Reisverhaal «Incredible Iran : 550 km Hamadan - Esfahan.»

Start-to-Cycle - Deel 7 - Iran | Iran | 7 Reacties 22 November 2011 - Laatste Aanpassing 29 November 2011

Incredible Iran : 550 km Hamadan  - Esfahan.

Woensdag 9/11/2011 Hamadan – Malayer :

Wanneer we s’morgens vroeg het gordijn open trekken ligt er een dik pak sneeuw.
We hebben echter geen andere keus we moeten verder???!!!
We moeten ons visum verlengen in Esfahan.

De omstandigheden zorgen ervoor dat onze plannen na een uur vertraging tot uitvoer komen.
Door een electriciteits uitval in hotel  is de electrische poort geblokkeerd.
We verwijderen vakkundig de zware hydraulische pompen van de poort en weg zijn wij.

Al bibberend vangen we onze nieuwe fietsdag aan.

Na 55 km passeren we een Iraanse rode kruispost, de Rode Halve Maan.
We stoppen en vragen om ons op te warmen.
Onmiddellijk wordt er thee geserveerd.

Hebben jullie honger, mmmm…… ja we lusten wel wat.
Bruine bonen, tonijn en brood worden geserveerd.
Geloof me als je honger hebt smaakt dit maaltijd verrukkelijk.

Na het hartelijke afscheid krijgen we elk nog een nood  pakket met eten toe gestopt.
Ongelooflijk, dank u wel Rode Halve Ma(n)nen.

Malayer na 2 uur zoeken vinden we  eindelijk een slaapplaats.
Ed discussieert over de prijs.

Moe maar voldaan ploffen we neer in de zetels van ons appartement.
Tot er op de deur wordt geklopt……
…… dan is de pret over.
Twee mannen komen zeggen dat we het appartement onmiddellijk moeten verlaten en een ander onderkomen moeten zoeken.
In dien we niet maken dat we onze biezen pakken zal de politie een handje toesteken???!!!
Dit is buiten onze waard ‘Ed’ gerekend, het gaat er heftig aan toe.

Vlug neem ik een douche.
Indien we moeten vertrekken heb ik me tenminste gewassen.
Wanneer ik vanonder de douche kom en de aanwezige mannen me in volle ornaat zien weten ze niet waar te kijken.
Aan hun verwondering merk ik dat ze nog nooit iemand met een prothese hebben aanschouwd.

Ondertussen is de politie in burger gearriveerd.
Ondertussen heb ik me aangekleed, ik wil niet doorgaan voor een striker (=iemand die in zijn Adams kostuum rond loopt).
Ondertussen gaat de discussie nog steeds verder.
Niemand spreekt Engels dit is niet simpel om te communiceren want wij spreken geen Farsi’s.

Eén van de mannen verteld de politie dat ik een prothese heb.
De politie man belt en belt.
Je merkt aan hun doen en laten dat ze zeggen.
We kunnen een ‘gehandicapte’ man met een prothese toch niet op straat zetten.

Na 15 minuten zegt de politie man in de enkele woorden die zijn Engels rijk is.
No problem, no problem you can stay.
Oef wat een geluk want het is ondertussen al pikdonker en ijzig koud.

Achteraf blijkt, het probleem dat er zich stelt niet aan ons ligt.
De eigenaar van het hotel heeft in het verleden meerdermalen problemen gehad met de politie.

Het wordt ons stil aan meer en meer duidelijk dat we heel erg in de gaten worden gehouden.
Wanneer we in een hotel aankomen moeten we onze paspoorten afgeven.
De eigenaar moet een formulier invullen van waar we komen en waar we naar toe gaan.

Afgelopen avond wanneer we opzoek waren naar een  onderkomen werden we benaderd door een jonge man.
We mochten bij hem logeren als we wilden.
Door de toestand van zijn onderkomen besliste we om dit niet te doen.

Hij leidt ons naar het ‘beruchte hotel’.
We maken er kennis met enkele mensen van zijn vriendenkring.
Eén van heeft een restaurant en bied ons aan om ons eten te bezorgen.

Achteraf blijken dit mensen van de overheid te zijn.

Voor dat we ergens een stad binnen fietsen weet de overheid al dat we er zijn???!!!

Politie in burger houd ons in de gaten.

