Reisverhaal «Australia, here we come : Part 3 Dubbo to Injune»

Start-to-Cycle - Deel 22 - Australië | Australië | 5 Reacties 20 Mei 2014 - Laatste Aanpassing 08 Juli 2014

DUBBO TO INJUNE : 994 km

Vrijdag 2 mei 2014 :

Dubbo – Gilgandra : 73 km

Genezen van alle kwalen en ouderdomsverschijnselen ben ik weer blij om in het zadel te zitten.

Gedurende de dag sluipen donkere wolken het land binnen.
In Gilgandra informeer ik naar het weer bij de goedlachse en vriendelijke Roma.
“Morgen regen en onweer, overmorgen en de dag nadien van het zelfde weer, de daar opvolgende dagen opklaringen”.

Op hoop van droogweer poot ik mijn tent neer op het Caravan Park.
In de open lucht keuken kook ik mijn pot terwijl “locals” rond het kampvuur zich warm houden en grote potten bier drinken.

Grappen en grollen worden er gemaakt met ons Belgisch fietserke door deze ruige bonken.
Het lachen vergaat hen al vlug wanneer de geur van mijn stoofpot hun dronken neusorgaten prikkelen.

Gedurende de nacht zetten de weergoden de hemelsluizen open.
S’morgens stopt het even met regenen, het is ellendig koud en nat weer.
Ik ruim de tent op en ga opzoek naar een kamer in het dorp om te ontsnappen aan dit zeikweer.

Zondag 4 mei 2014 :

Gilgandra – Tooraweenah : 48 km

In Gilgandra besluit ik een omweg te maken van enkele fietsdagen via het Warrumbungle National park.
Maar voor het zover is, blijf ik een nacht in het mooie plaatsje Tooraweenah waar het leven is blijven stil staan.
Zo lijkt het althans.

 

Maandag 5 mei 2014 :Tooraweenah - Coonabarabran : 81 km

Vandaag is het eindelijk zover, fietsen door het adembenemend mooie Warrumbungle National Park.

Spijtig genoeg heeft een hevige brand enkele jaren geleden veel van het bos omgetoverd tot een luguber aanzien.

Toch geniet ik van wat er nog rest, het vulkanisch gebergte en mijn dag.
Het is één van de mooiste wegen die ik tot nog toe gefietst heb.

Dinsdag 6 mei 2014 :

Coonabarabran – Baradine : 52 km

Gelukkig dat amuseren en genieten geen pijn doet.

Woensdag 7 mei 2014 :

Baradine – Coonamble :

Vandaag fiets ik het land der vliegen binnen.
Eerder heb ik me al voorzien van een vliegengaas om enigszins te ontsnappen aan deze vervelende zwarte zoemende vliegers.

De natuur veranderd geleidelijk aan, alles wordt droger, stoffiger en dor.
Vele dood gereden kangoeroes liggen langs de kant van de weg, weg te rotten en te stinken.
Wilde Emoes, vossen en roofvogels pakken de biezen wanneer ik hen passeer.

De Australiërs zijn niet zo happy met de vossen en konijnen.
Het is een kwaad en bedreiging voor hun inheemse diersoorten.
Lang geleden wanneer de Engelse massaal naar Australië trokken brachten ze alles mee wat hen aan hun thuis deed denken, zelfs hun vrouw.
Het zelfde deden de Arabieren half weg de jaren 1800, zij brachten hun dromedarissen mee.
Deze één bultige kamelen zijn nu zelfs een plaag in West -en midden Australië.

Zoals gewoonlijk stop ik gedurende de dag enkele keren om wat te eten, even uit te rusten maar ook voor het zweet in de koker van mijn prothese te verwijderen.
Juist op het moment dat ik mijn prothese niet aan heb huppelt er een kudde, bende, of kolonie kangoeroes aan me voorbij.
Spontaan spring ik recht en huppel hen achterna op één been.
Verbaast blijven ze allemaal staan en kijken me aan alsof ik een achtste wereldwonder ben.
De plezantste van den hoop denkt de draak met me te kunnen steken en ligt ongegeneerd in een deuk van het lachen.
Het lachen vergaat hem al vlug wanneer ik aanstalten maak om zijn buidel vol te plassen.
Voila, boontje komt om zijn loontje denk ik bij mezelf.

Vrijdag 9 mei 2014 :

Coonamble – Walgett : 124 km

Het is toch wel een heel bijzonder gegeven om door de outback te fietsen, er is niets maar dan ook niets.
Alleen maar de natuur, ikzelf, de wind en de dieren.
Er liggen nauwelijks dorpen tussen de plaatsen waar ik overnacht.
Het is heel rustig fietsen en er passeert amper enig verkeer.

