Reisverhaal «Tasmanië (2) : Launceston to Strahan»

Australië | 9 Reacties 07 December 2014 - Laatste Aanpassing 10 December 2014

Launceston to Strahan :

Woensdag 12 november 2014 :

Launceston - Deloraine via B54 : 54 km

Na enkele dagen van rust genoten te hebben in Launceston is het weer tijd om mijn fietstocht verder te fietsen.
3 dagen verbleef ik in het “Lauceston Backpackers Hostel”, het was een goede plaats om terug op krachten te komen.

Vanuit Lauceston heb je een aantal opties om verder te fietsen.
Mijn keus is om via Deloraine richting het westen te fietsen naar Cradle Mountain, the main atraction van Tasmanië.
Cradle Mountain is een berg gelegen aan enkele meren waar je je hart uit het lijf kan wandelen.
Gelukkig ben ik geen wandelaar en hoef me daar alvast geen zorgen om te maken.
Waar ik me misschien wel zorgen om moet maken is dat Cradle Mountain gelegen is in High Country of in the Highlands.
De weg ernaar toe is van dien aard dat je je het hart uit het lijf zou kunnen fietsen.
Aan iedereen waaraan ik vraag, allemaal vertellen ze me hetzelfde, het is oh zo steil en oh zo koud.
Ik zal wel zien wat er me te wachten staat.

Via de toeristische route fiets ik van Launceston naar Deloraine en geniet van de prachtige natuur en van het drukke verkeer dat er niet is.

In Deloraine op een heel mooie camping aan de rivier ontmoet ik een andere fietser, Ben.
Ben woont op het vaste land in Melbourne.
Hij fietst voor 3 jaar doorheen Tasmanië, tussen door werkt hij als chef kok om den broden te verdienen en zijn fietstocht te financieren.

Donderdag 13 november 2014 :

Deloraine (1) - Gowrie Park (C136) : 57 km

Vandaag zou het wel eens een heel zware fietsdag kunnen worden.
Ben wist me te vertellen dat de weg naar Gowrie Park via Mole Creek over de Gog Range heel steil is.
Anderen adviseerde me reeds om niet via deze weg te fietsen daar het met den auto al heel moeilijk is om de bergen over te geraken.
Een andere optie zou zijn via de de grote drukke weg van Deloraine via Sheffield naar Gowrie Park te fietsen.
Vermits ik allergisch ben aan voorbij razende auto’s, trucks en bussen kies ik voor mijn eigen optie.
Na mijn gedetailleerde map grondig bestudeerd te hebben vind ik een onverharde weg die de steile Gog Range omzeild en het drukke verkeer richting Sheffield vermijd.
Onverharde wegen of gravel wegen doen me altijd watertanden,
je weet nooit wat je te wachten staat,
de natuur is er meestal om duim en vingers af te likken en meestal vol van verrassingen.

Zo gezegd zo gedaan in alle vroegte zet ik koers richting Gowrie Park en geniet ontzettend van deze prachtige route.
Het heuvelt de ganse dag goed op en af, de steilste klim is maar 13%.

Gedurende de dag zie ik een eagle of arend een kadaver van een walibi (kleine kangoroe) op puzzenlen.
Dit doet mezelf watertanden, nee niet naar het kadaver maar bij het zien van deze bijzonder mooie vogel en het verorberen van zijn lunch.

Vrijdag 14 november 2014 :

Gowrie - Cradle Mountain : 41 km

Vandaag is het dan zover, het vizier is gericht op Cradle Mountain met als eerste grote uitdaging de klim naar het 15 km verder en hoger gelegen Moina.
Het is ijzig koud, het regent met momenten maar Eva en ik hebben er ontzettend veel zin in.

Gewoonte getrouw ga ik tussen zes uur en half zeven van start en bereik een kleine 3 uur later den top in Moina.

