Reisverhaal «Lombok en Bali»

Indonesië | 11 Reacties 15 November 2014 - Laatste Aanpassing 17 November 2014

Lombok – Bali :

Voor ik aanvang met mijn verhaal wil ik me eerst excuseren voor de windstilte aan de andere kant van de grote oceaan.
Het uitblijven van dit verhaal heeft zijn reden zoals alles zijn reden heeft in dit leven.
Er is heel veel gebeurt en eigenlijk ook weer niets?
Veel gebeurt in de zin van, dat ik een prachtig eiland bij Lombok heb ontekt of beter gezegd bezocht heb.
Weinig gebeurt in die zin dat ik gedurende de 6 weken dat ik in Bali bij Stany was veel op mijn rug heb gelegen.
Niet omwille dat ik ontvoert en misbruikt ben door een nymphomane maar omdat de gezondheid hierom vroeg.
Graag nodig ik jullie uit om mijn wedervaren te lezen.

Zondag 7 september 2014 :

Het is bloedheet wanneer ik de anderhalf uur durende overzet vanuit Poto (Labuan) Tano in Sumbawa naar Labuan Lombok in Lombok neem.
De verkoelende zeebries en het uitzicht doet me wegdromen en verlangen naar het eiland waar ik zo graag ben, Lombok.

Mijn 3^de bezoek aan het eiland zal eentje van korte duur zijn.
Volgende week zondag 14 september zal Stany deelnemen aan de marathon van Bali.
Hij zou graag hebben dat ik hem vergezel als materiaal meester of plat gezegd als domme kracht.

Maar voor het zover is, wil ik eerst nog, nabij het schierieland in het zuidwesten van Lombok een eiland gaan fietsen, namelijk Gili Gede.
Het is een vrij onbekend eiland, het is helemaal niet toeristisch en dat doet me dan weer watertanden.
De natuur in dit gedeelte van Lombok is onwaarschijnlijk mooi.
Maar zoals dat gaat met mooie dingen, ze moeten verdiend worden.
In dit geval zijn het de kuitenbuiters die moeten overwonnen worden.

Aangekomen in Labuan Lombok, het is nog vroeg op de middag maar heb geen zin om verder te fietsen.
Het beste wat je dan kan is, een onderkomen zoeken en genieten van je vrije namiddag.
Integenstelling tot wat vele reizigers niet weten is dat er in Labuan Lombok een heel gezellig maar basic hoteltje is om de nacht door te brengen.
Voor nog geen 6 euro vind je een bed in Hotel-Homestay Lima Tiga, gelegen op de weg van de haven naar het centrum.
Of als je vanuit het centrum de weg inslaat naar de haven, is het 100 m verder aan de rechterkant gelegen.

S’avonds ga ik eten in een heel klein restaurantje ergens aan het strand, de mensen
serveren me hun beste seafood voor belachlijk weinig geld.
Wanneer ik de eerste vis in mijn mond laat rond zwemmen zit de familie me aan te staren om te zien of de vreemdeling op de fiets hun kookkunst weet te appriciëren.
Geloof me ik heb het moeilijk om deze mooie gekleurde vis laten af te dalen naar mijn maag want hij smaakt te goed om door te slikken.
Het wordt een super gezellige avond met deze vriendelijke familie.
Op de koop toe nodigen ze me uit om bij hen thuis te komen logeren, spijtig genoeg heb ik al een onderkomen voor deze nacht lieve mensen.
Heel erg bedankt.

Maandag 8 september 2014 :

Labuan Lombok - Masbagik - Kopang – Mataram : 82 km

Het eerste wat er me opvalt is dat het heel druk geworden is op de wegen van Lombok integestelling tot vorige jaren.
Vrachtwagens, bussen, auto’s en vele brommers razen aan me voorbij.
Het enigste wat ik kan voorbij steken is een taxi van paard en kar.

Ondanks geniet ik van mijn fietsdag, stop onderweg en vul de maag met een heerlijke rijstschotel, sla een babeltje met een mooi jong Zwitsers meisje.
Nadat dat ze samen met haar vriend door een deel van Indonesië heeft gereist is het tijd voor haar om alleen per fiets verder te reizen door Indonesië richting Cambodja, Vietnam en Laos.
Haar eerste fietsdagen bevallen haar heel erg, alleen heeft ze haar fiets tenu moeten aanpassen.
In haar korte fietsbroek konde de mannen niet van haar afblijven, ze fietst nu in een lange rok.

