Reisverhaal «Griekenland oh Griekenland wat ben je mooi.»

Start-to-Cycle - Deel 5 - Griekenland | Griekenland | 11 Reacties 06 Juli 2011 - Laatste Aanpassing 07 Juli 2011

Griekenland oh Griekenland wat ben je mooi, Je pracht geef je echter niet zomaar bloot.

Dinsdag 14 juni zet ik voor het eerst in mijn leven voet op Griekse bodem in Patras.
Na een overtocht van 15 uur en  53 euro begint een nieuw avontuur.

Een plan, een weg om doorheen Griekenland te fietsen heb ik niet.
Waarom niet?
 Ik wil me tijdens mijn reis zo vrij mogelijk voelen en laten leiden door mijn intuïtie, ontmoetingen en toevalligheden.

Gedurende de overtocht kom ik in contact met een heel bijzonder iemand.
Hij zit oogcontact van me verwijderd.
Het duurt  een hele avond en nacht varen  voor we met elkaar spreken..
Emanuele Argento is zijn naam.
Hij vertrok 9 jaar geleden op wereldreis vanuit Italië via Griekenland naar…..
Doorheen zijn reis in Griekenland  leerde hij in Athos iemand kennen.

Athos is één van de drie vingerige schiereilanden bij Thessaloniki.
Je hebt Kassandra, Sithonia en Athos.
Athos is heel bijzonder, rond en op Mount(berg) Athos bevinden zich meer 20 monasteries (kloosters).
Athos heeft zijn eigen autonomie onderleiding van Patriarch Constantnopel.
Bij wet is vastgelegd dat alleen mannen toegang hebben tot dit eiland, het is dus verboden terrein voor vrouwen, tenzij je een vrouwelijke vogel of kip bent.
Dagelijks worden er maar voor 10 reizende pelgrims en 100 Grieks Orthodoxe pelgrims toegang verleend tot het heilige grondgebied.
Wat je het recht geeft, mits een permit, om er 4 dagen te verblijven.
Overnachten kan je in één van de kloosters.
Wat Rome voor de Christenen is is Athos voor de Orthodoxen.
In Ouranoupolis neem je de ferrie naar Dafni, verder reis je per minibus.
Auto’s en fietsen zijn er niet toe gelaten, dieu toch.

Op zijn tocht naar Athos leert Emanuelle een vrouwlijke tolk kennen.
Deze ontmoeting leidt tot een relatie en een 9 jarig verblijf in Athene.

Hij verteld me over Griekenland, geboeid luister ik.                              .
Dit gesprek ligt aan de basis van mijn fietstocht doorheen Griekenland.
Alsook de informatie die ik eerder in Oostenrijk kreeg van mijn vriend Torsten Bergmann.

Lees en fiets mee naar Athos.

Patras de ferrie meert aan, ik fiets een beetje onwennig van de boot.
Even verder zie ik een jongen in lompen gekleed over de grond kruipen.
Hij trekt mijn aandacht, al fietsend stel ik me de vraag, is hij gehandicapt daar hij niet loopt?
Mijn aandacht voor deze jongen doet de aandacht trekken van de voorbij rijdende havenpolitie.
Ze jagen hem weg, hij is een vluchteling die aan boord wil geraken van een ferrie.
Ik merk op tijdens het verder fietsen dat hier veel Afghaanse vluchtelingen rond hangen.
Het voelt niet veilig aan, en besluit daarom om niet wilt te camperen en naar de dichtstbijzijnde camping in Rion te fietsen.

Ik vraag even de weg aan een bus chauffeur die ook een fietser blijkt te zijn.

Even voor de camping passeer ik een ‘zonderling’ ik kijk hem aan en knik hem vriendelijk goede dag.

Deze ‘zonderling’ blijkt later een fietser uit Oostenrijk te zijn, we worden overburen op de camping.
Wolfgang Menghini is 60 jaar, je zou het hem absoluut niet geven.
Hij fiets voor enkele weken doorheen Italië en Griekenland.
Hij is een gedreven fietser die geen grenzen kent.

S’avonds op een terras begin ik te schrijven als Wolfgang  plaats neemt aan m’n tafeltje.
Het wordt één van die avonden met één van die mensen die je nooit meer zal vergeten.
We hebben een diepgaand gesprek over spirualiteit en het leven.

Wolfgang is hart patiënt en mag van zijn arts dit soort tochten niet meer maken.
Hij moet normaal een andere hart krijgen en pillen slikken.
Door intensieve meditatie weet hij zich zonder operatie en pillen te handhaven.
De specialisten kunnen er niet aan uit hoe dit mogelijk is.

Die avond leer ik heel veel van Wolfgang, hij is een wijs man.

Ik besluit om een extra dag te blijven in Rion.
Ik nodig Wolfgang uit om de volgende avond samen iets te gaan eten.
Wederom is het een prachtige avond, we vertellen honderd uit over ons leven.
Het is alsof we elkaar al heel lang kennen.
Als we het restaurant verlaten zeg ik tegen Wolfgang, we moeten nog betalen.
Hij wil me doen geloven dat de vriendelijke opdienster alles voor haar rekening heeft genomen.
De vlegel heeft achter mijn rug alles betaald, dank u wel Wolfgang.

De dag nadien komt Wolfgang zijn vrouw hem vergezellen met hun fonkel nieuwe caravan.
Ik neem afscheid van 2 hele mooie mensen, en van een vriend die ik zeker nog ooit ga weerzien.

Wolfgang het gaat goed met je, dank voor dit intense samenzijn ik draag je mee in mijn hart doorheen mijn reis naar Nieuw-Zeeland.

Fietsend richting Athene via de drukke Old National Road, is het wennen aan het verkeer, aan de schaarse richting aanwijzers en aan de Griekse plaatsnamen.

Gelukkig heb ik 2 verschillende soorten kaarten bij me waarop de plaatsnamen anders geschreven zijn:
* Michelin Griekenland               1/700 000
* Marco Polo Griekenland          1/350 000

In Egio/Aigio fiets ik een grote stad binnen.
Op het plaatselijke politie kantoor vraag ik even naar de weg.
Voor ik het weet staat het ganse korps rond me, gelukkig zonder getrokken revolvers.
Zelfs deze mensen hebben gevoelens en komen onder de indruk van mijn fiets project.

Maak jullie geen zorgen dit heb ik niet in het Grieks moeten uitleggen.
Met het Engels dat ik van Monique en Margot in Overpelt heb geleerd weten ze me perfect te verstaan.

In Siliveniotika zet ik mijn tent aan een idyllisch mooi strand op op camping Arkrata.
Spring met mijn fietskleren de zee in, dit is maar een kwestie om 2 vliegen in één klap te vangen.
Ik ben afgekoeld en mijn kleren zijn gewassen.
Nee nee dames ik ben geen vetzakje (vuilerik) nadien was ik mijn kleren uit.

De temperaturen beginnen stillaan op te lopen naar de 30°, het wordt warmer om te fietsen.
De onbeschrijflijke mooie kustlijn doet me genieten, de bergen aan de andere kant van de baai maken het beeld perfect, kleine dorpjes en vissersplaatjes sieren de omgeving.
Het valt op dat de oudere mensen van s’morgens vroeg al een duik in het water nemen.

In Derveni stop ik aan een boekhandel om er  gedetailleerde landkaarten te kopen.

In Kato Loutra ga ik op zoek naar ondergoed, vraag aan een lerares engels dit blijkt later, “waar kan ik in Griekendland in Godsnaam ondergoed vinden”.
Ze kijkt me een klein beetje gechoqueerd aan, ik verontschuldig me.
Blijkbaar is mannen ondergoed nog een beetje taboe in Griekenland.

