Reisverhaal «Amazing, fascinerend India (2)»

Start-to-Cycle - Deel 10 - India | Indië | 15 Reacties 06 Mei 2012 - Laatste Aanpassing 13 Mei 2012

                                   Amazing, fascinerend India (2)

Donderdag 22 maart 2012 :

Amritsar – Batala – Dhariwal – Gurdaspur – Dinanagar – Panthakot – 110 km :

Na mijn bezinning in de Gouden Tempel in Amritsar is het weer tijd om aan de slag te gaan.

In alle vroegte neem ik afscheid van mijn vrienden aldaar.

Alle soorten van mensen kruisen me deze dag het pad, rijk, arm, dik, dun.
De natuur is al even variërend dan de mensen.

Op een gegeven moment doet de arm der wet me stoppen.
Nee niet om een bekeuring te geven,
nee niet om Eva te berijden???!!!

Gewoon om een babbeltje te slaan en om me uit te nodigen op een theetje.





In het grote, vuile bizarre Panthakot ga ik opzoek naar wat heet een bed.
Ik kom weer terecht op een plaats waar ik terecht moet komen om er de mensen te ontmoeten die ik moet ontmoeten.

Op een gegeven moment wanneer ik in het hotel onder de douche sta wordt er aan gebeld aan mijn kamer.
Ik bind me vlug een handdoek om mijn afgetraind fietsers lijf en open de deur.
Een Indische schoonheid overhandigd me een omslag.
Ik denk bij mezelf laat ons hopen dat het een uitnodiging is om haar perfecte lichaam te betasten.

Het is echter een uitnodiging voor een diner.
Nee niet met de Indische schoonheid of haar zuster.

De eigenaar bied me een avondmaal aan.
Bij mijn aankomst hadden we een gesprek met elkaar.
Hij is blijkbaar heel erg onder de indruk van mijn fietsproject.
Dank u goede man.

Vrijdag 23 maart 2012 :

Panthakot – chakki – Nurpur – Kotla – Shahpur –Chambi – 71 km :

Gedurende de dag verlaat ik de staat Punjab en fiets Himachal binnen.

Net als de landen in Europa hebben de staten in India elk hun eigenheid en bevolkingsgroepen.

Himachal de staat met de prachtige bergen laten zich in de loop van de dag gevoelen, zelfs meer dan me lief is.
Maar zoals dat gaat met bergen je krijgt er wonderbaarlijke verzichten voor in de plaats.

Zaterdag 24 maart 2012 :

Chambi – Gaggal – Daharmshala - Mc Leod Ganj – 31 km :

Het beloofd een pittige dag te worden, klimmen van 675 m naar 1770 m.
Het beloofd tevens een bijzondere dag te worden.
Ik fiets namelijk naar één van mijn volgende targets van mijn India trip.
Maar voor dat het zover is zal er nog wat gezweet moeten worden.

Mc Leod Ganj de verblijfplaats van de 14de Dalai Lama, Tenzin Gyatzo.
Sinds 1959 na zijn vlucht uit Tibet leeft Zijne Heiligheid te samen met de regering en het parlement in deze plaats in ballingsschap.
Mc Leod Ganj wordt ook wel het klein Lhasa van Tibet genoemd.
Beter gekend als upper Daharmshala.

Het geeft me een heel bijzonder gevoel om terecht te komen in deze Tibetaanse gemeenschap.

Wanneer ik er arriveer stel ik vast dat het heel toeristisch en druk is.
De hotels, guesthouses en rooms ‘strijden’ voor hun gasten.
De vele souffenier shops stellen alles in het werk om hun waar aan de man te brengen.

De volgende morgen wandel ik naar de tempel (Tsuglagkhang) van de Dalai Lama.
Ik ontmoet er een Russiche mevrouw die amper Engels spreekt.
Ze leid me rond in deze bijzondere plaats.
Ik raak diep ontroerd van de sereniteit en de energie die er heerst.





In haar 3 woorden Engels die ze spreekt maakt ze me duidelijk dat Zijne Heiligheid binnen afzienbare tijd in zijn residentie gelegen tegenover de tempel zal arriveren.

Ik kan mijn oren bijna niet geloven en ga ten rade bij de wachters van de Dalai Lama.
En ja hoor het grote nieuws blijkt waar te zijn.
Ik spring bijna een gat in de koepel van de tempel van vreugde.
Ik kan me nog juist in houden en daal terug af naar mijn aardse bestaan.

In afwachting ga ik mediteren in de tempel.
Ik kan u verzekeren je hoeft geen Budhist te zijn om ontroert te raken.

Tijdens mijn meditatie maak ik een hartsverbinding met de mensen van de ‘drumcirkel’ in Antwerpen.
Nadien vernemen we van elkaar dat het weer een waardevolle energetische verbinding was.

Wanneer ik de tempel verlaat zie ik dat er mensen wachten aan de ingang van de residentie van de Dalai Lama.
Even later is het dan zover voor de 2 de keer in mijn leven zie ik Hem in levende lijven.

Wat een bijzonder moment is dit.
Wanneer ik 3 weken geleden in Dehli vertrok werd ik als een magneet naar Mc Leod Ganj getrokken.

Al daar aangekomen denk ik bij mezelf, zondag is een mooie dag om de tempel en de residentie van zijn Heiligheid te bezoeken.
Enkele uren later sta ik op een afstand van 10 meter van Hem af, ongelooflijk mooi is dit.
Eens te meer daar ik deze dag energetisch in verbinding sta met mijn vrienden van de ‘Drumcirkel’ in Antwerpen.

Dinsdag 27 maart 2012 :

Mc Leod Ganj -Yol – Palampur – Baijnath - Chougon - Bir – 67 km :

Wanneer ik vertrek uit Mc Leod Ganj en afdaal uit de bergen zie ik pas hoe steil het is.





Dan kom ik tot de vaststelling tegen wat voor een berg ik voordien ben op gefietst en merk hoe fit ik ben.
Ik voel dat ik in topconditie ben.
Mijn ‘ouwe lijf’ van 50 heeft zich nog nooit zo goed en jong gevoeld.

Gedurende de dag fiets ik tussen de thee plantage’s het doet me terug denken aan het aardsparadijslijk mooie Sri Lanka.

Wanneer ik Sri Lanka verliet dacht ik bij mezelf zo’n mooie natuur ga ik nooit meer zien.

Maar maar………
De staat Himachal Pradesh in India overtreft alle records.
Dit is mooi, het is zelfs onbeschrijfelijk mooi.
Niet voor niets dat  Himachal, “Unforgettable Himachal”  wordt genoemt.
De prachtige bergen van de Himalaya zijn adembenemend mooi.

Gezwegen over de geur die je er de hele dag opsnuift.
De ganse dag, dag in dag uit wordt je begeleid door de zoete geur van “Sandelwood” bomen, heeeeeeeeeeeeeeeeerlijk fietsen is dit.

Op aanraden van een vriend die ik eerder ontmoete stop ik deze avond in Bir.
Bir is bekend en onbekend tergelijker tijd.
Bir is het mekka voor paragliding.
Het is één van de mooiste en beste plaatsen in de wereld om deze sport te beoefen.
Ik ontmoet er de wereldtop der paraglidirs en zij ontmoeten er een halve wereldfietser in wording.
Beiden zijn we verwonderd van elkaar.

Waarom ik in Bir gestopt ben is om er de sfeer op te snuiven van de Tibetaanse gemeenschap die er leeft.
De sfeer is er zo puur en sereen.
De Tibetaanse monastery’s (kloosters), monniken, de vele gekleurde vlagjes en de aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaadembenemend mooie natuur.

