Reisverhaal «Incredible Iran : 630 km van Tabriz naar Hamadan»

Start-to-Cycle - Deel 7 - Iran | Iran | 8 Reacties 06 November 2011 - Laatste Aanpassing 07 November 2011

Incredible Iran : 630 km van Tabriz naar Hamadan.

Vrijdag 28 oktober 2011-10-28

Eerder bespraken we welke route we zouden gaan fietsen van Tabriz richting Esfahan?
Mensen hadden me gewaarschuwd om de weg via het meer niet te fietsen?

Het meer : Lake Orumiyeh : het zoutmeer heeft een opp. Van 60 000 km2 – het behoord tot de Unesco wereld erfgoed - het bevat zoveel zout dat je er geen kopje onder in kan gaan. –  in de lente is het de favoriete verblijfplaats van de flamingo’s.

Via het meer zou de weg naar Esfahan niet veilig zijn door allerhande opstandige groeperingen.

Het alternatief is om via de snelweg Tabriz – Teheran naar Esfahan te fietsen.
Deze weg is wellis waar 200 km korter.

Voor en nadelen worden afgewogen, uiteindelijk besluiten we om via het meer te fietsen.

Waarom?

De ervaring leert ons het volgende :

In België zei men, je gaat toch niet door Iran fietsen, het is er gevaarlijk.
Grieken zeggen dat de Turken niet deugen.
De Turken in het westen zeggen ga niet naar het oosten van Turkije, bij de Koerden is het gevaarlijk.
De Koerden zeggen ga niet naar Iran.
In Iran zeggen ze ga niet naar de Koerden in het zuid westen.

Zo zie je maar, als je de angst in je hoofd  of in de hoofden van de mensen. Als maatstaf voor gevaar hanteert, beperk je jezelf heel erg in je doen en laten.

Vrijdagmorgen, op de zondag voor de moslims vertrekken we vroeg in de morgen.
Het is 8 graden en naar mijn gevoel berenkoud.
 

Ondanks, ben ik toch heel erg blij dat ik kan fietsen.
Onderweg wordt er gestopt om extra kledij en handschoenen aan te trekken.

We ontmoeten onderweg een Tsjechisch fietskoppel Monika en Jirka www.altiplano.cz

Het zijn echte wereldfietsers, contacten worden uitgewisseld.

In Ajabshir wanneer we naar een onderkomen zoeken na een koude regendag.
Worden we plots aangesproken door een politieagent in burger hij wil onze paspoorten controleren?
Het geeft een vreemd gevoel om ongezien in de gaten te worden gehouden.

Uiteindelijk vinden we onder begeleiding van de politie een ‘hotel’ of beter gezegd een duiventil.

Zaterdagmorgen na een goed ontbijt starten we al bibberend aan een nieuwe fietsdag.

In Bonab warmen we ons even op en eten er een ‘lekkere kebab’.
In de straten worden we aanzien als de spelers van een straat theater.
Je merkt al vlug dat men hier niet gewoon is aan buitenlandse toeristen.
Vrij vlug verzameld er zich een horde van mensen rond om ons.

 
Gedurende de dag tijdens de gietende regen nemen we even een break in een benzinestation.
We kunnen er ons gelukkig opwarmen, Ed de man die steeds vol van energie is zet een heerlijke warme tas koffie.
We verbroederen er met de aanwezige mensen.
Eén van hen blijkt iemand van de politie te zijn, big brother is watching you???

Verder richting Miyandoab scheurt mijn achterband, gevolg een kapotte binnenband.
Gelukkig gebeurd dit in de buurt van een tankstation waar we uit de regen, in de gebedsruimte van onze moslim vrienden de herstelling uit voeren.

Miyandoab, na een koude regendag doet een heerlijke warme douche en een lekker maaltijd deugd.

In Miyandoab leren we Salim en Neta kennen een jong koppel van 25 – 20 jaar.

Ze nodigen ons uit om bij hen te komen logeren.
De volgende dag verhuizen we van het hotel naar hun thuis.

