Het eerste lied wordt aan ons op gedragen ter verwelkoming in Iran.
Het is ontroerend mooi, ze spelen met gans hun hart.

We leren een speciale man kennen deze avond.
Hij is zo trots en fier dat we in zijn dorp en land zijn.
Hij brengt ons naar een restaurant, de inwendige fietser moet nog gevoed worden.
Hij beloofd ons de volgende morgen een ontbijt te brengen???!!!

Vrijdag 25/11/2011 Kupayeh – Na’in

Er valt geen man en geen ontbijt te bespeuren.
We besluiten koers te zetten naar Na’in, het beloofd nog een zware fietsdag te worden.
Juist vertrokken kruist onze goed lachse weldoener ons het pad.
Zijn zoon draagt een mand vol lekkernijen.
Het pension waar we overnacht hebben is al gesloten hij nodigt ons uit om in zijn huis te ontbijten.

Zijn familie, vriend en kinderen liggen nog te knorren.
Ze slapen in 2 vertrekken op de grond op een mat zonder matrassen.
Hij excuseert zich, voor het armzalige huisje waarin ze wonen.
Een rijkelijk ontbijt wordt er geserveerd.
Het blijft ongelooflijk, de mensen hebben niets, de man heeft geen werk.
Maar we worden als ware gasten ontvangen.
Hij nodigt ons zelfs uit om te blijven en s’middags samen te lunchen.
Het blijft ongelooflijk, zouden wij dit in België ook doen???!!!
Bij het afscheid gaat de ganse familie op de foto.
 

De man rijdt ons voor met de auto om ons op de goede weg te zetten.
Hij dankt ons voor de ontmoeting.
Voor de laatste maal schudden we elkaar met beide handen de hand.
Kijken elkaar diep in de ogen aan, ik hoop u ooit terug te zien fluistert hij me toe.
De man spreekt met zijn hart.
Ik neem afscheid van een pracht van een mens.
Hoe kort deze ontmoeting ook is hij is van onschatbare waarde.

De natuur veranderd gaande weg, we fietsen langzaam de dessert (woestijn) in.
Als we aan een woestijn denken, denken we aan heel veel zand en een brandende zon.
Echter minder is waar, we fietsen door een steenwoestijn het is berekoud.
De natuur is er ongelooflijk mooi.
Uit gestrekte steen vlaktes omringd door bergen.

Er dient zich al enkele dagen een probleem aan.
Ik kan in de verste verte Ed en Gerjo volgen.
Het fietsen gaat me voor geen meter.
Menig maal kijk ik naar mijn achterwiel gedurende de dag.
Het is precies of de elastiek van mijn onderbroek tussen mijn tandwiel verstrengeld is geraakt, zo zwaar fietst mijn Eva.
Ik zie af, ik moet diep gaan, het kost me heel veel energie om vooruit te geraken.
Meerdere keren rijdt ik me de lamp uit en sta te trillen op mijn benen.

Gelijkmoedig aanvaard ik mijn gegeven en volhard in de boosheid.

60 km fietsen we al over vals plat en overbruggen 900 meter.
Is dit de oorzaak of is het onze drukke week in Esfahan waar we alles hebben gedaan behalve voldoende gerust???!!!

De prachtige natuur blijft boeien maar met zijn 4 graden is het bibberen geblazen.
Aangekomen op het hoogste punt van 2440 meter, trekken we/ik me droge en warmere kledij aan.

Gelukkig presenteert een vrachtwagen chauffeur ons een warme thee aan in zijn lekker warme cabine.

                     
Wat we hier te zien krijgen slaat alle records, de man rookt in ons bijzijn opium.
Hij weet ons te vertellen als ze hem hier met pakken hangt hij letterlijk, dan zijn zijn laatste uren geteld.

Aangekomen in Na’in trakteren we ons zelf op een dik en vet toeristen hotel (=een heel mooi comfortabel hotel).
Dit hebben we verdiend na het zwoegen van afgelopen dagen.

Het is mogelijk om gedurende 14 dagen zonder visum door Iran te reizen.
Wanneer je dan in de ITTIC  INNS verblijft, verblijf je in heel mooie en  betaalbare hotels.
Voor de prijs van 25 euro heb je een twee persoonskamer.
Een bus en/of taxi om je te verplaatsen kost bijna niets.

Vanavond is het feest, we eten frieten met een lekkere kippen schnitzel.