Maken dat ik er enkele dagen verblijf.
Dit is wederom zo’n plaats waar ik eigenlijk niet weg wilt.

Ik voel me er onmiddellijk thuis en maak er al heel snel nieuwe vrienden.








Donderdag 29 maart 2012 :

Chougon – Bir – Jogindernagar – Gharahnun - Mandi – 71 km :

Hoe moet een mens zijn dag beschrijven als je het gevoel hebt dat je deel uitmaakt van een sprookje.
Dan zeg je beter gewoon weg niets en geniet je van je ‘fairy tale’.

S’avonds kom ik toe in het veel te drukke en grote Mandi.
Ik rep me met de staart tussen de benen uit de voeten.





Fiets de chaos uit en kom terecht op een heel mooie plaats, Munish Resorts.
Eigenlijk hoor ik hier als budget wereldfietser niet thuis.
Maar iets in me zegt om er te blijven.

Ik heb ondertussen leren vertrouwen op mijn intuïtie, en weet dat alles zijn reden heeft.
Je moet gewoonweg het geduld en het vertrouwen hebben om te zien wat het je gaat brengen.

Zo leer ik deze avond  2 heel bijzondere en mooie  mensen uit England kennen, Trish en Edward.
Wat maakt leeftijd uit wanneer je je hart voor elkaar opent, je hebt dan de mooiste tijd samen.





Dank u lieve vrienden voor het onvergetelijk mooie samenzijn.
Tot wederzien in Essex, ik kijk er al naar uit.

Vrijdag 30 maart 2012 :

Mandi – Pandoh – Bajaura – Bhunter – Nagabarg  - 83 km :

S’morgens bij het zadelen van mijn Eva wordt ik aangesproken door een vriendelijke man.
Meneer Munish blijkt de eigenaar van het hotel te zijn.
Hij is tevens advocaat en journalist/eigenaar van een bekende krant.

Hij wil graag een interview van mij in zijn krant plaatsen.
Alles kan voor mij, als mijn doelstelling en goede doelen Handicap International en Virir en Amor maar naar voorkomen.
Ik als persoon ben op zich niet belangrijk.
Ik begrijp ook wel om een verhaal verkocht te krijgen moet er een ‘mooi kader’ om heen geschetst worden.
Daarom is een man die de wereld rondfietst met een prothese een goed gegeven.

Het prachtige artikel kan na gelezen worden op mijn blog.
Ga naar “mijn pagina’s/pers/Mandi”.

Natuurtje, natuurtje wat ben je ellendig mooi.
Een mens zou zich nietig moeten voelen tussen al deze grootsheid.
Ik voel me echter niet zo, ik voel me heel erg verbonden met………….





S’avonds kom ik wederom op een heel mooie plaats terecht waar ik mijn aanwezigheid mag delen met een bijzondere familie.





Hier leer ik Harry een Indiër kennen die uitgeweken is naar Canada en zaken doet in Londen.
De wereld is vol van bijzondere mensen en ik heb het geluk en de eer om ze allemaal te mogen ontmoeten en te leren kennen.

Zaterdag 31 maart 2012 :

Nagabarg  - Katrain – Manali – 35 km

Manali en oud Manali de naam spreekt tot mijn verbeelding.
Ik stel echter vast het er veel te druk is.
Het is een bekend skioord en tevens de plaats en het startpunt om via Keylang naar Leh en Srinagar in Kasmir te gaan.
Of om via de Kunzum La pas door de Spiti vallei te trekken naar Shimla.
De meeste reizigers bezoeken dit bijzonder mooie stukje natuur per bus of jeep.





Alleen de echte avonturiers doen dit per moto of per fiets.
Dit is voor mij mijn grootste uitdaging gedurende mijn India reis.
Spijtig genoeg is het nog te vroeg op het jaar.
De Kunzum La pas  door de Spiti vallei opent pas half juni.
Alsook de Baralacha La pas en de Lachalung La pas richting Leh.

Zondag 1 april :

Manali – Vashisht - Naggar – 30 km :

Ik gooi defenitief alle remmingen van me af en fiets doorheen de bergen over kleine wegen.

Dit betekend  een nog mooiere natuurpracht.
Maar maar maar……
Zoals het gaat in het leven  met  mooie dingen ze moeten verdiend worden, zo ook deze.
De bergjes zijn iets steiler, de klimmen zijn iets langer maar de uitdaging des te groter.
Ludo en Eva gaan “free and Unlimited”  (vrij en onbegrensd) verder.

Later op de dag bereik ik het kleine vredige Naggar gelegen aan de Beas rivier op een hoogte van 1850 m.
Ooit was het de hoofdplaats van het Kullu district.
Het kleine kasteel getuigd van een lang vergane glorie.

Ik zoek mijn glorie en heil voor de komende dagen in het Alliance Geusthouse.
Gille de eigenaar, zijn dochter en zoontje stellen alles in  het werk om me het zo comfortabel mogelijk te maken tijdens mijn verblijf.

De daar opvolgende dagen ontmoet ik er de meest fantastische en boeienste mensen.

Walter verhaalt me gedurende onze wandeling naar een tempel zijn leven.
Gaande weg krijg ik een ongelooflijk respect voor deze man.
Hij heeft diep in de put gezeten in zijn leven.
Hij heeft bodemloos diep gezeten.
Desondanks is hij terug naar de oppervlakte geklauterd.
Hij vond het leven te waardevol om zich laten te kelderen door zijn tegenslagen.
Hij reisde en reisde,
Hij schuimde met zijn 30 tonner diesel de wereld  af.
Hij vergaarde niet alleen kilometers maar ook wijsheid door zijn reizen.
Hij vond gaande weg zijn zelfrespect terug en begon zichzelf graag te zien.

Nu zoveel jaren verder later verhaalt deze zelfzekere man zijn leven.

Walter dank u om ook mijn verhaal te aanhoren.

Doe de dokter de groeten.
Vriend ik kijk uit om je terug te ontmoeten in ‘your home country, in the West of Australia’.

Is er een vredigere en mooiere plaats in de wereld dan Naggar?
Waarschijnlijk wel.
Maar voor mezelf is dit ‘the heaven’ (hemel) in India.

Vrijdag 6 april 2012 :

Naggar – Kullu – Bhunter – Jari – Kasol – 69 km :

Om zeven uur dertig, vroeg in de morgen nuttig ik mijn laatste ontbijt in het prachtige Alliance Guesthouse.

Ik voel me ongemakkelijk en wil er eigenlijk niet vertrekken.
Voor de laatste maal kijk om en wuif het personeel toe, eigenlijk zijn het vrienden geworden.

In de verte hoor ik Gille de eigenaar nog roepen, hij heeft zich verslapen om afscheid te nemen.
Samen met zijn kleinzoon komt hij naar me toe gelopen.

Spontaan ontstaat er een laatste gesprek.
Gille verteld, hij trok als jonge twintiger de wijde wereld in.
Hij reisde en reisde.
Hij reisde de wereld af.
Hij ontdekte vele landen.
De tijd ging voorbij.
Hij genoot ten volle van zijn leven als wereldreiziger.

Tot hij op een gegeven moment, acht jaar na zijn vertrek uit Frankrijk in Naggar, India arriveerde.
Daar overmeesterde hem het gevoel, dat hij genoeg had van het reizen.
Zijn wereldreis was gereisd.

Wat nu???!!!
Naar zijn ‘heimat’ in Frankrijk wilde hij niet terug keren.
Op de plaats blijven trappelen in Naggar en er wortels schieten zag hij ook niet zitten.
Hij bevond zich in een pad stelling.
Er moest iets gebeuren.

