Reisverhaal «Tasmanië (3) : Strahan to Hobart via Petcheys Bay»

Australië | 7 Reacties 28 December 2014 - Laatste Aanpassing 29 December 2014

Tasmanië (3) : Strahan – Hobart - Bruny Island - Petcheys Bay

Woensdag 26 november 2014 :

Strahan – Queenstown : 42 km

Het backpackers hostel in het pittoreske haven plaatsje van Strahan in het verre westen van Tasmanië slaapt nog wanneer ik in de vroege morgen mijn dag aanvang.
Ondanks dat het buiten koud is en regent, heb ik er ontzettende zin om er een lap op te geven na enkele dagen van rust.

Gisterenavond heb ik afscheid genomen van Deb de eigenares van het hostel waar ik enkele dagen heb verbleven.
Deb en ik hebben een bijzondere band opgebouwd na onze gesprekken en meditatie.
We gaan elkaar terug zien wanneer ik in Hobart ben.

Vermits Gabriël mijn Italiaanse fietsvriend graag lang slaap en iedere dag pas tussen 9 en 10 uur vertrekt, heb ik hem gisteravond alvast een afscheidszoen gegeven.

Gedurende de dag is het pittig fietsen naar Queenstown toe.
De bergpas die ik over moet steken om uit het plaatsje te geraken, is gehuld in een dikke grijze wolken massa daarom besluit ik er te overnachten ondanks dat het nog maar 12.00 uur is.
Het is goed geweest voor vandaag ik heb genoeg regen en koude over me heen gehad.

Donderdag 27 november 2014 :

Queenstown – Lake St. Claire : 105 km

Ik ben benieuwd wat er me vandaag te wachten staat.
De Tasmaniërs noemen de pas waar ik over moet, de berg met de 99 bochten en bestempelen hem of haar als zeer steil, druk en gevaarlijk.
Aan de 2 laatst genoemde kan ik iets aandoen door heel vroeg van start te gaan.
Aan de eerst genoemde kan ik niets aan veranderen tenzij mijn verstand te gebruiken en niet als een zot naar boven te sjeessen.

De 5 km lange beklimming blijkt achteraf één van de gemakkelijkste beklimmingen in Tasmanië te zijn.
Met 2 vingers in de neus bereik ik de top en krijg een gigantisch zicht over de streek.
De bergen kleuren in alle mogelijke denkbare schakeringen.

De streek waar ik nu door fiets is rijk aan allerlei ertsen.
Zo vind je in een straal van 60 km in :
Waratah : tin
Corinna : goud
Zeehan : zilver
Queenstown : koper
Rosebery : zink
Tullah : Galena of loodglas

In vroegere dagen was de kopermijn van Queenstown de grootste in de wereld.
Dit had nefaste gevolgen voor de natuur.
De giftige dampen die vrij kwamen bedekte Mount Leyll en omliggende bergen met een dikke gele deken.
Het klimaat veranderde er dusdanig dat alle planten en bomen af stierven, mensen spontaan uit de neus begonnen te bloeden en allerhande rare ziektes kregen.

Verder die morgen passeer ik na de lange afdaling het prachtige Brubury meer.

Na een 50 tal km is het geleidelijk aan klimmen tot over de Victoria Pass, gelukkig is het maar een klim van 5 km lang.

De zwaarste en langste klim van 13 km is gelegen in het Franklin-Gordon Rivers National Park, de natuur is er amazing en ongelooflijk mooi.

Na een dag van 11 uur en 105 km gefietst te hebben, 1500m klimmen en 1020m dalen ben ik blij wanneer ik om 17.00 uur het caravanpark van Lake St. Claire bij Derwent Bridge bereik.

Eerder vandaag staken me 2 jonge gasten met een koersfiets voorbij.
S’avonds zie ik hen terug in St. Claire.
“Ludo we waren stik kapot wanneer we hier toe kwamen, we hebben al 2 uren geslapen zo moe waren we”.
“Het is ongelooflijk hoe jij dat doet, we hebben dezelfde afstand gefietst zonder bagage en onze tong hing bijna tussen onze ketting”.

S’avonds laat komt Gabriël uit geput op het caravanpark toe, shit Ludo wat was dat voor een zware rit vandaag en ik heb dan nog 30 km minder gefietst dan jou.

Ja jongens, mijn geheim is Eva en het motorke dat in mijn prothese ingebouwd is.

Vrijdag 28 november 2014 :

Lake St. Claire – Wayatinah : 65 km

Gabriel neemt een dag rust vandaag,
hij heeft echter een probleem,
hij heeft bijna geen eten meer.

