Reisverhaal «Amazing, fascinerend India (1)»

Start-to-Cycle - Deel 10 - India | Indië | 15 Reacties 05 April 2012 - Laatste Aanpassing 05 April 2012

Amazing, fascinerend India (1)
 

Sri Lanka :

Maandag 27 februari 2012 :

Maandagmiddag fiets ik naar het politie bureau van Negombo, Sri Lanka om mijn beloofde getuigenverklaring te gaan op halen.

Wat vooraf ging :

Zaterdagnacht heb ik het bezoek gekregen van iemand die het op mijn geld, camera en gsm heeft gemunt.

Zondagmorgen de officier van dienst belooft me om de getuigenverklaring aan een versneld tempo af te handelen.
Dit is weliswaar niet de normale gang van zaken daar hij normaal een gerechtelijk onderzoek moet laten instellen.
Vermits ik op woensdag naar India vlieg stelt hij voor om op zondagavond het onderzoek zelf hoogstpersoonlijk ter plaatsen uit te komen voeren.

Zondagavond de officier stelt heel ‘deskundige vragen’??!!!
Nadat hij me herhaaldelijke keren gevraagd heeft om de dief van dienst te beschrijven.
Probeer ik de snuggere officier aan het verstand te brengen dat ik op het moment van de diefstal sliep en mijn ogen dicht had.
Ik was dus niet bij machte om enige notie te nemen van het gegeven feit en van de ‘held’ van dienst.

Hij controleert het raam en de deur op inbraak sporen.
Hij begint na te denken,
hij denkt en denkt,
hij denkt diep na,
hij denkt heel diep na.
Na een tijd begint hij bevestigend te knikken en zegt, ik weet wie het gedaan heeft.
Ik kijk hem heel verwonderd aan en denk bij mezelf deze officier is nog straffer dan onze eigen Hercule Poirot.

Na het onderzoek en de ondervraging vraagt hij of ik al gegeten heb, nee antwoord ik hem niets vermoedend.
Misschien kunnen we samen iets gaan eten zegt hij me met een afgestreken gezicht.
Dan valt mijn frank hij wil op mijn kosten zijn dikke pens vol eten.
Voordien heeft hij al enkele keren langs zijn neus weg laten vallen dat een snelle afhandeling van het dossier wel wat extra kosten met zich zullen mee brengen.

Dit geeft me een heel slecht gevoel, 2 mogelijkheden heb ik.
Ofwel maak ik hem duidelijk dat ik aan zijn wanpraktijken niet mee doe.
Ofwel betaal ik hem ‘smeergeld’ wat totaal tegen mijn principe is.
Ik zit gevangen in zijn tang van corruptie.
Wil ik een papier voor de verzekering dan zal ik geld onder de tafel door moeten schuiven.
Ik heb zin om zijn laatste 2 tanden die zijn eetkamer nog rijk zijn met een dreun uit zijn bakkes te slaan.
Ik houd me in en speel zijn spelletje mee, verdomme toch, hier voel ik me echt niet goed bij.

Na het diner vraagt hij me om geld, zodat hij sigaretten en een fles sterke drank kan kopen.
Heel voorzichtig duw ik mijn middelvinger langs zijn achterpoort binnen om hem duidelijke te maken dat de grens bereikt is.
Ik denk dat hij het begrepen heeft, hij knijpt de billen dicht en verdwijnt.

Maandagmiddag ga ik het beloofde verslag ophalen.
Eeuh….. sorry Ludo ik heb het verslag nog niet klaar het moet nog naar de typiste in het dorp gebracht worden?
Godverdoms soepkieken, je had toch beloofd dat het klaar zou zijn!!!
Ik neem het geschreven velletje papier uit zijn handen, vraag het adres en fiets naar de typiste.

Ik heb mijn aangifte gedaan bij de plaatselijke politie van Negombo, Sri Lanka.
Nadien kom ik te weten dat er ook een toeristen politie is in deze plaatst.

Ik heb nog juist de tijd om naar de fietsenmaker te gaan voor dat Marc en Carina arriveren.
De laatste 2 weken breekt er me elke dag een spaak in het wiel.
Ik heb al 2 keren mijn wiel laten nakijken maar het helpt niet.

Ik bel met Eric Schuiyt van de vakantiefietser in Amsterdam,   www.vakantiefietser.nl
Eva mijn Santos Travelmaster heb ik bij Eric gekocht.
Hij adviseert me om het wiel opnieuw te laten inspaken.
Eric zal me de spaken toesturen.
Dank u wel Eric voor uw goede service.

Voorlopig ga ik mijn achterwiel opnieuw laten in spaken met de spaken die voor handen zijn bij de Bicycle Bazaar in Negombo, Sri Lanka.
De plaatselijke fietsenmaker weet me te vertellen dat de spaken die in mijn wiel steken veel te hard zijn om over de slechte wegen in Sri Lanka te fietsen.
Ze geven of veren niet genoeg mee en breken daardoor snel.
Hij adviseert me om spaken te nemen die zachter zijn en meegeven als je door de putten, gaten en over hobbels en knobbels fietst.
De fietsenmaker garandeert me dat ik probleemloos mijn bagage van 40 kg kan meenemen.
Ik ben benieuwd, wordt vervolgd…….

Eindelijk is het zover…..
Ik fiets naar Bandaranaike International Airport in Katunayake – Colombo om mijn vrienden Marc en Carina te verrassen.
Gespannen, ongeduldig en blij wacht ik hen op in de aankomst hal.

Als het moment aangebroken is vallen we elkaar in de armen van blijdschap.
Het is van september 2011 geleden dat we elkaar nog gezien hebben in Cappadocië, Turkije.

Het beloven 3 plezante dagen te worden, we hebben heel veel bij te praten.

Voordat we het goed beseffen staan we op woensdag terug op dezelfde luchthaven.
Nu wuiven zij me uit, ik vlieg naar New Dehli, India.