Daar in Naggar gebeurde het, hij ontmoete er zijn huidige vrouw.

Ze bouwden en runnen er sindsdien  een goed draaiend  Guesthouse.
Al 30 jaar is Gille een Franse Indiër.
Of beter gezegd zijn Frans accent verraad nog alleen zijn afkomst.

Te samen met zijn vrouw maakten hij nog één grote reis doorheen Frankrijk.
Voor zijn werk reisde hij nog wat, maar voor zijn eigen plezier niet meer.

Sindsdien is hij gesetteld in Naggar te samen met zijn vrouw en 2 kinderen.

We praten verder, ik vertel hem.
Dat mijn fietsproject ook niet oneindig is.
Mijn wereldfietsen zal me ook een andere richting uit doen gaan met mijn  leven.
Het zal me de wijsheid brengen waar ik naartoe moet gaan de volgende 50 jaar die ik nog te leven heb.

We omhelzen elkaar en nemen afscheid met een brede glimlach.
Elkaar diep in de ogen kijkend .
Gille als ervaren rot, die zijn leven door zijn reizen in Naggar heeft gevonden.
Ik het groentje die nog maar net onderweg is (1jaar) en nog in het begin stadium sta naar de ontdekkingstocht van een nieuw leven.

Na 4 dagen en 5 nachten verlaat ik Naggar.
Het is een plaats die ik eigenlijk nooit zou willen verlaten, echter mijn reis is nog niet gestreden en gereden.





Soms denk ik, ik ga tijd  te kort hebben in dit leven ondanks dat ik 100 jaar ga worden.

Ik heb nog zoveel te ontdekken,
Ik moet nog zoveel keren terug keren naar de mensen, naar de vrienden die ik op mijn pad ontmoet heb.

Daarom heb ik deze week een visum aanvraag naar Sinte Pieter gestuurd.
Met de vraag voor een extra levens verlenging van nog eens 50 jaar.
Wordt vervolgd………

Verder fietsend stop ik onderweg bij een messen –en scharenslijper.
Niets bijzonders op zich zou men denken.
Deze slimme man heeft zijn fiets omgebouwd, zo dat hij zijn stiel kan uit oefenen zonder dat hij van zijn fiets moet afstappen.

Terwijl hij trapt wordt er een slijpsteen aangedreven zodat hij kan slijpen wat er geslepen moet worden.





Even verder stop ik bij een klein Chinees eethuisje langs de kant van de weg.
Bestel er in mijn beste Chinees een overheerlijke noodle soep.
Imponeer er de kleine verlegen spleetoogjes.
Bij mijn vertrek heb ik er een hoop kleine ‘grote vriendjes’ bij.





Ik verlaat de Kullu Valley en fiets de Parvati Valley in.
Hier valt me wederom de bek open van verbazing en verwondering.
Krijg er de ene zintuiglijke orgasme na de andere.
 

Hier wordt ik definitief besmet met het India virus.
Ik was gaande weg al verliefd geworden maar nu wordt ik smoorverliefd.
Oh oh oh India wat ben je mooi.





Nu begrijp ik de reizigers die steeds weer keren naar dit prachtige land vol van contrasten en tegenstellingen.
Naar het land waar de mensen eeuwig glimlachen.

Bij het vallen van de avond arriveer ik in Kasol.
Het is klein dorpje gelegen in de prachtige bergen van de Himalaya op een hoogte van 1545 m aan de wild stromende Parvati rivier.

Het voelt er een beetje vreemd aan.
Het dorp is vol van  hippies uit Israel.
Kasol is het mekka voor mensen die houden van jointjes roken.
Vermits ik zelf niet meer rook ben ik als fietsende Belg een vreemde eend in de bijt.

Maandag 9 april 2012 :

Kasol – Jari – Bhunter – Bajaura - Aut – Pandoh – Sambal – 82 km :

Vroeg in de morgen neem ik afscheid van Manu en Panna.
Wederom laat ik 2 goede vrienden achter en zet mijn reis verder door het waanzinnig mooie Himachal Pradesh.

Het over kleine wegen fietsen bevalt me heel erg.
De keuzes die ik neem om over welke wegen te fietsen zijn wel overwogen.

De volgende dagen moet ik kiezen om ofwel over de 3220 m hoge La Jalori pas te fietsen of om over een lager gelegen pas van 2245 m pas te crossen.

Na het raadplegen van mijn broer Dirk en mijn vriend Stani.
Kom ik tot de vaststelling dat de laatste 7 km naar de Jalori pas 14,2 procent is.

Mede door het onstabiele weer in de hoger gelegen regionen.
Ga ik voor de laagste pas van 2245 meter.
Voor me zelf lijkt dit een goede optie.

Maar voor het zover is moet ik nog 2 dagen fietsen.

Onder weg in de verte zie ik een oud mannetje, krom gebogen over zijn stokje verder wandelend.
Zijn blik naar de grond gericht, zoekend naar eten, grabbelt hij wat in het straat vuil.

Wanneer ik hem passeer stop ik, doe teken dat hij even moet wachten.
Ik grabbel in mijn rijk gevulde rugzak met proviand.
Over handig hem een volkoren broodje, een stuk Yak kaas en een reep chocolade.

Zijn kleine oude oogjes glunderen van gelukzaligheid.
Met zijn 2 handjes neemt hij dankbaar de gift aan.

Hij steekt zijn oude verrimpelde handjes diep in de zakken en tovert een komkommer te voorschijn.
Met heel zijn hart reikt hij me zijn eerder gekregen aalmoes aan.

Het kippenvel kruipt me over het lijf, ik ga door de knieën van ontroering.

Ik kijk hem diep in de ogen aan en dank hem, dit kan ik echter niet aannemen.

Het oude zwervertje bezit niets maar dan ook niets en dan wil hij nog zijn enigste maaltijd van de dag weg geven, een komkommer.
Nee, dit kan mijn geweten niet aanvaarden.

Hij zet zich neer en bijt in het broodje.
Het geluid dat hij dan voort brengt bij het proeven van……
....... is onbeschrijfelijk.

Met gesloten oogjes geniet hij mmmmm……mmmmmmmm………mmmmmm.
Hij dankt me alsof ik God zou zijn.
Ik dank hem voor de ontmoeting en de levensles.

Is er iets mooiers dan het delen van voedsel?

Zijn we soms niet iets te karig om van ons rijk gevulde tafel een kruimeltje te delen?

Na heel lang kruis ik eindelijk nog eens het pad van een fietser.
Voor zijn eerste ‘fiets avontuur’ is Steven vanuit Duitsland over gevlogen naar India.
Het gaat je goed vriend, aan je enthousiasme te zien amuseer je je opperbest.

Dinsdag 10 april 2012 :

Sambal – Pandoh – Gohar - Chail Chowk – 38 km :

Met de snelheid van een schildpad vang ik de klim van de dag aan.
Fit als een hoentje geniet ik van de natuur en de mensen.





Stop even op uitnodiging en drink India’s bekendste drank.
Warme melk, thee en suiker.

Langzaam overtrekt de hemel met donkere wolken de regen volgt al snel.
Gelukkig passeer ik……
……wij zouden het een oud schuurtje noemen.
Voor hen is het hun shop, hun winkeltje.

De mensen gebaren mij dat ik Eva onder het afdak moet zetten, ze moest eens ziek worden.

Het zal ondertussen waarschijnlijk heel afgezaagd klinken.
Maar de gastvrijheid, de vriendelijkheid, hun glimlach, het vrolijkt een mens op, ondanks dat het regent.

Ik koop er twintig karamellen?
Ze worden netjes stuk bij stuk geteld en afgeleverd voor de prijs van 14 eurocent.
De helft deel ik uit aan de kleine en grote kindjes.

