Reisverhaal «Einde van een mooie week»
Start-to-Cycle - Deel 2 - Nederland/Duitsland
|
Duitsland
|
6 Reacties
11 April 2011
-
Laatste Aanpassing 26 April 2011
Maandag 11 april 2011 ik blik terug op de voorbije dagen.
Sinds woensdag 6 april hebben moeder en ikzelf 135 km langs de wondermooie Rijn gefietst. Via Bad Breisig, Koblenz, Bingen en Ingelheim.
Onderweg namen we afscheid van de mensen waar we een nacht verbleven.
Mensen spraken ons spontaan aan, één van hen was een mevrouw wiens man ook een prothese had. Haar man kon niets, het enigste dat hij kon was klagen. Ze kon er niet aan uit dat iemand met een prothese zo’n uitdaging per fiets aanging, hoofd schuddend nam ze afscheid.
Een kok van een hotel was jaren scheepskok geweest en had de hele wereld afgereisd, bij dit soort van ontmoetingen ben je vertrokken voor een lang en boeiend gesprek.
Verder sprak ons een fietser van 77 jaar aan, en zei hij ”jullie zijn al vroeg op het jaar onderweg, ik vertrek pas …”
Onderweg ontmoeten we een boer met paard en kar, dat en zijn tractor waren zijn enigste vervoer middelen. Het leven ging al snel genoeg volgens hem, op deze manier kon je trager en minder stres vol leven.
Ergens in een hotel dacht een mevrouw dat ik nog maar 35 jaar was, had ze iets nodig, ja misschien wel een bril. Alhoewel tegen mijn moeder zei ze dat het wel in de genen kon zitten. Dat beloofd als ik zo blijf verjongen, tegen de tijd dat ik arriveer in Nieuw-Zeeland zie ik eruit als een baby met grijze haren, een sik onder de lip en met een al te grote fiets.
Van Ingelheim fietsen we verder over kleine mooie rustige wegen tussen de velden en bossen naar Heidelberg. Tussen door staken we in Nierstein de Rijn over met het veerpond. Ik zei al lachend tegen moeder hou je klaar zodat je het pond niet mist. Ze dacht dat ik haar voor de zot hield ze wachten tot ik aanstalde maakte om me op het veerpond te begeven. Daar geraakte we voor de zoveelste keer aan de praat, nu met een man op een Vespa 125 cc. Hij was voor zijn legerdienst, lang geleden, voor 2 jaar gekazerneerd geweest in Mons/Bergen in België. Fier als een gieter sprak hij nog enkele woorden Frans, je frappe a la porte. Hij was nieuws gierig naar ons verhaal en was onder de indruk van mijn Fiets project. Spontaan bood hij aan om onze overzet voor zijn rekening te nemen, mooie hartverwarmende momenten zijn dit.
Aan de overkant ging onze reis verder.
Zondag 10 april de laatste dag van ons samenzijn en het samen fietsen het gaf me een dubbel gevoel. In Weiher spraken we af aan het hotel Ritter met Christiane, Gerard en mijn vader. Zij kwamen ons moeder halen met de auto waar haar fiets op de rek ging. Die avond werd een gezellige avond met lekker eten, wijn en heel veel woorden. Maandagmorgen na het ontbijt werd er emotioneel afscheid genomen van elkaar.
Ik fiets alleen verder en verblijf deze avond in Pforzheim, gedurende de dag ontmoeten ik aan een gesloten overweg een 70 jarige fietser. Gedurende ons samen fietsen vertelde hij, dat hij door de jaren heen zelf 36.000 km over de Duitse wegen had gefietst. Tijdens zijn loopbaan als elektrotechnieker aan een onderzoek centrum in Karelsruhe. Werd hij en zijn team door de Nieuw-Zeelandse regering uit genodigd. Om onderzoek te doen in Christchurch op het Zuider-eiland naar allerhande gassen die aldaar in de lucht hingen. Aangekomen op het punt waar onze wegen elkaar zouden scheiden nodigde hij me uit bij zijn thuis. Daar werd ik hartelijk getrakteerd op appelsap en rabarber taart. Een mens moet maar geluk hebben in zijn leven, niet? En des te meer toen ik telefoon kreeg van mijn vriend Stani van uit Bali, om te zien hoe mijn eerste alleen fietsdag verliep.
Wat onthoud ik van het samen fietsen met mijn moeder,
Haar eeuwig optimisme, de vele mooie tuinen die haar ontroerde, het fietsgenot dat we samen beleefde, de terrasjes en de lekker broodjes die we ons lieten smaken, het verbazend wekkend mooie weer, de bomen en bloemen die hier volop in de bloei staan waaronder de pinkerster bloemen die normaal pas in mei pas hun geuren en kleuren ten toon spreiden, en vooral de 586 km die mijn moeder zonder problemen heeft af gelegd.
Net als toen, 47 jaar geleden, begeleiden mijn moeder mij nu ook weer.
Toen naar het kleuterklasje op de Hoef in Hechtel.
Nu 47 jaar later doorheen mijn eerste week als toekomstige wereldfietser.
Moeder ik zie je graag, dank voor alles en vooral voor afgelopen week.
ludo,
"Non importa dove andare, l'importante è andare"
Geen kwestie waar u heen gaat, het belangrijkste is om te gaan
(met dank aan Roeland Geys)