Tot op het laatste moment blijven ze me verleiden met hun zeer aantrekkelijk voorstel.
Ze hebben namelijk een tuk tuk (driewieler) gehuurd om door Sri L    anka te trekken.
Graag zouden ze hebben dat ik 14 dagen met hen mee reis in de tuk tuk.

Ik heb echter mijn zinnen gezet op mijn vertrek naar Dehli, India.
Ik ben er klaar voor, ik moet vertrekken.
Mede ook doordat het warmer en warmer wordt in India.
Ik moet ook rekening houden dat ik voor de moesson (regenseizoen) in juli door Nepal ben gefietst.

Dank u lieve vrienden graag had ik met jullie mee gereisd in de tuk tuk, echter ik moet verder.
Het gaat jullie goed, geniet van het prachtige Sri Lanka.

Woensdag 29 februari 2012 :

Gehuld in noppenfolie (bubbelplastiek) en isolerend materiaal zet ik mijn Eva op de band aan de incheck balie.

10 kg duidt de weegschaal aan, de helft minder dan ze normaal weegt.
Mijn bagage duid ook maar 30 kg  aan ipv 40 kg.
Het overgewicht moet ik bij betalen.
Het is toegelaten om 25 kg aan bagage en 7 kg aan handbagage mee te nemen.

Ik kijk eens diep in de ogen van het meisje achter de balie en vraag haar het overgewicht te reduceren tot de helft
Ze rekent me 6 kg aan x 600 Sri Lanka Ruppe dit is 55 euro.
Ik lag in mijn vuistje, klaag niet en betaal heel graag dit bedrag.
Ze krijgt er een dikke kus boven op.

New Dehli India :

Om 18.00 uur na een vlucht van 3.30 uur land het vliegtuig op de Internationale luchthaven van New Dehli.
Na het afstempelen van het visum, het ophalen van Eva en mijn bagage is het zover.
Een nieuw land en een nieuw avontuur kan beginnen.

Ik wordt opgehaald door een taxi van het Dehli Aerocity hotel.
Langer dan gepland zal ik hier vier nachten verblijven.

Mijn eerste indrukken wanneer ik s’avonds laat toe kom op het hotel  zijn gemengd.
Het lijkt of het hotel in een sloppenwijk in de buurt van de luchthaven gevestigd is.
Heel veel auto’s, vrachtwagens, bussen, veel te veel mensen, getoeter, onbekende geuren en kleuren.

Gelukkig word ik in het hotel verwelkomd door de uiterst vriendelijke eigenaar en zijn personeel.

Na een goede nachtrust ga ik met de manager van het hotel op verkenning in de buurt.
Mijn vermoeden van de avond voordien wordt bevestigd.
Hier begint alles met te veel………..
Maar ik voel me er goed bij, het schrikt me niet af het maakt me zelfs nieuwsgierig, ik heb er heel veel zin in.

De dag nadien neem ik een taxi met een chauffeur van het hotel om New Dehli te gaan te verkennen.
Maar eerst een nieuwe camera zien te vinden want zonder voelt heel onwennig aan.

Vervolgens bezoek ik het parlementsgebouw en de Indian gate.

Geraak ik onder de indruk van de heel indrukwekkende Akshar Dham Temple waar het spijtig genoeg niet toegelaten is om foto’s te nemen.

Vind ik de sereniteit tijdens het gebed en meditatie in de Lotus Tempel.
Waar ik als Christene zij aan zij zit met Hindoes, moslims en………
Hier vind ik de positieve energie om mijn India avontuur van start te laten gaan.

Vrijdagavond leer ik 4 Nederlanders kennen in hotel.
Ze zijn er gestrand na dat ze hun vlucht naar huis hebben gemist.
De eigenaars Mister Karan en zijn vennoot organiseren een klein feestje onzer twegen.
Het wordt onverwacht een heel leuke avond.

Zaterdag 3 maart 2012 :

De dag voor mijn definitieve start van mijn avontuur doorheen India bestudeer ik de route die ik van Marc en Carina heb gekregen.
Gedurende hun 3 maanden tocht doorheen India per moto  was dit een gedeelte van hun toer.

RAJASTHAN

Delhi: Jama Mashid (grote moskee), Rode Fort, Gate en het park.....
Jaipur: Paleis der winden, de roze stad, Ambefort, city palace, Jantar Mantar
Fatehpur Sikri: Spookstad
Agra: Tai Mahal, Agra Fort
Jodhpur: de blauwe stad, Mehrangarth Fort
Pushkar: oudste stadje India, Brahmatempel en hippie plaats
Bharatpur: Keoladeo vogelreservaat
Khajuraho: plaats Orccha..........Fort, Chandela tempels
Bikaner: Junagarth Fort ( roze rode zandsteen)
Deshnoke: rattentempel Karni Mata
Jaisalmer: Thar woestijn
Udaipur: Jain Tempel

Hoger naar het Noorden
Amritsar ( PUNJAB): spirituele centr van het Sikshisme, Hari Mandir ( gouden tempel)
Manali: Rohtang pas 3978 m, Keylong ( overkant Bhaga rivier weg naar het Khardu klooster)
Dharmsala ( HIMACHAL PRADESH) : Kangravallei, residentie Dalai Lama....( Mc Leod Ganj....toffe guesthouse plaats)

Eventuele volgweg: Delhi- Fatehpur - Bikaner - Deshnok - Jaisalmer - Jodhpur - Udaipur - Ranakpur - Ajmer - Jaipur - Agra ofwel...

Agra ( Aligarth-Moradabad-Haridwar)- Rishikesh -
Chandigarh :..........Shimla
Chandigarh : ...........Amritsar - Pathankot - Dharmsala - Kullu - Mandi - Manali

Beste reistijd Nepal : apr/mei...........zomer
                               mei/jun...........zomer
                               jun/jul.............regenseizoen
                               jul/aug............regenseizoen
                               aug/ sep..........vroege herfst

Dank u vrienden.

