Reisverhaal «Cambodia : Kingdom Of Wonder»

Start-to-Cycle - Deel 15 - Cambodja | Cambodja | 10 Reacties 22 Maart 2013 - Laatste Aanpassing 22 Maart 2013

Cambodia : Kingdom Of Wonder

Cambodja – Kampuchea :

Wat vooraf ging :

Zaterdag 23 februari,
ik neem een taxi vanuit My Tho (Vietnam) naar het 180 km verder gelegen Chau Doc (Vietnam) aan de grens met Cambodja.

Maandag 25 februari,
op de laatste dag van mijn visum neem ik de ferry vanuit Chau Doc naar Phnom Penh (Cambodja).
De 7 uren durende tocht over de Mekong Rivier kost 28 euro Eva in begrepen.
Het visum voor Cambodja dat je krijgt gedurende deze tocht kost me 550 000 Vietnam Dong of 20 euro.
Het visum kan je betalen in Vietnam Dong of Dollars.

Door eerst een taxi en daarna de ferry te nemen, herzie ik mijn eerder gemaakt plan.
De bedoeling was om de grens van Cambodja per fiets over te steken in Ha Tien in het uiterste westen van Vietnam.

Om mijn been nog wat extra rust te gunnen kies ik voor de optie van het openbaar vervoer.

Korte toelichting over Cambodja :

Het koninkrijk Cambodja is gelegen in Zuidoost Azië.
Het grenst aan Vietnam, Laos, Thailand en de zee.
Voor 75 procent is het vlak en de rest wordt gekenmerkt door het Cardamongebergte, Damreigeberte en de Dongrekbergen.

Het is bijna 6 keer zo groot als België in oppervlakte.

Half april vieren de Combodjanen Nieuwjaar.

Het tastbare verveleden van Cambodja gaat terug tot de 1^ste eeuw van onze jaartelling.

In de eerste helft van de 12^e eeuw liet de toenmalige koning het beroemde Angkor Wat bouwen.
Het is het grootste tempelcomplex van de ongeveer 7oo tempels die onder het bewind van voorgaande koningen werden gebouwd.

Tussen 1863 en 1953 wordt Cambodja geregeerd door Frankrijk en wordt daarna onafhankelijk.

Tijdens de Vietnam oorlog wordt het land zwaar gebombardeerd door Amerikaanse B-52 bommenwerpers.
Er vielen toen naar schatting 600.000 burgerslachtoffers.

In 1975 - 1979 komen de Rode Khmer of Khmer Rouge van Pol Pot aan de macht.
Ze voeren zowaar een schrikbewind uit op de eigen bevolking.
Ongeveer 1,5 miljoen a 2,5 miljoen mensen werden vermoord, zowat één vierde van de bevolking.

Cambodja heeft altijd tot mijn verbeelding gesproken.
‘Angkor Wat’, ‘The Killing Fields’ en een project van Handicap International doen me uitkijken naar een nieuw avontuur.

Aan gekomen in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, valt het me op dat het een heel stuk warmer is dan in Vietnam.
Ik ga opzoek naar een onderkomen voor enkele nachten om de stad te ontdekken.

The Royal Palace, National Museum, the Silver Pagoda, Central market, het nachtleven……Het is allemaal goed en wel om het te ervaren maar het is niet mijn ding.

Bij het bezoek aan de ‘The Killing Fields’ in Choeung Ek, 15 km ten zuidoosten van Phnom Penh en het Tuol Sleng museum word ik pas echt ontroerd en diep geraakt.

Om iets meer te weten te komen over het verschrikkelijke regime van de Rode Khmer ga ik beide sites bezoeken.

17 april 1975 neemt het leger van Pol Pot Phnom Penh in.
In 3 dagen wordt de stad volledig ontruimd en om getoverd tot een spookstad.
Tot in alle uithoeken van het land worden de mensen weg gevoerd.

Vele werden overgebracht naar de S-21 gevangenis van Tuol Sleng een voormalige school in Phnom Penh.