Van andere fietsers wist ik reeds, indien je door een Iraanse familie wordt uitgenodigd je een onvergetelijke samenzijn zal beleven.

Eindelijk is het zover, thuis aangekomen bij Salim en Neta worden we verwelkomd door zijn moeder en schoonzus.

Wat me opvalt in de dorpen of grotere plaatsen, de huizen en straten zien er alles behalve proper uit.
Het lijken bijna arm zalige krotten wijken.
De huizen zijn door een meters hoge muur afgesloten van het straatbeeld.
Eerst dacht ik dat het voor de veiligheid zou zijn.
Later blijkt het voor de vrijheid van de vrouwen te zijn, zo weet Ed me te vertellen.
Van zodra de vrouwen thuis zijn gaan de hoofd doeken aan de kapstok.

Tijdens het fietsen wordt Gerjo de vrouw van Ed steeds heel erg bekeken door andere vrouwen.
Het komt omdat de Iraanse vrouwen niet mogen fietsen.
Ze weten natuurlijk niet wat ze zien als een blonde Hollandse madam met blauwe ogen op een fiets hen passeert.
Het maakt dat Gerjo een gegeerd object is om van te watertanden.

Blauwe ogen, het doet de Iraanse vrouwen weg dromen en verlangen.
Blauwe ogen, je stijgt in hun aanzien.
Blauwe ogen, voor hen zijn het de mooitste ogen ipv de prachtige zwarte kijkers die ze zelf hebben.

Terug bij ons gastgezin, bij het binnen komen van de omwalde woning heb je het gevoel dat je binnen treed in een oase van rust.
Thee en zoetigheden worden ter verwelkoming geserveerd.
 

Tijdens het avondeten leren we de ganse familie kennen.

Ongelooflijk hoe deze mensen je verwelkomen, je bent er letterlijk van harte welkom.
Het eten is gewoonweg overheerlijk.
De mensen zijn heel nieuwsgierig en willen weten hoe het in ons land aan toe gaat.

Moeder vraagt ons om Salim en Neta mee te nemen naar Nederland of België.
Als een moeder dit over haar kinderen zegt dan moet er toch heel veel niet in orde zijn in Iran.
We merken al heel snel dat de mensen niet altijd even gelukkig zijn met hun lieven in Iran.

Hun vrijheid is heel beperkt.

Naar Turkije en Azië mogen ze reizen naar de rest van de wereld hebben ze het dromen naar.
Naar buitenlandse tv zenders mogen ze niet kijken, een zware boete is het gevolg indien de politie dit te weten komt.
Er wordt binnen kamers naar buitenlandse zenders gekeken op eigen risico.

Het internet is zeer traag vele sites worden geblokkeerd.
Met allerhande programma’s omzeilen ze de geblokkeerde sites.

Iemand met een kantoor baan verdiend 300 euro/maand.
Iemand die op de bank werkt verdiend er al vlug 3000 euro/maand.
Deze fel begeerde jobs kan men alleen maar verkrijgen door een heel lange arm en door corruptie.

Vrouwen mogen de man geen hand geven.
Bij ons afscheid van Salim’s familie wordt er hartelijk afscheid genomen van elkaar.
Zowel zijn moeder als Neta schudden ons de hand, er wordt gretig heen en weer gekust.
Zo zie je maar weer, regels zijn er om te doorbreken.
Dank u lieve mensen voor jullie ongekende gastvrijheid en vriendelijkheid.

Gedurende ons verblijf in Miyandoab geraken we er aan de praat met een vrouw die de Persische taal aan de universiteit onderwijst.
Haar man runt een kleine drukkerij.
De rode draad doorheen dit gesprek is, en dat beroerd me heel erg.
Omdat het uit de mond van dit Iraans koppel komt.
Regeringen mogen elkaar dan wel bekampen als wilde beesten.
Mensen moeten een keten vormen en elkaar de hand geven om te kunnen samen leven in een betere wereld.
Laat dit nu juist een betrachting van mijn reis zijn, dit is toch fantastisch te weten dat andere mensen in andere landen dit ook na streven.

