Reisverhaal «West-Timor:Via Oecusse door de bergen naar Kupang»

Indonesië | 3 Reacties 15 Augustus 2014 - Laatste Aanpassing 15 Augustus 2014

West-Timor : Via Oecusse door de bergen naar Kupang.

Vrijdag 1 augustus 2014 :

Van Pante Macassar, Oecusse, Oost-Timor naar Kefamenanu, West-Timor, Indonesië :

Pante Macassar – Oesilo : 50 km met de microlet
Oesilo – Kefamenanu : 29 km met de fiets

Het eiland Timor bestaat uit 2 helften, waarvan Oost-Timor onafhankelijk is en West-Timor tot Indoenesië behoort.
In West-Timor is de enclave Oecusse gelegen dat toebehoort aan Oost-Timor.

Zoals vermeld in een vorige schrijven laat ik me samen met Eva vervoeren in een microlet van Pante Macassar naar de grensovergang in Oesilo.
Het is een te gekke rit in het kleine minibusje over de meest slechte weg die ik tot nog toe heb ervaren.
Tijdens de drie uur durende trip wordt ik van links naar rechts en van op de zit tot tegen het dak heen weer gerammeld.
Gelukkig ben ik niet in verwachting en hoef geen miskraam te vrezen.
Toch heb ik mijn voorzorgsmaatregelen getroffen en mijn edele delen ingepakt met noppenfolie (bubbelplastiek) en dit onder het moto beter voorkomen dan genezen.

Het afstempelen van mijn paspoort aan de grens in Oesilo, Oost-timor is in 5 minuten en enkele foto’s later gebeurd.
In Natan, West-Timor, moet ik 5 kantoren passeren om allerhande papieren in te vullen.
Na een klein uurtje staan de nodige stempels in mijn visum om Indonesië binnen te mogen.

Gelukkig kreeg ik de hulp van een jonge gast die aan een Engelse school in Oesilo studeert.
Ik heb hem een dag voordien leren kennen.
Wanneer we afscheid van elkaar nemen vraagt hij me 1 dollar voor zijn hulp.
Graag geef ik hem wat extra zakgeld, hij spaart namelijk om zijn droom te vervullen.
Wanneer hij 3000 dollar heeft gespaard kan hij naar Engeland gaan om te werken.
Dit is een heel hoop geld als je weet dat het gemiddelde loon 255 euro/jaar is en 30 % van de bevolking het met minder dan 130 euro per jaar moet doen.

Tot vorig jaar in december was de grensovergang van Oesilo naar Natan voor een tijdje gesloten.
Grensgeschillen leidde ertoe dat erin Oost-Timor enkele mensen vermoord en huizen met de grond plat gebrand werden .
Zelf merk ik daar niets meer van, aan beide zijden van de grens is het heel rustig en de mensen zijn er heel erg vriendelijk.

Het eerste wat me opvalt wanneer ik de grens oversteek zijn de super goede wegen in Indonesië.
Alle huizen hebben elektriciteit en er is stromend water in het dorp, dit is anders in Oecusse.

Vanaf de grens is het een korte, maar oh zo prachtige rit door de bergen naar Kefamenanu.
Kefamenanu is een rustig, rommelig en iets of wat vuil stadje van een 40.000 tal inwoners.

Zaterdag 2 augustus 2014 :

Kefamenanu – Soe : 90 km

Om 5 uur in de vroege morgen sta ik aan de ontbijt tafel in het restaurant van het hotel te wachten……
Natuurlijk is er geen kat te bespeuren en de ‘security guys’ liggen hun roes nog uit te knorren.
Ik schop één van hen tegen de voeten en probeer hem in 2 woorden duidelijk te maken dat er me een ontbijt beloofd is.
Hij krabt zich wat verward en nog half slapend in het haar en doet net of hij van niets weet.
Na veel vijven en zessen vertrek ik om 5.45 uur met een gevulde maag van gebakken rijst, kip en ei, of kreeg ik eerst het ei en dan de kip???

Het is nog donker, een prachtig zicht op de plaatselijke kerk luid mijn fietsdag in.