De eigenaar is al 40 jaar blind.
Bij een explosie verloor hij het zicht.
Zijn brede glimlach zegt hoe hij zich voelt.

We geraken aan de praat.
Wanneer hij van zijn vrouw verneemt dat ik per fiets en met prothese zijn dorp en een stukje van de wereld doorkruis.
Word ik onderworpen aan een grondig onderzoek.

Vermits de man nog nooit een prothese heeft gezien weet hij ook niet wat het woord betekend.
Met beide handen tast hij mijn onderstel af, grappig is dit.

Na het opklaren van de regen maak ik aanstalten om te vertrekken.
Dit is echter buiten de waard om gerekend.
De goedhartige eigenares schotelt me een heerlijke schotel van rijst met linzen en curt (yoghurt) voor.

Wanneer ik wil betalen gebaard en roept iedereen in koor, Nee Nee Nee.
Er is geen denken dat ik ook maar iets betaal.

Onmiddellijk denk ik aan mijn oude vriend van gisteren.
De ene dag geef je iets en de andere dag ontvang je iets.

Ik besef wederom hoe mooi mijn leven is.
De ontmoetingen met bijzondere mensen, de prachtige natuur en het ver weg zijn van de toeristische plaatsen dit maakt me gelukkig.

Aangekomen in Chail Chowk mijn eindbestemming van de dag maak ik een fotootje hier en een fotootje daar.
Al vlug wordt ik benaderd door 4 vrienden en onderworpen aan een lijst van vragen.

Ze helpen me aan een onderkomen voor de nacht in een Guesthouse voor overheidsambtenaren en zorgen  dat ik niets te kort kom.

Al vlug ben ik één van hen.
Dat betekend dat we s’avonds, samen aan de wodka hangen.





Woensdag 11 april 2012 :

Op aanvraag en aanraden van mijn vrienden blijf ik een dagje plakken in Chail Chowk.

Ze laten me een tempel zien boven op de top van een berg met een ongelooflijk uitzicht over het landschap.





Na onze ‘vermoeiende’ dag wordt er weer een flesje wodka gekraakt.

Het leven van een wereldfietser is niet zo eenvoudig als het lijkt.
Genieten, genieten en nog eens genieten een mens zou van minder moe worden.





Donderdag 12 april 2012 :

Chail Chowk – Rohanda – Niri – 46 km :

In vroege morgen neem ik afscheid van het personeel van het guesthouse.
“Ludo hopelijk zien we je nog eens terug, je bent hier steeds heel erg welkom”.

Mijn vier vrienden liggen waarschijnlijk nog met een kater in bed na de 2 flessen wodka van de dag voordien.

Het beloofd een zware dag te worden, er moet een 1000 tal meter geklommen worden.
Willen of niet de wodka zal zich laten gevoelen.

Na een verkeerde afslag genomen te hebben beland ik s’avonds ongepland in Niri.
Aan de gezichten van de bewoners te zien zijn er nog niet veel toeristen hun dorp gepasseerd.

Wederom beland ik een guesthouse voor overheidsbeambten.

S’avonds neem ik plaats in de ‘keuken’ naast de kok van dienst.
Naar onze normen zouden we deze keuken een kippen stalletje noemen.

Een houtvuurtje op de grond doet dienst als kookfornuis.

Te samen met de 4 andere gasten die er onder tussen bij zijn komen zitten wordt het een reuze avond.

Ik wordt uitgenodigd om deel te nemen aan een avond naar de traditie van India.

De fles wodka wordt boven gehaald, snacks worden geserveerd.
Na enkele uren wanneer de fles leeg is is het tijd voor een simpele maar lekkere maaltijd, rijst met linzen.

Schol en tot morgenvroeg.





Vrijdag 13 april 2012 :

Niri – Dhamur – Tattapani – 47 km :

De dokter die ik de avond voordien leerde kennen komt me uitzwaaien met zijn dochtertje en zoontje.





Heel fier overhandigd hij me een cadeautje, een grote pot honing van de plaatselijke imker.
Vervolgens nodigt hij me uit op een ontbijt in het plaatselijke restaurant.
Heel fier stelt hij me voor aan zijn vrienden die op hem staan te wachten om voor dag en dauw een partijtje cricket te spelen.

Na het gratis en stevige ontbijt van 4 toastjes met boter vang ik mijn dag aan over de onverharde weg doorheen de bergen.

Het ongelooflijke uitzicht verzacht de pijn van de ongelooflijke slechte weg.

In de late namiddag arriveer ik in het tiny, kleine Tattapani, gelegen aan de oevers van de Sutley rivier.
Het plaatsje is gekend voor zijn ‘hot springs’ , warm water bronnen.
Het opmerkelijke is wanneer je naast de snelstromende rivier een gat graaft het hete salpeter water naar boven komt borrelen.

Ik voel me onmiddellijk thuis in dit gemoedelijke plaatsje en besluit er enkele dagen te vertoeven.

De volgende morgen voor dag en dauw ga ik met mijn luie patatten in de heerlijke warmwater bronnen liggen.
Op zich niets bijzonders buiten dat ik er enorm geniet van de rondliggende bergen die geleidelijk aan hun schoonheid prijs geven bij de opkomende zon en de weg trekkende mist.

De eigenaar van het New Spring View hotel  waar ik verblijf is een heel bijzonder man.
Niet omdat hij me bewonderd om wie ik ben en om voor wat ik sta.
Maar wegens zijn bijzondere levensloop.

Sta me toe :

Prem Raina verkocht de begin jaren tachtig nog cola op het strand aan de hot springs.
Enkele jaren later bouwde hij er zijn eerste kleine guesthouse ‘Spring View’
Hij kende er veel tegenkantingen voor het zover was, daar hij tot de lagere casten van de bevolking hoort.
Maar Prem gaf niet op, hij geloofde net zoals ik in zijn project.

Zijn Guesthouse bouwde hij in de nabijheid van een eeuwen oude tempel.
Dat was een doorn in de ogen van de hogere casten.

Zij bouwden er een groot hotel naast dat van Prem.

Op een dag overspoelde een 25 m hoge ‘vloedgolf’ komende vanuit de rivier alles.
Nam met zich mee wat er niet thuis hoorde.
Er bleef niets meer over van het grote hotel.
Het eeuwenoude tempeltje en Prem’s Guesthousje bleven gespaard en overeind.

De eigenaars van het grote hotel bouwde een nieuw en een nog groter hotel.

Op een dag kwam er weer een vloedgolf langs, wellis waar ‘maar’ 15 m hoog.
Nam deze keer ook weer mee wat er niet thuis hoorde.
Het grote hotel verdween met de golven, het tempeltje en het guesthousje bleven nu ook weer gespaard.

Volgens Prem heeft dit alles te maken met de ‘spiruts’.
Wanneer je goed leeft, oogst je goed.
Wanneer je slecht leeft, oogst je slecht.

De daarop volgende jaren bouwde mijn vriend Prem een tweede Guesthouse, het ‘New Spring Vieuw’

Hij werkte hard en boerde goed, sinds enkele jaren is hij de trotse eigenaar van een derde eigendom.
Hotel Hot Spring Therme & Spa, een resort waar je alles vind wat een mens nodig heeft om van een deugddoende vakantie te genieten aan de oevers van de Sutley rivier.





Dertig jaar geleden bezat Prem niets, door hard te werken en te geloven in zijn toekomst is hij geworden wat hij nu is.
Hij is getrouwd met de Italiaanse schone  Angela en hebben samen 2 kinderen.

