Reisverhaal «Australia, here we come : Part 4 Injune-Townsville»

Start-to-Cycle - Deel 22 - Australië | Australië | 14 Reacties 05 Juni 2014 - Laatste Aanpassing 08 Juli 2014

AUSTRALIA HERE WE COME : PART 4

Injune to Townsville : 1008 km

Woensdag 21 mei 2014 :

Injune – Rewan : 119 km

In Injune neem ik enkele dagen rust op een camping aan de rivier.

Ik ontmoet er de mensen die werken in de gasmijnen.
Met één van hen, een veiligheidscoördinator klikt het onmiddellijk.
Dirk legt me in de watten en voorziet me iedere avond van ijsjes met gebakken bananen.

De gas compagnie waarvoor hij werkt heeft zo waar een heel dorp neer gepland op het caravan park.
Chef koks voorzien hen van het lekkerste eten, stiekem sluist Dirk s’avonds heerlijke desserts naar buiten richting mijn mond.

Iedere morgen is iedere werknemer verplicht om een alcohol test te ondergaan.
Wie ook maar iets teveel alcohol (0,001 promille) in zijn bloed heeft, krijgt 1 uur den tijd om het te neutraliseren.
Wie dan de zero tolerantie grens niet bereikt heeft verliest onmiddellijk zijn job.
Vijf willekeurige werknemers worden dagelijks ook nog eens onderworpen aan een drugstest.

Het meeste van het Australische gas wordt naar China verscheept.

De gewone man in het dorp is niet content met de komst van de mijnen.
Het leven is er voor hen daardoor heel duur geworden.

Gisterenavond sprak ik me een koppel uit Nieuw-Zeeland, ze rijden met de auto dezelfde weg die ik met de fiets doe.
Ze vinden er geen reet aan, de natuur is er volgens hen heel saai.
Grappig is dat, ik heb precies de tegenovergestelde ervaring.

De dag dat ik uit Injune weg fietst is weer zo’n wonder mooie fietsdag.
Van Injune naar het Carnarvon National Park veranderd de natuur totaal ten opzichte van voorgaande dagen.
Alles is er heel groen en het heuvelt er de ganse serieus op en af.

Het Carnarvon National Park :

Een ongelooflijk mooi park, althans wat ik het ervan gezien heb op foto’s.
Het water dat via de westzijde van de Great Dividing Range door Queensland stroomt heeft in het National Park door de eeuwen heen een diepe kloof gesleten.

Je kan er niet alleen prachtige wandelingen maken door ‘kloven en gorges’ maar je kan er ook rotsschilderingen van de Aboriginals gaan bewonderen.
Het enige nadeel dat dit park heeft, is dat het niet echt toegankelijk is voor één benige fietsers met een prothese.

Maar zoals dat met alles gaat in het leven, tevreden zijn met wat je hebt en je niet vergapen aan wat je niet hebt is het geheim om gelukkig te zijn.

In de late namiddag parkeer ik Eva langs de kant van de weg en ga ik opzoek naar de mooiste spot in de omgeving en poot er mijn kleine villa neer.
S’avonds kook ik mijn maaltijd onder een ongelooflijk mooie sterrenhemel en geniet van de goede dingens des levens “de vrijheid”. 

Donderdag 22 mei 2014 :

Rewan – Rolleston : 65 km

Afgelopen dagen passeerden me meerder malen de befaamde “Australische Road Trains”.
Dit zijn de gigantische vrachtwagens met 3-4 of 5 opleggers, ze kunnen tot 50 m lang zijn.
50 m valt wel nog mee zou denken, maar als je het vergelijkt met je living hebben deze “road trains” meer dan 6 keer de lengte ervan.
Tenminste als je woonruimte 8 m lang is.

De ‘Road Trains’ zijn geducht en berucht bij elke fietser.
Wanneer ze je in de rug passeren krijg je een ongelooflijke windstoot.
Als ze je voorbij rijden zuigen ze je naar binnen en begin je te draaien als een levende tol.
Gelukkig fiets ik over een heel rustige weg en nemen ze een grote bocht om me heen als ze me passeren.