Anderen werden geblinddoekt en met de handen op de rug weg gebracht onder het voorwendsel dat ze naar hun nieuwe thuis verhuisden.
Aangekomen in Choeung Ek een voormalige Chinese begraafplaats werden de gevangen van de vrachtwagens geladen, vermoord en in massa graven gedumpt.

Om de geur hinder te beperken, de lichamen sneller te doen vergaan en de eventueel nog ‘levende’ doden te doen sterven werden de lijken bestrooit met een gifpoeder.

Om geen geld te verkwisten aan kogels vond Pol Pot het beter om de gevangenen te vermoorden.
Hun hoofd in te slaan met geweerkolven, hamers, ijzeren staven, bijlen noem het maar op……
Anderen werden onthoofd……
Kinderen en baby’s werden met de benen genomen en dood geslagen tegen een boom.

17.000 mensen verloren hier het leven.

Na afloop van mijn bezoek ben ik ergens stil op een bankje gaan zitten, de tranen rollen me over de wangen.
Diep ontroerd schrijf ik dit verhaal, niet uit sensatie maar om niet te vergeten wat nooit meer mag gebeuren.

300 van deze ‘Killing Fields’ zijn verspreid over het hele land, Choeung Ek is uit geroepen tot nationale herdenkplaats.
8000 duizend schedels zijn bewaard gebleven in dit museum.

Ondanks dit vreselijk verleden en de nog steeds talrijk aanwezige anti-persoonsmijnen ten velden, blijven de mensen je breed toe lachen.

Eén van deze dagen brengt Johanna Plas van Handicap International (HI) België me in contact met Jeroen Stol de directeur van HI in Cambodja.

We bespreken welk project ik kan bezoeken in Cambodja.
Het wordt het revalidatie centrum in Kampong Cham, maar daarvoor moet ik nog enkele kilometers en dagen fietsen.

Donderdag 28 februari :

Phnom Penh - Udong - Ou Ruessei - Kampong Chhnang : 92 km

Eens uit de stofwolken en het drukke verkeer van Phnom Penh geniet ik na meer dan een maand eindelijk weer van het fietsen.
Op het heetst van de dag wijst mijn temperatuur meter temperaturen van 40° aan, het is zweten, puffen en genieten geblazen.

Vrijdag 1 maart :

Kampong Chhang - Ponley – Pursat : 95 km

In Pursat kan je een tocht over de rivier maken om ‘the floating village’ (het drijvende dorp) te bezoeken.
Hier leven ongeveer 6000 Vietnamezen in hun drijvende huisjes.
Tankstations, cinema zalen, turnzalen, kindercrèches, meisjes van lichte zeden, ieder komt er aan zijn trekken.
Nee ik laat me niet verleiden en leg mijn vermoeide fietser benen te rusten.

Zaterdag 2 maart :

Pursat - Moung Ruessi – Battambang : 107 km

Maandag 4 maart :

Battambang – Siem Reap

In plaats om naar Siem Reap te fietsen neem ik op aanraden van Jeroen Stol van Handicap international de ferry.
Volgens hem is het zeer mooi varen op de smalle rivier naar het grote meer toe……
……en gelijk heeft de man.

Voor de prijs van 20 dollar en 5 extra dollars voor Eva, geniet ik van 9 uur bootje varen.

Verschillende keren zat de boot vast door de lage waterstand.
Gelukkig moest ik niet duwen en wist de bemanning telkens het euvel op te lossen.

Dat smaken verschillen blijkt als ik met andere reizigers over deze tocht praat.
Ze vonden er geen reet aan, gelukkig anders zat de boot overvol.

Aangekomen in Siem Reap blijf ik er enkele dagen hangen om onder andere ‘Angkor Wat’ te bezoeken.