In Xylokastro stop ik aan de supermarkt sla er mondvoorraad in, begeef me daarna naar het strand, zet me op een bankje uit de zon.
Open een blikje makreelfilet en eet het te samen met een boterham met kaas op.
An Chisty zingt door mijn mp3 spelertje, jij vreemde man, man van mijn dromen…..
Wederom besef ik, en denk aan ieder op het thuisfront, aan al de werkende mensen.
Wat is vrij zijn een heerlijk gevoel, er passeert een zwanger zigeunermeisje ze lacht me toe.

Fiets verder door Kiato een gezellig Grieks stadje aan de kust.
De plaatsen die ik nu passeer zijn al iets moderner dan de dorpen van weleer.

In Lechaion zoek ik camping Bleu Dolphin op, sla een praatje met de patron die zijn camping al 38 jaar uitbaat.
Hij heeft de wereld afgereisd, verteld boeiende verhalen, ik luister.
Doe mijn verhaal, en vraag hem hoe veilig de weg naar Thessaloniki is.
Tussen larisa en Thessaloniki zijn er stukken alleen maar snelweg.
Tenzij je een ommetje door de bergen fietst??!!.

Een andere mogelijkheid is om in Athene de ferrie naar Thessaloniki te nemen.

Later deel ik hem mede dat het de route richting de snelweg gaat worden.

Hij verklaart me voor gek, veel te gevaarlijk  deelt hij me mee, hij wenst me tevens veel geluk toe.

Ik heb gekozen voor deze optie omdat ik niet in mijn angst wil blijven hangen.
Ik heb de kaarten eens goed bestudeerd en het moet mogelijk zijn om op een veilige manier in Thessalonikie te raken.
Het is tevens een goede oefening in kaartlezen, angsten te overwinnen en bergen te overstijgen.
Het zal me nog goed van pas gaan komen in de toekomst.

Op deze camping ontmoet ik een Oostenrijks-Duits fietskoppel.
Als ook 3 fietsers uit Nederland. Het zijn 2 prachtige vrouwen die de uitdaging niet schuwen om Griekenland te doorkruisen.
Ze fietsen het liefst via de bergen want daar valt de meeste voldoening te behalen.
Ik wordt al snel bevriend met hun zoon, fier verteld hij me dat hij 4 jaar is, de grootste van zijn klas is en dat hij een hele mooie naam heeft, Fozze.
Fozze neemt plaats in een aankoppel fiets die achter één van de fietsen is gemonteerd.
Mijn vriend Fozze verteld rond uit over zijn leven, voor 4 jaar te zijn is het een man van de wereld.
‘Oké smeerpaté’ wordt onze slag zin voor deze avond, fozze ligt telkens weer dubbel van het lachen.

Hier ontmoet ik voor het eerst Jan en Teuni Bakker uit Bleskens Graaf.
Een klein dorpje tussen de grote rivieren in, in de Buurt van Rotterdam-Dordrecht.
Jan is al vlug geïnteresseerd in Eva, mijn Santos travelmaster.
Heel nieuwsgierig als hij is onderzoekt hij haar van kop tot teen.
Ik word op de 2^de avond van mijn rustdag, uitgenodigd door Jan en Teuni op een kop koffie aan hun caravan.

Hier leer ik 2 ongelooflijk fijne mensen kennen.
We praten en praten en praten en lachen het is alsof we elkaar al lang kennen.
Het word een reuze gezellig avond, zoals ze dat zo mooi in Nederland kunnen zeggen.

Tijdens mijn verblijf op de camping krijg ik via Skype van Marc en Carina te horen dat ons gepland samen fietsen doorheen de Stanlanden, Turkmenistan, Oezbekistan, Tadzjikistan en Kirgizië in het water dreigt te vallen???
In de 2 laatst genoemde landen is het tegen de tijd dat wij er zouden arriveren in half september hoogwinter???
Dit hebben zij vernomen van hun Nederlandse fietsvrienden Ed en Gerjo.
Onthutst dat ik ben bel ik met mijn broer Dirk.
Mijn nuchtere broer weet me met beide voeten op de grond te houden voor dat ik opstijg als een helium ballon.
Niet panikeren Ludo zegt Dirk, de kunst van het reizen is in elke situatie welke deze dan ook mag zijn een oplossing te vinden.
Bekijk alle mogelijke opties voor dat je een beslissing neemt, je hoeft niet perse je geplande reis doorheen deze landen op te zeggen, tenzij het niet anders kan.
Ik lees de reisverslagen na van de Nederlandse fietskoppels Remco en Petra www.voorbijdepolders.nl  en van Ilse Pol en Jasper www.opdetrappers.nl
Ik mail hen en uit hun antwoord besluit ik niet door de Stanlanden te fietsen.
Jammer, ik had er zo naar uit gekeken om op het dak van de wereld rond te fietsen.
Maar op een hoogte van 3000 tot 4500 meter zal het eind september en oktober serieus kunnen winteren bij temperaturen van -20 -30 graden.
De kans is heel groot dat dan verscheidene passen gesloten zullen zijn.
Het risico’s is me te groot voor het eigen leven om deze route op een veilige manier te fietsen.
In samen spraak met Marc, Carina, Ed en Gerjo wordt de route gewijzigd.
We zullen samen van Iran naar Dubai, Oman en verder door Indië fietsen.
Daar ik naar China wil verder fietsen weet Ed me te vertellen dat de beste optie via Buthan is.
De route ziet er plots heel anders uit.
Ik had Indië willen mijden, waarom? Omdat ik er geen goed gevoel bij heb.
Het zal zijn reden wel hebben waarom het toch Indië gaat worden.

De dag van mijn vertrek op camping Bleu Dolphin neem ik met pijn in het hart afscheid van Jan en Teuni.
Twee mensen waarvan ik nooit afscheid zou willen nemen.
We gaan elkaar waarschijnlijk voor lange tijd niet meer zien, één ding is zeker we houden contact.

Via de prachtige binnenstad van Korinthos verlaat ik eindelijk de drukte en de drukke Old National Road naar Athene.

Om het kanaal over te steken naar Loutraki moet ik over een bijzondere brug.
Deze brug ligt juist boven het waterpeil.
Voor passerende schepen wordt de brug niet opgehaald.
Men laat ze zakken tot op een bepaalde diepte in het water zodat de schepen er overheen kunnen varen.

Ik kom niet uit gekeken op de adembenemende baaien en stranden.

In Loutraki houd de meer begoede burger zijn vakantie.
Chique hotels, prachtige boulevards, trendy bars met terrasjes al dan niet aan het strand. Bevolkt door duur geklede dames en heren van de high society getuigen hiervan.
Een blik is hen teveel, in gedachten wens ik hen nog vele long drinks (cocktails) toe.

Ik lach eens naar Eva, drink aan mijn bidon met water en vang de steile klim, leve de vrijheid.
De zon brand, de eenzame fietser baant zich een weg naar de top via Pissia, Shinos.
Onderweg stop ik even om uit te blazen en bescherming te zoeken onder een dikke den.
Ga zitten op een muurtje, eet wat, als ik vertrek stel ik vast dat mijn hele fietsbroek vol terpentijn hangt.

Het is zondag, Ik ben getuige van straat race’s voor snelle auto’s.
Hun parcour is net de weg die ik neem, leve de natuur en de stilte???!!!

In Shinos daal ik tegen een gigantische snelheid af naar Shinou, 62,5 km/h staat op de teller.
Wohw wat is dit kicken, niet alleen door de snelheid maar mede door het dal waarnaar ik afdaal en de ongelooflijke mooie baaien.