Wanneer ik Rolleston mijn eindbestemming voor deze dag bereik gebeurt er iets heel bijzonders.

Aan het naft station in het kleine dorpje spreken me 3 donkerkleurige mannen aan.
Hun rood doorlopen ogen, witte tanden en hun gelaatsvorm typeren hun zijn.
Ze zijn heel erg nieuwsgierig en geïnteresseerd naar wat ik kom zoeken in hun dorp.
Als ik hen vertel over mijn fietsavontuur zijn ze met stomheid geslagen.

Alle 3 kijken ze me glimlachend aan, schudden me de hand met hun gigantisch grote “pollen”, dikke vingers en verwelkomen me.

“Ludo be welcome in our country.
Be welcome in Australia the country from the native people “The Aboriginals”.
Ludo wees wel gekomen in ons land.
Wees welkom in Australië het land van de oorspronkelijke bewoners “The Aboriginals”.

De adrenaline giert me door de aderen het kippenvel bekruipt me van kop tot teen.
Er gaat een ongelooflijk energie uit wanneer we elkaar de hand schudden en in de ogen kijken.
We nemen afscheid van elkaar met een brede glimlach.

Dit zijn de momenten die mijn fietstocht zo bijzonder mooi maken en me een ongelooflijk goed gevoel geven.
Wat ben ik toch een ontzettend bevoorrecht persoon om dit alles te mogen ervaren.
Nee, na 3 jaar de wereld per fiets te verkennen vind ik het nog steeds heel bijzonder en ben ik nog steeds heel erg dankbaar om dit te mogen ervaren.
Ik dank daarom mijn innerlijke gids, God of hoe je hem ook wil noemen.

Vrijdag 23 mei 2014 :

Rolleston – Springsure : 80 km

Langsheen velden, prachtig natuur droom ik weg dat ik de wereld rond fiets. 

Aangekomen in het idylisch mooie Springsure ben ik in het centrum van verschillende bovengrondse koolmijnen.
Deze avond ontmoet ik een koppel moto rijders.
Zij zijn sinds 2 weken bezig aan een tour rond Australië maar moeten nood gedwongen naar huis keren daar hun vader op sterven ligt.
Dit roept natuurlijk heel veel herinneringen naar boven en een gesprek dat je onmiddellijk met elkaar verbind.

 
Lieve mensen dank voor jullie donatie aan Handicap International.

Zaterdag 24 mei 2014 :

Springsure - Emerald : 81 km

Vroeg in de morgen ontmoet ik een heel mooi Frans koppeltje, Manue en Stephane.
1 jaar geleden zijn zij aan hun wereldreis begonnen per tandem.
Via Frankrijk, België, Nederland, Duitsland, Zweden, Rusland, China, Japan, Zuid-Oost Azië, Australië gaan ze Stephane’s zus opzoeken in Tahiti. 

www.stephanemanueentandem.wordpress.com

S’avonds besluiten we op dezelfde camping in Emerald onze tent op te slaan, waar ik naar hun verhaal luister.
Ik heb heel veel bewondering voor deze jonge mensen hoe basic ze de wereld rond fietsen.
Ik merk voor mezelf dat het, met het ouder worden mijn persoonlijke noden veranderen.

We nemen samen een dag rust in Emerald en genieten van elkaars gezelschap.

De volgende 500 km na Emerald zijn er maar 3 bevoorradingsplaatsen voor dat we Charters Towers bereiken.
De eerste is in Cappela op 50 km, de tweede in Clermont op 118 km en de derde in Belyando Crossing op 180 km.
Het wordt dus zorgvuldig plannen voor het mee nemen van onze watervoorraad.

We spreken af om elkaar terug te zien in Charters Towers daar we elk ons dagelijks ritme van opstaan en fietsen hebben.

