Reisverhaal «Incredible Iran : 625 km Shiraz – Bandar Abbas»

Start-to-Cycle - Deel 7 - Iran | Iran | 5 Reacties 22 December 2011 - Laatste Aanpassing 23 December 2011

Incredible Iran : 625 km Shiraz – Bandar Abbas

Woensdag  7/12/2011 : Shiraz

Shiraz, is voor meer dan 2000 jaar het culturele hart van Perziê.
Het is de stad van de ontdekking,
het is de stad van de rozen,
het is de stad van de prachtige parken en tuinen,
het is de stad van de opvoeding en onderwijs,
het is de stad van de poëzie,
het is de stad, de bakermat van de gerenommeerde Shiraz wijn.
De Shiraz druif is wereldwijd verspreid en geliefd.
Shiraz was voor eeuwen Iraans hoofdstad tijdens de Zand dynastie.

In Shiraz is zoveel te zien en te doen dat we spijtig genoeg wegens tijdsgebrek maar enkele dagen in deze prachtige stad kunnen verblijven.

We begeven ons naar  het reisbureau, gelegen vlak bij het Shiraz Eram hotel.
De vriendelijke en goed ‘gemutste’  vrouwelijke bediende verwijst ons naar de dienst van de scheepvaart.
Met het adres in het Perzisch op zak laten we ons per taxi naar de des betreffende bestemming vervoeren.

Wat we al vlug merken waar de mensen van Shiraz om bekend staan is ‘take it easy’ (slow slow, langzaam aan, niet jagen).

Dit is niet altijd even makkelijk voor mijn vriend Ed.
Ed is beroepshalve ingenieur/projectleider voor het ontwerpen en bouwen van olie raffinaderijen.
Ed heeft de wereld al af gereisd opzoek naar olie.
Waar olie is was Ed.
Nu is Ed te samen met zijn vrouwtje Gerjo voor 2 jaar wereldfietser.
Hij heeft zijn olie dollars ingeruild voor een stel fietstassen.
Ze fietsen samen al 20 jaar de wereld af.

Man wat ben je een pracht van een kerel, in tegenstelling tot Gerjo???
Anders was ze je vrouw natuurlijk niet, even doordenken???
Gerjo heeft het moeilijk met rupsen, een rups is niet zomaar een rups.
Voor haar is een rups een rusp???
Rare mensen die Hollanders.

Terug naar het bureau van de scheepvaart waar we opzoek gaan naar onze tickets voor de boot van Bandar Abbas naar Sharja.
Sharja grenst Dubai.
Het zijn 2 van de 7 staatjes  van de Verenigde Emiraten.
Je hebt het meest bekende staatje Dubai – Sharja – Abu Dhabi – Ajman – Umn Al Qaiwain – Ras Al Khaimah – Fujairah.

-Vanuit Bandar Abbas vaart de boot op zaterdag en maandag avond naar Sharja.
Duur 12 uur.

-Vanuit Bandar Lenghe vaart de boot op zaterdag en woensdag om 11.30 uur naar Sharja.
Duur 4 uur.

Wij varen op maandag 19 december om 21.00 uur vanuit Bandar Abbas.
Voor de prijs van 830.000 Rial ongeveer 66 dollar mogen we met het bootje mee varen, dit is een zeer goede prijs.
In de Lonely Planet en op de site van de ferrie maatschappij staan prijzen van 100 dollar vermeld.

Deze middag bezoeken we samen met onze  2 Iraanse schoonheden Mina en Shirin, Persepolis.

De 24 jarige Mina studeert geschiedenis aan de universiteit van Persepolis,
een betere en mooiere gids kunnen we niet hebben.
 

De 24 jarige Shirin is tandarts maar studeert in Roemenië kunst en theater.

Persepolis is de grootste overgebleven ruïne van een vergaan rijk en glorie  van het oude Perzië.
Wat de pyramides zijn voor Egypte is Persepolis voor Iran.
De overgebleven ruïnes van Persepolis staan in schril contrast met wat het ooit geweest is.
Maar het is nog steeds heel indrukwekkend om het te bezoeken.

Op het terras van het prachtige oude hotel wat ooit de favoriete verblijfplaats was voor de Sjah en andere hoogwaardigheids bekleders.
Genieten we even van de goede dingens des levens.

S’avonds gaan we dineren bij de familie van Mina.