Het is puffen geblazen op het heetst van den dag bij temperaturen van om en bij de 40 graden.
De klimmen en afdalingen volgen elkaar op, vlakke stukken zijn er nauwelijks te bespeuren.
Onze fietser moet al zijn krachten uit de benen halen om Eva boven getrapt te krijgen.
Eén ding is zeker, de bergen zijn ongelooflijk mooi en de natuur doet zijn best om me te amuseren.
Jungel……
berghellingen begroeid met palmbomen……
rijstvelden………
spectaculaire uitzichten omringd door 360 graden bergmassief rollen aan me voorbij.
Door al deze natuur pracht baan ik me een weg richting Soe, mijn eindbestemming van de dag.
Ik voel me in mijn sas, ondanks dat ik diep moet gaan, zelfs heel diep.
Maar zoals dat gaat met bergen, op den top zie je het meest.
Ik knijp me de billen dicht en slaak een kreet van ontroering en voeldoening.
Het harde labeur wordt meer dan beloond.

Wanneer ik rond 17 uur toekom in Soe ben ik moe, zelfs heel moe.
Na het vinden van een bed ga ik opzoek naar verse groenten wat niet zo simpel is.
Vervolgens was ik me het zweet van de kleren en het lijf, kook me een overheerlijke pasta schotel en ga nadien opzoek naar een uil in het bos.

Zondag 3 augustus 2014 :

Soe – Kupang : 108 km

Na de zware fietsdag van gisteren voel ik me goed hersteld.
Wederom is er me om 5 uur een ontbijt beloofd, maar deze keer zal ik het zelf moeten klaar maken.
Ik veronderstel dat de vrouw die me het belooft heeft, nog met haar gat tegen haar bed genoot ligt te schuren.

Het beloofd een lange dag te worden………
Voor ik van start ga vraag ik aan mijn vader om me bij te staan.
Ik heb namelijk een hotel geboekt in Kupang en hoop er vandaag nog te geraken.
Waarom zou ik er niet geraken???
Als ik terug kijk naar gisteren had ik een ganse nodig over 90 km.
Vandaag heb ik 110 km te fietsen en als het parcours zo zwaar is als gisteren zal het donker zijn wanneer ik in Kupang ga arriveren.
Als ik er überhaupt vandaag geraak.

We zullen zien wat de dag ons brengt……
Niet teveel zorgen maken, het zal wel allemaal goed komen.

De eerste 20 km schiet ik als een pijl uit de boog naar beneden.
Soe ligt op een kleine 1000 m hoogte en ik daal af naar een paar honderd meter?
Dit is een welgekomen verrassing.

De volgende 100 km heuvelt het wat op en af tot in Kupang dat gelegen is aan de kust.

In het La Haciënda hotel waar ik een kamer heb geboekt ontmoet ik Michael de Duitse eigenaar.
Hij is niet alleen een ongelooflijk hulpvaardig en vriendelijk man, maar hij is ook heel erg inspirerend.
Zijn connecties leiden hem tot bij de adellijke stand der koningen van West-Timor.

Als jonge gast liften hij de wereld af.
Als volwassene zette hij het reizen verder maar dan voor zijn job.
Nadien vervulde hij zijn dromen en begon een hotel in Kupang, en wat voor een hotel.
Michael is gefascineerd door de Mexicaanse cultuur, deze passie brengt hij tot uiting in zijn bijzonder mooi establishment.
Michael is altijd iemand geweest die het net op een andere manier doet dan Jan Modaal.
Dit brengt hij ook tot uiting in Kupang waar ieder hotel een vierkankte betonnen blok is, behalve het zijne.

Hij is op de hoogte van heel het reilen en zeilen in Kupang en is de geknipte man om me te helpen bij mijn visum verlenging.
Alhoewel mijn visum voor Indonesië nog maar enkele dagen oud is zou ik het al willen verlengen.