Ik leer deze 2 bijzondere mensen kennen gedurende mijn verblijf in het rustige kleine Tattapani.
Ze behandelen me of ik een olie sjeik zou zijn.

Vrienden bedankt voor jullie warme hart, hopelijk zien we elkaar ooit weer terug.

Gedurende de dagen dat ik verlof neem in Tattapani leer ik er enkele Westerlingen kennen, die in het zelfde Guesthouse logeren.

Rob Cocovins een uitgeweken Griek die zijn heimat in London gevonden heeft.
Hij reist 3 keer per jaar naar India.

Matthias Stadler een Oostenrijker die op zoek is naar spiritualiteit in India.
Onze ontmoeting is voor ons beide van grote waarden.




Sophie Ammam een meisje afkomstig uit het prachtige Villers-la-Vile, Wallonië, België en woonachtig sinds vele jaren in Duitsland.
Studeert aan de academie voor toneel.
Haar vriend Robin Genz runt tesamen met zijn vader een tuinbouwbedrijfje.
Bestaat er nog iets mooiers om met je eigen vader samen te werken.

Spijtig dat mijn eigen vader geen fietser is.
Anders zou ik te samen met hem en mijn moeder de wereld rondtoeren per fiets.

Samen met Sophie en Robin, brengen we 2 fantastische avonden met elkaar door.
Wat me opvalt aan deze 2 jonge twintigers is dat ze heel bewust leven en weten met wat ze bezig zijn en naartoe willen.

Beste Sophie en Robin bedankt voor jullie ontmoeting.
Ik zal jullie nooit vergeten.
Ik kijk al uit naar een reünie in Duitsland of België.
Zoals bij elk sprookje komt aan dit sprookje ook weer een einde.





Maandag 16 april 2010 :

Tattapani – Naldera – 35 km :

Ik neem voor de zoveelste keer gedurende mijn wereldfietsen afscheid van mijn nieuwe vrienden en zet mijn weg weer verder.

Als de te fietsen dag afstanden kort zijn zijn de bergen gewoonlijk hoog.
Vandaag is dat ook weer niet anders.
Samen met Eva en mijn 40 kg aan bagage vang ik de dag aan en geniet van de ongelooflijk mooie natuurpracht.

Het is werken geblazen, mijn ouwe spieren kraken en piepen.
Mijn longen blazen nog steeds rook uit van de vele jaren die ik rookte.

Maar één ding is zeker pedaal slag na pedaal slag kom ik  dichter bij mijn einddoel.
Het pad er naar toe is zo verrijkend.
Ik geniet van elk moment van mijn nieuwe leven dat ik ten volle aan het leven ben.

Zo ook deze avond in het hotel waar ik een bed vind.
Eigenlijk is dit onderkomen boven mijn budget, ik onderhandel en onderhandel.
Leg mijn fietsproject uit aan de eigenaar, na ons gesprek verminderd hij zijn prijs met 60 procent.
Eigenlijk is het dan nog boven mijn budget maar zonder na te denken  zegt iets in mij dat ik het moet aanvaarden.

Waarom, kom ik later op de avond te weten.

Hier leer ik wederom 2 fantastische mensen kennen.
Het is een jong koppeltje  uit de hoofdstad van India, Mumbai met hun babytje.
Deze hoog op geleide twintigers zijn reizigers in hart en nieren.





Nieuwsgierig als ze zijn moeten ze weten wat een ‘eenzame’ blanke fietser in hun land komt zoeken.
Vol bewondering aanhoren ze mijn avontuur, mijn uitdaging bij het diner waarop ze me uitnodigen.

Dinsdag 17 april 2012 :

Naldera - Klar - Shimla - Kandaghat – Solan – Bara – 79 km :

Na het ontbijt en het afscheid fiets ik verder door het “ klein Zwitserland” van India.
Niet voor niets noemt men deze streek zo.
Ik weet niet waar te kijken om al deze natuurpracht in me op genomen te krijgen.





Aan gekomen in Shimla stel ik vast dat deze stad me te druk en te groot is.
Ik sla alle goede adviezen van menig reiziger af om er te verblijven.

Shimla, voor het jaar 1822 was het niet meer dan een plaatsje in de prachtige bosrijke bergen.
De Schot Charles Kennedy bouwde er zomer verblijf.
40 jaar later was Shimla uit gegroeid tot de zomer residentie voor de Indiaanse regering en de heersende Engelse hiërarchie.

Vermits ik mijn eigen reis aan het reizen ben hou ik niet halt in wat ooit ‘the place be’ was voor menig groten daar aarden.

Verder fietsend en genietend probeert een jongeling een fotootje te schieten van de vreemde vreemdeling die hem passeert.

Ik stop even bij mijn bewonderaar zodat hij kan schieten wat hij wil schieten, een fotootje van Eva en Ludo.

We geraken aan de praat, hij nodigt me uit op een theetje.





Mijn nieuwe vriend is een fervent moto liefhebber.
We praten en praten.
Zo verteld hij me dat hij dit jaar voor de 20ste keer met de moto door Kasmir - Leh – Ladhak – Spiti valley gaat rijden.
De route moet een bijzonder mooie uitdaging zijn die alleen maar door avonturiers wordt gereden of gefietst.

Als ik hem vertel dat deze route hoog op mijn verlang lijstje staat nodigt hij me spontaan uit om te samen met zijn vrienden mee te komen.

Dank u wel mijn vriend.
Spijtig genoeg als jij deze route in augustus aan het rijden bent, ben ik voor een maandje in België.

Het is toch ongelooflijk ik ben me al zolang aan het informeren om deze uitdaging te fietsen.
Nu door een ‘toevallige ontmoeting’ (toeval bestaat niet) krijg ik in mum van tijd de informatie die ik nodig heb.

Zo zie je maar weer als je vertrouwen hebt in je Innerlijke Gids en in God komt alles ter tijd en stond in orde.

S’avonds in een klein Guesthousje leer ik Subodh Kumar Mirsa  uit Rishikesh kennen.
We geraken enorm onder de indruk van elkaars levens verloop en missie.
Hij nodigt me uit om hem op te zoeken in het spirituele Rishikesh.
Wat ik zeker ga doen want ik ben enorm onder de indruk van mijn vriend.





Woensdag 18 april 2012 :

Bara - Dhampur - Sarahan – Bereth – Nahan – 81 km :

Wat doet een mens zoal de ganse dag als hij alleen maar bergop moet fietsen?
Hij geniet natuurlijk van de prachtige natuur, mensen en dieren.
Wanneer de ‘eenzaamheid en verveling van het genieten toeslaat’ gaat hij zelf de aap uit hangen.

Aangekomen in Nahan voel ik er me onmiddellijk thuis en besluit om er een dag halt te houden.





S’avonds willen 2 enthousiaste jongelingen me absoluut beter leren kennen bij een fles wodka.
De fles ‘Magic Moments’ wordt geopend en staat gerand voor een plezante geestesrijke avond.

De dag nadien wordt ik rondgeleid in Nahan door mijn vriend Ashok die ik eerder langs de kant van de weg leerde kennen.

Maak u geen zorgen Ashok is geen straat madeliefje en ik geen mannen billen knijper.
Hij is een goedlachse man met vrouw en 2 kinderen.
Voor de kost dient hij het land als militair ver weg van zijn familie.
Zowel  voor hem als mezelf is een fijne ontmoeting steeds welkom.

Vrijdag 20 april 2012 :

Nahan - Kolar - Paonta Sahib - Harbertpur - Dehra Dun Cantonment – Dehra Dun – 95 km – 44° C :

Wanneer ik uit de bergen neerdaal naar het lager gelegen land, stijgt de temperatuur met 15 tot 20 graden.