Wanneer we hen vragen waarom?
Voor jullie veiligheid zeggen ze ons.
Maar waarom, er is geen enkel land dat zo veilig is als Iran.
Ze willen duidelijk dat er ons niets overkomt.
Dit zou Iran in het buitenland in een zeer slecht daglicht stellen en dat willen ze absoluut niet.

Tevens zijn ze bevreesd dat we spioneren???!!!
Ze zijn zo paranoia als iets???!!!
Iedereen en alles wordt in Iran gecontroleerd en in de gaten gehouden.

Ondanks dit alles blijft Iran een fascinerend land om te ontdekken.
Alles is zo anders dan in andere landen.
De mensen zijn zo gemeend vriendelijk en gastvrij.
Ze zijn zo trots dat je hun  land bezoekt.
De natuur is adem benemend mooi.

Wanneer Iraniërs in hun auto stappen zijn het zotten.
Ze rijden hard en wringen zich overal tussen door.
Vrachtwagen chauffeurs zijn bijna als kamikaze piloten (zelfmoord piloten).

Donderdag 10/11/2011 Malayer – Borujerd :

Meesstal worden we wel door een aantal mensen verwelkomt in hun dorp/stad/land.
Vandaag is het niet anders dan anders, met dit verschil.

Bij het afscheiden nemen van een toffe gast na het drinken van…….
Wenst hij me wel iets heel bijzonders toe.
Deze man wenst me heel veel goede sex toe in Iran.

Gebruik makend van dit voorval smeed ik het ijzer nu het nog heet is.
Ik vraag of hij een zuster heeft?
Jazeker antwoord hij me en brengt me naar haar toe.
Heel voorzichtig klop ik aan, aan haar boerka.
Ik koop een ticket om haar attractiepark te bezoeken.
Ik buk me en kruip als een ‘kleine’ jonge man onder haar gewaad in.
Het is er pikdonker, ik slaak een kreet van spanning en opwinding.
De echo galmt door heen de ruimte waar ik me bevind.
Ik kruip heel voorzichtig langs haar lange benen omhoog.
Naarmate ik stijg wordt het warmer en vochtiger.
Komt dit nu door de geleverde inspanningen of door……???!!!
Ik kijk naar boven en zie in de verte in het bos een glimwormpje glimmen en schitteren.
Verder klauterend bereik ik eindelijk de plaats van het gebeuren.
Het zweet loopt me langs het lijf en gezicht………???!!!
De spanning stijgt ten top als ik haar glimmende schoonheid streel.
Een kreet van verrukking klinkt vanuit de hoogte.
Haar lichaam begint te schudden en te beven.
Ik kan me niet meer houden en glijd langs haar maagdelijke benen naar beneden.
Via haar voet schuif ik onder haar wonderwereld uit.

De zon schijnt me in de ogen, ik ontwaak uit een heerlijk gebeuren.
Ed en Gerjo roepen, kom jonge man het is tijd om verder te fietsen.
Met slappe benen kruip ik op mijn Eva, de reis gaat weer verder.

Vrijdag 11/11/2011 : Borujerd - Dorud

De dag van de wapen stilstand in België.

In alle rust, gewapend met veel fiets goesting vertrekken we uit het gezellige plaatsje Borujerd.
Het is het eerste plaatsje dat niets gemeen lijkt te hebben met de andere.
Brede mooie straten met sfeer verlichting, heel veel mooie jonge mensen.
Mensen die ons aan alle kanten aan spreken.
Twee mooie jonge meisjes die ons uitnodigen om bij hun thuis te komen eten en logeren.

De natuur veranderd gaande weg, het is adembenemend mooi.
Besneeuwde bergen, bomen die hun herfst kleuren als een pallet ten toon spreiden.
De zon die heerlijk schijnt, het is genieten, genieten en nog eens genieten.
Het is bijna 20 graden.

Na het doorkruisen van de provincies West-Azerbaijan, Hamadan is het nu de beurt aan de provincie Lorestan.

We dalen tot bijna 1400 m het laagste punt sinds een paar maanden.
Van een hoogte stage gesproken, dit is er één van formaat na al die maanden.

Het lijkt dat we de koudste dagen gepasseerd zijn.
We fietsen terug het warmere weer te gemoed.
Nog enkele dagen geduld en het is weer T-shirten weer, heeeeeeeeeeeerlijk.

In Dorud na het vinden van een onderkomen gaan we er een koffietje drinken, dit is lachen geblazen.

