Reisverhaal «Australië, hwc : Part 6 Tennant Creek - Mataranka»

Start-to-Cycle - Deel 22 - Australië | Australië | 8 Reacties 08 Juli 2014 - Laatste Aanpassing 08 Juli 2014

AUSTRALIA HERE WE COME : PART 6

Tennant Creek to Mataranka : 496 km

Tennant Creek is een stad in de Northern Territory in het midden van de outback van Australië.
Er leven ongeveer 3500 mensen waarvan de helft Aboriginals zijn.
Het gebied staat bekend als het hart van goud en niet alleen omwille van de goudwinning in het verleden maar vooral te wijten aan de mensen.
Is dat ook daadwerkelijk zo?

Mijn eerste indruk is dat het een vuile stad is en het er letterlijk zwart ziet van het volk.
De Aboriginals lopen vuil, luidruchtig en veel van hen dronken over straat rond.
Gedurende de 40.000 km die ik ondertussen heb afgelegd, heb ik me in nog geen ene plaats zo vreemd gevoeld als deze.
Ik voel er me zelfs wat ongemakkelijk en dit vooral vanwege dat je geen contact krijgt met de plaatselijke bevolking de Aboriginals.

Vermits ik dringend toe ben aan rust wegens de vele kilometers en lange fietsdagen van afgelopen dagen.
Zoek ik me een plek waar ik me op mijn gemak voel.
Deze vind ik in één van de Caravan Parks die het plaatsje rijk is.
Voor de geïnteresseerde is dit in het Outback Caravan Park voor 15 AUS dollar.

Na de geleverde prestatie van voorbije week en het verbeteren van mijn eigen fietsrecord denk ik eraan om mezelf te trakteren op een fles rode wijn.
Door het gevoerde alcohol beleid verander ik echter snel van gedachten.

In Tennant Creek ben je namelijk verplicht om je paspoort te tonen en eventueel aan te schuiven in de rij die leidt naar de ‘botle shop’ (drankenwinkel).
In de winkel bestel je je drank aan een man die achteren een raam afgeschermd met ijzeren hekwerk zit.
Echter omdat ik blank bent hoef ik niet in de rij van de aanschuivende Aboriginals te wachten.
Dit voelt zo slecht aan dat ik het gewoon bij een tas koffie en een glas water hou tijdens mijn verblijf aldaar.

Er zijn weinig Aboriginals die werken, ze krijgen allemaal een financiële tegemoetkoming van de staat.
Ze leven in erbarmelijke omstandigheden, je ziet dat deze natuurmensen niet gewoon zijn om in een huis te leven.

In Tennant Creek is de cultuur van de Aboriginals nog sterk aanwezig, je kan er enkele van hun heilige plaatsen bezoeken.
De bekendste zijn de Devils Marbles, dit zijn de ei vormige granieten bollen, maar dan vele keren groter dan de eieren van moeder de kip.
De Aboriginals geloven dat het de ‘eitjes’ van het ‘Rainbow Serpent’ zijn een figuur uit het ‘Dreamtime’ verhaal.

Het land, de natuur en de omgeving van Tennant Creek en de veranderende kleuren van de rotsformaties zijn adembenemend mooi.

Na de deugd doende rustdagen, het aanvullen van mijn voedsel voorraad en een ongeduldig wordende Eva is het weer tijd om over het pad der vrijheid te fietsen en me zo vrij als een vogel te voelen.
 

Dinsdag 17/06/2014 :

Tennant Creek – Banka Banka Station : 107 km

S’avonds sla ik me de tent op op de historische plaats ‘Banka Banka Station.
Het is een boerderij of een farm station dat, als eerste in vroegeredagen, gronden pachten van de overheid of op zijn Australisch gezegd van het ‘Kroonland’.
Banka Banka Station deed tijdens de 2^de wereldoorlog dienst als bevoorradingsplaats van onder andere vlees, eieren, groenten en fruit.

Dezer dagen kan men er ook kamperen, het is bijzonder mooi plaats van rust.

S’avonds steekt boer Schoepen het kampvuur aan en vertelt verhalen en speelt viool of was het nu gitaar.