Na enig cijfer en reken werk merk ik al snel dat het bezoeken van al deze plaatsen gepaard zal gaan met grote afstanden en veel kilometers.

Ik moet een keus maken, hoe ga ik te werk :
Ik ga ten rade bij mijn gids gedurende het mediteren en vraag hem om hulp en advies.
Een uurtje later krijg ik mijn zielsverwante Lizzy op de chat.

We hebben een heel gesprek wat zoals altijd zeer verijkend is.
Via Mister Karan de hotel eigenaar kom ik één en ander te weten over de woestijn  en het hoge noorden.
Vermits ik zowel door de woestijn van Rajasthan  wil fietsen als de verblijfplaats van de Daila Lama in het hoge noorden wil bezoeken valt uiteindelijk de keuze.

Zondag 4 maart 2012 :

New Dehli – Gurgaon – Dhurahera – Rewari – Madhan – Narnaul - 103 km.

S’morgens neem ik afscheid van mijn vrienden van het hotel.

Ik besluit om me per taxi samen met Eva een 25 tal kilometer buiten de stad te laten brengen.
Waarom?
Het verkeer is zo hectisch druk in New Dehli en vermits ik nog moet wennen aan  de ‘soepketel’ van India vind ik het een zeer goed plan.

Veel later dan gepland zet ik koers richting Jaipur.
Na mijn vakantie aan het strand van Negombo, Sri Lanka en mijn 4 dagen verblijf in New Dehli doet het weer deugd om te fietsen.

Echter na 40 km heb ik er genoeg van om over de drukke autostrade te fietsen.
Claxonerende brommers, auto’s, bussen en vrachtwagens, genoeg is genoeg en teveel is teveel.
Ik besluit om van richting te veranderen en sla af richting Rewari het binnenland in, weg van de drukte.
Hierdoor laat ik ook de ‘Gouden driehoek’ New Dehli – Agra – Jaipur links van me
liggen.

Ik concentreer me op Bikaner een stad in de woestijn van Rajasthan in het noordwesten van India.
Mijn tocht door de woestijn wordt hierdoor wel ingekort maar ik zal toch nog een kleine 500 km door deze grote zandbak kunnen fietsen.
Ik kijk er heel erg naar uit en voel me goed bij mijn beslissing.

Buiten mijn verwachting om is de natuur mooi en groen.

In Narnaul trekt het Village Resort Restaurant mijn aandacht.
Ik fiets er naartoe en wordt er verwelkomd door het vriendelijke personeel.
Wetend dat het geen hotel is vraag ik of ze geen kamers hebben.
Nee, nee luidt het antwoord.
Spijtig want dit is zo een mooie serene plaats met heel veel positieve energie en warmte.

Ik wordt voorgesteld aan Samrat Narula de eigenaar.
Het moment dat onze blikken en handen elkaar kruisen voel ik dat hij een bijzondere man is.
Hij bied me een thee aan dit is het begin van een bijzondere ontmoeting en avond.

Twee jaar geleden werd hij zwaar ziek.
Hij was ten doden opgeschreven.
Hij lag op intensieve, zijn organen waren al bestemd voor iemand anders.
Gaande weg zag hij er de mensen sterven.
Hij wilde niet sterven, maar had ook niet het gevoel dat hij zijn laatste adem zou uitblazen.
Hij werd bediend, de frigo lonkte naar hem zo verteld hij……

Wonderbaarlijk door één of ander mirakel geneest hij en kan het nu verder vertellen.

Ik doe mijn verhaal en leg het doel van mijn fietsproject uit.
We geraken geïmponeerd door elkaars bijzondere story en bijzondere levensloop.

Hij verteld me dat hij Duitse vrienden heeft die de Dalai Lama hebben ontmoet.
Heel fier toont hij me de foto’s.
Als ik hem vertel dat dit ik naar Dharmshala de verblijfplaats van zijne Heiligheid fiets.
Verzekerd hij me dat ik een goed keus heb gemaakt.

Op een gegeven moment zegt Samrat.
Ludo je kan hier overnachten ik bied u gratis een kamer aan.
Ik bekijk hem een beetje verwonderd aan?
Hoe, u heeft toch geen kamers?

Ja en nee zeg hij, ik ben kamers aan het maken.
Ze moeten echter nog geverfd, bemeubeld en gepoetst worden.
Als je wilt laat ik er eentje poetsen en mag je hier de nacht door brengen?
Dank u vriend, hier zeg ik niet nee tegen.

Gedurende de avond leer ik in het restaurant weer heel bijzondere mensen kennen.

Onder ander een koppel uit Dehli, beiden zijn het ingenieurs.
Het gesprek gaat op een gegeven moment over mediteren en energievormen.
Zo weten ze me ook te vertellen dat ze zelf heel erg bezig zijn met vorige levens en reïncarnatie.
Dit is een onderwerp wat mezelf ook boeit.
Ze nodigen me uit indien ik naar Dehli kom om bij hen te verblijven.
Zo kan ik vrij blijvend meer te weten komen over mijn eigen verleden en toekomst, wordt vervolgd…..

Drie jonge scheikundige ingenieurs bieden me na een gesprek die avond een onderkomen aan op hun bedrijf.
Dank u lieve mensen maar ik heb al een bed voor de nacht.

Vervolgens wordt ik uitgenodigd aan de tafel van 6 dokters om kennis te maken en een whisky te degusteren.

Er wordt heel veel gelachen, de oudste van de bende is een vrijgezel.
Als ik hem vertel dat ik nog te jong ben om te trouwen is het hek van de dam.
Het wordt een bijzonder mooie avond.