In tegenstelling tot de wind laat deze zich meer dan gevoelen.
Het is al verschillende dagen tegen de wind in beuken.
Het is vrij ongewoon dat er voor deze tijd van het jaar een noord oosten wind heerst.

Ik bid dan ook aan Jezuke om de windgoden gunstig te stemmen.

Zaterdag 10 mei 2014 :

Walgett – Lightning Ridge : 74 km

Stik kapot en uitgeput kom ik toe in het prachtige, het bijzondere en mysterieuze plaatsje Lightning Ridge.

Het heeft zijn naam te danken aan het volgende verhaal :

In 1870 wanneer enkele reizigers een dode boer vonden alsook zijn hond en zeshonderd schapen, allen getroffen door de bliksem.
Kreeg het dorp de naam Lightning Ridge.

*Het is prachtig wegens zijn mooie natuur gelegen ergens in de outback.
*Het is bijzonder omdat het het enigste plaatsje in de wereld is waar men zwarte opaal vind.
Sinds eind 1800 delft men hier naar het “zwarte goud”.
*Het is mysterieus omdat niemand precies weet hoeveel mensen er leven en wonen.
Van heinde en ver, vanuit alle wereldhoeken trokken/trekken avonturiers op zoek naar geluk en zwarte opaal naar hier.
Het was/is de plek bij uitstek voor mensen die niet willen geweten worden dat ze nog leven.
Dit bewijst zich eens te meer wanneer je op het postkantoor ziet hoeveel postboxen er zijn.
Het zijn er honderden en honderden, de meeste worden dan nog gedeeld door meerdere personen.

Zoals eerder gezegd kom ik hier toe, totaal uit den haak gefietst door dagen lang, kilometers ver tegen een bijzonder hevige noorderwind in te beuken met ons Eva.

Op het info center ga ik me informeren naar de slaapmogelijkheden.
In een tent slapen heb ik niet veel zin daar ik nood heb om uit te rusten in een bed.
Maar een bed kost me dan weer net iets te veel, rond de 60 euro.

Wanneer ik het eerste Caravan Park dat het dorp rijk is ga inspecteren leer ik een heel bijzonder man kennen, John Atkins een veteraan van dienst.
Hij stelt me voor aan zijn vrouw en vrienden, een stoel en een glas wijn worden onmiddellijk bij geschoven voor onze vermoeide fietser.

John wil haarfijn weten wat een zonderling met een prothese op zijn fietst drijft om de wereld rond te fietsen.
Mijn nieuwe vriend is zo onder de indruk van mijn verhaal dat hij onmiddellijk actie onderneemt.
Hij wil een actie in het dorp op poten zetten om geld in te zamelen voor Handicap International.
Hij begint met zichzelf en zijn vrienden, die dadelijk de portemonnee boven halen en doneren.
Dank u mensen voor jullie geule gift.

Vervolgens neemt John me mee naar de receptie van het Park en doet het hele verhaal uit te doeken.
Hij vraagt aan de manager voor een gratis verblijf tot dat ik uitgerust en hersteld ben.
De manager heeft geen oor naar John’s verhaal en stuurt ons door.
Zo schuimen we in totaal 4 caravan parks en motels af.
Bij de laatste hebben we prijs.

Marc van het Opal Caravan Park, bied me een volledig ingerichte chalet aan voor de dagen die ik nodig heb om te herstellen.

Heel erg bedankt Marc.
Als tegenprestatie dien ik op zaterdag -en zondagavond mijn fietsproject voor te stellen aan de aanwezige op het Caravan Park.

De mensen van “The Australian Caravan Club : Border Hopper Branch” zijn zo onder de indruk en doen een serieuze donatie.
Heel erg bedankt lieve mensen in naam van Handicap Internaitonal.
Alsook voor de gezelligheid tijdens jullie “Happy Hour".

Eén van die volgende dagen neemt Marc me gratis mee op tour door de bezienswaardigheden van Lightning Ridge.

Eén van deze bezienswaardigheden is “The Chambers of the Black Hand” van kunstenaar Ron Canlin.
Deze van Engelse afkomst Engelsman beeldhouwden gedurende 16 jaar allerlei beelden in een ondergrondse opaal mijn.
Ben serieus onder de indruk van zijn werk en art.

Wanneer Ron vast stelt dat ik niet als een ééneiige tweeling, maar net zoals zijn vrouw als een één benige tweevoeter door het leven ga, is de connectie tussen ons beiden onmiddellijk een feit.Merci, euh I mean thanks Ron for your free entrance.