In een westers getint zaakje bestellen we 2 nescafé’s met melk en eentje zonder.
Vermits de Iraniërs geen koffie drinkers zijn is dit geen evidentie.
Het dienstertje van dienst voert gedurende een twintig tal minuten allerlei handelingen uit.
Dit moet wel een heel bijzonder lekkere tas koffie worden.
Ik ga ondertussen bij een patisserie pateekes kopen, althans dat is de bedoeling.
De eigenaar zet een hoop van zijn lekkernijen op een dienblad en overhandigd me ze.

Hoeveel  kosten deze overheerlijke zoetigheden patron?
Niets mijn vriend het is mijn verwelkoming in onze stad.
Ik dring aan om de lekkernijen te betalen, er is geen denken aan.
Dank u patron, ongelooflijk, dank u.

In het westers getint zaakje is het dienstertje nog steeds bezig met……???!!!
De baas van de zaak komt ons vragen als we zin hebben in een expresso of cappuccino ipv nescafé???!!!
Drie nescafé’s klaar maken is blijkbaar een onbegonnen werk.

Ja heerlijk nog eens een cappuccinootje drinken, dat is lang geleden.
1 espresso en 2 cappuccino’s graag patron.
Heel fier toont hij zijn doos vol met cappuccino zakjes.
We hadden wel iets anders verwacht maar na maanden van cappuccino ontbering is dit meer dan welkom.
Na nog eens twintig minuten van wachten wordt eindelijk de bestelling gebracht.
Het waren toch 2 nescafé’s en 1 cappuccino dat jullie besteld hebben?
We komen bijna niet meer bij van het lachen.
Dit is Iran, als je hier niet mee overweg kan en je wind je op over deze piet lullig heden dan heb je een probleem.

Zaterdag 12/11/2011 : Dorud – Aligudraz

We fietsen over een ongelooflijk wijds uitgestrekt landschap.
Het gaat over hoogte plateaus, tussen gracieus besneeuwde bergen.
De 4328 meter hoge Oshtoran Kuh vergezeld ons doorheen onze dag.
Ogen komen we te kort om alles in ons op te nemen.
Wolken formaties kleuren de hemel van donker naar licht, van zwart naar wit, van blauw naar grijs.

De wind zingt ons in de oren, draait om ons heen en voert ons mee in zijn dans.
De zon en de koude voeren een strijd om de beste te zijn.
Het is genieten van al deze prachtige natuur elementen.

In Aligudarz worden we onder een politie escorte begeleid naar een hotel.
Het gaat straatje in straatje uit, bergje op bergje af???!!!
Als we hen vragen wat hun bedoeling is antwoorden ze, we volgen de gps???!!!
Watjes in je eigen stad met een gps rondrijden.

Later doet één van de politie agenten toch wel een heel erg opmerkelijke uitspraak.
De mensen van Holland, België, Zweden en Amerika zijn goed.
Maar de regeringen deugen voor niets.
Toch wel heel opmerkelijk voor iemand die een overheidsambt bekleed.

Zondag 13/11/2011 :  Aligudraz – Daran.

Het is vreemd vast te stellen hoe men veranderd en zich aanpast aan situaties en omstandigheden.
Zondag de dag die ooit aanvoelde als zondag, is een dag van rust en niets doen.
Voelt nu aan als een gewone weekdag???!!!
Dit komt doordat voor de moslims de vrijdag, hun heilige dag, hun vrije dag, hun zondag is.
Dit gevoel  nemen we gaande weg over.

Gedurende de nacht waait het verschrikkelijk hard, om 5.00 uur in de morgen besluiten we niet te gaan fietsen.
Enkele uren later gaat de wind liggen en we vertrekken toch.
Plots steekt de wind weer op en beuken we gedurende de volgende 20 km tegen de wind in.
De wind neemt ons met momenten in zijn bezit, danst met ons rond over de weg, heen en weer.
De kraaien voeren een prachtig schouwspel op in de lucht.

Aan gekomen in Chaman Soltan aan de rode kruispost van de Rode Halve Maan houd Ed het voor bekeken voor deze dag.
Hij ziet het niet meer zitten om verder te fietsen, zijn vrouw Gerjo is er niet rouwig om.
Ik heb het er wat moeilijker mee maar leg me neer bij de beslissing van de meerderheid.
De volgende 70 km  naar Daran verder fietsen tegen de wind in en klimmen tot 2400 m zou een heel lange zware fietsdag betekenen.
Het is wellicht de beste beslissing  om te stoppen, maar ik hou van dit weer en deze uitdagingen.