Maandag 5 maart 2012 :

Narnaul – Pacheri – Singhana – Bhaisaota – Charawa – Bagar – Jhunjhunun - 90 km :

S’morgens neem ik afscheid van een bijzondere warme plaats vol van positieve energie.
Bij het verlaten van Narnaul verlaat ik ook de provincie Haryana en fiets één van India’s bekendste provincies in, Rajasthan.

Na een mooie fiets dag verblijf ik s’avonds in het prachtige Jamuna hotel.
Na enige onderhandelingen  met de receptie slaap ik er tegen een zeer betaalbare prijs.

Aan tafel leer ik Eva een verpleegster uit Namen kennen ze woont en werkt al 10 jaar in New Caledonia een eilanden groep ten  oosten van Australië.
Een uitnodiging om haar gaan op te zoeken blijft niet uit.
Wordt hopelijk nog vervolgd……
…..indien ik haar adres niet verlies en mijn Eva niet jaloers wordt.

Dinsdag 6 maart 2012 :

Jhunjhunun – Mandawa - Fatehpur - 51 km :

De woestijn wordt steeds meer en meer zichtbaar.
Hierdoor veranderd de natuur natuurlijk ook.

Gedurende de dag wanneer ik een klein woestijn dorpje passeer word ik er aangesproken door een zeer wijze man.

Onmiddellijk verzameld het halve dorp zich rond me.

Ik fiets door Mandawa, een prachtige plaats op zich.
Alleen het is er veel te druk.
Grote toeristen bussen banen zich een weg door de veel te smalle straten.
Auto’s, brommers, tuk tuks claxonneren er luid.
Zowel westerlingen als de locals stoppen en kijken bijna hun ogen uit de kop wanneer ik hen passeer.

In Fatehpur aangekomen is het precies of er een bom is gevallen.
Prachtige oude gebouwen en tempels staan er te verkommeren.
Straten liggen vol met afval.
Weinig mensen en weinig verkeer in het straatbeeld, vreemd is dit, heel vreemd is dit.

In deze bizarre plaats ga ik opzoek naar ‘Haveli Cultural Centre Guest House and Art Café Nadine Le Prince’.
Na het trotseren van de onverharde straten met zijn gaten, putten, kuilen en vooral het straat vuil.
Stap ik een totaal andere wereld binnen.

Ik word er door de Franse student Johannes verwelkomt.

 

Een Haveli is een vierkantswoning met in het midden een openlucht koer.
Dit prachtige gebouw werd in 1802 neer gepland door een Indische zijde handelaar.
Als bij beroep handelde hij ook nog wat in opium.

De eerste bank in India, de ABC bank werd opgericht door opium dealers om hun geld wit te wassen.

Voor de afwerking van de Haveli werden materialen vanuit Europa gebruikt.
Zoals de kleuren van de muurschilderingen kwamen uit Duitsland.
De spiegels zijn van Belgische makelij.

Wij als Belgen zijn veel te bescheiden, we hebben en kunnen veel meer dan we denken.
Ik merk dat we hoog aangeschreven staan in de wereld.
De mensen die België kennen eren ons om onze lekkere chocolade,frieten, bier en mooie vrouwen.
Onze regering is dan weer een onderwerp van jolijt.

De Haveli bestaat uit 5 kamers upstairs (boven).
Hier logeerde de patron met zijn vrouwen die elk een aparte kamer hadden.
De gelukzak, de ene heeft 5 vrouwen en de andere heeft geen vrouw.
Maar de ene heeft dan ook weer 5 keer zoveel zorgen aan zijn hoofd dan de andere.

Downstairs (onder) zijn nog eens 9 kamers voor de gasten.

In de Haveli bevind er zich ook een caravanserai.
Dit is een plaats waar de dieren van de reizigers werden geparkeerd.

Dezer dagen is het prachtige gebouw in bezit van de Franse kunstenares Nadine Le Prince.
In de jaren 90 kocht ze de Haveli die zich toen in een zeer slechte staat  bevond.
Het koste haar 10 jaren om het te renoveren.

Tegenwoordig is het een cultureel centrum waar kunstenaars elkaar ontmoeten en reizigers het bezoeken.

Ik verblijf er enkele dagen om uit te rusten en om het ‘holy festival’ te ontvluchten.
Het holy festival is het festival van de kleuren, één van India’s grootste feesten.
Dit jaar valt deze toch wel bijzondere gebeurtenis op 8 maart.
Iedereen komt dan op straat, zwiert en pleziert met kleuren.
Dagen nadien sieren de kleuren je lijf nog.

Vrijdag 9 maart 2012 :

Fatehpur – Binnadesar – Lachhasar – Bigga - Shri Dungargarh  - 100 km :

Na een hartelijk afscheid van madame Le Prince en een uitnodiging om haar te bezoeken in Parijs zet ik mijn reis weer verder.

Bij het verlaten van Fatehpur openbaart de woestijn zich ten volle.

Het is heerlijk fietsen in deze grote zandbak.
Ik voel me er thuis, het doet me denken aan Hechtel met zijn prachtige duinen en heide waar ik als kind opgroeide.

Onderweg ontmoet ik een vader die met zijn dochter aan het reizen is.

Zaterdag 10 maart 2012 :

Shri Dungargarh – Seruna – Bikaner - 77 km :

Aangekomen in de grote woestijnstad Bikaner (530 000 inwoners) zoek ik een rustige plaats om enkele nachten te verblijven.

Zondag 11 maart 2012 :

Ik bezoek er het prachtige Junagarh Fort gebouwd in 1589 – 1593 het was de eigendom van een toenmalige generaal.

Ik neem een kleurrijke tempel onder het bijl

En de oude chaotische stad neem ik onder de loep.

Vervolgens ga ik per taxi naar het 30 km verder gelegen dorpje Deshnok en bezoek er de Karni Mata tempel met zijn heilige ratten.