Onderweg stop ik voor een ijskoude cola te drinken, geraak er aan de praat met een Griek, ja allicht niet met een olifant.
Volgens zijn zeggen hebben het de Grieken het niet makkelijk, de crisis knaagt aan hun centen. Maar hij blijft lachen en is blij om zijn verhaal tegen iemand te kunnen doen.

In Anu Alepohori sla ik mijn tent op, op een Griekse familie camping.
Dit is altijd wel heel gezellig, je beleefd er altijd wel iets.
Deze keer komt een jonge gast me vragen of hij me kan helpen met de tent op te zetten.
Even later is mijn over buurman daar, heb je hulp nodig?
We geraken aan de praat, hij is een schipper die vaart doorheen Griekenland met de ferrie.

De Grieken zijn zo ongelooflijk vriendelijk tenminste als je ze aanspreekt anders kunnen ze je wel eens raar bekijken.

Hier leer ik eindelijk de blonde vrouwelijke fietster kennen die ik al enkele keren gezien heb maar niet te pakken kreeg om haar verhaal te horen.
Ze lijkt me een beetje een vreemde eend in de bijt, dit blijken achteraf weer voor oordelen te zijn.

Ze is van Lethland en fiets gedurende één maand alleen doorheen Griekenland.
Ze is een natuurmens in hart en nieren.
Ze houd er niet van om op campings te staan, maar wegens veiligheids reden kan het echter soms niet anders.
Het liefst campeert ze wild, dicht bij de natuur.
Haar man is thuis en houd de zaak open.
Ze is een pracht van een mens, ik krijg enorm veel respect voor haar op de manier hoe zij het doet.
Mijn weg is nog lang om te geraken waar zij is.

S’morgens bij het ontbijt zegt ze ik heb een cadeautje voor je.
Heel fier reikt ze me een hard gekookt eitje aan.
Dit kan voor jullie misschien onnozel in de oren klinken.
Maar het is niet zo evident eieren heelhuids per fiets te vervoeren.

Het smaakt me ongelooflijk, het is weer lang geleden nog eens een ei te eten.

Na het ontbijt scheiden onze wegen, wisselen onze contacten uit en ben welkom in Letland.

Ik kom ogen te kort om de schoonheid te ervaren van de baaien.
Via Psatha gaat het door het binnenland en de bergen naar Vilia.
De zon en de beklimmingen eisen hun tol, ik zit door mijn watervoorraad.
Mijn lippen plakken als droge pannenkoeken aan elkaar, kan amper nog fluiten.
Gelukkig passeer ik geen Griekse Godinnen en hoef niet te fluiten.
Eindelijk in Vilia aangekomen kan de Hechtelse kameel zijn beide bulten vullen met water???!!!
Mondvoorraad wordt er ingeslagen, vervolgens  knabbel ik mijn boterhammen en tomaten op in dit gemoedelijke mooie bergdorp.

Na bekomen te zijn van mijn dipje daal ik af uit de bergen en fiets verder over een veel te drukke weg naar Thiva.
Stop aan een benzine station om te vragen of er ergens een onderkomen voor de nacht te vinden is.
De behulpzame pompbediende legt me uit waar ik terecht kan.
Hij spreekt iemand aan met een brommer die aan het tanken is.
De vriendelijke jongen man stelt voor, om me te escorteren tot aan het hotel.
Deze prachtige lay down (gemoedelijke) stad Thiva ligt op een berg met steile straten.
In de gemoedelijke binnenstad vindt ik een onderkomen in hotel Niovi.
Hier maak ik kennis met een Duitse fietser die alleen voor 5 weken doorheen Griekenland fietst.
Zijn vrouw vind fietsen maar niets, hij heeft het echter nodig om jaarlijks een fietstocht van een 5 tal weken te maken.

Gewapend met 5 liter water verlaat ik s’morgens Thiva en fiets door het hete  binnenland richting Halkida.
Halkida is de hoofdstad van het 2^de grootste Griekse eiland Evia.
Via de brug fiets ik Halkida binnen, het is een prachtige stad van op de brug te zien.
Het voelt heel westers en modern aan.
Het kost me wat tijd om een weg te banen door de drukte van de stad en het verkeer.
Onderweg stop ik op een plaatselijke markt en vind er eindelijk onderbroeken, 3 boxershorts voor 5 euro, daar kan je toch geen kou voor lijden?

Eindelijk uit de drukte van de stad fiets ik via de rustige hoofdweg langs de kust naar Nea Artakj.
Verder door, in Psahna aan een tankstation vraag ik naar eventuele overnachtings mogelijkheden in de streek.
Hier moet je niet blijven zegt de man, de polution (lucht) is hier niet goed?
De polution is niet goed vraag ik hem nog eens en haal diep adem maar merk niets.
Ga overnachten in Politika aan de kust daar is het beter, daar is toerisme, daar is het goed en mooi?
Ik begrijp nog steeds niet wat hij bedoeld maar het wordt me al snel duidelijk bij het verder fietsen.
Het is een plaats waar veel emigranten wonen in bouwvallig huisjes.
Menig van deze huisjes hebben zelfs geen vensters.
Het afval water loopt via hun koer de straat op, het riekt er wel een beetje.
Nu weet ik wat de man bedoelde met de ‘polution is niet goed hier.
Hij bedoelde de population (gemeenschap) is hier niet goed.
Het zijn heel arme mensen die hier wonen en niets hebben.
Ik roep hen vriendelijk goede dag toe van op de fiets, blij als ze zijn groeten ze me terug en vragen waar ik heen fiets.

In Politika fiets ik door een gezellig Grieks dorpje.
Het marktpleintje zit verstopt en verhuld onder het bladerdek van de bomen.
Het is er lekker koel, de mensen op de terrasjes staren me aan en stoten elkaar aan.
Ik zie ze al zeggen, moet je daar zien, wat is me dat allemaal???
Niet gewoon van buitenlandse toeristen over hun pleintje zien te passeren, vat ik de koe met de horens.
Spring van mijn Eva, ga op handen en knieën zitten en begin luidkeels te loeien.
Het ijs is mee gebroken, rustig vraag ik aan één van hen, waar valt er hier ergens te slapen?
Ze verwijzen me verder, anderhalve kilometer aan het strand vind je wel een hotel.

De bek valt me wederom open, ik heb nu al zoveel kilometers Griekse kustlijn gezien, het is telkens weer anders mooi.

Ik stap een hotel binnen, passeer de lounge bar, het zwembad en de meisjes die op de kant als hongerige geile leeuwinnen me schuimbekkend aan staren.
Dit komt hier dik in orde  heb ik door, het enigste probleem is wie zal dat betalen.
Voor de prijs van 35 euro mag ik me te goed doen aan de geneugten des levens.
Het is veel te snel morgenvroeg, de plicht roept, Eva staat al te trappelen van ongeduld.

7.00 uur, ik sla de deur achter me dicht, vang de klim aan via een kortere weg naar Kamaritsa.
Een kortere weg door de bergen betekend meestal ook een steilere weg, het is deze keer niet anders.
Tergend langzaam schuif ik naar boven over de 10% a  13% stijgende binnenwegeltjes.
Oh wat is het hier mooi en rustig, wat een gigantisch zicht van uit de hoogte over de baai.
Fietsend tussen de olijfbomen geniet ik van de typische olijf geur.