Wanneer ik de woorden  moslims en christenen laat vallen raken de mensen een beetje geïrriteerd.
We hebben allen dezelfde God repliceren ze heel overtuigend.
Dan maakt het niet uit welke geloofs overtuiging je beleefd.

Enkele weken voordien hadden deze mensen een vrouwelijke motorrijdster uit Australië op de koffie.
De vrouw reist alleen doorheen Iran, hoe gevaarlijk is dit land dan?

 Afgelopen dagen hebben we over veel te drukke wegen gefietst.

Dinsdag 1 november 2011 Shahin Dez, 2 eieren en vers gebakken brood worden geserveerd als ochtend ontbijt.
De platte broden ga ik even halen bij de bakker.
Het is wachten geblazen ze worden vers gebakken.
 

Ze worden gebakken op kleine kiezelsteentjes in een oven die heet gestookt wordt door een vuur aangesloten op een grote gaspijp.
Wanneer de bakker me de 2 platte broden toe schuift peuter ik de gloeiende kiezelsteentjes uit het brood.
 

Het is een mooie zonnige maar koude morgen als we uit Shahin Dez vetrekken.

In gedachten bid ik voor mijn overleden familieleden en vrienden op deze prachtige Allerheiligen dag.

Voor de rest lijkt de dag niet veel te verschillen van de andere dagen.

Tot dat de weg zich splitst en wij de bergen in  fietsen.
Het is klimmen en dalen, stijgen en zakken.
De zon begeleid ons, het is heerlijk fietsen bij 25 graden.

In de verte dreigen de wolken de pret te gaan verstoren.
Tot op een gegeven moment de wolken voor de zon schijven.
In mum van tijd zakt de temperatuur van 25 graden naar 3 graden.

We stoppen om onze nat bezwete kleren uit te doen.
Extra regenkledij wordt aan getrokken om ons te beschermen tegen de hagel die inmiddels de pret begint te bederven.

Het is berenkoud, het is zelfs te koud om te eten.
Snel steken we een banaan en een koek….

We stoppen na 53 km aan een politie –en rode kruis post.
We vragen of we er de nacht mogen doorbrengen.
Het is inmiddels 16.00 uur, binnen 2 uur is het donker en we hebben nog 35 km te gaan tot in Takab.
We zitten inmiddels op een hoogte van 2300 m het is echt koud geworden.

Na wat heen en weer gebel door de arm der  wet mogen we de nacht aldaar doorbrengen.

We worden verwend door de politie agenten ze schenken heerlijk warme thee en goeladjawa (soort van rietsuiker).

We spreiden ons bed, nemen een douche, krijgen gebakken frieten met kippelever en ajuin te eten.

De sneeuw heeft buiten ondertussen een mooi wit tapijt gespreid.

Het beloofd een perfecte avond te worden te samen met onze twee vrienden der wet.

Tot…….

Tot één van de agenten zijn gsm gaat.
De agent heeft heel vervelend nieuws.
We mogen niet op het politie bureau overnachten.
De wet is de wet, ze zitten er heel erg verveeld mee.

Iemand heeft een hogere instantie verwittigd dat we op het bureau verblijven.
We moeten zo vlug als kan onze biezen pakken.

Eén van de agenten belt een vriend op in het dorp.
Gelukkig mogen we bij hem de nacht doorbrengen.

Vader en zoon komen ons afhalen, het zien me er iets of wat ‘simpele mensen’ uit.
We rijden naar hun huis toe over modder wegen.
Het dorp ziet er niet uit, vies vuil en vettig.

Als we op de binnenkoer van hun huisje toe komen, treden we een andere wereld binnen.
Het is er overal kraak net.
We worden hartelijk verwelkomd door opa en oma.
Thee wordt gezet, het wordt een heel bijzondere avond.

In een aparte ruimte worden drie kleurrijke  bedden gespreid op de grond.

Het is een hele speciale avond voor ons.
Een avond die nauwelijks onder woorden te brengen is.
Dank u lieve mensen, jullie zijn arm maar zo rijk van hart.