Normaal gezien als je een ‘Social Visum’ van 6 maanden voor Indonesië aanvraagt, krijg je onmiddellijk 2 maanden en kan je nog eens 4 keren verlengen.
Echter wanneer je dat doet in Dili, Oost-Timor is het bang afwachten of dat zowel is.
Ik had de pech dat ik maar 1 maand visum kreeg bij het aanvragen, met als gevolg dat ik al na 1 maand, mijn visum moet verlengen.
Dit heeft als gevolg dat ik misschien in tijdsnood ga komen om mijn visum ergens te kunnen verlengen.

Vermits er een immigratie kantoor in Kupang is zou ik dat hier willen doen.
Het enigste probleem is, dat je dat normaal pas kan doen tijdens je 10 laatste dagen wanneer je visum gaat vervallen.

Met Michael’s invloed en connecties zou het misschien toch wel kunnen lukken.

Wanneer we op maandag morgen naar het kantoor van de immigratie gaan wordt ons met een glimlach mee gedeeld dat een verlenging vandaag niet mogelijk is.
Met een glimlach vraagt Michael aan de desbetreffende officier, “en waarom niet mijn brave man”?
Met een nog bredere glimlach antwoord hij, “het computer systeem is stuk, kom morgen nog maar eens terug”.
Nu kan je je verschrikkelijk gaan opwinden maar dat helpt geen sikkepit.

Michael belt iemand die naar het hotel zal komen om de papieren in orde te maken.
Een halve dag zit ik op deze schoonheid te wachten.
Als ik net wortels dreig te schieten komt ze aangereden.
We vullen de papieren in en met een glimlach vertelt ze me dat morgenvroeg het visum in orde zal zijn.

Dinsdag middag 12 uur als ik net dreig wortels te schieten krijg ik het verlossend telefoontje van mijn visum madam.
“Ludo het zal niet voor vandaag zijn, het computer systeem doet het nog steeds niet”.

Het is toch niet waar denk ik bij mezelf, rustig Ludo, je niet opwinden want dat helpt toch niets.

Ondertussen informeer ik me bij Michael voor de ferry’s naar Flores, mijn volgende bestemming.
“Ik heb slecht nieuws voor je” zegt Micheal.
“Het waait de laatste 3 dagen dusdanig hard dat de ferry’s niet uit kunnen varen, en zoals het er naar uit ziet kan dat nog enkele dagen blijven duren”.
“Heb ik andere opties om hier weg te geraken” vraag ik hem.
“Je kan misschien naar Flores vliegen”.
“Vliegen !!!!!”.
“Het is altijd een heel gedoe met de fiets en het kost me weer een hoop geld”.
“Dat zal wel mee vallen” weet Michael.
“Zoek op internet naar de prijzen en vluchtbestemmingen, dan zullen we straks naar de luchthaven rijden om te informeren voor je fiets”.

Zo gezegd zo gedaan……
Op de luchthaven vind ik een ticket voor 25 euro naar Maumere in Flores.
Voor het overgewicht van de bagage telt men 60 eurocent de kilo en Eva kan mee het vliegtuig.
Ik hoef haar alleen maar in te pakken in plastiek, de banden af te laten en de pedalen te verwijderen.

Michael raad me aan om het ticket nog niet te boeken en te wachten tot het visum in orde is.

Woensdag namiddag ga ik samen met Michael en de visum madam naar het immigratiekantoor.
Als ik dacht dat het was om mijn visum verlenging op te pikken heb ik het verkeerd.
Eerst moet er nog een foto gemaakt worden en vingerafdrukken worden genomen.
Waarschijnlijk zal ik dan donderdag pas mijn visum terug hebben.
Michael slaat rood aan en begint als een koffie ketel te koken en te fluiten.
“Je kan doen wat je wilt maar je kan zien dat Ludo vandaag zijn verlenging in orde is, het heeft lang genoeg geduurd”.

Een uurtje later wandel ik met de nodige verlenging naar buiten.

We rijden onmiddellijk door naar de luchthaven om een ticket te boeken.
Voor ik het goed en wel besef vlieg ik morgen, donderdag, om 13.30 uur naar Maumere, Flores.

Wat is de ware luxe van onze moderne tijd :
het hebben van materiële bezittingen……
of het hebben van tijd voor jezelf……