In Kamaritsa aan gekomen fiets ik een typisch berg dorpje binnen.
Het valt me op dat ik alleen maar oudere mensen zie.
Voorbij fietsent aan een cafeetje groet ik de waard, hij groet me vriendelijk terug.
Draai me terug en besluit om even uit te blazen, een haptje te eten en een frisdrankje te nuttigen.
De waard vraagt me verbaasd, drink je geen koffie, nu niet antwoord ik hem.
Allee dat kan toch niet?
Drink toch een koffie, ik stem toe.
Hij prepareert me een typische  Griekse koffie, hij doet een schep koffie en suiker in een speciaal kannetje zet het op een gasbrandertje stookt het warm en roert er terwijl in.
Giet het over in een tas en klaar is kees, even de dras laten zakken en drinken maar.
Te samen genieten we op het terrasje, ik presenteer hem een rijstkoek.
Uit beleefdheid neemt hij er één, hapt er een muizen hapje uit, zijn ding blijkbaar niet?
Hij spreekt geen Engels of Duits en ik geen Grieks en toch verstaan we elkaar.
800 inwoners telt het dorp, de jonge lui trekken allemaal naar de stad.
Hier valt niets te beleven alleen maar de immense rust die je absoluut niet nodig hebt als de hormonen door je lijf gieren.

De rekening waard, 1 euro voor de frisdrank, de koffie is van de zaak.
Niet te geloven, ik denk niet dat de man aan het uiterlijk van het cafeetje te zien 10 man op één dag over de vloer krijgt.
Zo zie je maar wat staat geld in schril contrast met gastvrijheid?
Ik dank hem en we nemen na een uur afscheid van elkaar.
Met een goed gevoel zet ik de klim verder, wat is het leven toch ontzettend mooi, eenvoudig en toch zo verrijkend.

In Agios bereik ik eindelijk de top, hoe moet ik dit uitzicht en gevoel nu omschrijven om niet in herhaling te hervallen?
Gewoon zoals het is, ik ga op de rand van de ravijn staan, trekt mijn T-shirt uit, sla me met beide vuisten meerder malen op de borstkas en sla een kreet van geluk en verwondering.
Roep luidkeels zoals mijn groot idool van uit mijn kindertijd, Johnny Weismuller alias Tarzan zou doen.
Aahhh Aaaahhhhh IIIaaaahhhh, jjjjjjjaaaaaooooaaaaahhhhh.
Me Tarzan and you Eva (ipv Jane).
Ik slinger me via een liaan op mijn Eva en stort me in de afdaling.

In Prokopi passeer ik een bijzonder plaats en kerk, hier ligt een vrouwmens opgebaard die er nog precies het zelfde uitziet als destijds voor ze stierf.

Zo ga ik er ook uitzien als ik niet snel mijn inwendige mens ga voeden.
Ik stop langs de kant van de weg aan een rivier, in een plaatselijk zaakje kijk ik het serveerstertje diep in de ogen en bestel een cola.
Ocharme het meisje is heel van de slag, staat wat te gieberen tot ze me uiteindelijk bediend.
Ze verkopen er ook groenten en fruit, ik kies er de 2 mooiste tomaten uit.
Ik vraag aan moeder die me bediend hoeveel deze schoonheden wel niet moeten kosten.
Zoro Zoro antwoord ze me, ik schiet in de lach en vraag haar nogmaals, kwanta kosta tomata?
Zoro Zoro ik kan niet meer van het lachen, ze zal wel zero zero bedoelen (nul nul), haar engels is niet wat het moet zijn.

Zoro doet me  terug denken aan mijn kindertijd, het was één van die jeugd helden die onsterfelijk zijn.
Ik trek dan ook mijn degen uit het holster.
In een flits laat ik mijn handtekening, een grote Z achter op haar rode spannende jurk die haar grote boezem bedekt.
Echter haar kleed scheurt verder open onder de druk van haar grote fruitkorf  die dreigt het dag licht te aanschouwen.

Waar is den tijd heen van Zoro, volgens mezelf was ik Zoro in een vorig leven?
Het begon allemaal zo:

Sinterklaas tijd, in één van de eerste verhalen heb ik reeds verteld.
Mijn streven als kleine grote man was om, zwarte piet in een bloemzak te stoppen.
Tot op het moment de heilige Sint met zijn zwarte knecht zich op een avond aan de voordeur aanbelde.
Moeder opende de deur en liet het gezelschap binnen.
Piet zij wie gaat mij hier in een bloemzak steken, witter als bloem als ik werd zakte ik langzaam weg onder de sofa.
Piet maakte één fout, hij kwam me achterna.
Ik vloog naar de keuken, greep een stoel beet en sloeg hem ermee op zijn zwarte knikker.

Ondanks dit voorval, als ik op 6 december s’morgens wakker werd lag er een echt Zoro outfit op mijn bord.
Dit bestond uit 1 Zoro cape, 1 Zoro masker, 1 Zoro sabel en 1 zoro auto?
Waarom 1 Zoro auto?
Om 2 goede reden:
zie je Sinterklaas al een Zoro paard door de schouw steken en op je bord zetten?
Mijn vriend en tevens mijn vader had tijdens een kaartprijskamp een kleine plastieken kinderauto gewonnen.
Vermits dat Zoro met de tijd mee ging kreeg ik deze auto ipv een paard.

Ik fiets veder, de zon brand het kost me energie, ik stop aan een benzinestation en zoek er verkoeling.
Geraak er aan de praat met een toffe Griek,hij woont in het dorp.
Hij is garagist en rijd rond met een auto van 30 jaar.
So wath?
Hij brengt me overal naar toe waar ik moet zijn.
Ik moet geen autolening afbetalen, mijn huis is afbetaald, ik heb geen schulden, kan mijn rekeningen maandelijks betalen.
Ben gelukkig getrouwd met een Zweedse vrouw.
We hebben alles hier, de zon, de zee op enkele kilometers, de bergen wat moet een mens nog meer hebben.
Verdien ik 10 euro op een dag dan is het goed voor mij, heb ik 20 euro op een dag dan is het ook goed, heb ik niets dan pas ik me aan.
De cricis deert me niet.
Ik heb veel gereisd, veel geleerd en weet me te handhaven.

Ongelooflijk mijn ontmoetingen zijn steeds ontmoetingen die leerrijk en inspirerend zijn.

Gesterkt door deze ontmoeting fiets ik verder.
Onderweg zie ik diepe in kepingen in dikke oude dennenbomen?
Ik bevraag me, de terpentijn wordt op gevangen om te verwerken en te verkopen maar ook als bestandsdeel in de wijn???
De Ritzina wijn met zijn typische smaak.
Roger jij met je wondermiddelen en lekkere wijnen, kan dit?

De reis gaat verder over de rustig weg langsheen een brede rivier.
In de buurt van Mantoudi gaat het door een smalle Gorge, de weg en de rivier banen zich een weg tussen de kaarsrecht omhoog stekede rotswanden.

Via Strafilia in het binnenland is het terug afdalen naar de kust, richting Limni.
Verwondering, verrukking, krullende tenen, recht opstaande haren, klapperende tanden zijn goede omschrijvingen om deze natuurpracht te beschrijven.

Bij het binnenrijden van Rovies stop ik even om te zien waar de camping ligt.
Er stopt een brommer met zijn berijder, hij vraagt “kan ik je helpen”?
Ik vraag hem de weg naar de camping en de mini market.
Volg me maar stelt hij voor, ik wijs je de mini market en als je zin hebt kunnen we samen in het dorp in een plaatselijk restaurantje aan het strand iets gaan drinken.
Adonis Barrett stelt me voor aan zijn vrienden.
Hij besteld frisdrank, een Griekse salade en kleine gefrituurde visjes.
Tast toe zegt Adonis je zal wel honger hebben?
Adonis Barrett is een olijffarmer (olijfboer), hij teelt de olijven op een biologische manier.
Hij renoveert aan het strand een vakantiewoning en wil stilaan met toerisme beginnen.
Fier verteld hij me dat hij ook fietst, het is echter niet te zien aan zijn postuur.
Adonis is even oud als mezelf, als ik hem bestudeer lijkt hij me eerder een directeur en ouder dan 50 jaar.
Ik voel me nog een manneke als ik naast deze grote struise beer sta.
We nemen afscheid, als er iets is bel me dan op één van deze nummers.
Adonisje wat is mijn schuld voor het eten en drinken?
Niets mijn vriend het was me een waar genoegen je te mogen ontmoeten.
Ongelooflijk ongelooflijk, dank u wel.

