Reisverhaal «Sumatra, Indonesië : De groene long»

Start-to-Cycle - Deel 20 - Indonesië | Indonesië | 11 Reacties 10 Augustus 2013 - Laatste Aanpassing 27 Augustus 2013

Indonesië :

17.508 eilanden vormen Indonesië.
1.904.569 km² aan totale land oppervlakte.
62 keer groter dan ons eigen Belgenland.
Na China, Indië en deVerenigde Staten volgt Indonesië als 4^de in het rijtje met bijna 249.000.000 inwoners.
Het is het grootste moslimland op onze planeet.

Sumatra : De groene long.

S’werelds 6^de grootste eiland is 15 keer zo groot als België.

Bergen en jungle.
Rubber –en palmolieplantages.
Rijstvelden.
Olie –en gas raffinaderijen.
Het Tobameer.
Actieve vulkanen.
De zeldzame Rafflesia bloem.
Medan ‘het Parijs van Sumatra’.
Oerang oetan’s, olifanten en tijgers.
Inheemse bergvolkeren.
De evenaar.
En ‘a lonely cyclist from Belgium’.

Het wordt mijn eerste fietsbestemming doorheen Indonesië op weg naar mijn grote vriend in Bali.
Nog 2500 km fietsen en dan is het zover.

Meer dan 10 jaar droomde ik ervan om naar Stany te fietsen.
Nu, zo vele jaren later is mijn grootste droom aller tijden bijna een feit.
Nog 6 a 7 weken en 3 eilanden verder dan ben ik er.

Ik ben super fier op mezelf.
Ik heb altijd gelooft in mijn eigen kunnen, daarom zal ik ook slagen in mijn missie.
Het hebben van een prothese heeft mij nooit weerhouden om deze uitdaging aan te gaan.

100.000 keren zong Ramses Shaffy zijn lied voor mij :

Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan.
Laat me, laat me.
Ik heb het altijd zo gedaan.
………
Ik zal mijn vrienden niet vergeten.
Want wie me lief is blijft me lief……
………
Ik ben gelukkig niet vergankelijk.
Soms woon ik hier, soms leef ik daar.
Ik heb mijn leven niet verkankerd.

Ik zal nog wel eens een keertje sterven daar kom ik niet onderuit.
Ik laat mijn verhalen dan maar zwerven……
………
Maar laat me blijven wie ik ben…
...........

Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan.

Laat me, laat me,
ik heb het altijd zo gedaan.

Via de ‘Trans Sumatra’, de oostelijke weg doorheen Sumatra zal ik van Pekanbaru naar Bakahueni fietsen.
Goed voor ongeveer 1200 km aan fiets plezier.

In Bakahueni zal ik vervolgens de ferry naar Java nemen.

Waarom kies ik voor deze route?
Niet omdat ik er bijna geen informatie op het internet over kan vinden.
Maar deze weg is voor mij het meest haalbaar om te fietsen.
Wat bedoel ik daarmee.

Van Paul’s reisverslagen (= Hechtels grootse lange afstandsfietser) weet ik dat de weg van het oosten, door de bergen naar het westen, lood maar lood zwaar zijn om te fietsen.

Vermits ik ondertussen mijn grenzen ken en aanvaard heb kies ik voor een andere uitdaging!!!!

Fietsen over de Trans Sumatra highway (=Jalan Lintas Timur) waarbij ik over een afstand van 1200 km maar 4 steden zal tegenkomen.
Over het grootste gedeelte van deze weg word het constant klimmen en dalen.
Dit in combinatie met het bloedhete en vochtige weer.
Neem daarbij nog eens de Ramadan, de 30 dagen vasten periode van de moslims.
Waarbij gedurende de dag tussen 5.00 uur en 18.00 uur geen eten te krijgen is.
Beloofd een uitdaging van formaat te worden.

Maandag 15 juli 2013 :

Van uit de ferry haven Harbour Front in Vivo City, Singapore neem ik de ‘fast ferry’ naar Sekupan, Batam.
Een klein Indonesisch eiland voor de kust van Singapore.
Kostprijs 28 Singapore dollar voor mezelf, plus 18 Singapore dollar voor Eva, te samen 27 euro.