Ik kook er mijn pot en ontmoet er mensen, waaronder een hoog bejaard koppel met hun gehandicapte zoon.
Dit is weer een ongelooflijk warm en intens contact.

Woensdag 18/06/2014 :

Banka Banka Station – Renner Springs Roadhouse : 63 km

Vandaag plan ik een korte dag, waarom?
Gewoon, omdat ik eens vroeg wil stoppen met fietsen en een beetje relaxen en genieten wil.
Dit doe ik op het Caravan Park van Renner Springs Roadhouse waar je ‘home made bread’ kan kopen.
Jam jam è boke met jam en kaas.

Donderdag 19/06/2014 :

Renner Springs Roadhouse – New Castle Waters : 119 km

De nacht sluipt weg,
de horizon kleurt prachtig,
de wolken hangen als een schilderij aan de laatste fonkelende sterren die de dageraad toelaat,
ik knijp de remmen dicht,
plasseer een dansje,
klets mezelf en Eva op de billen,
en fiets al fluitend weer een wonder mooie dag te gemoed.

 

Ergens in de voormiddag ontmoet ik Sara en Mathieu, 2 jonge fietsers uit Frankrijk   www.2migremajbicikloj.wordpress.com
Zij zijn onderweg van Frankrijk naar Nieuw-Zeeland.
Sara en Mathieu kennen me blijkbaar want het zijn vrienden van Manue en Stephane die ik eerder ontmoet heb in Emerald.

Sara en Mathieu, hebben het mentaal zwaar.
De lange fietsafstanden door de outback, de weinige bevoorradingsplaatsen, het tegen de wind in beuken eisen hun tol.
In deze periode van het jaar blaast de wind tegen de klok in door het land, dus van zuid naar noord.
Vermits ze van noord naar zuid fietsen hebben ze steeds kopwind en fietsen ze binnenkort de winter en het slechte weer binnen in het zuiden van Australië.
Dat is één van de reden waarom ik van zuid naar noord fiets, weg van het slechte weer en de winter in het zuiden.
In het noorden is het gedurende deze periode aangenaam vertoeven en fietsen.

Sinds ik door Australië fiets weet ik dat mijn vader gelijk heeft???
Als kleine jongen hadden we thuis een inrit zoals iedereen er wel eentje heeft of had.
Maar deze van ons was wel heel bijzonder en scheelde van de anderen.
Wanneer mijn ouders in de jaren 60 bouwden hadden alleen rijke mensen geasfalteerd inritten.
Deze van ons was van rode kiezelsteentjes, rode kiezelsteentjes zoals je ze alleen maar in Australië vind.
Mijn vader, toen noemde ik hem nog papa, zei altijd :
“zoon, je kan doen wat je wilt”
“maar de rode kiezelsteentjes van onze inrit zijn zo bijzonder dat je ze niet weg mag schieten met je kattepult,
niet mag vernielen
en niet mag weg geven aan één van je vriendinnetjes”.
“Want de rode kiezelsteentjes van onze inrit komen van Australië.
Wanneer mijn vader dat zei dacht ik altijd bij mezelf, hij ligt weer uit zijn nek te kletsen.
Juist als vader wist dat ze in Australië rode kiezelsteentjes hadden.
Tv hadden we toen nog niet.
Tijd om de krant te lezen had hij niet want hij zat altijd achter ons moeder aan.
Niet voor niets dat ik 3 zussen en een broer heb.
Bouwmaterialen Paesen uit Peer bestond toen nog niet en pater Pol Feyen van Hechtel kon ze niet mee gebracht hebben want die was missionaris in de Congo.
Nooit heb ik vader gevraagd hoe de rode kiezelsteentjes vanuit Australië tot bij ons thuis op de inrit zijn geraakt.

Nu hij er niet meer is kan ik het hem niet meer vragen.
Verdoeme vader ik mis je.