Ik kan het nog steeds niet geloven, ik heb al zoveel van de mensen gekregen die ik ontmoet heb, het houd niet op.
Telkens stel ik me weer de vraag waaraan verdien ik dit?
Ik heb gelogen, bedrogen, gestolen, gemoord, en verkracht.
Ik heb geleefd in het verleden, echt geleefd als een slecht mens, sex, drugs en rock en roll waren altijd wel van de partij (schrappen wat niet past???!!!).
En toch blijf ik maar krijgen terwijl ik juist wil geven en me ten diensten wil stellen van mijn ontmoetingen.

Adonis gaat zijn vakantiewoning inspecteren en zien hoe de werkers opschieten.
Ik ga opzoek naar mondvoorraad en de camping.
Aangekomen op de camping heb ik geen goed gevoel, ik weet niet waarom.
Daarom draai ik me om en fiets terug naar het dorp, neem de kortste weg die onverhard is en een rivier kruist.
Het doet me terug denken aan mijn fietstocht in Nieuw-Zeeland waar ik dit menig maal heb moeten doen.

In het dorp stop ik bij een heel vriendelijk mevrouw en vraag naar de prijs van haar pensionnetje.
Eerst komen kijken en dan de prijs, dit is meestal de voorbode van een niet goedkoop onderkomen.
Het is een volledig appartement, ik zeg tegen haar dit is duur.
“30 euro is je dat te duur”, euh wablief, nee ik neem het onmiddellijk.
Deze lieve mevrouw vertroeteld me als een echte kloekhen.
Koffie, sweets (zoetigheden) en koekjes, het kan niet op.
S’morgens wil ik haar een extratje geven boven op de afgesproken prijs maar dat wil ze absoluut niet.
Rovies is een idylisch kleine badplaats waar alleen maar Griekse toeristen uit Athene en Thessaloniki naar toe komen.
Mijn aanwezigheid wordt dan ook wel opgemerkt.

Op dinsdag 21 juni ontvang ik een mail van Jan en Teuni bakker mijn Nederlandse vrienden.
Het is een uitnodiging om op de koffie te komen in Kato Gatzea (Volos) op camping Sikia waar ze een tijdje in hun camper verblijven.
Dit kan ik niet afslaan.
Heel fier en blij neem ik de landkaart ter hand en zie dat het een 3 a 4 dagen fietsen is voor ik er ben.
Het is wel iets uit te richting maar so wath, wat maakt 60 km extra op 50.000 km.

Vol van goede eneregie gaat de reis verder langs de adembenemende Golf van Evia.
Via het havenstadje Loutra Edipsou fiets ik verder naar het noord-westen van het eiland Evia.
In Agiokambos neem ik de ferrie naar Glifa.

Hierbij verlaat ik het prachtige eiland Evia met zijn:
In het noorden druk bezochte stadjes.
Maar ook met zijn bijna ongerepte dorpjes allen met hun eigen karakter en tradities.
Met zijn prachtige stranden tussen de olijfboomgaarden.
Hier lijkt onze moderne levenswijze nog niet door gedrongen te zijn.
Het noorden is bergachtig met dichtbeboste berghellingen ideaal voor bergbeklimming.
Vruchtbare groene valleien, plantanen, sparren, dennen, snelstromende beekjes en rivieren sieren de omgeving.
Je vind er georganiseerde stranden maar ook betoverende afgelegen baaien.

In Glifa aangekomen fiets ik in een brandende zon door het binnenland en de bergen naar Achillio.
In Pteleos stop ik, tank er aan een benzinestation koele frisdank via de keel mijn inwendige mens binnen.
De jonge pomp bediende stelt me vragen maar ik kan ze niet beantwoorden, mijn grieks beperkt zich tot enkel hoofd -en handgebaren.
Niet getreurd hij haalt er de laptop bij en via google vertaler communiceren we.
Ongelooflijk toch onze moderne tijd.

In Nea Agchialos in een typische Griekse badplaats neem ik een kamer voor de nacht. Vertoef er tussen de Grieken, sla er een babbeltje geniet van een geroosterde maiskolf drink er een frisse Fix, een Grieks biertje.

De volgende morgen vertrek ik voor een korte rustige fietsdag van een 40 tal kilometer richting Kato Gatzea (Volos).
Dan zal ik er na 3 dagen fietsen camping Sikia bereiken en Jan en Tueni terug zien.

In Volos stop ik in het mooie havenstadje om er me te informeren naar de ferrie verbindingen van Thessaloniki naar het eiland Gios, gelegen voor de de kust van Izmir in Turkijke.
Dit gaat achter een 14-tal dagen mijn nieuwe bestemming worden.

Aagekomen op de camping Sikia weten me de uitbaters onmiddellijk te vertellen dat mijn Nederlandse vrienden gestationeerd zijn op hun camping.

De vriendelijke mevrouw begeleid me doorheen de grote maar oh zo mooie camping en wijst me hun plaats aan.
Ze zijn echter niet thuis, geen nood ik ga op zoek naar een plaatsje uit de zon waar ik mijn tent kan neer poten.

Druk bezig zijnde hoor ik plots Jan roepen, he Ludo je bent er al.

Dit hadden ze niet verwacht wel gehoopt.
De weg van Volos naar kato Gatzea is niet echt vlak, er moet een beetje geklommen worden.
Een bergje meer of minder daar steek het op den duur ook niet meer op.
Ik wordt hartelijk verwelkomt door de breed lachende Teuni.
Het is voor ons allen een heel fijn weerzien, waar ik heel erg naar uit gekeken heb.
Het beloven een paar gezellige dagen met hen te worden.
Ze verwennen me met koffie en koeken.
Hun caravan staat vlak aan het strand op wonderbaarlijk mooie plaats, het is dan ook genieten van elk moment.
We praten honderd bij, lachen en amuseren ons.
Ze laten me foto’s zien van hun kinderen en kleinkinderen.
Met hun zoon Marten krijg ik gevoelsmatig een heel sterke band.
Marten is een heel bijzonder iemand, ik wens hem daarom veel geluk in zijn verdere leven.
Deze mensen zijn zo hartelijk, vriendelijk en gastvrij ik voel er me bijna ongemakkelijk door.
Ik krijg zoveel van hen.
Wanneer ik dit op één of andere manier probeer in te lossen.
Zegt wijze Jan, Ludo het gaat niet om het geld of om iets terug te doen.
Wat we geven geven we met ons hart en daar hoeft niets tegenover te staan.
We gaan een avond samen eten in het restaurant op de camping.
Het uitje duurt echter niet lang, er steekt een gigantisch wind op.
Ieder gaat zijn hebben en houden controleren en extra verankeren zodat het de volgende ochtend niet in zee ligt.

Op deze prachtige camping leer ik Marc en Pia uit Berlaar bij Lier kennen.
Het zijn reizigers in hart en nieren, ze tuffen met hun nieuwe mobile home doorheen Griekenland.
Het zijn fijne toffe mensen, het gaat lullie beiden goed, geniet nog van het goede leven.

Ik werd al enige keren vriendelijk begroet door een bejaard Duits koppel.
ik maak kennis met hen en kom te weten dat ze al 40 jaar in Griekenland op vakantie gaan, het is ondertussen hun tweede thuis geworden.
Ze camperen in hun stok oude VW wagen bus.
Hun zoon wist van zijn 6^de levensjaar al dat hij architect en fotograaf ging worden.
Architect zijn is ondertussen verleden tijd, hij is ondertussen een zeer gewaardeerd reis fotograaf, Egmont Strigl is zijn naam.
Het is de moeiten waard om zijn site eens te bezoeken, even google en je vind hem wel.