Het enige hotel in Moina is nog gesloten en daar kan ik absoluut niet om lachen.
Ik had me zo verheugt op een lekkere hete tas ‘coffee latte’.
Verdoeme toch het gaat pas open om 11 uur en het is nog maar half tien.
De kok die druk bezig is met zijn voorbereidingen in het restaurant merkt mijn aanwezigheid op en doet de deur open.
Graag biedt hij de verkleumde fietser een warm brouwsel van zijn koffiemachine aan.

Na mijn bokes met een laagje pindakaas en nutella laten gesmaakt te hebben ben ik klaar om de laatste 26 km aan te vangen.
Het zwaarste stuk is reeds gefietst het gaat nu verder over de mooie Mountain Middlesex plains.
De natuur wordt gekenmerkt door een vlakte begroeid met lang goud kleurig gras.

Des te meer ik Cradle mountain nader, des te harder begint het te regenen en des te kouder wordt het.
De ‘eenzame fietser’ wordt zwaar op de proef gestelt maar laat zich niet uit zijn lood slaan door al het onheil dat de weergoden over hem uitgieten.
Al fluitend probeert hij er de sfeer in de houden maar zijn lippen zijn te koud om er ook maar één noot uit te persen.

De natuur veranderd gaande weg en wordt gekenmerkt door dode bomen, het is een luguber aanzicht.
De oorzaak hiervan is te vinden in de ondergrond waarin ze groeien.
Deze veroorzaakt namelijk een natuurlijke chemische reactie waardoor de bomen na een bepaalde tijd afsterven.
Dit proces herhaalt zich al eeuwen en eeuwen tot in de eeuwigheid, amen.

Aangekomen in Cradle Mountain installeer ik mijn tent op het prachtige caravan park en neem er een dag verlof.
S’avonds zie ik er voor de eerste keer in mijn leven een wombat.

De dag nadien neem ik een gratis shuttle bus naar Cradle Mountain en het Lake Dove (Dove meer).
Zoals reeds gezegd vallen er prachtige wandelingen te maken die ik echter door mijn prothese niet kan bewandelen.

Onder het moto “wees gelukkig met wat je hebt en met wat je kan doen en wees niet ongelukkig met wat je niet hebt en niet kan doen”.

Geniet ik van een ‘amazing’ uitzicht over het meer en van Cradle mountain die zijn schoonheid even prijs geeft wanneer ik hard genoeg blaas en het wolkendek verdrijf.
Vervolgens maak ik rechts omkeer en ga een bord frieten eten in het restaurant van het visitor center onder het waakzame oog van deze zwarte vlegel.
Wanneer ik mijn frieten niet afscherm pikt hij ze gewoonweg van mijn bord.
Op zich vind ik dat nog niet zo erg maar hij gaat nogal aggressief te werk.
“Hé mate (he maat) op gepast of ik wring je de nek om en laat je vervolgens opmaken om bij ons moeder op de schouw te zetten naast de foto van ons vader zaliger”.
“Hij zou je gezelschap weten te appreciëren, is het niet vake”?
“Verdoeme vader, het gemis wordt alleen maar erger”.

Zondag 16 november 2014 :

Cradle Mountain - Burnie : 110 km

Wanneer ik s’morgens de tent open rits hangt er een dikke koude mist boven mijn hoofd.
Dit is het ideale weer om de openhaard in de keuken van de camping aan te maken.
Niet gehaast en genietend van de warmte laat ik mijn ontbijt smaken voordat ik weer koers zet naar mijn volgende bestemming.

Vermits ik de zee in het noorden van Tasmanië nog niet gezien heb besluit ik om een omweg te maken en fiets van Cradle Mountain richting Burnie in het noorden.
Ondanks dat Burnie 110km verwijderd ligt,
ondanks dat er bijna 1000 hoogte meters overbrugt moeten worden,
ondanks dat het bijna 2000 m dalen is,
heb ik zin om er een lap op te geven en doe een gooi naar deze kleine stad aan de Bass Strait.

Op het hoogste punt van de Black Bluff Range leg ik de wenkbrouwen in de plooi, tover een gemaakte glimlach op het gezicht, doe net of het koud is en zeg vervolgens Cheeeeessssse.