Ik kom juist te laat toe in Batam om de aansluitende ferry verder naar Buton of Dumai op Sumutra te nemen.

Er zit niets anders op dan de nacht door te brengen op Batam.

Dinsdag 16 juli 2013 :

Stipt om 7.30 uur zet de ferry koers richting Sumatra en meert 6 uur later aan in Buton.
Kostprijs 260.000 Indonesische Rupiah (ongeveer 20 euro), tenminste als je je niet laat bedonderen want dan kost het ticket je nog een stuk duurder.

In vroegere dagen vaarde er een ferry tot in Pekanbaru (mijn bestemming) maar dat is al enkele jaren verleden tijd.
Daarom neem ik de bus van Buton naar Pekanbaru, goed voor nog eens 3 uren.
Mijn eerder gekocht busticket van 120.000 IRP wordt in Buton niet aanvaard en ik moet een nieuw kopen.
Kostprijs nog eens 90.000 IRP (= 7 euro).

Ze zijn me serieus met mijn patatten aan het rammelen.
Ik ben razend………
………teleur gesteld vraag ik de des betreffende bedriegers naar hun geloofsovertuiging.
Volmondig en fier antwoorden ze me, moslim.
Recht in hun ogen kijkend antwoord ik hen heel serieus, ‘dan zijn jullie wel heel erg slechte moslims want goede moslims bedriegen hun medemensen niet’.

Eén van hen wil de plezante uithangen en wijst al lachend naar mijn prothese.
Hij doet teken dat ik mijn broekspijp omhoog moet trekken zodat hij mijn prothese beter kan zien.
Ik heb geen probleem om mensen mijn prothese te tonen maar als ze ermee lachen dan zijn ze aan het verkeerde adres.
Ik heb geen zin om me op mijn kop te laten schijten want dat stinkt.
Ik blijf kalm en geef hem van hetzelfde laken een broek.

Ik doe teken naar de ‘grapjas’ en zeg dat hij eerst zijn broek moet laten zakken voordat ik mijn broekspijp op rol.

Met grote ogen kijkt hij me verwonderd en niet goed begrijpend aan.
Zijn vrienden snappen me wel en leggen hem uit dat hij eerst zijn broek moet laten zakken voordat ik mijn prothese laat zien.

Iedereen, behalve de grapjas liggen plat van het lachen.
Hij draait zich om en vertrekt met het straatje tussen de benen.

Ik heb al genoeg van de wereld gezien om me niet door een soepkieken in het ooitje te laten nemen.

In de late namiddag kom ik toe in Pekanbaru :

Ik heb er een kamer voor 2 nachten geboekt in het Tune Hotel.
Het super vriendelijke personeel en Osmond de manager doen al vlug mijn minder prettige ervaringen van afgelopen dagen vergeten.

Pekanbaru was ooit een klein onbeduidend stoffig plaatsje.
Tot dat de cowboy’s van de Verenigde Staten er olie vonden.
Sindsdien is het uit gegroeid tot een middel grote stad.

Pekanbaru – Jambi : 477 km

*don 18 juli : Pekabaru - Pangkalan Kerinci : 64 km
*vrij 19 juli : Pangkalan Kerinci - Sorek - Ukui -Redang Seko : 89 km
*zat 20 juli : Redang Seko - Japura - Pematang Reba : 44 km
*zon 21 juli : Pematang Reba - Seberida - Selensen : 98 km
*ma 22 juli : Selensen – Merlung : 69 km
*di 23 juli : Merlung – Sengeti : 86 km
*woe 24 juli : Sengeti – Jambi : 27 km

De komende dagen is het zwoegen, zweten, afzien en genieten geblazen.
De natuur is ongelooflijk mooi maar de weg kent geen genade.
Het constant klimmen en dalen zorgen ervoor dat ik mijn ritme niet vind.
De zon brand als een oven.
Eten is er gedurende de dag niet te krijgen.
Gelukkig zijn er winkeltjes in de kleine stoffige dorpjes waar ik mijn watervoorraad kan aanvullen.
De weg is op plaatsen geen weg te noemen zo slecht, Eva ziet af.