Ik maak ook nog kennis met een Iers-Grieks koppel, Andrew en Joanna.
Ze kennen elkaar al als ze nog kinderen waren, ondertussen zijn ze al 12 jaar gelukkig getrouwd.
Ze reizen voor hun werk met de caravan doorheen Europa en genieten tussendoor van hun vakanties.
Andrew heeft jaren geleden een virus op gedaan, dat bracht hem voor 15 maanden in het ziekenhuis.
5 maanden daarvan lag hij in coma, zijn vrouwtje zat al die tijd aan zijn bed te bidden, tot hij op een gegeven moment ontwaakte.
Hij was een hele tijd half verlamd geweest maar dat is allemaal in orde gekomen.
Op zijn gehoor na aan zijn rechterkant.
Ze hebben hem lelijk tussen gehad de littekens en vervormingen van de operaties zijn goed zichtbaar op zijn lichaam.
Dit is voor hem echter geen punt, Andrew is blij dat hij nog leeft en dat hij nog kan genieten van het leven.
De korte tijd dat we elkaar leren kennen bouwen we een sterke gevoelsband met elkaar op. Wederom fijne mensen die ik leer kennen.
De avond voor hun vertrek bieden ze me hun maaltijd aan.
Ze hebben gekookt en door een bepaalde reden kunnen ze het niet opeten.
Met beide handen neem ik een lekkere Griekse maaltijd voor 2 personen in ontvangst.
Enige uren later blijft alleen nog de verpakking ervan over.

Enige dagen later gaat de reis weer verder, eerst nog afscheid nemen van Jan en Teuni.
Ik beloof hen wanneer ik terug in Belgie ben dat ik hen met koffie, koeken en bier kom op zoeken, hahaha ik krijg er nu al zin in.
We houden contact met elkaar en ik weet ondertussen dat ze veilig en wel terug thuis zijn aangekomen.

Verder fietsend krijg ik in Agria plots het gevoel dat ik stappen moet ondernemen aangaande mijn bezoek en verblijf in één van de kloosters in Athos.
Ik bel naar de bevoegde instantie in Thessaloniki +30 2310 25 25 78 krijg er te horen dat je een half jaar op voorhand moet reserveren.
Dit kan toch niet waar zijn, ik ben toch niet voor niets bijna een maand onderweg in Griekenland om dit te horen te krijgen.
Ik overleg met de vriendelijke man aan de andere kant van de lijn.
Hij bekijkt de agenda van de volgende dagen en deelt me mee dat op 30 juni nog 1 plaats vrij is.
Dit is echter voor mij wegens de afstand niet haalbaar.
Bel morgen maar eens terug krijg ik te horen, ik dring even aan en hij stelt 7 juli voor als laatste mogelijkheid.
Deze datum is perfect haalbaar, zonder noemenswaardige tegenslagen moet ik de resterende 450 kilometer kunnen afleggen.
Nog even op het postkantoor mijn paspoort door laten faxen ter bevestiging, en dan wachten op de definitieve permit (toegang tot…)

Super blij als ik ben fiets ik verder.
Terug aangekomen in Volos drink ik een frappé, het is een koude koffie met ijs, heerlijk om te drinken.
De eigenaar is zo onder de indruk van mijn fietsgebeuren dat hij me de koffie gratis en voor niets schenkt, mijn dank is groot.

Gesterkt voor mijn volgende uitdaging Volos-Thessaloniki zet ik koers richting zuidwesten althans volgens mijn compas.
Via de autosnelweg is het kattenpis (gemakkelijk) maar met de fiets over de kleine wegen is het een ander paar mouwen.
Ik heb dan wel vrij gedetailleerde kaarten maar volgens mij zijn ze gemaakt op een maandag????

In Velestino trek ik mijn stoute schoenen aan en treed ik in de voetsporen van onze wel om gekende Peerrenaar of Peerder of conference Peer of hoe heet een inwoner uit Peer eigenlijk?
Sorry collega’s en vrienden uit Peer ik ben maar een simpele fietser uit Hechtel.

Mijn grootte voorbeeld Henri Gielen uit Peer trok ooit met zijn ezel doorheen de Waaslandtunnel in Antwerpen.
Wat Henri met een ezel kan kan ik ook met mijn Eva.
Zo gezegd zo gedaan in Velestino verkies ik de autosnelweg boven de kleine wegen???
Ik hoor jullie al zeggen is die nog goed bijzijn verstand.
Zelf denk ik van wel, om 2 reden!!!!!
De kleine wegen hebben geen fietspad, het verkeer raast erbij momenten rakelings langs je door.
De autosnelwegen hebben een brede pechstrook die je perfect als fietspad kan gebruiken.
Daar er nergens verbodstekens staan dat je niet met de fiets op de snelweg mag riskeer ik het erop.
Amaai wat is dit heerlijk fietsen, het is helemaal niet druk op de snelweg, dit is genieten Eva en ik zijn meer dan content.
Ik fiets al verschillende kilometers over de snelweg als de politie me voorbij rijdt.
Ze rijden gewoon door, dit komt hier dik in de sjakos denk ik bij mezelf.
Een 10 tal minuten later rijdt er een camionette met flikkerlampen achter me aan, ik doe of mijn neus bloed en fiets verder.
Op een parking aan de snelweg doet de bestuurder me stoppen en maakt me op een strenge manier duidelijk dat je absoluut niet op de snelweg mag fietsen.
Ik probeer hem uit te leggen waarom dat het volgens mij wel mag, maar het helpt niet.
Neem de eerst volgende afslag na 5 kilometer en ga van mijn snelweg af.
Amaai mensen die denken dat ze een snelweg bezitten hebben het hoog op.

Hij escorteert me met flikkerende lichten tot daar, zo is na 16 kilometer in Kileler mijn autosnelweg avontuur een feit.

Aangekomen in Larisa, een vrij grote stad ga ik opzoek naar een nachtelijk onderkomen.
Ik vraag aan de bestuurder van een brommertje bij het wachten aan een verkeerslicht waar ik een kamer kan vinden.
Hij begeleid me tot zo goed als op de plaats, brommermannetjes zijn me wel goed gezind.
Dank u wel beste man.

De volgende dag in de late voormiddag bereik ik eindelijk terug de kust in Platamonas.

In Leptokarya ga ik winkelen, sla er een zijstraat in richting Lidl, als ik bijna ter plaatsen ben denk ik bij mezelf.
Och ik kan ook ergens anders onderweg gaan winkelen, waarom ik op deze gedachten gang in ga weet ik dan nog niet.

Ik doe mijn inkopen in de eerste volgende mini market die ik tegenkom, tast alles in mijn fietstassen.
Op een gegeven moment hoor ik zeggen, Hello Ludo how are, hallo ludo hoe gaat het met je?
Ik kijk op, en zie Andrew en Joanna voor me staan.
We zijn alle drie gelukkig elkaar terug te zien.
Wanneer ze enkele dagen geleden vertrokken op de camping Silika hadden we geen afscheid kunnen nemen.
Ik was aan het genieten van bakkie koffie bij Jan en Teuni en was vergeten dat Andrew en Joanna gingen vertrekken.

Geen nood zei Andrew toen tegen zijn vrouw we gaan Ludo ergens onderweg terug zien, ik ben er zeker van ik voel het.
Samen gaan we een terrasje maken en praten meer dan uur bij.