Karni Mata leefde in de 14de eeuw en deed vele wonderen tijdens haar leven.
Ze geloofde dat haar familie nooit werkelijk zou sterven maar zou/zal reïncarneren als ratten.
600 families in Deshnok en omstreken geloven dat ze afstammen van Karni Mata en terug zullen keren als zwarte heilige dieren.

Het geloof van deze mensen in de heiligheid van de ratten gaat zover, dat ze het tandvlees van hun kinderen in smeren met de melk waar de ratten van drinken, schol en smakelijk zou ik zeggen.

Hoe komt dat er in deze tempel zoveel ratten zijn?
Omdat ze constant worden gevoederd.

Maandag 12 maart 2012 :

Bikaner – Gersar - Lunkaransar - 74 km :

De woestijn en zijn bewoners blijven me bekoren.
Enkele ontmoetingen die mijn dag kleuren.

2 jonge boeren die me enkele malen voorbij steken met de tractor stoppen op een gegeven moment.
Ze springen uit hun tractor en rapen een roos op van op de straat.
Heel fier overhandigen ze me dit prachtige stoffen exemplaar.

2 ambulanciers  doen me stoppen en  nodigen me uit voor een thee.

Dinsdag 13 maart 2012 :

Lunkaransar – Bhadera – Mokampur – Mahajan – Bhajaola – Suratgarh - 103 km :

Onderweg breekt me een schroef van Eva haar onderstel, gelukkig fiets ik juist door een klein dorpje.
Ik ga er op zoek naar het des betreffende onderdeel.

Ik stop aan een kleine shop waar wat jonge gasten zitten te kaarten ipv te werken.
Ik leg mijn probleem uit, onmiddellijk wordt er actie ondernomen.
Gelukkig hebben mijn vrienden van de woestijn de juiste maat van schroef.

Zij gebruiken deze maat van schroeven om hun kamelen te herstellen???!!!

Eva wordt met heel veel liefde op de smeerput gezet, rokje omhoog en in een wip is ze gerepareerd en gesmeerd.

Als bonus krijg ik nog enkele reserve schroeven mee voor de prijs van nul Ruppees.
De mannen zijn ze zo vereerd en blij dat ze me kunnen helpen.
Ze bieden me op de koop toe nog een thee aan.

Zijn wij altijd zo hoffelijk en gastvrij ten overstaande van vreemdelingen die wij ontmoeten???!!!

Woensdag 14 maart 2012 :

Suratgarh – Pilibanga - Dabli Rathan – Hanumanagarh – Dholipal – Panwarwala – Ahamdpur – Abohar - 118 km :

Het blijft genieten van de prachtige woestijn en de mooie mensen.

Bij het uit fietsen van het dorpje Panwarwala verlaat ik het prachtige Rajasthan met zijn ongelooflijk mooie woestijn.

Wat ik totaal niet verwachte in Rajasthan zijn de groene velden en steen bakkerijen.

Wat ik wel verwacht is een ontmoeting met de schone der woestijn.
Vermits één van de doelstellingen van mijn fietsproject is ‘mensen verbinden op een positieve manier’.
Verbind ik me op een heel positieve manier met deze schoonheden.
Na deze daad van liefde zet ik mijn missie, mijn tocht weer verder, twee verliefde harten alleen achter latent.

Op zoek naar een nieuwe avonturen, nieuwe ontmoetingen in de provincie van de sikhs, Punjab.

Donderdag 15 maart 2012 :

Abohar – Fazilka – 36 km :

Na het ontdekken van Dehli, het doorkruisen van de woestijn in Rajasthan ga ik de volgende 110 km langs de grens met Pakistan fietsen in Punjab.

Is dit gevaarlijk?
De keuzes die ik tot nog toe heb  gemaakt zijn bewuste keuzen.
Ik informeer me steeds bij locale mensen, mijn innerlijke gids en ga af op mijn eigen intuïtie.

Het is wederom een spannend gegeven en een uitdaging die ik aan ga.

Het leger is in volle getale aanwezig in de grensstreek, ik wordt vriendelijk door hen begroet en aan gemoedigd.

Vrijdag 16 maart 2012 :

Fazilka – Jalalabad – Guruharsahari – Firozpur – 100 km :

Gedurende de dag wordt ik door enkele jongens uitgenodigd in hun dorp.
Ik ontmoet er interessante mensen en dieren.

In de late namiddag arriveer ik in de wespennest van Firozpur met zijn 330 000 inwoners.
Ik ga er opzoek naar een onderkomen voor de nacht.
Ik vind nog juist 1 kamer die me veel te duur is.

Wat doe je dan?
Ik krab me eens in het haar, onder de oksels en vraag om hulp bij mijn innerlijke gids.

Even later verschijnen er 2 jongens op een motorfiets ten tonelen.
Sahil en Manpreet zijn  als speciale afgezanten gezonden door de engelen.
Ze stellen alles in het werk om een onderkomen te vinden.

Ze trommelen vrienden op en al vlug wordt ik door een 10 tal moto rijders begeleid opzoek naar een bed voor de nacht.

Grappig is dit, de jongens zijn blij dat ze me kunnen helpen en ik ben blij dat ik geholpen wordt.

Als ik hen vraag waarom ze dit doen antwoorden ze me het volgende :
Het is onze innerlijke plicht om jou als vreemdeling te helpen zo goed als we kunnen.
Het is onze gastvrijheid en vriendelijkheid waarvoor we bekend zijn die ons dit gebied.

Wederom, zouden wij zo gastvrij en vriendelijk zijn mochten wij hen ontmoeten in ons dorp of stad.
Zouden wij hen de hulp aanbieden die ze op dat moment nodig hebben???!!!
Wij als Europeanen hebben misschien de verstandelijke wijsheid maar de menselijke warmte die zij hebben daar kunnen wij nog veel van leren.