Manue en Stephane plannen om in 6 fietsdagen de afstand van 500 km te overbruggen.
Zelf wil ik de klus klaren in 5 dagen want vrijdag 30 mei is mijn verjaardag en dan wil ik mezelf trakteren op een glas rode wijn met een lekker zelf bereid maaltijd in Charters Towers.

Maandag 26 mei 2014 :

Emerald – Clermont : 118 km

4.00 uur in de morgen Manue en Stephane slapen nog……
de hanen kraaien nog niet waardoor het nog muis stil is……
het is nog pikdonker………
in alle stilte zadel ik Eva……
……sla me een ontbijt van haver gekookt in volle warme melk, veenbessen, een banaan en gedroogde abrikozen achter de kiezen en laat me een lekkere tas koffie smaken.

Gesterkt voor de volgende 3 uren vang ik om 6.00 uur mijn dag aan en verdwijn als een dief in de nacht in de duisternis.

In Clermont leer ik John een geëmigreerde Hollander kennen.
John is net als mij een vrijgezel in hart en nieren, hij houd me gezelschap tijdens de barbecue op de camping.
Voor vrienden haalt hij graag enkele flessen bier uit zijn koelkast.
Hij vertelt me uitgebreid over zijn goud zoeken dat hij doorheen Australië doet.

Mijn nieuwe op gedane kennis weerhoud me niet om mij tocht door het prachtige Australië per fiets verder te zetten.

 
Dinsdag 27 mei 2014 :

Clermont – Eigin Downs : 122 km

Na een lange maar prachtige fietsdag poot ik mijn tent ergens langs de kant van de weg neer.
Wat ik op dat moment nog niet weet is dat ik gedurende de avond en nacht gezelschap ga krijgen.
Nee, het is spijtig genoeg geen bushnimf maar een stel wilde varkens.

Nu heb ik 2 mogelijkheden :
ofwel doe ik mijn slaapzak vol van wat tussen je billen uit komt als je angst hebt
ofwel ga je zelf wat op je handen en knieën het varken uithangen en wat liggen te knorren zodat de everzwijnen denken dat je één van hen bent.

Woensdag 28 mei 2014 :

Eigin Downs – Belyando Crossing : 61 km

Het is heerlijk fietsen doorheen de outback het is er er heel heel rustig.
Je kan hier honderden km fietsen zonder ook maar 1 huis tegen te komen.

S’namiddags op de campsite van het “Road House” in de Belyando Crossing gebeurd er iets waar ik me totaal niet aan verwacht.

Ik zit aan mijn tent op een stoel met de benen op een muurtje met de koptelefoon op het hoofd muziek te beluisteren.
Plots komt er een prachtige vogel aan gevlogen en laat zich bewonderen op de nabije tafel.
Op een gegeven moment spreid hij de vleugeltjes en vliegt naar mij toe.
Minuten lang zit hij op de leun van mijn stoel en kijkt me met volle aandacht aan. 

Wat wil ik nu eigenlijk zeggen, gedurende de dag sprak ik met mijn vader.

Daar ik hem nog steeds heel erg mis vroeg ik hem nog eens een teken te geven hoe het hem vergaat.

Nu kan je wel zeggen dat ik een vijs los heb of dat het lang alleen fietsen in de outback me geen doet.
Maar hoeveel keren in je leven komt er zo’n prachtige wilde vogel minuten lang op de leun van je stoel zitten?
Voor mij is het een teken van mijn vader.

Donderdag 29 mei 2014 :

Belyando Crossing – Campaspe : 122 km

Des te meer ik naar het noorden fiets des te warmer dat het wordt.
Ik moet weer wennen aan temperaturen van 30 graden plus.
Gisteren ben ik bevangen geweest door de zon, vandaag besluit ik om mijn zomers fietstenue uit de kast van mijn tent te halen.

