Reisverhaal «Mount Athos : mijn verhaal mijn zoektocht naar....»

Start-to-Cycle - Deel 5 - Griekenland | Griekenland | 13 Reacties 18 Juli 2011 - Laatste Aanpassing 25 Juli 2011

Mount Athos : mijn verhaal mijn zoektocht naar nieuwe ervaringen en antwoorden.

Na een omzwerving van bijna 1000 km en 3 weken doorheen Griekenland arriveer ik op maandag 4 juli in het havenplaatsje Ouranoupoli.

De vertrek plaats naar de Holly Mount Athos (heilige berg Athos).
Het bolwerk van de Orthodoxen, de in het zwart geklede monniken met hun lange baarden en de haren in een staartje dragend.
Het wordt een ontdekkingstocht en een kennismaking met een ander geloof een andere manier van leven.

Al die tijd heb ik er naar uit gekeken en op 7 juli 2011 is het zover, dan mag ik als gelukkige Belg voet op deze heilige bodem zetten.
Wat ik verwachten kan weet ik niet,
wat me te wachten staat weet ik niet,
ga ik het overleven weet ik evenmin?
Eén ding weet ik wel, ik werd al die tijd als een magneet aangetrokken tot deze heilige plaats.

Wat vooraf ging:

Op 20 april ontmoet ik Torsten Bergman en zijn familie in Naturns-Oostenrijk op een camping.
Hij vertelt me over Griekenland en over zijn ervaringen in Athos.
Ik voel me onmiddellijk aangetrokken tot deze plaats.

Tijdens de overtocht met de ferrie op 14 juni van Bari-Italië naar Patras-Griekenland leer ik een heel bijzonder man kennen, Emanuele Argento.
Hij is een Italiaanse dans leraar die reeds 9 jaar in Athene woont.
Het lot besliste dat zijn pas gestarte wereldreis hem al die tijd in Athene deed blijven.
Honderd uit verteld hij over zijn wondermooie Griekenland en over de bijzondere plaats Athos.

Mijn route doorheen Griekenland krijgt tijdens dit gesprek vorm, de richting wordt gaande weg bijgestuurd.
Uiteindelijk volg ik onder beschreven weg in grote lijnen.
Patras – Athene – Volos - Thessaloniki – Ouranoupolis – Athos – Kavala – Gios (eiland).

Op 27 juni vraag ik telefonisch een verblijfsvergunning aan in Thessaloniki.
Ik krijg de toestemming om op 7 juli Athos te bezoeken en er te verblijven voor 3 nachten.

Maandag 4 juli fiets ik rond 17.30 uur met pak en zak doorheen het havenplaatsje Ouranoupoli.
Mijn eerste indrukken zijn overweldigend.
Prachtige natuur, prachtige baaien, kleine eilandjes aan de overzijde, te veel chique hotels.
Stop even om te vragen wat een kamer kost, 20 euro meneer wilt u ze even zien?
Informeer of ik mijn fiets kan achterlaten tijdens mijn verblijf op Athos, ja dat kan meneer.
Dank u mevrouw ik houd dit nog even in beraad.
Zwaar beladen fiets ik verder door de smalle boulevard aan de zee.
Snuif er de heerlijke geuren op van de vers bereide gerechten van de vele eetgelegenheden.
Breed lachend en vriendelijk knikkend naar de Griekse diensters hoop ik dat ze me al fietsend een souvlaki (heerlijk gegrild vlees op een stokje) tussen de tanden door schuiven.

IK fiets verder door, aangekomen op de camping wordt ik verwelkomd door de mooie vriendelijke Kali.
Ze studeert Russische geschiedenis en iets over oudheid wat mijn petje te boven gaat.
Gelukkig zie ik er uit als een oude Rus weliswaar zonder walreus snor, het klikt onmiddellijk tussen ons.

De dag nadien fiets ik naar the Mount Athos office in Ouranoupoli om even te checken hoe blij men is met mijn komst.
Maar meneer toch, het is niet omdat u toestemming hebt gekregen van het hoofdkantoor in Thessaloniki dat u zomaar naar Mount Athos kan afreizen.
Shit (sorry moeder voor deze vloek) dit kan toch niet waar zijn?
Je moet een persoonlijke uitnodiging hebben van de monasteries (kloosters)???!!!
Hier is een lijst van de 20 kloosters met de telefoonnummers, kom nadien nog maar eens terug.
Euh meneer ik spreek wel geen orthodox???!!!

Gelukkig heb ik nog 2 dagen de tijd om dit in orde te brengen.
Op de camping aangekomen sla ik mijn netbook open en ga naarstig opzoek naar de geschiedenis van de 20 kloosters op Athos.
Maak mijn keuze van 3 te bezoeken kloosters, bel ze alle drie op om te informeren of ze een bed hebben voor een nacht.
Geen van de 3 heeft plaats, dat ziet er niet goed ,no panick er zijn er nog 17 te gaan.
Met Kali aan mijn zijde moet dat lukken.

Indien ze geen Engels spreken weet ze me te vertellen geef de hoorn dan aan mij en neem ik het over in het Grieks.

Na een halve dag telefoneren  krijg ik de toestemming om voor 1 nacht in volgende monasteries te verblijven.