Voordat ik deze morgen vertrek hang ik de helft van mijn voorraad aan het stuur van zijn fiets.
Het is niet veel, maar het is genoeg om niet te verhongeren en anderhalve dag verder te kunnen......

.......Om de 8 km lange, steile klim van Lake St. Claire naar Tarraleah te omzeilen fiets ik via de Fourteen mile road (C601) een gravel weg richting Laughing Jack Lagoon.
Dit is een weg door de prachtige natuur en ver weg van de drukte.

Het is nog vroeg op de dag wanneer ik Wayatinah een onbeduidend klein dorpje passeer.
Het is één van de zovele dorpjes die door de tijd heen leeg lopen omdat de jeugd er geen toekomst heeft.
Het telt amper zeven straten, Main street, Church street, First Street, Second Street, Thirth Street, Fourth Street and Fifth Street.Het winkeltje dat tevens dienst doet als restaurant heeft een week geleden de deuren moeten sluiten bij gebrek aan klanten.
De camping gelegen aan de onwijs mooie Wayatinah lagoon trekt me aan en doet me stoppen voor deze dag.
De camping op zich is verouderd en vrij basic maar de natuur doet je hunkeren, staren en verlangen net of je de mooiste vrouw van je leven ziet voorbij defileren.

Het lijkt wel of ik de enigste aanwezige ben op de camping......
.......voor ik mijn tent kan neerpoten heb ik herstellingswerken uit te voeren die al vlug enkele uren in beslag nemen.
Ondertussen ontmoet ik Kate de eigenares, “ik heb je gade geslagen Ludo, het is ongelooflijk met wat voor een geduld je te werk gaat”.
“Ik zal wel moeten Kate anders hou je het geen drie jaar en half vol om de wereld rond te fietsen.

Na ons gesprek is er een groot wederzijds respect onstaan, je voelt dat je iets met elkaar gemeen hebt.

Gedurende de avond wanneer ik aan het koken ben komt Kate de keuken van de camping binnen gestormd.
“Ludo, Ludo je hebt toch nog niet gegeten hoop ik”!!!!
“Nee Kate ik ben nog aan het koken, waarom”?
“Ik heb je een stuk verse roze zalm mee gebracht”.
“Een stuk verse roze zalm”!!!! zeg ik haar heel verwonderend, “dat is toch niet mogelijk”.

Al enkele weken zit ik te denken......
.......ik zou nog eens graag roze zalm eten want het is zo lang geleden.
Het prijskaartje dat aan de staart van de zalm in de supermarkt hangt is zo hoog dat ik alleen maar kan watertanden van mijn lievelingsvis.

Het kan geen toeval zijn dat Kate me een zalm brengt.
Ik ben er zeker van dat ze de energie die ik al die tijd de lucht in heb gestuurd onbewust heeft opgevangen.
Kate kon me net even goed een lamscarré, een agnus steak, een gegrilde kip, een blinde vink, een cordon bleu of een kerst kalkoen gebracht hebben.

Het is bijna ongelooflijk, deze morgen geef ik nog de helft van mijn eten weg met het gedacht ik zal nog wel een winkel tegen komen.
De enigste winkel die ik dan tegen komt blijkt dan nog gesloten te zijn waardoor ik het zelf moet stellen met een beetje pasta, een blikje tonijn en een pakje pompoenen soep.
Vervolgens komt Kate op te proppen met een lekker stuk roze zalm waardoor ik ineens een koningsmaaltijd achter de kiezen sla.

Zo zie je maar weer, wat je met een warme hand of met je hart geeft zonder er ook maar iets voor terug willen te hebben keert steeds naar je terug.....
......en hoe dan ook nog.
Ik krijg er kippenvel van wanneer Kate me de zalm geeft.
Ik zeg haar “ Kate hoe kan ik je danken, want ik kan het me financieel niet permitteren om het te kopen”.
“Ludo, je hebt me zoveel energie en wijsheid gegeven tijdens ons gesprek dat een stuk roze zalm maar in schril contrast staat, ik heb ongelooflijke bewondering voor je ”.

Zaterdag 29 november 2014 :

Wayatinah – New Norfolk : 93 km

De A10, de Lyell Hwy van Strahan naar Hobart is om orgasmes van te krijgen waar je gewoon weg niet goed van wordt.
Het is misschien een beetje een rare omschrijving van iets dat buiten gewoon en adembenemend mooi is.
Maar hoe moet je anders deze natuur definiëren.