De natuur veranderd gaande weg naarmate ik afdaal richting zeeniveau, van een uitgestrekte kale vlakte, door het rainforrest, farmers land en een gebied met miljoenen aangeplante eucalyptisch bomen.
De natuur is gewoonweg wauw!!!!!......
......of schrijf je wow zo????

Bijna in Burnie aangkomen mede dankzij een felle rugwind stop ik aan een tankstation voor een koffie en enkele bokes te verorberen, deze keer met kaas en gelei.
Het is grappig, vanuit een auto wordt mijn afgetraint fietserslijf bewonderd door 3 op leeftijd gekomen dametjes terwijl ze hun zakske met frieten aan het opsmikkelen zijn.
Wanneer het protier van hun auto open gaat verwacht ik me aan een salvo van vragen, maar......
“Meneer kunnen we u blij maken met de helft van onze frieten want we krijgen ze niet op”.
Dat laat ik me maar één keer vragen, heel erg bedankt dames dat slaat deze Belgische frieteter niet af.

S’avonds op de mooie camping van Cooee bij Burnie leer ik Liam een Engelsman kennen die Tasmanië per motor verkend......
......en 2 fietsers van Brisbane die ervaring op willen doen om een grote toer doorheen Europa te fietsen.
Volbewondering aanschouwen ze Eva, mijn bepakking en stellen allerhande vragen.
Wanneer het donker is ga ik pinguins spotten die vanuit zee komen en een slaapplaats op het strand zoeken.

Maandag 17 november 2014 :

Cooee, Burnie - Crayfish Creek : 55 km

De wind blaast als een bezetene, ik heb pech want hij staat pal op mijn reukorgaan.
Vandaag zou ik naar Stanley willen fietsen maar dat haal ik niet.
De wind blaast, raast en giert door mijn neusgaten, baant zich een weg doorheen mijn afgetraint fietserlijf en zoekt een uitweg via mijn achterpoort.
Het berg op fietsen is hierdoor nog zwaarder dan me lief is.
Het doet echter geen afbreuk aan de mooie natuur waar ik me een weg doorheen baan.
Aan gekomen in Crayfish Creek trakteer ik me zelf op een caravan op het caravanpark want ik ben te moe en heb geen zin om de tent op te slaan.

Dinsdag 18 november 2014 :

Crayfish Creek – Stanley : 30 km

Ik verlaat Crayfish Creek dat bekend staat voor zijn grote lobsters en zet koers naar het historische plaatsje Stanley in het hoge noorden van Tasmanië.
Stanley is gelegen aan een 150 m hoge berg of een soort van een vulkaan beter bekend als ‘The Nut’.
Met een kabellift kan je naar boven om te genieten van een gigantisch uitzicht over de omgeving.
Stanley ziet en voel helemaal Engels aan, dat neemt niet weg dat het een heel mooi en gezellig plaatsje is.

Wanneer ik in Stanley in het informatie kantoor ga vragen naar de mogelijke accomodatie, is er nog wel geteld 1 bed vrij in één van de vele hotels, hostels of bed and breakfasten die verspreid liggen al dan niet langs de kust.
Het is niet verwonderlijk dat bijna alles vol geboekt is , het plaatsje is dezer dagen omgetoverd tot een filmlocatie voor een film van de Steven Spielberg company.

Gelukkig heb ik een kleine villa in mijn fietstassen zitten en hoef me alvast geen zorgen te maken over een veel te duur bed.
Op het mooie caravanpark zoek ik een plaats waar mijn tent niet het gevaar loopt om weg geblazen te worden door de hevige wind die er raast.

In Stanley bevoorraad ik me tevens voor de komende dagen voor de aller grootste fietsuitdaging die me te wachten staat in Tasmanië “The Western Explorer”.
Een onverharde route die weinig fietsers met pak en zak fietsen wegens de moeilijkheidsgraad maar die Eva en Ludo doen watertanden.