We worden weer met open armen ontvangen.
Iraniërs hebben de eigenschap wanneer ze je uitnodigen dat ze je overladen met fruit, zoetigheden en eten.
Ze proppen je letterlijk vol terwijl ze zelf maar heel weinig eten.
Wanneer je alles zou verorberen wat ze je voor schotelen, zouden ze zich beledigd voelen.
Je zou hen het gevoel geven dat je nog honger hebt.
Als je je bord niet leeg hebt geknabbeld is het voor hen een teken dat je voldoende hebt gegeten.

Mina’s vader is zo blij dat hij ons mag ontvangen.
Hij kan het bijna niet geloven dat we hem en zijn familie zomaar vertrouwen en bij hen komen eten.
Dit is wel heel straf om te horen, ‘dat wij hen zomaar vertrouwen’???
Je kan je afvragen wat voor een beeld de media over hen schept, dat ze dit gaan denken over hen zelf.

Mina weet ons te vertellen, op de laatste herdenkingsdag van hun grote profeet Imam Houssein.
Houden ze s’avonds een stilte optocht met kaarsen ter na gedachtenis van de bloedige groene demonstraties van 3 jaar geleden.
Er komen heel veel mensen hun steun betuigen, de politie houd massaal een oogje in het zeil.
Mina en Shirin voelen zich niet op hun gemak, ze keren terug naar huis.
Tijdens de groene demonstratie werden vooral universiteitsstudenten geviseerd.
Menig van haar vrienden werden toen opgepakt.
Ze werden naar onbekende ondergrondse gevangenissen gebracht, gefolterd en mishandeld.
Gedurende periodes mochten haar vrienden voor 8 nachten niet slapen.
Vielen hun ogen dicht dan sperden de gevangenis bewakers hun ogen open en liet men er koud water in druppelen.
Hun handpalmen werden vervolgens verbrand ter straf.
Haar vrienden die ondertussen vrij zijn zijn zwaar depressief.

Daarom de angst zit er nog steeds goed in en doet hun terug naar huis keren.
Voor hen zelf zouden ze dit risico nog wel durven lopen.
Echter wanneer ze worden opgepakt gaat haar ganse familie problemen krijgen.
En dat willen ze ten aller tijden vermijden.

Vrijdag 9/12/2011 : Shiraz – Sarvestan

Eindelijk, eindelijk is het zover na anderhalf maand eindelijk mooi weer.
Bij het verlaten van Shiraz fietsen we een ander seizoen binnen.
We laten eindelijk de winter achter ons.
We kunnen eindelijk terug in een T-shirt fietsen.

Even buiten Shiraz fietsen we langs een prachtig zout meer.
Het zout is wit maar het water kleurt roze.
De roze schijn komt van minuscule kleine beestjes die in het water leven.

Daar flamingo’s, dit zijn mijn vliegende collega’s op één been.
Deze roze lekkernijen oppeuzelen kleuren ze ook roze.
Voor de juiste de benaming van de kleine beestjes moet je even naar onze wel om gekende bioloog Dirk Draulands bellen.
Voor onze Nederlandse vrienden die kunnen het best even Apeldoorn bellen.
Zelf heb ik me geïnformeerd bij mijn fietsende encyclopedie Ed Hoogmoed, waarvoor mijn dank.

De natuur blijft veranderen en verbazen, we passeren de eerste palmbomen.
Voor de eerste keer in mijn leven laat ik mijn water tegen deze prachtige bomen vloeien.
Als dank laten ze een kokosnoot vallen, ik kan nog net op tijd mijn heel hebben en houden in mijn fietsbroek opbergen.
Alzo kan ik vermijden om met een gebroken handwijzer of beter gezegd plaswijzer rond te fietsen.

In Servestan aangekomen stellen we vast dat er geen hotels/pensions zijn.
Geen nood, we kloppen aan bij de brandweer en vragen of we op het aanpalende grasveld onze tent mogen neer tenten.
Geen denken aan krijgen we te horen van de vriendelijk brandblusman.
Hij belt de overheid op, 3 gewichtige overheidslieden komen onze paspoorten checken en wat vragen stellen.
Bij het zien van mijn eigen persoon en mijn niet alledaags onderstel overleggen ze druk onder elkaar.
Na een 10-tal minuten dient de oplossing zich aan.
Ze stellen ons gratis een appartement in het dorp ter onze beschikking.
Een mens moet maar geluk hebben in zijn leven.
Je hoeft niet perse schoon of volmaakt te zijn om wat geluk te hebben.