Enkele dagen geleden zat ik nog aan de natte prachtige Westkust, stak de bergen over door de regenwouden in het binnenland, daalde vervolgens af om door weilanden en velden te fietsen en de natuur van kleur te zien veranderen van groen naar een gele dorre vlakte.

Man man man wat ben ik toch een ongelooflijke gelukzak dat ik dit allemaal mag beleven,
ik amuseer me een oog,
ik beleef de tijd van mijn leven,
de vogels worden jaloers van mijn gefluit,
mannen houden hun vrouwen stevig aan de hand zodat ze niet achter op Eva zouden springen om met me mee te reizen.
Al deze pracht wordt me niet op een dienblad geserveerd, daar moet ik hard voor werken.

Zondag 30 november 2014 :

New Norfolk – Hobart : 41 km

Vandaag wordt het een korte en gemakkelijke fietsdag.
In Granton verlaat ik inmiddels de druk geworden Highway 10 en neem de fietsweg richting het centrum van Hobart.
Onder weg, een 15 tal km voordat ik Hobart bereik doe ik iets wat ik normaal gezien nooit doe, ik ga winkelen.
Normaal doe ik dat pas als ik mijn bestemming bereikt heb, daar ik niet graag met al dat extra gewicht aan winkelwaar rondzeul.
Ik vind het zelf een beetje raar en vreemd dat ik het dan toch doe.

Wanneer ik mijn benodigdheden aan het verzamelen ben in het mega grote Woolsworth winkelcentrum, de alom gekende winkelketen van Australië.
Zie ik vanuit mijn ooghoeken dat een man me al schoorvoetend benaderd, ik zou het bijna besluipen noemen.
Hij gedraagt zich een beetje vreemd, is raar gekleed, het ene moment kijkt hij naar de grond en het andere moment viseert hij me.
Ik hou me alvast klaar om uit te halen want mijn fantasie verteld me dat hij me wel eens naar mijn kruis zou kunnen grijpen en dat is alleen maar toegankelijk voor Eva.
Wanneer hij me passeert vraagt hij me met gebogen hoofd het volgende......
“How did you lose your leg”?
“Hoe heb je je been verloren”?
“pardon me”, zeg ik hem.
“excuseer me”.
“How did you lose your leg”?
“Hoe heb je je been verloren”?

Ik tracht niet te oordelen......
......des al niet te min sluipt me de volgende gedachten onder de hersenpan......
zou die man ze nog wel allemaal op een rij hebben?
Ik blijf rustig.....

Ik haat het wanneer mensen me niet in de ogen kijken wanneer ze me aanspreken.
Het geeft me het gevoel dat ze iets te verbergen hebben.

“Ik heb 32 jaar geleden een motor ongeval gehad waarbij ik mijn been heb verloren”, antwoord ik hem.
“Oh”
“Hoelang heeft het geduurd voor dat je een prothese kon dragen”.
“Heb je veel pijn gehad”.
“Gedroegen de mensen zich anders omdat je gehandicapt was”?

De brave man stelt de ene vraag naar de andere......
......ik tracht hem zo goed mogelijk te antwoorden want ik voel dat er iets is.
Ik zie aan zijn houding, zijn manier van doen en in zijn ogen dat hij lijdt.....
.......er is iets verschrikkelijks dat hem bezig houd.

“Mijn dochter van 40 jaar heeft suikerziekte en ze gaan haar been amputeren”.
Deze bezorgde vader krijgt de tranen in de ogen wanneer hij zijn verhaal doet.

Ik probeer een vrolijke noot of wending aan ons gesprek te geven, want ik weet precies hoe de man zich voelt wanneer ik terug denk aan mijn eigen vader.

“Het hebben van een prothese heeft ook zijn voordelen”, vertel ik hem.
“Als je naar bed gaat doe je je onderstel uit waardoor je veel meer plaats hebt als je gaat slapen”.
“Als je gaat douchen doe je je prothese ook uit waardoor je sneller klaar bent want je hebt minder te wassen”.
“In de winter heb je maar één kans op twee om een koude voet krijgen en je kan je beide kousen aan je goede voet dragen waardoor deze het nog warmer heeft”.

De man kijkt me met verwonderde ogen aan en ik hoor hem nadenken......
......”Je hebt het mentaal precies niet moeilijk dat je een prothese hebt”.
“Waarom zou ik”, zeg ik hem.
“Het maakt niet alleen je eigen leven zuur maar ook dat van de mensen rondom je”.
“Ja ja ja dat is waar”, zegt hij al lachend.
“Je hebt er blijkbaar ook geen probleem mee om een korte broek te dragen”.
“Waarom zou ik”, zeg ik hem.
“Een prothese dragen is toch geen schande, het is geen besmettelijke ziekte, het is trouwens een gedeelte van je lichaam waarmee je het heel lang moet stellen en waar je beter niet beschaamd om bent”.