Is dit warm?
Na weken in de bergen vertoefd te hebben, bij max. temperaturen van 25 graden is 44 graden niet warm maar heet.

Wordt er dan gefietst?
De meeste fietsers nemen bij deze temperaturen een lange middag break van enkele uren en wachten tot het heetste van de dag gepasseerd is.

Vermits ik mezelf niet tot een echte fietser reken fiets ik gewoon verder.
Ik stop liever op tijd in de late namiddag, rond een uur of 4 a 5.
Zodat ik nog wat van de avond  kan genieten.

Zo arriveer ik die dag in de late namiddag in Dehra Dun een hectisch drukke stink stad van ongeveer 530.000 inwoners.

In de vroegere jaren was het een groen en aangenaam dorp.
Men vond er rijst en thee plantages, het was er aangenaam om te vertoeven.
Het heeft echter heel veel van zijn charmes verloren.

Ik ga op zoek zoals ik iedere avond doe naar een onderkomen voor de nacht.
Deze keer sla ik mijn Loneley Planet open om te zien wat Dehra Dun te bieden heeft aan overnachtings mogelijkheden.

Mijn oog valt op het Samar Niwas Guest House.
De eigenares stamt af van de Koninklijke familie, dit maakt me nieuwsgierig.

S’avonds ontmoet ik haar dan eindelijk, mevrouw van de Koninklijke familie.
Ik maak een knieval en kus haar mooi gekleurde teennagels.
Vervolgens kijk ik omhoog, haar rok is echter juist te lang om iets noemenswaardig te kunnen ontdekken.

Ze gebaard me om recht te staan en haar hand te kussen.
Amaai denk ik bij mezelf waar ben ik hier terecht gekomen.

Dadelijk moet ik nog op mijn handen en knieën gaan zitten en een hondje na bootsen.
Of geeft ze me zweepslaagjes op de billetjes, auwh ik voel ze al.
Amaai het begint hier echt spannend te worden.
Foei Ludo hou uw manieren zie ik Eva al denken.

We praten en praten, mevrouw luistert geïnteresseerd naar mijn wedervaren.
Voor de eerste keer gedurende mijn wereldfietsen krijg ik een vrouw aan het wenen.
Mevrouw van zijn Koninklijke familie raakt diep onder de indruk en is heel geëmotioneerd.

Ik neem haar in mijn armen en troost haar.
Ze nestelt zich in mijn armen als een kuikentje onder een kloek.
Het wordt een heel fijne intieme avond.

Allee dat had ik gehoopt.

Ik ben niet zomaar naar Dehra Dun afgezakt, ik ben er naar toe gefietst met een bepaald doel.

Sta me toe om dit even toelichten :

Op 7 maart ontmoet ik in Fatehpur een Française, ze is een beeld van een vrouw.

Eigenlijk doet dit niets ter zaken…………
……maar een man blijft een man.
Vermits wereldfietsers ook tot deze categorie behoren probeer ik me niet te laten verleiden door haar schoonheid.

Te samen met haar vrienden bezoekt ze een historische plaats waar ik  op dat moment verblijf.
We geraken aan de praat, ze is heel erg onder de indruk van mijn fietsproject.

Ze stelt me voor, indien ik in de buurt van Dehra Dun ben om het instituut voor mentaal en fysiek gehandicapte kinderen en volwassene te bezoeken.
Ze is studente en doet er vrijwilligers werk.

Vermits me dit nauw aan het hart lig, bekijk ik de mogelijkheden.

Vijf weken later arriveer ik in Dehra Dun, ik ben echter haar contact gegevens verloren.

Al die tijd heb ik er op vertrouwd dat ik zowel het instituut als de Française zou vinden.

In de vroege morgen van zaterdag 21 april fiets ik vanuit het Samar Guest house waar ik verblijf naar het instituut.
Mevrouw weet welk instituut ik wil bezoeken en geeft me het adres mee.

Zo zie je maar weer alles komt in orde als je maar vertrouwen hebt in je Innerlijke Gids en God.

Aangekomen in het “Cheshire Homes India”.





Wordt ik er warm verwelkomd door de manager van de instelling.
Ze huisvesten in totaal 50 kinderen en volwassen, zowel mannen als vrouwen met een lichamelijke en geestelijke beperking.





Ik krijg een rondleiding en uitleg over het reilen en zeilen van de instelling.
Gaande weg kom ik te weten waarom ik me intuïtief zo aangetrokken voel naar deze plaats.
Het is niet voor de beeldschone Française want van haar hebben ze geen weet.

Cheshire Homes India is niet zomaar een instelling voor belemmerde mensen.
Het is een privé organisatie die na de oorlog ontstaan is.

Ze is opgericht door de Engelsman Lord Cheshire.
Lord Cheshire is Groot-Brittanië’s meest gedecoreerd piloot tijdens de 2de wereldoorlog.
Hij was de piloot die de atoombom op Nagasaki dropte.

Na de oorlog ging hij Nagasaki bezoeken, dit bezoek trof hem tot in het diepste van zijn ziel.
Wat hij daar te zien kreeg raakte hem heel erg.

Na zijn bezoek besloot hij zich in te zetten voor mensen die leden aan kanker.

Gaande weg breide zijn project zich uit tot mensen met zowel een mentaal als een lichamelijke belemmering.

De “Cheshire Foundation Homes” is nu aktief in 50 landen, waaronder India.

Het bezoek aan Cheshire Home in Dehra Dun raakt me heel diep.
Niet omdat ik medelijden heb met de mensen die hier verblijven.
Maar de menselijke warmte die ik mag ervaren is ongelooflijk.

Ik merk echter ook op dat deze mensen heel erg beperkt zijn in hun doen en laten.





Ik dank God dat ik het voorrecht heb om mijn fietsproject mijn missie doorheen de wereld mag verwezenlijken.

Aan het einde van mijn rondleiding doorheen de instelling, vraag ik of ik een donatie kan doen.
De donatie doe ik in naam van Eric Schuiyt van de ‘vakantiefietser’ uit Amsterdam, Nederland.

Jullie zullen zich misschien afvragen wat heeft Eric Schuiyt met dit project en de donatie te maken.

Sta me wederom toe om dit toe te lichten :

Onlangs bestelde ik bij Eric onderdelen voor Eva mijn Santos Travelmaster.
Mijn Eva is afkomstig van Eric’s zaak de vakantiefietser.

Na ons gesprek en na de  gedane bestelling deelt Eric me het volgende mede.

“De spullen die ik verstuur daar hoef je niets voor te betalen (ook niet de normale verzendkosten). Besteed het geld maar aan iemand die het nodig heeft en zie het maar als een stukje ondersteuning tijdens jouw bijzondere reis”

Vermits ik dit als een bijzondere opdracht zie, wil ik deze ook zo goed mogelijk en in alle eer en geweten tot een goed einde brengen.

Dus de donatie die ik doe aan het bijzondere project van Cherchire Homes doe ik in naam van.

[email protected]




Eric behoort te samen met zijn medewerkers tot de bijzondere mensen die ik heb leren kennen.

Een korte toelichting is hier wel gepast, sta me toe :

2 jaar geleden kwam ik voor de eerste keer persoonlijk in contact met de vakantiefietser in Amsterdam.

Ik had er me ingeschreven om een avond bij te wonen waar 2 Nederlandse wereldfietssters hun ervaringen kwamen delen.

Bij mijn aankomst werd ik onmiddellijk verwelkomd en opgenomen in het bijzondere  wereldje der wereldfietsers.
Ik voelde me er onmiddellijk thuis.
Het werd een boeiende avond vol van informatie en warme contacten.