Zaterdag 26/11/2011 : Na’in rustdag

Wanneer we deze morgen onze ogen openen kunnen we bijna niet geloven wat we te zien krijgen.
Het sneeuwt, dit verwacht je natuurlijk niet in een woestijndorp.

Zondag 27/11/2011 Na’in - Aqda

Bij twee graden zetten we koers naar onze volgende bestemming.
Waar is de tijd naar toe dat ik in mijn zwembroek doorheen Turkije fietste.

                   Voor de eerste keer in mijn leven fiets ik doorheen een woestijn.
We passeren een oase, in mijn dromen heeft het iets mytisch.
 

Ik ga dan   Ik gan dan ook op zoek naar badende vrouwen, exotisch fruit, Arabische volbloeden en rijk versierde kamelen.
Ik zie haar weg hollen, verlegen achter haar kijkend struikelt ze.
Ik snel haar ter hulp als een ware prins op zijn wit paard.
Ik buig  me over haar heen, ze legt haar armen om mijn brede schouders, ik til haar op.
Ze ademt zwaar, haar boezem gaat te keer als een wildeman.
We kijken elkaar diep in de ogen???!!!
Ik zie haar verlangen naar tederheid en liefde.
We kussen elkaar……
de wereld lijkt heel even stil te staan.
Een traan ontspringt uit haar beider ogen van ontroering en verlangen.
Ik leg haar voorzichtig neer op het hemelbed.
De ondergaande zon priemt door het gaas.
De rode gloed kleurt haar naakte lichaam.
Heel langzaam en voorzichtig streel ik haar zachte gladde huid.
Haar lichaam kronkelt van genot……
Plotseling duwt ze me weg……
Haar geloof verbied haar toe te geven aan deze genotzucht.
Haar maagdelijkheid zal degene toebehoren die haar huwt.
Angstvallig omhelzen we elkaar en nemen afscheid.

Een koude wind doet me ontwaken en beseffen dat mijn missie nog niet ten einde is.
Mijn weg is nog niet afgelegd.
Ik trek me de ritssluiting van mijn windstopper helemaal dicht en zet mijn reis verder.

Onderweg passeren we borden die ons attent maken op overstekende dromedarissen???!!!
Wanneer je deze elegante dieren nog nooit in het wild hebt zien rond crossen is dit een raar gegeven.

S’avonds verheugen we ons op een wel heel speciale overnachtingsplaats in Aqda.
Het is een 600 jaar oud gebouw dat geressorteerd en om getoverd is tot een guesthouse.

Wanneer we er arriveren blijkt het nog een ware bouwwerf te zijn.
 

We worden er hartelijk verwelkomd door Mohamed.
Hij verwent ons, niets komen we te kort.

Volgend jaar in de zomer gaat dit prachtige pand officieel open.
Wij zijn alvast de eerste gasten in het ‘Botique guesthouse Khaloo Mirza’.
www.hotelkhaloomirza.com

Maandag 28/11/2011 : Aqda – Yazd

Yazd is de eerste ‘grote’ woestijnstad die we aandoen, ongeveer anderhalf miljoen inwoners vertoeven er.

Deze 7000 jaar oude stad heeft niet de charme en uitstraling van Esfahan.
Maar Yazd hoort toch tot één van de hoogte punten tijdens een Iran reis.
Het is één van de oudste steden op onze aardknol, euh aardbol.
Het oude centrum met zijn lemen huizen en zijn smalle al dan niet overdekte straten tarten de verbeelding.

Marco Polo van het bekende kleding merk passeerde Yazd in de 13 eeuw.
Hij ging er op zoek naar zijde voor zijn nieuwe zomer –en winter collecties.
Tevens kocht hij er ook prachtige handgeweven tapijten om zijn winkels ermee te decoreren.

In de plaatselijke bazaar kunnen koop –en kijk grage inwoners, toeristen, wereldfietsers en ander grut hun hart ophalen.

Verluchtingstorens zie je overal in deze stad, deze oude natuurlijke airco-systemen.
Vangen bij de minste bries de lucht op en transporteert deze naar de lagere gelegen kamers om ze te verkoelen en te verluchten.

 
Je kan je er ook nog gaan vergapen aan allerhande moskees en oude gebouwen.

Een opmerkelijke attractie, zijn de Towers of Silence, de torens van de stilte.
Tot de jaren 60 werden deze torens gebruikt om de overledenen op te baren.
Roofvogels kwamen dan het vlees van de beenderen knabbelen.