S’morgens na het ontbijt nemen we afscheid van deze heel bijzondere mensen.

De politie komt ons ophalen want onze fietsen staan nog in hun garage.

Tijdens het fietsen opent de natuur al haar registers voor ons.
We fietsen over een hoogte plateau bedekt met een laag sneeuw.
De mist bedekt met haar sluier het zicht van de achterliggende bergen.
De zon doet haar best om zich van haar beste kant te tonen.
Fijne stralen priemen door de koude mist.
Het vriespunt tracht zich op te krikken.
Het is gewoonweg heerlijk maar berenkoud.

 
Onderweg wordt er natuurlijk gestopt om, ja thee te drinken en ons op te warmen.

De eigenares wend haar verliefde blik en glimlach niet af , ze geniet van het zicht.

Donderdagmorgen 3 november het is een mooie koude zonnige morgen in Takab.
Eentje die niet veel lijkt te verschillen van de voorgaande dagen.

Het lot beslist er echter anders over.
Na 15 km fietsen gaat het voor Gerjo niet meer.
Lichamelijke klachten doen haar afstappen, ze kan niet meer verder.
Ed  overlegt met zijn vrouwtje ik wend me even af.
Ze beslissen om terug naar het hotel te fietsen en rust te nemen.
Voor de volgende dag gaan ze vervoer regelen om zich met de fietsen naar Hamadan te laten brengen.

Gerjo is dringend aan rust toe.

Onverwacht gaat mijn reis alleen verder.

De 3 volgende dagen zijn heel zwaar.
In het totaal moeten er bijna 300 km afgelegd worden.
De weg van Takab naar Qorveh is het genieten van de natuurpracht maar dit moet verdiend worden.
Het constant klimmen en dalen tussen de 1600m en de 2000m eist zijn energie.

Gelukkig ben ik super fit na de Turkse bergen.
Anders kon ik deze constante kuitenbijters van 10 procent niet aan.

Ik droom weg en denk aan thuis.
De Comansweg mijn thuis voor vele jaren.
Niet alleen mijn thuis het is ook de thuis wie er zijn wil.

Neem nu mijn broer Dirk, in het verleden hebben we het huis al gedeeld.
Nu is het weer zijn thuis, zijn thuis die hij aan het op knappen is.
Hij is een er juweeltje van aan het maken.
Dank u mijn broertje, je mag dan wel 11 jaar jonger zijn maar je hart is 11 jaar groter dan het mijne.

Neem nu mijn vriend Stani, voor vele jaren is het zijn thuis als hij weer keert uit Bali.
Ik ben steeds weer blij als ik hem mag verwelkomen.
Dit jaar is het eerste jaar dat ik  er niet ben als hij er is.
Dit voelt heel vreemd aan.

Neem nu mijn maatjes Marc en Carine, twee mensen met een hart van goud.
Na hun onverwachte terugkeer van hun 5 jaar durende wereldfietsen.
Is de Comansweg hun thuis geworden  tot ze weer vertrekken op hun tocht.
Zij zijn nu de gastheer voor mijn vriend Stani, want mijn broertje is op verlof.

Neem nu Ria, ik zal nooit die bewuste dag in het weekend vergeten.
Zo vele jaren terug stond op een weekend morgen mijn moeder langs mijn bed???!!!
Ik had mijn gsm uitgezet na een nacht stappen om mijn roes uit te slapen.
Kom vlug Ria haar huis staat in brand???!!!
Ik ging naar haar toe het was een ramp bij het aanzien van…..
ik nam haar mee….
Acht maanden hebben we lief en leed gedeeld.

Het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ‘huisje wel te vree’ in de Comansweg mensen ontvangt.

De Comansweg het is er goed om te wonen.
Fijne mensen delen  er de straat.
Beste buren, nee ik ben jullie zeker nog niet vergeten, het gaat jullie allen goed.
Tot achter zoveel dagen , maanden, jaren……

Gedurende mijn tocht doorheen de ‘wereld’ ben ik al menig maal door mensen  ontvangen.
Dit geeft me een warm gevoel en doet me steeds weer terug denken aan thuis.