Tussendoor zegt Andrew “Ludo je bent een goed mens” zijn vrouw beaamt het volmondig.
Ik neem het complimentje in ontvangst maar stuur het wederkerig terug.
We nemen afscheid, ongelooflijk alles bij elkaar hebben we elkaar misschien twee uren gesproken.
Wat een affiniteit er op zo’n korte tijd kan ontstaan tussen mensen of gelijk gestemde, het blijft me verbazen.
Het gaat jullie goed Andrew en Joanna.

Met een fantastisch gevoel gaat het verder.
Baan me een weg langs de smalle weg die al die tijd parallel loopt met de snelweg.
In Katerini een grote drukke stad volg ik de oude weg naar Thessaloniki.

Plaatsen met namen als Korinos, Kitros, Makrygialos fiets ik zo snel als mogelijk voorbij.
Hier staan de stieren ongeduldig aan te schuiven om tot een os omgedoopt te worden.

In Methoni zie ik iets wonderbaarlijks.
Ik heb al veel grote slangen van ongeveer een meter lang gezien.
Tot nog toe waren ze allemaal zo plat als een vijg, niet moeilijk met al die dolle Grieken op de weg.
De eerste levende die ik te zien krijg bevind zich aan de rand van de weg met een grote hagedis in zijn…, hoe zeg je dat kwaak, bek, bakkes, mond.
In ieder geval hij probeert de arme hagedis ongeroostert te verorberen.
Ik draai me terug om van dit schouwspel een foto te maken.
De slang verschiet dusdanig bij het zien van mijn prothese dat zijn bek open valt van verwondering.
Hij vergeet echter de hagedis in zijn bek die het natuurlijk op een loopje zet.
Nog voordat ik mijn foto  toestel in aanslag heb verdwijnt ook het slangen beest met de noorderwind.

Fluitend fiets ik verder, bij het binnenrijden van Eginio zit er hoog op een electriciteits paal een mannetje een vrouwtje het hof te maken.
Amaai, ik zou bijna wensen dat ik een mannetjes ooievaar was.
Tot dat Eva me even streng aankijkt en me weer doet concentreren op de weg.

Even buiten Megali Gefyra krijg ik mijn eerste Griekse landschildpadden te zien.
Het kleine mannetje neemt wel heel veel vrouwelijke schildpad voor zijn rekening???

Juist voor het binnenrijden van Alexandria suist er me een roofvogel boven het hoofd.
Wat een dag zeg, al deze dieren zie ik voor het eerst na al die kilometers doorheen Griekenland?
Zou het open deurdag geweest zijn in de dierentuin???

Verder door ontmoet ik een jong Grieks koppeltje per fiets bepakt en bezakt.
Ze fietsen 4 dagen doorheen hun land.

Dit is een ongewone ontmoeting daar de Grieken absoluut geen fietsers zijn.
Ze zijn liever lui dan moe.
Ik krijg van hen een summiere route beschrijving om doorheen Thessaloniki te fietsen.
Dit kan me nog goed van pas komen, want ik heb geen flauw idee hoe ik deze Thessalonikische kat ga aanpakken.           

In Alexandria ontmoet ik s’morgens twee fietser uit Zwitserland, dit is een goed begin van de dag.
Vandaag fiets ik naar Thessaloniki en moet er heel huids proberen voorbij zien te fietsen.
In het verleden heb ik heel erg tegen dit moment op gezien.
Sinds enige tijd heb ik mijn angsten kunnen loslaten en ben er van overtuigd dat het me op een veilige manier zal lukken.
Ik heb zelfs zin gekregen in deze meters hoge en lange uitdaging, lets go baby, Eva lacht al.

Via Halkdonia en Agh.Athanansios gaat het redelijk vlot richting Thessaloniki.
Vanaf Angchialos is het over de drukke vierbandsweg fietsen.
Even verder aan een tankstation vul ik mijn innerlijke mens met eten en drinken.
Vraag aan de patron van de zaak hoe ik het best kan fietsen om in Thessaloniki de oude weg naar Istanbul-Turkije te nemen.
Ik krijg een heel deskundige beschrijving, vooruit met de geit het ‘moment suprême’ is aan gebroken!!!!!

In Magrisia steek ik de grote ring over, stop even, overweeg of ik parallel ga fietsen of verder richting centrum ga.
Ik kies voor de tweede optie, aan gekomen aan de kleine binnen ring, aan de afslag Halkidiki-Kavala vraag ik nog even de weg.
De twee vriendelijke Grieken geven me de raad om niet deze maar de volgende afslag naar Kavala te nemen deze zou makkelijkere te fietsen zijn.
Zo gezegd zo gedaan.
Via een zeer drukke driebaansweg zet ik mijn fietstochtje verder tussen de autootjes en vrachtwagentjes.

Na een achtal kilometer kan ik eindelijk over een rustigere parallel weg verder, wissel nog even af om een stuk snelweg te fietsen en klaar is kees.
Thessaloniki is een feit het ligt achter me.
Blij als ik ben slaak ik een kreet van opluchting, dank mijn gids en engelbewaarder om me veilig doorheen deze soep te begeleiden.

Er volgt een fikse klim, boven aan gekomen krijg ik een amazing vieuw (waanzinnig uitzicht) over een prachtige weid uit gestrekte vallei.

Als een adelaar stort ik me in de afdaling naar Lagina, wat is dit genieten en genieten.
Onder in de vallei in Kavalai bevind ik me plots in een andere wereld van rust, weg van de drukte.
De oude weg Thessaloniki-Istanbul is heerlijk om te fietsen, zo rustig wat een natuurpracht.

Ik stap even af, zet wat muziek op en plasseer een dansje met Eva.
De chachacha , rumba, salsa en de slow wisselen elkaar af.

Fiets verder langs het mooie meer L.Koronia.
In Gerakarou stop ik even bij een jong fietsend koppeltje uit Duitsland dat hun dorst staat te lessen.
Ze fietsen naar Istanbul met als eind bestemming Iran.

Tussen hun universitaire studies in hebben ze drie maanden de tijd om deze route te fietsen.

In loutra Apolonias in de buurt van Nea Apolonia sla ik links af naar het prachtige meer L.Volvi. en fiets door het dorpje.
IK wordt hoog boven de weg in een electricitets paal verwelkomt door vier klepper bekkende ooiervaars jongen.

Mijn vreugde kan niet op met zo’n onthaal, echter niets is minder waar.
Ze verwelkomen hun moeder die een baby in de bek heeft.

Vakkundig als een volwaardige slachter vieren deelt ze de baby en verdeelt hem in gelijke stukken aan de hongerige ooievaar jongen.
Onthutst dat ik ben stamp ik in alle macht tegen de paal, rammel er eens goed aan, verkoop hem een serieuze kopstoot.
Kijk naar boven en zie de baby veranderen in een dikke vis, allee weer een werk van barmhartigheid vervult.