“Het is niet omdat je je been verliest dat je leven stopt, integendeel je begint aan een nieuw leven”, zeg ik hem.
De bezorgde vader kijkt me met grote ogen aan en de tranen springen hem spontaan in de ogen.
“Dat moet ik tegen mijn dochter zeggen”.
“Ludo, herhaal je zin nog eens”.
“Het is niet omdat je je been verliest dat je leven stopt, integendeel je begint aan een nieuw leven”.

Wel 5 keer zegt hij met een glimlach, “dat moet ik tegen mijn dochter zeggen”.
“Zo had ik het nog niet bekeken”.

Wanneer we afscheid nemen van elkaar, drukt hij me de hand, hij drukt me de hand zelfs zo stevig dat ik moet zeggen “mag ik mijn hand terug voordat je ze me van de arm drukt en ik een prothese moet dragen”.
Beide moeten we enorm lachen.
Wanneer ik hem na kijk wandelt hij met een opgeheven hoofd en schouders van me weg.
Er is een zware last van de bezorgde vader zijn schouders gevallen.

Wat is het leven toch mooi en besef nu waarom ik in deze supermarkt terecht moest komen.
Ik ben zelf ook heel blij en gelukkig dat deze bijzondere ontmoeting me te beurt is gevallen.

Na 1 maand rond Tasmanië gefietst te hebben kom ik opnieuw aan in Hobart en installeer me in zowat het beste backpackers hostel dat de stad rijk is, het Hobart’s Hostel.
De komende dagen ga ik mijn vlucht herboeken, daar ik normaal op 3 december, dus over enkele dagen naar Wellington, Nieuw-Zeeland zou vliegen.
Waarom herboek ik mijn vlucht?
Ik wil nog enkele vrienden opzoeken in het zuiden van Tasmanië die ik half juli in Oost-Timor heb leren kennen en ik wil ook nog op het eiland Bruny gaan fietsen.

Na een dagje hard gewerkt te hebben is mijn vlucht herboekt naar 13 december, heb ik een onderkomen voor enkele nachten in Wellington gevonden en wordt ik bij mijn aankomst s’nachts opgepikt van de luchthaven en naar The Dwellington vervoerd het backpackers hostel aan de rand van de stad.

Ik neem contact op met mijn vrienden Naomie en Guy en spreek met hen af voor het komende weekend,
Zij wonen in Petcheys Bay in het zuiden van Tasmanië.
Dit stelt me in de mogelijkheid om nog enkele dagen naar Bruny Island te gaan.

Woensdag 3 december 2014 :

Hobart – Adventure Bay, Bruny Island : 83 km

Wederom is het koud en regent het, maar dat neemt niet weg dat ik koers zet naar het sprookjesachtige mooie eiland met zijn 650 inwoners.
Ten tijden van de Aboriginals hete het eiland Alonnah Lunawanna.
De Europeanen kwamen, overheerste, verjoegen of vermoorde de oorspronkelijke inwoners.
Vernoemde vervolgens de baai die het eiland van Tasmanië scheidt (D’Entrecasteaux Channel) en het eiland (Bruny) naar zijn ontdekker D’Entrecasteaux Bruni.

Op de ferry die je in 20 minuten overzet van Ketterin naar het eiland Bruny word ik aangesproken door Nigel, een eiland bewoner en een fietser in hart en nieren.

Nigel en zijn vrouw Cheryl’s favoriete fietsbestemming is Myanmar, al 8 keren hebben ze er rond gecrost.
Wanneer we de overkant bereiken nodigt Nigel me uit om in Cheese Factory waar hij werkt een bord kaas met brood te komen eten.
Tevens nodigt hij me uit om bij hen te komen logeren.

Heel erg bedankt Nigel vanavond ga in Adventure Bay slapen bij David, de broer van Guy en Naomi.
Morgenavond ga ik graag op je voorstel in.
Goed Ludo dan zien we je alvast morgenavond vanaf 18.00 uur terug bij ons thuis.

Het eiland is prachtig en bijzonder, het noorden van het eiland wordt door een natuurlijke brug verbonden met het zuiden, The Neck genaamd.

In The Neck is een gedenkteken terug te vinden van een bijzondere Aboriginal vrouw Truganini genaamd.