 
Vrijdag 30 mei 2014 :Campaspe – Charters Towers : 92 km

Na dagenlang door de outback te fietsen gebeurt het onvermijdelijke, het noodlot slaat toe.
Ik geraak door mijn voorraad van eten heen, maar het ergste van alles is dat ik geen water meer heb.
Hierdoor geraak ik gaandeweg gedehydreerd (uitgedroogd) met als gevolg dat ik ga hallucineren.
Wanneer je begint te hallucineren ga je foute beslissingen nemen en dit kan dodelijk zijn en zeker als je je in de outback van Australië bevind.

Met Eva aan de hand dwaal ik rond, ik heb de macht en de kracht niet meer om te fietsen.
Ik ben letterlijk het noorden kwijt en kaart lezen lukt me ook niet meer.

Als ik in mijn fietsspiegel kijk verschiet ik me een olifant.
Ik ben aan het transformeren in een schaap, gelukkig is het geen zwart schaap zodat ik niet het slachtoffer ben van mijn eigen fantasie. 

Vandaag zing ik een verjaardagslied voor mezelf, ga winkelen in het gezellige Charters Towers en maak me een overheerlijke noodle soep met seafood, verse groenten en eieren.
Een fles rode Australische wijn wordt gekraakt maar niet volledig geledigd want dat is te veel van het goede.

Jongens jongens wat een leven heeft deze fietser, voor het 4^de jaar op rij viert hij zijn verjaardag onderweg op zijn trip doorheen de wereld.
De eerste keer was in het prachtige Polignano in Italië te samen met mijn familie, mijn vader leefde toen nog samen hebben we toen nog aan Eva gesleuteld.
De tweede keer was in Pokara, Nepal met mijn beste vriend Stany.
De derde keer was op het super mooie eiland KoTao in Thailand met mezelf.
Nu de vierde keer, vier ik het hier in Charters Towers in Australië weer met mezelf maar niet alleen of eenzaam.

Tijdens de dag ontmoet ik deze 2 ongelooflijk sympathieke fietsers Janet en Neil vanuit Melbourne, Australië
Hun hond reist ook mee, vanachter in de aanhanger laat hij zich vervoeren alsof hij ‘The King’ is.
Ze hebben Australië al enkele malen van links naar rechts en van onder naar boven doorkruist per fiets. 
Het zijn ervaren rotten in het vak en delen graag hun ervaring met een beginneling als ik.

Op zaterdagnamiddag komen mijn Franse fietsvrienden Stephane en Manue toe in Charters Towers. 

Ze zijn in het gezelschap van de Amerikaanse fietster Kelsey die ze enkele weken geleden onderweg ontmoet hebben.
Het is een hartelijk weerzien en kennismaking.

Samen gaan we enkele dagen uitrusten in Charters Towers op dezelfde camping.
Het worden boeiende dagen waar we onze fietservaring met elkaar delen.
Het is fijn om in elkaars gezelschap te vertoeven.

Op zondagnamiddag heb ik een heel interessant gesprek met Kelsey.
www.heartmonsterandlittlebirddownunder.blogspot.com

Kelsey is een jonge mooie kunstenares, ze heeft al enkele malen met vrienden in Australië gefietst.
Deze keer wil ze 1 jaar alleen door het land fietsen, ze houd ervan om in de bush te kamperen.
Ze heeft echter het alleen zijn onderschat, de afgelopen lopen maanden eisen hun tol.
Ze is te beginnen te twijfelen aan haar zelf en vraagt zich dagelijks a,f met wat ze bezig is.
Emmers vol heeft ze geweend tijdens het fietsen.
Ze was zelfs zo ver gekomen dat ze besloot om de trein te nemen en het fietsen vaarwel te zeggen.
Tot dat ze Stephane en Manu tegen kwam, van toen af is ze uit haar dal geraakt.
Nu geniet ze ten volle van haar fietsersleven.