De eerste nacht vind ik een ‘hotel’ in Pangkalan Kerinci.
Het is een vreemde overnachtingplaats, het ‘hotel’ dient hoofdzakelijk als stopplaats voor degene die de liefde willen bedrijven.

Vermits ik Eva bij me heb krijg ik er een bed voor de nacht, hahaha.

Gedurende de avond leer ik er de jonge mensen kennen die er werken.
Spijtig genoeg vormt de taal de enigste barrière op een vlotte communicatie.
Een jong meisje komt met de oplossing voor de dag of beter gezegd voor de avond.
Ze schenkt me een elektronische vertaler Engels-Indonesisch.

De komende dagen passeer ik enkel alleen nog kleine dorpjes en moet ik mijn vindingrijkheid boven halen om te overnachten.

Zo slaap ik 1 maal op het kantoor van de boswachters.

3 maal vind ik een bed op een plaatselijk politie bureau.

Wat deze plaatsen kenmerkt is dat de TV er 24 uur op 24 uur keihard zijn flauwe zever zit te verkondigen.
De lichten branden er dag en nacht en de ambtenaren der wet kunnen naar mijn gevoel niet op een normale manier met elkaar communiceren.
Het is meer roepen dan praten wat ze doen.

Mede door de weinige slaap, het veel te vroeg opstaan om half vier en het zware parcour ben ik stik kapot wanneer ik in Jambi toekom.

Des niet al te min ben ik al mijn geule weldoeners zeer dankbaar voor het bed en het droge onderkomen.
Na een weekje Sumatra, stel ik vast dat de mensen ongelooflijk en onwaarschijnlijk vriendelijk en gastvrij zijn.

Jambi – Palembang : 283 km

*vrij 26 juli : Jambi - Tempino - Bayung Lincir : 72 km
*zat 27 juli : Bayung Lincir - Sungai Lilin : 90 km
*zon 28 juli : Sungai Lilin – Palembang : 121 km

Over een afstand van 750 km was het costant klimmen en dalen.
Het is werken geblazen voor ons fietserke uit Hechtel.

Jambi :

Ondanks dat ik in de ‘groot stad’ Jambi arriveer blijft armoede troef.
Onze basis behoefte van huisje, tuintje, badkamer, wc, keuken, leren salon zijn in Sumatra nog lang geen evidentie.
Ieder moment besef ik hoe goed dat wij het in het westen hebben.
Spijtig genoeg is onze luxe voor ons de normaalste zaak van de wereld geworden.
Het is zelfs zo normaal dat we niet eens meer dankbaar zijn om alles wat we hebben.

Zonder stadsplan probeer ik me een weg te banen door de drukte van de Jambi.
Niet simpel, dat zeg ik jullie.
Er is gewoon weg geen beginnen aan.
Dan maar mijn innerlijke gids aanspreken en om hulp vragen.
Even later stopt een jonge man op een brommer en vraagt waar ik naar toe wil.
Een half uur rijd hij voor me uit tot ik op de plaats van bestemming toekom.

Ik wil hem wat geld toestoppen voor bewezen diensten maar dat wil hij absoluut niet aan nemen.
Wat ik voor je gedaan heb, heb ik met heel veel plezier gedaan en dat is niet betaalbaar.
Je mag echter wel voor me bidden, vraagt de jongeman.
Hij zou graag een meisje leren kennen en trouwen.
Ik verzeker jullie dit gaat door merg en been.

Zien we ons zelf in het westen al aan iemand vragen om voor ons te bidden???
We zouden vierkantig worden uit gelachen.
In Azië behoort het geloof tot het dagelijks bestaan.

Ik wil niet oordelen over geloof en ongeloof.
Maar één ding is voor mij heel duidelijk geworden dat er meer is dan we zelf willen geloven.
Ik word door het Hogere Zelf doorheen de wereld geleid.

Gedurende mijn fietstocht ben ik meer bewust gaan leven.
Ik begaf/begeef me meer op het energetische en intuïtieve pad en merk wat wij toeval noemen geen toeval is.