We worden als ware gasten ontvangen door de dienstdoende Rode Halve Maners.

Het wordt weer een bijzondere dag in het bijzijn van bijzondere mensen.
Dank u vrienden.

Maandag 14/11/2011 : Chaman Soltan – Daran

De hevige wind van de dag voordien is gaan liggen.
We krijgen een heerlijk schijnende zon ter vervanging.
De natuur waar we vandaag doorfietsen is met geen pen meer te beschrijven.
Het enigste wat ik zou kunnen zeggen is.
Koop een fiets vraag een visum aan en geniet van deze prachtige natuur.

Als je de geografische kaart van Iran bekijkt zie je dat we al de al tijd over de ruggengraat van het prachtige Zagros gebergte fietsen.

Vandaag fietsen we in de aanschijn van 4294 meter hoog besneeuwde kolos Kuh- e – Karbosh.

Gedurende deze dag bereiken we het hoogste punt tot nog toe van onze reis, 2400 meter.
Wederom een hoogtepunt in mijn nog jonge bestaan als wereldfietser.

Fietsers die de Pamir highway in Tadzjikistan en Kirgizië  gefietst hebben.
En/of de Karakoram highway in Pakistan en China.
Of de Himalaya in Nepal en Tibet over gestoken zijn zullen waarschijnlijk heel erg lachen.
Want de hoogtes die zij hebben overbrugd liggen boven de 3000, 4000, 5000 meter.

Maar het is zoals het is met alles.
Wanneer je kan genieten van de kleine dingen of van je kleine prestaties die je verwezenlijkt hebt ben je heel dikwijls heel  gelukkig in je leven.

Dit doet me terug denken aan mijn eigen ouders.
Menig maal hebben we hun verhalen van vroeger mogen aanhoren.
Steeds blijven ze me ontroeren en imponeren.

Zo ook dit verhaal, sta me toe om het te delen :

Wanneer mijn ouders als jonge twintigers trouwden en gingen bouwen.
Groef mijn vader alle fundamenten van het huis alsook de kelder met de hand en schop uit.
Deze gebeurtenis was er eentje om fier op te zijn en om gelukkig van te wezen.

Te samen met een metser heeft hij het huis op getrokken.
Wederom waren mijn ouders blij en gelukkig.

Ze gingen in hun huis wonen, het pleisterwerk nog was nog niet goed en wel droog.
Ze hadden geen binnen deuren, zelfs geen trap om naar boven te gaan.
Een ladder leidde hen naar hun slaapkamer.
Maar ze waren blij en gelukkig.

Gaandeweg kwamen er deuren en nog later een trap.
Het waren weer momenten om gelukkig, blij en fier te zijn.

Appelsienen kisten deden dienst als meubilair, ze waande zich in de tropen.
Ze waren gelukkig en blij.

Door de jaren heen brachten ze stap voor stap hun huisje in orde.
Bij elke stap dankte ze Onze Lieve Heer voor de kleine dingen die ze mochten verwezenlijken.
Telkens waren ze gelukkig en blij.

Ze kochten Vijf kinderen.
Bij elk kind waren ze gelukkig en blij.

Ik hoor vader en moeder nog steeds zeggen.
We zijn al zoveel keren gelukkig en blij geweest met de kleine en grote dingen die we verwezenlijkt hebben in ons leven.

Daarom ben ik nu ook zo gelukkig en blij met mijn kleine prestaties en overwinningen.
Het doorzettingsvermogen en de volharding, het gelukkig zijn met de kleine dingen heb ik mee gekregen van mijn vader en moeder.

Dank u mijn lieve ouders voor alles wat jullie me geleerd en bijgebracht hebben.
Het maakt wie ik nu ben en voor wat ik sta.

Ik weet dat mijn vertrek niet makkelijk was voor jullie.
Maar jullie gunnen mijn eigen geluk.
Ik weet dat jullie nu ook weer gelukkig, blij en fier zijn om wat ik aan het verwezenlijken ben.

Daarom is mijn belemmering ook geen handicap en kan ik mijn droom al fietsent doorheen de wereld waar maken.

Als je doet waar je plezier in hebt is er teminste één persoon die blij en gelukkig is.
Met dank aan Luc Vanganzewinkel.