Maar dat niet alleen, het grote voordeel aan een stad is, dat je er internationaal kan eten en inkopen doen die je in een dorp niet vind.
Eerder vergat ik mijn fiets drinkbus op het nachtkastje van een Cambodjaanse schone.
Gelukkig vind ik een nieuwe in Siem Reap, en schaf me een reserve bus aan mocht het me weer eens overkomen JJJ

Ja sorry moeder ik weet dat ik pas sex mag hebben als ik getrouwd ben.
Maar maagd zijn op mijn 51^ste past ook niet, niets tegen vader zeggen hé J

Angkor Wat is een Hindoeïstische tempel en wordt beschouwd als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld.
Met een hoogte van 65 m is Angkor Wat 2 meter lager dan de beroemde kerk in mijn dorp in Hechtel.
Echter met zijn jaarlijkse bezoekers van 1 miljoen overstijgt het ruimschoots de kerkgangers van de Hechtelse tempel.

Naar schatting is Angkor Wat opgebouwd uit 5 a 10 miljoen op één gestapelde zandsteen blokken waarvan sommige met een gewicht van 1500 kg.

Het beeldhouwwerk is adem benemend mooi.
Mijn vader zou zeggen dat waren nog eens stielmannen in die tijd.
Spijtig dat je niet van reizen houd vader want het is de moeite waard om te zien J
Moeder ik ben er zeker van als je Engels kon dat je al lang de vlieger had genomen om te vergezellen en nog eens samen te fietsen J

De blokken werden aan gevoerd van uit de 45 km verder gelegen steengroeve.
De gewone man zal weer gepuft, geblazen en gezweet hebben voor het welzijn van zijne Koninklijke Hoogheid.

In de vroege morgen om 5.00 uur fiets ik vanuit Siem Reap naar het 8 km verder gelegen Angkor Wat om de zonsopgang te gaan bewonderen.
Ik heb echter dikke pech want de wolken verrekken het om voor de zon uit te gaan. Hoe hard ik ook blaas ze verroeren geen vin.

Om Angkor Wat en de omliggende tempels te bezoeken kan je kiezen tussen een 1 dag pas van 20 dollar , 3 dagen pas  van 40 dollar of een weekpas voor de prijs  van 60 dollar.

Ervaring leert me dat je op 1 dag al heel veel kan zien en aan het einde van zo’n dag kan je geen tempels meer zien.
65 km lang fiets ik van het ene tempeltje naar het andere en geniet van al de pracht die me te beurt valt.

Al die dagen in Siem Reap verblijf ik in een hotel waar ik eigenlijk niet had willen verblijven.
Niet dat het niet goed is, integendeel het is klasse maar daar betaal je natuurlijk voor.
De dag voor ik in Siem Reap toekwam heb ik online dit hotel geboekt.
De guesthouses waar ik had willen verblijven waren allen beterkoop maar volzet.
Hoe ik ook zocht, ik werd steeds weer intuïtief naar dit ene hotel toe getrokken.
Na een dag van zoeken gaf ik het op en boekten uiteindelijk een kamer in dit hotel.
Waarom zou me de komende dagen duidelijk worden.

Wanneer ik de eerste dag vrij laat toekom op het hotel en het donker is wanneer ik ga eten.
Besluit ik om niet meer het stad in te trekken.

In het restaurant van het hotel leer ik een jong mooi meisje van om en bij de 20 jaar kennen.
Ze is heel vriendelijk, mooi en iet wat verlegen ze heeft een glimlach om in weg te smelten.
Mey Mey zo noemt het jonge dienstertje, bediend me alsof ik de koning in levende lijven ben.
Wanneer ik later die avond afreken en aanstalten maak om te vertrekken, fluistert ze me toe “Sir can I ask you something” (meneer mag ik u iets vragen).

Mijn hart gaat als een jong veulen te keer in mijn ouwe fietsers lijf.
Ik hou me de adem in om de vraag die gaat komen………

“Sir what happened to your leg”.Meneer wat is er met uw been gebeurd?
Ik kijk haar iet of wat verbaasd aan, en denk bij mezelf, meiske is dit alles wat je me wil vragen ik had me wel aan iets anders verwacht J

Ik doe voor de 99 999 keer mijn verhaal.
Mey Mey blijft maar vragen stellen.
Hoe ik omga met een ‘handicap’, hoe ik daar met kan leven, hoe andere mensen reageren, en zo gaat het maar verder en verder.

Uiteindelijk blijkt waarom?
Ze heeft met haar rechterhand tussen een machine gezeten.
Daarbij heeft ze enkele vingers verloren en een misvormde hand aan over gehouden.