Aangekomen in de super drukke hoofdstad Mataram nestel ik me in het Viktor 3 Guesthouse en zie ouwe bekenden van vorig jaar terug.
Ontmoet er vrienden die ik in Sumbawa heb leren kennen en geniet er voor enkele dagen van het niet fietsen.

Woensdag 10 september 2014 :

Mataram - Gerung - Lembar - Sekotong Timur - Sekotong Tengah - Sekotong Barat - Tembawong - Gili Gede : 62 km

Gewoonte getrouw vang ik mijn fietsdag heel vroeg aan, het is nog geen 5.30 uur wanneer ik van start ga.
Alleen door gewinterde fietsers zijn op dit uur onderweg.

Vandaag is het een bijzondere dag want ik fiets naar het vrij onbekende eiland Gili Gede.
De weg is niet altijd even goed, maar dat hoort er nu éénmaal bij.
Zolang de natuur dit compenseert hoor je me niet klagen.
Geloof me maar de uitzichten zijn onbeschrijfelijk, onwaarschijnlijk mooi.

Dit gedeelte van Lombok is nog armer dan het noorden.

Aangekomen in Tembawong neem ik voor 50.000 Rupi of 3,50 euro de ferry naar Gili Gede.
Het is spannend, ik ben benieuwd waar ik ga terecht komen want ik heb er geen flauw benul van.
Waarom ga ik er dan heen?
Omdat mijn gevoel me dat gebied!
Vermits mijn gevoel me al heel veel mooie dingen heeft gebracht gedurende mijn fietstocht vertrouw ik er ook deze keer weer op.

In het prachtige Flower Cottage vind ik een onderkomen voor enkele nachten.
Ik ga op verkenning uit en stel vast dat dit eiland ver heen het armste is tot wat ik tot nog toe gezien heb.
Er lopen enkele wegentjes van 1 meter breed, gemaakt van klinkers doorheen het eiland.

Dit heb ik nog nooit gezien, de mensen zijn super vriendelijk en nieuwsgierig.
Wat zij nog nooit hebben gezien is iemand met een prothese waardoor ik de nodige aandacht krijg.
Waar ik ga of sta de mensen vragen me steeds ”buka, buka, buka” wat betekend open, open, open.
Dan weet ik wat ze bedoelen en doe vervolgens mijn prothese aan en uit, grappig is dit.

S’avonds droom ik weg bij de ondergaande zon en geniet enkele dagen van dit mooie eiland.
Het gekke van dit eiland is dat er niets te beleven valt en dat er niets te doen is.
Maar voor mij is het een zo bijzondere en mooie plaats.
In de toekomst zal ik er zeker voor een langere tijd nog eens naar terug keren.
Maar de plicht roept en mijn vriend wacht op me in Bali.

Ik heb een vissersboot weten te regelen van Gili Gede naar Lembar de haven van Lombok zodat ik de ganse weg niet moet terug fietsen.
Het is een gek gevoel om 2 uren lang in een klein vissersbootje op de grote zee te dobberen.

Aangekomen in Lembar neem ik een 6 uur durende boot naar Padang Bai, Bali.
Het is te laat om nog verder door naar Stany te fietsen en blijf een nacht in Pading Bai.
Ik blijf het een vreemde plaats vinden ze blijft vreemd aanvoelen.

Bali :

Vrijdag 12 september 2014 :

Padangbai - Sanur - Kuta - Legian - Seminyak - Kerobokan – Kedungu : 79 km

Wanneer ik bij Stany in Kedungu toekom is er niemand thuis, van een warm en verwelkomende aankomst is geen sprake van.
Ben ik daarvoor 4 maanden geleden vanuit Melbourne, Australië 7690 km moeten fietsen om dan “van een kale kermis thuis te komen”.
Had ik anders verwacht?
Natuurlijk!!!
Maar wat wil je als je ondertussen voor de 5 de keer je beste maat gaat opzoeken, dan kan je toch niet verwachten dat je nog met open armen wordt ontvangen, hahaha.

Vergeef het me vriend ik kan het niet laten om je te plagen.
Ik weet dat je druk bezig bent en dat je je werkvolk aan het commanderen bent op je bouwwerf of iets fantsoenlijker uitgedrukt, dat je instructies aan het uitdelen bent aan de mensen die aan je huis aan het bouwen zijn.

S’avonds gaan we bij Terry in ‘The Chicken Run’ een kiek eten, met appelspijs, frieten, majonaiseen niet te vergeten eindelijk nog eens een pint of 20 drinken.
Het is lang geleden dat ik nog eens diep in het glas heb gekeken.