Ik vertel haar over mijn bijzondere ontmoetingen door al de landen heen.
Met momenten pinkt ze een traantje weg, Kelsey geraakt onder de indruk van mijn avontuur.

Ze weet niet goed op welke manier ze haar ervaringen op haar blog kan delen.
Ze is bang om zich te bloot op te stellen.
Wanneer ik haar mijn manier van schrijven en het delen van mijn ervaringen met het thuisfront uitleg glundert ze.

De twee dagen dat ik samen ben met mijn nieuwe fietsvrienden probeer ik hen te verrassen, te verwennen en in de watten te leggen met kleinigheden zoals taartjes, eten, chocolade enz…
Deze jonge mensen leven zo basic tijdens hun fietstocht, dat ik als ouderling die zich iets meer kan permitteren, graag deel met hen, met wat ik heb.

Op zondagavond na ons laatste avondmaal gedragen Kelsey, Manue en Stephane zich vreemd.
Er valt me van alles aan hen op maar kan het niet plaatsen.

Tot ze me op een gegeven moment bij zich roepen en spontaan beginnen te zingen voor mijn voorbije verjaardag.
Samen houden ze 1 brandende kaars vast, overhandigen me een zelf gemaakt verjaardagskaartje en 3 karamellen.
Deze verrassing snijdt me door het hart heen en krijg er de tranen van in de ogen.

Eens te meer besef ik hoe gelukkig een mens kan zijn zonder grootste dingen maar hoe een gebaar van vriendschap je kan treffen in je diepste zijn.

Zo zie je maar weer als je deelt met anderen wat je hebt zonder dat je er zelf ook maar iets voor terug verwacht, dat je daad van delen steeds weer terug keert naar jezelf op een nog meer bijzondere manier dan je zelf hebt gedaan.

Ik ben blij, ik ben gelukkig en voel me bevoorrecht om mensen te mogen en te kunnen ontmoeten op mijn tocht doorheen de wereld.

Lieve lieve vrienden morgen scheiden onze wegen zich van elkaar.
Jullie fietsen verder door naar Cairns ik fiets naar Townsville maar jullie zullen voor altijd in mijn hart zijn.

 
Maandag 2 juni 2014 :Charters Towers – Reid River : 80 km

Maandagmorgen 4.00 uur in de morgen voor het kraaien van de haan en voor het ontwaken van de camping ruimt onze vroege vogel zijn heel hebben en houden bij elkaar.
Zijn vrienden kruipen met slaperige ogen uit hun tent en omhelzen voor de laatste keer hun Belgische fietsvriend.

Met een goed gevoel verlaat ik Charters Towers dat groot is geworden wanneer Jupiter Mosman een 12 jarige Aboriginal jongen op kerstdag in 1871 bij toeval goud vond op Towers Hill en wanneer een Belgische fietser op zijn verjaardag op 30 mei 2014 er neerstreek en zijn vrienden ontmoeten.

Onderweg kruis ik het jonge geweld der lange afstandsfietsers.
Jackie een Zuid-Koreaan en Harry een Australiër doen een toertje Australië goed voor 14.000 km
Dagelijks fietsen ze tussen de 150 a 200 km, laat ze door, maar eerst even een goede dag zeggen en een fotootje maken.

Aangekomen in de ‘Rest Area’ van Reid River ga ik er boterham met een blikske sardinekes smikkelen.
Ik word er onmiddellijk aangesproken door de aanwezige ‘Grey Nomads’.
Dit zijn gepensioneerde grijze Australiërs die het land afreizen en de zon volgen.

John en zijn vrouw Rosmary behoren ook tot deze categorie der ‘Grey Nomads'.
Echter ze verschillen iets van de doorsnee onder hen.
John en Rosmary leven nog van de jacht en van de visvangst.
Een supermarkt hebben ze enkel nodig om wc papier te kopen.
Met hun 20 ton wegende caravan reizen ze het land af op zoek naar wild en rivieren.