Vanwaar kwam deze manier van leven en het omgaan met de overledenen?
Voor dat de Islam zijn intreden deed in Iran beleed men hier het Zoroastrianisme.
De Zoroastrianers, zijn afstammelingen van mijn wel om gekende jeugdheld Zorro.
Deze mensen geloofden in de puurheid van de aarde en begroeven daarom hun dierbare overledene niet.

Uit de vele dure en minder dure hotels kiezen we er ééntje van formaat uit.
Het Silk Road hotel  is het meest bekende en geliefde hotel onder de alternatieve reizigers, backpackers en wereldfietsers.
Dit hotel dat ondertussen sinds 10 jaar gevestigd is en bestaat uit 3 heel oude huizen met een prachtige en gezellige binnenkoer.
Is een plaats om tot rust te komen en mensen van uit gans de wereld te ontmoeten.

Het is echt zo’n layback plaats dat een mens doet twijfelen om nog verder te reizen.

Je kan er tevens overheerlijk eten, van de niet te versmaden currykiprijstschotels tot de lekkere spaghetti’s en nog veel meer.
Mijn eerste avond eet ik er een stoofpotje van kamelenvlees met een Grieks salaatje en fietjes die in de olie zwemmen.

Het kamelenvlees heeft de nodige uitwerking op mijn getraind fietsers lijf.
Wanneer ik me die avond uitkleed verschiet ik me een bult.
Wat ik dan te zien krijg overschrijd alle grenzen van de verbeelding.
De Hulk wie kent hem nog?
Onze groene uit de kluiten gewassen held van weleer.
Zou jaloers geweest zijn mocht hij dit te zien krijgen.
Vermits, wat ik te zien krijg, te groot is om er een foto van te maken.
En te groot is om het te omschrijven, laat ik het hierbij.
Ik wil geen van mijn vrienden in verlegenheid brengen en zeker mijn schoonbroer Roger niet.

Wegens de weersomstandigheden verblijven we er 2 dagen en 3 nachten.
Het regent in Yazd, Yazd is gelegen op ongeveer 1250 meter.
Niet dat we bang zijn van de regen maar op de hoogte van 2635 meter die we moeten over fietsen .
Zal het zeer zeker sneeuwen, niet dat we bang zijn van de sneeuw.
Maar we nemen de natuur elementen serieus en willen geen ondoordachte risico’s nemen.
De ervaring heeft ons al geleerd dat je niet lacht met het weer hoog in de bergen.

Donderdag 1/12/2011 : Yazd -Taft

Vrijdag 2/12/2011       : Taft  - Deh Shir

Het beloofd een pittige dag te worden.
We bevinden ons in Taft op een hoogte van 1550 meter.
We moeten stijgen naar het hoogste punt van deze dag gelegen op 2635 meter.
Het wordt tevens een aanval op ons nieuw hoogte record.

De koude en de zon begeleiden ons.

De wolken voeren een schouwspel op.
Laag boven de bergen of hoog in de lucht.

Onverschrokken blijft de natuur zijn prachtige natuur verder naturen.
Het is genieten van het uitzicht.

Eagle rock houd hoog boven de grond toezicht over zijn terratorium.

Rechts van ons worden we geflankeerd door Kub-e Bonkabar een 3366 meter hoog besneeuwde gigant.
Links houd grote broer Shir Kub 4075 meter met zijn wit besneeuwde toppen ons ijzig in de gaten.

We fietsen over immens uitgestrekte steenvlaktes.
Heel soms passeren we een woestijndorpje met zijn lemen huisjes.
Op het moment dat we halt houden om even uit te blazen.
Stopt een vader met zijn dochters, zij stoppen ons een drankje en een koekje toe.

Kijk je nu links, rechts, voor, achter, onder of boven het blijft fascinerend genieten.

Langzaam schuiven we naar de top.
Boven aan gekomen wacht er ons de verrassing van de dag.
Er stopt een man langs de kant van de weg.
Hij komt naar ons toe met een microfoon in de hand.
Ik denk bij mezelf, dit moet een journalist van een plaatselijke krant zijn???!!!
Maar welke plaatselijke krant dan, want er valt in de verste verte geen dorp te bespeuren???!!!
Echter minder is waar hij begint uit volle borst voor ons te zingen.
De luidspreker galmt zijn lied door de bergen heen.
Ik krijg er de tranen van in de ogen zo ontroerd me zijn overgave van het eer betoon aan ons.

Niet te geloven, niet te geloven Iran blijft me iedere dag weer verrassen en verbazen.