Het meisje is beschaamd om wat haar overkomen is.
Ze doet me haar verhaal, het is een verhaal waarvan ik de tranen in de ogen krijg.

Ze studeert nog, haar ouders zijn gescheiden.
Na schooltijd werkt ze in het hotel om haar studies te kunnen betalen.
Maar ook om zowel haar vader als moeder geld te kunnen geven.

Wanneer ze naar een feestje gaat is ze altijd alleen, haar ‘vrienden’ willen haar niet mee omwille van haar misvormde hand.

Wanhopig kijkt ze me aan en stelt me vragen……
….. ik praat met haar en heb het gevoel dat ze gaande weg veel aan ons gesprek heeft.

Met een glimlach en een stevige handdruk bedanken we elkaar voor deze ontmoeting en besef ik waarom ik in dit hotel terecht moest komen.
Is het niet prachtig om te mogen ervaren waarom je in een bepaalde plaats terecht moet komen om de mensen te ontmoeten die je moet ontmoeten.
Bewust leven maakt het leven en het reizen oh zo mooi.

Donderdag 7 maart :

Siem Reap - Rolous - Dam Daek - Kouk Thlok Kraom – Stoung : 103 km

S’avonds kom ik een plaats terecht en ben ik content dat ik een bed heb voor de nacht, maar dat is ook alles.
Ik slaap op de bovenste verdieping en heb het geluk een feest mogen mee te maken.
Als je weet dat Aziaten de muziek graag oorverdovend luid zetten begrijp je dat ik niet veel geslapen heb die nacht.
Zelfs met oorstoppen is het net of ze naast mijn bed staan de feesten.

Vrijdag 8 maart :

Stoung - San Kor - Kampong Thom - Santuk - Kampong Thnor : 82 km

Gedurende de dag wordt ik aan gesproken door een meisje van 16 jaar.
Ze nodigt me uit bij haar thuis.
Ik geniet van een lekkere watermeloen en de verliefde ogen van haar moeder.

Zaterdag 9 maart :

Kampong Thnor - Bos Knaor - Kampong Cham : 85 km

Eindelijk bereik ik Kampong Cham en kan ik een project van Handicap International gaan bezoeken.
Maar voor het zover is moet ik nog enkele dagen geduld hebben want het is weekend.

S’avonds in een gezellig restaurantje ontmoet ik Bärbel en Johan, een Duits Nederlands koppel.
Ze fietsen van China naar Nieuw- Zeeland, stof genoeg om de avond te vullen.www.myfirstblogeverforcyclists.wordpress.com

Lieve mensen het was me zeer aangenaam, het gaat jullie goed en tot ergens onderweg.

Eén van deze dagen ontmoet ik een jonge Duitser, hij is getrouwd met een plaatselijke schone.
Zijn vrouw woonden als kind 10 km verder langs de Mekong rivier.
Om Kampong Cham toen te bereiken moesten ze de boot nemen, daar er nog geen weg was.
Voor hun huisje had je de rivier en er achter de jungle.
S’avonds als ze gingen slapen namen ze dikke stenen mee naar bed???!!!
Deze dienden om de tijgers te bekogelen gedurende de nacht.
Deze mensen hun buffels waren een makkelijke prooi en een welgekomen maaltijd.

Nu merk of zie je niets meer van de jungle en de tijgers.
Het valt me ook op hoe kaal Cambodja is, in een razend tempo verdwijnen de bomen.

Onlangs zag ik een documentaire over het Cardamon gebergte in Cambodja.
Een jonge verslaggeefster van The Lonely Planet (reisboek) ging er een nieuwe trekkingroute bekijken.
Ik moet u zeggen dit was nog puur natuur.
Wie van avontuur houd, basic reizen niet schuwt, wil genieten van de jungle en de plaatselijke bevolking komt hier zeker aan zijn trekken.

Maandag 11 maart,

Kampong Cham, in alle vroegte word ik begroet door Mr. Sum, de plaatstelijke coördinator van het Physical Rehabilitation Center van Handicap International.
Mr. Sum leidt me rond doorheen de gebouwtjes van het center.