Zo ontmoet ik steeds weer de mensen die ik moet ontmoeten om mijn weg verder te kunnen zetten.

Palembang – Bandar Lampung – Bakauheni : 488 km

*woe 31 juli : Palembang - Kayu Agung - Teluk Gelam : 98 km
*don 1 aug: Teluk Gelam - Pematang Panggang – Mesuji : 103km
*vrij 2 aug: Mesuji - Tulang Bawang - Kota Manggala : 83 km
*zat 3 aug: Kota Manggala - Terbanggi Besar – Branti : 90 km
*zon 4 aug : Branti - Bandar Lampung : 24 km
*di 6 aug: Bandar Lampung – Kalianda - Bakauheni : 90 km

Palembang :

Zondag 28 juli t.e.m. dinsdag 30 juli :

De hitte vreet aan mijn energie en besluit daarom enkele dagen uit te rusten in het comfortabele en gemoedelijke Zuri Express Hotel in Palembang.
Met open handen word ik er ontvangen, immers een Belgische fietser krijgen ze niet elke dag over de vloer.

De komende dagen beloven heel bijzondere dagen te worden.
Ali één van de managers van het hotel brengt me in contact met Pepi, een mooie jonge vrouw van de ‘Backpackers community’ van Palembang.
Ze stelt me op haar beurt voor aan haar vrienden Backpackers.

De komende dagen leidt ze me rond in haar stad en proeven we samen van de specialiteiten van Palembang.

Het worden bijzonder mooie dagen.

De pers wordt zelfs op getrommeld.
Een interview kan voor mij, maar op één voorwaarde!!!!
Dat het goede doel, fietsen voor Handicap Internationalmoet worden toegelicht.

Op de avond van het afscheid heb ik de eer om lid te mogen worden van de ‘Backpackers Indonesia’.
Uit handen van Radja ontvang ik het fel begeerde Bacpackers T-shirt.
Dank u wel mijn vriend.

Of als dat nog niet genoeg is word ik ook nog tot ere lid van de plaatselijke motoclub, Bocah KC Indie Ampera geborbardeerd.
Als aandenken krijg ik van Norca een horloge en een sticker van de club.

Dit doet me terug denken aan mijn eigen moto verleden.
Het verschil met de motomannen en motorpoezen van Palembang is dat ze geen lang haar hebben, niet drinken en vooral niet stinken zoals de vetzakken van Hechtel uit mijn verleden, hahaha.
Graptje jongens niet boos worden of beginnen te wenen.

Eén van mijn vrienden van toen was wel een uitzondering.
Niet dat hij niet stonk.
Niet omdat zijn gebit meer weg had van een oude rammelende boerenkar.
Nee, de uitzondering zat hem erin dat hij nooit lang haar heeft gehad.
Niet dat hij geen lang haar zou gewild hebben.
Maar door de kleur van zijn haar roesten het steeds van zijn hoofd af.
Danny, je moet hem dit maar niet vertellen.
Het is al erg genoeg dat hij niet kan lezen en schrijven.

Donderdag 1 augustus:

Donkere onweerswolken overtrekken het landschap.
Ik geef gas om ergens een schuilplaats te vinden voor het aankomende onheil.
Door een lekkende achterband die ik steeds moet bij pompen word ik afgeremd.

Wanneer ik een naft pomp of beter gezegd een benzine station passeer nijp ik de remmen dicht.
Eva vliegt met haar neus voor over en trekt een streep door het asfalt.
Ze zal het geweten hebben met haar kuren, om steeds één keer in de maand een kapotte band te krijgen.

In mijn beste Indonesisch vraag ik aan de pompbediende ‘appa boss’, waar is de baas van dit kot.

Gelukkig spreekt de goedgeluimde patron een beetje Engels.
Ik vraag hem :
Sir can I put my tent on your ploes, meneer mag ik mijn tent op uw gazon zetten.
No no mister thats to dangers!!!, nee nee meneer dat is veel te gevaarlijk!!!
To dangers sir, vraag ik hem verwonderd???
Yes yes!!!, ja ja!!!

