Reisverhaal «Australia, here we come : Part 2.1 Melbourne-Dubbo»

Start-to-Cycle - Deel 22 - Australië | Australië | 2 Reacties 03 Mei 2014 - Laatste Aanpassing 07 Mei 2014

AUSTRALIA, HERE WE COME : PART 2.1

Melbourne to Dubbo :15/04/2014 – 01/05/2014 : 991 KM

Het begin van een nieuw avontuur sinds 5 maanden.

Dinsdag 15/04/2014

Melbourne – Yea : 105 km

Na 25 km fietsen doorheen het drukke verkeer van Melbourne wordt het mondjes maat rustiger.
Ik vergaap me aan alles en nog wat en probeer me van het eerste moment goed te amuseren.

Wanneer ik in de late namiddag op het plaatselijke Caravan Park in Yea toekom laat de dag zich meer dan behoorlijk voelen.Het was een pittige dag, het landschap golfde en golfde en bleef maar golven met uitschieters tot 8%.

Gedurende mijn verblijf in België heb ik mijn basis conditie onderhouden maar om weer dagelijks met 40 kg aan mijn Eva te fietsen is een ander paar mouwen.

Na het opzetten van mijn tent MSR Hubba Hubba NX 2 pers. en mijn avondmaal gekookt te hebben.
Val ik om 20.00 uur als een blok in slaap.

Ik wil de mensen van Kariboe Hasselt nogmaals danken voor hun ondersteuning, info, top materiaal en vakkennis.
www.kariboe.be/kariboe_hasselt.php

In het bijzonder Heikki Put, die zijn site meer dan de moeiten waard is om te bezoeken.
www.heikkiput.com
www.hkk.be

En Koen Cuppens
users.telenet.be/cuppenskoen

Jongens bedankt voor de plezante tijd samen.

Woensdag 16/04/2014

Yea – Bonnie Doon : 62 km

Gedurende de dag passeer ik het pittoreske Yarck gelegen in the “Upper Goldburn Valley”.
Er leven amper 800 zielen, het heeft een “General Store” waar je kleine inkopen kan doen, een hotel, een pub en een restaurant waar mensen van heinde en ver komen eten.
Maar het heeft ook een terras met lekkere cappuccino en gebakje.

Nee, ik laat me niet verleiden en fiets verder, tot mijn gevoel zegt om rechts omkeer te maken.
Benieuwd, ga ik opzoek naar het waarom?
Wanneer ik aan mijn koffie aan het slurpen ben wordt ik aangesproken door 2 fietsende senioren waarvan de oudste 80 jaar is.

Zij nemen me mee naar een fietspad, een oude spoorweg bedding dat leidt door bossen, weilanden en prachtige natuur, ver weg van de Maroondah Highway.
 

Stel je niet teveel voor bij het lezen van Highway, het is gewoon een weg die naar onze normen veel te smal en zonder fietspad is.
Wat maakt, wanneer een vrachtwagen je passeert, je alleen maar kan hopen dat hij je niet over je edele geslachtsdelen rijdt.
Niet dat deze over de grond slepen, het is maar een uitdrukking voor alle duidelijkheid.

Na een twintig tal kilometer neem ik afscheid van mijn nieuwe fietsvrienden.
Zij draaien terug……

……….en ik fiets alleen verder. 

S’avonds op het Caravan Park in Bonnie Doon wordt ik door 3 vrouwen uitgenodigd om samen rond het kampvuur te zitten.
Wat doet een man s’avonds zoal met 3 vrouwen aan het kampvuur.
Inderdaad, Chiro liedjes zingen, in de handen en op de knieën klappen, en een nachtspel organiseren.De ontbrekende vrouw en fotograaf zijn aan het uitrusten van het nachtspel en de twee andere staan ongeduldig te trappelen.

Donderdag 17/04/2014

Bonnie Doon – Glenrowan : 101 km

Vroeg in de morgen bij het ontwaken van de dag en tijdens het ontbijt maken de kaketoes een kabel van jewelste.
Wanneer ik hen een korst krentenbrood toewerp zijn ze even stil. 

Het blijft nog even wennen aan de temperaturen.

Door dag is het afwisselend tussen de 14 en 23 graden.
S’avonds dropt de temperatuur een heel stuk.
Wanneer ik s’morgens om 5 uur de voordeur van mijn tent open doe is het maar tussen de 4 en 6 graden.

Het buitenleven, het leven in de natuur doet een mens herademen en genieten van het weinige dat hij nodig heeft.
Ik prijs me gelukkig.