Woensdag 19 november 2014 :

Stanley - Arthur River : 92 km

Gelukkig gelukkig gelukkig is deze morgen de wind gaan liggen wat maakt dat ik vandaag wel in Arthur River zou kunnen geraken.
Arthur River is gelegen aan de monding van de gelijknamige rivier en is een 25 tal levende zielen rijk.
Je kan er prachtige cruices maken maar ze zijn me veel te duur.

Natuurtje natuurtje wat ben je oh zo mooi.

Om de inwendige mens aan te sterken en op te warmen haal ik onderweg mijn gasfornuis uit de fietstassen en bereid me een noedel soep, een koffie en een boke met gelei.
Dit is genieten van het goede fietsersleven de vrijheid en de natuur, shit man wat ben ik toch een gelukzak.
Zie me daar eens bezig zijn, juist een jong manneke dat bij scouts is.

S’avonds op de camping leer ik twee mooie mensen kennen, ze houden zich wat afzijdig maar zijn vriendelijk.
Wanneer ik naast hen plaats neem aan tafel beginnen we te praten, vermits ze bijna geen engels spreken leg ik me een knoop in de tong en gaat het verder in het Duits.
De man heeft een enorme bewondering om wat ik doe, hij kan er niet aan over uit wat ik dat allemaal met ‘1 been’ presteer.
Zelf is hij zijn hele leven lang bij de politie geweest.
Van ‘gewone politie man’ had hij zich opgewerkt tot inspecteur in moordzaken, drugstoestanden en alles wat het daglicht niet mag zien.
Nu geniet hij samen met zijn vrouw van zijn pensioen en reist de wereld rond.

Donderdag 20 november 2014 :

Arthur River (C214) - Donaldson River (Picknick area) : 88 km

Wanneer ik enkele dagen geleden in Wynyard moet stoppen voor wegenwerken geraak ik aan de praat met John.
John is wegenwerker en draaid het stop/go bord om, tijdens de werkzaamheden.
In de lage landen worden deze manoeuvers geregeld door verkeerslichten in tegenstelling tot in Australië.
John is ook een fietser in zijn vrije momenten, heel geintereseerd luisterd hij naar mijn avontuur.
Wanneer ik hem vertel dat ik de onverharde Western Explorer van Arthur River naar Corinna wil fietsen.
Roept hij luidskeel al lachend,
“fantastic man, you are crazy”,
“fantastish man, je bent gek”.
“Ik heb deze route ook gefietst, maar dan zonder bagage”.‘It’s a very remote area and very isolated from everything”.“Het is een verlaten gebied en erg geïsoleerd van alles”.
“De route is onwaarschijnlijk mooi, bikkel hard en heel erg steil op sommige plaatsen”.“It will be a big challenge with that leg from you”.“Het zal een grote uitdaging zijn met dat been van jou”.“It took me 9 hours with 2 legs and without luggage to cycle the 115 km”.“Het koste me 9 uur met 2 benen en zonder baggage om de 115 km te fietsen”.
“Maak je geen zorgen John, I’m fine”.

Het is toch ongelooflijk, ik heb het internet afgeschuimd om informatie over deze route te vinden maar zonder enig resultaat.
Enkele dagen voor het startschot wordt gegeven ontmoet ik iemand die me voorziet van de nodige kennis.
Ik heb er tot heden steeds op vertrouwd dat ik teweten zou komen wat ik moest weten om deze tocht aan te vangen.

Ik hou er ontzettend van om zowel landsgrenzen als mijn eigen grenzen af te tasten.
Het fascineert me tevens heel erg hoe mensen leven en zijn die aan landgrenzen wonen.
Zijn deze mensen anders dan deze die verder van de grens wonen?
Ik denk het wel.

Om 3.30 uur in de vroege morgen loopt mijn biologische wekker af op de camping in Arthur River.
Wanneer ik mijn tent open rits kijken de walibi’s (kleine kangoroes) verwonderd om zich heen en jumpen weg achter de dichts bijzijnde struik.
Twee uur later, het is nog donker, diep weg gedoken achter de kraag van mijn windstopper verlaat ik de camping en vang mijn toren hoge uitdaging aan ‘het temmen van The Western Explorer’.