Truganini groede als kind op in Lunawanna-Alonnah op het eiland Bruny.
Haar vader was een afstammeling van de Nuenone-stam.
De komst van de Europeanen in de jaren 1700 bracht heel veel geweld en brutaliteiten met zich mee.

*Op haar 17^de werd Truganini’s moeder vermoord door zeevaders van een walvisschip.
*Andere zeevaarders kidnapte haar 2 zusters, nooit heeft ze nog iets van hen vernomen.
*Wanneer Truganini samen met haar verloofde het kanaal overstak werd hun boot geënterd door houthandelaars.
De houthandelaars gooide haar verloofde overboord.......
.......wanneer hij probeerde terug aan boord te klauteren werden zijn beide handen afgehakt en lieten ze hem verdrinken.
Vervolgens werd ze zelf verkracht door verschillende van haar belagers.
*Haar broer en moeder werden vermoord terwijl ze probeerde te ontsnappen van de gruwel en geweld van de blanke overheersers.
*Haar vader werd gevangen genomen en stierf aan zijn verwondingen van de martelingen.
*Later zette Truganini zich in voor haar volk en onderhandelde met de blanke belagers die haar beloofde dat ze ooit haar land, haar eiland zouden terug krijjgen.
Maar de beloftes van de blanke man waren loze beloftes.
*Ze verbande de Aboriginals naar een ander eiland waar vele van hen aan ziektes en ondervoeding stierven.
*Truganini stierf zelf op 64 jarige leeftijd in het jaar 1876 in Hobart de hoofdstad van Tasmanië.
*Ze schonk haar lichaam aan de wetenschap.
*Honderd jaar heeft haar volk met de blanke overheid moeten onderhandelen voordat haar stoffelijk overschot terug keerde naar haar volk.
*Truganini werd gecremeerd en haar as werd in zee uit gestrooid.

En wij als blanken altijd maar fier zijn over ons verleden en over onze ontdekkingstochten, een grote schande is het.........

Donderdag 4 december 2014 :

Adventure Bay – Great Bay : 63 km

Vandaag verken ik het eiland verder en fiets van Adventure Bay in het oosten naar Lunawanna in het westen.
Ik doe dit via de kortste weg door het binnenland, integenstelling tot wat iedereen zegt is Bruny Island absoluut niet vlak, integenstelling.
Deze gravelweg start op zeeniveauen over een afstand van 5 km stijgt hij naar 571m wat betekend dat het op sommige plaatsen het klimmen is tegen 14 a 15%.
Dit in combinatie met de vele gaten in het wegdek, de regen en koude is het genieten geblazen voor al wie houd van een gigantische uitdaging en een beetje wil en kan afzien.

Stipt om 18.00 uur kom ik toe bij Nigel en Cheryl.
Nigel staat me al ongeduldig op te wachten en ontvangt me hartelijk.
Ik krijg de mooie gasten kamer in hun farmhuisje (boerderij) dat ondertussen al meer dan 100 jaar is.
Ze leven op een locatie waar wij alleen maar van kunnen dromen.
Naar zijn eigen zeggen heeft hij de eigendom hoofdzakelijk gekocht voor de grond.
Het lapje waar hun huisje opstaat is maar 500 meter breed en anderhalve kilometer diep .
Het begint aan de weg en eindigd vanachter op hun privé strand aan zee.

Even later komt Cheryl terug van haar werk op de Cheese Factory, ik overhandig haar de fles wijn die ik heb meegebracht.
Heel beleefd zegt ze me het volgende :
“Ludo luister eens heel goed en begrijp me niet verkeerd”.
“We zijn al op zoveel plaatsen in de wereld geweest en overal worden we even vriendelijk en gastvrij ontvangen”.
“Deze mensen doen dat steeds met hun hart en zonder daar iets voor in de plaats te willen hebben”.
“We zijn blij van jou te mogen ontmoeten, te ontvangen, een bed en eten te geven”.
“Wij willen deze traditie in eren houden en vragen je dan ook om je fles wijn mee terug te nemen.
We willen en kunnen ze niet aannemen, wat we doen doen we met ons hart”.
“Ik ben heel opgelucht en blij dat Cheryl dit me zo eerlijk zegt”.

Dit doet me terug denken aan de priester die ik enkele jaren geleden in het orthodox klooster op Athos in Griekenland ontmoette.
Wanneer ik hem zei, dat ik het mentaal niet meer aan kon al de gastvrijheid die de mensen me gaven zonder dat ik iets terug kon geven.
Antwoorde hij het volgende, wat wil je doen, de mensen cadeau’s of geld geven?
Het enigste dat je kan doen is Onze Lieve Heer danken en hetzelfde voor anderen doen wat ze voor jou doen als het jou te beurt valt.