Aangekomen in Deh Shir na een indrukwenkend mooie afdaling gaan we opzoek naar een slaapplaats voor de nacht.

We spreken enkele mensen aan, zij halen er de ingenieur van het dorp bij.
Deze jonge man regelt dat we een kamertje in de moskee krijgen waar we de nacht door kunnen brengen.

Er wordt druk gerepeteerd in het dorp voor de aankomende feestdagen.
Op maandag en dinsdag 5-6 december is het de herdenking van het overlijden  de grote profeet Imam Houssein.

Er trekt een stoet van zingende mensen aan ons voorbij.
Hij vreemde is dat ze zich zelf kastijden (folteren), een soort van boete doening.
Dit doen ze dmv 2 bundels kettingen op de rug te slaan.

Er komt een man naar ons toe die aan dit gebeuren heeft deelgenomen.
Hij stelt ons voor om bij hem te komen slapen.
We gaan in op zijn voorstel en ruilen de moskee in voor zijn huis.
Aangekomen, zijn we een klein beetje verbaast.
Hij woont in een kamertje van 3 meter bij 3 meter.
Hij serveert ons thee, we maken kennis.
Hassan blijkt een pracht van een kerel te zijn.

Hij noemt me zijn vriend Loedoe.
Later op de avond deelt hij ons mee dat we met ons drie in zijn kamertje mogen blijven.
Hij zelf gaat bij een vriend slapen.

Dit is toch ongelooflijk, de man bezit bijna niets en wat hij heeft staat hij ook nog af aan drie rijke westerlingen.
Wat een ongelooflijke gastvrijheid.
Zouden wij dit in België doen???!!!

Zaterdag 3/12/2011 : Deh Shir – Abarkuh

S’morgens nemen we afscheid, met een stevige handdruk en 3 intense vriendschapskussen.
Hassan zegt wel 20 keren blijf nog een week.
Kom terug naar mijn dorp Deh Shir volgend jaar, over 2 jaar of wanneer jullie maar willen.
Ik hoop jullie ooit terug te zien.

In de vroege namiddag na een rit door de indrukwekkende natuur.
Komen we aan in het historische woestijnplaatsje Abarkuh.

Je kan je er gaan vergapen aan allerhande bezienswaardigheden.
Eén van de bezienswaardigheden is een 4000 jaar oude cipres boom.
Het historische ice house, waar men het ijs opslaat dat in de winter gewonnen wordt en gedurende de rest van het jaar in bewaard blijft.

Zondag 4/12/2011 : Abarkuh - ???!!!

Gekleed tegen de koude zetten we koers naar onze volgende bestemming van de dag.
Waar het lot ons naartoe zal brengen weten we nog niet.
In Safiabad slaan we af om een onverharde weg te fietsen doorheen de bergen.

Plots slaat het noodlot toe, om persoonlijke reden besluiten Ed en Gerjo een andere weg te nemen.

Geheel onverwacht scheiden onze wegen en gaat mijn reis alleen verder.
Zowel voor hen als voor mij is het een pijnlijk afscheid.
Totaal uit het lood geslagen vang ik de 35 km lange klim over de onverharde weg aan.

Het ongelooflijke uitzicht verzacht enig sinds de pijn.

 
Laat in de namiddag op een hoogte van 2000 meter bereik ik de hoofdweg.
Vermits er geen overnachtings mogelijkheid is moet ik verder.
De zon begint te zakken, niet in de zee maar achter de bergen.
Het wordt kouder, ik trek me een extra T-shirt, handschoenen en mijn buf aan (soort van muts/sjaal).
Steek me vlug een hap in de mond en klim verder naar boven, natuurlijk niet naar onder.
Aangekomen op de top van 2450 meter bij het vallen van de avond, schemer licht en een ijzig koude wind passeer ik een geschenk uit de hemel.

Een post van de rode halve maan/rode kruis verwelkomt me.
Blij als een klein kind spring ik van mijn Eva en vraag naar een onderkomen voor de nacht.
Verkleumt neem ik de warme thee met beide handen aan.
Ik installeer me in het gastenverblijf, spreid me de slaapzak, neem een heerlijke warme douche en ben terug de oude.

Deze avond maak ik wederom kennis met ongelooflijk fantastische  -en gastvrije mensen.
Er wordt gelachen, plezier gemaakt en samen gegeten.

Maandag 5/12/2011 : ???!!! – Sa’adat Shar

Na het ontbijt neem ik afscheid van mijn vrienden van het rode kruis.

Nog onwennig aan het alleen fietsen vang ik mijn nieuwe dag aan.