Heel fier brengt hij me naar het afdak, tussen het restaurant en de toiletten waar een groot houten platform staat.
Hier mag je slapen, hier het is niet gevaarlijk.

Ja maar er ligt wel een flik op te slapen, ik kan hem toch maar moeilijk wakker maken informeer ik.

De patron schopt de arm der wet tegen zijn voeten tot hij wakker wordt.
Hela, manneke je biezen pakken en wegwezen we hebben hoog bezoek vanuit België.

Ik installeer me op het overdekte terras en repareer er mijn band.

Juist op tijd want de weergoden zetten de hemelsluizen open.
Het is ongelooflijk hoe hard het kan regen in Azië.
Daar zijn onze regenbuitjes in de Lage Landen niets vergeleken bij.

Wanneer de klus geklaard is ga ik een haptje eten in het restaurant.
Moeder, dochter, zoon, nicht en 2 tantes voorzien me van de beste zorgen.
Het wordt een reuze gezellige avond ondanks de stortregens.

Gaande weg nodigt de dochter me tot 3 keren uit om in het ouderlijk huis bij haar broer in de kamer te gaan slapen.
Ik ga voor 2 reden niet in op haar uitnodig.
1.Mijn binnentent met al mijn spullen staan onder het afdak en ik heb geen zin om alles te verhuizen.
2.Telkens als ik naar haar broer kijk, staart hij me met grote verliefde ogen aan.
Een glimlach die begint aan de achterkant van zijn hoofd en eindigt waar hij begonnen is lacht me toe.

Ik heb geen zin om tijdens de nacht wakker te worden en vast te stellen dat de ‘brave’ jongeman pogingen onderneemt om via mijn achterpoort toegang tot de tempel van mijn lichaam probeert te verschaffen.

Mijn maagdelijkheid wil ik nog even bewaren tot dat ik bij Stany in Bali arriveer, hahaha……

Shit, mijn delete toets werkt niet meer.
Dit is een grapje mensen.
Verdoeme toch, mijn delete toets werkt echt niet meer.

Stany en ik zijn heel goede vrienden.
We gaan door het vuur voor elkaar.
Ik zie hem heel graag.
Maar, ieder speelt in zijn eigen achtertuin.

Wanneer ik wil afrekenen in het restaurant roept iedereen in koor, it’s for free Sir, het is gratis meneer.

Ongelooflijk is de vriendelijkheid en de gastvrijheid van de Sumatranen.

Dinsdag 6 augustus :

Vandaag plan ik een korte rit van 40 km, van Bandar Lampung naar Kalianda aan de kust.
Het is lang geleden dat ik de zee nog gezien en gevoeld heb.
Vermits ik goed op schema lig kan ik me extra dagje verlof permitteren en genieten van het genieten.

Wanneer ik in de voormiddag toekom in Kalianda kijkt Eva me met grote vragende ogen aan.
‘Ah wel jong’ is het niet wat vroeg om nu al te stoppen.
Zouden we niet door fietsen naar Bakauheni en daar overnachten.

Zo gezegd zo gedaan trappen we er nog maar eens 45 km op de teller bij.

Wanneer ik bijna in Bakauheni ben wuiven me een stel jonge mensen toe en doen teken om te stoppen.
Ik heb echter geen zin, al hoewel het heel schoon volk is.

Even later komt één van hen me na gereden op een oude Norton.
Hij is zo onder de indruk dat hij kost wat kost met me op de foto wil.
Als beloning krijg ik het zoveelste T-shirt.

Otto belt één van zijn vrienden op in Bakauheni om mijn komst aan te kondigen.
Even later word ik geëscorteerd door Lewis op de moto.
Ik vraag hem naar een guesthouse om te overnachten.

Een guesthouse dat hebben we hier niet Ludo.
“Je kan wel in mijn huis overnachten als je wil”.
Heel erg bedankt Lewis maar dan neem ik liever de ferry naar Merak op Java.

Wanneer ik Lewis vraag waar de haven zich bevind hoef ik hem maar te volgen.
Heel fier rijd hij langs allerlei checkpoints richting ferry.