Megistis Lavras:

Het oudste en eerste klooster gesticht in 963 na Christus gelegen op een hoogte van 160 meter.
In de 11^de eeuw leefde er 700 monniken.
In de 14^de eeuw hadden de kloosters erg te kampen met piraten die trachten de relikwieën te veroveren.

Skiti Aghias Annis:

Is eigenlijk geen klooster maar een heel klein dorpje met enkele kleine kerkjes.
De huisjes liggen versrpeid tegen de berghelling.
Het is gelegen tussen Aghiou Pavlou en Cape Pines in het zuid-westen van het schiereiland.

Dionisiou:

Dit klooster werd ontdekt door de heilige Denys de Korisos in de 14^de eeuw.
De geschriften die hij er terug vond dateren van de 11^de eeuw.

Donderdagmorgen 8.OO uur, laat ik Eva mijn Santos travelmaster achter in de receptie van de camping.
Neem de bus en vervolgens de ferrie voor een vaart van 2 uur naar de harbour (haven) van Dafni.
Geniet onderweg van onbeschrijflijke mooie verzichten.
Drink een heerlijke café frappé  (koude koffie).
Leer een Duitse pelgrim kennen.
Angsten kent deze jonge man niet, als God beslist dat mijn tijd gekomen is om naar het hiernamaals te reizen kan ik daar toch niets aan veranderen.
Waarom zou ik dan ergens schrik van moeten hebben???!!!

Op de ferrie ter hoogte van het eerste klooster wil ik mijn familie nog even een sms sturen.
Ik zie dat mijn gsm uitgevallen is, raar is dit want de batterij is pas opgeladen.

In Dafni aan gekomen neem ik de bus voor een 1 uur durende tocht doorheen de  bergen over onverharde wegen naar Karies het hoofdplaatsje van Mount Athos. 

 
Heen en weer schuddend, de mystieke monniken observerend, fantaserend wat er me te wachten staat, geniet ik van nog de nog ongerepte natuur en mijn nieuwe ontdekkingstocht.

In Karies doe ik wat inkopen voor de dagen die nog gaan komen.
Mijn gevoel zegt me ondanks dat je te eten krijgt in de kloosters het beter is om wat mondvoorraad mee te nemen.

Ik stap in de bus om wederom een 1 durende bustocht doorheen de bergen van Karies naar Megistis Lavras naar het eerste monasterie aan te vangen.
Mijn aandacht gaat uit naar een jonge man met spastische trekken  die om het kwartier weder keren voor een 10 tal minuten???!!!
Mensen weten niet hoe ze dit moeten benaderen, sommige kijken argwanend, andere zakken wat dieper weg in hun veilige zetel.
Zijn Kung Fu-achtige(=een gevechtssport)  bewegingen maken sommige van de passagiers een beetje angstig.
Ik ondersteun de man energetisch gedurende de reis……het is het enigste wat ik kan doen.
De man zelf zit er ook verveeld mee, en probeert het te verbergen door natuurlijke bewegingen te maken.

Aangekomen in het klooster van Lavras valt me de bek open van verwondering.
Ik kom 3 foto toestellen te kort om alles op beeld vast gelegd te krijgen.

 
Samen met de andere visitors (bezoekers) begeef ik me naar de ontvangstplaats.
Een heerlijk glas ijskoud water, één glaasje Tsipouro(= soort van Ouzo, Griekse sterke drank), één typische Griekse zoetigheid en een Griekse koffie staan ons te wachten alsook de verwelkoming door een monnik.

De jonge man van voordien spreekt mij als enige even aan?

We worden begeleid naar onze slaap vertrekken.
De Grieken bij de Grieken en de buitenlanders bij de ‘vreemdelingen’.
Uit de vele bedden op de grote slaapzaal van het gastenverblijf kies ik mijn stek voor deze nacht uit.

We zijn een viertal uur vrij om het klooster te verkennen voor dat de avondmis in de kerk van het monasterie aanvangt.

Wat onwennig start ik mijn ontdekkingstocht doorheen het klooster.
Ik kruis het pad van de jonge man van weleer.

Hij begint honderd uit te vertellen, ik vraag naar zijn naam en we stellen ons voor aan elkaar.
Wegens zijn te moeilijke naam weet ik niet meer hoe hij heet.
Hij is in dit klooster zeven jaar geleden opgeleid geweest als gids door een monnik.
Het beloofd een fantastische avond te worden onder ons twee.

Mijn vriend verteld me over de geschiedenis van het klooster, laat me plaatsen zien die je anders nooit te zien krijgt.

Zijn spastische aanvallen keren met regelmatige tijdstippen terug, zich schamend houd hij zich telkens voor een tiental minuten afzijdig.
Ik respecteer zijn privacy, op afstand ondersteun ik hem energetisch.
Gaande weg valt zijn schaamte weg, ik merk op dat hij zich meer en meer op zijn gemak begint te voelen bij mij.
Dit is voor mij geen toeval meer, bewust of onbewust voelt hij de energetische healing (genezing/ondersteuning).