S’avonds kom ik toe in Glenrowan het voormalige dorp van Ned Kelly.
Hij was berucht, gevreesd en vogelvrij verklaard na de moord op 3 politie agenten.
Wanneer hij zijn vel verdedigde, gehuld in een zelfgemaakt plaatijzeren harnas en helm.
Moest hij uiteindelijk toch de duimen leggen.
In 1880 werd hij veroordeeld en geëxecuteerd dmv de strop.

In dit dorp ga ik een onderkomen zoeken voor de nacht.
Deze vind ik op een plaats waar ze op een wel heel bijzondere manier aan weersvoorspellingen doen.

Speciaal voor mijn moeder vertaal ik even de tekst op de foto.

Als de steen nat is, regent het.
Als de steen droog is, regent het niet.
Als er zich een schaduw vormt op de grond onder de steen, is het zonnig.
Als de top van de steen wit is, sneeuwt het.
Als je de steen niet kan zien, is het mistig.
Als de steen heen en weer swingt, is het winderig.
Als de steen op en neer gaat, is er een aardbeving.
Als de steen verdwenen is, is er een tornado of een dief in je huis geweest. 

Vrijdag 18/04/2014

Glenrowan – Wodonga : 104 km

Goede Vrijdag, het is bijzonder rustig in het historische dorp Ciltern met zijn 1700 inwoners.
Half weg de jaren 1800 deed men hier aan goudwinning.
Dezer dagen valt er nog weinig te bespeuren van de goudkoorts van weleer, tenzij de nostalgie van het dorpje is er gebleven.

In de late namiddag kom ik toe Wodonga.
Het is een grote stad zoals de Australiërs het zelf noemen, 17.000 inwoners.

Op het toeristische info kantoor ga ik even informeren naar een Caravan Park.

Even verduidelijken, in Australië is een Caravan Park wat wij een camping noemen.
De Caravan Parks zijn meestal kraak net, voorzien van supersonische douches en uitgerust met een keuken of BBQ area.

Wanneer ik informeer naar de beste van de twee Caravan Parks die de stad rijk is, begeef ik me er naartoe.
Aangekomen op de bestemming voel ik me niet goed bij deze plaats.
Het is nog thans een mooie en grote camping.
Mijn gevoel zegt me om naar de andere camping te fietsen.
Waarom weet ik niet, ik stel me er ook verder geen vragen bij en vetrouw op mijn innerlijke gids.

S’avonds blijkt al snel waarom!!!!
Aan de barbecue leer ik een familie uit Nieuw-Zeeland kennen.
Jaren geleden verhuisde grootvader en grootmoeder van Glosgow, Schotland naar Nieuw-Zeeland.

Eén keer per jaar ontmoet de familie zich ergens in Australië, daar ze dezer dagen verspreid leven over het land.
In hart en nieren zijn het nog steeds Nieuw-Zeelanders en kunnen hun roots maar moeilijk vergeten.
De betere economie en salaris heeft hen naar Australië doen verhuizen.

Ik mag delen in hun gastvrijheid en heerlijke BBQ gerechten.
Heel erg bedankt lieve mensen, ik zal jullie nooit vergeten.

De 2 kleintjes van de familie zijn geboeid bij het zien van mijn prothese.
Wanneer ik hen toon hoe ik deze aan en uit doe, ben ik hun held voor 2 dagen.

Voor het slapen gaan doet één van de meisjes de Haka Haka voor me.
Haka is de naam van een groep ceremoniële dansen van de Maori's uit Nieuw-Zeeland.
Het kippenvel kruipt me over de huid en de adrenaline giert me door de aders.

Zondag 20/04/2014

Wodonga – Culcairn : 77 km

Paasdag vroeg in de morgen geniet ik hoe deze 2 vlegels paaseieren aan het rapen zijn.
Vermits ik al eerder dan hen buiten ben, komen ze me nieuwsgierig vragen of ik de paashaas heb gezien.

Natuurlijk heb ik hem gezien zeg ik hen heel fier.
Wanneer ik de zusjes beschrijf dat de paashaas net als hen in het roze is gekleed en dezelfde muts draagt, kan hun dag niet meer stuk. 

Dank voor jullie zijn, ik ben gelukkig en kan mijn reis weer verder fietsen.
Het is steeds weer bijzonder dat ik op plaatsen terecht mag komen, om de mensen te ontmoeten die ik moet ontmoeten, en die me steeds weer de energie geven om mijn droom te verwezenlijken, fietsen van Hechtel naar Nieuw-Zeeland.