Met een goed gevoel reed ik s’nachts terug richting België weg dromend van mijn eigen fietstochtje.

Enkele maanden nadien wanneer ik mijn vriend Stany van de luchthaven van Schiphol, Amsterdam ga afhalen.
Vraag ik Stany of hij zin heeft om eens mee naar de vakantiefietser te gaan.
Om er eens te gaan kijken naar de trekkingfietsen.

Wederom wordt ik er warm verwelkomd door Eric.
Eric trekt 3 uur de tijd uit om me weg wijs te maken in de soorten van trekkingsfietsen die hij verkoopt.

Na enkele testritten op de verschillende soorten van fietsen doorheen de Jordaan in Amsterdam.
Gaat mijn gevoel uit naar de Santos Travelmaster met riem en Rohloff naaf.

Geheel onverwacht koop ik onmiddellijk een fiets.
Dit is normaal niet mijn doen, want ik ga normaal bij dit soort van aankopen op verschillende plaatsen informeren.

Eric geeft me echter een heel goed gevoel, niet alleen door zijn jaren van vakkennis en wereldfietsen.
Maar de man geeft en straalt een ongelooflijk vertrouwen uit.

In zijn zaak vind je alles wat je nodig hebt wanneer je per fiets de wereld in trekt.
Je hoeft geen 10 tallen winkels af te schuimen voor dat je alles aan materiaal bij elkaar hebt.
Eric heeft alles dat je nodigt hebt.

Daarom, Eric en de mensen die er werken ik ben blij dat ik bij jullie terecht kan.

Geen vraag is jullie teveel, geen land is jullie te ver om mijn gevraagde onderdelen te versturen.

Wat een service, wat een bijzondere mensen die mensen van de vakantiefietser uit Amsterdam.

Dank u vrienden, ik kom jullie zeker opzoeken wanneer ik een maandje naar huis kom.

Zondag 22 april 2012 :

Dehra Dun – Doiwala - Rishikesh – 53 km :

Rishikesh heeft steeds een magische aantrekkingskracht  gehad op mensen die op zoek zijn of waren naar het spirituele.

In de jaren 60 kwamen de Beatles hun heil hier al zoeken.
Dezer dagen is Rishikesh het centrum van de wereld voor yoga en meditaties.





Wat komt een fietsende sterveling uit België hier zoeken.
Niet de yoga en niet de meditaties.
Vermits ik met mijn eigen fietsproject en met mijn eigen missie bezig ben zet ik mijn reis op mijn manier verder.

Ik ga er mijn vriend Subodh Kumar Mirsa opzoeken.
Subodh heb ik een kleine week eerder leren kennen in een Guesthouse.
Deze man heeft een diepe indruk op me na gelaten.

Subodh studeerde af aan de universiteit.
4 jaar voor zijn op zijn pensioenstelling zei hij zijn job vaarwel, hij beklede een hoge functie bij de overheid.
Hij had genoeg van de aardse weelde en trok zich terug in de bergen van Rishikesh.

Al die al die tijd hield hij zich bezig met yoga , mediteren, filosoferen, schrijven en mensen inspireren.

De eerste avond dat ik in het Green Hill Guest House verblijf komt Subodh me opzoeken.

We hebben een diepgaand gesprek over mijn fietsproject en het pad dat ik te gaan heb.

Versta me niet verkeerd, hij probeert me niet iets op te leggen of te indoctrineren.

De dag nadien ben ik uitgenodigd op een ontbijt en lunch in zijn huis.
Zijn vrouw en zijn schoonzus bereiden het lekkerste Indische eten voor me klaar.





Het wordt wederom een heel verrijkend en leervol samenzijn.
Het wordt me steeds duidelijker en duidelijker dat het spirituele en het Goddelijke onafscheidelijk zijn.

We geraken geboeid van elkaars levensloop en de missie die we te vervullen hebben in dit leven.

Dit klinkt misschien raar en zwaar in de oren.
Maar voor mezelf en voor mijn gevoel beginnen de stukken puzzel van mijn leven zich langzaam tot een geheel te vormen.

Gaandeweg krijg ik antwoord op mijn 3 levensvragen.

1.Wie ben ik
2.Wat is mijn naam
3.Wat is mijn doel in dit leven

Waar voordien dit nog blinde vlekken waren beginnen ze nu een mooie kleur te krijgen.

Na afloop van ons samenzijn stelt Subodh me voor.
Om een kamer te betrekken in zijn huis voor de duur zolang ik zelf maar wil of nodig acht.

Echter ik heb het gevoel dat ik verder moet.
Mijn vriend heeft me de nodige wijsheid en energie meegegeven om verder te reizen.
Om mijn boodschap doorheen de wereld en de zoektocht of groeitocht naar mezelf verder te zetten.

Beste Subodh dank voor alles wat je me onderricht hebt, dank voor onze ontmoeting want die is voor ons beide van onschatbare waarden.
Wanneer ik weer keer naar India zal ik je zeker komen opzoeken.
We hebben nog veel met elkaar te delen……Auum!





Het Guest house waar ik verblijf is een bijzondere plaats met bijzonder mensen.
De eigenaar is afkomstig van Nepal.
Het gevoel tussen ons beiden zit onmiddellijk goed gaande weg groeit er een sterke band van wederzijds respect.





Rishikesh aan de beginloop van de magische Ganges rivier.
Het is een bijzondere plaats voor zowel Indiërs als Westerlingen.

Met pijn in het hart maar met een heel goed gevoel verlaat ik niet alleen deze bijzondere plaats.
Maar laat nu ook weer de vrienden achter die ik er heb leren kennen en heb ontmoet.
Dan denk ik onder meer aan de 2 toffe gasten van Milaan en Barcelona en aan het personeel van het Green Hills Guesthouse.

Woensdag 25 april 2012 :

Rishikesh – Virbhadra – Haridwar – Sahanpur – Najibabad  - 83 km – 42 °C :

Zowel de natuur als de mensen veranderen in Indische moslims.





S’avonds wordt ik uit genodigd om een Indische bruiloft bij te wonen in het hotel waar ik verblijf.

Donderdag 26 april 2012 :

Najibabad - Kolwati - Nagina - Dhampur - Sherkot – Jaspur -  Kashipur – 105 km – 45°C :

The Manor in Kashipur na een hete slopende dag vind ik hier rust, verkoeling en wederom ontmoet ik ……………………

Vrijdag 27 april 2012 :

Kashipur - Bazpur – Shafakhana – Kaladhungi – 58 km – 41°C :

Zaterdag 28 april 2012 :

Kaladhungi – Nainital – 35 km – 39 °C :

S’morgens neem ik afscheid van een hele fijne familie die ik de avond voordien heb leren kennen.





Het gegeven van deze dag is klimmen van 510 m naar 2150 m.
Het kost me 9 uur om deze afstand en hoogte te overbruggen.
De laatste 10 km zijn moordend steil.

Hoe verloopt deze prachtige fietsdag.

Langzaam heel langzaam gaat het vooruit.
Mijn snelheid varieert tussen de 4 a 6 km per uur.
Tijd genoeg om te genieten van de natuur en…………………


 

Onderweg ontmoet ik hem, he is still a live en kicking (hij leeft nog).
De enige echte koning van de reggae, Bob Marley.




De natuur, je krijgt er bijna krom zin van zo prachtig is ze.
Gelukkig ben ik alleen en hoort niemand mijn geluiden die ik van gelukzaligheid voortbreng.





Langs de kant van de weg zie ik een vrouw hout sprokkelen.
Ik stop bij haar en vraag haar of ze van mijn water wil drinken.