Vrijdag 20/06/2014 :

Newcastle Waters – Dunmarra Roadhouse : 81 km

Ik durf het bijna niet meer te zeggen of te schrijven daar het afgezaagd gaat worden.
In de verte zie ik een man op de koffer van zijn wagen leunen.
Ik voel dat hij me wil aanspreken.
5 minuten later maak ik kennis met Ron Moony, hij is zo onder de indruk van mijn fiets gebeuren dat hij me fruit en zoetigheden toe stopt.
Wanneer we afscheid nemen zegt Ron, “indien je net zoals ik in het caravanpark van Dunmarra Roadhouse gaat camperen tracteer ik je op een ijskoud pintje.
Dat is in de chacoche Ron we zien elkaar daar.

Een halve dag later op het desbetreffende park wordt ik er warm onthaald door Ron.
Een ijskoud pintje en een heerlijke noodle soep met dimsum worden me onder de neus geschoven.

Ron Ron als ik kon,
nam ik je waar het kon,
spijtig genoeg heb je een vrouw
en ik blijf mijn Eva trouw.

Heel erg bedankt vriend voor de ontmoeting.
 

Zaterdag 21/06/2014

Dunmarra Roadhouse – Alexander Forrest Memorial : 109 km

Dagen en dagen zeggen mensen me “wanneer je in Daly Waters passeert stop er en blijf er enkele dagen, want dat is de place to be in de outback”.

In vroegere dagen was Daly Waters de laatste plaats waar dier en mens de dorst konden lessen op hun lange weg van het oosten in Qeeunsland naar de Australische westkust.
Dezer dagen vieren backpackers en rond trekkende caravanbewoners hoogtij in Daly Waters.

Daly Waters heeft een historische pub waar je emmers bier kan drinken onder begeleiding van een plaatselijke band.
De pub is niet alleen bekend voor zijn ambiance maar ook voor zijn ‘bara steaks’ of anders gezegd voor zijn baramundi een plaatselijke vissoort.

Na de plaatselijke specialiteit achter de kiezen geslagen te hebben, en de sfeer diep op gesnoven te hebben hou ik het voor bekeken.
Ik merk voor mezelf dat ik met andere dingen bezig ben dan de feestneus uit te hangen in de middel of now where.
 

In de late namiddag ontmoet ik deze gedreven Amerikaan, hij fietst dagelijks heel veel kilometers.
Hij wil in 5 weken van Darwin in Adelaide geraken.
Gelijkaardigeafstand fietste mijn dorpgenoot en vriend Paul Truyens in 4 weken.
Wanneer ik de goedlachse en fiere Amerikaan dit vertel draait hij zich om en verdwijnt.
Dat is het nadeel van Amerikanen wanneer ze merken dat ze niet de beste zijn beginnen ze te bokken.

 

Zondag 22/06/2014

Alexander Forrest Memorial – Warlock Rest Area : 83 km

De outback is bezaaid van historische plaatsen en oorlogssites van onder de tweede oorlog.

Vandaag passeer ik er weer een historische plaats.
Larrimah heet de plaats, het heeft een historisch hotel, pub, zoo en oorlog site.
De ideale plaats om even uit te blazen en de Aziatische ‘maître d’hôtel’ te charmeren en de oren te doen flapperen.

Maandag 23/06/2014

Warlock Rest Area – Mataranka : 43 km

Vandaag is het mijn laatste etappe voordat ik weer enkele dagen rust neem in Mataranka.
In het kleine plaatsje ontmoet ik de zoveelste collega, Charlie van Taiwan.
Ik twijfel er aan of dit zijn echte naam is maar dat maakt ook niet uit.

Charlie is weer één van die jonge gasten die ouwe bulldozers zoals ik in verlegenheid brengen op een positieve manier.
Als je hoort wat en waar dat jonge geweld allemaal fietst kan ik alleen maar zeggen ‘respect’.
Ik herken mezelf in deze fantastische jongeling, niet te stoppen, nooit opgeven en maar blijven doorgaan.
Al doe ik het dan op mijn manier, maar dat maakt niet uit want ik doe het toch maar.

Samen gaan we ons bevoorraden in de plaatselijke supermarkt die heel prijzig is.
Charlie heeft al eerder gedaan met winkelen en we nemen afscheid.
Wanneer ik buiten kom vind ik een busje frisdrank op mijn fiets.
Dit raakt me weer heel erg diep, omdat ik weet dat mensen zoals Charlie met heel maar dan ook heel weinig geld de wereld rondfietsen.
Ze kunnen zich heel weinig luxe permitteren maar toch geven ze zonder iets te zeggen dit fantastische gebaar van vriendschap weg, ook heb je elkaar maar 10 minuten gesproken.
Dan weet je, wat het voor iemand betekend wanneer je hem diep in de ogen hebt gekeken en een handdruk van geluk toe wenst op zijn verder reis.