De eerste 30 km is het nog fietsen over asfalt wegen daarna is het afgelopen met de pret en begint het grote feest.

De volgende 25 km heuvelt het op en af, rond de middag bereik ik Lindsay River.
Eigenlijk is het nog veel te vroeg om hier mijn tent al op te slaan.
Ik besluit om nog een 30 km verder te fietsen tot aan de Donaldson River.

De natuur is onwaarschijnlijk mooi, ik heb het gevoel om op het dak van de wereld te fietsen.

Wanneer ik mijn overnachtingsplaats bereik is mijn kaars uit, de vele steile klimmen tussen de 10 en 15% eisen hun tol.
In de regen poot ik mijn tent op en wacht met koken tot de hemesluisen even dicht gaan.

Ik heb geen slaap tablet nodig wanneer ik onder de wol kruip, voor mijn hoofd het kussen raakt zijn mijn ogen al dicht.
Door het geluid dat ik voortbreng tijdens het slapen blijven wilde dieren, struikrovers en eenzame vrouwen gelukkig op een veilige afstand.

Vrijdag 21 november 2014 :

Donaldson River – Corinna : 30 km

Het ontbijt nog niet verteerd krijg ik onmiddellijk al een helling van 14% voorgeschotelt.
De volgende 30 km is het niet veel beter integendeel er zitten zelfs enkele beklimmingen tussen van 17 %.
Met de 40 kg aan bagage is het onmogelijk om al fietsend boven te geraken.
Vervolgens moet ik iets doen wat ik verschrikkelijk haat en dat is Eva naar boven duwen.
Ben ik even blij dat ik gisteravond in Donaldson River gestopt ben om te overnachten en niet ben verder gefietst.
Maar zoals het altijd gaat, des te meer je afziet tijdens de beklimmingen des te mooier zijn de uitzichten.

Rond de middag bereik ik het wondermooie Corina en hoop een betaalbare kamer te vinden in het “Corina Wilderness Accomodation” want ik ben oh zo moe.
Wanneer ik te horen krijg dat een kamer 200 dollar kost gaat me het lachen al vlug over......
......het geluk is echter aan mijn zijde, de manager is zo onder de indruk van mijn prestatie dat hij me een bungalow aan een heel sterk gereduceerde prijs ter mijner beschikking stelt.
Daarboven op krijg ik nog een gratis cruise aangeboden op de Artur River.

Corinna was in vroegere dagen een goudwinningsdorpje, op het toppunt van de goudkoorts leefde er 2000 mensen.
Dezer dagen is het een geliefde plaats bij natuurliefhebbers en mensen die houden van de rust, wandelen, een cruise maken op de wonder mooie Arthur River en de stilte.
Nu leeft er nog welgeteld 1 man permanent die toezicht houd en alles in goede banen leid want in het hoogseizoen zijn er dagelijks 70 a 80 overnachters.

Zaterdag 22 november 2014 :

Corinna – Zeehan : 55 km

Om van Corinna naar Zeehan te fietsen moet je de Arthur River oversteken, vermits er geen brug is doe je dat met een veerpont.
De schipper van dienst is Jim, een uitgeweken Schot en een heel inspirerend man.
Jaren geleden imegreerde hij naar Australië en werkte er als verpleger in hospitaals in afgelegen gebieden en woestijnen.
Hij heeft dit bijzondere leven opgegeven en runt in tussen zijn eigen zaak.
Met een stevige handdruk, een brede glimlach en een ‘big hug’ nemen we afscheid van elkaar.
Dit is weer zo’n ontmoeting die je een energie boost geeft die je kan vergelijken met wanneer de dokter je een paardenmiddel in je achterwerk zou spuiten.

Van het goudplaatsje Corinna fiets ik naar Zeehan waar men in vroegere dagen zilver delfde.