17.30 uur tijd voor de avonddienst in de kerk van het klooster.
Dit is voor mij een heel spannend moment, totaal niet wetend wat me te beurt gaat vallen.
Mijn vriend gaat me voor en legt bij het naar binnen gaan uit wat er gaat gebeuren.
Ik sta aan de grond genageld bij het zien van de prachtige kerk met zijn relikwieën, muur –en plafond schilderingen.

In tegenstelling tot onze grote kerken die meestal bestaan uit één grote ruimte.
Bestaat deze kerk uit meerdere kleine ruimten met half ronde daken.
In de kerk zelf staan aan de zijkanten hoge houten stoelen met een hoogte van ongeveer 1.50 meter.
Je gaat of tussen de hoge armleuningen staan of zitten.
Als je gaat zitten kan je je zit in 2 positites plaatsen, amaai wat een luxe.

Waarom leg ik dit zo uit, het is verboden om in de kerk foto’s te nemen.

Gedurende de dienst lopen de monniken en de gelovigen heen en weer.
Ze kussen van links naar rechts en van voor naar achter allerhande relikwieën en muurschilderingen.
Zoals de beeltenis van Jezus Christus, Moeder Maria, de Zwarte Madonna, de Apostelen en ik weet niet wie nog allemaal.
Het is een spektakel op zich maar het gaat er wel zeer sereen aan toe.

Op een gegeven moment vraagt een monnik die naast me zit welk geloof ik beleid.
Als ik zeg dat ik Christen of Katholiek ben stuurt hij me streng weg naar een andere plaats, de plaats der ‘ketters’ denk ik.

Als mijn vriend terug is van zijn rondje beelden kussen, doet hij teken dat ik hem moet volgen.
We begeven ons naar het voorste gedeelte van de kerk wat verboden terrein is voor ongelovige of ‘ketters’ zoals ik.
Of om het iets meer eerbiedwaardig te zeggen voor niet Orthodoxen.
Hij vraagt aan de aanwezige monnik de toestemming of ik me mag begeven in dit gedeelte van de kerk.
Goed gemutst geeft de monnik zijn toestemming, ze dragen namelijk altijd een zwarte hoofd dekstel of klak genoemd bij ons in de volksmond.
Bij het betreden van dit gedeelte van de kerk word ik klein zeer klein.
Ik voel me heel nederig bij het aanschouwen van deze grootsheid .
De energie die er heerst raast me door het lijf, de tranen springen me in de ogen.
Ik ben heel dankbaar dat ik dit mag meemaken, het is een ongelooflijke ervaring.

Na de dienst gaan de monniken voor, bij het naar buiten gaan.
Ze begeven zich naar de ‘eetzaal’ gevolgd door de pelgrims waar ik ook toe behoor.
Wederom val ik in verwondering, zo’n eetgelegenheid heb ik nog nooit gezien.
Alle muren en plafonds zijn beschilderd door zeer oude muurschilderingen.
De monniken nemen eerst plaats aan een heel  lange tafel.
De pelgrims nemen plaats aan enkele andere lange tafels.

Een monnik begint voor te lezen, nee het is geen sprookje dat hij voorleest bij het naar bed gaan.
Iedereen begint te eten ja zelfs snel te eten.
Ik denk in mijn eigen, zouden die mensen nog moeten gaan hooien dat ze zo gepresseerd zijn.
Ik eet op mijn gemak, al snel kom ik te weten waarom iedereen zo snel eet.
Wanneer de monnik zijn preek beëindigd, is iedereen verplicht te stoppen met eten.

Het is niet zoals bij ons thuis vroeger dat we ons bord moesten leeg eten voordat we van tafel mochten gaan.
Mijn vader en moeder waren daar nogal streng in, een kwestie om ons goed op te voeden werd ons wijs gemaakt.
Als moeder witloof had gemaakt, wat ik als kind absoluut niet door de keel kreeg.
Propte ik mijn mond helemaal vol met deze bittere zooi.
Ging zo gezegd onder het mom naar de wc, spuugde buiten alles uit over de platen heen.
Gelukkig woonde de buren  mijn neef Rudi en zijn vrouw Lisette er toen nog niet.
Maar door mijn toedoen, door jarenlang aan bemesting te doen Is het gras nergens zo groen als bij hen.

Na het avondmaal laat mijn begeleider me een zeer oude  muurschildering van Jezus zien daterend van het jaar 1100 na Christus.
Het bijzondere hieraan is dat één of andere veroveraar drie geweer schoten heeft afgevuurd op deze muurschildering.
Bij het derde schot zou dit weerkaatst zijn en hem zelf getroffen en gedood hebben.

S’avonds voor het sluiten van de poorten ontmoet iedereen elkaar buiten de muren in de verkoeling van het monasterie.
Het is een gezellig samenzijn.

S’morgens om 4.15 uur is het tijd voor de nachtdienst, ik hoor echter de klokken niet luiden en slaap mijn roes uit.

Om zeven uur in de morgen vertrekt de bus en verlaat  ik het klooster Lavras.
Mijn vriend blijft nog enkele dagen in het klooster.

Op de bus naar de hoofdplaats Karies leer ik mijn kamergenoot een man uit Cyprus kennen.