Ze zijn net terug van een weekendje modder krab vissen, spijtig genoeg zijn ze moeten vluchten voor de sandflies (zandvliegen) en mosquito’s (muggen).

John schotelt me heel fier een halve krab voor als nagerecht.

Mijn nieuwe vriend, die leeft van de jacht en visvangst vraagt me hoe ik dat doe met het eten van vlees onderweg.
Dat is simpel antwoord ik hem, gewoon geen vlees eten tenzij je ergens een dag uitrust.
John de jager komt onmiddellijk met een pas klare oplossing om me te voorzien in mijn dagelijkse portie aan proteïne.

“Ludo, dagelijks passeer je veel dood gereden kangaroes, niet?”
“Ja John, dat klopt” antwoord ik hem.
“Als je bij de kangaroes die nog niet stinken, die dus nog maar een dag of 2-3 dood zijn, hun staart af snijd heb je het beste vlees dat je jezelf maar kan in beelden”.

Dan legt John de jager me haarfijn uit hoe je te werk gaat bij deze operatie.

“Neem je mes en snijd de staart af achter de 2^de wervel na de kangaroe zijn gat”.
“Merci John”, ik moet net nog niet braken van je verhaal.
“Snij dan het vel van de kangaroe door over de hele lengte van de staart”.
“Neem nu een touw en bind de staart aan een tak van een boom”.
“Strip vervolgens het vel van de staart alsof je een kous afrolt”.
“Bak nu de staart en je hebt het lekkerste stukje vlees dat je je maar kan inbeelden en zo voor zie je jezelf van de nodige proteïne”.

“John heel erg bedankt maar ik denk dat ik het gewoon bij mijn oude gewoontes houd als je het niet erg vind”.

Het is ondertussen al laat op de middag geworden en besluit mijn tent op te slaan in de “Rest Area”.
Het is nog een km of 70 tot in Townsville en dat is te ver om vandaag nog voor de donkerte gefietst te krijgen.

Een “Rest Area” is een plaats die al dan niet voorzien is van een toillet, water, afdak met tafel, bank en soms een douche.

Wanneer ik voor de zoveelste keer mijn tent aan het opslaan bent komt John een praatje maken.

“Zeg Ludo heb je al ooit eens kamelen vlees en dear (hert) gegeten”.
“Nee john dat heb ik nog nooit gegeten, ik ben maar een simpele jongen van op de boerenbuiten in Hechtel”.
“In dat geval ben je vanavond bij ons aan de caravan uitgenodigd voor een bovenvermeld diner”.
“Amaai John, merci maar waar haal je het vlees vandaan?”
“Oh, ik ben 2 weken geleden ergens gaan jagen en mijn diepvriezer steekt er vol van”.
“Ok John dat is dan afgesproken”.

Klok slag 19.00 uur worden er me 3 kamelen filets van de rug en 1 herten steek met zoete patatten en groenten voorgeschoteld.
“Lieve Rosemary en John heel erg bedankt, maar hier eet ik 4 dagen van”.
“Tut tut tut Ludo, je hebt gefietst en je kan dat gemakkelijk op”.
“Amaai mijne frak, dan zullen we er maar aan beginnen”.

Na 30 minuten knabbelen en een lichte kramp in de kaak is het precies of mijn fietshelm onder mijn trui zit.
Ik verschiet me een bult en check even voor de zekerheid.
Het is echter de filet van de kamelen rug, die mijn buik doet uitpuilen.

Na een boertje en een koffie ben ik klaar om de ogen te sluiten en te dromen, hopelijk niet over kangaroe staarten, dear en gefileerde kamelen ruggen..

Dinsdag 3 juni 2014 :

Reid River – Townsville : 70 km

Vandaag is het een bijzondere dag.
Hij is zelfs zo bijzonder dat ik me zo zenuwachtig voel alsof het de eerste keer is dat ik naar de communie moet gaan.