Mijn vriend John neemt me op zijn beurt mee naar één van zijn vrienden “opal Jim”.
Een bijzonder man zo blijkt, hij hielt het op zijn 10^de bekeken met school, hij kon amper lezen en schrijven.
Hij schopte het ver in de opaal business, verfijnde het werkingsmechanisme om de opaal te bewerken maar kwam steeds weer de verkeerde mensen tegen.
Hij daalde daardoor 2 maal af van de hoogste naar de laagste trede van de ladder en werd 2 keer miljonair af.
Maar Jim heeft een hart van goud zo blijkt al snel wanneer ik gratis en voor niets een zwarte opaal mag uitkiezen.
Ik kan mijn oren bijna niet geloven en kijk hem verwonderd aan.“No worries mate, you can choose one for free”.

Ja, ik weet wat sommige onder jullie denken bij het zien van Jim.
Een oordeel is vlug geveld als je op zijn uiterlijk moet af gaan.
Laat je niet verleiden en oordeel niet.

Kijk iemand recht in de ogen, zie in zijn hart en zijn ziel en oordeel dan.

De dagen dat ik vertoef in het bijzondere plaatsje ga ik met mijn vermoeide lijf naar de “hot springs”.
De “hot springs”, of het hete water dat tussen de 40 en 46 graden warm is borrelt op vanuit een 1000 m dieper gelegen rivier.
Het is een verademing voor het vermoeide fietserslijf, de mineralen aanwezig in het hete water balsemen het lijf en trekken de pijn eruit.

Na 4 dagen en 3 nachten is onze avonturier weer helemaal hersteld en is het weer tijd om verder de wereld te verkennen.
Hij neemt met pijn in het hart afscheid van de al de mooie mensen die hij heeft mogen ontmoeten.
Hij eert wat geweest is, laat los wat niet meer is en vertrekt met een goed gevoel.

Je moet soms diep gaan om het mooie en de essentie van het leven te ontdekken.

Vader, enkele dagen voor dat ik in Lighting Ridge toekwam vroeg ik je, om nog eens een teken van je zijn te laten geworden.
Bij deze dank ik je voor je aanwezigheid van afgelopen dagen.
Ik ontmoette net zo’n mooie mensen als jezelf was om mijn reis weer verder te kunnen reizen.

Dindsdag 13 mei 2014 :

Lightning Ridge – Hebel : 74 km

Kan het nog stoffiger en meer verlaten dan in Hebel?
Ik geloof het niet!!!

Al 2 jaar hebben de Hebellaars geen regen meer gezien, gevoelt of geproefd.

Maar de zonsop –en ondergang zijn er geweldig.

In de jaren ’80 van 1800 werd dit dorp, dat 1 hotel, 1 winkel, 1 Caravan park en enkele huizen rijk is geterroriseerd door de bende van Ned Kelly.
Deze vechtersbaas hebben we al eens eerder ontmoet enkele fietsdagen geleden in Glenrowan.

Wanneer de Duitse familie Hebel afkomstig uit Heidelberg zich in 1890 vestigde in deze plaats kreeg het de naam van deze goedaardige Duitsers.

Woensdag 14 mei 2014 :

Hebel – Dirranbandi : 72 km

6o km voorbij Hebel veranderd de natuur drastisch, deze streek kreeg afgelopen weken zoveel regen dat de rivieren buiten hun oevers traden.

Het gras is er groener dan bij de buurman en staat meer dan 2 dikke konten hoog.
De outback kleurt er prachtig.

Het is tevens de streek van de katoen velden, hectaren groot, eindeloos wijdt en de stilte die overheerst.

Voor de mensen die denken dat op de katoenvelden de T-shirten, strings en zeverlapjes op een kapstok aan de katoenstruiken groeien zijn verkeerd.
Aan de katoenstruiken groeien witte vlokken je kan ze vergelijken met de roos in je haar maar dan 1000 keer groter.

Het is vandaag volle maan, de 6^de sinds het overlijden van vader.

Donderdag 15 mei :

Dirranbandi – St. George : 100 km

Glenda van het Kamarooka Caravan Park in St. George bied me een gratis verblijf aan in één van haar bungalow’s.
Het is haar manier om mijn project te steunen.
Dank je wel Glenda, even waande ik me thuis.

Dit komt goed uit, ik blijf er een extra dag om onderdelen voor mijn prothese laten op te sturen vanuit België naar Townsville waar ik binnen enkele weken zal zijn.
Mijn binnenkoker van de prothese is aan het scheuren en zonder kan ik niet fietsen.
Lieve zus Francine merci voor je hulp.

Zaterdag 17 mei 2014 :

St. George – Surat : 122 km

Zondag 18 mei 2014 :

Surat – Roma : 83 km

Wat ik vandaag ook doe……
……in bed blijven liggen, fietsen of op café gaan……
Het doet er niet aan toe, het is een feit dat het een bijzondere dag is.
Vandaag dag op dag, welgeteld 6 maanden geleden is mijn vader overleden.