 
Aangekomen in Karies nodig ik hem uit om een koffie te drinken in de enigste gelegenheid die deze plaats rijk is.
Hij heeft er een kamer gehuurd en verblijft er al een hele tijd.
Hij weet me te vertellen dat je hier een kamer kan huren aan 50 euro voor een maand, dat is nog eens goed koop wonen.

Gedurende zijn verblijf is hij een vriend monnik uit Cyprus gaan opzoeken.
De monnik leeft sinds het jaar 1947 ergens hoog in de bergen heel afgezonderd.
Al die tijd heeft hij geen vrouw meer gezien???!!!
Er leven veel van deze monniken ergens hoog in de bergen, ze doen niets anders dan bidden en mediteren.
Deze monniken worden bevoorraad per ezel en leven op water en brood.
Alles wordt betaald door de monasteries waartoe deze monniken horen.
Als deze monniken sterven worden de beenderen uit het dode lichaam verwijderd en opgebaard, het lichaam zelf wordt begraven.
Na de dood van deze monniken zijn het heiligen weet mijn vriend uit Cyprus me te vertellen.

We vertellen elk ons levensverhaal aan elkaar, de man heeft geen gemakkelijk leven.
Hij heeft de wereld al afgereisd op zoek naar werk, echter door zijn donkere huidskleur is dit een moeilijke opdracht.
Allerhande korte opdrachten waren het steeds, geld heeft hij praktisch niet.
Hij kan wel terug vallen op zijn ouders, zij hebben hem al gesmeekt om terug naar huis te komen, zij willen zijn ticket betalen.
Zelfs daarvoor heeft hij geen geld, als je weet dat Cyprus en Griekenland dicht bij elkaar liggen en een ticket niet meer dan enkele honderden euro’s kost weet je dat hij het niet breed heeft.
Hij verteld me geen werk hebben, geen geld hebben, niet mee tellen in de maatschappij is mentaal heel erg zwaar.

Ik voel me rot, ik voel me slecht bij het aanhoren van zijn verhaal.
Ik heb het geluk om in het westen in een goed nest geboren te zijn.
Ik heb het geluk om geen bruine huidskleur te hebben.
Ik kan het me permitteren om per fiets de wereld gaan te verkennen.
Tevens ben ik dankbaar en besef ik goed wat een bevoorrecht iemand dat ik ben.

Hij weet niet wat hij moed doen, terug naar huis gaan of verder op zoek gaan naar werk dat er niet is voor hem.

Om 10.00 uur nemen we samen de bus terug naar de havenplaats Dafni.
Hij heeft na ons gesprek, na ons samenzijn besloten om terug naar huis te keren.
In Dafni nemen we afscheid van elkaar, het wordt een heel intens afscheid.
We kijken elkaar diep in de ogen, ik wens hem het allerbeste toe, ik spreek hem toe vanuit mijn hart.
Ongelooflijk wat voor een krachtige energie er tussen ons beiden heen en weer gaat.

Voor de eerste keer tijdens mijn reis heb ik echt het gevoel dat ik iets heb kunnen doen voor iemand.

Rond 12.45 uur neem ik ferrie in Dafni naar Skiti Aghias Annis.
Je hebt steeds de keus tussen om 2 soorten ferries te nemen de snelle en de minder snelle.
De minder snelle kost maar enkele euro’s en de snelle ferrie is een heel stuk duurder.

Aangekomen in de haven van bestemming heb je 2 mogelijkheden om je naar het hoger gelegen klooster te begeven.
1. Per ezel voor de prijs van 10 euro/persoon en 3 euro voor de bagage.
2. Te voet via de aangelegde trappen.

Ik kies voor optie twee het voetwerk, zie je een ezel al op ezel zitten???
Na een 45 tal minuten bereik ik te samen met enkele andere mensen het klooster.
Nat  bezweet ga ik onder de ontvangst pergola zitten.
We worden hartelijk verwelkomd door een monnik met de nodige degustaties.
De aanwezige mensen spreken me aan en feliciteren me met deze helse klim.
Zelf vond ik het meer dan de moeiten waard.
Een aantal onder hen heeft zich door een ezel naar boven laten vervoeren.

In het nachtverblijf van de gasten deel ik de kamer met 2 Russen en 1 Roemeen.

Dit klooster is totaal anders dan het vorige.
Het dorpje waar de monniken verspreid in leven is bijna helemaal gerenoveerd.
Het ziet er indrukwekkend mooi uit, de huizen zijn gelegen tegen de heuvel rug op.

Rond 17.30 uur begint de avonddienst.
Wederom is het een bijzondere ervaring om dit mogen te delen met de Orthox gelovigen.

Na de dienst gaat iedereen naar de eet gelegennheid waar we te samen met de monniken het avondmaal nuttigen.
Het wordt een bord linzensoep met een stuk brood, een komkommer en een stuk fruit.
Gelukkig wordt hier niet voorgelezen en kan er rustig gegeten worden.
Na het eten ga ik een wandeling maken om het eten te laten zakken.
En zakken zal het zeker doen daar er niets vlak is, alleen de weg naar het wc is vlak.
500 trappen gaan me onder de voeten door

S’avonds in de verkoeling van het klooster maak ik kennis met vier Grieken.
Het word weer een onvergetelijke avond, ze kunnen er niet aan uit dat iemand met een prothese de halve wereld affietst.
Ik ben dan ook voor één avond hun held, ik wordt bijna behandeld als een heilige.