Tijdens het heerlijke avondmaal worden er verhalen verteld.......
Mijn eigen verhalen ga ik niet nog eens neerpennen deze zijn op de blog te lezen.
Enkele kippenvel verhalen van Nigel en Cheryl ga ik zo getrouwheids mogelijk beschrijven.

Nigel en Cheryl houden ervan om door woestijnen te reizen met hun 4x4 als ze niet doorheen de wereld fietsen.
Op één van hun tochten door de Simpson desert in Australië, een tocht die 3 dagen in beslag neemt om deze gigantische woestijn te doorkruisen.
Ontmoeten ze op één van de avonden op hun overnachtingsplaats 2 vrienden.
Het zijn niet zomaar 2 vrienden, het zijn 2 bijzondere vrienden met een missie.
Eén van hun twee lijdt aan een ongeneeslijke ziekte en heeft van zijn arts te horen gekregen dat hij maar enkele weken meer te leven heeft.
Zijn laatste wens en droom is om een tocht door de woestijn te maken met zijn beste vriend wetende dat hij op die reis zal sterven.
Die avond onder een prachtige sterren hemel midden in de woestijn aan een kampvuur doet hij zijn verhaal aan Nigel en Cheryl.

Nigel vertelt me, terwijl de man zijn verhaal doet straalt hij een ongelooflijke innnerlijke rust uit, hij is gelukkig zijn droom te kunnen verwijzenlijken met zijn beste vriend en heeft vrede genomen met zijn lot.
In tegenstelling tot zijn vriend die snotterbellen zit te wenen wetende dat zijn beste vriend in zijn armen zal sterven op hun tocht door de woestijn.

Volgens Nigel was die avond een heel bijzondere avond, het was een voorrecht om getuigen te mogen zijn van de vriendschap tussen deze 2 vrienden.
Een vriendschap waar zelfs hun vrouwen die laatste dagen van zijn leven niet in mochten delen.

Door zijn werk op de kaas fabriek komt Nigel met mensen van over gans de wereld in contact.
Op een zekere dag geraakt hij aan de praat met een Pool.
Tijdens het gesprek gaat het over de 2^de wereldoorlog en de concentratie kampen.
De man vraagt aan Nigel of hij al ooit in Polen is geweest en zo ja of hij Auswitz heeft bezocht.
Volgens Nigel is Auswitz een plaats vol van gruwel die je beter niet kan bezoeken, daarom is hij er niet naar toe geweest.
Ja maar, ja maar zegt de man, hebben de slachtoffers dan geen recht om hun verhaal te doen over de gruwel?
Vervolgens laat de man zijn nummer van het concentratiekamp op zijn arm zien, ik ben één van de overlevende!!!
Nigel vraagt verbaasd hoe het mogelijk is om Auswitz te overleven???
Wel zegt de man, alle mensen die met gebogen hoofd, hangende schouders en zich schoorvoetend voort beweegde door het concentratie kamp zijn er gestorven.
Degene die met een opgeheven hoofd, de bortkast vooruit en positief waren hebben het overleefd.
Ik was één van de weinige met deze houding en heb het daardoor overleeft.

Ik heb heel veel mensen en vrienden zien sterven in de gaskamers.
Op een gegeven moment kwam er een nieuwe vracht gevangen met de trein aan in Auswitz.
Eén van hen was een familie, vader, moeder, zoon en dochter.
De jongens werden er onmiddellijk uitgehaald en ofwel naar de gaskamers gebracht ofwel geëxcuteerd.
Zo werd ook deze zoon weg getrokken uit de familie......
........vervolgens ging men naar de vader en stelde hem voor de keus......
......ofwel ga bij je zoon staan en wordt je ook af geknalt ofwel ga je bij je vrouw en dochter staan en leef je verder.
Het was muisstil in het concentratie kamp.......
.......de vader ging naar zijn vrouw en dochter......
......omhelste hen beide, nam afscheid en ging naar zijn zoon....
......de vader omhelste zijn zoon en nam hem bij de hand.......
......vervolgens kregen ze beide een kogel door het hoofd en stierven......
......zo groot was de liefde van de vader voor zijn zoon.

De Poolse man krijgt nog steeds de krop in de keel en de tranen in de ogen wanneer hij zijn verhaal doet over de gruwel.