Onderweg ervaar ik iets bijzonders.
Tijdens het fietsen probeer ik niet te verdwalen in mijn gedachten gang, dit doe ik door te mediteren.
Als ik niet mediteer geniet ik van het fietsen, de natuur, dieren en vogels.
Eén van de vogels die me nogal erg fascineert is de kraai.
Wanneer kraaien kraaien brengen ze verschillende tonen voort, zoals hoge en lage tonen.
Ook het aantal keren dat ze kraaien en het volume dat ze voortbrengen speelt een rol in hun communicatie.
Ondertussen ben ik al een vrij goede kraaien imitator, althans dat denk ik van mezelf.
Wanneer ik deze morgen een kraai haar roep probeer te beantwoorden kraait ze terug.
Het antwoord dat ik terug kraai is zo goed dat ze van de ene boom naar de andere boom vliegt en verschillende kraaie zinnen uit kraait.
Telkens kraai ik terug.........
........na 2 a 3 kilometer nemen we afscheid van elkaar en vliegt ze weg.
Dit is voor mezelf toch wel iets heel bijzonders.

Nee, ik heb nog geen veren van een kraai op mijn helm gestoken.
Stel je voor dat een mannetjes kraai me zou aanzien voor een wijfjes kraai en zich probeert voort te planten op mijn helm terwijl ik aan het fietsen ben.
Amaai, je zou me nog al eens zien vliegen????

In Zeehan aangekomen ontmoet ik Gabriël een jonge Italiaanse fietsenmaker die voor de eerste keer een grote trip fietst, zijnde een rondje Tasmanië.
Samen brengen we de avond door op het caravanpark van Zeehan.
Onze wegen zullen de komende dagen elkaar nog enkele malen kruisen.

Zondag 23 november 2014

Zeehan – Strahan : 51 km

Het is vandaag een beetje een bijzondere dag omwille dat ik het meest westelijke stadje of dorpje van Tasmanië bereik.
Strahan is een pitoresk vissersplaatsje waar je je hart kan ophalen indien je van cruises, vissen, wandelen en de natuur houd.
Ik neem er enkele dagen vrij om mijn vermoeide spieren rust te gunnen.

Wanneer ik een half jaar geleden door de outback van Australië fietste leerde ik Kelsey een jonge knappe Amerikaaanse kunstenares en fietsster kennen.
Eén van haar beste vriendinnen woont in Strahan het plaatsje waar ik nu ben. Volgens eerdere mails zou ik er heel erg welkom zijn en enkele dagen bij haar kunnen verblijven.

Sinds een week probeer ik haar te contacteren maar krijg geen respons.
Ik vind het een beetje raar daar ze in een vorig schrijven heel verwelkomend was.
Maar zoals altijd zal dat nu ook weer zijn reden hebben.

Aangekomen in Strahan informeer ik me naar de overnachtingsmogelijkheden.
De beste en goedkoopste optie is het backpackers hostel waar ik voor 10 dollar mijn tent mag neerpoten.

Hier leer ik Deb de eigenares kennen, het contact en het gevoel naar elkaar toe zit onmiddellijk op dezelfde golflengte.
Het gesprek gaat over in een vrij persoonlijk gesprek.
Deb heeft 2 jaar geleden haar man verloren, al die tijd runde ze samen hun guesthouse, nu staat ze er alleen voor.
Weinige mensen in haar omgeving weten waarom ze een beetje raar gaat wanneer ze wandeld.
Een aantal jaar geleden werden haar beide dikke tenen geamputeerd vanwege suikerziekte.
Ze doorstaat helse pijnen, de medicatie die ze tegen fantoompijn neemt is niet afdoend genoeg.
Ze wil niet terug naar haar huisarts gaan want dan moet ze nog zwaardere medicatie nemen.
“Ik weet precies wat je voelt en meemaakt Deb”.
Wanneer ik haar vertel dat ik 20 jaar lang fantoompijn heb gehad en door meditatie er van verlost ben begint ze te lachen.
“Ik mediteer ook maar val altijd in slaap”.
Ik stel haar voor om samen te mediteren en haar de techniek aan te leren die voor mij zo helpvol is.
Ik voel dat ze zich een beetje ongemakkelijk voelt en stel haar gerust, “ik ben nog 3 dagen hier, denk erover na en laat me weten indien je er behoefte aan hebt”.