Als ik bij hen informeer naar de ferrie van Thessaloniki naar Gios of van Kavala naar Gios.
Begint één van hen rond te bellen en binnen het uur krijg ik het hele vertrek schema doorgespeeld.
Dank u wel vrienden.

Ze weten me te vertellen dat hier de linkervoet van Moeder Maria ligt op gebaard.
Het is deze, die ik juist zelf mis, dit is een rare vaststelling???!!!

S’morgens om 4.15 uur ben ik paraat voor de nachtdienst in de kapel van Moeder Maria’s voet.
Het is weer een heel sereen gebeuren.
Als ik verander van zitpositie en me het ene been over het andere leg wordt ik terecht gewezen.
Dit is een ongepaste zit houding die getuigd van weinig respect en eerbied.
In een café mag je zo gaan zitten maar niet op Mount Athos.
Als iedereen ter offerande gaat sluit ik me aan bij de rest.
Bij de monnik aangekomen vraagt hij me welk geloof ik beleid, heel fier zeg ik hem dat ik katholiek ben.
Heel fier verteld hij me nu dat katholieken niet mogen deelnemen.
Gaandeweg met vallen en opstaan leer ik hun rituelen.

Na de mis, wordt op het binnenplein een licht ontbijt bestaande uit lekkere droge koeken en een Griekse koffie aangeboden.

Om half negen vertrek ik met enkele andere te voet naar de haven om de ferrie van 10.00 uur te nemen.
Voor mezelf is afdalen zwaarder dan klimmen.
Bij het tellen van de trappen tijdens de afdaling stop ik bij 1100 trappen, mijn compagnon deelt me mee dat het er in totaal 2500 zijn.
Zelf schat ik dat het er 1500 zijn als we de haven bereiken.

We praten over Griekenland, over de cricis en hoe duur het leven voor hen geworden is.

Hoe kwistig de politici met het geld van de burgers zijn om gesprongen.
De pensioenen van de mensen waar ze hun hele leven hard voor gewerkt hebben wordt gewoonweg gehalveerd.

Hij heeft mee gewerkt tijdens de Olympische spelen in 2004.
Naar zijn zeggen staan al de nieuw gebouwde stadions nu leeg, het is een grote schande!!!

Monasterie Vatopediou is gebouwd uit lavasteen.
Er is schijnbaar geen enkel ander materiaal zoals cement, beton of ijzeren bewapening gebruikt.
Het klooster is ondertussen 1000 jaar oud en staat nog steeds recht.
Een Spaans architect die betrokken was bij de bouw van de stadions in 2004, is dit fenomeen komen bestuderen.
Men kan er niet aan uit hoe het mogelijk is dat het klooster op deze manier gebouwd is en nog steeds recht staat.

De renovaties van de 20 monasteries wordt grotendeels gefinancierd door de Europese unie en een klein gedeelte door een trust. Dit is een organisatie die gelden verzameld en verantwoordelijk is voor deze aan gelegenheden.
Het is niet in te schatten hoeveel miljarden euro’s dit moet gekost hebben door de jaren heen.
Allee zo weten we ook weer waar ons geld heen gaat dat we bijdragen aan Europa.

Tot voor de renovaties die starten in de jaren zestig zou het aantal aanwezige monniken in de monasteries drastisch laag geweest zijn.

De ferrie meert aan, ik neem plaats en vaar naar mijn laatste bestemming het klooster van Dionisiou.

Na enig trappenwerk arriveer ik  in het hoger gelegen klooster, stap door de toegangspoort en wordt figuurlijk geslagen door de hand Gods.

Nietig en klein begeef ik me als één van de eerst aangekomen pelgrims doorheen het klooster.
Mijn kippenvel van verwondering wijst me de weg naar de ontvangst zaal.
Ik word er hartelijk ontvangen door de hoofd monnik en getrakteerd op de 4 welgekende heerlijkheden.
Een glas koud water, een Griekse koffie, een heerlijke Tsipouro en een zoetigheid.

Na het door kruisen van de gangen wijst de monnik mijn kamer die ik deel met een Griekse leraar sociologie.

Als een echte Christhof Columbus ga ik op ontdekkingstocht doorheen het klooster, neem een fotootje hier en een fotootje daar.
Ik kan dan wel duizend foto’s nemen maar het zal nooit de werkelijkheid benaderen.
Het voornaamste, de sfeer, de sereniteit, het spirituele, het Goddelijke dat er heerst krijg je niet vast gelegd.

Ik begeef me buiten de muren van het klooster en zoek er de verkoeling van de schaduw en de heerlijke zeebries op.
Geniet er van een immens uitzicht over de zee.
Ik mediteer en bid er, vraag aan mijn innerlijke gids naar een antwoord op een vraag waar ik al een hele tijd mee zit.