Na bijna 2 maanden in Iran rond gefietst te hebben stellen we vast dat je met heel weinig geld het land kan door kruisen.
De mensen laten je niet gemakkelijk aan je lot over als je aan hun deur aan klopt.
We hebben tot nog toe op de meest diverse plaatsen geslapen:

In Chique hotels, pensions, armtierige kamertjes, bij mensen in de bergen in lemen huisjes, rode kruis centra’s, bij wel gestelde mensen op hun appartement zeg maar in hun loft, in onze eigen tent, in moskees en nu bij de brandweer.
Menig maal hebben we aanbiedingen voor het overnachten bij mensen geweigerd.
Vrienden, want dat zijn jullie allen geworden na ons verblijf.
Bedankt voor jullie gastvrijheid.

Zaterdag 10/12/2011 : Sarvestan – Fasa

Wat een heerlijk gevoel deze prachtige veranderende natuur.

Het wordt geleidelijk aan groener.
We fietsen doorheen de streek van de olijven het wordt warmer en warmer.
We kunnen weer lekker langs de kant van de weg picknicken en genieten van het goede leven.
 

Zondag 11/12/2011 : Fasa – Darab

De boeren zijn volop bezig met het oogsten van de katoen bloesems op de plantages.

Voor wie dacht dat men het katoen met volledige rollen van de boom plukt is verkeerd.

Bij het binnen fietsen van Darab fietsen we de Orange city binnen.
De streek rond Darab staat vol met appelsien bomen.
Het is een streling voor het oog om de groene bomen vol van oranje bollekes te zien hangen.
De streling doet me tevens heel erg watertanden.
Ik moet een elastiekje rond mijn lippen binden want mijn rond vliegend speeksel doet mijn bril glazen verblinden.

Vermits we in een dagje rust willen houden kloppen we aan bij een Tourist Inn hotel.
Deze hotels hebben internet en zijn meestal iets gemoedelijker.
Je hebt er tevens ook een restaurant zodat we ons maximaal kunnen laten verwennen.

Het nadeel van hotels/pensions of andere betalend onderkomen in Iran is dat de Iraniërs je als toerist toeristen prijzen aanrekenen.
Je betaald steeds het dubbele van wat de slapende Iraniër betaald.
Het is steeds zwaar discussiëren en afpingelen van de prijs om een iets of wat betaalbare overnachtingsplaats te hebben.

In Darab laat ik me voor de prijs van één euro en half een Iraans kapsel aan meten.
De prijs staat in verhouding met het kapsel.
Maar goed dat skype niet werkt in Iran.
Ik zie eruit als een gepluimd kieken.
De jonge kapper heeft me vol overgave gekapt.
Na 5 keren gezegd te hebben dat het voldoende kort was ben ik op gestaan.
Een 6 keer zou beteken dat ik mijn hersenpan te zien zou krijgen.

Dinsdag 13/12/2011 : Darab – Furk

Het blijft genieten van zowel de natuur doorheen de woestijn als van de heerlijke temperaturen.
We krijgen deze dag een zeer pittige klim te kauwen.
We moeten zelfs een tunnel doorfietsen, dit is steeds weer spannend.

Voor deze nacht kloppen we nog eens aan bij het Rode Kruis center.
Mijn grootste vriend voor deze avond is het 7 jarige zoontje van één van de Rode Halve Maners.

 
We worden weer als echte koningen vanuit het verre westen ontvangen.

De streek rondom Furk had in vervlogen dagen het grootste palmwoud van Iran.
Door massale roofbouw op deze prachtige dadelbomen is Furk nooit meer wat het ooit was.

Woensdag 14/12/2011 : Furk – Sa’databad

Oh woestijntje oh woestijntje wat ben je mooi maar warm.

Bij temperaturen van 25 graden braad het zonnetje ons Belgisch-Nederlands velletje rood-bruin.
Hier moet je midden zomer echt niet wezen.

Vermits de deuren van de moskee in Sa’databad geslopen blijven voor ons.
Vinden we een onderkomen in een magazijntje/winkelruimte van een plaatselijk goed hart.
Dank u wel vriend der woestijn.

Donderdag 15/12/2011 Sa’databad – Sarzen

Na een nacht van weinig slaap……
Nee ik werd spijtig genoeg niet wakker gehouden door plaatselijke schoonheden van het warme zand.
Maar wel door de voorbij razende trucks.
De 4-baansweg die leidt naar de havenplaats en industrie stad Bandar Abbas zit dag en nacht vol van de koningen der weg, de trucks.