Op de derde dag na bakken vol met regen, donder en bliksem over me heen gekregen te hebben bereik ik Hamadan.
Mijn vrienden Ed en Gerjo verwelkomen me, het is wederom een hartelijk en warm weerzien.
Nat koud en doorweekt praten we in het salon van het hotel, bij een warme tas koffie bij.
Wat is het leven als wereldfietser toch mooi als je vrienden hebt.

Lieve Ed en Gerjo jullie  zijn ondertussen voor mij 2 van die mensen geworden die een mens nooit meer wil missen.
Dank voor al de mooie momenten van samenzijn en voor jullie goede zorgen mijner twegen.
Dezelfde reis bekeken door een Nederlandse roze bril.  www.edgerjo.reismee.nl

Het klinkt misschien raar wat ik nu ga zeggen maar ik wil het toch even delen.

Voor mezelf is het niet van zelf sprekend dat ik zo close geworden ben met deze mensen.
Dit heeft me heel veel innerlijke inspanningen gekost.
Het is een groeipunt voor mezelf om mensen toe te laten.
Tot nog toe als mensen te dicht toe nadering zochten nam ik afstand.

Daarom ben ik zo blij, ik voel mezelf open bloeien op deze reis.

Menige vrienden mailde me “wie goed zaait goed oogst”.
Dit geldt niet alleen naar andere mensen toe maar ook naar mezelf toe.

Mijn innerlijke gids:

In Qorveh kwam ik s’avonds laat toe aan de rand van een grote stad.
Ik krabde me onder de oksels en in het haar.
Waar moet ik hier in godsnaam een slaapplaats vinden.
Er stopte een man, kwam naar me toe en vroeg of hij me kon helpen.
Hij reed enkele kilometers met de auto voor me uit tot aan een hotel.
Ik bedank hem van harte en zeg dat hij een goed mens is.
Ik doe dit in naam van Allah zegt hij, het kost me geen moeite.
Zo zie je maar dat niet iedere moslim zijn geloof aanwend voor slechte doeleinden.

In Hamadan een stad met enkele honderduizende inwoners ga ik op zoek naar Ed en Gerjo.
Een jong koppeltje doet me stoppen en bied me hun hulp aan.
Ze rijden bijna een uur voor me uit met de auto en begeleiden me alzo door deze super drukke stad.

Telkens op cruciale momenten bieden mensen me hun hulp aan.
Voor mij is dit geen toeval of geluk.
Het is mijn innerlijke gids de me begeleid op mijn reis.
Door me open te stellen en positief op te stellen wordt ik door andere mensen gezien en benaderd.

Het klinkt voor sommige onder jullie misschien wat raar in de oren?
Maar er is meer dan we verstandelijk kunnen vatten.
Sinds ik me ben gaan verdiepen en openstellen voor het enneagram en bezig ben aan mijn intuïtieve ontdekkingstocht .
Is er een heel andere wereld voor me open gegaan.

Terug in de auto bij het Iraans koppeltje.
Het regent zo hard dat ze op een gegeven moment stoppen zodat ik kan schuilen in hun auto.
Het gesprek gaat zijn gang.
Zij studeert software ingenieur, hij mechanica ingenieur.
Ze vertellen over hun leven in Iran.
Een aantal jaren geleden zijn de mensen op straat gekomen uit protest voor meer vrijheid.
Er zijn toen vele doden gevallen.
De mensen houden zich nu gedeisd maar de onvrede leeft onderhuids verder.
Jonge mensen mogen niet in het openbaar als verliefde mensen met elkaar omgaan.
Als koppel samen zitten in een auto is strafbaar.

Daarom mijden ze de wegen waar de politie controles doet.
Zij verteld, ze hunkert naar het moment dat ze niet meer verplicht is om een hoofddoek te dragen.

Aan het hotel nemen we afscheid van elkaar.
Ik neem afscheid van twee prachtige jonge mensen, twee uren heb ik een kijk in hun leven gekregen.

Wacht niet op bijzondere momenten,
maar maak de gewone momenten bijzonder.