Wandel al nadenkend rond, observeer er de dans van de zwaluwen tot mijn aandacht wordt getrokken door een prachtige vlinder.
Hij vlindert wat om me heen tot hij gaat zitten, ik neem mijn fototoestel en wil hem vereeuwigen.
Hij laat zich echter niet op beeld vastleggen, dit ritueel gaat een 10 tal minuten door.
Tussen door gaat hij zijn dorst laven aan een heel klein plasje water dat zich tussen de kasseien bevind.
Vliegt vervolgens naar de hoger gelegen trappen, hij laat zich echter niet fotograferen.
Telkens als ik wil afdrukken vlindert hij weg.
Ik heb sterk het gevoel dat hij me iets duidelijk wil maken maar ik kan het niet plaatsen.
Tot hij op een gegeven moment als ik de camera voor de zoveelste keer in aanslag heb op mijn wijsvinger en het toestel gaat zitten.

Dit doet me terug denken aan een heel bijzonder iemand die me tijdens een meditatie voor mijn vertrek in grote lijnen mijn reis beschreef.
Ik weet niet of ik zijn naam mag vernoemen maar uit respect voor deze persoon ga ik het niet doen.
Daar kwam ik te weten dat ik me ooit in dal van ontbering zal bevinden.
Na een tijd zal een vlinder me de weg tonen om hieruit te geraken.

Plots wordt het me duidelijk de vlinder in het klooster van Dionisiou komt me zeggen dat hij ooit mijn metgezel, ooi mijn gids zal zijn???!!!
Wat een ervaring, ik word er stil van.

Nadenkend over deze gebeurtenis wandel ik verder door de toegangspoort en zie een bejaarde man met zijn hoog bejaarde vader de trappen op klauteren.
Ze stoppen even voor een break, ze zijn beiden stik kapot.
Ik loop naar hen toe neem hun bagage over, ondersteun de hoog bejaarde vader onder
één arm tot we boven zijn.
Ze zijn me zo dankbaar, voor de tweede keer krijg ik het gevoel dat ik een werk van barmhartigheid hebben kunnen doen.

Het wordt me stilaan duidelijk dat mijn inzet om de wereld te willen verbeteren niet in de grote dingen te zoeken zijn maar in de kleine menselijke contacten.
Door mijn dagelijkse meditatie en het bidden merk ik op dat mensen energie putten uit mijn positieve uitstraling.
Is dit niet geweldig???!!!
Ik voel mijn eigen gaande weg groeien op mijn zoektocht naar……….

Plots krijg ik de ingeving om een naar het antwoord van mijn vraag op zoek te gaan.
Ik begeef me naar een Engels sprekende monnik en vraag naar een onderhoud met hem.
Hij stemt toe en kijkt me al vragend diep in de ogen aan?
Ik heb een probleem!!!
Gedurende mijn reis ontmoet ik zoveel fijne goede mensen, ze geven me zoveel en ik kan hen niets terug geven.
So wath???
Wat zou je hen willen terug geven?
Geld, cadeaus?
Met al het materialistische dat je eventueel zou kunnen geven is niemand niets.
Het enigste dat je hen kan geven is jou gebed om hen te danken.
Mensen bidden tegenwoordig veel te weinig of niet meer.
Richt je dagelijks tot Jezus en je zal gehoord worden.
Als je met jezelf in het reine bent is het geven bijkomstig geworden.
De hospitality (gasvrijheid) die wij jou hier geven is omdat we in het reine zijn met onszelf en kost ons geen enkele moeiten.
Dit alles staat in schril contrast met het gebed dat je iemand kan geven.
De tranen springen me in de ogen.
Ik dank hem van harte voor deze subtiele handreiking.

17.30 tijd voor de avondmis gevolgd om 20.00 uur met het avondeten.
Er wordt voorgelezen, dus dit betekend een beetje gas geven tijdens het eten.
De lezing is gedaan iedereen staat recht, de monniken gaan eerst naar buiten gevolgd door een 40 tal pelgrims.

De avond kan van start gaan vele mensen zitten buiten de poorten en keuvelen wat onder elkaar of gaan een gesprek aan met een monnik

Ik leer er 3 jonge Grieken kennen, we zitten samen en praten over hun moeilijke leven in Griekenland tijdens de crisis.
Mijn beeld over de Grieken is ondertussen veranderd.
In tegenstelling wat wij in het nieuws te horen krijgen zijn het hard werkende mensen met een hart van goud.
De gastvrijheid zit al van oudsher in hun genen.
Over de Duitse politici en hun eigen politici hebben ze geen goed woord te zeggen.
Ze doen hun de das om, ze nemen en nemen en nemen maar.
Ze hebben vele grondstoffen zoals goud, aluminium, kolen, uranium… alles is in buitenlandse handen.

Ze hebben veel bewondering voor mijn fietsproject en vooral voor de 2 goede doelen die ik steun,
Handicap International en Vivir en Amor.
Het geeft niet alleen voor mij een extra dimensie aan het hele gebeuren maar ook aan de mensen tegen wie ik het vertel.
Vele mensen zeggen me het is goed dat iemand zoals jij met een prothese de wereld in fietst.
Het dwingt veel respect af en zet mensen tot nadenken.

Het wordt een korte nachtrust voordat de nachtmis van 4.15 uur begint gevolg door het ontbijt om 10.00 uur.