Dankbaar maakt ze gebruik van deze onvoorziene drinkpauze.
Ze roept haar 2 vriendinnen erbij die verscholen in de bosjes hun werk doen.
Ze springen te voorschijn en drinken mijn volledige drinkbus van 2 liter in een wip leeg.
Met een brede glimlach geven ze me het leeggoed terug.

Nu heb ik wel een probleempje dames, hoe moet ik nu verder door de bergen geraken zonder drinken.
Ze schudden eens met hun gat en verdwijnen vanwaar ze gekomen zijn.
Vrouwen toch je geeft ze een vinger en ze nemen je hele arm.

Het enigste dat ik kan doen is verder fietsen en erop vertrouwen dat ik ergens water tegenkom.

Voordat ik aan het steilste stuk van de klim begin stop ik aan een ‘eethuisje’ naast de weg.
Een gouden regel :
op tijd en stond de maag vullen want anders beginnen je tenen te krullen.

Wanneer ik de top bereik staat een hele supporters club me op te wachten.





Eindelijk bereik ik het Traveller’s Paradise Guesthouse in Nainital.
De eigenaar ontvangt me hartelijk.
Ik merk onmiddellijk dat hij een warm en eerlijk man is.

In zijn kantoor geraken we aan de praat, we zitten onmiddellijk op dezelfde golflengte.
Hij is een zeer spiritueel man.
Hij stelt me de nodige vragen om te weten welk vlees hij in zijn Guesthouse binnen haalt.





Ik ligt hem mijn fietsproject toe, hij geraakt onder de indruk.

Wanneer ik een halfuurtje op de kamer ben wordt er aangeklopt.
Het is de eigenaar met 2 journalisten.
Een interview kan voor mij als mijn doelstellingen en de goede doelen Handicap International en Virir en Amor naar voorkomen.
Een uurtje later is mijn 8ste interview doorheen India een feit.

De volgende dag kan ik niet meer onopgemerkt door de straten van Nainital wandelen.

Nainital ik voel er me onmiddellijk thuis.





Ik blijf er een aantal dagen tot de onderdelen, besteld bij Eric Schuiyt van de vakantiefietser, toegekomen zijn.





Ik stuur er mijn overtollig materiaal aan landkaarten van India naar huis.
Het is bijna zover nog 2 dagen fietsen en ik steek de grens met Nepal over.
Van Barbassa, India naar Mahendranagar, Nepal.

Zo kan ik weer aan een volgende ontdekking en avontuur beginnen.
Ik ben trots op mezelf wie had 13 maanden geleden gedacht dat ik zover ging geraken.
Ik weet dat er mensen getwijfeld hebben aan mijn kunnen.
Maar ik heb steeds in mezelf geloofd en vertrouwd op mijn Innerlijke Gids en God.

Het zal vreemd zijn om India te verlaten het is voor mezelf één van meest fantastische landen tot nog toe.

Ik ga de mensen missen.
De Indiërs zijn zo onwijs vriendelijk en gastvrij.
Ze behandelen hun gasten als hun God.

Daarom doet het me zo pijn om dit land te verlaten.
Bij het verlaten van India verlies ik ook mijn Goddelijke status.

Vanaf Nepal zal ik weer in mijn eigen nietige lichaam als wereld fietser moeten kruipen.

Daarom heb ik besloten wanneer ik ooit definitief naar België terug keer.
Om Indiërs te importeren, ik haal ze in huis en laat ze voor me werken?
Zodat ik weer kan genieten van mijn Goddelijke status.

Ik weet niet als je het verschil kan voelen hoe Indiërs hun gasten behandelen en hoe wij Indiërs als gastarbeiders behandelen want voor ons zijn deze gekke mensen met hun raar Engels accent geen gasten.

Woensdag 2 mei 2012 :

Nainital - Sattal - Kathgodam – Chorgallia - Sitargani – 88 km – 42°C :

Bij mijn afscheid en vertrek uit Nainital kruis ik het pad van 2 jongelingen.
Ze spreken me aan “You are from Belgium”, Jij bent van België.
Blijkbaar heb ik met hun vaders gesproken nadat ik in de krant ben verschenen.
Ze vertellen dat voor jonge mensen in hun streek niet veel te rapen valt op gebied van werk.

Ze zijn geïnspireerd door mijn fietsproject.
Het zet hen aan het denken.

Op de middag stop ik ergens om het inwendige varken te voederen.
Voor één van de laatste keren eet ik in India Linzen met rijst en chapatti’s.

Een jonge man spreekt me terwijl ik aan het knabbelen ben.
Ik heb u in de krant gezien en uw interview gelezen.
Ik ben zo blij om u te mogen ontmoeten.

Ik dacht bij mezelf verteld hij, ik als gewone Indische sterveling zal deze bijzondere fietser nooit ontmoeten.
De jongen is over enthousiast, hij is zo gelukkig.
Na het nuttigen van mijn maaltijd fietsen we voor enkele kilometers samen.
Heel fier fietst hij naast me.

Ik vertel dit alles, niet om me zelf te verheerlijken.
Maar om aan te tonen hoe mensen bevangen kunnen worden als je iets wonderbaarlijks verricht.

Gaande weg tijdens mijn wereldfietsen merk ik dat God me niet voor niets na mijn ongeval een tweede leven heeft gegeven.
Ik ben blij dat ik als spreekbuis van Hem iets voor anderen kan betekenen zonder mezelf daarbij beter te voelen dan mijn ontmoetingen.

Gedurende mijn twee maanden en half in India ervaar ik hoe sterk spirialiteit in India bij de mensen leeft.
Voor mezelf is dit een prachtige ervaring.

Donderdag 3 mei 2012 :

Sitargani, India – Mahendranagar, Nepal – 50 km :

Het is zover mijn laatste dag in India is aangebroken.




Bijna aan de grens met Nepal aangekomen vraagt een Indiër me hoe ik over zijn land denk.

Haar fijn leg ik mijn ervaring en vaststellingen uit.

Als slot zeg ik hem :
“with pain in my heart I will leave India”.
“Met pijn in mijn hart ga ik India verlaten”.

Waarop de goede brave man heel serieus antwoord :

“ We have good doctors who can give you pain killers for your heart”.
“We hebben goede dokters zij kunnen je pijnstillers voor je hart geven”.

Ik bijt me op de lippen om niet in de lach te schieten.
Een mooier afscheid  van India had ik me niet kunnen bedenken.

Incredible India, een land om nooit te vergeten.

Wederom heb ik heel veel geleerd van de mensen, hun cultuur en religies.





Ik was 65 dagen in Indië.
Gedurende deze tijd nam ik 29 vakantiedagen.
Samen met Eva fietste ik 36 dagen en 2617 km.
In totaal staan er nu 15.966 km op de teller.
Niet slecht voor een halve wereldfietser in spé, vind ik zelf.

Als afsluiter zou ik nog iets willen delen in de zin van een oefening.
Wanneer Indiërs een hand geven , laten ze je hand niet vlug los.

Je moet eens proberen wanneer je iemand een hand geeft,
elkaars hand  één minuut vast te houden,
terwijl  kijk je elkaar in de ogen en praat,
De hartsverbinding die hierbij ontstaat is ongelooflijk.
Dit is geen gemakkelijke oefening, maar eens dat je het gewoon bent om op deze manier met iemand te communiceren geeft het je een heel bijzondere verbinding met de persoon.

Ik geloof, ondanks alles, in de innerlijke
goedheid van de mens.

U kan Ludo's reisroute volgen door op voorgaande link (=onderlijnde tekst) te klikken.
Een nieuwe pagina zal geopend worden met daarin de route weergegeven.