Onderweg doet een Iraniêr ons stoppen en nodigt ons uit op een tasje thee.

Gedurende de middag maken we ons een lekkere soep en pasta klaar.
Eindelijk, het is weer mooi weer, we kunnen weer picknicken.

S’avonds in het hotel is een trouwfeest bezig we worden uitnodigt om deel te nemen.

Ik geraak er aan de praat met de manager van het hotel.
Hij spreekt perfect Engels, dat mag ook wel voor een leraar Engels.
Het leven is zo duur in Iran voor de inwoners dat men verplicht is om 2 tot 3 jobs te hebben.
Hij zelf verdiend 6.000.000 Rial dat is ongeveer 333 euro/maand.

Het is stil aan een catastrofe aan het worden in Iran zo verteld hij.
Dertig procent van de getrouwde mensen vraagt de scheiding aan.
Het kost een pak geld om van uw ‘ex-geliefde’ te geraken.
Veel van deze getrouwden scheiden al na enkele weken, maanden, jaren.
De gedwongen huwelijken werken niet meer, de jongeren pikken het niet meer.
Hij houd zijn hart vast tot zijn 2 dochters gaan trouwen.

Veel van de jongeren vinden na universitaire studies geen werk.
De werkloosheid in Iran is hoog.
Voor deze die geen werk hebben zit er geen huwelijk in, daar men het geld er niet voor heeft.
Vermits men geen verkering mag hebben voordat men trouwt trouwen vele jongeren  niet meer.
Het leven delen met een onbekende ziet men niet zitten.

Op termijn gaat er zich een heel erg groot probleem stellen.
Daar zeventig procent van de Iraniërs onder de dertig jaar is.
Zal achter 30-40 jaar de vergrijzing heel hoog zijn.

Hoe komt dat Iran zo een jonge bevolking heeft?
Gedurende de Iran-Irak oorlog zijn er vele doden gevallen.
Nadien is er een baby-boem geweest en dat maakt wat het nu is.

Tot na de revolutie in 1978 had Iran een gematigd moslim regime, pro-westers gezind.
Tot die tijd droegen vrouwen geen hoofddoeken.
Alchohol was er de normaalste zaak.
Eens de regerende Sjah Reza Pahlavi afgezet was, en de geestelijke leider ayatolla Khomeini aan de macht kwam onder toedoen van de Engelsen.
Werd er een Islamitisch republiek gesticht, die weinig in zat/zit met zijn eigen bevolking.

Dinsdag 15/11/2011 : Daran - Jaja

Onder een bewolkte hemel met een fikse tegen wind en enige zonnenstralen vangen we de dag aan.

Al  fietsend bedenk ik me, welke verrassingen deze dag weer voor ons in  petto zal hebben.

De gedachten gang is nog niet goed en wel koud of er stopt een auto met 4 vrienden in.
Ze zijn nieuwsgierig naar ons verhaal.
Voor de 399 keer gaan we de foto op.

Eén van hen nodigt ons uit om in zijn vakantiehuis te komen logeren.
Daar het een 15 tal km voor onze eigenlijke eindbestemming van de dag ligt gaan we in op zijn voorstel.

In de gietende regen fietsen we verder tot we de plaats van de bestemming bereiken.

We worden er warm ontvangen.
S’avonds wordt de barbecue aan gestoken.
Een aantal kippen worden bijna levendig geroosterd.

Samen met een hoop vrienden vieren we deze speciale feestdag van de moslims.
Voor hen is het Nieuwjaar.
Er wordt gegeten, gedronken, gedanst, gezongen en gelachen.
Gedronken?

Voor ons hebben ze speciale fles op de zwarte markt gekocht.
Na 2 maanden van een alcohol vrij lichaam gekweekt te hebben.
Komen 2 glaasjes als een donderslag bij heldere hemel aan.

Op de zwarte markt kan je alles kopen, maar je betaald ervoor.
Sterke drank, wiet, opium, heroïne, kousen met gaten, vuile onderbroeken.
Je kan het nog niet zo gek bedenken of je vind het.

Het wordt een reuze gezellige avond.

Mijn grootste vriend voor deze avond is het 6 jarig zoontje van één van de aanwezige mensen.

Woensdag 16/11/2011 : Jaja – Esfahan

In de gietende regen vangen we onze nieuwe fietsdag aan.
We moeten verder, mijn visum is ten einden op 20/11.
Het visum van Ed en Gerj0 vervalt op 21/11.