Gedurende de dag zijn de vele ongevallen met truks, een lange beklimming, een donkere tunnel van bijna 1 km, prachtige woestijn, dromedarissen, palmbomen, prachtige bergen en wederom een overnachting bij onze vrienden van het Rode Kruis.
De gegevens die onze dag vorm geven.

Vrijdag 16/12/2011 : Sarzen – Bandar Abbas

Na het afscheid vangen we onze laatste fietsdag op Iraanse bodem aan.
Het geeft ons een vreemd gevoel.
Wanneer we terug blikken :
Twee maanden geleden was Iran maar een naam.
Een naam van een ‘gevaarlijk land’.
Nu is Iran een land geworden met een hart,
met ongelooflijk gastvrije en vriendelijke mensen.
Het is een land dat het ontdekken waard is.
Het is een land waar we/ik zeker zal naar terug keren om het nog verder te exploreren.
Om er de gemaakte vriendschappen verder uit te diepen.

Voor de zoveelste keer blijft de natuur verbazen, we fietsen al enkele dagen door een landschap dat op één of andere manier heel erg aan Afganistan doet denken.
Het is een heel woest woestijnlandschap.
De bergen hebben de meest spectaculaire vormen en kleuren.
Gedurende de dag loopt de temperatuur op tot bijna 30 graden.

In de late namiddag arriveren we in Bandar Abbas.
Het is de drukste haven van Iran met heel veel industrie.
Het is gelegen aan de ‘Straat van Hormoz’ de toegangspoort tot de Perzische Golf.
Een aantal jaren terug zou de populatie nog geen 400.000 mensen bedragen.
Nu zou deze gestegen zijn tot……???
Vier jaar geleden was het nog een vieze vuile stad waar je niet wilde zijn als het niet nodig was.
Nu is het voor mezelf een havenstad waar het goed is om te zijn.
Gedurende de avond/nacht zie je geregeld kleine bootjes aanmeren.
Ze komen met smokkelwaar vanuit Dubai aangemeerd.
Ze brengen alles wat verboden is met zich mee.
De 5 uur durende boottocht van Dubai naar Bandar Abbas is een levensgevaarlijke onderneming.

De politie is op de hoogte van de smokkel praktijken, maar ze laten het oogluikend toe.
Voor hen hangt er natuurlijk ook een extraatje aan vast.

We schuimen de budget en midrange hotels af op zoek naar een onderkomen voor enkele dagen.
Ofwel voldoen ze niet aan wat we zoeken of wel zijn ze volzet of wel zijn ze belachelijk duur.

We moeten beslissen en een keus maken, we moeten teveel geld gaan uitgeven naar onze zin.

Wanneer we de knoop hebben doorgehakt dient er zich uit een onverwachte hoek een oplossing aan.

Gerjo en Ed wachten even verder op, terwijl ik wordt aangesproken door een heel vriendelijk Iraans koppel dat perfect Engels spreekt.
Ze hebben al heel veel gereisd, enkele jaren geleden zijn ze in Nederland en België geweest.
Het gevoel zit onmiddellijk goed tussen ons.

Ik informeer bij hen naar een betaalbaar hotel, ze wonen in Bandar Abbas.
Waarom heb je een hotel nodig vragen ze???
Om te slapen natuurlijk, om te relaxen en om te verblijven tot maandag 19 december tot wanneer de ferry vertrekt naar Sharja.

Manoocher en Pary stellen voor om in hun appartement in de stad te verblijven.

Amaai, heel erg bedankt lieve mensen.
Na overleg met Ed en Gerjo is de beslissing natuurlijk vlug genomen.
Zo staan we voor we het goed beseffen met onze fietsen onder in de parkeer garage van hun appartement.
Even later gaat de deur van hun loft op het 8^ste verdiep voor ons open.
Na een uitvoerige kennismaking mogen we gebruik maken van hun extra auto, gsm en bankkaart zolang we in Bandar Abbas verblijven.
Over gastvrijheid gesproken.

Mensen van het thuisfront ik weet dat sommige onder jullie nu argwanend in het haar en onder de oksels zitten te krabben en de vraag stellen.
Is dit wel normaal, staat hier niets tegenover, wat willen die mensen van jullie, zijn deze mensen niet van de maffia enz….
Ik kan jullie gerust stellen we moeten de broek niet laten zakken om één of andere vieze praktijk uit te voeren.
We moeten zelfs niet met een mes onder ons kussen slapen om ons veilig te voelen.
Gastvrijheid zit bij deze mensen gewoonweg in de genen.
Zoals bij ons angst en wantrouwen de lijdraad in ons leven is???!!!