De dag nadien wanneer ik bij haar langs ga voor een babbeltje zegt ze op een gegeven moment “Ludo ik zou graag op je voorstel in gaan om samen te mediteren”.
“Gisteravond kreeg ik nieuwe gasten over de vloer, ze kwamen klagen over het internet dat niet werkte, ze waren niet vriendelijk, ze waren zelfs onbeleefd en hard voor mij”.
“Dit heeft de emmer doen overlopen, ik kan het niet meer aan, ik draag zo’n last en verantwoordelijk mee op mijn schouders, ik ben ten einde krachten en energie”.

“Normaal vertel ik dit niet met aan mijn klanten, ik krijg vele fijne mensen over de vloer waar ik contact met hou, maar steeds hou ik een bepaalde afstand met hen”.
“Met jou is dat anders, jij hebt iets heel bijzonders over jou wat me op mijn gemak doet voelen en mijn hart opent”.

“Ludo heb je tussen de middag even tijd om samen te mediteren, ik zou het heel erg op prijs stellen”.
“Natuurlijk maak ik graag vrij voor jou Deb”.

Na onze meditatie die zeer krachtig en bijzonder is, zie ik een opgeluchte vrouw voor me zitten.
“Ludo ik voel me een ander mens, ik laat van nu af de oude Deb achter me en de nieuwe zit voor je”.
Mooi is dit, niet?
Als we elkaar zo kunnen helpen, meer hoeft dat niet te zijn.

Nu is me ook duidelijk waarom ik niet in contact kon komen met de vriendin van Kelsey.
Ik moest Deb in het Backpackers ontmoeten.

Binnen enkele weken zien we elkaar terug in Hobart om te evalueren en te mediteren.

Bij deze wil ik Leen, Marijke en Lore danken die me enkele jaren geleden de wijsheid van de intuïtieve ontwikkeling hebben bij gebracht.

Wanneer ik fiets ben ik gedreven
wanneer ik fiets sta ik steeds open en ben bewust van alles rondom mij
na al die tijd heb ik de perfecte balans in mezelf gevonden
om traag genoeg te fietsen en stil te staan bij alles op mijn weg
maar tevens snel genoeg om reeds 44.000 km onderweg te zijn.


Fiets info :

*Launceston - Westbury - Deloraine via B54 : 54 km - stijgen 495m - dalen 260m
*Deloraine (1) - Dunorlan (C161) - Weegena - Lower Beulah (C159) - Paradise (C137) - Gowrie Park (C136) : 57 km - stijgen 861m - dalen 792m
*Gowrie - Moina - Daisy Bell - Middlesex Plains - Cradle Mountain : 41 km - stijgen 1182m - dalen 942m
*Cradle Mountain - Fingerpost - Hampshire - Ridgley – Cooee, Burnie : 110 km - stijgen 923m - dalen 1785m
*Cooee, Burnie - Somerset - Wynyard - Rocky Cape - Crayfish Creek : 55 km - stijgen 553m - dalen 573m
*Crayfish Creek – Stanley : 30 km - stijgen 114m - dalen 129m
*Stanley - Smithton - Redpa - Arthur River : 92 km - stijgen 709m - dalen 647m
*Arthur River (C214) - Couta Rocks - Balfour ( C249) - Lindsay River Bridge - Donaldson River (Picknick area) : 88 km - stijgen 1198m - dalen 1106m
*Donaldson River – Corinna : 30 km - stijgen 584m - dalen 810m
*Corinna – Zeehan : 55 km - stijgen 865m - dalen 701m
*Zeehan – Strahan : 51 km - stijgen 296m - dalen 495m