Onderweg stoppen we om de inwendige mens te verstevigen en op te warmen.
Drijfnat genieten we van een heerlijk bord soep en een warm theetje.

Wat is onze schuld soepboer?
Niets fietsende zwemmers.
Het is me een waar genoegen om jullie te mogen ontvangen.
Dank u wel soepkoning.

Mocht je in Iran zonder geld vallen.
Verhongeren doe je er zeker niet.
De mensen zijn zo ongelooflijk gastvrij en vriendelijk.
Ze helpen je steeds verder.

Aan gekomen in Esfahan in de gietende regen.
Fietsen we een stad binnen van om en bij de 3 miljoen inwoners.
Vroeger was het de hoofdstad  van Iran.
Na Teheran is het de tweede grootste stad.

In vroegere dagen noemden men de stad Nesf –e-Jahan of de ‘stad van de halve wereld’.
In de 16^de eeuw trof men hier gebouwen aan die je nergens anders in de wereld zag.
Het was een multiculturele stad.
Joden, Armeniërs, Iraniërs en verdwaalde wereldfietsers trof men hier aan.

Het is een stad die op de zijde route ligt.
Bekend en geroemd voor zijn tapijten, zijde en voor zijn heerlijke nougat.

Wanneer we stoppen om te zien welke richting we uit moeten.
Stoppen er 2 Iraanse schoonheden.

En zwemmers waar gaat de reis naar toe vragen ze?
We zetten onze ruitenwissers op want we zien niets meer.
Het is precies of we in een aquarium rond fietsen.

Gelukkig spreekt één van hen Engels.
Volg me maar en ik breng jullie naar de plaats van bestemming toe.
Bijna 5 km meter rijd ze voor ons uit.
Ongelooflijk bedankt schoonheid zonder jou hadden we dit nooit gevonden.

Heb je toevallig iets te doen vanavond vraag ik haar.
Ze kijkt me aan en antwoord me heel beleefd.
Het is niet omdat ik vriendelijk ben dat ik val op diepzee duikers op een fiets???!!!
Verdoemme toch het zit toch ook niet mee!!!

We wachten op één van onze vrienden waar we de avond voordien verbleven hebben.
Hij brengt ons naar een goed en betaalbaar hotel.
We volgen hem door de gietende regen, straatje in straatje uit, bergje op bergje af.
Aangekomen op de plaats van bestemming zeggen we hem.
Dit hadden we nooit gevonden, het staat niet eens aan gegeven dat het een hotel is.
Het is ook geen hotel, hier woon ik dit is mijn appartement.
Jullie zijn mijn gasten en jullie mogen hier verblijven.
Ik wil jullie verrassen, ik wil niet dat jullie naar een hotel gaan.

Het kippenvel en de tranen springen me in de ogen als we kennis maken met zijn ouders.
Het zijn fiere mensen, ze zijn blij dat ze ons mogen verwelkomen.
 

Thee, zoetigheden en fruit worden geserveerd.
We ontdoen ons van onze kleren en genieten van een heerlijke warme douche.

Onze vriend, Behnan is een 28 jarige architect, we mogen in de loft boven zijn appartement verblijven gedurende de tijd dat we in Esfahan zijn.

S’avonds bij een glaasje zien we enkele mensen van de avond voordien terug.
Het wordt weer een reuze gezellig samenzijn.
Om middernacht is het diner klaar en genieten we wederom.
Ongelooflijk………
Ed, Gerjo en mezelf prijzen ons zeer gelukkig.

We hebben in Iran in hotels, pensions, rode kruisposten, bij arme boeren mensen in de bergen, wild gekampeerd, in buitenverblijven en nu slapen we in een loft in Esfahan.
We hebben met vele mensen uit alle lagen van bevolking gesproken.
 Tot big toe hebben 1 maand genoten van een prachtig land met zijn fantastische bevolking.
We hebben inmiddels een zeer goed beeld gekregen van Iran.
We zijn meer dan een ervaring rijker.

met dank aan Ed Hoogmoed voor het gebruikte foto materiaal.  www.ed-gerjo.reismee.nl

Doe wat je moet doen
en de kracht volgt vanzelf.

U kan mijn reisroute volgen door op voorgaande link (=onderlijnde tekst) te klikken.