Dat hij zelf deze dag niet ongemerkt aan mij voorbij wil laten gaan is zeker, wanneer ik vroeg in de morgen koers zet naar Roma.

Roma, in Australië is het een stad van 7000 inwoners.
Hechtel in België is het een dorp van 7000 inwoners.

Het is een streek van wijngaarden, wijnteelt, veeteelt, landbouw, gas –en mijnbouw.
Deze combinatie geeft het stadje een vreemd aanzicht wanneer ik het binnen fiets.

Door de aanwezigheid van de gas –en mijnbouw is er de accommodatie er peper duur.

Ik laat het niet aan mijn hart komen en ga eerst winkelen voor ik mijn tent ergens installeer.

Wat er dan gebeurt is me eerder nog niet overkomen.
In de supermarkt loop ik 3 keer door de 5 rijen die de winkel rijk is.
Ik kan me gewoon niet bedenken wat ik deze avond wil eten.
Dit is me tot dusver nog niet overkomen.
Ik word er zo ongemakkelijk en verveelt door dat ik besluit gewoon de ogen te sluiten en iets uit de rek te neem.

Wanneer ik een doos gemengde witte en rode bonen in mijn winkelkar zet spreekt me een stem aan.

“Is that your bicycle outside”, is dat uw fiets die buiten staat?
“Your are well set up”, je bent goed bepakt.

Lauren, een jonge beeld mooie vrouw gehuld in een fietstenue laat me even versteld en sprakeloos haar schoonheid aanschouwen.

Ze verteld, dat zij en haar man ook fietsers zijn.
Haar man Rob traint voor de Iron man op 8 juni in Cairns, Australië.
Vandaag is zijn zwaartste trainingsdag, 3,8 km zwemmen, 170 km fietsen en 2 uur lopen.

“Heb je geen zin om vanavond met ons Indisch te gaan eten, we hebben een verjaardagsfeest met vrienden”.
“Rob zal zeker in je avontuur geïnteresseerd zijn”.

Ik denk even na, ik denk even iets te lang na, waarop Lauren zegt.
“Je hoeft niet bevreesd te zijn we zijn aardige en vriendelijke mensen”.
“Ja waarom ook niet, Indisch is één van mijn favorieten keukens”, zeg ik haar.

“Ludo, heb je al een slaapplaats voor van avond”?
“Nee zeg ik haar, ik dacht seffens naar de camping te fietsen en mijn tent daar op te slaan”.
“Als je wil mag je thuis komen logeren, het zal je goed doen om nog eens in een bed te kunnen slapen”.

“Ik woon nog wel bij mij mijn ouders met mijn man en zoontje Thomas”.
“Mijn ouders zijn heel fijne mensen en ontvangen je graag”.
“Onze 3 honden zullen ook blij zijn dat je er bent”.

Het is toch wel heel straf, nu besef ik waarom ik niet kon beslissen wat ik deze avond zou gaan eten.
Het was reeds voorbestemd dat ik niet moest koken vandaag.

Zo gezegd zo gedaan fiets ik naar Lauren haar thuis en wordt er warm verwelkomd.
Ik mag me een heerlijke douche nemen en installeren op de gastenkamer.

Het wordt een reuze gezellig samen zijn met deze mensen.
Rob en ik hebben het uitgebreid over fietsen tijdens het eten bij goede fles rode wijn.
Hun zoontje van 10 maanden is al vlug mijn grote vriend.
Lauren verteld over haar beroepsactiviteit als gezondheidsconsulent en persoonlijke trainer.

Trish en John, haar ouders zijn heerlijke en super gastvrije mensen.

Zo is deze dag, de dag van mijn vaders overlijden een heel bijzondere dag en zo kon ik me voor 1 dag thuis voelen bij deze lieve mensen.

Dear dear friends, thank you so much.

Maandag 19 mei 2014 :

Roma – Injune : 92 km

In alle vroegte neem ik afscheid van een heel bijzondere familie en zet onze reiziger zijn reis weer verder.

Durf je onvolmaaktheid en kwetsbaarheid aan andere te tonen en laat de kleine dingen je leven kleuren.

Fietsinfo Dubbo to Injune :

Dubbo - Eumungerie – Gilgandra : 73 km

Gilgandra - Biddon - Tooraweenah: 48 km

Tooraweenah - Argle - Warrumbungle NP – Coonabarabran : 81 km

Coonabarabran - Bugaldie – Baradine : 52 km

Baradine – Coonamble : 74 km

Coonamble – Walgett : 124 km

Walgett - Lightning Ridge : 74 km

Lightning Ridge – Hebel : 74 km

Hebel – Dirranbandi : 72 km

Dirranbandi - Noondoo - St. George : 100 km

St. George – Surat : 122 km

Surat – Roma : 82 km

Roma – Injune : 92 km