Dit doet me terug denken aan mijn eigen vader......
Ik heb lang en goed nagedacht of ik dit zou delen op mijn blog want het is heel persoonlijk maar het houd me te lang bezig om niet te delen.
Als mijn vader stierf is er iets in mij verdwenen dat nooit meer herstelt of vervangen kan worden.
Het verliezen van mijn been tijdens mijn ongeval was niet zo ingrijpend voor mezelf als het sterven van mijn vader.
Een prothese vervangt wat ik verloren heb maar mijn vader is niet vervangbaar.
Hij heeft me van toen ik een jong manneke was alles geleerd.
Vader was een edelsmid, hij heeft me geleerd om te smeden.
Als jonge gast stond ik naast hem aan het aambeeld met een veel te zware hamer in de handen het hete ijzer te smeden.
Hij heeft me alluminium en koper leren bewerken zodat je er de mooiste beelden van kan maken.
Hij heeft me leren lassen, metsen, chauffage en waterleidingen plaatsen.
Wij zijn samen met de moto naar Schotland geweest.
Wij gingen samen biljarten en pinten drinken.
Samen met mijn vrienden hebben we ooit het grootste plezier gehad.
Maar hij is er niet meer.....
.....op zijn sterfbed had ik met mijn beide handen zijn hoofd vast......
.....had ik de keus maar gehad om ook zijn hand vast te houden en heen te gaan.

Ja ik weet dit klinkt zwaar, en dit zou nog zwaarder geweest zijn voor mijn moeder, zussen, broer en vrienden.
Maar het verlies van vader valt me zo zwaar.
Dat neemt niet weg dat ik ontzettend geniet van het verwezenlijken van mijn droom, maar er is iets dierbaars en kostbaars uit het diepste van mijn innerlijke en mijn leven verdwenen dat ik moeilijk geplaatst krijg.

Terug naar mijn vrienden Nigel en Cheryl in Adventure bay op Bruny Island.
Dear friends thanks a lot for the beautiful evening and your hospitality.
Dierbare vrienden, heel erg bedankt voor de fijne avond en jullie gastvrijheid.

Vrijdag 5 december 2014 :

Great Bay – Cignet : 55 km

S’morgens na het ontbijt en het afscheid brengt Nigel me naar de ferry.
Zowel de natuur, de rust als de ontmoetingen van afgelopen dagen op het eiland Bruny waren weer heel bijzonder en intens.

Ik blik niet alleen met een goed gevoel terug maar kijk ook weer uit naar wat komen gaat.
Morgen ga ik mijn vrienden Naomi en Guy terug, hen op ik leren kennen op het eiland Jaco in Oost-Timor een half jaar geleden.
Daar op het ongelooflijk mooie strand van Valu leerde ik hen kennen, dit was het begin van onze vriendschap.

Op een geven moment ‘fietste’ ik van Tutuala naar Valu, allee fietsen kun je dat niet noemen.
De 8 km lange weg was in een dusdanige slechte staat, was dusdanig steil zowel in het afdalen als klimmen dat ik twee en half uur nodig had om de afstand te overbrugen.
Het traject in omgekeerde richting terug fietsen was onmogelijk, gelukkig kon ik een lift krijgen van Guy en Naomi in hun 4x4 jeep.

Terug naar het heden.......
......Op het eiland Bruny neem ik de ferry terug naar het vaste land in Tasmanië.
Via Ketterin gaat het verder zuidwaarts naar Cignet, de natuur doet me wederom genieten van het prachtige Tasmanië.

Cignet is een plaatsje dat erom bekend staat als een soort van hippie dorpje dat bevolkt wordt door kunstenaars, alternatievelingen, natuur bewuste mensen en mensen die de drukte van Sydney in Australië willen ontvluchten.
De sfeer is er totaal anders dan de rest van Tasmanië en ik voel er me dan ook onmiddellijk thuis.

Zaterdag 6 december 2014 :

Cignet – Petcheys Bay : 0 km

In de vroege morgen pikt Guy me op van het caravanpark in Cygnet met zijn jeep.
Volgens hun eigen zeggen wonen ze op een onvindbare plaats in Petcheys Bay.

Ze zijn er trots op dat ze volgens de reisgids de Lonely Planet op één van de mooitste locaties in Tasmanië wonen.

De komende 4 dagen wordt ik verwend als een ware God in Frankrijk.
Niet alleen serveert chef kok Guy me zijn beste eten maar ik wordt ook nog eens geintroduceert in hun vriendenkring.

Ik krijg tevens een snel cursus zeilen.

Naomi rijdt me rond in haar cabrio zoals het een ware wereldfietser betaamt.

Ik beleef de tijd van mijn leven.