Na anderhalf uur zoeken en rond bellen verschijnt er een hoteleigenaar ten tonelen.
Hij heeft een hotel enkele kilometers buiten de stad en bied me een bed aan voor de prijs van 4 ½ euro.
Dankbaar neem ik zijn aanbod aan.

Het is een klein familie hotel waar ik met de beste zorg wordt omringd.

Wanneer ik s’avonds in het restaurant een diner bestel verteld Sajeev de eigenaar me dat zowel het avond eten als het ontbijt op zijn kosten zijn.
Dank u wel vriend.
Hij is zo fier en blij dat ik in zijn hotel verblijf.

Ik wacht en wacht en wacht op mijn eten.
Als mijn maag te hard begint te knorren vraag ik hem of de kok op vakantie is?

Even later serveert hij heel iets anders dan ik bestel heb.
Het is een overheerlijke vis met rijst en andere lekkernijen???!!!

Heel fier verteld hij me dat zijn moeder deze overheerlijke maaltijd heeft bereid ipv zijn kok.

Deze avond leer ik een vriend van hem kennen, een gestudeerd man met geld.
Het is een bijzonder man ondanks zijn rijkdom doet hij vrijwilligers werk en zet zich in voor de  armen van zijn omgeving.

Samen, drink ik per uitzondering een biertje, het wordt een reuze gezellige avond.
Sajeev vraagt me als ik de volgende morgen een interview wil doen voor de krant en tv.

Op één voorwaarde sta ik het toe :

Mijn doelstelling en boodschap van mijn fietsproject moeten duidelijk naar voorkomen.

1. Ik fiets om ‘Handicap International’  in de aandacht te brengen en ga hun projecten in Viëtnam –
    Cambodja – Laos ondersteunen.             
   Als ook voor ‘Vivir en Amor’ het gezondheidsproject in Yalanhuitz en Pojom in Guatemala.
2. Ik probeer mensen duidelijk te maken dat ‘wanneer je in je eigen gelooft dat je alles kan realiseren met
   of zonder handicap.
3. Ik probeer op mijn eigen manier de mensen doorheen de wereld op een positieve manier met elkaar te verbinden.

Zaterdag 17 maart 2012 :

Firozpur – Zira – Makhu – Harike - Sirhali Kalan - Tarn Taran – 99 km :

S’morgens is zowel mijn gastheer als de journalist veel te laat op de afspraak.
Ik had de avond  voordien nog thans uitdrukkelijk gevraagd om op tijd te komen.

Maar zoals ik ondertussen geleerd heb  :
‘India is India’ en India verander je niet, je past je aan India.
Indien je dit niet doet of kunt heb je een probleem, dan heb je echt een groot probleem.

Na inmiddels mijn 5de interview doorheen India neem ik afscheid van Sajeev mijn gastheer, Saheel en Manpreet mijn vrienden en van de journalisten.

Gek is dit waar ik ook stop, spreken mensen me aan en herkennen me.
Heel fier komen ze dan aan rennen met de krant in de hand en tonen me één of ander interview.

Wat ik zelf niet kan controleren is of mijn doelstellingen in de intervieuws duidelijk naar voren komen daar ze geschreven zijn in het Hindi’s.

Gaande weg ontdek ik bij mezelf waarom ik voordien absoluut niet in India wilde zijn.

Wat vooraf ging :

Tijdens mijn voorbereiding van mijn reis in België wanneer ik naar de wereldkaart keek.
Wilde ik absoluut in 1 land niet zijn, en dat was India.

Ik had inmiddels al zoveel verhalen over India gehoord.
Mensen vertelde me steeds ‘You love it or you hate it’ (je houd van India of je haat India).

India zou veel te groot zijn.
Er zouden veel te veel mensen wonen.
Het verkeer zou er ontzettend druk en levensgevaarlijk zijn.
De wegen zouden er erbarmelijk slecht zijn.
Het zou er vuil en vies zijn.
Het water van de kraan is er ondrinkbaar.
De kans dat je ziek wordt is heel reëel.
Over slingert er het huisvuil over straat.
Mensen doen gewoon hun behoeften naast de weg.
Ze spuwen steeds en gewoonlijk juist naast je voeten.
Je zou er nooit alleen zijn.
Mensen komen in horden rond je staan en ze staren je aan of als of je een 8ste wereldwonder zou zijn.

Al deze gegevens maakte dat India me afschrikte.
Ik had absoluut geen behoefte om door het land te fietsen.

Gaandeweg vond ik mijn gelijkmoedigheid tijdens het mediteren in Sri Lanka.
In Sri Lanka ontmoete ik de mensen die ik moest ontmoeten om me kracht en vertrouwen te geven voordat ik naar India zou vertrekken.

Marc en Carina mijn vrienden uit België,
Karla en Karl mijn vrienden uit Munchen, Duitsland,
Clemens van de Ven mijn vriend uit Nederland,
Het Nederlandse koppel die de wereld  al sinds meer dan 30 jaar afreizen.

Allen zeiden het zelfde, Ludo jij gaat van India houden.
Deze woorden stelden me gerust, deze woorden maakte me zelfs nieuwsgierig.
Wanneer ik vanuit Sri Lanka vertrek heb ik 2 keuzen :

Ofwel vlieg ik niet naar India en laat het links van me liggen.
Ofwel vlieg ik naar India en ga uitzoeken waarom ik voordien absoluut niet naar dit land wilde reizen.

Nu ik India ben ontdek ik gaande weg wat mijn probleem met India was.
Al die tijd zat ik met een angst, een angst die me beperkte in mijn vrijheid.
Ik zat vast in mijn eigen conditionering, mijn eigen vooroordelen.
Ik beperkte mezelf door al deze gegevens.