De komende twee dagen zijn het twee speciale dagen in Iran.
Het zijn feestdagen ter na gedachtenis van het overlijden van Iman Houssein.
Iman Houssein is grootste profeet voor de moslims in Iran.

Genietend fiets ik door de veranderende natuur.
Ik heb inmiddels de woestijn verlaten.

 
Mister ludo, Mister ludo how are you, hoe gaat het met u?
Ik kijk om en zie dat er iemand me een zak cheese snacks vanuit een voorbij rijdende auto aanreikt.
Het is Millan en zijn familie die ik de avond voordien in het rode kruis centrum ontmoet heb.
Dank u lieve mensen.

Aangekomen in Sa’adat Shar ga ik opzoek naar een pension.
Al vlug krijg ik te horen  van een vriendelijke fruitverkoper dat dit plaatsje geen hotel, motel of pension heeft.
Hij verwijst me verder naar de plaatselijke moskee.
Aangekomen op de plaats van bestemming vind ik een onderkomen in een klein kamertje van de moskee.

Wanneer ik s’avonds in een restaurantje iets aan het eten ben wordt ik er aangesproken door een jonge gast.
Hij nodigt me uit om bij hem thuis iets te komen drinken, dit aanbod sla ik natuurlijk niet af.
Ik leer zijn familie kennen, ze proberen me te overhalen om de nacht in hun huis door te brengen.
 

Vermits ik moe ben en nog wat zaken moet doornemen voor de komende dagen ga ik niet op hun voorstel in.

Dinsdag 6/12/2011 : Sa’adat Shar – Shiraz

Vroeg in de morgen op de tweede feestdag van Iman Houssein vang ik mijn lange fietsdag aan.
Het is stralend weer wellis waar koud maar een perfecte dag om kilometers te vreten.
115 km wil ik overbruggen om in Shiraz te geraken.

Onderweg stop ik  twee maal om wat mondvoorraad  in te slaan en te eten.
Telkens mag ik van de eigenaars niets betalen.
Zie je dit in België al gebeuren wanneer je ergens als vreemdeling iets gaat eten dat je niet mag betalen???!!!
 

Menig maal doen mensen me stoppen onderweg, stellen allerhande vragen, bieden me iets aan om te eten en te drinken.

Deze dag ontmoet ik voor de tweede maal op mijn fietstocht een fietsende Belg.
Het is te zeggen, de jonge man afkomstig van Berlare bij Dendermonde en zijn raar kijkende vriendin van Hong Kong laten zich vervoeren.
Hun fietsen steken in de koffer van de auto.
Ze zijn al een jaar onderweg, maar de motivatie om te fietsen is weg.
In Iran hebben ze bijna nog niets gefietst.

Aangekomen in het prachtige Shiraz met zijn bijna 2,5 miljoen inwoners.
Krab ik me even in het haar en onder de oksels.
Van op de berg bekeken lijkt Shiraz een gigantisch grote stad te zijn.

Even de weg vragen naar het Shiraz Eram hotel gelegen midden in het centrum van de stad fiets ik al fluitend naar mijn plaats van bestemming.
 

 
Hier ontmoet ik Ed en Gerjo terug, ze zien er stralend uit.
Na ons plotseling afscheid van enkele dagen geleden hebben ze zich laten vervoeren van Safiabad naar Shiraz.
In Shriaz genieten ze van een welverdiende rust.
Het is een hartelijk weerzien en we zijn alle drie blij om elkaar terug te ontmoeten.
 

Een kalme geest is alles wat je nodig hebt.
Zodra je geest stil is, volgen de juiste dingen vanzelf.
 

Afsluitend wil ik nog eens eindigen met een kwis.
Wie me het juiste antwoord door mailt mag me het volgend voorjaar verwelkomen als gast wanneer ik even naar België kom.
Dit is misschien een beetje een raar cadeau???!!!
Sinds ik in italië, Griekenland, Turkije en in Iran van de gastvrijheid  van de  mensen mag genieten.
Is er geen mooier cadeau dan samen een avond met elkaar door te brengen.

Wie kent nog de legendarische kwis ‘Wie van de drie’???
De oude bokkenrijders onder ons hebben wellicht menig avond mee gekwist met ‘ Zo vader, zo zoon’

Bij deze stel ik dan ook mijn vraag.
Wie van de drie is de enige echte Ludo Linden.
Twee onder hen zijn Iraanse look a likes (dubbelgangers)

Vader A

Vader B

Vader C