Reisverhaal «Overlijden van wereldfietser Paul Truyens »
België
|
0 Reacties
06 November 2016
-
Laatste Aanpassing 06 November 2016
http://www.inmemoriam.be/nl/2016-11-01/paul-truyen...
http://www.hbvl.be/cnt/dmf20161102_02552231/gestor...
http://www.hbvl.be/cnt/dmf20161102_02552934/video-...
Lieve........
Michel - Kelly
Jan - Evelien
Gert - Anja
Familie
Vrienden,
We kunnen ons afvragen mocht Paul nu zijn laatste verhaal kunnen vertellen, wat zou voor hem dan het belangrijkste zijn.
Wat zou voor hem de essentie van het leven zijn.
Wat zou hij ons verteld hebben als mens, als wereldfietser.
Een ding is zeker, Paul geloofde in zichzelf, hij geloofde in zijn dromen en dat geloof is noodzakelijk om je droom te kunnen verwezenlijken.
Het begon allemaal lang geleden wanneer ik voor de eerste maal 3 maanden en half in NZ ging fietsen.
Eens terug thuis gekomen kwam Paul me heel geintereseerd vragen,
‘en Ludo hoe is het geweest’.
‘hoe doe je dat met eten onderweg’
‘wat eet je dan precies’
‘kook jezelf of ga je elke dag op restaurant’
‘welk soort van tent neem je mee’
‘Hoeveel kg aan bagage had je mee’
‘Welk soort van kledij heb je nodig’
‘Hoe doe je dat met je fiets op het vliegtuig’
Uren zaten we in zijn café, ‘Pauls Wereld’, te praten over onze gedeelde passie, fietsen......
We fantaseerden samen over hoe we ooit elk onze eigen droom konden waar maken.
Om met de fiets vanuit Hechtel naar de andere kant van de wereld te fietsen.
Het klonk toen op dat moment onwezenlijk en onbereikbaar,
maar beiden wisten we dat we ooit wanneer we het geld hadden ons zelf niet meer zouden kunnen tegen houden en vertrekken.
Gewoon weg onze neus achter na, de vrijheid, de uitdaging, het avontuur tegemoet.
Genieten van de natuur, de mensen, de verschillende culturen.
Kilometers vreten, bergen temmen, onze eigen grens verleggen, ons zelf tegen komen.
Met ander woorden ‘gelukkig en vrij zijn’.
Juist die vrijheid is de beste manier om jezelf en de wereld te ontdekken.
6 april 2009 je was niet meer te houden, eindelijk was het zover, je stond aan het begin van jou droom.
Paul’s wereld kreeg een andere betekenis.
Niemand wist dat de naam van jou gewezen café zou veranderen naar een veel gelezen blog, dit zou de toekomst uitwijzen.
Josephine stond die morgen ongeduldig te trappelen en te wachten tot dat iedereen jullie had uitgezwaaid.
Gaande weg genoten we van je verhalen, we leefden met je mee, we keken telkens weer uit naar jou belevenissen.
Je was het gespreks onderwerp heinde en ver.
Telkens wist je ons te ontroeren met je optimisme, je positiviteit, je gevoel voor humor. Je kreeg ons zelfs aan het watertanden bij, hoe je beschreef wat je gekookt had en hoe je genoot van je glas wijn bij het eten.
Jou ontmoetingen met de mensen doorheen de wereld gaf ons een ander beeld over onze wereld.
De gastvrijheid van onze moslim medemensen onder andere in Turkije en Iran waren hier het bewijs van.
Azië waar iedereen je toe riep,
hey mister how are you,
what’s your name,
where do you go,
where you from,
I love you.
China waar je tot het uiterste moest gaan en waar de arm der wet je redde van de uitdroging in de woestijn.
Australië in de outback, waar de vliegen met honderden op je zaten alsof je een koeienvlaai was.
Waar de dode kangeroes meer je weg kruisden dan de levende.
Waar de tegenwind je leert te dealen met de natuurkrachten.
De mensen die je een bed gaven in Mexico.
Tiet van Peer die je liet genieten van zijn thuis in Canada.
Luc en Linda onze gewezen apothekers uit Eksel die je verwelkomden in hun stek in Cananda.
Stany mijn beste maat die je een onderdak gaf en liet genieten van Bali.
Waar je misschien nog het meest naar uitgekeken hebt was de ontmoeting met je 2 broers Michel en Jan in Thailand.
Het was niet altijd roze geur en manenschijn, zeker niet die keer dat je beroofd werd en dat je in Georgië in een auto met een stel locals van een brug donderde.
Dat je tot het vervelenste toe en tot je grootste ergenis in Pakistan steeds gevolgd werd door iemand van de overheid op een brommer, daar ging je rust en je vrijheid.
Het Andes gebergte in Chile waar je nauwelijks 2 uur per nacht kon slapen wegens de grote hoogte.
Patagonië waar je bij momenten op een dag amper 30 km ver geraakte met Josephine wegens de verschrikkelijke tegen wind.
Je deed toen iets wat je gewoonte niet was, eenje nam lift.
Argentina waar je aan de slag ging als kok en vele vrienden rijker werd.
De wereld en de natuur waren je thuis, geen berg was je te hoog, zelfs dicht gesneeuwde en afgesloten passen konden je niet tegenhouden.
Beren namen met het grootste ontzag een bocht om je heen.
Dit zijn maar enkele van je vele avonturen die in ons geheugen gegrift zijn.
Degene die mezelf het meest bij zal blijven is hoe je je geliefde moederke steeds weer in je verhalen betrok.
Je liefde voor haar straalde uit je verhalen.
Lieve Paul, waar jij mij het diepst met hebt ontroerd is het volgende.
Zelf ben ik 2 jaar na jou in 2011 met de fiets vertrokken.
Wanneer ik in oktober 2013 onverwachts naar huis moest vliegen omdat mijn vader ernstig ziek was en enkele weken later overleed.
Was er bij ons weerzien een bijzondere band van respect voor elkaar die met geen pen te beschrijven viel.
We wisten beiden als geen ander dat wereldfietsen geen beroep is en dat het niet iedereen gegeven is.
Het is een manier van leven, het is je droom beleven en verwezenlijken.
Wanneer ik enkele maanden later het vliegtuig naar Melbourn nam om mijn droom verder te fietsen gaf jij me iets heel bijzonders juist voor mijn vertrek.Het zijn deze Tibetaanse gebedsvlaggen,
Zelf kreeg je ze van een koppeltje in Turkije, die ze op hun beurt gekregen hadden van een Belgische vrouw wiens man verongelukt was op de Mount Everest in Nepal.
Hij droeg ze op dat moment bij zich.
Deze gebedsvlaggen kregen als doel om door gegeven te worden en mensen te beschermen op hun reis op hun droom doorheen de wereld.
Zelf had je ze bijna 4jaar en half en 80.000 km bij je.
Paul beiden kregen we de tranen in de ogen wanneer je me deze gebedsvlaggen doorgaf om mij te beschermen de volgende 2 jaar.
Graag had ik je ze nu terug mee gegeven om jou te beschermen op deze laatste tocht.
Om te eindigen met Paul’s eigen woorden.
Het is zwaar afzien, maar dan wel met een glimlach tot achter mijn oren.
Lieve Paul,
Het is zwaar afzien nu je er niet meer bent.
Maar we zullen je altijd blijven herinneren als een bijzonder persoon met een groot hart en een glimlach tot achter je oren.
Het gaat je goed wererldfietser.
Rust in vrede samen met je vader en moeder.