Zoals eerder gezegd rust ik enkele dagen uit in Mataranka.
Meer bepaald in het Bitter Springs Caravan Park en geniet er van de ongelooflijk mooie, deugddoende hot springs en de plaats waar ik vertoef.

Op de laatste avond van mijn verblijf komen er 2 motards het domein van het caravan park opgereden.
Niets bijzonder op zich zou een mensen denken.
Ware het niet dat Bob en Bob, niet omwille van dat ze niet drinken zo heten, maar omdat het vader en zoon zijn.

Vader Bob is 75 jaar, enkele maanden geleden zei hij tegen zijn vrouw ik ga er nog eens op uit met de moto.
Ik ga een rondje rond Australië rijden, goed voor een 14.000 km.
Moeder Bob reageert niet onmiddellijk, enkele dagen later vraagt ze aan Bob of hij het meende wat hij enkele dagen voordien zei?
Natuurlijk meen ik dat vrouw, zegt Bob.

Ga je alleen vraagt moeder.
Misschien kan ik onze zoon vragen of hij geen zin heeft om mee te gaan, zegt vader Bob.
Dat is een goed idee meent moeder.
Zo gezegd zo gedaan en enkele weken later zijn vader en zoon Bob onderweg voor een rondje Australië goed voor 6 weken rondtoeren.

In Mataranka heb ik het genoegen om deze 2 heel bijzondere mensen te mogen ontmoeten en de hand te schudden.
Er is onmiddellijk heel veel wederzijds gesprek.
Dit zijn weer van die mensen als je 5 minuten met hen praat je het gevoel hebt.
Dat je hen al eerder ergens anders misschien wel in een vorig leven ontmoet hebt.

Vader Bob is echt gene gewone, hij bouwt namelijk fietsen maar geen gewone fietsen.
Meestal bouwt hij fietsen voor mensen die een belemmering hebben en niet instaat zijn om op een gewone fiets te fietsen.
Wanneer vader Bob nog een jongeling was doorkruiste hij Europa op een zelfgemaakte ligfiets.
Ik moet jullie niet zeggen wanneer hij ons Eva ziet dat hij heel erg geïnteresseerd is in haar.

Je ziet dat vader en zoon Bob niet alleen vader en zoon zijn.
De vriendschap straalt van hen beiden af.
Dit raakt me, dit raakt me echt heel diep en ben blij voor hen.
Zo doe ik hen mijn verhaal van mijn overleden vader dat wij ooit samen op de moto Schotland hebben doorkruist.

Dit zijn de momenten dat ik te gelijker tijd blij en bedroefd ben en mijn vader verschrikkelijk mis.

Waar je om vraagt, zal je gegeven worden.
Wees open om het te kunnen zien want het
komt misschien niet op manier die jij verwacht.

ik ben geen slimmerik,
ik ben geen dommerik,

ik ben als een kameleon,
ik weet me te handhaven en aan te passen in situaties en omstandigheden,
ik zet door, hou vol en geef niet op,
dat is mijn kracht,
mijndoel is me heilig en het pad er naar toe van onschatbare waarden.
Je kan niet alles in het leven verwezenlijken want daarvoor is het leven te kort.
Maar je dromen na streven is een nobele doelstelling.

Fietsinfo :

*Tennant Creek - Three Ways Roadhouse - Attack Creek Rest Area - Banka Banka Station : 107 km
*Banka Banka Station - Renner Springs Roadhouse : 63 km
*Renner Spring Roadhouse - Elliott - Newcastle Waters Rest Area : 119 km
*Newcastle Waters Rest Area - Dunmarra Roadhouse : 81 km
*Dunmarra Roadhouse - The Hi Way Inn Motel and caravan park - Daly Waters Pub - Alexander ForrestMemorial : 83 km
*Warlock Rest Area – Mataranka : 43 km