Deze namiddag om 15.00 uur heb ik afgesproken in Townsville met Jan en Lucie mijn vrienden uit Nieuw-Zeeland.
Ik kijk er ongelofelijk naar uit om hen terug te zien na al die tijd.
We hebben elkaar een jaar of zes geleden leren kennen op onze fietstocht naar Santiago de Compostella in Frankrijk.
Het klikte onmiddellijk tussen ons en hebben al die jaren contact blijven houden met elkaar.

Maar voor het zover is moet ik nog 70 km fietsen door de prachtige natuur en bergen naar Townsville toe.

Aldaar aangekomen fiets ik eerst naar het treinstation om inlichtingen in te winnen over een treinreis die ik op het oog heb.
Meer hierover later.

Van het treinstation fiets ik naar het postkantoor om mijn binnenkoker van mijn fietsprothese op te pikken die mijn zusje Francine van België naar Australië heeft gestuurd.
Zusje zusje een kusje op je musje, maar dat zal Roger wel in mijn plaats doen met heel veel plezier, hahaha.

Klok slag 15.00 arriveer ik in de Balmoral Drive 23, Castle Hill, Townsville.
Zoals de naam het al doet vermoeden moet er eerst nog een bergje beklommen worden voor ik het adres bereik, het steilste stuk is 12%.

Met open armen wordt ik verwelkomt door Jan en Lucie, het is een hartelijk en fijn weerzien.
Verse koffie en een overheerlijke kaastaart verzegelen onze hereniging.
Beste Lucie en Jan heel erg bedankt voor de goede ontvangst.

De komende dagen verkennen we Townsville en genieten we van elkaars gezelschap.

Geluksvogel als ik ben mag ik logeren op het appartement van Jan en Lucie en proeven van hun kookkunsten.
Lieve lieve Jan en Lucie heel erg bedankt om me op deze manier te steunen.

Vermits ik op 7 juli van Darwin in Australië naar Oost-Timor in Timor vlieg moet ik eerst nog van Townsville naar Darwin zien te geraken.
Dit wil zeggen dat ik nog een afstand van ongeveer 2600 km moet overbruggen.

Na alle mogelijke opties met elkaar af gewogen te hebben.
Heb ik besloten om zondag op 8 juni de trein van Townsville naar Mount Isa te nemen over een afstand van een kleine 1000 km.
Van Mount Isa fiets ik verder naar Darwin, goed voor een 1600 km aan fietsplezier doorheen de outback, ik heb de smaak te pakken.

Vandaag heb ik mijn treinticket geboekt en spoor ik op zondag 8 juni van Townsville naar Mount Isa.

Jan en Lucie blijven nog tot 21 juni in Townsville en fietsen daarna door naar Cairns waar ze op 9 juli terug naar Nieuw-Zeeland vliegen.

Vermits het nog geen zondag 8 juni is kan ik nu nog niets schrijven over het afscheid nemen van mijn vrienden uit het land der Kiwi’s.

Als alles goed verloopt zullen we elkaar volgend jaar wanneer het zomer is in Nieuw-Zeeland terug zien.
Hiermee zal ik tevens mijn eindbestemming en doel van mijn reis bereikt hebben : fietsen van Hechtel naar Nieuw-Zeeland.

Maar voor het zover is gaan we nog wat genieten van het goede fietsersleven.
 

Alles komt naar ons toe wanneer we er open voor staan en de mogelijkheid creëren om het toe te laten en te ontvangen.

 Info van afgelopen fiets dagen en weken :

Injune - Boxvale - Wallaroo – Rewan : 119 km

Rewan – Rolleston : 65 km

Rolleston – Springsure : 80 km

Springsure - Emerald : 81 km

Emerald - Capella – Clermont : 118 km

Clermont – Eigin Downs : 122 km

Eigin Downs – Belyando Crossing : 61 km

Belyando Crossing – Campaspe : 122 km

Campaspe – Charters Towers : 92 km

Charters Towers – Reid River : 80 km

Reid River – Townsville : 70 km