De electriciteits paal doet me terug denken aan mijn stage bij de Interelectra in Beringen.
Ik moest nog 18 jaar worden, had toen nog geen prothese.
Ik kan het me bijna niet meer voorstellen dat ik ooit twee benen en tien tenen heb gehad.
Gedurende de kerstperiode, ik had nog geen verlof en moest dus werken, ik weet het nog goed.
Serieus gefeest en veel te veel gedronken moest ik de dag nadien gaan werken.
Met een hoofd dat op ontploffen stond ving ik mijn dag taak aan, stapte met de collega’s in de camionette en begaven ons naar onze opdracht.
Het was koud buiten dus werd er serieus gestookt.
Mijn maag reageerde onmiddellijk zoals een stier op een rode lap.
De nog aanwezige hoeveelheid bier moest zo nodig om ter snelst een rondje maag-keel inzetten.
Mijn mond vulde zich al vlug met een dusdanige hoeveelheid bier vermengd met de overschot van het kerstmenu.
Gelukkig had ik geen gebit zoals onze ex-minister meneer Verhofstadt (ik wil de man absoluut niet uitlachen, het is maar een omschrijving).
Anders had de aanwezige inhoud van mijn mond met een straal tussen de tanden door de binnenkant van de camionette met een laagje niet te versmaden smurrie bekleed.
Geen andere keus hebbend slikte ik de hoeveelheid terug in, ik kon toch niet overgeven waar mijn collega’s bijzaten.
Mijn lijdensweg was nog niet ten einde, aangekomen op de plaats van bestemming.
Gingen we nieuwe electriteitsleidingen in de palen langs de weg plaatsen.
Als stagiair die alles nog moest leren had ik de eer om als eerste naar boven te klimmen.
Met sporen rond de voeten probeerde ik naar boven te klimmen.
De palen waren zo dun en voorzien van een dikke laag teer wat het naar boven klimmen erg bemoeilijkten.
Menig maal schoof ik half weg terug naar onder, de collega’s hadden natuurlijk dikke lol.
Ze wisten immers ook dat ik nog een serieuze kater had.
Eindelijk na veel vijven en zessen boven aangekomen kon ik het niet meer houden.
Opende mijn mond zoals een beer ton…. over het vervolg hoef ik geen verdere uitleg te doen denk ik.
Zo dit verhaal is ook weer van mijn maag.

Ik fiets door het dorp Loutra Apolonias naar het meer, de rust en de pracht vallen als een zijde laken over me heen.

Ik ga me bevragen in het aanpalende hotel spa-resort oord naar een kamer.
In de veronderstelling dat dit absoluut niet te betalen is zegt het meisje van dienst 29 euro voor een kamer.
Ik vraag het nog een keer want ik denk dat ze 92 euro bedoeld, nee nee meneer 29 euro herhaald ze.
Al fluitend leid ik Eva  door de gangen tot aan mijn kamer en ontdoe ik haar van mijn bagage.
Deze avond skype ik met mijn zus Nicole in het saloon van het resort als er een mevrouw met een brede glimlach me aanspreekt.
Je spreekt Nederlands???
Dol gelukkig als ze is gaat ze haar man roepen.
Ik maak kennis met Gunther en Agnes uit Boom

Twee alternatieve reizigers in hart en nieren, ze hebben de halve aardbol al af gereisd.
Geboeid luister ik naar hun verhalen.
De tweede avond eten we samen en hebben een reuze samenzijn.
De dag van mijn vertrek neem ik wederom afscheid van twee fantastische mensen die me voorzien hebben van waardevolle informatie en een vriendschap voor het leven.
Het gaat jullie goed Gunther en Agnes tot ergens in de wereld???!!!

Ik fiets verder naar Rendina en het zeer toeristische Stavros aan de Golf van Orfanos.
Nestel me op een bankje aan de haven om mijn bokes op te eten.
Geraak er aan de praat met een Griekse militair die in Evere in het hoofdkwartier van de Navo heeft gewerkt.
Als ik mijn boke wil doorslikken krijg ik het gezelschap van een Senegalees, hij doet zijn verhaal.
Twee jaar geleden heeft hij zijn land verlaten om in Griekenland geld te verdienen om zijn familie te kunnen onderhouden in Senegal.
Hij verkoopt allerhande prullen zoals er veel van zijn landgenoten doen, hij verkoopt echter niet veel.
Hij hoopt nog ooit in het beloofde land Belgiê binnen te geraken, daar is het goed volgens hem.
We nemen afscheid ik stop hem wat geld toe, niet dat dit de oplossing is maar hij is heel blij.

Gunther en Agnes vertelde me eerder dat Olympiada een mooi dorpje rustig aan de kust is het zou er fijn vertoeven zijn.

Ik stel mijn vizier in en zet koers naar…
Over de heuvelachtige kustweg ariveer ik er in de late namiddag, ga er op zoek naar de camping maar deze is er niet meer.
Ik ga opzoek naar een kamer en beland bij een Griekse familie, het voelt onmiddellijk als thuis aan.
Maak kennis met de twee zonen, het klikt onmiddellijk.
Na mijn avond eten komt mevrouw me een bord gevuld met watermeloen en feta kaas brengen.
Een uur nadien wordt ik door de beide broers uitgenodigd om een soort van Ouzo of Raki te gaan drinken en een haptje te eten.
Weerstand bieden helpt niet ze bestaan erop dat ik mee ga, waarom ook niet het is zaterdag avond denk ik bij mezelf.

 
Stop zeg ik tegen BOB van dienst ik heb mijn geld vergeten, geeft niet zegt hij.
Je bent onze gast en gasten horen niet te betalen.
Het wordt een reuze avond het drankje zit me al vlug in het hoofd, het eten is lekker.
We gaan de benen strekken in een plaatselijke lounge bar, drinken er een wodka orange.
Genoeg is genoeg zeg ik tegen mijn gastheer ik ga slapen.
Ik ga mee zegt hij maar we drinken onderweg nog een laatste slaapmutsje.
Er wordt een tequila geserveerd, nu is het echt tijd om gaan te slapen.
Dit soort van uitspattingen ben ik echt niet meer gewoon, pa Linden heeft teveel op, schol!!
S’morgens wakker wordend met een katertje ga ik op het strand uitwaaien, geniet er van het goed leven op een terrasje.
S’avonds na mijn avondeten komt de gastvrouw aandraven met een bord eten, een grote vis met frieten, tomaten en ajuin.
Amaai wat wordt ik verwend, deze verorber ik ook nog met veel smaak..

Maandag 4 juli fiets ik verder, neem afscheid van wederom heel fijne mensen.
Bel mijn zusje Monique want ze is jarig, 49 dikke kussen stuur ik haar door.

Klimmen, klimmen en klimmen hoog boven Stratoni aangekomen geniet ik er van een gigantisch uitzicht.

Daal vervolgens af naar de Golf van Lerissos, in Lerissos ga ik even site seeing doen en een haptje eten.
Fiets verder naar Nea Roda en geniet van de ongelooflijk mooie uitzichten, baaien en stranden.

Onderweg onmoet ik nog 3 fietsers, 1 ervan is een Fransman die volgens mij de weg  in zijn hoofd is kwijt geraakt. Hij zou Griekenland willen verlaten hij heeft echter geen geld meer.
De twee andere zijn een koppeltje uit Zwitserland die van Istanbul naar Iran fietsen.
Ongelooflijk hoe basic zij rondfietsen, zijn fiets heeft het zo goed als begeven.
In Istanbul gaat hij zijn fiets naar huis sturen en verder trekken met skalers (soort van rolschaatsen) onder de voeten????
Ik ben benieuwd als hij door Turkije en Iran geraakt met zijn rolschaatsen.

Na 975 km en drie weken bereik ik het mooie Ouranoupoli de toegangspoort tot Mount Athos.
Dol gelukkig en blij zet ik mijn tent op op camping Ouranoupoli.

 
Ik geniet nog enkele dagen, van de omgeving, natuur, prachtige verzichten en zonsondergangen.
Heel toevallig ben ik de gelukkige getuigen van een demostratie brandblussen op zee door een waterblusvliegtuig.

Op donderdag 7 juli is het eindelijk zover, dan mag ik de heilige grond van Mount Athos betreden en er verblijven voor 3 nachten en 4 dagen.

Ik heb een verblijfsvergunning  verkregen voor de volgende 3 monasteries:

Megistis Lavras
Dionisiou
Skiti Aghias Annis

In een volgend verhaal zullen jullie vernemen hoe ik Athos beleefd heb.

Ik groet jullie van harte,

Dikke knuffels van  pater ludovicus den eerste