Nu ik in India ben ontdek en ervaar ik wat een fantastisch land het is.
De mensen zijn er zo ongelooflijk vriendelijk en gastvrij.
Het is een land van contrasten en tegenstellingen.
Wat in een ander land niet kan kan in India wel.
India heeft geen regels, de mensen maken de regels.
Het is een fascinerend land.
Ik ben blij dat ik het voorrecht heb om doorheen dit prachtige land te fietsen.

Het is zoals Clemens zei  :
je mag dan wel de wereld hebben afgereisd
je mag dan wel tot in de verste uithoek geweest zijn
je mag dan wel de hoogste berg hebben beklommen hebben,
je mag dan wel de in de diepste oceaan gedoken hebben,
maar als je niet in India bent geweest heb je geen wereldreis gemaakt.

Zo zie je maar weer hoe je eigen angsten je kunnen beperken in wat je NIET doet.
Eens je je eigen angsten in de ogen durft te kijken en ze met horens durft te vatten en ze overwinnen gaat er een nieuwe wereld voor je open.
Angst is de slechtste raadgever die je kan aanspreken.

Het is wederom een prachtige dag deze zaterdag.
De natuur en de mensen blijven me verbazen.
Mijn ontmoetingen zijn ongelooflijk.

Zo is er een jong koppeltje dat me passeert met de moto.
Ze zwaaien en wensen me een fijne dag toe in het voorbij rijden.
Even verder stoppen ze, ze schudden me de hand en duwen me hun baby in de hand.
De baby, Eva en Ludo moeten absoluut op de foto.

Aangekomen in Tarn Taran lijkt er wel een bom gevallen te zijn.
Straten zijn er op gebroken, wegenwerken brengen omleidingen teweeg.
Ik geraak er mijn richtingsgevoel kwijt bij het zoeken naar een onderkomen voor de nacht.

Ik spreek mijn innerlijke gids aan en vraag hem om hulp want ik ben het noorden kwijt.
Even later passeren er 2 heel bijzondere  mooie en vriendelijke mensen op een brommer.
Jacob en Latha begeleiden me bij mijn zoektocht naar een hotel, guesthouse of  een kamer.

Na een klein uurtje zoeken  en het vinden van een hotel neem ik afscheid van deze bijzondere mensen.
In gedachten blijven ze me fascineren.
Jacob en Latha zijn beiden missionarissen.
Ze zijn afkomstig van het zuiden van India.
Ze zijn 3000 km verwijderd van hun thuishaven en van hun kinderen.
Voor hun missionaris werk worden ze om de 5 jaar overgeplaatst naar een ander district.

1 procent van de bevolking in India zijn Christenen.

Zondag 18 maart 2012 :

Tarn Tarn – Amritsar – 34 km :

Zondagmorgen bel ik Jacob en Latha op en vraag of ik hen mag vergezellen naar de zondagsdienst in het plaatselijk kerkje.

Wat een ervaring is dit, ik volg de dienst mee alhoewel dat ik er niets van versta.
Maar de energie en de sereniteit die er heerst is ongelooflijk ontroerend.
Zien hoe mensen hier hun geloof belijden is prachtig.
Met hart en ziel vieren ze hier samen de mis.
Het vieren van de mis gebeurd hier nog in de puurste zin van het woord, ze zingen, bidden, klappen in de handen, de mensen zijn blij en gelukkig.

Op een gegeven moment wordt ik gevraagd om naar voor te komen en een woordje te richten tot de aanwezigen.
Een Duitse missionaris vertaald naar het Hindi’s.
Ik kan u verzekeren gelovig of ongelovig maar als je hier op dit eigenste moment in de kerk van Tarn Taran de mensen mag toespreken krijg je het kippevel en de tranen in de ogen van ontroering.
Als je dan ook nog eens van harte welkom wordt geheten in hun geloofsgemeenschap dan dank je God voor de wonderbaarlijke ervaring die je te beurt valt.

Zouden wij een vreemdeling bij ons uitnodigen en hem mee nemen naar de kerk.
Nee want we gaan zelf niet meer naar de kerk.
Ik wil absoluut niemand veroordelen die al dan niet nog naar de kerk gaat.
Ik hoor zelf bij degene die al lang niet meer naar de mis gaat.

Vele mensen hebben afgehaakt en zich laten ontdopen na de schandalen van pedofilie in de kerk.
Maar maar het is niet omdat sommige prietsers dingen hebben gedaan die absoluut niet te rechtvaardigen zijn dat het geloof niet deugd.

Als klein manneke ging ik iedere zondagmorgen met vader, moeder en mijn zusjes naar de mis in de kapel van Don Bosco in Hechtel.
Mijn broertje Dirk kon toen nog niet mee met ons.
Hij moest nog geboort worden.
Gefascineerd volgde ik als kleine heilige man er de mis, het was voor mij toen een wonderbaarlijk gebeurtenis.

Door de jaren heen heb ik afgehaakt de kerk en de mis konden me niet meer bekoren.
Het was voor mij een dode materie geworden waar ik nog weinig voeling met had.

Nu tijdens mijn reizen heb ik mijn geloof terug gevonden.
Alhoewel dat ik mijn geloof nooit echt ben kwijt geraakt, ik heb het altijd beleden op mijn manier.
Maar nu er ik weer echt voor open sta voel ik dat ik beschermd en begeleid wordt door het Hogere Zelf.

Na de mis viering in het kerkje van Tarn Taran wordt ik uitgenodigd op de pastorie om een theetje en een koekje te nuttigen.
Hier leer ik wederom fijne mensen kennen.

Nadien wordt ik uitgenodigd door Jacob en Latha op hun 1 kamer woning (3m x 3m) om samen te lunchen.
Anderhalf uur staan ze samen achter de kookpot om me de lekkerste maaltijd dat ze kunnen bereiden voor te schotelen.