Manoocher en Pary hebben nog een ander appartement in het stad waar zij naar toe trekken zolang wij in hun stulpje verblijven.

Pary is technisch ingenieur, ze heeft deze richting gekozen onder druk van haar ouders.
Zelf had ze liever kunst gestudeerd, ze is heel artistiek.
Manoocher is mijnbouw ingenieur met enkele specialisaties.
Hij bezit 4 ijzermijnen, 4 gipsmijnen, 2 zoutmijnen, 1 dolomiet mijn en nog enkele andere mijnen waarvan me de namen door de rook in mijn hoofd zijn verdwenen (Bouwdewijn de Groot).
Hij heeft zwarte gordel 5^de dan in één of andere Chinese full contact gevechtssport.
Je zou het hem niet geven, hij is maar een vuist hoog.

Problemen zijn voor Manoocher geen problemen maar uitdagingen.
Hij kent geen stress, hij vat elke uitdaging aan met een brede smile op het gezicht.
Wanneer je focus in je hoofd goed zit kan je alles aan en kan je bereiken wat je maar wilt weet hij ons te vertellen.
Volmondig beamen Ed, Gerjo en ik dit.
Wij zijn er een fietsend voorbeeld van.

Dit doet me  terug denken aan mijn achterneef en vriend Danny.
Gepensioneerd mijnwerker en bezitter van een putlamp en een stuk steenkool.
 Hij heeft ook een zwarte gordel van één of andere dans opleiding of is het nu van een gevechtssport???!!!
De dannen van Danny zijn ondertussen zo talrijk geworden dat ik er de tel van kwijt ben geraakt.
Danny heeft ook steeds de smile van een breedsmoel kikker op zijn kwaak
staan.
We zijn al vrienden voor vele jaren.
We zien elkaar niet dikwijls maar als het zover is is het steeds weer gezellig.
Het gevaar bij Danny schuilt erin als je hem niet ziet, dan is de kans groot dat hij je met je ‘pietje’ beet heeft.
Zo ook twintig jaar geleden.
Ik was pas eigenaar geworden van een nieuwe prothese.
Fier als ik was liet ik mijn nieuwe onderstel aan Danny en nog enkele vrienden zien.
In die tijd was het gebruikelijk dat we elke gelegenheid te baat namen om een feestje te bouwen.
Deze keer zou het niet anders zijn.
Alleen de manier waarop Danny dit te kennen gaf was wel heel bijzonder.
In plaats van een meiboom op het dak te zetten zoals het gebruikelijk is wanneer je aan het bouwen bent.
Hingen Danny en Ludo een zelf gemaakt been met bij passende voet aan de oversteek van het dak waar ik toen woonde.
Vermits ik toen ter tijd niet goed ter been was heeft het ding nog voor maanden aan de kornis gehangen.

Zaterdag 17/12/2011

We bezoeken een bovengrondse gipsmijn van Manoocher.
De weg door de bergen die er naar toe leidt  heeft 4 maanden tijd gekost voor dat hij aangelegd was.
Wanneer je voor de eerste keer in je leven een gipsmijn in de bergen ziet is dit toch wel heel indrukwekkend.

 
De berg naast deze van Manoocher wordt geëxploreerd door Knauff.
Knauff heeft echter een probleem zij geraken niet bij hun berg met gips, er is geen weg
Tenzij dat ze deze van Manoocher gebruiken.
Onze vriend is natuurlijk slim genoeg om hun de doorgang te weigeren, alles draait om geld.

De hoeveelheid aan gips die zich in de berg van onze Iraanse vriend bevind is 200 miljoen ton.
Volgend jaar start men met het afgraven van de berg.
1 miljoen ton gips wil men er per jaar uit halen.
De prijs voor 1 ton gips ton bedraagt amper 12.5 dollar.

Ik ben van plan om toch even met Manoocher te gaan praten.
Om alzo de doorgang van Knauff te bekomen tot hun bergje met gips.
Anders gaat de prijs van Knauff dusdanig de lucht in dat onze Hechtelse stukadoor en vriend Marc de Wit de Knauff niet meer kan aankopen wegens te duur.
Dus Marc als het me lukt hoop ik toch een pintje te krijgen bij Jos in Den Dorpel of bij Kelly in Klein Caen.