Wanneer ik zaterdag morgen opsta heb ik een kater van hier tot daar achter.
Amaai amaai denk ik bij mezelf, hier ben ik te oud voor geworden om me nog zo te laten gaan.
De ganse dag is naar de botten en ik zal het moeten uitzieken.

Zondagmorgen, 3 uur de wekker loopt af en het is tijd om ons klaar te maken.
Het is vandaag een spannende dag voor Stany want hij gaat als enige ‘wheelchair atleet’ deelnemen aan de marathon van Bali.

Er is een hele hoop geld met gemoeid, de winnaar ontvangt onderstaande som, goed voor zo’n 55 miljoen Rupi.

Het spijtige is dat Stany als enige ‘wheelchair atleet’ geen recht heeft op deze prijzenpot.
Is dit een lichte vorm van discriminatie ten aanzien van mensen met een belemmering?

Wanneer we toekomen aan de startplaats van het gebeuren moet ik mijn vriend teleur stellen.
Ik ben niet in staat om als materiaal meester te fungeren.
30 uur na mijn uitspattingen van afgelopen vrijdag voel ik me nog steeds te beroert, om niet te zeggen dat ik me verschrikkelijk slecht voel.
Ik blijf in de auto en slaap mijn roes uit want mijn ogen zijn te moe om open te houden.

Veel te snel wordt ik gewekt en vraagt een opgewekte stem aan de andere kant van de lijn of ik hem wil komen oppikken aan de aankomst.
Zoals verwacht heeft Stany als enige handbiker de wedstrijd gewonnen.
Spijtig genoeg mag hij niet op het hoogste schaffotje ‘klauteren’ om de bloemen en kussen te ontvangen van de beeldschone hostessen.

Maandagmorgen wanneer ik opsta is mijn kater nog steeds niet voorbij.
Mijn hele lijf doet pijn, ik heb koorts, ben stervensziek en voel me net een man van 105 jaar.
Stany belt de dokter want dit is niet normaal.
Na het bloedonderzoek wordt er knokkelkoorts of Dengue fever vastgesteld.
Dengue fever is een tropische ziekte waar geen medicatie voor bestaat, het enigste wat je kan doen is rusten en 4 liter water per dag drinken.

Bijna iedere dag komt de verpleegster langs om bloed te trekken.
Het ziet er niet goed want mijn bloedwaarden blijven maar dalen.
De 7^de dag is de cruciale dag dan moeten de waarden terug beginnen te stijgen en gelukkig doen ze dat ook.

Volgens de dokter ben ik niet in het ziekenhuis beland zoals de meeste mensen die Dengue fever krijgen door mijn buiten buitengewone goede fysieke conditie voor mijn ziek.
Dat neemt niet weg dat ik heel erg ziek ben.

Al die tijd heeft mijn huisarts via mijn broer Dirk mijn toestand op de voet gevolgd.
Dokter Cornellisen en Dirk heel erg bedankt voor jullie back up in België.
Dit geeft net een iets anders gevoel als je in een Aziatisch land medische hulp nodig hebt en weet dat je eigen arts en je broer je opvolgen.
Op haar advies krijgt Eva en ik een maand huisarrest om niet te fietsen.

Na de 10^de dag van mijn ziek zijn wordt er nog 1 bloedtest uitgevoerd en stelt de dokter vast dat ik voor de 2^de keer in 3 maanden Dengue fever heb.

Alles samen heeft het een maand in beslag genomen om volledig te herstellen.
Tussendoor heb ik toch proberen te fietsen maar na een week stopte ik daar graag mee omdat het gewoonweg niet ging.

De eerste 14 dagen was ik tot niets in staat, de daarop volgende 14 dagen had ik nog steeds niet de energie om zelfs maar te lachen.
Mentaal tast de ziekte ook je zijn aan, gaande weg begon ik alles zwart in te zien en zag het zelfs niet meer zitten.
Gelukkig is dat nu allemaal verleden tijd en lach weer zoals voorheen.

