Reisverhaal «Afscheid en fietsen met mijn moeder»
Start-to-Cycle - Deel 2 - Nederland/Duitsland
|
Duitsland
|
13 Reacties
10 April 2011
-
Laatste Aanpassing 26 April 2011
.jpg)
Op het bed liggend, dit verhaal schrijvend, fietsdag 2 zit erop, ons moeder luisterend naar het mp3 spelertje (dank u Evatje). Paulo Coelho vertelt over de alchemist.
Mijn eerste werkelijk fietsverhaal begint op vrijdag 1 april. Vrienden komen en gaan die dag. Mijn spullen geraken niet in mijn fietstassen. Geen erg, want deze momenten zal ik me nog dikwijls herinneren en moeten missen. Het wordt een lange dag en een heel korte nacht.
Zaterdag 2 april 2011, 10.00 uur, het uur van vertrek. Eindelijk is het zover, vlug de fiets op en wegwezen. Het vlug werd gelukkig afgeremd door de talrijk op gekomen vrienden en familie. Ik word bedolven onder de mooie woorden het klinkt als zwanenzang in de oren. Zelfs dit weerhoudt me niet om koers te zetten naar Nieuw-Zeeland. 500 m verderop in de straat valt me wederom een verassing te beurt. Mijn pool vrienden Cas, Jos en zijn vrouw wachten me op en zwaaien me uit.
Op kruissnelheid passeren we Peer City waar mijn ex Collega's van Epsilon, of beter gezegd vrienden van de werkvloer, me hartverwarmend uitzwaaien. 200m verder steken Stef en mijn optieker me nog een hart onder de riem.
Met een karrevracht aan goede intenties en geluksbrengers, 44 kg bagage, mijn fiets van 17kg en 72 kg aan eigen spier massa, fiets ik samen met de familie, fietsvrienden Marc en Carina richting Linne dat gelegen is tussen Thorn en Roermond. Ter plaatsen, in hotel "de harmonie" waar we een slaapplaats hadden gereserveerd, wachten Ludo en Jos me als laatste vrienden in de rij op. 'S avonds nuttigen mijn familie en ik er het laatste avondmaal.
_320(1).jpg)
_320.jpg)
Pratend met de "locals" van Linne over mijn fietsproject doen enkele mensen, de 2 Peter's, een spontane bijdrage ten voordelen van 'Handicap International' en 'Leven in Liefde'. Dit is de zoveelste bijdragen van de afgelopen dagen die mensen doen aan de 2 goede doelen waarvoor ik fiets, heel erg bedankt ieder van jullie. Ongelooflijk hoe mijn fiets project ten voordele van ... mensen inspireerd.
_320.jpg)
Zondag 3 april neem ik afscheid van de familie en fiets ik samen met mijn moeder verder richting Duitsland. Genietend van het samenzijn, de regen en de mooie natuur zoeken we onze weg. Onderweg ontmoeten we leuke mensen waaronder Heinz. Hij begeleidt ons naar het hotel "de musketiers". Hij zelf is een fervente reiziger in hart en nieren. Hij reist reeds van zijn 15de levensjaar de wereld af. Vorig jaar peddelde hij met zijn cano van Julich bij Duren naar Zweden. Vol bewondering luisterde we naar elkaars verhalen en zo heb ik er een Duitse fan bij die de avonturen van "free and unlimited" gaat volgen. Nog maar 2 dagen onderweg en al zoveel ervaringen rijker! Wat gaat dit nog geven voor de komende 3 jaren en 363 dagen?
Maandag 4 april, het is fris aan de vis als we rond 10.30 uur vertrekken. Geen nood, moeder en ik zijn niet te stoppen als we uit het 2000 jaar oude Julich vertrekken. Deze stad hoorde bij één van de meest verwoeste steden tijdens de 2de wereldoorlog. Uiteindelijk slagen we er in na wat zoekwerk en met hulp van een vriendelijk gepensioneerde man in korte broek die ons de richting naar Altenburg aanwijst. Onderweg werden we vergezeld door een 66 jarige fietser. Na een hartelijke babbel nemen we afscheid. Gedurende onze dagtocht spreken ons in Duren 2 oudere dames en een ouder fietskoppel vol bewondering aan. Met open mond luisteren ze naar onze/mijn uitdaging. Ik maak me de bedenking: is het door mijn goed uitziende moeder dat we oudere fans aantrekken of komt het door de grijze watergolf in mijn haar? Ben benieuwd als de fans verjongen wanneer ik volgende week alleen fiets? We fietsen gedurende de dag langs de Rur, meestal over onverharde wegen. Zalig! Ons moeder amuseerd zich. Ik rijd naast haar en kijk ernaar. In de late namiddag zoeken we onderkomen in het parkhotel in Zulich. In deze stad vocht één of andere heidense koning, getrouwd met de later heilig verklaarde Clothilde in het jaar 496, strijd met een andere ongelovige Thomas en zijn trawanten. De koning dreigde ten onder te gaan in de strijd maar wanneer hij zich op zijn ongelovige knieën wierp en tot de God bidde met de smeekbede dat hij zou zich bekeren bij winst van de strijd aanhoorde Onze Lieve Heer hem en schonk hem de overwinning, waarna de koning zich bekeerde.
Dinsdag 5 april vroeg in de morgen opsgestaan, de 77 jarige hotel eigenaar deed zijn levensverhaal, het werd een ongelooflijk aangrijpend verhaal.
_320.jpg)
Na herhaaldelijke malen op moeders slaapkamerdeur geklopt te hebben werd ze eindelijk wakker na een nacht van 10.00 uur geslapen te hebben. Ik maak me de bedenking: mag ze van mijn vader thuis niet zo lang slapen of is ze zo moe van onze fietstochten? Wie zal het zeggen? Na het ontbijt namen we afscheid, van de met tranen gevulde hotel eigenaar. We zetten koers naar onze volgende bestemming Bad Breisig, 30 km van Koblenz. Onderweg ontmoeten we 2 Nederlanders, Jos en Niko Lustberg. Zijnde vader en zoon, te voet onder weg naar Rome. We hadden een hartelijk en warm contact.
_320.jpg)
We fietsen verder over kleine wegeltjes tussen de hectare grote en uitgestrekte velden. Het buiten zijn, de wind, de zon en de mooie natuur doen ons genieten van het samen fietsen. Het tweede gedeelte van de dag volgen we de Rijn en ontmoeten een Brusselaar die op twee dagen van Brussel naar Koblenz fietst. Amaai mijne frak! Die Belgen zijn toch geen gewoon mensen. Niet voor niets dat ze de dapperste onder de Galliërs waren. Na 72 km kwamen we aan in het oude Romeinse stadje Brisiacum of nu Bad Breisig genaamd. We hoopten net zoals onze Gallische voorouders: "Astrix en Oblix", everzwijnen te vangen en te verorberen. Het is echter bij een Argentijnse steak gebleven. Misschien beter toch zo want met mijn klein Zwitsers mesje een everzwijn te lijf gaan is ook niet zo evident. Stel dat dat beest mij gevild had, hoe zou ons moeder in godsnaam dan terug in Hechtel geraken? De Rijn mag dan wel naar de zee vloeien maar naar welke zee zou ons moeder zeggen. Dit is het bescheiden fietsverhaal van een 74 jarige moeder en haar (bijna) jarige Zoon.
Bedankt allen voor jullie massale reacties in het gastenboek en financiële bijdrage aan Handicap International en Leven in Liefde.
Tot het volgende verhaal,
DAG EN BEDANKT 