Sinds ik terug onderweg ben valt het overlijden van mijn vader me heel erg zwaar.
Wanneer ik aan hem denk of met hem praat rollen me de tranen over de wangen.
En zeker op een dag als vandaag wanneer we thuis allemaal samen paaseieren gingen smikkelen.
Vader, vriend ik mis je.
Zijn foto en as ingekapseld in een steen draag ik met me mee. 

S’avonds spreek ik met mijn moeder hierover, in plaats dat ik haar moet steunen in haar gevoelens en het gemis van vader is het andersom.
Moeder je bent een ongelooflijk sterke vrouw.

Vreugde en verdriet wisselen elkaar af, zelfs als je de wereld rond fietst.

Maandag 21/04/2014

Culcairn – Wagga Wagga :

Sinds gisteren namiddag is het heel rustig fietsen door het prachtige Australische landschap.
Het is geen lichte route waarvoor ik gekozen heb maar daar had Heikki Put me al voor gewaarschuwd.
Samen met zijn vriendin heeft hij een aantal jaren geleden op een tandem deze route ook gefietst.

De vorige dagen heb ik met momenten de freeway of autostrade moeten nemen.
Het enige voordeel om over een snelweg te fietsen is dat ze een brede pechstrook heeft.
Zodat het verkeer met momenten niet rakelings langs je door zoeft.
Het nadeel is, daar de wegen uit grof asfalt bestaan, maakt het drukke verkeer een hels kabaal.

Fietsen over de freeway mag in Australië, tenzij ze door een grote stad loopt of er passeert.

S’avonds op het Caravan Park van Wagga Wagga leer ik Peter kennen.
Peter is een motard in hart en nieren.
Zijn Yamaha krijgt de voorkeur op zijn Harley Davidson, dat vind hij maar een rammelbak.
“How how Peter wel een beetje op je woorden letten “hey mate”
Als de jongens van Hechtel, Raf, Ronny en Maurice dit moet horen ben je nog niet toe aan de nieuw patjes, mate.
Dat kan ik je verzekeren.

Mijn nieuwe vriend is zwaar onder de indruk van mijn Eva.
Hij keurt haar van top tot teen en kan er niet aan uit dat haar versnellingen in het achterwiel zitten en dat ze geen ketting maar een riem heeft.
Heel fier toont hij me de foto’s die hij maakt met zijn I-Phone of hoe noemen ze zo’n ding.

Woensdag 22/04/2014

Wagga Wagga – Cootamundra : 96 km

Wat me vandaag op valt is dat je overal langs de weg dit soort van palen ziet.
Blijkbaar wanneer je groter bent dan 1m90, moet je je snelheid minderen.
Dit heb ik me ook maar laten vertellen, sla me niet dood mocht dit niet zo zijn.
Ja Danny en Dirk, dit is geen land voor jullie om doorheen te reizen, wat een discriminatie zeg.

Dirk als we nu samen door Australië zouden fietsen zou ik je tenminste kunnen volgen. En niet zoals vorige jaar in Viëtnam, dat ik ganse dagen achter jou aan moest fietsen en rieken wat je de dag voordien gegeten had.

In Cootamundra krijg ik het gevoel dat ik hier wel oud en nog grijzer zou kunnen worden.
Het is een gemoedelijk en rustig plaatsje om je oude dag te slijten.

De volgende dag, tijdens mijn rustdag ontmoet ik er enkele heel bijzondere mensen.
Bill, Pat, Jenny en Ross, allen zijn ze lid van de plaatselijk wielerterroristen.

Bill is onderweg om zijn vriend Ross op te pikken en nodigt me uit om mee te fietsen.
Spijtig genoeg moet ik weigeren, rusten is rusten leg ik mezelf op.
Ik ga wel in op zijn voorstel om samen na hun fietstocht een koffie te gaan drinken.

Ross blijkt een heel bijzonder iemand te zijn.
Hij heeft namelijk vier jaar geleden zijn zicht verloren door een ziekte.
Ross geeft lezingen in scholen en aan mensen die meer willen weten over zijn ziekte.
Het klikt onmiddellijk tussen ons, het is zoals hij zelf zegt.
“Mensen met een belemmering hebben een taak te vervullen in deze maatschappij, ze moeten hun boodschap uitdragen”.
Zodat ze andere mensen helpen die het moeilijk hebben.

S’avonds wordt ik uitgenodigd om samen met hen te gaan dineren.
Bedankt lieve mensen voor de mooie dag die jullie me gegeven hebben.

Zonder vreugde en verdriet
leven we niet.