Ik ontmoet en begroet er mensen met allerhande lichamelijke beperkingen.

Onder anderen een man met twee onderbeen prothesen,
een vrouw met een onderbeen amputatie net zoals mezelf,
2 jonge meisjes met een voetbeugel.
Allen zijn ze aan het revalideren in het center.

Mr. Sum leidt me verder rond en zie hoe kinderen met een geboorte afwijking begeleid worden.

In de werkplaats voor prothesen stelt Mr. Sum me voor aan zijn collega’s.
Heel fier vertellen ze me dat ze opgeleid zijn als orthopedisten en blij zijn dat ze voor Handicap International kunnen werken om deze arme mensen te helpen.

Gemiddeld worden er 65 prothesen per maand gemaakt.
Gaande van onder -en bovenbeen prothesen, korsetten tot armprothesen en special orthopedische schoenen  voor kinderen met een geboorte afwijking.

In de opslagruimte staan splinternieuwe rolstoelen voor mensen met een verlamming.
Als ook onderdelen voor het maken van prothesen.
Dit alles wordt ingevoerd vanuit het buitenland.

Alles wordt gesponsord en gefinancierd door donoren en door landen wereldwijd.
Handicap International België draagt een groot deel bij in dit geheel.
Zij maken het mogelijk dat mensen ter plaatsen kosteloos kunnen genieten van wat ze nodig hebben.

Heel fier laat Mr. Sum me de onderdelen zien die in Cambodja zelf worden gemaakt zoals voeten voor prothesen.

*Handicap International leidt niet alleen dit Physical Rehabilitation Center. *Het heeft ook nog een gezondheids project voor kinderen in Siem Reap.
*Leid een Livelihood project in Battambang, waar gezinnen en mensen ter plaatsen in hun dorpen en leef gemeenschappen ondersteund en begeleid worden.
*Verkeersveiligheid is een groot issue door de vele verkeersslachtoffers.
*Anti persoonsmijnen zijn nog steeds een kwaad in Cambodja waartegen Hi wedijvert.

In het revalidatie Centrum van Kampong Cham zijn er overnachtingsmogelijkheden voor de mensen die vanuit de ver afgelegen dorpen komen.
Ze kunnen gedurende de tijd dat ze in behandeling zijn verblijven in het centrum.
Driemaal per dag kunnen ze genieten van een maaltijd.

Na Mr. Sum’s rondleiding kuier ik nog wat rond en praat met de mensen.

Eén van hen is een jonge man die met zijn vrouw en hun 4 jarig dochtertje in het centrum verblijven.
Het meisje heeft een afwijking aan één van haar voetjes en heeft aangepaste schoentjes nodig.
Tijdens de geboorte is er iets misgelopen, ze kan nog steeds niet praten en moet gevoed worden met vloeibare voeding.

We praten over het leven in Cambodja en mijn reizen doorheen de wereld.
Hij weet me te vertellen dat Cambodjanen heel blij en fier zijn als Westerlingen hun land komen bezoeken.

Na enkele uren neem ik afscheid van de mensen van Handicap International.
Ik ben weer een waardevolle ervaring rijker en stel vast dat HI heel waardevol werkt levert ten velde.

In het bijzonder wil ik Johana Plas van Hi Belgie danken om me in contact te brengen met HI Cambodja.

Waaronder :

Mr. Jeroen Stol, Mr. Benjamin Nguyen, Mr.Sopha Suon en Mr. Sum.

Dindsdag 12 maart :

Kampong Cham - Kampong Treas - Trea - Peus Pir - Roka Khnaor – Chlong : 107 km

De verharde zandweg van Kampong Cham naar Chlong langsheen de Mekong, is tot dusver de mooiste weg die ik doorheen Cambodja fiets.
Hier krijg ik pas echt het Cambodja gevoel.

Woensdag 13 maart :

Chlong – Kratie : 47 km

Vandaag ga ik van start voor de kortste fietsdag doorheen Cambodja.