Ter plaatsen aangekomen maak ik kennis met zijn collega’s van de rederij.
Dit is ons schip dat jouw gratis gaat mee nemen naar Java.

Het is toch ongelooflijk hoe mijn reis blijft verlopen.
Ik ontmoet steeds weer de mensen die ik moet ontmoeten om verder te kunnen reizen.
Ik dank Lewis, ik dank mijn innerlijke gids en Onze-Lieve-Heer om al het mooie dat me te beurt valt.

Deze morgen had ik nog gepland om te overnachten in Kalianda.
Nu op dit eigenste moment om 3 uur in de namiddag neem ik de ferry al naar Java.
Om 18.00 uur zal ik voet op Javanese bodem zetten en zal Sumatra een feit zijn

22 dagen vertoefde ik in Sumatra.
6 dagen was ik op non actief.
16 dagen had ik nodig om 1248 km te overbruggen.

Nog 1252 km fietsen en ik ben bij Stany in Bali.
Het begint serieus op te korten en te kriebelen.

Ik heb me ongelooflijk geamuseerd in Sumatra.
Wellis waar heb ik door een niet toeristisch gebied gefietst, maar het loonde zeker de moeiten.
De mensen zijn er onwaarschijnlijk vriendelijk en gastvrij.
Voor mezelf doet het me heel erg aan Iran denken.

Als je van rijst en noodles houd kom je hier zeker niets te kort.

Stel geen vragen aan een Indonesiër waar ze neen op moeten antwoorden, want dan kom je bedrogen aan.
Voor de eenvoudige reden, omdat ze niet met neen antwoorden.

Vraag geen afstanden in kilometers want die zijn zelden juist.
Ze drukken afstanden uit in tijd en niet in kilometers.

Het enigste dat je moet hebben wanneer je door Sumatra fietst is :
-een heel goede engelbewaarder
-geen schrik
-veel lef

De wegen die ik gefietst heb zijn niet altijd in goede staat om niet te zeggen in slechte staat.
De meeste wegen zijn maar net breed genoeg voor 2 vrachtwagens.
Het verkeer is er met momenten hectisch, druk en gevaarlijk.
Vrachtwagens, brommers en bussen scheuren aan je voorbij.
Maar als je al een tijdje onderweg bent weet je dit aan te pakken.

Zelf fiets ik meer naar het midden van de weg toe om het verkeer af te remmen.
Rijd je langs de kant van de weg raast het verkeer langs je door.

Ik denk dat ik het meest gefotografeerde ‘model’ van afgelopen weken was.
Ik ben de tel kwijt geraakt hoeveel keren ik heb moeten poseren.

De volgende eretitels werden me toe bedeeld :

Mister – Sir – Daddy – Pa – Grandfather

Als je het rijtje afloopt klinken de troetelnamen allemaal even oud.
Gek is dit om vast te stellen voor mezelf.
In mijn hoofd ben ik nog steeds die jonge speelse ondeugende rakker van weleer.
In werkelijkheid ben ik een ouwe grijze zot van 52 jaar die met zijn Eva zijn dromen achter na fietst en geniet van het leven.

Moed is niet het ontbreken van angst of wanhoop,
maar de kracht om die te overwinnen.

Belangrijke mededeling :

Lieve vrienden,

Handicap International is dezer dagen bezig met een grote campagne.
Hun waardevol werk doorheen de wereld kost handen vol geld.
Zelf heb ik kunnen vaststellen hoe arme mensen wereldwijd gratis kunnen genieten van been -en of arm protheses.
Zonder de inzet van HI zouden veel van deze mensen een onwaardig bestaan leiden.

Ik heb het genoegen om voor dit goede doel, voor deze organisatie te kunnen fietsen.
Echter zonder jullie bijdrage zou mijn fietsen van weinig betekenis zijn.

Daarom vraag ik in naam van Handicap International jullie steun.

Vele kleine bijdrage maken een prothese en een verschil van leven.

Voel jullie zeker niet verplicht of verveeld indien jullie deze actie niet zien zitten.

Dank vanuit het diepste van mijn hart,
ludo

Klik op onderstaande link voor uw bijdrage :

Handicap International