Na het ontbijt slenter ik wat rond, ga een café frappe in de keuken drinken.
Geraak er aan de praat met Griek die Duits spreekt en met een Griek die Engels spreekt.
Voor de zoveelste keer vertel  ik mijn verhaal.
Als de Duits sprekende Griek de keuken verlaat heb ik een diepgaand gesprek met de andere.

Hij verteld me over zijn leven:

Tot voor tien jaar terug heeft hij een kast vol boeken over het Orthodox geloof gelezen.
Op een gegeven moment na die periode was hij in het klooster van Dionisou.
Hij was er aan het bidden in de kerk.
Tijdens het neer knielen voor de beeltenis van de Zwarte Madonna geraakte hij voor een hele tijd niet meer recht.
Dit was het keer punt in zijn leven.
Sindsdien komt hij meerdere malen per jaar voor een langere periode naar dit klooster.
Het geeft hem steun in zijn niet gemakkelijke leven.
Zijn vrouw en zijn dochter hebben beide MS (multisculpurose).
Hij kijkt me diep in de ogen en zegt “Ludo je bent een goed mens” we zijn met elkaar verbonden elk door zijn eigen problematiek.
Dan spreekt hij volgende woorden uit die me diep raken.
Je kan nog 10 km, 100km, 1000 km of 10.000 km rondfietsen waar jij naar opzoek bent vind je niet bij andere of onderweg maar bij jezelf.

We nemen afscheid en wensen elkaar het allerbeste toe.
Ik moet vertrekken de ferrie van 12.45 uur gaat arriveren die me terug naar Ouranipouli brengt.

Ondertussen komt de Engels talige monnik waarmee ik eerder een onderhoud had ook afscheid nemen.
Hij stopt me een beeltenis van Jezus toe met een tekst er op.
Die ik gedurende mijn reis als een mantra moet uitspreken.

Bij het naar buiten gaan spreekt me de Duits talige Griek nog even aan.
“Ludo” zegt hij “ik heb de wereld afgereisd, verschillende religies en culturen bestudeerd”.
Ik was naar me zelf opzoek, ik wilde ofwel monnik worden ofwel trouwen.
Na jaren van omzwervingen, aangekomen in Tibet wilde ik het Boedhisme bestuderen maar besloot terug te keren naar mijn ‘heimat’ (mijn thuis).
Ik trouwde er en beleid nu intens mijn eigen geloof.
Wat ik u wil meegeven tijdens uw reis is, je kan nog veel zoeken en reizen maar wat jij zoekt zal alleen maar bij jezelf te vinden zijn.
Ik wens je tevens een heel goede reis toe en veel geluk tijdens uw zoektocht.
We nemen met een stevige handdruk afscheid van elkaar.
De tranen springen wederom in de ogen, het raakt me diep wat hij gezegd heeft.

Deze mensen hebben allen gelijk, maar ik voel voor mezelf dat mijn weg, op weg zijn en onder weg zijn nog niet ten einde is.
Voor mezelf heb ik mijn pad nog niet afgelegd dat ik moet afleggen voor dat ik terug naar huis keer.

Ik draai me om met de tranen in de ogen en wil het klooster verlaten.
Ik kruis het pad van mijn Engels sprekende Griekse vriend en een monnik hij vraagt me of alles ok is.
Hij merkt mijn tranen op, we praten nog even.
Mijn vriend verteld mijn verhaal aan de monnik die aandachtig luistert.
Hij is blijkbaar begeesterd door het verhaal en schenkt me een hangertje, het is een houten kruisje met de Jesus erop.
Het zal me beschermen gedurende mijn reis doorheen de wereld.
Ik sta aan de grond genageld, ik ben verbaasd, ontroerd en gelukkig.

De Griek en de monnik praten even met elkaar en stellen me voor om nog een dag in het klooster te blijven en een gesprek aan te vragen met de hoofd monnik.
De hoofd monnik zou een wijs man zijn, het zou goed  zijn voor me een onderhoud met hem te hebben.

Wat moet ik doen???!!!
Ik denk na, mijn gedachten stonden al op vertrekken.
Mijn gevoel zegt me dat het goed is om nog een dag te blijven.
Ik begeef me naar de hoofdmonnik en vraag hem of ik nog een dag mag blijven en een gesprek met hem kan hebben, hij stemt toe.

Daar hij niet goed Engels spreekt verwijst hij me naar een monnik die de taal perfect spreekt, hij heeft in Engeland gestudeerd.
Ik doe mijn verhaal het wordt een diepgaand gesprek.
Hij heeft een andere visie om dichter bij de ziel te geraken dan dit per fiets te doen en de halve wereld ervoor willen af te crossen.
Als ik hem vertel dat ik veel mediteer en bid terwijl ik fiets kan hij meegaan in mijn gedachten gang en mijn zoektocht.
Heb je nog vragen Ludo?
We nemen afscheid en hij wenst me veel geluk toe.

Deze dag gaat langzaam zijn gang, ik denk veel na over de gebeurtenissen van afgelopen dagen.
Ik besef nu waarom ik me al die tijd zo aangetrokken voelde tot deze Heilige plaats.
Ik ben heel erg dankbaar om dit te mogen ervaren.
Het is weer een stap dichter bij, naar mijn eigen zoektocht naar mijn diepere/innerlijke zelf.