Vrijdag 15 maart :

Kratie - Sandan - O Krieng - Ou Pong Moan - Stung Treng : 148 km

Vandaag ga ik van start voor de langste en zwaarste fietsdag.

Hoe pak ik zo’n dag aan?
Vorige dagen heb ik afgewogen of ik de afstand van 148 km aan zou kunnen.
Vervolgens heb ik me mentaal voorbereid.
Van andere fietsers en uit reisverslagen was ik te weten gekomen dat er weinig bevoorrading en schaduw onderweg zou zijn.

Daarom knoop ik mijn grondzeilen van mijn tent aan elkaar om over mijn fiets te kunnen spannen.
Hierdoor creëer ik een beschutting tegen de zon gedurende de dag.

Ik sla een hoop snacks in, leg de avond voor mijn vertrek frisdrank en energie drank in de diepvriezer.

In het guesthouse waar ik verblijf wordt er voor een lunch pakket gezorgd.

Om 5.30 uur is het dan zover en vang de tocht  van 148 km naar Stung Treng aan.

Precies 12.00 later arriveer ik op de plaats van bestemming.
Van de 12.00 uur heb ik 9.45 uur effectief in het zadel gezeten en 2.45 uur rust genomen.
Ik giet me 6 liter water en 1 liter frisdrank door het keelgat en stel vast dat het serieus zweten is bij 40° gedurende de dag.
Dit zijn temperaturen waar men in de lage landen alleen maar van kunnen dromen.

Het zal jullie niet verbazen als ik zeg dat ik super fier ben op mezelf door de geleverde prestaties.

Voor de fietsers die dit traject willen fietsen.
Tot 40 km na Kratie kan je nog eten en drinken.
Half weg in O Krieng kan je een noedelsoep verorberen en 25 km voor Stung Treng kan je nog eens eten en of drinken.

De weg is op plaatsen in slechte staat des al niet te min vond ik het een prachtige rit.
Met momenten kreeg ik het het einde wereld gevoel, heerlijk.

Zondag 17 maart :

Stung Treng - Veun Khame : Cambodja – Laos grens : 66 km

Dit laatste stuk tot aan de grens is heel verlaten en maakt dat het heel rustig fietsen is.

20 dagen verbleef ik in Cambodja.
10 dagen bracht Eva me doorheen het land.
10 dagen lag ik op mijn rug, buik of naast een……???

1131 km fietste ik door het land waar ik ongeveer 8976 keren ‘hello’ tegen de kinderen heb gezegd.

Maart en april zijn de heetste maanden in Cambodja.
Dit maakt dat alles heel droog en bruin eruit ziet.

Het zal er waarschijnlijk heel anders uitzien wanneer je de groene of goudkleurige rijstvelden kan aanschouwen.

Des al niet te min heb ik genoten van de vriendelijke mensen, het lekkere eten, het overheerlijke fruit en de kokosnoten.
Ik ben weer een prachtig land en ervaring rijker.

Het verschil tussen Cambodja en Vietnam volgens mijn ervaring en aanvoelen.

Cambodja lijkt me nog armer dan Vietnam.
Althans het verschil tussen rijk en arm lijkt me er veel groter.
Rijke Combodjanen rijden graag in grote auto’s zoals Lexus, grote Toyota pickups of 4x4.

In Vietnam zie je kleine en grote auto’s, veel brommers, bijna geen mensen op gewone fietsen maar heel veel elektrische fietsen.
In Cambodja zie heel veel grote auto’s, minder veel kleine auto’s, heel veel brommers en veel mensen op heel oude fietsen.

In Vietnam kan je bijna overal langs de weg frisdranken uit een de frigo krijgen.
In Cambodja zie je praktisch geen frigo’s maar frigo boxen 10 keer zo groot als de onze.
Deze worden dagelijks gevuld met ijsblokken die worden aangevoerd door kleine vrachtwagens, brommers en fietsen.
De kwaliteit van het ijs doet me soms de wenkbrauwen fronzen.
Ik ben gelukkig nog niet ziek geworden bij het drinken van……

Geluk ontstaat niet vanuit hoe anderen je zien,maar vanuit hoe jij jezelf ziet.