Bij het verlaten van het witte hoopje goud van Manoocher passeren we een uraniummijn???!!!
Vermits Manoocher onze vriend  is ga ik president Obama niet opbellen.
Om te zeggen waar het uranium zich bevind waar hij al zolang naar op zoek is.

Later die dag gaan we varen op zee???
Op zich niet heel erg bijzonder zou men denken.
Het tegendeel is wel heel bijzonder.
We gaan varen doorheen het mangrove bos.
Een mangrove bos is een bos in het water.
 

Het bijzondere aan dit bos is dat het met zijn voeten in het zoutwater staat.
Bij vloed kan men het zelfs niet zien, daar het helemaal kopje onder gaat.

Zondag 18/12/2011

Vandaag bezoeken we 2 dorpen diep in de bergen.
Het eerste dorp is het dorp waar Manoocher’s  moeder afkomstig van is.
Het is het laatste dorp dat bereikbaar is, verder kan je niet geraken.

 
Ed vraagt met een lach of hij in dit dorp een huisje mag bouwen of kopen.
Nee luid het antwoord van onze Iraanse vriend.
De jonge mensen trekken uit het dorp weg om hun geluk elders in een stad te gaan zoeken.
Hierdoor staan er verschillende huisjes leeg.
Ed mag er eentje uitkiezen als hij hier wil komen wonen.

Tot de laatste minuut blijft Iran en zijn mensen ons verbazen.

We gaan op bezoek bij een oom van Manoocher.
Het gebruikelijke ritueel volgt.
We worden hartelijk ontvangen, er worden appelsienen van eigen teelt geserveerd.
Vervolgens is het thee tijd gevolgd door haptje
Het haptje bestaat uit zelf gemaakt flinter dun brood.
Het brood is belegd met ofwel honing ofwel met vissaus, ei, gemalen ijzer mineralen besprenkeld met citroen.
Ik kan u verzekeren het is om duimen en vingers af te likken.

Bij het afscheid nemen van Manoo’s familie stelt onze gastheer ons voor om te blijven.

Zodat we samen het avondmaal nog kunnen nuttigen.
We mogen er zelfs nog blijven slapen.
Vermits Manoocher andere plannen heeft gaat de reis verder.

We rijden naar het dorp van zijn vader.
Het dorp noemt Vaticaan zonder t, dus Vaicaan.
Het dorp telt 3 huizen en 1 huis in opbouw:
1 huisje wordt bewoond door zijn ouders.
1 huisje waar zijn broer woont.
1 huisje waar zijn oom woont.
1 villa die hij voor zichzelf aan het bouwen is.
Het dorp is op een bijzonder mooie locatie gelegen.
Het is alleen bereikbaar met een 4X4 of te voet.
De weg die erheen leidt is eigenlijk geen weg.
Hij loopt over rivier beddingen over en stenen.
Zelfs met mijn Eva zou ik er niet geraken en dat meiske is ondertussen al iets gewoon.

We gaan nog de sportschool bezoeken waar Manoocher traint.
We maken kennis met zijn trainer een meester in de Chinese vechtkunst.

 
Vervolgens gaan we eten in het duurste hotel van Bandar Abbas, het Hormoz hotel.

Pary de vrouw van onze gastheer biedt ons aan wanneer we in Teheran, Bandar Abbas of in één van de bergdorpjes willen verblijven dat we haar maar een seintje moeten geven.
Heel erg bedankt vrienden voor het leven.
We hebben echter één klein probleempje onze visums?
We kunnen maximaal drie maanden in Iran verblijven.
Nee nee knikt Manoocher, ik zorg ervoor dat je minstens een half jaar hier mag en kan blijven.
Hij heeft vrienden tot in de hoogste kringen.
Manoocher is goed bevriend met Ayatolla Khamenei, de grote baas van Iran.
Zo zie je maar weer, wanneer je connecties hebt is alles mogelijk zelfs in Iran.

Maandag 19/12/2011 Bandar Abbas

De tranen staan ons in de ogen bij het afscheid van Manoocher, Pary en hun zoontje.
We gaan elkaar zeker terug zien.

Na een verblijf van 2 maanden in Iran nemen we met pijn in het hart afscheid van een prachtig land met prachtige en gastvrije mensen.
We/ik vergaarde gedurende 38 fietsdagen 2998 km op de teller.
22 dagen had ik nodig om uit te rusten of te genieten van onze fietsverlof.

Geluk voor jezelf vind je door oog te hebben
voor het geluk van de ander.