De gast,
dus ik,
ik eet alleen?
Hun traditie zegt dat de gasten eerst eten en nadien eten ze zelf van wat er over gebleven is.
Vermits ik beren honger heb en wel een olifantje lust schiet er niet veel meer over voor hen, hahaha.
Graptje……..

Zouden wij een vreemdeling uitnodigen in ons huis en hem te eten geven?
We zouden hem amper de beenderen van onze op gepuzzelde kip laten afknabbelen.

Laat in de namiddag neem ik afscheid van 2 heel bijzondere mensen.
Gisteren waren we nog vreemden voor elkaar.
Nog geen dag later zijn we vrienden en zielsverwanten.
Het gaat jullie goed Jacob en Latha.
Dank  u voor alles.

34 km verder bereik ik het volgend doel van mijn reis doorheen India, Amritsar.

Amritsar een chaotische, vuile, drukke stad met meer dan 1.000.000 miljoen inwoners.
Gelegen op een 30 km van de grens met Pakitstan.

Ik baan me een weg doorheen de wespennest van deze stad op zoek naar een plaats waar ik enkele dagen kan verblijven.
Waar ik me enkele dagen kan thuis voelen en  uitrusten.
Ik vind een onderkomen in het oudste hotel van de stad.
Een gekende plaats voor reizigers.

Gedurende mijn verblijf leer ik er weer heel bijzondere mensen kennen.

Het fijne aan bijzonder mensen is dat je steeds bijzondere ervaringen met elkaar deelt.
Ze verrijken je leven terwijl je onderweg bent.
Ze geven je het gevoel dat jezelf ook wel bijzonder bent.
Ze respecteren je voor wie je bent, voor wat je doet en voor wat je staat.
Ze geven je de nodige kracht en energie om je weg verder te kunnen zetten.
Het is een wisselwerking die op een heel positieve werkt.

Met een begeleide tour georganiseerd van uit het Grand Hotel bezoek ik de ‘Attari-Waggah’  the border closing ceremony.
In het Nederlands gezegd is het de ceremonie bij het sluiten van de grensovergang tussen India en Pakistan.
Beter gekend als de grensovergang tussen Amritsar, India en Lahore, Pakistan.

Voor mezelf komt het over als één grote show waarbij er leuzen heen en weer worden geroepen aan beide zijden van de grens.
Het is de moeiten om te zien maar voor mezelf laat de ‘Last Post’ aan de Meensepoort in Ieper, België een veel diepere indruk na op mezelf.
Dit zal vast komen omdat ik hou van sereniteit en minder van grote onbeduidende shows.

Nadien bezoeken we een  tempel, een tempel van de Hindoes waar we mogen delen in een gratis maaltijd.

Het hoogtepunt is een nacht bezoek aan de gouden tempel in Amritsar.
De gouden tempel is de heilige plaats, het spirituele centrum van de sikhs.

Om toegang te krijgen tot de tempel, bedek je je hoofd met een sjaal en wandel  je er blootvoets rond.
Voort durend zingen priesters liederen uit de Guru Granth Sahib, het heilige boek.
De liederen klinken doorheen  de hele site van de Gouden Tempel ze laten een diepe indruk op me na.

De energie en de sereniteit die er heerst zijn bijzonder mooi.
Mensen wassen zich in het heilige water van de tempel.

Indien je er niet wil aangesproken worden door één van de vele bedevaarders moet je je verkleden in een spook, zodat je onzichtbaar bent.

De uren vliegen er voorbij hierdoor mis ik mijn niet wachtende taxi.
Wat doe je dan?
Ik laat me per fietstaxi naar het hotel fietsen voor de prijs van nog geen halve euro.
Daarvoor kan je toch niet te voet gaan???!!!

De dag nadien keer ik terug naar de tempel met enkele vrienden.

De uren vliegen er wederom voorbij en verlies mijn vrienden uit het oog.

Bij het naar huis keren of beter gezegd bij het terug keren naar het hotel.
Neem ik weer een fietstaxi, deze keer tref ik een heel bijzonder chauffeur of fietschauffeur.
Hij zingt en fluit gedurende de hele rit, ik fluit en zing met hem mee.
De snaren zijn al vlug op elkaar afgestemd, we hebben lol en plezier.

Wanneer mijn vriend de fietschauffeur een steile brug op moet stapt hij af, duwt en duwt.
Ik spring uit de riksha (fietstaxi) en help hem duwen.
Dit heeft hij nog nooit mee gemaakt dat een bleekscheet helpt duwen.
Voorbij gangers kijken ons een beetje raar aan.
Het hoort niet dat een westerling die een riksha neemt uitstapt en helpt duwen.

Vermits ik zelf een fietser ben weet ik hoe het voelt om te moeten duwen.
Het voordeel dat ik heb als ik moet duwen is, ik kan de billetjes van mijn Eva vastnemen wat merkelijk de pijn verzacht van het duwen.

Het wederzijds respect dat er ondertussen ontstaan is tussen ons is ongelooflijk mooi.

Voor dat we afscheid nemen van elkaar stelt hij me voor om bij hem thuis te komen logeren.
Ik kan er gratis verblijven en eten, zijn vrouw kan goed koken zegt hij me met een lach.

Dit is toch ongelooflijk mooi niet?
Gedurende een tijdsspanne van 45 minuten smeed je zo een innige vriendschapsband van wederzijds respect.
Door gewoon vriendelijk, vrolijk en menselijk te zijn.
Ik kan u verzekeren dat doet iets met een mens.

Als onze handen elkaar kruisen bij het vaarwel zeggen gaat er een golf van energie door ons heen.

India wat een land, wat een mooie mensen, wat een avontuur.
Ik ben een innerlijke rijke wereldfietser in wording.
Ik dank God, mijn innerlijke gidsen, de mensen die ik ontmoet, vrienden en familie voor al het mooie dat ik mag ervaren.
Het leven is mooi maar je moet er voor open staan,
ludo