Voordat ik naar Tasmanië kwam zei mijn gevoel dat het me zou bevallen.
De verwachtingen zijn meer dan overstegen.
Dear dear friends thank you 1000 times for everything.I know, you will never come to Belgium, but Tasmanië is not that far by bicycle.Dierbare vrienden 1000 maal bedankt voor alles.
Ik weet dat jullie nooit naar België zullen komen maar Tasmanië is ook niet zo heel ver per fiets.

Woensdag 10 december 2014 :

Petcheys Bay – Hobart : 0 km

Het is zover, het sprookje is uit en de fietser moet zijn reis weer verder fietsen.
Guy brengt me naar Hobart vanwaar ik binnen enkele dagen naar Wellington in Nieuw-Zeeland zal vliegen.
Voor het zover is rijd hij me rond in zijn geboortenplaats in Hobart en laat me alles zien wat je niet mag missen als bezoeker aan deze prachtige stad.

Ik zie gedurende mijn laatste dagen mijn hartsvriendin Deb terug en het worden onvergetelijke momenten van samen zijn.

Zaterdag 13 december 2014 :

Om 11 uur voert mijn privé chauffeur Deb me naar de luchthaven.
Het inchecken verloopt vlot en bijna vlekkenloos.
Volgens mezelf heb ik alles tot in de puntjes geregeld aangaande mijn vliegticket, bagage en fiets.
Echter de vriendelijke madam aan de incheck bali denkt daar anders over.
2 stuks bagage van elk 23 kg is toegestaan.
1 zak van mijn bagage weegt 17 kg maar doordat Eva de laatste dagen bij gekomen is van het goede leven en 30 kg weegt moet ik 120 AUD bij betalen.

Om 15.00 uur vlieg ik van Hobart naar Melbourne, Australië.
Om 19.00 uur vlieg ik verder naar Wellington, Nieuw-Zeeland en kom er toe om 22.50 uur.
Met een shutlebus die ik eerder online geboekt had rij ik naar het guesthouse The Dwellington waar ik 4 nachten zal verblijven.

Je bent de ontwerper van je eigen geluk.
Afhankelijk hoe je tegenover je naasten staat zullen zij een kleur toevoegen aan jou geluk.
Je kan je eigen levenserwten zelf doppen maar de soep smaakt veel beter als je jezelf opensteld en de anderen laat mee eten van je eigen geluk.

Vrolijk Kerstmis en een gelukkig Nieuwjaar.
Merry Christmas and a Happy New Year.

Fietsinfo :

*44 dagen verbleef ik in TasmaniëJ gedurende 27 dagen fietsten ik 1693 km bij elkaar. 
*ik klom als een volwaardige bergeit 19.828m over de Tasmaanse bergen en kwam bijna in de hemel terecht.
*17 dagen had ik nodig om te genieten van alles wat me te beurt viel. 
*ondanks dat ik op Flores, Indonesië over een afstand van bijna 600 km, 11.000m steeg is Tasmanië veel zwaarder om te fietsen.
Menig fietser kruiste me het pad in Tasmanië en bijna allen vonden het eiland een niet te onderschatten uitdaging.
Veel heb ik nagedacht waarom Tasmanië zo zwaar is om te fietsen en kom tot de volgende conclusie :
De bergen zijn op vele plaatsen net een paar procent steiler,
de wind blaast met momenten als een bezetene meestal recht op je reukorgaan,
wanneer het koud en regenachtig is zijn de spieren stram en kost het je meer energie om de pedalen rond te duwen.
Des al niet te min staat voor mij Tasmanië met stip op nr. 1

*Strahan – Queenstown : 42 km - stijgen 795m – dalen 677m
*Strahan – Lake St. Claire : 105 km - stijgen 1500m – dalen 1020m
*Lake St. Claire via gravelweg (C601) Laughging Jack Lagoon - Wayatinah : 65 km – stijgen 552m – dalen 1051m
*Wayatinah - Ouse - Hamilton - Gretna - New Norfolk : 93 km – stijgen 957m – dalen 1197m
*New Norfolk – Hobart : 41 km – stijgen 200m – dalen 179m
*Hobart - Kingston - Margate - Snug - Ketterin - Great Bay, Bruny Island - The Neck - Adventure Bay : 83 km – stijgen 980m – dalen 1043m
*Adventure Bay Beach – via steile gravelweg naar Lunawanna - Simpson Bay - Great Bay : 63 km – stijgen 843m – dalen 850m
*Great Bay - Ketterin - Woodbridge - Verona Sands – Cignet : 55 km – stijgen 767m – dalen 764m
*Cignet – Petcheys Bay : met auto
*Petcheys Bay – Hobart : met auto