Er wordt me nu ook veel duidelijk van afgelopen 4 maanden.
Graag had ik vanuit Flores of Sumbawa de ferry naar Sumba genomen.
Om één of andere reden wilde dat gewoonweg niet lukken.
Dan dacht ik om vanuit Bali naar Sumba te vliegen.
De dag nadat ik bij Stany toekom krijg ik Dengue fever en ben ik ziek zoals nooit tervoren.
Ik moest gewoon bij Stany toekomen om ziek te worden, te herstellen en met de beste zorgen omringd te wordenvan iemand die me heel erg nauw aan het hart ligt.
Stel je voor dat ik ziek was geworden in Sumba, ik mag er gewoonweg niet aandenken met de wetenschap hoe je je voelt als je Dengue fever hebt.
Vriend heel erg bedankt voor alles, spijtig genoeg ben je een man en geen vrouw want anders had ik je menigmaal op de billen gekletst wanneer je me verzorgde met je verpleegster uniformpje aan, hahaha.

Wanneer ik door Sumbawa fietste was ik abnormaal moe.
Ik dacht dat de zon, de hitte, de hoge temperaturen en de vele bergen van Flores en Sumbawa hun tol eiste van mijn ouwe fietserlijf.
S’middags wanneer ik gegeten had sliep ik voor een half uur wat ik voordien nooit deed.
Maar nu weet ik waarom dat zo was.
Toen had ik voor de eerste keer Dengue fever welliswaar niet zo erg als de tweede keer maar toch eiste het zijn tol.

Nadat ik hersteld ben verhuist Stany voor de 4^de keer en moet ik nood gedwongen de handen uit de mouwen steken.
We gaan weinig uit en als we weg gaan is het omdat ik dingens geregeld moet krijgen om verder te reizen.
We zitten meestal s’avonds onder zijn tweetjes bij Stany op het terras te genieten van een coctail of een koude Bintang.
We lijken met momenten wel een oud getrouwd koppel.

Al die tijd heeft kok Stany heerlijk gekookt en vermits we beiden van koken en lekker eten houden hebben we genoten.

Tijdens mijn ziek zijn had ik de energie niet om mijn visum voor Nieuw-Zeeland aan te vragen en om mijn vluchten naar Tasmanië en Nieuw-Zeeland te boeken.

Met nog 14 dagen voor het verstrijken van mijn Indonesisch viusm begint de tijd te dringen.
Lore van Joker reizen in Hasselt zoekt 3 vluchten die ik nodig heb om verder te kunnen reizen.
Zo vlieg ik op 29 oktober van Bali naar Hobart, Tasmanië via Melbourne.
Op 3 december heb ik een vlucht van Hobart naar Wellington, Nieuw-Zeeland.
Op 25 mei 2015 vlieg ik van Christchurch, Nieuw-Zeeland terug naar Bali.

Beste Lore nogmaals heel heel erg bedankt voor al je gedane moeiten en je goede hulp en service.
Een dikke kus en een dikke knuffel is het enigste waarmee ik je nu kan vergoeden.

Met nog 3 dagen voor het verstrijken van mijn visum van Indonesië ontvang ik mijn visum voor Nieuw-Zeeland.
Oef wat een opluchting want 1 dag overstay in Indonesië kost 20 euro.

Woensdag 29 oktober 2014 :

Stany brengt me voor de zoveelste keer naar de luchthaven maar voor het zover is gaan we eerst nog sushi eten.
Vriend bedankt voor de mooie tijd samen en alles wat je voor mij gedaan hebt.
Ik kan het niet genoeg zeggen, wat was ik zonder jouw, mijn leven zou er totaal anders uit gezien hebben.
Uw moeder heeft dikwijls genoeg gezegd, “Ludo was je maar een vrouw dan was je een perfecte schoondochter”.
Met die wetenschap in het achterhoofd is het toch een vreemde gedachten dat ik je als vrouw een tong zou draaien.
Daarom bij deze een welgemeende dikke knuffel.
Ik zie je graag maat en tot het volgende voorjaar, je hoeft niet thuis te zijn.
Zolang je huishoudster Ibu Lis er maar is en de poort open kan open doen is het goed voor mij.
Leg mijn sabel maar klaar zodat de Zorro in mij weer kan boven komen.
Nadat ik Dengue fever heb gehad is het net of ik getransformeerd ben in Zorro.
Sorry lieve mensen maar met deze uitleg zullen jullie het moeten doen.

Wees gelukkig met wat je hebt en niet ongelukkig met wat je niet hebt.

Fietsinfo :

*Labuan Lombok - Masbagik - Kopang – Mataram : 82 km
*Mataram - Gerung - Lembar - Sekotong Timur - Sekotong Tengah - Sekotong Barat - Tembawong - Gili Gede : 62 km
*Padangbai - Sanur - Kuta - Legian - Seminyak - Kerobokan – Kedungu : 79 km