Gedurende de dag leer ik een Mexicaan kennen die te samen met zijn zoon door Griekenland en enkele andere landen aan het reizen is.
Het is een professor aan de universiteit in Mexico stad, hij heeft nog in België gestudeerd, in Louvain-La-Neuve (in de buurt van Waver).
De juiste term van zijn professerschap is me ontgaan, hij onderwijst goddienst en de historie van het Christelijk geloof.
Een betere bron van informatie kan je niet hebben.
Hij is benieuwd naar mijn verhaal, hij is onder de indruk van mijn fiets project.
Ik vertel hem over mijn vele ontmoetingen.
Het is duidelijk dat jij en je reis gedragen wordt en in handen Gods ligt.
Dit zijn woorden die blijven nagalmen in mijn hoofd, en me kracht geven.

Mijn Griekse kamergenoot waar ik al verschillende gesprekken met heb gevoerd, vraagt me of hem ik niet mee naar België kan nemen.
Zijn vraag raakt me diep daar ik niets voor hem kan doen.
De man ziet het leven in Griekenland somber in, naar eigen zeggen had hij 10 jaar geleden naar het buitenland moeten vertrekken.

Ik ga voor de laatste maal naar de avondmis.
De morgen voor mijn definitieve vertrek woon ik de morgen dienst nog bij.

Wachtend op de ferrie in de haven van Dionisiou zie ik de monnik terug die in Engeland gestudeerd heeft.
We nemen afscheid van elkaar hij wenst me een hele goede reis toe.
Hij zegt me, indien je ooit terg naar Athos komt ben je heel erg welkom in het klooster van Dionisiou.
Deze uitnodiging is zo veel zeggend en betekenisvol voor me.

Met een heel goed gevoel verlaat ik het Heilige land van Mount Athos.
Een hele ervaring rijker en wijzer kan ik mijn reis verder zetten.

Op de ferrie ter hoogte van de plaats waar 5 dagen geleden mijn gsm uit viel.
Probeer ik voor de zoveelste keer gedurende mijn verblijf op Athos mijn gsm terug in te schakelen.
Wonderbaarlijk schiet hij terug inwerking, dit is voor mij geen toeval.
Ik heb blijkbaar mijn verblijf op Athos alleen moeten beleven zonder contact met de buitenwereld te hebben.
Afgezien van de energetische verbinding die ik met vele van mijn zielsverwanten heb.

In Ouranoupoli aangekomen doe ik wat inkopen en neem er de bus naar de camping.
Ik wordt er met een brede glimlach ontvangen door mijn ‘vriendin’ Kali.
De onderhoudsman van de camping roept haar toe, ben je blij dat je vriend terug is?
Ze is heel erg benieuwd naar mijn verhaal en ervaringen.

Deze avond leer ik een Italiaans koppel kennen die per homemobile rondreizen en al veel van de wereld hebben gezien.
S’avonds vergezel ik hen in het restaurant, ze zijn erg geïnteresseerd in mijn fiets gebeuren.
Het wordt een fijne avond, ze vinden het een hele eer om me te leren kennen.
Zelfs zo’n eer dat ze mijn maaltijd betalen, ik probeer dit af te wimpelen maar er is geen ontkomen aan.
Dank u wel lieve vrienden.

Ik blijf nog een dag extra op de camping om alles te plannen voor de komende dagen.
Het plan is om de volgende 2 dagen 160 km te fietsen en in Kavala de ferrie te nemen naar het eiland Gios. 
Op Gios enkele dagen te blijven en dan over te steken naar Cesme-Turkije.
Vervolgens verder te fietsen naar Izmir waar ik op 23 juli Eva ontmoet voor een 10 dagen durend samenzijn.
Het is niet Eva mijn Santos travelmaster maar mijn hartsvriendin Eva, we kijken er beiden naar uit.

De laatste avond op de camping in Ouranoupoli neem ik afscheid van mijn Italiaanse vrienden.
Wordt uitgenodigd voor een afscheidsdrink bij de familie die de camping runt.
Drink een glas zelf gemaakte Tsipouro.
Nadien neem ik afscheid, het is weer heel intens.
Vader die geen Engels spreekt maar me een zo stevige handdruk geeft dat hij nog enige tijd in mijn hand zal gegrift blijven.
De kok die ik bedank voor zijn lekker eten.
De zoon die me vraagt om lid te worden op facebook van de camping.
Moeder die diep ontroerd is en me bedankt voor mijn aanwezigheid op haar camping.
Ze zegt me, je hebt me zoveel van je positieve energie gegeven.
Mijn ‘vriendin’ Kali, het bloemetje van de camping, met innige omhelzing nemen we afscheid van elkaar. 

Veel te laat kruip ik met een heel goed gevoel in mijn tent.
Nog vier uren slapen voor dat de wekker afloopt om 5.00 uur.
Het is heet in Griekenland, het is beter om vroeg te vertrekken.
De zon eist zijn tol, het kost me veel energie om in deze hitte te fietsen.

Zo dit was mijn wedervaren van afgelopen dagen.
Het was een hele ervaring die ik nooit meer zal vergeten en meeneem doorheen de wereld.

LORD JESUS CHRIST HAVE MERCY ON ME.